UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

0.1.IV Ka 818/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Trzebnicy z dnia 13 marca 2020 r., sygn. akt II K 494/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5. Ustalenie faktów

1.1.3. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6. Ocena dowodów

1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty obrońcy oskarżonego K. B. (1)

- obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 231 § 1 k.k. stanowiącego podstawę wyrokowania w tej sprawie - polegającą na bezzasadnym i dowolnym przyjęciu i uznaniu, że w konkretnych okolicznościach tej sprawy i w oparciu zebrany w sprawie materiał dowodowy - oskarżony K. B. (2) dopuścił się wyczerpania ustawowych znamion przestępstwa popełnienia przestępstwa opisanego w części wstępnej zaskarżonego wyroku. - jednocześnie warunkowo umarzając przedmiotowe postępowanie karne wobec oskarżonego (pkt. I. sentencji wyroku), w sytuacji gdy ustalony przez Sąd I instancji stan faktyczny i zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności w postaci zeznań świadków: M. B., M. K., I. G. (protokół rozprawy z dn. 16.11.2019 r. - w aktach sprawy, k. 279-283), wyjaśnień oskarżonego oraz dowodów znajdujących się w aktach sprawy w postaci w szczególności: korespondencji mailowej z dn. 19.08.2015 r. wraz z projektem pozwu w sprawie o rozwód, odpisu pozwu z dn. 31.08.2015 r. w sprawie o rozwód znajdującego się w aktach sprawy oraz ustaleń dokonanych przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu w sprawie o sygn. akt: XIII RC 2185/15 oraz I ACa 370/18 - który to materiał winien w całości stanowić podstawę orzekania Sądu w niniejszej sprawie - nie pozwala, przy zachowaniu zasad i reguł obowiązujących w procedurze karnej i wynikających z kodeksu postępowania karnego na dokonanie ustalenia, że działania oskarżonego zawierały i wyczerpywały znamiona przestępstwa opisanego w powołanym wyżej przepisie, jak też jakimkolwiek innym przepisie Kodeksu karnego, a to wobec braku podmiotowo-przedmiotowych przesłanek odpowiedzialności oskarżonego.

- obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia (wyroku), polegającą na naruszeniu w szczególności przepisów art. 4, art.5§2, art.7, art.410 i art.424§1 pkt 1) i 2) k.p.k. - poprzez nie tylko pominięcie jako podstawy orzekania i w rozważaniach Sądu zawartych w uzasadnieniu wyroku w sposób określony w powołanych przepisach, części istotnego materiału dowodowego, w postaci zeznań świadków: M. K., M. B., I. G., J. G., a także wyjaśnień samego oskarżonego oraz materiału dowodowego znajdującego się w aktach sprawy w postaci korespondencji mailowej zawierającej projekt pozwu z dn. 19.08.2015 r. w sprawie o rozwód z powództwa M. B. p-ko P. B., ostatecznej wersji tego pozwu z dn. 31.08.2015 r. oraz dowodów i ustaleń wynikających z akt prawomocnie zakończonej sprawy Sądu Okręgowego we Wrocławiu, sygn. akt: XIII RC 2185/15, w której pozew ten (zawierający dane adresowe I. G. wskazanej w charakterze świadka w tej sprawie) się znajduje; oceniając zeznania w/w świadków Sąd bezzasadnie stwierdził jedynie w pkt 3.1 uzasadnienia wyroku, że „wszystkie te zeznania świadków w ocenie Sądu byty bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy", gdy tymczasem prawidłowa ich ocena prowadzi do konstatacji, że miały one b. istotne znaczenie (obok innych zgromadzonych dowodów z dokumentów, a opisanych wyżej) dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, co w konsekwencji powoduje, że ustalenia Sądu I instancji stanowiące osnowę wyroku noszą znamiona dowolności, naruszają zasadę obiektywizmu poprzez oparcie rozstrzygnięcia z jednej strony na błędnej interpretacji zeznań w/w w kontekście zarzucanego oskarżonemu czynu, a z drugiej strony z całkowitym pominięciem dowodów z opisanych dokumentów, a także akt sprawy rozwodowej, w której się one znajdują - co w ocenie skarżącego stanowi oczywistą obrazę przytoczonych przepisów procedury karnej i skutkuje wadliwością zaskarżonego orzeczenia, wymagającą kontroli tut. Sądu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew stanowisku skarżącego, kontrola instancyjna wykazała, że Sąd I instancji przeprowadził postępowanie w sposób prawidłowy, gromadząc i ujawniając wszelki materiał dowodowy oraz dążąc do wyjaśnienia wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności, nie dopuszczając się obrazy wskazanych w apelacji przepisów prawa procesowego. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy oparte zostały na całokształcie zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, który oceniony został z poszanowaniem reguł wynikających z art. 7 k.p.k. i w sposób pełny i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Ponadto Sąd ten swoje stanowisko w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, sporządzonych zgodnie z wymogami o jakich mowa w art. 424 k.p.k;

Wymowa dowodów przeprowadzonych w toku postępowania przed Sądem I Instancji nie pozostawia wątpliwości również dla Sądu Odwoławczego, że całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego daje wystarczające podstawy do uznania oskarżonego K. B. (2) za winnego zarzucanego mu czynu.

Odnosząc się do podniesionych przez obrońcę zarzutów to należy podnieść, że zarzut dotyczący – zdaniem skarżącego – obrazy prawa materialnego, a to art. 231§1 kk w swojej istocie dotyczy błędu w ustaleniach faktycznych, gdyż z treści zarzutu wynika w sposób jednoznaczny, iż „ materiał (… dowodowy ..) nie pozwala, przy zachowaniu zasad i reguł obowiązujących w procedurze karnej i wynikających z kodeksu postępowania karnego na dokonanie ustalenia, że działania oskarżonego zawierały i wyczerpywały znamiona przestępstwa opisanego w powołanym wyżej przepisie „ . O zasadności powyższego stwierdzenia świadczy też treść drugiego zarzut skarżącego a mianowicie zarzutu obrazy przepisów postępowania, a to przepisów art. 4, art.5§2, art.7, art.410 i art.424§1 pkt 1) i 2) k.p.k. polegającego na pominięciu jako podstawy orzekania i w rozważaniach Sądu zawartych w uzasadnieniu wyroku w sposób określony w powołanych przepisach, części istotnego materiału dowodowego, w postaci zeznań świadków: M. K., M. B., I. G., J. G., a także wyjaśnień samego oskarżonego oraz materiału dowodowego znajdującego się w aktach sprawy w postaci korespondencji mailowej.

Zauważyć należy, że obraza prawa materialnego zachodzi tylko wtedy, gdy nie są kwestionowane ustalenia faktyczne co do tego samego czynu / patrz wyrok SN z 23.07.1974 r., V KR 212/74, OSNKW 1974/12, poz. 233; postanowienia SN: z 19.09.2007 r., III KK 111/07, LEX nr 340579; z 4.01.2007 r., V KK 177/06, LEX nr 420453. Dlatego zarzut obrazy prawa materialnego co do zasady jest wykluczony, gdy w środku odwoławczym kwestionowane są właśnie ustalenia faktyczne.. Zarzut obrazy prawa materialnego może być także stawiany, gdy skarżący – niezależnie od tego, czy kwestionuje ustalenia faktyczne – podnosi, że sąd dopuścił się błędnej wykładni znamion przestępstwa będącego przedmiotem rozważań w sprawie .

Zatem należy przyjąć, że obraza prawa materialnego może polegać na błędnej subsumcji określonego zachowania pod przepis prawa, na zastosowaniu określonego przepisu prawa, pomimo że ustawa nie pozwala na jego zastosowanie.

Natomiast zarzut błędu w ustaleniach faktycznych; związany jest z oceną kompletności materiału dowodowego lub wadliwą i niepełną jego oceną. Zarzut ten w zakresie, w jakim jest powiązany z uchybieniami procesowymi, może mieć zatem postać błędu „dowolności” lub błędu „braku” . W takiej sytuacji błąd w ustaleniach faktycznych jest w istocie konsekwencją uchybień procesowych; to one bowiem generują wadliwe ustalenia faktyczne.

Powyższe uwagi są o tyle istotne, że wyznaczają zakres oceny zasadności zapadłego w sprawie orzeczenia Sądu Rejonowego i tak zauważyć należy, że nie można stawiać zarzutu naruszenia przepisu art. 5 § 2, gdy jednocześnie kwestionuje się wprost ustalenia faktyczne, ocenę dowodów (art. 7) i ich kompletność.

W świetle powyższych uwag jako całkowicie nietrafny należało zatem uznać sformułowany przez obrońcę zarzut obrazy przepisów postępowania, a w konsekwencji uznanie , że Sąd I Instancji przyjmując winę oskarżonego dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, dokonując wadliwej zdaniem skarżącego, oceny materiału dowodowego.. Dokonując ustaleń faktycznych, Sąd I instancji oparł się bowiem na całokształcie przeprowadzonego w sprawie materiału dowodowego, który następnie podlegał ocenie stosownie do treści art. 7 k.p.k., a więc zgodnie ze wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania.

Nie można zatem zgodzić się, by Sąd Rejonowy dopuścił się dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, przydając walor wiarygodności zeznaniom I. G., a także tym wyjaśnieniom oskarżonego, który nie przyznając się zarówno w postępowaniu przygotowawczym i rozprawie / k. 279 odwrót / do popełnienia zarzucanego mu czynu nie zanegował tego, że dokonał kilkukrotnego sprawdzenia danych J. G. i I. G. w bazach (...) oraz (...) na potrzeby toczącego się postępowania o rozwód małżeństwa M. B. i P. B. sygn.. akt XIII RC 2185/15 / k. 64 /. Wprawdzie oskarżony zanegował aby dane te przekazał do ich wykorzystania to jednak takie stwierdzenie oskarżonego nie może się ostać, gdyż oskarżony pozostawał w konflikcie z bratem P. B., utrzymując dobre relacje z M. B.. Zatem miał on interes aby nie tylko uzyskać w sposób sprzeczny z obowiązującymi przepisami dane adresowe J. i I. G. ale także aby dane te przekazać M. B. do wykorzystania w sprawie rozwodowej . Zasadnie też Sąd Rejonowy oparł się na zeznaniach I. G., która podała, że chroniła ona swoją prywatność / k. 280 / a zwłaszcza (...) adres zamieszkania. I. G. w sposób stanowczy wykluczyła, aby przekazywała swój adres zamieszkania M. K., którą poznała na ognisku we wrześniu 2015 r. Zauważyć należy, że zeznania M. K. nie są kategoryczne, także w tej części zeznań która dotyczy czasu przekazania adresu zamieszkania I. G. M. B., jak też dokładności w określeniu miejsca zamieszkania I. G./ k. 281 /. Wprawdzie zeznania M. K. potwierdziła M. B., zeznając, że adres I. G. otrzymała od M. K. to jednak w zeznaniach M. K. i M. B. występują rozbieżności dotyczące czasu przekazania danych adresowych i ich kompletności.

Zatem mając na uwadze te okoliczności zasadnie Sąd Rejonowy przyjął, że to oskarżony wykorzystując pełnioną funkcję uzyskał w sposób sprzeczny z przepisami z baz informatycznych (...) i (...) dane adresowe I. i J. G..

Wskazać też należy, że zarówno wyjaśnienia oskarżonego, w których przyznaje on fakt uzyskania danych adresowych, jak i zeznania świadka I. G. i J. G. korespondują z zapisami zawartymi Krajowego Systemu Informatycznego, rejestru interwencji policji, grafika służbowego , ksero krótkiego raportu działań / k. 151 /.

Nie można też podzielić zasadności zarzutu o braku podmiotowo-przedmiotowych przesłanek odpowiedzialności oskarżonego.

Bezspornym jest, ze oskarżony będąc policjantem był funkcjonariuszem publicznym, że uzyskując dane z baz informatycznych, które nie wynikały z potrzeb służbowych lecz zaspakajały potrzeby strony w toczącym się postępowaniu rozwodowym dopuścił się przestępstwa z art. 231§1 kk . Zauważyć należy, ze przestępstwo z art. 231 § 1 k.k. ma charakter formalny (zob. np. wyrok SN z 4.12.2007 r., IV KK 276/07, LEX nr 351211; wyrok SN z 8.05.2007 r., IV KK 93/07, LEX nr 265807), choć w nowszych orzeczeniach akcentowano też element skutku (zob. postanowienie SN z 15.12.2011 r., III KK 160/11, LEX nr 1119506; wyrok SN z 3.03.2009 r., WA 5/09, OSNwSK 2009/1, poz. 592). W uchwale SN (7) z 24.01.2013 r., I KZP 24/12, OSNKW 2013/2, poz. 12, sąd przyjął, że: „Występek określony w art. 231 § 1 k.k. należy do kategorii przestępstw z konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo, a więc materialnych, znamiennych skutkiem, którym jest wystąpienie niebezpieczeństwa powstania szkody w interesie publicznym lub prywatnym”.

Nie ma jednak wątpliwości, że do przypisania czynu z art. 231 § 1 k.k. konieczne jest ustalenie konkretnego interesu publicznego lub prywatnego, który został narażony na niebezpieczeństwo, oraz związku przyczynowego pomiędzy przekroczeniem uprawnień lub niedopełnieniem obowiązków a narażeniem na niebezpieczeństwo tego interesu. Z zeznań J. G. i I. G. wynika, że chronili oni swoją prywatność, w tym także dane dotyczące miejsca zamieszkania i co oczywiste nie upoważnili nikogo do przeszukiwania baz danych informatycznych (...) i (...). Złożenie przez nich zawiadomienia o możliwości popełnienia przestępstwa świadczy o braku przez nich akceptacji dla tego typu zachowani czyli o naruszeniu przez oskarżonego ich prywatnego interesu

Nie sposób też nie zauważyć, że ochronę danych zapewniają też przepisy zawarte w ustawie z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych / tekst jednolity Dz. U. z 2019 r.poz 1781 /. Bezspornym jest , że zawarte w ustawie przepisy mają chronić dane obywateli przed nieupoważnionym dostępem i przetwarzaniem tych danych. W interesie publicznym jest aby zwłaszcza funkcjonariusz publiczny respektował zawarte w tej ustawie przepisy.

Mając zatem na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonego.

Wniosek

zmiana wyroku poprzez uniewinnienie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wobec niepotwierdzenia zasadności zarzutu stawianego zaskarżonemu wyrokowi w apelacji, z powodów wskazanych powyżej i jednocześnie niestwierdzenia okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu, o których mowa w art. 439 k.p.k. i 440 k.p.k., nie było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku zgodnie z wnioskiem końcowym apelacji

3.2.

Zarzuty pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej:

- poczynienie wadliwych i nieuprawnionych ustaleń, które de facto umożliwiły zastosowanie przez Sąd instytucji warunkowego umorzenia postępowania, a wyczerpywały się w stwierdzeniu, że wina i społeczna szkodliwość czynu popełnionego przez Oskarżonego nie są znaczne a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości co pozostaje w ewidentnej sprzeczności z materiałem dowodowym, a z naruszeniem przepisów art. 7 k.p.k., poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów w kierunku jej dowolności, nie popartej przeprowadzeniem w uzasadnieniu do wyroku jakiegokolwiek dającego się wymiernie skontrolować wywodu.

