Sygn. akt VI P 298/20
Dnia 15 października 2020 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie Wydział VI Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:
Przewodniczący: sędzia Maria Sałacińska
po rozpoznaniu w dniu 15 października 2020 roku w Warszawie
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z powództwa S. K.
przeciwko S. (...) (...) Sp. z o.o. w (...) w W.
o wynagrodzenie za pracę
postanawia:
1. oddalić wniosek powoda S. K. o zwolnienie od kosztów sądowych;
2. odmówić odrzucenia pozwu;
3. umorzyć postępowanie w sprawie;
4. zasądzić od powoda S. K. na rzecz przeciwko S. (...) Sp. z o.o. w W. kwotę 675 zł (sześćset siedemdziesiąt pięć złotych) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od pierwszego dnia po upływie tygodnia od doręczenia niniejszego postanowienia powodowi.
Zasadnicze powody rozstrzygnięcia dotyczące punktów 1, 2 i 3 postanowienia
Przesłanką zwolnienia od kosztów sądowych zgodnie z art. 102 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych jest sytuacja w której strona nie jest w stanie ich ponieść bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny lub ich poniesienie narazi ją na taki uszczerbek. Decydujący o powyższym jest wobec tego status majątkowy i rodzinny osoby wnioskującej o zwolnienie od kosztów sądowych. Z przedłożonego oświadczenia wynika, że powód nie jest stroną pozostającą w ubóstwie, gospodarstwo domowe osiąga dochody z wynagrodzenia za pracę żony powoda. Nadto powód posiada własne oszczędności oraz te zgormadzone na wspólnym rachunku bankowym. Powód jako pracownik wnoszący powództwo zgodnie z art. 96 ust. 1 wyżej cytowanej ustawy nie ma obowiązku uiszczania kosztów sądowych. Powyższe stanowiło podstawę odmowy zwolnienia powoda ponoszenia od kosztów sądowych.
Powód wniósł pozew o zapłatę wynagrodzenia od pozwanego w dniu 22 maja 2020 roku żądając zasądzenia od pozwanego Syndyka kwoty 3.375,42 zł. W dniu 20 listopada 2017 roku pozwany Syndyk umieścił z urzędu na liście wierzytelności w kategorii pierwszej wierzytelność powoda na kwotę 4652,63 zł. Do pierwszej kategorii zgodnie z art. 342 Prawa upadłościowego należą m.in. należności ze stosunku pracy przypadające za czas przed ogłoszeniem upadłości czyli dotyczące m.in. wynagrodzenia za pracę. Za ugruntowany należy przyjąć pogląd, że w takiej sytuacji powinno dojść do umorzenia postępowania (por. postanowienia SN: z 23 lutego 2001 r., II CKN 393/00, OSNC 2001, Nr 11, poz. 162, 2 lutego 2006 r., II CK 391/05, nie publ. i 3 kwietnia 2008 r., II CSK 561/07, OSNC-ZD 2009, Nr 2, poz. 38). W uzasadnieniu tego poglądu przyjmuje się, że skoro powód dysponuje już tytułem egzekucyjnym to niedopuszczalne byłoby przyznanie mu drugiego tytułu dotyczącego tej samej wierzytelności. Powyższe znajduje potwierdzenie w najbardziej aktualnym orzecznictwie Sądu Najwyższego, m.in. uchwale Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2019 r. III CZP 55/18. Jako podstawę orzekania wskazuje się art. 355 § 1 k.p.c. Jest to najbardziej aktualny pogląd judykatury i doktryny który spowodował, że nie zasadne jest odrzucenia pozwu.
(...)
Sygn. akt VI P 298/20
Powód S. K. w dniu 22 maja 2020 roku (data prezentaty) wniósł pozew o zapłatę wynagrodzenia od pozwanego (...) (...). Sp. z o.o. z siedzibą w W. w (...) w dniu 22 maja 2020 roku żądając zasądzenia od pozwanego Syndyka kwoty 3.375,42 zł tytułem wynagrodzenia za pracę należnego od upadłego przedsiębiorstwa. Jednocześnie wniósł o zwolnienie od kosztów sądowych w całości wskazując na swoją złą sytuację majątkową.
Natomiast pismem z dnia 22 lipca 2020 roku pozwany S. (...) (...). Sp. z o.o. z siedzibą w W. w (...) wniósł o odrzucenie pozwu powoda Z. S. i zasądzenie kosztów procesu.
Sąd zważył, co następuje:
Wniosek powoda S. K. o zwolnienie go od kosztów sądowych w całości nie zasługiwał na uwzględnienie. Przesłanką zwolnienia od kosztów sądowych, zgodnie z art. 102 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych jest sytuacja w której strona nie jest w stanie ich ponieść bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny lub ich poniesienie narazi ją na taki uszczerbek. Decydujący o powyższym jest wobec tego status majątkowy i rodzinny osoby wnioskującej o zwolnienie od kosztów sądowych. Z przedłożonego przez powoda oświadczenia wynika, że nie jest on stroną pozostającą w ubóstwie. Gospodarstwo domowe osiąga dochody z wynagrodzenia za pracę jego żony. Powód wskazał, że posiada również oszczędności na koncie osobistym w kwocie 20631 zł oraz wspólnie z żoną w kwocie 5920 zł. Posiada również samochód osobowy marki P. (...) o wartości 14000 zł. Z powyższego wynika, że nawet mimo tego, że gospodarstwo domowe ponosi wydatki co miesiąc, to nie znajduje się w niedostatku. Powód posiada oszczędności, co umożliwia pokrywanie kosztów sądowych. Nadto co miesiąc wpływami w gospodarstwie domowym jest wynagrodzenie żony powoda. Ponadto powód jako pracownik wnoszący powództwo, zgodnie z art. 96 ust. 1 wyżej cytowanej ustawy, nie ma obowiązku uiszczania kosztów sądowych. Biorąc pod uwagę powyższe niezasadne było zwolnienie powoda od kosztów sądowych ponieważ jest to instytucja wyjątkowa i tylko dla osób, które nie mogą ponosić kosztów sądowych, a powód nie jest w ocenie Sądu taką osobą. O powyższym orzeczono jak w pkt 1 sentencji.
Pozwany Syndyk Masy Upadłości wniósł o odrzucenie pozwu S. K. wskazując w uzasadnieniu na niedopuszczalność pierwotną drogi sądowej. Podał, że w dniu 20 listopada 2017 roku pozwany Syndyk umieścił z urzędu na liście wierzytelności w kategorii pierwszej wierzytelność powoda na kwotę 4.652,63 zł. Do pierwszej kategorii zgodnie z art. 342 Prawa upadłościowego należą, m.in. należności ze stosunku pracy przypadające za czas przed ogłoszeniem upadłości czyli dotyczące m.in. wynagrodzenia za pracę. W niniejszej sprawie, przyjmując najbardziej aktualne orzecznictwo, nie było podstaw do odrzucenia pozwu. W ocenie Sądu nieaktualny i niewystępujący w orzeczeniach zapadających obecnie jest pogląd, że prawomocne uznanie wierzytelności w postępowaniu upadłościowym wywiera skutek w postaci rei iudicata (por. postanowienie SN z 5 grudnia 1996 r., I PKN 34/96, OSNP 1997, nr 13, poz. 237, w którym SN wskazał na konieczność odrzucenia wniesionego pozwu na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 KPC). Za ugruntowany należy przyjąć pogląd odmienny, że w takiej sytuacji powinno dojść do umorzenia postępowania (por. postanowienia SN: z 23 lutego 2001 r., II CKN 393/00, OSNC 2001, Nr 11, poz. 162, 2 lutego 2006 r., II CK 391/05, nie publ. i 3 kwietnia 2008 r., II CSK 561/07, OSNC-ZD 2009, Nr 2, poz. 38). Przyjmuje się, że skoro powód dysponuje już tytułem egzekucyjnym, to niedopuszczalne byłoby przyznanie mu drugiego tytułu dotyczącego tej samej wierzytelności. Powyższe znajduje potwierdzenie w najbardziej aktualnym orzecznictwie Sądu Najwyższego, m.in. uchwale Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2019 r. III CZP 55/18. Z powyższych względów niezasadne było odrzucenie pozwu, który nie został wniesiony w sytuacji pierwotnej powagi rzeczy osądzonej, a także niedopuszczalności drogi sądowej. Wobec powyższego Sąd umorzył postępowanie mając na względzie, że wierzytelność powoda została już w całości uwzględniona na liście wierzytelności. Jako podstawę orzekania w zakresie umorzenia Sąd przyjął art. 355 § 1 k.p.c. Należy zwrócić uwagę, że jeżeli w postępowaniu upadłościowym uznano wierzytelność na liście wierzytelności, która była przedmiotem powództwa, to należy umorzyć. W takim przypadku wydanie wyroku staje się zbędne z uwagi na art. 264 prawa upadłościowego, zgodnie z którym po zakończeniu lub umorzeniu postępowania wyciąg z zatwierdzonej przez sędziego – komisarza listy wierzytelności zawierający oznaczenie wierzytelności oraz sumy otrzymanej na jej poczet przez wierzyciela jest tytułem egzekucyjnym przeciwko upadłemu. Dlatego też kontynuowanie procesu byłoby niecelowe i zbędne. Mając na względzie powyższe orzeczono jak w pkt 2 i 3 sentencji postanowienia.
O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i mając na względzie, że już przed wszczęciem postępowania powód dysponował tytułem egzekucyjnym i roszczenie dochodzone w tej sprawie zostało uwzględnione w innym postępowaniu w całości. Tym samym wniesienie pozwu w tej sprawie nie było konieczne do obrony jego praw. Natomiast pozwany Syndyk musiał tym samym odpowiadając na pozew podjąć czynności zmierzające do obrony swoich praw celem uniemożliwienia uzyskania pozytywnego (zasądzającego) orzeczenia dla powoda. Z tego też powodu w ocenie Sądu pozwany Syndyk jest stroną wygrywającą w tej sprawie i powód ma obowiązek zwrócić mu koszty zastępstwa procesowego w całości zgodnie z normami przepisanymi. Stawkę kosztów Sąd ustalił na podstawie § 2 pkt 3 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (900 zł x 75% = 675 zł). O powyższym orzeczono jak w pkt 4 sentencji postanowienia.