Sygn. akt IX GC 1965/18
Pozwem z dnia 15. grudnia 2017 roku Ochrona (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w W. - dawniej: Ochrona (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (dalej zwana także: Ochrona (...)) wystąpiła przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (dalej zwanej też: (...)) o zapłatę kwoty 20.632,86 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej za opóźnienie od kwot:
- 4.843,50 zł od dnia 1. listopada 2016 roku do dnia zapłaty,
- 2.869,58 zł od dnia 1. grudnia 2016 roku do dnia zapłaty,
- 3.846,21 zł od dnia 8. grudnia 2016 roku do dnia zapłaty,
- 2.346,84 zł od dnia 8. kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty,
- 17,13 zł od dnia 8. czerwca 2017 roku do dnia zapłaty,
- 2.156,82 zł od dnia 20. czerwca 2017 roku do dnia zapłaty,
- 2.036,88 zł od dnia 8. lipca 2017 roku do dnia zapłaty
oraz kosztami procesu według norm przepisanych.
W uzasadnieniu powód wskazał, iż dochodzona kwota stanowi wynagrodzenie należne mu od pozwanego za montaż urządzeń i świadczone na rzecz pozwanego usługi lokalizacji obiektów ruchomych, które nie zostało uregulowane przez pozwanego. Powód wskazał nadto, że na żądaną w pozwie kwotę należności głównej składa się kwota 169,06 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności stanowiącej równowartość kwoty 40 euro, o której mowa w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (pozew, k. 2-3).
W dniu 28. grudnia 2017 r., wydany został w sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (nakaz zapłaty, sygn. akt IX GNc 9051/17, k. 145). Jego odpis został doręczony stronie pozwanej w dniu 2. lutego 2018 r. (k. 152).
W dniu 18. lutego 2018 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. złożyła sprzeciw od ww. nakazu zapłaty i zaskarżając go w całości wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na swoją rzecz od powoda kosztów procesu według norm przepisanych.
W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany zakwestionował dochodzone roszczenie co do zasady. Podniósł, iż powód nie udowodnił dochodzonego przez siebie roszczenia, wskazując, że przedłożone przez niego faktury VAT nie stanowią dowodu na okoliczność spełnienia świadczenia (sprzeciw od nakazu zapłaty, k. 163-164).
S ąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 6. października 2016 roku w (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (J.) zawarła z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (Klient) umowę o świadczenie usługi lokalizacji obiektu ruchomego – umowa generalna nr (...). Przedmiotem zawartej umowy było określenie warunków świadczenia usług lokalizacji obiektu ruchomego za pomocą sterownika (...) z wykorzystaniem technologii (...) (Usługa) oraz zasad dostawy urządzeń na potrzeby świadczenia Usługi. W ramach zawartej umowy J. zobowiązał się świadczyć Usługę w zakresie ustalonym w umowie oraz wykonać dostawę urządzeń na warunkach określonych w umowie dla obiektów ruchomych wskazanych w załączniku nr 5 do umowy. Realizacja Usługi i dostawa urządzeń dla każdego obiektu ruchomego stanowiła odrębną Umowę Indywidualną. Klient natomiast zobowiązał się do zapłaty ceny z tytułu: montażu sterownika w wysokości 189,00 zł. Ponadto zobowiązał się do pokrycia kosztów dojazdu (dojazd i powrót) instalatora do miejsca montażu urządzeń według wyceny dokonanej przez J. w Protokole (załącznik nr 1) – stawka 1zł/km oraz wysłania pojedynczej informacji SMS – 0,50 zł. Spółka (...) była także zobowiązania do zapłaty miesięcznego abonamentu z tytułu: usługi lokalizacji na terenie RP w wysokości 30,00 zł oraz dzierżawy sterownika w wysokości 6,00 zł. Powyższy abonament był raz na 12 miesięcy waloryzowany o wskaźnik wzrostu cen i usług konsumpcyjnych publikowany przez GUS (okoliczności bezsporne; umowa o świadczenie usługi lokalizacji obiektu ruchomego wraz z załącznikami, k. 21-25, regulamin świadczenia usług i dostawy urządzeń, k. 29-31).
