Sygn. akt: I C 354/20
Dnia 7 stycznia 2021r.
Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
|
Przewodniczący: |
Sędzia Beata Bihuń |
|
Protokolant: |
St. sekr. sądowy Sandra Kozak |
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 stycznia 2021 r. w K.
sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w P.
przeciwko B. P.
o zapłatę
I. Zasądza od pozwanej B. P. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. kwotę 7.261,58 zł (siedem tysięcy dwieście sześćdziesiąt jeden złotych i pięćdziesiąt osiem groszy) wraz z umownymi odsetkami za opóźnienie wysokości 14% w skali roku za okres od dnia 07.05.2019 r. do 7.01.2021 r. w kwocie 1.704,58 zł (jeden tysiąc siedemset cztery złote i pięćdziesiąt osiem groszy), przy czym zasądzone świadczenie rozkłada na 12 (dwanaście) rat w wysokości po 747,18 zł (siedemset czterdzieści siedem złotych i osiemnaście groszy), w ten sposób, że pierwsza rata płatna do dnia 28.02.2021 r., a pozostałe raty płatne do 30-tego dnia każdego następnego miesiąca z zastrzeżeniem, iż w przypadku uchybienia spłaty którejkolwiek z rat cała pozostała należność do zapłaty staje się natychmiast wymagalna;
II. Zasądza od pozwanej B. P. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. kwotę 2.200,00 zł (dwa tysiące dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.
Sygn. akt I C 354/20
Powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. pozwem z dnia 18.10.2019 r. wniósł o zasądzenie od pozwanej B. P. kwoty 7.261,58 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości 14% w skali roku. Wniósł także o zasądzenie od pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu podniósł, że dochodzone pozwem roszczenie wynika z umowy pożyczki nr (...), zawartej przez pozwaną za pomocą środków porozumiewania się na odległość, w dniu 27.02.2019 r. z wierzycielem pierwotnym (...) Sp. z o.o., działającym pod nazwą handlową M. M.. Na podstawie tej umowy wierzyciel pierwotny udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 5.100 zł. Pozwana zobowiązała się do zwrotu pożyczki do dnia 27.09.2019 r. wraz z wszelkimi opłatami dodatkowymi. Pomimo licznych wezwań, pozwana nie spłaciła zobowiązania. Wierzyciel pierwotny wypowiedział pozwanej harmonogram spłat i postawił w stan wymagalności roszczenie na dzień 07.05.2019 r.
Sąd Rejonowy w Kętrzynie nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 03 stycznia 2020 r. w sprawie o sygn. akt I Nc 702/19 uwzględnił powództwo nakazując pozwanej zapłatę na rzecz powoda dochodzonych pozwem kwot.
Pozwana B. P. wniosła sprzeciw od powyższego nakazu zaskarżając go w całości. Wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postepowania według norm przepisanych. Podniosła zarzuty braku udowodnienia podstawy istnienia i wysokości roszczenia dochodzonego pozwem, braku legitymacji czynnej powoda, braku wskazania w pozwie sposobu wyliczenia wysokości należności głównej, braku wskazania w pozwie i udowodnienia istnienia podstawy do wypowiedzenia umowy, braku wskazania w pozwie i udowodnienia istnienia podstawy wymagalności dochodzonego roszczenia, braku skutecznego doręczenia pozwanemu wezwania do zapłaty, ewentualnie braku skutecznego doręczenia pozwanemu oświadczenia o wypowiedzeniu umowy a tym samym wymagalności roszczenia w całości, braku dokonania pełnego rozliczenia zadłużenia wskazującego na kwotę dochodzonej należności. Pozwana nie potwierdziła podstaw wskazanego zobowiązania oraz wysokości kwoty dochodzonej pozwem. W razie uznania powództwa wniosła o rozłożenia zasądzonego roszczenia na raty w oparciu o przepis art. 320 kpc z uwagi na trudną sytuację finansową i rodzinną.
W replice na odpowiedź na pozew powód zaprzeczył wszelkim twierdzeniom pozwanej zawartym w piśmie z dnia 11 marca 2020 r. Wskazał, że w sprawie brak jest jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, że powód nie posiada legitymacji procesowej do występowania w sprawie. Poza wątpliwością pozostaje fakt, że podmiot od którego powód nabył wierzytelność oraz pozwana zawarły umowę pożyczki wskazaną w pozwie, a w związku z wypłaceniem kwoty pożyczki stwierdzonym dokumentem potwierdzenia przekazania pożyczki i upływem terminu do zwrotu pożyczki wraz ze wszystkimi opłatami dodatkowymi roszczenie stało się wymagalne.
Sąd ustalił, co następuje:
Na podstawie umowy pożyczki ratalnej z dnia 27.02.2019 r. nr (...) do ramowej umowy pożyczki nr (...) z dnia 16.06.2016 r. wierzyciel pierwotny (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. udzieliła B. P. pożyczki w kwocie 5.100,00 zł na okres 7 miesięcy, całkowita kwota do spłaty wyniosła 7.474,28 zł.
(dowód: umowy pożyczki, k. 6-20)
Kwota pożyczki została wypłacona na rachunek bankowy B. P. nr (...).
(dowód: potwierdzenie realizacji przekazu pieniężnego, k. 24)
Na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 05 sierpnia 2019 r. (...) Sp. z o.o. zbyła wierzytelność wynikającą z umowy pożyczki ratalnej z dnia 27.02.2019 r. nr (...) na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P..
(dowód: umowa cesji wierzytelności, k. 26-34)
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.
Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dowodów przedłożonych przez powoda, w tym szczególności umowy pożyczki ratalnej, umowy cesji wierzytelności, albowiem ich prawdziwość nie budzi wątpliwości Sądu.
Zgodnie z art. 509 § 1 kc, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast z treści § 2 tego przepisu wynika, że wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.
Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Strony zobowiązane są w myśl przepisu art. 232 kpc wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.
Pożyczka jest umową, na podstawie której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego przedmiot pożyczki (w szczególności określoną ilość pieniędzy), a biorący zobowiązuje się zwrócić przedmiot pożyczki w pieniądzach o tej samej wielkości lub w rzeczach tego samego gatunku i takiej samej jakości (art. 720 kc).
Powód na poparcie swoich żądań przedstawił umowę pożyczki ratalnej numer (...) z dnia 27.02.2019 r., zawartą przez pozwaną B. P. z wierzycielem pierwotnym (...) Sp. z o.o. (k.6-20). Nie budziło wątpliwości Sądu, iż kwota pożyczki została pozwanej wypłacona na rachunek nr (...) (k. 24).
Załączona do pozwu umowa cesji wierzytelności z dnia 5 sierpnia 2019 r. potwierdza przysługującą (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. legitymację czynną do występowania w sprawie w charakterze powoda (k. 26-34).
Sąd uznał, że powód w sposób wystarczający wykazał zarówno związanie pozwanej umową pożyczki z pierwotnym wierzycielem, i powstanie samej wierzytelności jak też przejście uprawnień wierzycielskich z tego tytułu na powoda.
Wobec powyższego należy stwierdzić, iż powód udowodnił, iż przysługuje mu dochodzone pozwem roszczenie, a pozwana zobowiązana jest do zwrotu wskazanych w pozwie kwot wynikających z zawartej przez nią umowy pożyczki.
Sąd uznając żądanie pozwu za uzasadnione uwzględnił jednocześnie wniosek pozwanej o rozłożenie na raty zasądzonego świadczenia. Zgodnie z treścią art. 320 kpc w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Przyjmuje się, że okoliczności, które uzasadniają wyjątkowość danej sytuacji mogą wynikać z szeroko rozumianego stanu majątkowego i rodzinnego pozwanego, kiedy natychmiastowe wykonanie wyroku byłoby rażąco sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dotyczy to w szczególności sytuacji, jeżeli ze względu na stan majątkowy, zdrowotny, rodzinny i in. niezwłoczne spełnienie świadczenia lub jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwanego byłoby niemożliwe, bardzo utrudnione lub narażałoby pozwanego albo jego bliskich na niepowetowaną szkodę. Stosując przepis art. 320 kpc, sąd powinien rozważyć wszystkie okoliczności danej sprawy, zarówno dotyczące pozwanego, jak i powoda.
Sytuację rodzinną i majątkową pozwanej Sąd zna z urzędu z uwagi na inne sprawy toczące się z jej udziałem przed tutejszym sądem (m.in. I C 155/20), a w których również rozkładano zasądzone od niej roszczenia na raty.
Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.