- obrazę prawa materialnego, to jest art. 115§2 k.k. poprzez nie wzięcie po uwagę przy ocenie społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, dla potrzeb podjęcia decyzji o sięgnięciu do instytucji warunkowego umorzenia postępowania, takich przesłanek jak sposób i okoliczności popełnienia czynu, postać zamiaru, motywację sprawcy. Zdaniem pełnomocnika zastosowanie art. 66 k.k. nastąpiło bez poczynienia jakichkolwiek ustaleń faktycznych w zakresie wyżej oznaczonym, czemu dodatkowo Sąd dal wyraz, uznając dowody z zeznań wielu świadków, którzy podawali fakty służące rekonstrukcji znamion społecznej szkodliwości czynu, za bezwartościowe i wykraczające w swym przekazie poza granice oskarżenia, z czym zgodzić się nie sposób.

- obrazę przepisu prawa - art. 67§3 k.k., mającą poważny wpływ na treść rozstrzygnięcia, poprzez odstąpienie od nałożenia na sprawcę obowiązku zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, w związku z ujętym w zarzucie działaniem na szkodę interesu prywatnego I. i J. G. , co z punktu widzenia redakcji tego przepisu było obligatoryjne , a o co wnosiła w czasie swojego przesłuchania pokrzywdzona. Ponadto Sąd naruszył również istotnie przepis art. 424§2 k.p.k. poprzez zupełne pominięcie w uzasadnieniu wyroku wyjaśnienia nie uwzględnienia tak w całości, jak i choćby w części przedmiotowego wniosku, złożonego na rozprawie przez I. G..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- wbrew zarzutom podniesionym przez pełnomocnika nie sposób uznać , aby ocena Sądu Rejonowego a dotycząca stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego była błędna. Także w odniesieniu do stawianych zarzutów, a zwłaszcza zarzutu obrazy prawa materialnego , a to art. 115§2 k.k, uwagi poczynione wyżej pozostają aktualne. Dlatego ocenie Sądu Okręgowego podlegała ta część orzeczenia, która dotyczyła zastosowania instytucji probacyjnej przez Sąd Rejonowy.

- w pisemnych motywach wyroku Sąd I instancji podał okoliczności , którymi się kierował stosując wobec oskarżonego warunkowe umorzenie postępowania. Zgodzić się należy, że takie okoliczności, jak odległy czas popełnienia czynu, dotychczasowy tryb życia oskarżonego wyrażający się m. inn. dotychczasową niekaralnością, jego postawą w ramach toczącego się postępowania uzasadniają zastosowanie wobec niego środka probacyjnego. Mając na uwadze treść uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego i poczynione tam uwagi należy przyjąć, że żądanie odszkodowania było w żaden sposób udokumentowane i dlatego Sąd I Instancji orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 500 złotych.

Wniosek

o zmiana wyroku w drodze wymierzenia oskarżonemu kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, przewidzianego przez przepis art. 231§ 1 k.k. oraz nałożenia na oskarżonego obowiązku zapłaty pokrzywdzonej zadośćuczynienia w kwocie nie niższej niż 5000 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok wskazany w sekcji 1.1. części wstępnej niniejszego uzasadnienia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

zarzuty obu apelacji okazały się nietrafnie, co wykazano powyżej stąd zaskarżony wyrok - jako poprawny zarówno w kwestii ustalenia sprawstwa i winy oskarżonego, jak i zastosowanej instytucji probacyjnej - należało utrzymać w mocy

1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego i oskarżycielki posiłkowej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w częściach równych oraz zwolnił ich od opłaty za II instancję.

7. PODPIS

SSO Anna Orańska-Zdych SSO Stanisław Jabłoński (...) P. W.

1.11. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1
Podmiot wnoszący apelację					Obrońca oskarżonego
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					wyrok Sądu Rejonowego w Trzebnicy z dnia 13 marca 2020 r., sygn. akt II K 494/18
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☒	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☐	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☐	uchylenie			☒	zmiana

1.12. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					2
Podmiot wnoszący apelację					Pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					wyrok Sądu Rejonowego w Trzebnicy z dnia 13 marca 2020 r., sygn. akt II K 494/18
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść		☐ w całości
		☒ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☒		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☒	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☐	uchylenie			☒	zmiana