Usługa lokalizacji polegała na samodzielnym korzystaniu przez Klienta, za pomocą strony internetowej lub programu (...) z danych o obiekcie ruchomym, takich jak pozycja, prędkość oraz kierunek poruszania się, co pozwalało m. in. na możliwość ustalenia trasy, po której porusza się obiekt ruchomy w okresie ostatnich 30 dni, a także analizę zarejestrowanych danych (przejechanej trasy, odległości, miejsca postoju itp.). Ponadto w ramach Usługi (...) mógł samodzielnie dokonywać konfiguracji ustawień otrzymywanych sygnałów dotyczących alarmów, ostrzeżeń, przekroczeń prędkości oraz obszarów, w których obiekt może lub nie powinien się poruszać. W przypadku braku łączności (...) z obiektem ruchomym Klient, za pomocą programu (...), przez funkcję sms powinien wysłać polecenie ustalenia aktualnej pozycji obiektu ruchomego (regulamin świadczenia usług i dostawy urządzeń, k. 29-31).
Do objęcia powyższą umową zostało zgłoszonych łącznie 49 obiektów ruchomych, dla których zawarto umowy indywidualne nr: (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...) (aneksy do umowy, k. 26-28).
W dniu 10. października 2016 roku w (...) spółka (...) zawarła ze spółką (...) kolejną umowę o świadczenie usługi lokalizacji obiektu ruchomego – umowa generalna nr (...) (okoliczności bezsporne; umowa o świadczenie usługi lokalizacji obiektu ruchomego wraz z załącznikami, k. 44-47, regulamin świadczenia usług i dostawy urządzeń, k. 50-52).
Do objęcia powyższą umową zostało zgłoszonych łącznie 6 obiektów ruchomych, dla których zawarto umowy indywidualne nr: (...), (...), (...), (...), (...), (...) (aneksy do umowy, k. 48-49).
We wszystkich zgłoszonych pojazdach spółka (...) zamontowała sterowniki (...). W pojazdach marki M. (...), S., F. (...), C. (...), I. (...) (umowy nr: (...), (...), (...), (...), (...), (...)) zamontowano także dodatkowe urządzenie w postaci przetwornika C/A do pomiaru paliwa. W protokole montażu wskazano koszt usługi montażu sterownika na kwotę 189,00 zł, natomiast koszt montażu sterownika wraz z dodatkowym urządzeniem na kwotę 389,00 zł. Dodatkowo wykonując montaż w poszczególnych dniach instalator doliczył koszt dojazdu w łącznej wysokości 470,00 zł. Zarówno wykonanie montażu, jak i koszt zostały potwierdzone przez przedstawicieli spółki (...). Spółka (...) podczas wykonywania montażu nie zgłaszała zastrzeżeń co do wykonanej usługi (protokoły montażu, k. 55-107).
Spółka (...) wystawiła na rachunek spółki (...) następujące faktury VAT, z tytułu montażu sterowania wraz z modemem oraz dodatkowych urządzeń wraz z kosztami dojazdu:
nr (...) z dnia 21. października 2016 r., na kwotę 5.421,84 zł brutto, z terminem płatności do dnia 31. października 2016 roku,
nr (...) z dnia 17. listopada 2016 r., na kwotę 3.869,58 zł brutto, z terminem płatności do dnia 30. listopada 2016 roku,
nr (...) z dnia 21. listopada 2016 r., na kwotę 3.846,21 zł brutto, z terminem płatności do dnia 7. grudnia 2016 roku,
(faktury VAT, k. 133-139).
Spółka (...) wystawiła na rachunek spółki (...) następujące faktury VAT, z tytułu świadczonych usług lokalizacji obiektu ruchomego oraz dzierżawy sterownika wraz z modemem do lokalizacji obiektu ruchomego i przesyłania danych:
nr (...) z dnia 31. marca 2017 r., na kwotę 2.346,84 zł brutto, z terminem płatności do dnia 7. kwietnia 2017 roku,
nr (...) z dnia 26. kwietnia 2017 r., na kwotę 2.346,84 zł brutto, z terminem płatności do dnia 7. maja 2017 roku,
nr (...) z dnia 30. maja 2017 r., na kwotę 17,13 zł brutto, z terminem płatności do dnia 7. czerwca 2017 roku
nr (...) z dnia 31. maja 2017 roku, na kwotę 2.156,82 zł brutto, z terminem płatności do dnia 19. czerwca 2017 roku
(faktury VAT, k. 108-132).
Spółka (...) dokonywała nieregularnych wpłat na poczet faktur VAT wystawionych przez spółkę (...) z tytułu świadczonych usług lokalizacji obiektów ruchomych (zestawienie obrotów kont z dokumentami źródłowymi, k. 179-182).
Pismem z dnia 1. grudnia 2017 roku spółka (...) wezwała spółkę (...) do zapłaty kwoty 20.463,80 zł, tytułem nieuregulowanych należności z wystawionych przez spółkę (...) faktur VAT za świadczone usługi, w terminie 5 dni od dnia otrzymania pisma (wezwanie do zapłaty wraz z dowodem nadania, k. 140-141).
Do spółki (...) wpłynęły pisma spółki (...) z prośbą o przeniesienie umów indywidualnych o świadczenie usługi lokalizacyjnej obiektu ruchomego do umowy generalnej (...) na firmę (...) Spółkę jawną P. F., A. D. z siedzibą w O.. Powyższe pismo zostało potraktowane przez spółkę (...) jako rozwiązanie umowy z dnia 6. października 2016 roku ze skutkiem na dzień 12. maja 2017 roku (wnioski o przeniesienie umów indywidualnych, k. 32-39).
W dniu 27. czerwca 2017 r. spółka (...) złożyła spółce (...) oświadczenie o rozwiązaniu umowy generalnej (...), w związku z nieuregulowaniem do dnia 27. czerwca 2017 r. należności za usługi wykonane na podstawie powyższej umowy. Wskazała, iż powyższe skutkować będzie zaprzestaniem świadczenia usług dotyczących obiektów ruchomych w dniu 30. czerwca 2017 roku o godzinie 24:00. Jednocześnie spółka (...) wezwała spółkę (...) do zwrotu sterowników wraz z modemami do siedziby spółki (...) lub najbliższego Biura (...) w terminie 7 dni od daty wejścia w życie rozwiązania umowy. Poinformowała także, że w przypadku braku możliwości osobistego zwrotu urządzeń, usługa demontażu może zostać zlecona spółce (...) za wynagrodzeniem w wysokości 100,00 zł wraz z podatkiem VAT, powiększonym o koszt dojazdu instalatora uzgodniony z serwisem technicznym J.. W przypadku natomiast nie zwrócenia urządzeń lub zwrócenia ich w złym stanie technicznym, w terminie 7 dni od zakończenia umowy, spółka (...) zostanie obciążona karą umowną w wysokości 900,00 zł za każde niezwrócone urządzenie. Poinformowano także, że spółka (...) wystawi na rachunek spółki (...) fakturę VAT na kwotę 39.200,00 zł wraz z podatkiem VAT, tytułem rozwiązania umowy przed upływem okresu do którego zobowiązała się spółka (...) korzystać z usług (...). Spółka (...) zaznaczyła, że rozwiązanie umowy nie dojdzie do skutku w przypadku odnotowania na rachunku bankowym wpłaty kwoty 18.426,92 zł z tytułu wynagrodzenia za wykonane usługi lub przesłania dowodu wpłaty przed planowanym rozwiązaniem umowy (rozwiązanie umowy wraz z dowodem nadania, k. 40-42, sprostowanie rozwiązania umowy, k. 43).
W tym samym dniu spółka (...) złożyła spółce (...) oświadczenie o rozwiązaniu umowy generalnej (...), w związku z nieuregulowaniem do dnia 27. czerwca 2017 r. należności za usługi wykonane na podstawie powyższej umowy. Wskazała, iż powyższe skutkować będzie zaprzestaniem świadczenia usług dotyczących obiektów ruchomych w dniu 30. czerwca 2017 roku o godzinie 24:00. Jednocześnie spółka (...) wezwała spółkę (...) do zwrotu sterowników wraz z modemami do siedziby spółki (...) lub najbliższego Biura (...) w terminie 7 dni od daty wejścia w życie rozwiązania umowy. Poinformowała także, że w przypadku braku możliwości osobistego zwrotu urządzeń, usługa demontażu może zostać zlecona spółce (...) za wynagrodzeniem w wysokości 100,00 zł wraz z podatkiem VAT, powiększonym o koszt dojazdu instalatora uzgodniony z serwisem technicznym J.. W przypadku natomiast nie zwrócenia urządzeń lub zwrócenia ich w złym stanie technicznym, w terminie 7 dni od zakończenia umowy, spółka (...) zostanie obciążona karą umowną w wysokości 900,00 zł za każde niezwrócone urządzenie. Poinformowano także, że spółka (...) wystawi na rachunek spółki (...) fakturę VAT na kwotę 4.800,00 zł wraz z podatkiem VAT, tytułem rozwiązania umowy przed upływem okresu do którego zobowiązała się spółka (...) korzystać z usług (...). Spółka (...) zaznaczyła, że rozwiązanie umowy nie dojdzie do skutku w przypadku odnotowania na rachunku bankowym wpłaty kwoty 18.426,92 zł z tytułu wynagrodzenia za wykonane usługi lub przesłania dowodu wpłaty przed planowanym rozwiązaniem umowy (rozwiązanie umowy wraz z dowodem nadania, k. 53-54).
Stan faktyczny opisany powyżej był w części bezsporny między stronami niniejszego postępowania. Podstawę ustaleń stanowiły zatem twierdzenia strony powodowej niezakwestionowane albo wprost przyznane przez pozwaną, a zatem dotyczące faktów bezspornych.
Powyższych ustaleń faktycznych Sąd dokonał ponadto na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci odpisów dokumentów załączonych do pozwu, uwierzytelnionych przez pełnomocnika powoda w trybie przewidzianym w przepisie art. 129 § 2 k.p.c. oraz wydruków załączonych przez powoda do pisma procesowego z dnia 6. lipca 2018 roku. Powołane przez powoda odpisy dokumentów prywatnych zasługują na wiarę. Ich wiarygodność nie była kwestionowana przez strony niniejszego postępowania, Sąd zaś nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu.
Postanowieniem na rozprawie w dniu 28. maja 2019 r. Sąd pominął dowód z przesłuchania stron, wobec ich nieusprawiedliwionego niestawiennictwa.
S ąd zważył, co następuje:
Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.
Powód wywodził swoje roszczenie będące przedmiotem niniejszego postępowania z zawartej z pozwaną umów świadczenia usług lokalizacji obiektów ruchomych. Na podstawie zawartej umowy powód dochodził od pozwanego zapłaty wynagrodzenia z tytułu świadczonych, na podstawie zawartych umów, usług.
W sprawie będącej przedmiotem rozstrzygnięcia strony łączyła umowa o świadczenie usług. Zgodnie z art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Art. 734 § 1 k.c. stanowi, iż przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Stosownie zaś do art. 735 § 1 k.c. jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać bez wynagrodzenia, za wykonane zlecenie należy się wynagrodzenie. W myśl art. 735 k.c. umowa o świadczenie usług jest równocześnie umową wzajemną, albowiem wynagrodzenie stanowi ekwiwalent świadczenia usług. Przenosząc wymienione powyżej przepisy prawa materialnego na płaszczyznę prawa procesowego, należy stwierdzić, że okolicznościami rozstrzygającymi o zasadności powództwa o wynagrodzenie za świadczenie usług są: istnienie zobowiązania do świadczenia usług, tj. umowy o świadczenie usług, oraz wykonanie usług na rzecz drugiej strony.
Pomiędzy stronami bezsporny był fakt, że strony łączyły umowy o treści przedstawionej przez powoda przy pozwie. Pozwany zakwestionował natomiast roszczenie powoda co do zasady. W szczególności fakt wykonywania przez powoda usług na jego rzecz. Strona pozwana podniosła, że powód nie wykazał powyższych okoliczności.
W pierwszej kolejności wskazać należy, że składając sprzeciw od nakazu zapłaty strona pozwana zaprzeczyła wszelkim twierdzeniom pozwu, w szczególności zakwestionowała zasadność dochodzonego roszczenia, nie powołując się na żadne konkretne okoliczności. Zgodnie z art. 210 § 2 k.p.c., każda ze stron obowiązana jest do złożenia oświadczenia co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych. Wypowiedzenie się co do twierdzeń strony przeciwnej o okolicznościach faktycznych winno odnosić się w sposób konkretny i jednoznaczny do wszystkich podniesionych przez tę stronę twierdzeń. Obowiązek przewidziany w art. 210 § 2 k.p.c. zmierza do zakreślenia okoliczności spornych i bezspornych między stronami i ma wpływ na zakres ewentualnego postępowania dowodowego. Dowodzeniu podlegają bowiem tylko okoliczności sporne między stronami, istotne dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 212 k.p.c., art. 227 k.p.c., art. 229 k.p.c.). W sytuacji, w której strona obarczona obowiązkiem wypowiedzenia się co do twierdzeń strony przeciwnej o okolicznościach faktycznych, co do nich się nie wypowie, naraża się na zastosowanie przez Sąd dyspozycji art. 230 k.p.c., zgodnie z którym, gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Jeżeli strona chce zaprzeczyć twierdzeniom strony przeciwnej o faktach, powinna uczynić to wyraźnie, odnosząc się do konkretnych okoliczności faktycznych i przedstawiając jednocześnie własne twierdzenia odnośnie kwestionowanej okoliczności. W związku z tym, jako zaprzeczenie twierdzeniom strony przeciwnej o faktach nie może być traktowane ogólnikowe zaprzeczenie wszelkim okolicznościom podanym przez stronę przeciwną.
Strona pozwana w sprzeciwienie od nakazu zapłaty ograniczyła się wyłącznie do stwierdzenia braku wykazania przez powoda okoliczności wykonania umowy. Fakt ten jednak jest irrelewantny z punktu widzenia procesowego, gdyż jednym z możliwych sposobów obrony pozwanego w procesie stanowi zaprzeczenie podanym przez powoda okolicznościom, a nie podniesienie okoliczności ich niewykazania czy nieudowodnienia. Ocena materiału dowodowego należy bowiem do Sądu, który dokonuje jej w granicach określonych w art. 233 k.p.c., a nie do stron postępowania. Stąd też jedynie zaprzeczenie, czy to faktycznej, czy to prawnej podstawy powództwa wywołuje takie skutki, że zaprzeczone fakty stają się sporne i muszą być udowodnione. Natomiast w razie ich niezaprzeczenia, a jedynie ograniczenia się do twierdzeń o ich nieudowodnieniu, sąd winien uznać je za niewymagające dowodzenia z uwagi na fakt ich przyznania przez stronę przeciwną – art. 230 k.p.c. Jeżeli zatem w niniejszej sprawie pozwany nie zaprzeczył konkretnym, podanym przez powoda okolicznościom, i to w wyżej opisany sposób, nie sposób było przyjąć że powyższe okoliczności były pomiędzy stronami sporne oraz, że jako takie wymagały dalszego dowodzenia.
Abstrahując od powyższego nawet przy uznaniu, iż pozwany skutecznie zakwestionował okoliczności istotne z punktu widzenia możliwości uwzględnienia roszczenia to, w ocenie Sądu, zaoferowany przez stronę powodową materiał dowodowy w pełni potwierdzał zasadność twierdzeń zawartych w pozwie.
Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, wynikającym z przepisu art. 6 k.c. oraz stanowiącego jego odpowiednik procesowy art. 232 k.p.c., to na powiedzie spoczywa ciężar wykazania okoliczności wykonania umowy, na podstawie której dochodzi od pozwanego zapłaty, skoro z faktu tego wywodzi skutki prawne.
W ocenie Sądu powód sprostał ciążącemu na nim obowiązkowi w zakresie żądania zapłaty wynagrodzenia z tytułu świadczonych usług. Powód powołał w sprawie szereg dokumentów, które w sposób dostateczny wykazały, iż pomiędzy stronami została zawarta i wykonana umowa o świadczenie usług lokalizacji obiektów ruchomych. Strony ściśle określiły sposób świadczenia ww. usług, a także wynagrodzenie za ich świadczenie. W szczególności na potwierdzenie wykonywania usług na rzecz pozwanego, strona powodowa przedłożyła dowody w postaci umów zawartych z pozwanym, faktury VAT oraz protokoły montażu sterowników (...) we wszystkich zgłoszonych do umów obiektach ruchomych. Powyższe protokoły zostały podpisane przez osoby uprawnione w imieniu pozwanego. Ponadto z treści tych protokołów wynika, iż pozwany za każdym razem zatwierdzał montaż i wskazany w protokole koszt tej usługi. Z treści tych dokumentu wynika ponadto, że strona pozwana nie zgłaszała jakichkolwiek zastrzeżeń co do jakości wykonanej usługi. Z treści tych dokumentów wyraźnie zatem wynika fakt wykonania usług montażu sterowników (...) oraz urządzeń dodatkowych, a także koszt tych usług, który znalazł odzwierciedlenie w wystawionych przez powoda fakturach VAT.
Powód udowodnił także okoliczność wykonaniu umowy w zakresie świadczenia usług lokalizacji. Okoliczność wykonania umowy przez powoda wynika z przedłożonych przez niego dokumentów, m. in. faktur VAT. Oczywistym jest, że wystawienie faktury VAT nie świadczy jeszcze, że umowa została przez powoda wykonana. Wymaga zaznaczenia bowiem, że faktura VAT jako dokument prywatny nie korzysta z domniemań zawartych w art. 244 k.p.c. Zgodnie z treścią art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi jedynie dowód na to, iż osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Moc dowodowa takiego dokumentu zależy więc od wszechstronnego rozważenia i swobodnej oceny dowodów. W niniejszej sprawie świadczona przez powoda usługa lokalizacji polegała na samodzielnym korzystaniu przez Klienta, za pomocą strony internetowej lub programu (...) z danych o obiekcie ruchomym, takich jak pozycja, prędkość oraz kierunek poruszania się, co pozwalało m. in. na możliwość ustalenia trasy, po której porusza się obiekt ruchomy w okresie ostatnich 30 dni, a także analizę zarejestrowanych danych (przejechanej trasy, odległości, miejsca postoju itp.). Ponadto w ramach tej usługi pozwany mógł samodzielnie dokonywać konfiguracji ustawień otrzymywanych sygnałów dotyczących alarmów, ostrzeżeń, przekroczeń prędkości oraz obszarów, w których obiekt może lub nie powinien się poruszać. W przypadku braku łączności (...) z obiektem ruchomym Klient, za pomocą programu (...), przez funkcję sms powinien wysłać polecenie ustalenia aktualnej pozycji obiektu ruchomego. Wykonanie przez powoda usług z tytułu zawartych umów nastąpiło zatem poprzez umożliwienie pozwanemu korzystania z powyższych funkcji. Strona pozwana nie twierdziła natomiast, że nie miała możliwości korzystania z tych opcji. Ogólnikowe wskazanie w sprzeciwie od nakazu zapłaty, iż powód nie wykonał umowy, bez wskazania w czym to niewykonanie umowy miało się przejawiać, jest niekonkretne i jako takie nie mogące prowadzić do podważenia roszczeń powoda o zapłatę wynagrodzenia za świadczone usługi. Wskazać w tym miejscu należy, że art. 6 k.c. znajdujący swoje odzwierciedlenie w art. 232 k.p.c., wyraźnie wskazuje, iż ciężar udowodnienia faktów spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Faktów, z których wywodzone jest dochodzone roszczenie (tworzących prawo podmiotowe) powinien w zasadzie dowieść powód; dowodzi on również fakty uzasadniające jego odpowiedź na zarzuty pozwanego; pozwany dowodzi fakty uzasadniające jego zarzuty przeciwko roszczeniu powoda. Faktów tamujących oraz niweczących powinien dowieść przeciwnik tej strony, która występuje z roszczeniem, czyli z zasady – pozwany (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13. października 2004 r., III CK 41/04). Pamiętać przy tym należy, iż ciężar dowodu w postępowaniu cywilnym nie zawsze spoczywa na powodzie. Ten, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20. grudnia 2006 r., IV CSK 299/06). Pozwany natomiast nie podjął żadnej inicjatywy dowodowej w tym zakresie. Strona pozwana nie przedkładając żadnych dowodów na potwierdzenie swoich twierdzeń oraz nie stawiając się na rozprawie w dniu 28. maja 2019 r., pomimo zobowiązania do osobistego stawiennictwa, celem przesłuchania, doprowadziła Sąd do przekonania, że w odniesieniu do całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie jej zaprzeczenie twierdzeniom przedstawionym przez powoda odnośnie braku podstaw do żądania zapłaty wynagrodzenia za wykonaną umowę, pozostało li tylko gołosłownymi zarzutami nie znajdującymi żadnego oparcia na kanwie rozpoznawanej sprawy.
W ocenie Sądu, powód zatem sprostał ciążącemu na nim obowiązkowi i wykazał fakt wykonania przedmiotowej umowy, a zatem po stronie pozwanej zaktualizował się obowiązek zapłaty ustalonego wynagrodzenia.
Jeżeli chodzi o kwestię związaną ze zgłoszonym przez stroną powodową w pozwie roszczeniem o zapłatę rekompensaty za odzyskiwanie należności na podstawie ustawy z dnia 8. marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. z 2016 poz. 684), to w ocenie Sądu, powództwo w tym zakresie również okazało się zasadne. Zgodnie z art. 10 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, w brzmieniu obowiązującym sprzed nowelizacji, wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o którym mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, bez wezwania, przysługuje od dłużnika z tytułu rekompensaty za koszty odzyskiwania należności równowartość kwoty 40 euro przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne. Zgodnie z treścią powyższego przepisu, kwota rekompensaty odzyskiwania należności, stanowiąca równowartość 40 EURO, przysługuje wierzycielowi od dnia nabycia uprawnienia do odsetek na podstawie art. 7 ust. 1 lub 8 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z art. 7 ust. 1 powołanej ustawy, który znalazłby zastosowanie w niniejszej sprawie, w transakcjach handlowych - z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny - wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki w wysokości odsetek za zwłokę określanej na podstawie art. 56 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.7)), chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: 1) wierzyciel spełnił swoje świadczenie; 2) wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie albo wezwaniu, o którym mowa w art. 6 ust. 2 i 3.
W ocenie Sądu, powyższe regulacje należy interpretować wprost: przesłanką do uzyskania prawa do rekompensaty jest jedynie wymagalność odsetek za opóźnienie w płatnościach. Przepisy te nie przewidują bowiem przesłanki poniesienia przez wierzyciela kosztów odzyskiwania należności. Według Sądu, jest to interpretacja zgoda z celem ustanowienia tych przepisów, jakim jest wszakże zwalczanie opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych. Ustawa konstruuje mechanizm, w którym opóźnienie w płatności automatycznie generuje uprawnienie do rekompensaty. Nie wynika natomiast z treści przepisów, aby wierzyciel miał wykazywać poniesienie kosztów, tym bardziej, że mogłoby to rodzić wątpliwości, co można uznać za takie koszty. W ocenie Sądu, intencją ustawodawcy unijnego było zapewnienie wierzycielowi uprawnienia do rekompensaty w wysokości 40 euro w momencie gdy powstaje prawo do uzyskania od dłużnika odsetek i uprawnienie to nie jest uzależnione od poniesienia przez wierzyciela konkretnie wskazanych czy wykazanych kosztów odzyskania należności. Powyższe zapatrywanie w całości podzielił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 11. grudnia 2015 roku (III CZP 94/15, OSNC 2017 nr 1, poz. 5), w której wskazał, że rekompensata za koszty odzyskiwania należności w wysokości 40 euro, przewidziana w art. 10 ust 1 ustawy z dnia 8. marca 2013 roku o termiach zapłaty w transakcjach handlowych przysługuje wierzycielowi bez konieczności wykazania, że koszty te zostały poniesione.
Uwzględniając powyższe, na gruncie rozstrzyganej sprawy, stwierdzić należy, że warunki od których uzależniona jest możliwość naliczenia rekompensaty określonej w art. 10 powyższej ustawy zostały spełnione. Strona powodowa wykazała fakt wykonania swojego świadczenia, jak również okoliczność nieotrzymania zapłaty w terminie.
Odnośnie wysokości rekompensaty, przytoczyć należy art. 10 ust 1 in fine ustawy, który nakazuje przeliczyć równowartość kwoty 40 euro według średniego kursu ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne. Przeliczenia kursów euro dokonane przez powoda nie budzą wątpliwości Sądu. Okoliczność ta nie była także kwestionowana przez stronę pozwaną (art. 230 k.p.c.).
Mając na względzie powyższe, Sąd na podstawie art. 750 k.c. w zw. z art. 735 § 1 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę w wysokości 20.632,86 zł, zgodnie z żądaniem pozwu.
O obowiązku zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie od poszczególnych kwot wynikających z wystawionych faktur VAT, Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu, na podstawie art. 481 k.c. Data początkowa, od której strona powodowa domagała się odsetek, a zarazem początek opóźnienia pozwanego w spełnieniu świadczenia, nie była kwestionowana przez stronę pozwaną (fakt bezsporny, art. 230 k.p.c.).
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. oraz § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22. października 2015 r., w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015, poz. 1804). Na kwotę zasądzoną od pozwanego na rzecz powoda składa się wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym w kwocie 3.600,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 34,00 zł oraz opłata od pozwu w kwocie 1.032,00 zł.
Biorąc pod uwagę wszystkie powołane wyżej okoliczności, Sąd na podstawie wskazanych w uzasadnieniu przepisów orzekł jak w wyroku.
SSR Aleksandra Zielińska-Ośko
Z. Odpis uzasadnienia wraz z odpisem wyroku doręczyć pozwanemu.