UZASADNIENIE

Powód(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.
w pozwie wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko (...) Spółka Akcyjna w W. domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 6 359,14 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 lutego 2019 r. do dnia zapłaty i zwrotu kosztów procesu.

Na mocy postanowienia z dnia 25 marca 2019 r. sprawa została przekazana do Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy, który stwierdził swoją niewłaściwość
i postanowieniem z dnia 13 maja 2019 r. przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ostrołęce.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 26 stycznia 2019 r. w wyniku zdarzenia komunikacyjnego doszło do uszkodzenia pojazdu marki (...)
o nr rej. (...) będącego własnością K. Ł.. Poszkodowany zgłosił pozwanemu szkodę, która została zarejestrowana pod numerem (...).

W dniu 05 lutego 2019 r. poszkodowany zawarł ze (...) Spółką
z ograniczoną odpowiedzialnością w B. umowę o przelew wierzytelności
z polisy oc sprawcy, która w dniu 27 lutego 2019 r. zawarła z powodem umowę
o powierniczy przelew wierzytelności.

W dniu 03 września 2019 r. wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu z uwzględnieniem cofnięcia powództwa co do łącznej kwoty 5 209,85 zł, w zakresie której postanowieniem z dnia 03 września 2019 r. umorzono postępowanie. Od nakazu zapłaty pozwany złożył sprzeciw wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł zarzut braku legitymacji czynnej powoda oraz argumentował,
że powód nie wykazał, iż szkoda powstała po jego stronie była wyższa od wypłaconej mu kwoty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 26 stycznia 2019 r. doszło zdarzenia komunikacyjnego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki (...) nr rej (...) będący własnością K. Ł.. Sprawca zdarzenia miał zawartą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z (...) Spółka Akcyjna w W.. Przedmiotowa szkoda została zgłoszona pozwanemu
i zarejestrowano ją pod numerem (...). Pozwany wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w łącznej kwocie 12 100,15 zł.

Poszkodowany zawarł z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w B. umowę zlecenia naprawy pojazdu. Zleceniobiorca sporządził kalkulację naprawy pojazdu, zgodnie z którą koszty jego naprawy wynosiły
z podatkiem VAT 13 249.46 zł. W dniu 05 lutego 2019 r. poszkodowany zawarł
z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w B. umowę
o przelew wierzytelności. W dniu 27 lutego 2019 r. (...) Sp. z o. o.
w B. zawarła z powodem umowę o powierniczy przelew wierzytelności. Wezwaniem do zapłaty z dnia 27 lutego 2019 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 13 249,44 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: zlecenia naprawy pojazdu k 26, kalkulacji naprawy k 29-31, umowy o przelew wierzytelności z polisy oc sprawcy z dnia 05.02.2019 r. k 33, zlecenia
do powierniczej umowy o przelew wierzytelności z dnia 27.02.2019 r. k 34, umowy
o powierniczy przelew wierzytelności z dnia 27.02.2019 r., wezwanie do zapłaty k 36, informacji o cenach rynkowych k 44, zeznań świadka D. B. – płyta
z nagraniem k 128, zeznań świadka K. Ł. k 130, akt szkody na płycie CD k 60, okoliczności wskazanych w pozwie i sprzeciwie od nakazu zapłaty, których strony nie zakwestionowały.

Sąd zważył co następuje

Powództwo po częściowym umorzeniu postępowania zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W przedmiotowej sprawie sporna była kwota przysługująca powodowi z tytułu naprawienia szkody powstałej w wyniku wypadku komunikacyjnego.

Sąd nie podzielił podnoszonego w sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzutu braku legitymacji czynnej powoda.

Na podstawie art. 509 § 1 k.c wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią ( przelew ) chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Nie można mówić o sprzeczności umowy o przelew wierzytelności z polisy oc sprawcy z naturą stosunku jaki powstał na skutek szkody czy o naruszeniu zasad współżycia społecznego. Zdaniem Sądu w przypadku odpowiedzialności in solidum chodzi o całkowicie odmienne zobowiązania, związane z jednym celem, zwykle
w postaci naprawienia jednej szkody. Powyższe skutkuje tym, że w wyniku zdarzenia rodzącego odpowiedzialność posiadacza pojazdu mechanicznego powstają samodzielne zobowiązania tak po stronie sprawcy szkody, jak i ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej, a odrębność tych tytułów prawnych powoduje, iż losy tych zobowiązań mogą być różne. Konsekwencją tego stanu rzeczy musi być zachowanie niezależności poszczególnych stosunków prawnych w czasie ich trwania. Stanowisko takie zajął Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 maja 2014 r. III CSK 224/13.

Dlatego zdaniem Sądu ze względu na niezależny byt zobowiązania każdego
z dłużników ( ubezpieczyciela i ubezpieczonego ) jak również specyfikę odpowiedzialności in solidum uprawnione jest zbycie przez poszkodowanego przysługującej mu wierzytelności względem tylko jednego z dłużników.

Na podstawie art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z ustawą z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Fundusz Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz.1152 ze zm.) obowiązkowym ubezpieczeniem objęta jest odpowiedzialność cywilna posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Z art.34 ust.1 i art.36 ust. 1 w/w ustawy wynika, że odszkodowanie, które zakład ubezpieczeń, w ramach odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zobowiązany jest wypłacić poszkodowanemu, ustala się w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej, jeżeli są oni zobowiązani do odszkodowania za szkodę wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawała sama odpowiedzialność pozwanego za sprawcę szkody. Pozwany podnosił jednak, że w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił odszkodowanie, a powód nie wykazał iż szkoda powstała po jego stronie była wyższa od kwoty wypłaconej mu przez pozwanego. Ponadto pozwany argumentował, że oferowała poszkodowanej naprawę pojazdu w warsztatach z nim współpracujących.

W ocenie Sądu należne poszkodowanemu odszkodowanie powinno odpowiadać niezbędnym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom naprawy pojazdu a jedynym kryterium ustalenia wysokości odszkodowania jest koszt należycie wykonanej naprawy niezależny od tego czy pojazd został faktycznie naprawiony a jeżeli został to za jaką kwotę. Stanowisko takie znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie czemu wyraz dał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 20 lutego 2019 r.
( Sygn. akt III CZP 91/18 ) oraz uzasadnieniu wyroku z dnia 12 kwietnia 2018 r.
( Sygn akt II CNP 41/17 )

Z zeznań złożonych przez poszkodowanego wynika, że wypłacona przez pozwanego kwota nie była wystarczająca na pokrycie kosztów naprawy jej samochodu. Potwierdzeniem tego faktu są również zeznania świadka D. B. oraz dołączona do pozwu kalkulacja naprawy. Dowody te wzajemnie się uzupełniają i stanowią logiczną całość. Ich uzupełnieniem jest informacja o cenach rynkowych netto stosowanych od 2017 r. potwierdzająca, że stawki za naprawę samochodu stosowane przez firmę (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością są stawkami rynkowymi.

Pozwany argumentował, że aby zminimalizować szkodę oferował poszkodowanemu zorganizowanie i przeprowadzenie naprawy w warsztacie należącym do Sieci Naprawczej (...).

W ocenie Sądu pozwany nie wykazał aby przedstawił poszkodowanemu realną ofertę naprawy samochodu a tym bardziej aby poszkodowany tę ofertę bezpodstawnie odrzucił. Bezspornym jest, że pozwany przedstawił poszkodowanemu własną kalkulację naprawy ale nie ma również wątpliwości, iż nie wskazał poszkodowanemu konkretnego podmiotu, który miałby dokonać naprawy co praktycznie uniemożliwiło mu weryfikację złożonej kalkulacji. Dlatego działanie pozwanego nie może być traktowane jako złożenie realnej propozycji naprawy uszkodzonego auta.

Uwagę Sądu zwróciła również niekonsekwencja pozwanego w zakresie ustalenia wysokości szkody. Pozwany w sprzeciwie sam przyznał, że pierwotnie ustalił wysokość odszkodowania na kwotę 4 137,45 zł brutto a następnie sporządził kolejną kalkulację ustalając wysokość szkody na kwotę 6 890,30 zł brutto. Później pozwany jeszcze dwukrotnie dokonywał dopłat do kwoty przyznanego odszkodowania ( kolejno kwotą 31,51 zł i kwotą 5 178,34 zł ) co jednoznacznie potwierdza,
że pozwany nie potrafi precyzyjnie określić wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody.

Ponadto odnosząc się do podniesionego w sprzeciwie zarzutu pozwanego
o niewykazaniu przez powoda wysokości poniesionej szkody stwierdzić należy, że zgodnie art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Podobnie art. 232 k.p.c. stanowi, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Jeżeli materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Należy to rozumieć w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18.01.2012 r. w sprawie I ACa 1320/11).

Sąd po przeanalizowaniu przedstawionych przez powoda dowodów uznał,
że wykazał on wysokość poniesionej szkody przy pomocy zeznań świadków
i kalkulacji naprawy natomiast pozwany tylko zakwestionował twierdzenia powoda ale nie wykazał przy pomocy jakichkolwiek dowodów, że wypłacone odszkodowanie pokryło w całości poniesioną szkodę.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Na koszty procesu w sprawie, poniesione przez stronę powodową składają się opłata od pozwu pozostała po zwrocie części opłaty od pozwu na mocy postanowienia z dnia 03.09.2019 r. w wysokości 58,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 1 800,00 zł .

Sędzia Rafał Rogiński

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE