Sygn. akt II AKa 51/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lutego 2021 roku

Sąd Apelacyjny w Warszawie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSA Marzanna A. Piekarska-Drążek

Sędziowie: SA Ewa Gregajtys

SO (del.) Paweł Dobosz (spr.)

Protokolant: st. sekr. sąd. Marta Kamińska

przy udziale prokuratora Lesława Bożek

po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2021 r.

sprawy oskarżonego

L. S. urodzonego (...) w W. syna W. i T. z domu B.

oskarżonego o czyny:

z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k.

z art. 286§2 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k.

z art. 297§1 k.k. w zb. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z 22 listopada 2018 r., sygn. akt XII K 27/18

1. zmienia wyrok w zaskarżonej części wobec oskarżonego L. S. w ten sposób, że:

1.1. uchyla orzeczenie o łącznej karze pozbawienia wolności i grzywny;

1.2. w odniesieniu do czynu przypisanego w pkt II wyroku eliminuje z opisu czynu określenie „przy czym czynu tego dopuścił się czyniąc sobie z popełnienia przestępstw stałe źródło dochodu” i przyjmuje w oparciu o art. 4§1 k.k., przy zastosowaniu ustawy Kodeks karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym w dniu 7 czerwca 2010 r., że przypisany oskarżonemu czyn wyczerpuje znamiona występku z art. 278§1 k.k. i za to na podstawie art. 278§1 k.k. skazuje oskarżonego oraz na jego podstawie i na podstawie art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 50 (pięćdziesiąt) stawek ustalając wartość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) zł;

1.3. w odniesieniu do czynu przypisanego w pkt III wyroku eliminuje z opisu czynu określenie „przy czym czynu tego dopuścił się czyniąc sobie z popełnienia przestępstw stałe źródło dochodu” i przyjmuje w oparciu o art. 4§1 k.k., przy zastosowaniu ustawy Kodeks karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym w dniu 7 czerwca 2010 r., że przypisany oskarżonemu czyn wyczerpuje znamiona występku z art. 286§2 k.k. i za to na podstawie art. 286§2 k.k. skazuje oskarżonego oraz na jego podstawie i na podstawie art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę roku pozbawienia wolności oraz grzywnę 50 (pięćdziesiąt) stawek ustalając wartość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) zł;

1.4. w odniesieniu do czynu przypisanego w pkt IV wyroku eliminuje z opisu czynu określenie „przy czym czynu tego dopuścił się czyniąc sobie z popełnienia przestępstw stałe źródło dochodu” i przyjmuje w oparciu o art. 4§1 k.k., przy zastosowaniu ustawy Kodeks karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym w dniu 7 czerwca 2010 r., że przypisany oskarżonemu czyn wyczerpuje znamiona występku z art. 297§1 k.k. w zb. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. i za to na podstawie art. 297§1 k.k. w zb. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. skazuje oskarżonego i na podstawie art. 286§1 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. i 33 § 1 i 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę roku i 3 (trzy) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 80 (osiemdziesiąt) stawek ustalając wartość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) zł;

1.5. na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. w oparciu o art. 4§1 k.k., przy zastosowaniu ustawy Kodeks karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym w dniu 7 czerwca 2010 r. kary pozbawienia wolności i grzywny orzeczone wobec oskarżonego łączy i wymierza karę łączną 2 (dwa) lat pozbawienia wolności i karę łączną grzywny 130 (sto trzydzieści) stawek ustalając wartość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) zł;

1.6. na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 13 czerwca 2013 r. do 28 lutego 2014 r.;

2. w pozostałej zaskarżonej części wyrok utrzymuje w mocy;

3. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 820 (osiemset dwadzieścia) złotych z tytułu opłat za obie instancje oraz wydatki za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 51/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 22.11.2018 r. sygn. akt XII K 27/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

L. S.

Udział L. S. wspólnie i w porozumieniu z R. D., T. B. i nieustalonym mężczyzną w dniu 10.11.2005 r. w M. w kradzieży samochodu M. (...) nr rej. (...) na szkodę S. M..

Czyn przypisany w pkt II wyroku.

zeznania R. D.

679-680, 1987, 1989

2.1.1.2.

L. S.

Udział L. S. wspólnie i w porozumieniu z R. D., R. G., M. J. (1) i M. J. (2) oraz innymi nieustalonymi osobami w okresie od czerwca 2005 r. do września 2006 r. w W. w żądaniu od W. K. zapłaty kwoty 10 000 zł za bezprawnie zabrany mu pojazd marki M. (...).

Czyn przypisany w pkt III wyroku.

zeznania R. D.

966-967, 1496-1497, 1987-1988, 1989

2.1.1.3.

L. S.

Udział L. S. wspólnie i w porozumieniu z R. D., R. I. w okresie od 5 do 13.03.2007 r. w W. w doprowadzeniu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) SA w kwocie 61 366 zł poprzez podanie się przed przedstawicielem (...) SA za właściciela P. U-W (...) sp. z o.o. oraz potwierdzenie sprzedaży planowanej transakcji ze spółką z o.o. (...). Otrzymanie przez L. S. za udział w oszustwie 1000 zł.

Czyn przypisany w pkt IV wyroku.

zeznania R. D.

114-115, 682, 1261-1262, 1988-1989

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

W odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt II wyroku nie ulega wątpliwości, że zdarzenie takie miało miejsce. Oskarżony kwestionuje swój świadomy udział w tym przestępstwie, negując, by brał udział w kradzieży samochodu, choć był ze sprawcami czynu w czasie i miejscu jego popełniania (979/5). Wyjaśnienia świadka i potwierdzające je jego zeznania są przeciwne tym depozycjom oskarżonego. R. D. po wielu latach składając zeznania na rozprawie apelacyjnej oczywiście nie pamiętał w sposób precyzyjny przebiegu zdarzenia, ale istotne dla ustaleń faktycznych okoliczności przedstawił w sposób tożsamy z jego wyjaśnieniami. Nie ulegało w świetle tych relacji świadka, że oskarżony brał udział w kradzieży samochodu. Nie wykonywał czynności związanych z bezpośrednim zaborem pojazdu, ale był osobą, która zawiozła osoby, które miały dokonać zaboru pojazdu na miejsce przestępstwa oraz ułatwił T. B. ucieczkę po bezskutecznym odjechaniu skradzionym samochodem.

Zdaniem sądu odwoławczego relacje R. D. były wiarygodne, ponieważ mimo upływu czasu między rozprawą apelacyjną a pierwszymi w tym zakresie wypowiedziami były one zbieżne ze sobą. Nadto świadek nie miał powodu, by fałszywie pomówić oskarżonego. Zwrócić należy uwagę, że nie przypisał mu najistotniejszej roli w popełnionym przestępstwie, co świadczy o braku zamiaru obciążenia go wbrew rzeczywistemu udziałowi oskarżonego w przedmiotowym zajściu. Gdyby celem świadka było doprowadzenie do surowej odpowiedzialności karnej oskarżonego mógłby przypisać mu zachowania, które świadczyłyby o większym stopniu winy oskarżonego. Wskazać też należy, że od popełnionego przestępstwa minął już znaczny czas, oskarżony i świadek nie pozostają ze sobą już w żadnych kontaktach i po stronie świadka nie występują już żadne powody, które mogłyby go skłaniać do fałszywych zeznań. Nie ma on żadnego interesu w tym, by oskarżony poniósł odpowiedzialność na podstawie jego fałszywych zeznań.

Na ocenę wiarygodności świadka nie ma wpływu jego postawa zaprezentowana na rozprawie przed sądem okręgowym 13.09.2018 r. Można stwierdzić, że wynikała ona z subiektywnych odczuć świadka dotyczących zapewnienia bezpieczeństwa jemu i jego rodzinie przez organa ścigania. Ocena tych kwestii pozostaje poza przedmiotem niniejszego procesu i czy była ona usprawiedliwiona czy też nie, nie ma znaczenia dla wiarygodności świadka, jeżeli R. D. po zapewnieniu mu przez sąd odpowiedniego stopnia ochrony w czasie przeprowadzanej czynności procesowej złożył swobodnie zeznania. W takiej sytuacji ocenie podlegała treść tych zeznań, a nie uprzednia postawa świadka, która spowodowała odmowę ich złożenia.

2.1.1.2

zeznania R. D.

Poza uwagami dotyczącymi oceny wiarygodności świadka przedstawionymi w odniesieniu do poprzedniego czynu wskazać należy, że to przede wszystkim wyjaśniania samego oskarżonego (1113-1014/6) wskazują na jego udział w popełnieniu przypisanego mu czynu. Relacje świadka potwierdzają jedynie to co sam oskarżony powiedział, a wynika z nich, że dokonano bezprawnego zaboru pojazdu należącego do W. K. oraz, że pokrzywdzony musiał zapłacić pieniądze za jego odzyskanie, a pieniądze te R. D. przekazywał L. S.. Świadek opisywał w większym zakresie te okoliczności, które polegały na podjętych przez niego czynnościach zmierzających do ustalenia komu należy zapłacić pieniądze za zwrot samochodu. W tożsamy natomiast z wyjaśnieniami oskarżonego sposób opisywał czynności podejmowane przez L. S.. Relacje R. D. z tych powodów w odniesieniu do opisywanego czynu uznać należało za wiarygodne.

2.1.1.3

zeznania R. D.

Za wiarygodne uznać należało zeznania świadka także w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt IV wyroku. L. S. nie neguje, że przekazywał dokumenty na polecenie R. D. osobie, z jaką miał się spotkać. Kwestionuje jednak, by wiedział w jakim celu je przekazuje i by za taką czynność wziął od świadka pieniądze (980/5). W tym zakresie depozycje tych osób są przeciwne. Wskazać zatem w tym kontekście należy, że już z samych wyjaśnień oskarżonego wynikają okoliczności świadczące o jego świadomym udziale w podstępnych działaniach. Wedle bowiem L. S. miał on jedynie przekazać dokumenty. Jak jednak wynika z jego wyjaśnień spotkanie, na którym dokumenty miały zostać przekazane miało być specjalnie zaaranżowane. Oskarżony miał się ubrać w garnitur, a dokumenty miał przekazać w pokoju, jaki miał mu zostać wskazany i czekać w nim na osobę, której te dokumenty miał przekazać (980/5). Prosta czynność przekazania dokumentów, jakie przecież można było przesłać pocztą, nie uzasadniała tego rodzaju dodatkowych przygotowań. Jeżeli oskarżony do wykonania takich czynności miał specjalnie założyć garnitur to po pierwsze takie zastrzeżenie dowodziło, że był to dla niego ubiór nietypowy, a po drugie, że miał on stworzyć pozytywne wrażenie w kontakcie z osobą, której miały zostać przekazane dokumenty. Ubiór miał uwiarygodniać oskarżonego jako przedstawiciela przedsiębiorstwa zaangażowanego w procedury związane z finansowaniem leasingu sprzętu drukarskiego. Już te okoliczności uwiarygodniają relacje świadka na temat świadomego udziału oskarżonego w podstępnych działaniach. Dowodzą one tego, że R. D. nie ukrywał przed oskarżonym oszukańczego charakteru tych działań. W tym kontekście wyjaśnienia oskarżonego jawią się jako niespójne i sprzeczne ze wskazaniami doświadczenia życiowego, bo na ich podstawie nie można racjonalnie twierdzić, że oskarżony nie wiedział, że brał udział w czynnościach, które zmierzały do wprowadzenia w błąd innej osoby. W konsekwencji wyjaśniania oskarżonego nie mogą stanowić wiarygodnej przeciwwagi dla zeznań świadka i jedynie relacje R. D. w sposób zgodny ze wskazaniami doświadczenia życiowego tłumaczą zachowanie oskarżonego i nadają mu rzeczywiste znaczenie. Odwołując się również do rozważań dotyczących oceny wypowiedzi świadka odnoszących się do czynu przypisanego w pkt II wyroku uznać należało je za wiarygodny dowód na popełnienie przez oskarżonego przestępstwa przypisanego w pkt IV wyroku.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania art. 177§1 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W odniesieniu do zarzutu dotyczącego uchybień sądu pierwszej instancji związanych ze sposobem przeprowadzenia przesłuchania świadka R. D. stwierdzić należy, że wobec przesłuchania świadka przez sąd odwoławczy uchybienia te nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Świadek stawił się na rozprawie apelacyjnej złożył zeznania i potwierdził uprzednio przez niego składane w charakterze podejrzanego wyjaśnienia. Bez znaczenia zatem była uprzednia odmowa złożenia zeznań przez świadka, jeżeli swobodnie takie zeznania świadek w późniejszym czasie złożył i potwierdził te okoliczności, jakie były podstawą faktyczną wydanego przez sąd okręgowy rozstrzygnięcia.

