UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 26.05.2017 roku Gmina M. S. – Zarząd (...) w S. wniósł o zasądzenie od M. B. oraz S. B. solidarnie kwoty 11 012,16 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot:

1) 10 314,74 zł od dnia 10.05.2017 r. do dnia zapłaty,

2) 697,42 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu żądania pozwu Gmina M. S. podniosła, że jest właścicielem lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...), który został wynajęty pozwanym. Umowa najmu została zawarta w dniu 7 czerwca 2011 roku. Na jej podstawie pozwani zobowiązani byli uiszczać powodowi miesięczny czynsz w wysokości określonej w umowie oraz ponosić inne opłaty związane z używaniem lokalu.

Pismem z dnia 18 stycznia 2017 roku powód rozwiązał z pozwanymi umowę najmu lokalu użytkowego z uwagi na pozostawanie przez pozwanych w zwłoce z zapłatą czynszu za co najmniej dwa okresy płatności . Stosunek najmu uległ rozwiązaniu z dniem 31 marca 2017 roku.

Niniejszym pozwem objęto należność z tytułu umownego korzystania z przedmiotu najmu w wysokości 10 314, 74 zł za okres od 1 września 2015 roku do dnia 31 marca 2017 roku oraz skapitalizowane na dzień 9.05.2017 r. odsetki ustawowe w wysokości 697,42 zł co łącznie stanowi kwotę dochodzoną pozwem – 11 012,16 zł.

W dniu 19 czerwca 2017 roku Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, zgodnie z treścią żądania pozwu.

Pozwana S. B. nie zaskarżyła nakazu zapłaty w przepisanym terminie, wobec czego orzeczenie to uprawomocniło się co do niej.

Pozwany M. B. zaskarżył nakaz zapłaty sprzeciwem, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu podniósł, że kwestionuje dochodzone pozwem roszczenie tak co do zasady jak i co do wysokości . Zakwestionował, że w okresie od 1 września 2015 roku do dnia 31 marca 2017 roku zajmował umownie lokal użytkowy przy ul. (...) w S.. Wskazał, że w przedmiotowym lokalu w okresie objętym sporem mieszkała wyłącznie S. B., była małżonka pozwanego. Podniósł, że ma sądowy zakaz zbliżania się do byłej żony oraz nie utrzymuje z nią kontaktu.

Dalej wskazał, że byli już małżonkowie zawarli w dniu 23 czerwca 2016 roku ugodę, w której ustalili, iż pozwany wyprowadzi się z mieszkania przy ul. (...) w S.. Przedmiotem ugody była nadto okoliczność, że wszelkie zobowiązania związane z przedmiotowym lokalem względem powoda przejmie S. B..

Pozwany nadto wskazał, że nigdy nie dostał od powoda korespondencji dot. zaległości w płatnościach czynszu czy rozwiązania umowy.

Podniósł że nie miał wiedzy o zaległościach w płatnościach, które wystąpiły względem powoda, gdyż nie otrzymywał faktycznie żadnej korespondencji, a o powyższych okolicznościach dowiedział się dopiero z pozwu złożonego przez powoda.

Postanowieniem z dnia 26 marca 2019 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania do tut. Sądu Rejonowego.

W piśmie procesowym z dnia 27 lutego 2020 roku pełnomocnik powoda podniósł, że wbrew twierdzeniom pozwanego podstawą roszczenia nie jest fakt zajmowania lokalu użytkowego, a łączący strony stosunek najmu tego lokalu. Tym samym okoliczność korzystania z przedmiotowego lokalu pozostaje bez znaczenia dla sprawy. Nadto wskazał, że niezrozumiała jest argumentacja pozwanego, który wskazał że nie zamieszkiwał w spornym lokalu w okresie objętym pozwem, albowiem przedmiotem najmu był lokal użytkowy i służył on do prowadzenia przez pozwanego i jego żonę działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży, a zawarta między pozwanymi ugoda nie odnosi się do przedmiotowego lokalu.

Zakwestionował nadto argument o braku wiedzy pozwanego o zadłużeniu, albowiem pozwany brał udział w postępowaniu sądowym o wydanie spornej nieruchomości oraz wyjaśniony .

W zakresie wysokości dochodzonego roszczenia wskazał, że sposób ustalania wysokości czynszu określa umowa oraz akty prawa miejscowego, a wysokość opłat za poszczególne miesiące ustalona została poprzez pomnożenie powierzchni lokalu przez krotność stawki podstawowej oraz powiększona o zaliczki na wywóz śmieci, zimną wodę i kanalizację.

W piśmie procesowym z dnia 12 marca 2020 roku pozwany wskazał, że nie prowadził w lokalu użytkowym działalności gospodarczej oraz nie miał wiedzy na temat powstałych zaległości w opłatach jak również o wypowiedzeniu umowy. Wskazał, że z uwagi na rozwód, wyprowadzkę z lokalu mieszkalnego oraz zaprzestania kontaktu z byłą żoną nie uczestniczył w rozliczeniach z powodem, gdyż odpowiedzialność za powyższe spoczywała na byłej małżonce.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 czerwca 2011 roku Gmina M. S. zawarła z S. B. oraz M. B. umowę najmu lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2, o łącznej powierzchni 24,62 m². Przedmiot najmu mógł być używany przez najemcę wyłącznie w celu prowadzenia w nim działalności gospodarczej dot. handlu art. spożywczymi, tytoniowymi, przemysłowymi.

Zgodnie z treścią umowy miesięczny czynsz najmu został ustalony na kwotę 270,82 zł. Wysokość czynszu najmu została ustalona na podstawie krotności stawki podstawowej, wynikającej ze stosownej Uchwały Rady Miasta S.. (§2 ust. 1).

Wynajmujący miał obowiązek zawiadomić najemcę na piśmie o zmianie wysokości czynszu. W terminie jednego miesiąca od daty otrzymania zawiadomienia o nowej wysokości czynszu, najemca mógł wypowiedzieć umowę z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na ostatni dzień miesiąca kalendarzowego.

W okresie wypowiedzenia najmu najemca obowiązany był płacić czynsz w wysokości wskazanej w zawiadomieniu (§ 3 ust. 1, 2, 3).

Poza czynszem najmu, najemca zobowiązany był płacić podatek od towarów i usług według obowiązujących przepisów oraz zobowiązany był ponosić opłaty związane z używaniem przedmiotu najmu określone w załączniku numer 2, stanowiącym integralną część umowy tj. opłata za zimną wodę, opłata za odprowadzanie nieczystości płynnych, zaliczka za wywóz nieczystości stałych (§4 ust. 1 i 2).

Należności powyższe najemca miał obowiązek opłacać z góry do 10-go dnia każdego miesiąca. Za zwlokę w zapłacie należności określonych umową najemca zobowiązany był do zapłaty odsetek ustawowych. (§ 5).

Umowa została zawarta na czas nieoznaczony. (§11 ust. 1).

Wynajmujący miał prawo do wypowiedzenia umowy bez zachowania okresu wypowiedzenia, w przypadku gdy najemca dopuszcza się zwłoki z zapłatą czynszu lub opłat co najmniej za dwa pełne okresy płatności. (§12 ust. 1 pkt. 6).

W dniu 24 sierpnia 2011 roku strony zawarły aneks nr (...) do umowy najmu z dnia 7 czerwca 2011 roku w którym wskazali, że przedmiot najmu może być używany przez najemcę wyłącznie w celu prowadzenia w nim działalności gospodarczej w postaci handlu art. spożywczymi, tytoniowymi, przemysłowymi oraz sprzedaży chemii gospodarczej i kosmetyków oraz ustalili, że miesięczny czynsz najmu zostaje ustalony na kwotę 365,36 zł. Wysokość czynszu została ustalona na podstawie 5,60 – krotności stawki podstawowej, wynikającej ze stosownego zarządzenia właściwego organu.

Niesporne, a nadto dowód:

- umowa najmu lokalu użytkowego wraz z załącznikiem, k. 51 v. – 54 v.

- aneks nr (...) do umowy – k. 55 ;

- karta osobowa k. 49v.

Pozwany wraz z żoną S. B. najmował nadto od Gminy M. S. lokal mieszkalny położony w S. przy ul. (...).

Niesporne, a nadto dowód:

- przesłuchanie pozwanego – k. 99 v. – 100.

M. B. wraz z żoną S. B. prowadzili w lokalu użytkowym przy ul. (...)/ U2 działalność gospodarczą w postaci sklepu ogólnospożywczego i z chemią gospodarczą.

W dniu 23 czerwca 2016 roku pomiędzy S. B. a M. B. zawarta została ugoda, na mocy której pozwany zobowiązał się do opuszczenia i opróżnienia lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...), do wymeldowania się z przedmiotowego lokalu oraz do złożenia wniosku o wykreślenia go jako najemcy do dnia 31 sierpnia 2016 roku.

S. B. z kolei zobowiązała się, że po spełnieniu tego warunku przejmie w całości zobowiązania jakie istnieją w (...) z tytułu korzystania ze wskazanego mieszkania.

W tym samym czasie pozwany przestał również zajmować się lokalem użytkowym przy ul. (...)/U2 i oddał żonie klucze od lokalu.

Wyrokiem z dnia 12 grudnia 2016 roku, wydanym w sprawie X RC 2884/15 Sąd Okręgowy w Szczecinie X Wydział Cywilny Rodzinny rozwiązał przez rozwód małżeństwo S. B. i M. B. zawarte w dniu 7 sierpnia 2010 roku w S. – bez orzekania o winie.

Dowód:

- przesłuchanie pozwanego M. B. – k. 99 v. – 100.

- wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 12 grudnia 2016 roku – k. 25 – 25 v.;

- ugoda z dnia 23 czerwca 2016 roku – k. 27.

W okresie od września 2015 do marca 2017 roku czynsz najmu lokalu użytkowego położnego w S. przy ul. (...)/U2 wynosił 545,76 zł.

Na powyższy czynsz składały się następujące składniki opłat:

- stawka podstawowa dla lokali użytkowych – 3 zł x 5,60 zł = 16,80 zł/m² ; 24,62 m² (+ 23 % VAT) x 16,80 zł = 413,62 zł netto + 95,13 zł (23 % VAT) = 508,75 zł brutto.

- zaliczka na zimną wodę : 4,34 zł netto + 23 % VAT = 5,34 zł brutto.

- zaliczka na kanalizację: 6,75 zł netto + 23 % VAT = 8,30 zł brutto.

- opłata za wywóz nieczystości stałych: 23,37 zł.

Łącznie 545,76 zł.

Dowód:

- kartoteka konta za okres od 1 września 2015 roku do dnia 31 marca 2017 roku, k. 44 – 46 v,

- analiza odsetek spornego lokalu – k. 47 – 48;

- karta lokalu – k. 48 v.

W dniu 1 września 2015 roku powód z tytułu najmu lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 wystawił do zapłaty fakturę VAT na kwotę 545,76 zł, dot. płatności za miesiąc wrzesień 2015 roku.

W dniu 1 października 2015 roku powód z tytułu najmu lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 wystawił do zapłaty fakturę VAT na kwotę 545,76 zł, dot. płatności za miesiąc październik 2015 roku.

W dniu 1 listopada 2015 roku powód z tytułu najmu lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 wystawił do zapłaty fakturę VAT na kwotę 545,76 zł, dot. płatności za miesiąc listopad 2015 roku.

W dniu 4 stycznia 2016 roku powód z tytułu najmu lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 wystawił do zapłaty fakturę VAT na kwotę 545,76 zł, dot. płatności za miesiąc styczeń 2016 roku.

W dniu 1 lutego 2016 roku powód z tytułu najmu lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 wystawił do zapłaty fakturę VAT na kwotę 545,76 zł, dot. płatności za miesiąc luty 2016 roku.

W dniu 1 marca 2016 roku powód z tytułu najmu lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 wystawił do zapłaty fakturę VAT na kwotę 545,76 zł, dot. płatności za miesiąc marzec 2016 roku.

W dniu 1 kwietnia 2016 roku powód z tytułu najmu lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 wystawił do zapłaty fakturę VAT na kwotę 545,76 zł, dot. płatności za miesiąc kwiecień 2016 roku.

W dniu 2 maja 2016 roku powód z tytułu najmu lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 wystawił do zapłaty fakturę VAT na kwotę 545,76 zł, dot. płatności za miesiąc maj 2016 roku.

W dniu 1 czerwca 2016 roku powód z tytułu najmu lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 wystawił do zapłaty fakturę VAT na kwotę 545,76 zł, dot. płatności za miesiąc czerwiec 2016 roku.

W dniu 1 lipca 2016 roku powód z tytułu najmu lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 wystawił do zapłaty fakturę VAT na kwotę 545,76 zł, dot. płatności za miesiąc lipiec 2016 roku.

W dniu 1 sierpnia 2016 roku powód z tytułu najmu lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 wystawił do zapłaty fakturę VAT na kwotę 545,76 zł, dot. płatności za miesiąc sierpień 2016 roku.

W dniu 1 września 2016 roku powód z tytułu najmu lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 wystawił do zapłaty fakturę VAT na kwotę 545,76 zł, dot. płatności za miesiąc wrzesień 2016 roku.

W dniu 1 października 2016 roku powód z tytułu najmu lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 wystawił do zapłaty fakturę VAT na kwotę 545,76 zł, dot. płatności za miesiąc październik 2016 roku.

W dniu 2 listopada 2016 roku powód z tytułu najmu lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 wystawił do zapłaty fakturę VAT na kwotę 545,76 zł, dot. płatności za miesiąc listopad 2016 roku.

W dniu 1 grudnia 2016 roku powód z tytułu najmu lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 wystawił do zapłaty fakturę VAT na kwotę 545,76 zł, dot. płatności za miesiąc grudzień 2016 roku.

W dniu 2 stycznia 2017 roku powód z tytułu najmu lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 wystawił do zapłaty fakturę VAT na kwotę 545,76 zł, dot. płatności za miesiąc styczeń 2017 roku.

W dniu 1 lutego 2017 roku powód z tytułu najmu lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 wystawił do zapłaty fakturę VAT na kwotę 545,76 zł, dot. płatności za miesiąc luty 2017 roku.

W dniu 1 marca 2017 roku powód z tytułu najmu lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 wystawił do zapłaty fakturę VAT na kwotę 545,76 zł, dot. płatności za miesiąc marzec 2017 roku.

Dowód:

- faktury VAT – k. 72 – 80 v.

W dniu 30 listopada 2015 roku powód wystawił fakturę VAT dot. kosztów rozliczenia lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 oraz za abonament (...) dot. tego lokalu na kwotę do zapłaty 15,29 zł;

W dniu 27 grudnia 2016 roku powód wystawił fakturę VAT dot. kosztów rozliczenia spornego lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 na kwotę do zapłaty 10,70 zł;

W dniu 11 stycznia 2016 roku powód wystawił fakturę VAT dot. kosztów rozliczenia lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 (koszty kanalizacji oraz koszty zużycia zimnej wody) na kwotę do zwrotu 15,04 zł;

W dniu 11 stycznia 2016 roku powód wystawił fakturę VAT dot. kosztów rozliczenia lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 na kwotę do zapłaty 9,72 zł;

W dniu 29 grudnia 2016 roku powód wystawił fakturę VAT dot. kosztów rozliczenia lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 na kwotę do zwrotu 54,56 zł ;

W dniu 29 grudnia 2016 roku powód wystawił fakturę VAT dot. kosztów rozliczenia lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 na kwotę do zapłaty 9,72 zł;

Dowód:

- faktury VAT – k. 81 – 83 v.

Pismem z dnia 18 stycznia 2017 roku powód rozwiązał łączącą strony umowę najmu lokalu użytkowego, z uwagi na pozostawanie przez pozwanego i jego byłą żonę w zwłoce z zapłatą czynszu za co najmniej dwa okresy płatności.

Stosunek najmu uległ rozwiązaniu z dniem 31 marca 2017 roku.

Dowód:

- wypowiedzenie umowy najmu lokalu użytkowego z dnia 18 stycznia 2017 roku wraz z zpo – k. 50 – 51.

Pismem z dnia 16 maja 2017 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty w terminie do dnia 23 maja 2017 roku kwoty 11 012,16 zł z tytułu umownego korzystania z lokalu użytkowego położonego w S., przy ul. (...) oraz odsetek liczonych na dzień 9 maja 2017 roku.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 16 maja 2017 roku – k. 60 – 61 v.

W dniu 7 marca 2018 roku S. B. wydała powodowi lokal użytkowy przy ul. (...)/U2 w S..

Niesporne, a nadto dowód:

- oświadczenie Gminy M. S. w aktach sprawy IC 557 / 17 – k. 47 akt IC 557/17.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo wniesione przeciwko M. B. okazało się uzasadnione w przeważającej części.

Powód wywodzi roszczenie z umowy najmu zawartej z S. B. oraz M. B., na podstawie której oddał jemu oraz S. B. do używania lokal użytkowy położony w S. przy ulicy (...)/U2 w S., a pozwani zobowiązali się uiszczać miesięczny czynsz najmu oraz ustalone opłaty związane z użytkowaniem tego lokalu w wysokości i terminach określonych w umowie.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi przepis art. 659 § 1 k.c., który stanowi, że przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Pozwany M. B. przyznał, że był stroną umowy najmu lokalu użytkowego przy ul. (...)/U2 w S. wskazując jednak, że nie użytkował tego lokalu już od 2016 roku, bowiem rozstał się z żoną i podpisał na tą okoliczność stosowną ugodę, na mocy której była już żona pozwanego zobowiązała się przejąć zobowiązania jakie powstały z tytułu korzystania z tego lokalu.

Pozwany zobligowany był zatem, stosownie do treści przepisu art. 659 § 1 k.c. oraz zgodnie z postanowieniami umowy najmu, do uiszczania na rzecz Gminy M. S. umówionego czynszu, a nadto do uiszczenia opłat związanych z używaniem lokalu (§ 5 umowy).

W pierwszej kolejności należy wskazać, że czynsz stanowi świadczenie najemcy w zamian za wydanie rzeczy i umożliwienie jej używania. W związku z tym nie jest zależny od tego, czy najemca z własnej woli rzecz używa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 1967 r., III CRN 244/67, OSNC 1968, Nr 7, poz. 124). Najemca jest obowiązany uiszczać czynsz także wtedy, gdy przestał być posiadaczem przedmiotu najmu w wyniku samowolnych czy nawet zgodnych z prawem działań osób trzecich (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia2004 r., I CK 513/03, L.). Oprócz obowiązku uiszczania czynszu strony mogą w umowie najmu nałożyć na najemcę dalsze obowiązki, np. uiszczania opłat związanych z korzystaniem z przedmiotu najmu, wykonanie remontu lub innych czynności przystosowujących przedmiot najmu do potrzeb najemcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 2 kwietnia 1996 r., I ACr 133/96, OSA 1998, Nr 9, poz. 37).

Zakładając nawet, że pozwany M. B. już od 2016 roku nie użytkował lokalu użytkowego położonego przy ul. (...)/U2 nie zwalniało go z obowiązku uiszczania za ten okres czynszu oraz opłat związanych z używaniem tego lokalu. Tym bardziej, że pozwany okoliczności tej w żaden sposób nie wykazał.

Przede wszystkim należy wskazać, że roszczenie z tytułu najmu lokalu w przeciwieństwie do roszczenia odszkodowawczego z tytułu bezumownego korzystania z lokalu rodzi odpowiedzialność po stronie najemcy nawet w przypadku gdy ten lokalu nie używał, bowiem podstawą odpowiedzialności stron z tego tytułu jest zawarta umowa najmu (w tym przypadku umowa najmu lokalu użytkowego z dnia 7 czerwca 2011 roku) a nie faktyczne tam przebywanie czy lokalu użytkowanie.

W takim zaś przypadku pozwany zobowiązany był do zapłaty czynszu najmu lokalu użytkowego przy ul. (...)/U2 wspólnie (solidarnie) z S. B. przez cały okres trwania najmu tego lokalu użytkowego, a więc począwszy od czerwca 2011 roku aż do dnia 31 marca 2017 roku, kiedy umowa najmu lokalu użytkowego uległa rozwiązaniu z uwagi na zaległości w płatności czynszu jak i pozostałych opłat związanych z lokalem.

Wbrew swym twierdzeniom pozwany w niniejszej sprawie nie wykazał również żadnym dowodem, że zawarł z S. B. ugodę na mocy której zostałby zwolniony z ponoszenia opłat związanych z najmowaniem lokalu użytkowego przy ul. (...)/U2.

Z akt sprawy wynika jedynie, że pomiędzy pozwanym a S. B. w dniu 23 czerwca 2016 roku została zawarta ugoda, na mocy której S. B. m.in. oświadczyła, że przejmuje w całości zobowiązania jakie istnieją w (...) z tytułu korzystania z lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...). Powyższa ugoda nie odnosiła się natomiast w żadnym miejscu do lokalu użytkowego przy ul. (...)/U2.

Na rozprawie w dniu 3 lipca 2020 roku pozwany podnosił, że spisywał ręcznie z S. B. kolejną ugodę, która miała dotyczyć przejęcia przez nią zobowiązań dot. lokalu użytkowego przy ul. (...)/U2 w S.. Niemniej do akt sprawy dokumentu tej ugody pozwany nigdy nie przedłożył. W aktach sprawy znajduje się wyłącznie ugoda dot. lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w S., która dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie ma żadnego znaczenia, bowiem dotyczy innego lokalu.

Tym samym okoliczność przejęcia odpowiedzialności za czynsz przez S. B. nie została przez pozwanego w żaden sposób wykazana.

Należy jednak wskazać, że nawet gdyby istniała ugoda dotycząca przejęcia odpowiedzialności za zobowiązania z tytułu najmu lokalu użytkowego przy ul. (...)/U2 za pozwanego przez S. B. , to taka ugoda nie byłaby skuteczna wobec gminy, bowiem źródłem stosunku obligacyjnego łączącego pozwanego z powodową Gmina była umowa najmu lokalu użytkowego z dnia 7 czerwca 2011 roku, nie zaś żadna ugoda, której Gmina nie była nawet stroną. Taka ugoda nie byłaby w żaden sposób skuteczna wobec powodowej Gminy, a jedynie na jej podstawie pozwany mógłby dochodzić zwrotu pieniędzy od S. B. w przypadku braku realizacji jej postanowień.

Zatem, powód w niniejszej sprawie wykazał, że co do zasady przysługuje mu żądanie od pozwanego M. B. zapłaty czynszu najmu oraz opłat za używanie lokalu za sporny okres.

W ocenie Sądu strona powodowa wykazała w znacznej mierze również i wysokość dochodzonego pozwem roszczenia.

Obowiązek zapłaty czynszu najmu i opłat związanych z używaniem lokalu wynika wprost z umowy najmu. Natomiast wysokość należności z tego tytułu, wykazana została za pomocą dokumentów w postaci zawiadomień o wysokości opłat oraz stanów konta. Pozwany nie zaprzeczył prawdziwości i wiarygodności tych dokumentów.

Przechodząc do szczegółowego wyliczenia kwot należnych powodowi z tytułu dochodzonego roszczenia, wskazać należy, że jak wynika z załączonych do pozwu wyliczeń ujętych w kartotece konta za okres 01.01. 2013 r. do 09.05.2017 r., w tym podsumowania ujętego na k. 46v, powodowa Gmina dochodzi należności z tytułu czynszu w wysokości 10 284,74 zł, powiększonej o pozycję „koszty upomnień” w wysokości 30 zł, a więc łącznie kwoty 10 314,74 zł, która odpowiada wskazanej w pozwie. Z powyższego wynika również, że Gmina nie dochodzi odsetek wskazanych w tym zestawieniu na kwotę 611,21 zł.

Z treści pozwu wprost wynika jednak, że powodowa Gmina dochodzi zapłaty z tytułu umownego korzystania z lokalu użytkowego przy ul. (...)/U2 za okres od 1 września 2015 roku do dnia 31 marca 2017 roku, a więc za okres dziewiętnastu miesięcy - podczas gdy kartoteka konta, stanowiąca podstawę do wyliczeń przez powoda wysokości dochodzonego roszczenia, obejmuje okres aż pięćdziesięciu trzech miesięcy, ponieważ początkowy moment rozliczenia konta to styczeń 2013 r.

Wobec nieścisłości powstałych pomiędzy kartoteką konta, a okresem wskazanym w pozwie należało przeanalizować również pozostałe dokumenty fiskalne załączone do pozwu.

I tak stanowisko powoda co do zakresu dochodzonego roszczenia i tym samym należności, które obciążają pozwanego za okres sporny, potwierdzają wszystkie załączone do pisma powoda z dnia 27.02.2020 r. Faktury Vat, a które obejmują czynsz jedynie za okres od września 2015 r. do marca 2017 r.

W świetle powyższego zasądzeniu na rzecz powoda podlegała wyłącznie kwota za okres zakreślony w pozwie, a która wynikała z przedstawionych faktur VAT – a które wystawione zostały za okres tożsamy do objętego pozwem.

W tym miejscu zwrócić należy uwagę, że powód nie załączył do akt sprawy faktury VAT za miesiąc grudzień 2015 roku. Działanie to należy jednak ocenić jako celowe, bowiem jak wynika z pozycji 106. kartoteki konta (k. 45 v) powód w dniu 16 listopada 2015 roku, odnotował wpłatę w wysokości 600 zł, którą następnie zaliczył na poczet zadłużenia czynszowego na kolejny miesiąc, a więc na grudzień 2015 roku. Przypomnieć bowiem należy, że w treści umowy wprost wskazano, że czynsz miał być płatny do 10 dnia każdego miesiąca. Skoro zaś strona pozwana uiściła kwotę 600 zł w dniu 16 listopada 2015 roku, a więc po tej dacie, powyższa należność została zaksięgowana na następny miesiąc.

Z dokumentów zaoferowanych przez powoda nadto wynika, że w okresie od września 2015 do marca 2017 roku czynsz najmu lokalu użytkowego położnego w S. przy ul. (...)/U2 wynosił 545,76 zł. Na powyższą kwotę składały się następujące składniki opłat:

- stawka podstawowa dla lokali użytkowych – 3 zł x 5,60 zł = 16,80 zł/m² ; 24,62 m² (+ 23 % VAT) x 16,80 zł = 413,62 zł netto + 95,13 zł (23 % VAT) = 508,75 zł brutto.

- zaliczka na zimną wodę : 4,34 zł netto + 23 % VAT = 5,34 zł brutto.

- zaliczka na kanalizację: 6,75 zł netto + 23 % VAT = 8,30 zł brutto.

- opłata za wywóz nieczystości stałych: 23,37 zł .

Wysokość czynszu wynosiła przez cały okres objęty sporem kwotę 545,76 zł i nie była przez stronę pozwaną kwestionowana. Gdyby tak było , to zarówno pozwany jak i S. B. w myśl §3 umowy mieli możliwość rozwiązania umowy najmu.

Skoro tego nie uczynili, zatem przyjąć należy, że powyższą kwotę akceptowali i wyrazili zgodę na zapłatę czynszu w tej wysokości; kwotę tę zresztą pozwany wraz z S. B. – jak wynika z kartoteki konta - w poprzednich okresach na rzecz Gminy uiszczali.

Wysokość dodatkowych opłat związanych z używaniem lokalu wynika z §4 ust. 2 i 3 umowy w zw. z zał. Nr 2 umowy. Z ich treści wynika bowiem, że poza czynszem najmu, najemca zobowiązany był również do ponoszenia opłat związanych z używaniem przedmiotu najmu, a więc opłat za zimną wodę, odprowadzanie ścieków oraz za wywóz nieczystości stałych. A więc powyższe opłaty wliczone były do czynszu.

Powyższe oznacza, że należność z tytułu czynszu, której za okres wskazany w pozwie może skutecznie dochodzić powód to kwota 10.369,44 zł stanowiąca krotność kwoty czynszu 545,76 zł i 19. miesięcy. Powyższą kwotę należy jednak pomniejszyć o czynsz uiszczony w dniu 16.11.2015 r. w kwocie 600 zł, który - jak wskazano powyżej -został zaliczony na należności za grudzień 2015 r., co daje łącznie kwotę 9.769,44 zł.

Jako niezasadne należało ocenić ponadto żądanie dochodzone przez powoda tytułem kosztów upomnień, które jak wynika z kartoteki konta, wyniosły za sporny okres 25 zł (5 upomnień, każde po 5 zł). Powód nie wykazał (a nawet nie podnosił), iżby należności takie wchodziły w zakres umowy łączącej strony; nie są to także koszty czynszu ani żadnych opłat, które z czynszem mogą być powiązane.

Rozliczeniu podlegały ponadto należności przedstawione przez powoda tytułem rozliczenia mediów, objęte dokumentami w postaci faktur VAT (k. 81 – 83 v.); powyższe koszty ujęte zostały także w kartotece konta załączonej do pozwu. I tak: w dniu 30 listopada 2015 roku powód wystawił fakturę VAT dot. kosztów rozliczenia lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...)/U2 oraz za abonament (...) dot. tego lokalu na kwotę do zapłaty 15,29 zł; - w dniu 27 grudnia 2016 roku powód wystawił fakturę VAT dot. kosztów rozliczenia spornego lokalu na kwotę do zapłaty 10,70 zł ; - w dniu 11 stycznia 2016 roku powód wystawił fakturę VAT dot. kosztów rozliczenia spornego lokalu na kwotę do zwrotu 15,04 zł; - w dniu 11 stycznia 2016 roku powód wystawił fakturę VAT dot. kosztów rozliczenia spornego lokalu na kwotę do zapłaty 9,72 zł ; - w dniu 29 grudnia 2016 roku powód wystawił fakturę VAT dot. kosztów rozliczenia spornego lokalu kwotę do zwrotu 54,56 zł; - w dniu 29 grudnia 2016 roku powód wystawił fakturę VAT dot. kosztów rozliczenia spornego lokalu na kwotę do zapłaty 9,72 zł .

Z powyższych faktur wynika zatem, że tytułem rozliczenia należności od pozwanego i S. B. dla powodowej Gminy należy się kwota: 45,43 zł (10,70 zł + 15,29 zł+9,72 zł+ 9,72 zł), do zwrotu zaś od Gminy na rzecz pozwanego i S. B. należy się kwota 69,60 zł (15,04 zł+54,56).

Dlatego też ostatecznie powodowi od pozwanego tytułem należności głównej z tytułu opłat związanych z najmem lokalu użytkowego położonego przy ul. (...)/U2 należy się kwota 9.745,27 zł ( 9.769,44 + 45,43 zł – 69,6 zł ).

Sąd nadto zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę skapitalizowanych na dzień 9 maja 2017 roku odsetek ustawowych, dokonując jednak w niewielkim zakresie modyfikacji żądania.

Jak wynika z treści pozwu, powodowa Gmina dochodzi skapitalizowanych odsetek ustawowych gdzie najwcześniejsza z należności stała się wymagalna w dniu 11.09.2015 r.

Tymczasem jak wynika z zestawienia analizy odsetek dla czynszu - k. 47 akt, odsetki w kwocie wskazanej w pozwie, tj. 697,42 zł obejmują okres od 11.12.2014 r. a więc dużo wcześniejszy. Tym samym podstawą zasądzenia w omawianym zakresie winien być okres sporny, tj. od 11 września 2015 roku do 31 marca 2017 roku. Jak wynika z dokumentu „analiza odsetek” (k. 47 akt) odsetki za okres od 11 grudnia 2014 roku do 11 września 2015 roku wyniosły 31,09 zł. Tym samym kwotę dochodzonych odsetek należało obniżyć o odsetki naliczone przez powoda za okres do 11.09.2015 r., tj. o kwotę 31,09 zł, co dało łącznie kwotę 666,33 zł ( 697,42 zł – 31,09 zł).

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda należności z tytułu czynszu najmu i opłat związanych z używaniem lokalu za okres od dnia 1 września 2015 roku do dnia 31 marca 2017 roku tj. w wysokości 9.745,27 zł oraz odsetki w kwocie 666,33 zł.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10 411,60 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot:

- 9 745,27 zł od dnia 10 maja 2017 roku, do dnia zapłaty,

- 666,33 zł od dnia 26 maja 2017 roku, do dnia zapłaty

Wskazując jednocześnie, że spełnienie świadczenia przez M. B. z niniejszego wyroku lub przez S. B. na mocy nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 19 czerwca 2017 roku wydanego przez Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie w sprawie VI Nc –e (...) zwalnia drugiego z nich do wysokości dokonanej spłaty i oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Jako niezasadny, przede wszystkim zaś niewystarczający sąd ocenił zarzut pozwanego co do wysokości dochodzonego roszczenia. Proste zaprzeczenie wysokościom należności czynszowych i związanych z korzystaniem z lokalu opłat bez wskazania które należności, czy też pozycje są kwestionowane i dlaczego nie było w okolicznościach niniejszej sprawy wystarczające. Strona powodowa złożyła do akt i powołała dowody z dokumentów, które potwierdzały wysokość czynszu oraz dokumenty, z których wynikał sposób obliczenia należności z tytułu czynszu oraz dodatkowych opłat z nim związanych tj. dostawy wody i odprowadzenia ścieków oraz wywozu nieczystości. Złożenie części dokumentów na późniejszym etapie postępowania nie powodowało zwłoki w rozpoznaniu sprawy, brak zatem było podstaw aby odmówić powodowi zgody na zaliczenie tych dokumentów w poczet materiału dowodowego. Strona pozwana nie zaoferowała żadnych dowodów celem potwierdzenia jej stanowiska procesowego w sprawie. Dowody zaoferowane przez powoda okazały się wystarczające do ustalenia zasadności powództwa, także w zakresie wysokości dochodzonego roszczenia. Brak było jednocześnie podstaw do przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, który to zresztą wniosek dowodowy powód na ostatniej rozprawie cofnął. Jak już wskazano, dokumenty złożone do akt sprawy w jasny sposób przedstawiały sposób naliczenia dochodzonych należności, korelowały ze sobą i wzajemnie uzupełniały.

Roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje oparcie w treści art. art. 359 § 1 k.c. i art. 481 § 1 i 2 k.c. Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02). O roszczeniu odsetkowym od kwot zasądzonego powództwa Sąd orzekł zgodnie z żądaniem strony powodowej.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów złożonych przez stronę powodową, które uznał za wiarygodne, albowiem nie zostały skutecznie zakwestionowane przez stronę przeciwną i nie naprowadzono wobec nich żadnych przeciwdowodów. Sąd uznał za wiarygodne również zeznania pozwanego w charakterze strony, ponieważ w świetle stanowiska procesowego strony powodowej nie budziły one zastrzeżeń.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z którymi w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata , koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Powód wygrał sprawę w ok. 94,5 %, a na poniesione przez niego koszty postępowania złożyły się: koszty zastępstwa procesowego reprezentującego go radcy prawnego obliczone na podstawie §2 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018, poz. 265 ze zm.) w wysokości 3 600 zł , opłata od pozwu w epu w wysokości 138 zł, a więc łącznie 3 738 zł. Tym samym powodowi co do zasady należał się zwrot kosztów w wysokości 3 532,41 zł.

Pozwany natomiast wygrał sprawę w pozostałej części tj. w zakresie 5,5 %. M. B. w niniejszej sprawie reprezentowany był również przez zawodowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego i na jego koszty tak jak w przypadku powoda złożyło się wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 3 600 zł oraz kwota 17 zł tytułem opłat skarbowych od pełnomocnictwa, a więc łącznie kwota 3 617 zł Wobec powyższego pozwanemu co do zasady przysługiwały koszty w wysokości 198,93 zł.

Dokonując stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu należało tym samym zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3 333,48 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Justyna Barczyk-Swalska
Protokolant:	sekretarz sądowy Karolina Skiba

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE