Sygn. akt I Ca 523/20
Dnia 27 stycznia 2021 roku
Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny
w składzie:
Przewodniczący Sędzia Katarzyna Powalska
Sędziowie Joanna Składowska
Barbara Bojakowska
Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak
po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2021 roku w Sieradzu
na rozprawie
sprawy z powództwa A. P.
przeciwko W. P.
o zaspokojenie potrzeb rodziny
na skutek apelacji pozwanego
od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu
z dnia 16 listopada 2020 roku, sygnatura akt III RC 188/19
postanawia;
1. uchylić zaskarżony wyrok w punkcie 1 i umorzyć postępowanie w tym zakresie w obu instancjach;
2. zwrócić W. P. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wieluniu połowę uiszczonej opłaty od apelacji w wysokości 375 (trzysta siedemdziesiąt pięć) złotych.
Sygn. akt I Ca 523/20
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 listopada 2020 r. wydanym w sprawie o sygn. III RC 188/19 Sąd Rejonowy w Wieluniu zasądził od pozwanego W. P. na rzecz A. P. 12 000 złotych tytułem zaspokajania potrzeb rodziny za okres od 26 lipca 2019 r. do 22 stycznia 2020 r. płatne w ciągu 7 dni od uprawomocnienia się orzeczenia i oddalił powództwo dalej idące, przy jednoczesnym zniesieniu pomiędzy stronami kosztów procesu i nie obciążył stron kosztami sądowymi.
Apelację od tego orzeczenia wywiódł przez swojego pełnomocnika pozwany, zaskarżając je w zakresie rozstrzygnięcia objętego punktem 1. i zarzucił rozstrzygnięciu:
1. naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, to jest:
a) art. 224 § 1 k.p.c. i art. 232 k.p.c. poprzez niedopuszczenie z urzędu dowodu z zeznań syna stron – S. P. na okoliczność sprawowania przez pozwanego faktycznej opieki nad małoletnim synem S. w kontekście ponoszonych przez powódkę kosztów utrzymania małoletniego, co doprowadziło do nierozpoznania przez sad istoty sprawy,
b) art. 233 § 1 i 2 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i przyjęcie, że pozwany nie przyczyniał się do zaspokajania potrzeb rodziny, a nadto błędne ustalenie jakoby powódka nie miała żadnych możliwości majątkowych ani zarobkowych, przez co nie mogła przyczyniać się do finansowo do zaspokajania potrzeb rodziny,
2. naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:
a) art. 27 w związku z art. 135 i art. 136 k.r. i o. poprzez błędne zastosowanie , skutkujące niezasadnym uznaniem, iż jedynie pozwany obowiązany jest do łożenia na utrzymanie rodziny, niezależne od możliwości zarobkowych i majątkowych powódki.
W oparciu o tak sformułowane zarzuty apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu, albo uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi rejonowemu, przy zasądzeniu na jego rzecz kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym.
Podczas rozprawy apelacyjnej strony doszły do porozumienia i zawarto ugodę.
Sąd Okręgowy zważył:
Fakt zawarcia ugody przez spierające się strony także na etapie postępowania apelacyjnego, skutkuje umorzeniem postępowania wobec treści art. 355 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c.
Zgodnie zaś z normą art. 386 § 3 k.p.c. jeśli zachodzi podstawa do umorzenia postępowania, sąd drugiej instancji uchyla wyrok i umarza postępowanie w obu instancjach.
Z tych względów orzeczono jak punkcie 1 postanowienia.
O zwrocie połowy uiszczonej przez pozwanego opłaty od apelacji orzeczono na gruncie art. 79 ust. 1 pkt 3d ustawy z 28 lipca 2005 r. – o kosztach sądowych w sprawach cywilnych – Dz. U. z 2020 r. poz. 755 ze zm.