Sygn. akt III AUa 403/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:

Sędzia Barbara Białecka (spr.)

Sędziowie:

Urszula Iwanowska

Romana Mrotek

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 21 stycznia 2021 r. w S.

sprawy C. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 9 września 2020 r., sygn. akt VI U 186/20

oddala apelację.

Romana Mrotek

Barbara Białecka

Urszula Iwanowska

Sygn. akt III AUa 403/20

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. decyzją z dnia 18.11.2019 roku ustalił ubezpieczonemu C. M. prawo do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym, począwszy od dnia 12.11.2019 r. w kwocie 3736,74 zł, w miejsce dotychczas przyznanego świadczenia emerytalnego (...).

W odwołaniu od decyzji organu rentowego ubezpieczony podniósł, że niezasadnie pomniejszono mu świadczenie o sumę kwot pobranych z tytułu uprzednio przyznanej emerytury wcześniejszej. Ubezpieczony powołał się przy tym na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6.03.2019 r., sygn. P 20/16.

Mając na uwadze powyższą argumentację, ubezpieczony wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji w części i ustalenie emerytury w prawidłowej wysokości.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 9.09.2020 roku oddalił odwołanie.

Ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu I instancji znajdują się na kartach 28- 33 akt postępowania sądowego.

Z rozstrzygnięciem Sądu Okręgowego nie zgodził się ubezpieczony. Zaskarżył wyrok w całości. Rozstrzygnięciu zarzucił:

I . naruszenie prawa procesowego, tj.:

-art. 233 § 1 k.p.c. poprzez ustalenie, że organ rentowy zasadnie uwzględnił przy wyliczeniu wysokości świadczenia fakt pobierania przez ubezpieczonego wcześniejszej emerytury i dokonał pomniejszenia podstawy obliczenia emerytury skarżącego o sumę kwot pobranych emerytur wcześniejszych, gdy zgodnie z prawidłowo ustalonym stanem faktycznym przedmiotowa kwota nie powinna obniżać wysokości emerytury ubezpieczonego,

- art. 328 § 1 k.p.c. oraz art. 327 1 § 1 k.p.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie wymienionych przepisów i nie podanie w uzasadnieniu podstaw faktycznych
i prawnych stanowiących podstawę oddalenia odwołania ubezpieczonego, gdyż uzasadnienie wyroku nie odnosi się do sprawy w której wniesiono odwołanie,
co uniemożliwia poznanie motywów faktycznych i prawnych oddalenia odwołania ubezpieczonego,

II. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 25 ust. 1 b ustawy emerytalnej w zw. z art. 32 § 1 Konstytucji RP

- poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że zasadnym jest pomniejszenie podstawy obliczania emerytury o kwotę sumy pobranej emerytury wcześniejszej również w przypadku osoby ubezpieczonego z rocznika 1954 r., gdy zgodnie z prawidłową wykładnią wymienionego przepisu w powyższym przypadku nie należy pomniejszać podstawy obliczania emerytury o kwotę pobranej uprzednio emerytury wcześniejszej,

- poprzez niewłaściwe zastosowanie przepisu do prawa ubezpieczonego do emerytury, gdy przepis ten nie powinien znaleźć zastosowania do prawa do emerytury.

Wskazując na powyższe, skarżący wniósł:

1.o zmianę wyroku i ustalenie emerytury w wyższej i prawidłowej wysokości,
w szczególności bez odliczenia pobranej emerytury wcześniejszej,

2. ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji
do ponownego rozpoznania,

3. o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje.

Organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji w całości, jako niezasadnej.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Analiza zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, w tym zarzutów apelacyjnych, doprowadziła Sąd Apelacyjny do wniosku, że zaskarżony wyrok jest prawidłowy.

Na wstępie, uwzględniając treść art. 387 § 2 1 pkt 1 k.p.c., wskazać należy,
że Sąd Apelacyjny dokonując własnej oceny przedstawionego pod osąd materiału procesowego stwierdził, że Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, a poczynione ustalenia faktyczne (zawarte w wyodrębnionej redakcyjnie części uzasadnienia zaskarżonego wyroku) nie są wadliwe i znajdują odzwierciedlenie w treści przedstawionych w sprawie dowodów. Sąd Odwoławczy ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego czyni częścią uzasadnienia własnego wyroku, nie znajdując potrzeby ponownego ich szczegółowego przytaczania. Nadto, w niniejszej sprawie Sąd Odwoławczy skorzystał z możliwości rozpoznania sprawy na posiedzeniu niejawnym, nie znajdując przesłanek do skierowania sprawy na rozprawę (art. 374 k.p.c.).

Sąd Apelacyjny odnosząc się do zarzutów apelacyjnych podnosi, że Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 6 marca 2019 r., sygn. P 20/16, orzekł, że art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1270 oraz z 2019 r. poz. 39), w brzmieniu obowiązującym do 30.09.2017 r., w zakresie, w jakim dotyczy urodzonych w 1953 r. kobiet, które przed 1 stycznia 2013 r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wskazany zakresowy wyrok Trybunału dotyczy tylko kobiet z rocznika 1953 r. W pozostałym zakresie, przepis art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej nie został uznany za niezgodny
z Konstytucją RP i w konsekwencji dalej korzysta z domniemania zgodności konstytucyjnej. W tych okolicznościach za bezzasadny uznać należy zarzut naruszenia art. 32 ust. 1 Konstytucji RP.

Dodatkowo należy zauważyć, że zaskarżona decyzja została wydana w dniu 18.11.2019 roku, a zatem w stanie prawnym obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1222). Wskazana nowelizacja dotyczy kwestii wysokości emerytury pomniejszonych wskutek zastosowania mechanizmu potrącenia świadczeń uprzednio już wypłaconych, ale tylko emerytów urodzonych w 1953 r. , którym prawo do emerytury ustalono przed osiągnięciem wieku emerytalnego na podstawie wniosku złożonego przed dniem 1 stycznia 2013 r. Ubezpieczony urodził się natomiast w 1954 roku, a wniosek emerytalny złożył w maju 2016 roku. Zatem nie tylko wyrok Trybunału Konstytucyjnego, ale również wskazana zmiana prawa materialnego nie dotyczy sytuacji prawnej ubezpieczonego.

Z chwilą ustalenia prawa do emerytury wcześniejszej ubezpieczony rozpoczął korzystanie ze zgromadzonego zwaloryzowanego kapitału na wypadek dożycia starości (czyli kapitału początkowego i uskładanych po dniu 31.12.1998 r. składek na ubezpieczenie emerytalne ). Zatem nie ma podstaw do ustalania świadczeniobiorcy na nowo tego kapitału, w szczególności przyjmowania podwójnego świadczenia (najpierw z tytułu emerytury wcześniejszej, a następnie poprzez odtworzenie całego kapitału wypłacania emerytury, tym razem z tytułu osiągniecia powszechnego wieku emerytalnego).

W dalszym nawiązaniu do pozostałych zarzutów apelacyjnych, Sąd Apelacyjny wskazuje, że oczywiście bezzasadny jest zarzut dotyczący naruszenia prawa procesowego poprzez zaniechanie powołania w uzasadnieniu wyroku podstaw faktycznych i prawnych. Takie podstawy zostały bowiem wskazane, w szczególności w zaskarżonym odwołaniem zakresie materialnoprawna podstawa zapadłego następnie rozstrzygnięcia, tj. art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej. Za bezzasadny uznać należy zarzut, iż uzasadnienie wyroku nie odnosi się do sprawy w której wniesiono odwołanie. Przedmiot sprawy nie budził żadnych wątpliwości i dokonana przez Sąd
I instancji jego ocena jest całkowicie prawidłowa. Co więcej poza już przedstawionym nie wymaga jakiegokolwiek dodatkowego omówienia.

Reasumując, wbrew podniesionym zarzutom apelacyjnym, Sąd Okręgowy
nie dopuścił się naruszenia prawa materialnego, ani naruszenia prawa procesowego, które rzutowałoby na trafność zapadłego rozstrzygnięcia.

Wskazując na argumenty wyżej podane Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

Romana Mrotek Barbara Białecka Urszula Iwanowska