Przy ocenie zeznań tego świadka wskazać należy natomiast, że nie jest to jedyny dowód na sprawstwo oskarżonego, ponieważ w istotnej części wypowiedzi świadka znajdują potwierdzenie w wyjaśnianiach oskarżonego. L. S. co prawda zanegował treść swoich wyjaśnień, ale taka postawa procesowa nie mogła wyjaśnień tych unieważnić. Oskarżony nie przedstawił poważnych powodów kwestionowania tych relacji, więc w istotnej części, w jakiej potwierdzały one treść zeznań R. D. mogły również być podstawą ustaleń, jak to przyjął sąd okręgowy.

Wniosek

Zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonego albo uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec tego, że zarzut był niezasadny wniosek również był niezasadny.

3.2.

Obraza przepisów postępowania art. 410 k.p.k. i 424 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Bez znaczenia dla oceny wiarygodności relacji świadka były natomiast zeznania świadków, na które powoływał się obrońca M. B. i S.-B., ponieważ nie dotyczyły one czynów, jakie oskarżonemu zostały przypisane. Nie może stać się również podstawą weryfikacji wiarygodności zeznań świadka wybiórczy sposób przytaczania relacji S. M. jeżeli nie miał on oczywiście wiedzy o przygotowaniach do przestępstwa popełnionego także przez oskarżonego na jego szkodę i nie mógł mieć żadnej wiedzy na temat udziału w tym występku L. S.. Powoływanie się, znowu wybiórczo, na nieistotne dla sprawy wypowiedzi M. K. i R. I. w sytuacji gdy sam oskarżony przyznał się do wykonania czynności, które w ostateczności doprowadziły firmę finansującą leasing do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, pomija te okoliczności, które mają znaczenie dla ustaleń faktycznych w zakresie czynu przypisanego w pkt IV wyroku oskarżonemu. Przytaczane wypowiedzi tych osób nie mogą mieć przecież wpływu na ocenę relacji R. D. jeżeli L. S. niezależenie od wypowiedzi tego świadka przyznał istotne dla jego sprawstwa okoliczności popełnionego przestępstwa.

Twierdzenia obrońcy o grze prowadzonej przez świadka z wymiarem sprawiedliwości pozostają zatem jedynie pewną figurą stylistyczną, która nie ma żadnego odzwierciedlenia w przeprowadzonych w sprawie dowodach. Racje przedstawione przez obrońcę nie mogą za poważne zostać uznane jeżeli w swoim rozumowaniu nie uwzględnia wyjaśnień samego oskarżonego, które ewidentnie wskazują również na jego sprawstwo. Sąd pierwszej instancji nie dopuścił się zatem naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. jeżeli przeciwnie do obrońcy depozycje oskarżonego również uwzględnił przy dokonywaniu ustaleń faktycznych w powiązaniu z relacjami R. D.. Podnoszenie zaś przez obrońcę zarzutu naruszenia przepisu art. 424 k.p.k. wobec jednoznacznej treści art. 455a k.p.k. może jedynie pogłębiać krytyczną ocenę przedstawionych zarzutów, które mają wyłącznie polemiczny charakter, stanowiąc jedynie alternatywną wersję dla ustaleń sądu okręgowego, ale bez wykazania błędów przy dokonanej przez ten sąd ocenie dowodów.

Wniosek

Zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonego albo uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec tego, że zarzut był niezasadny wniosek również był niezasadny.

3.3.

Obraza przepisów postępowania art. 5§2 k.p.k. i 7 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W zakresie podniesionego zarzutu obrońca powołuje się na bliżej nieokreślone depozycje świadków, które jakoby miałyby stanowić spójny i konsekwentny obraz zdarzeń, ale sprzeczny z zeznaniami R. D.. Twierdzenia te nie znalazły jednak konkretyzacji w apelacji obrońcy, bo nie zostały przedstawione żadne relacje świadków, którym można było nadać właśnie takie znaczenie. Taki szablonowy charakter zarzutu nie daje żadnych podstaw do pozytywnej jego weryfikacji. Ponownie bowiem należy stwierdzić, że relacje świadka, jak to wykazał sąd pierwszej instancji, pozostawały w istotnej korelacji z wyjaśnieniami oskarżonego, który przyznał się do udziału we wszystkich zdarzeniach, będących przedmiotem przypisanych mu czynów, a tylko minimalizował w nich swój udział. Odwołanie się w tym kontekście do art.5§2 k.p.k. stanowi już tylko wyraz bezradności obrońcy, który nie jest w stanie przytoczyć z materiału dowodowego żadnych depozycji świadków na poparcie jego twierdzeń. Przede wszystkim przemilcza całkowicie wyjaśniania oskarżonego, które dla sądu okręgowego były istotnym dowodem na jego sprawstwo. Brak odwołania się obrońcy do relacji L. S. czyni wywody apelacji całkowicie bezzasadnymi. Jeżeli więc, sąd nie powziął żadnych wątpliwości w związku z przeprowadzoną oceną dowodów to też nie wystąpiła konieczność ich rozstrzygania na korzyść oskarżonego.

Wniosek

Zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonego albo uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec tego, że zarzut był niezasadny wniosek również był niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Rażąca niesprawiedliwość orzeczenia w zakresie przypisania L. S. czynów w pkt II, III i IV wyroku w warunkach art. 65§1 k.k. i ustalenie, że z popełnienia tych czynów oskarżony uczynił sobie stałe źródło dochodu.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

W ocenie sądu odwoławczego były oczywiście błędne ustalenia sądu pierwszej instancji dotyczące znamienia określonego w art. 65§1 k.p.k. Oskarżony nie mógł uczynić sobie z popełnienia pierwszego przypisanego mu czynu stałego źródła dochodu jeżeli sprawcy ostatecznie nie dokonali w sposób trwały zaboru pojazdu. Został on porzucony. Jeżeli zatem sprawcy kradzieży nie osiągnęli żadnej korzyści z popełnionego przestępstwa to nie mógł z niego żaden z nich, a w tym i L. S. uczynić sobie stałego źródła dochodu.

W przypadku drugiego przypisanego oskarżonemu czynu jak nawet wynikało z ustaleń sądu okręgowego kwota 10 000 zł za zwrot bezprawnie zabranego pojazdu przekazana został ostatecznie R. G., który "opłacił" informację za wskazanie miejsca przechowywania M. (...). Oznacza to jednak w konsekwencji, że L. S. nie uzyskał żadnych korzyści z tego przestępstwa, więc nie mógł z niego uczynić sobie stałego źródła dochodu.

W przypadku czynu przypisanego w pkt IV wyroku sąd rzeczywiście ustalił, że z popełnionego przestępstwa oskarżony osiągnął korzyść w kwocie 1000 zł, ale takie przysporzenie miało charakter jednorazowy przez co nie mogło być przejawem stale uzyskiwanych dochodów. Nadto z uwagi na wartość takiej korzyści nie miała ona charakteru stałego, bo z pewnością mogła ona wystarczać do zapewnienia oskarżonemu utrzymania na krótki czas.

Te oczywiście błędne ustalenia faktyczne sądu okręgowego miały wpływ na treść rozstrzygnięcia, ponieważ dokonano nieprawidłowej oceny prawnej przypisanych oskarżonemu czynów przez bezzasadne zastosowanie art. 65§1 k.k. w ich kwalifikacji prawnej. W konsekwencji przekładało się to również na wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego, ponieważ w uzasadnieniu wyroku sąd wskazał, że z uwagi na uczynienie sobie z przestępstw stałego źródła dochodu motywacja sprawcy zasługiwała na szczególne potępienie. Takie błędne ustalenia oraz błędna w konsekwencji kwalifikacja prawna przypisanych czynów oddziaływała istotnie na wymiar orzeczonych wobec oskarżonego kar.

Uznać należało zatem, że utrzymanie wyroku w mocy w opisywanym zakresie byłoby rażąco niesprawiedliwe i dlatego sąd apelacyjny zmienił orzeczenie na korzyść oskarżonego niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok sądu okręgowego utrzymany został w mocy w tej części, w jakiej nie został zmieniony wskutek uwzględnionych z urzędu okoliczności.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok w opisanej części został utrzymany w mocy, bo zarzuty odwołującego były niezasadne.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

W związku z uwzględnionymi z urzędu okolicznościami sąd odwoławczy zmienił wyrok sądu okręgowego w ten sposób, że uchylono orzeczenie o łącznej karze pozbawienia wolności i grzywny. W odniesieniu do czynu przypisanego w pkt II wyroku wyeliminowano z opisu czynu określenie „przy czym czynu tego dopuścił się czyniąc sobie z popełnienia przestępstw stałe źródło dochodu” i przyjęto w oparciu o art. 4§1 k.k., przy zastosowaniu ustawy Kodeks karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym w dniu 7 czerwca 2010 r., że przypisany oskarżonemu czyn wyczerpuje znamiona występku z art. 278§1 k.k. i za to na podstawie art. 278§1 k.k. skazano oskarżonego oraz na jego podstawie i na podstawie art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzono oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 50 stawek ustalając wartość jednej stawki na kwotę 20 zł. W odniesieniu do czynu przypisanego w pkt III wyroku wyeliminowano z opisu czynu określenie „przy czym czynu tego dopuścił się czyniąc sobie z popełnienia przestępstw stałe źródło dochodu” i przyjęto w oparciu o art. 4§1 k.k., przy zastosowaniu ustawy Kodeks karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym w dniu 7 czerwca 2010 r., że przypisany oskarżonemu czyn wyczerpuje znamiona występku z art. 286§2 k.k. i za to na podstawie art. 286§2 k.k. skazano oskarżonego oraz na jego podstawie i na podstawie art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzono oskarżonemu karę roku pozbawienia wolności oraz grzywnę 50 stawek ustalając wartość jednej stawki na kwotę 20 zł. W odniesieniu do czynu przypisanego w pkt IV wyroku wyeliminowano z opisu czynu określenie „przy czym czynu tego dopuścił się czyniąc sobie z popełnienia przestępstw stałe źródło dochodu” i przyjęto w oparciu o art. 4§1 k.k., przy zastosowaniu ustawy Kodeks karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym w dniu 7 czerwca 2010 r., że przypisany oskarżonemu czyn wyczerpuje znamiona występku z art. 297§1 k.k. w zb. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. i za to na podstawie art. 297§1 k.k. w zb. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. skazano oskarżonego, a na podstawie art. 286§1 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. i 33 § 1 i 3 k.k. wymierzono oskarżonemu karę roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 80 stawek ustalając wartość jednej stawki na kwotę 20 zł. Na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. w oparciu o art. 4§1 k.k., przy zastosowaniu ustawy Kodeks karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym w dniu 7 czerwca 2010 r. kary pozbawienia wolności i grzywny orzeczone wobec oskarżonego połączono i wymierzono karę łączną 2 lat pozbawienia wolności i karę łączną grzywny 130 stawek ustalając wartość jednej stawki na kwotę 20 zł.

Do oceny prawnej przypisanych oskarżonemu czynów zastosowano ustawę Kodeks karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym w dniu 7 czerwca 2010 r. przed wejściem w życie ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy - Kodeks postępowania karnego, ustawy - Kodeks karny wykonawczy, ustawy - Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.09.206.1589) z uwagi na treść art. 33§1 k.k. i 86§1 k.k. nadany w/w ustawą, które przewidywały po 7 czerwca 2010 r. wyższe górne granice wymiaru kary grzywny oraz kary łącznej grzywny, a zatem stan prawny sprzed zmian tych przepisów był względniejszy dla oskarżonego.

Przy ustaleniach sądu okręgowego dotyczących okoliczności związanych z wymiarem kary, poza tymi, jakie dotyczyły uczynienia sobie przez oskarżonego stałego źródła dochodu, bo w tym zakresie wyrok został zmieniony sąd apelacyjny uznał, że wymierzone kary jednostkowe pozbawienia wolności i grzywny oraz kary łączne odpowiadać będą społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów, charakterowi jego udziału, w ramach współsprawstwa, w ich popełnieniu oraz jego właściwościom i warunkom osobistym. Nie bez znaczenia był tu fakt, że od czasu dokonania tych przestępstw upłynął długi czas, a oskarżony w tym okresie nie był karany za inne przestępstwa podobne.

Zwięźle o powodach zmiany

Przyczyny zmiany wyroku opisane zostały w sekcji 4 uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.6.

Na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 13 czerwca 2013 r. do 28 lutego 2014 r.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art. 636§1 k.p.k. i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 820 zł z tytułu opłaty za obie instancje oraz wydatki poniesione przez Skarb Państwa za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

Ewa Gregajtys Marzanna A. Piekarska-Drążek Paweł Dobosz

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana