UZASADNIENIE

A. S. została obwiniona o to, że:

I. W dniu 5 grudnia 2018 roku około godziny 08:04 na drodze publicznej w miejscowości S. ul. (...) kierując pojazdem osobowym marki S. (...) o nr rej. (...) w obszarze zabudowanym przekroczyła dopuszczalną prędkość o 23 km/h to jest o wykroczenie z art. 92a kw.

II. W dniu 5 grudnia 2018 roku około godziny 08:04 w miejscowości S. ul. (...) podczas kontroli drogowej nie stosowała się do poleceń funkcjonariusza dokonującego kontroli to jest o wykroczenie z art. 92 § 1 kw.

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim w wyroku z dnia 24 lipca 2020 r. w sprawie VIII W 18/19 uniewinnił obwinioną od popełnienia zarzucanych jej czynów. Kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł oskarżyciel publiczny Komendant Powiatowy Policji w S.. Działając na podstawie art. 103 § 2 kpw zaskarżył orzeczenie w całości na niekorzyść A. S.. Na podstawie art. 438 pkt 1 i 4 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw zarzucił orzeczeniu obrazę przepisów prawa materialnego poprzez nieuzasadnione zastosowanie uniewinnienia obwinionej oraz obrazę przepisów prawa procesowego, w szczególności art. 7 kpk mającą bezpośredni wpływ na treść orzeczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżyciela co do zasady, jeśli chodzi o kierunek w którym podąża – uchylenia do ponownego rozpatrzenia sprawy, zasługuje w całości na uwzględnienie.

Sąd Odwoławczy poddając rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego totalnej kontroli, nie tylko pod kątem zgłoszonych zarzutów, ale również prawidłowości procedowania stwierdził, że Sąd ten w sposób prawidłowy i wyjątkowo wyczerpujący przeprowadził postępowanie dowodowe. W czasie dokonywania oceny tych dowodów w sposób rażący uchybił przepisom procesowym i dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych, które w ocenie Sądu Odwoławczego mogły rzutować na treść wydanego wyroku i wymagały ingerencji w orzeczenie przez instancję odwoławczą.

W ocenie Sądu Okręgowego zasadniczym rażącym błędem jeśli chodzi o czyn z art. 92 a k.w. było oparcie rozstrzygnięcia na materiale dowodowym pochodzącym z innej sprawy – opinii W. L..

Zgodnie z art. 8 § 1 k.p.k. stosowanym w sprawach o wykroczeniach w oparciu o art. 8 k.p.w. sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu. W toku postępowania obrońca obwinionej zasypywał sąd rozstrzygnięciami oraz materiałami z innych spraw, w których sądy wydały korzystne rozstrzygnięcie dla obwinionych. Nie wykazał przy tym, jakie wspólne elementy wiążące się bezpośrednio z niniejszym postępowaniem (prócz oczywiście zarzutu z art. 92 a k.w., poruszania się obwinionych pojazdem mechanicznym po drodze oraz różnych mierników prędkości, którymi była mierzona prędkość), mają te materiały z przedmiotową sprawą. Z nieznanych powodów, nieznajdujących oparcia w obowiązujących przepisach Sąd Rejonowy za fundament swojego rozstrzygnięcia uczynił opinię W. L. sporządzoną w sprawie II W 827/18 Sądu Rejonowego w Radomiu. Na marginesie dodać należy, że złożony do akt materiał nie może być traktowany jako dokument sporządzony w w/w sprawie, ponieważ obrońca nawet nie potwierdził tych materiałów za zgodność z oryginałem, a Sąd nie zażądał źródłowych akt. W sprawie, w której opiniował W. L. zdarzenie miało miejsce na drodze krajowej (...), jego uczestnikiem był kierowca samochodu marki T. (...). W niniejszej sprawie zdarzenie miało miejsce w S., obwiniona kierowała pojazdem osobowym marki S. (...). Sąd Rejonowy w ogóle nie uzasadnił dlaczego materiały zgromadzone w sprawie są niewystarczające do wydania rozstrzygnięcia i dlaczego koniecznym było posiłkowanie się materiałami dostarczonymi przez obrońcę. Zresztą warunki do skorzystania przez Sąd z opinii kolejnego biegłego, sporządzonej w danej sprawie, w sposób precyzyjny określa art. 201 k.p.k. w zw. z art. 42 § 1 k.p.w. Ponownie Sąd w sposób rażący łamie ten przepis nie wskazując jakimi nieusuwalnymi wadami jest dotknięta opinia biegłego Z. D. i dlaczego widzi konieczność skorzystania z opinii innego biegłego. Podkreślić należy, że w razie należytego wykazania, że dana opinia jest niejasna, niepełna albo zachodzi w niej sprzeczność, sąd może dopuścić dowód z opinii kolejnego biegłego ale w tej samej sprawie!

Jak już wcześniej wspomniano Sąd Rejonowy przeprowadził w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wyjątkowo dokładnie, korzystając w pełni z dowodów w postaci przesłuchania świadków i biegłego Z. D.. Wystarczy wskazać, że biegły ten po złożeniu pisemnej opinii, ustosunkowując się do zastrzeżeń zgłaszanych przede wszystkim przez obrońcę obwinionej, trzykrotnie szczegółowo i precyzyjne odpowiadał na pytania na piśmie i ustnie, to dodatkowo został przeprowadzony eksperyment procesowy, w którym m.in. próbowano doprowadzić do błędnych wskazań urządzenia do mierzenia prędkości w wyniku nieprawidłowego pomiaru, w tym tzw. „efektu ślizgania się” wiązki laserowej po boku pojazdu. Mimo podjęcia szeregu prób, w tym według wskazań obwinionej i osób jej towarzyszących, urządzenie podczas tych prób albo wyświetlało komunikat o błędzie, albo prawidłową prędkość (k. 452-458). Dlatego niezrozumiałym jest stwierdzenie Sądu, iż „funkcjonariusz policji dokonujący pomiaru, w czasie cyklu pomiarowego, utrzymywał niestabilnie marker celowniczy na pojeździe obwinionej”, a wiązka laserowa przesuwa się w czasie cyklu pomiarowego po karoserii samochodu i zmierza w kierunku boku pojazdu” (k. 663). Z powyższego Sąd w oparciu o „wnioski zawarte w opinii biegłego W. L.” kwestionuje „wnioski biegłego sądowego Z. D. w zakresie wykluczenia przez biegłego możliwości spowodowania przez funkcjonariusza policji podczas pomiaru „poślizgu” czoła wiązki laserowej”. Po pierwsze „biegły W. L.” w ogóle w sprawie nie występuje. Po drugie Sąd nie wskazał dlaczego opinia biegłego Z. D. nie spełnia warunków z art. 201 k.p.k. Po trzecie z zabezpieczonego materiału video dokonanego przedmiotowym miernikiem prędkości wynika, iż można wyodrębnić 5 klatek na których widać lokalizację celownika urządzenia podczas pomiaru (k. 5, plik (...)_ (...)_ (...)_ (...) (...)). Punkt ten przemieszcza się po klapie silnika poczynając od części nad przednim lewym reflektorek w stronę kierowcy. Urządzenie wyświetliło prędkość namierzanego pojazdu wraz z innymi danymi, nie było żadnego komunikatu o błędzie, czy w oparciu o który biegły podjąłby podejrzenia o nieprawidłowym pomiarze. Dlaczego są to czynności błędne, w nawiązaniu do opinii biegłego D. oraz pozostałego materiału dowodowego, w tym instrukcji obsługi urządzenia – tego Sąd również nie wskazał.

Jeśli chodzi o drugi czyn, ponownie Sąd Rejonowy w sposób niedostateczny przeanalizował przebieg kontroli, moment w którym padło polecenie funkcjonariusza policji dotyczące okazania prawa jazdy, wyjaśnienia obwinionej w kontekście powodów niezastosowania się do tego polecenia (m.in. brak omówienia materiału zdjęciowego z miejsca pierwotnego zatrzymania się w/w).

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy należy mieć na uwadze wszystkie podniesione wyżej uwagi i wytyczne, których wykonanie powinno doprowadzić do ustalenia prawidłowego i niebudzącego wątpliwości stanu faktycznego. Należy ponownie przeprowadzić przewód sądowy w całości, maksymalnie wykorzystując rozwiązania z art. 442 § 2 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w., pomijając materiały niebędące dowodami w sprawie. Na dzień wydania rozstrzygnięcia Sąd Odwoławczy wskazuje na dowolność i błędy w interpretacji dowodów przeprowadzonych przez Sąd w niniejszej sprawie, zatem samo przeprowadzenie tych dowodów nie miało wpływu na treść rozstrzygnięcia. Tak ustalony stan faktyczny musi następnie zostać poddany wnikliwej ocenie w świetle zasad określonych w art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w., a to z kolei winno doprowadzić do wydania w niniejszej sprawie sprawiedliwego wyroku.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 437 §2 k.p.k. w zw. z art. 454 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE