Przewodniczący

SSA Mirosław Ziaja

Sędziowie

SSA Małgorzata Niementowska (spr.)

SSA Karina Maksym

Protokolant

Ewelina Polok

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 290/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok z dnia 21 stycznia 2019 roku, Sąd Okręgowy w Bielsku- Białej sygn. akt. III K144/16

w części dotyczącej oskarżonego K. F. i oskarżonego A. T.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

apelacja obrońcy A. T.

- obraza art.7 k.p.k.

- obraza art.170§1 pkt2 k.p.k.

- błąd w ustaleniach faktycznych

- zarzut rażącej niewspółmierności kary w tym ustalenie dziennej stawki grzywny w wysokości 150 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób wyczerpujący, gromadząc w ten sposób wszystkie dowody, mogące mieć znaczenie dla merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy, o których istnieniu powziął informację;

- argumenty podniesione w apelacji obrońcy okazały się niezasadne, a środek zaskarżenia w postaci apelacji obrońcy miał polemiczny charakter w kwestii dokonanej przez Sąd I instancji oceny materiału dowodowego;

-słusznie uczynił odmawiając dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w których nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, uznając je za przyjętą linię obrony, która nie znajdowała oparcia w prawidłowo zebranym i ocenionym przez Sąd Okręgowy materiale dowodowym.

- prawidłowo sąd I instancji stwierdził, że wyjaśnienia oskarżonego A. T. pozostają w sprzeczności z dowodami w postaci wyjaśnień M. K. (2), S. W., O. B. i złożonymi w dniu 8 grudnia 2015 r. A. W., które zostały ocenione jako wiarygodne. P. tę ocenę wyłożoną na kartach 63-67 uzasadnienia sąd odwoławczy nie będzie powielał jej w tym miejscu. Dość wspomnieć, że:

a. A. T. przyprowadzał do biura M. K. (2) i S. W. osoby reprezentujące różne firmy, które w większości były "zwykłymi słupami" w/w.
( wyjaśnienia M. K. (2));

b. wszelkie uzgodnienia dotyczące leasingów były robione wyłącznie z A. T. (1), on przywoził wszystkie dokumenty, ludzi reprezentujących określone podmioty, on interweniował w przypadku zaległości w spłatach rat leasingowych ( wyjaśnienia M. K. (2));

c. w przypadku wszystkich podmiotów "nagranych" przez A. T. schemat był identyczny, czyli zawyżenie wartości leasingu bądź o dodatkowy osprzęt bądź inne niezgodności w specyfikacji ( wyjaśnienia M. K. (2));

d. A. T. zależało przede wszystkim na wolnych środkach, a maszyna będąca przedmiotem leasingu miała być tylko dodatkiem( wyjaśnienia M. K. (2));

e. A. T. wiedział, że wartość maszyn jest zawyżona- „o tym, że wartość maszyn jest zawyżona wiedziałem ja, P., W. S., A. T., M. S. i wszyscy klienci"( wyjaśnienia M. K. (2));

f. Wielość rozmów odbytych między A. T. a M. K. (2) -" rozmawiałem z T. kilkadziesiąt razy, on przede wszystkim rozmawiał z S. W. i z nim czynił ustalenia"( wyjaśnienia M. K. (2));

g. pieniądze z tak zwanej "górki" przekazywane były A. T., a jak on dzielił się z klientami to tego nie wiem, pieniądze przekazywałem osobiście w obecności P. czasami i K., nie wykluczam obecności M. (wyjaśnienia S. W.);

h. o podwyższeniu wartości maszyn celem uzyskania "wolnych środków" wiedzieli wszyscy klienci T. też( wyjaśnienia S. W.);

-wbrew twierdzeniom skarżącego sąd I instancji słusznie w oparciu o powyższe dowody uznał, że A. T. zarządzał i kontrolował spółkę (...) i odmówił dania wiary w tym zakresie zeznaniom J. J. " Podobnie jak w przypadku podmioty (...) sp. z o.o. i osoby A. W. J. J. (2) był to zwykły słup A. T.."-wyjaśnienia M. K. (2)).

- wbrew zarzutowi skarżącego prawidłowo także, sąd na karcie 21 ustalił, że prezesem zarządu (...) był A. J., a nie jak wskazuje skarżący A. T.. Bezspornym natomiast jest w świetle dowodów niniejszej sprawy, że to oskarżony A. T. ustalał z M. K. (2) i S. W. szczegóły dotyczące umowy leasingu i on był zainteresowany jego uzyskaniem.

- materiał dowodowy w sposób oczywisty wskazuje, że oskarżony A. T. w odniesieniu do wszystkich przypisanych mu czynów miał pełną świadomość mechanizmu wyłudzania leasingów i odgrywał w tym procederze jedną z wiodących i aktywnych ról. Będąc zainteresowanym uzyskaniem pieniędzy z kredytów czy leasingów przyprowadzał do biura M. K. (2) i S. W. osoby reprezentujące określone podmioty. To on a nie osoby je reprezentujące ustalał na jaką maszynę i o jakiej wartości będzie wzięty leasing, jakie dokumenty należy w związku z tym dostarczyć oraz, że w sytuacji, w której kondycja finansowa danej firmy była słaba, wiedział że trzeba będzie przerobić bilanse i sprawozdania finansowe, a także sfałszować zeznania podatkowe. Uzyskiwał z tego procederu korzyść majątkową w postaci pieniędzy z tzw. "górki" czyli ponad rzeczywistą wartość leasingu. W tym stanie rzeczy zarzut obrońcy oskarżonego, że sąd I instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych nie może zostać podzielony.

- odnosząc się do kolejnych zarzutów obrońcy oskarżonego w tym do zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. zwrócić należy uwagę, że wedle ugruntowanego w orzecznictwie poglądu przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art.7 k.p.k. zawsze wtedy, gdy stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego i znalazło to odzwierciedlenie w uzasadnieniu wyroku. Nadto, wprost za Sądem Najwyższym trzeba przypomnieć, iż kontrola instancyjna oceny dowodów z natury swej nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy. Tak więc dokonanie przez sąd odwoławczy nowej, odmiennej oceny dowodów jest uzasadnione tylko wówczas, gdy w wyniku kontroli odwoławczej stwierdzona zostanie dowolność oceny poczynionej przez sąd I instancji (pomijając kwestię nowych dowodów). Jeżeli natomiast ocena dokonana przez sąd I instancji pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., nie ma podstaw do zmieniania jej w postępowaniu odwoławczym (por. wyrok SN z dnia 11 lutego 2004 roku, IV KK 323/03, Lex 84466). Odnosząc się wprost do materiału dowodowego zebranego w sprawie oskarżonego A. T., a przede wszystkim do pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia, sąd odwoławczy dostrzega, że sąd meriti uzasadniając swoje orzeczenie wskazał, iż ustalając stan faktyczny miał na uwadze nie tylko zeznania świadków obciążających oskarżonego, ale także zeznania osób mających potwierdzać jego wersję, których wydźwięk poddał analizie. Tym samym nie sposób zarzucać sądowi naruszenia art. 7 k.p.k., skoro ferując wyrok miał on na uwadze wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego.

Poglądu Sądu Apelacyjnego w tym zakresie nie może zmienić apelacja obrońcy, wedle której sąd miał oprzeć się jedynie na dowodach przemawiających na niekorzyść oskarżonego zwłaszcza na wyjaśnieniach S. W. i M. K. (2). Nie sposób podzielić argumentacji skarżącego, że w/w składali wyjaśnienia określonej treści aby przerzucić odpowiedzialność na A. T.. S. W. i M. K. (2) w niniejszym postępowaniu zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i przed sądem podawali szereg okoliczności określających ich rolę jako współsprawców. Fakty, które podawali bezspornie wskazywały na ich wiodącą rolę w niniejszym procederze i wskazanie na udział innych osób w niczym nie umniejszało ich działań.

Reasumując zdaniem sądu odwoławczego uzasadnienie wyroku zawiera wystarczające wywody przedstawiające dlaczego zebrany w sprawie materiał dowodowy okazał się wystarczający do przyjęcia, że oskarżony zrealizował znamiona przypisanego mu czynu. Sąd odwoławczy w pełni wyrażoną w uzasadnieniu ocenę podzielając za zbędne uważa jej powielanie.

-obrońca oskarżonego podniósł w apelacji zarzut obrazy przepisu art. 170§1 pkt 2 k.p.k. poprzez bezzasadne oddalenie wniosku dowodowego, przy czym zarzucając obrazę tego przepisu skarżący wskazał, iż stanowiło to naruszenie prawa do obrony oskarżonego (art. 6 k.p.k.).

-Odnosząc się do powyższego wskazać należy, iż wszystkie zarzuty związane z bezzasadnym i naruszającym prawo do obrony oddaleniem wniosku dowodowego uznać należy za chybione. W ocenie sądu odwoławczego sąd pierwszej instancji dołożył wszelkich starań, by w sposób prawidłowy poczynić ustalenia dotyczące stanu faktycznego w niniejszym postępowaniu. Procedując nie dopuścił się naruszenia przepisów procesowych, w tym przepisów odnoszących się do tzw. prawa dowodowego. Wskazać należy, iż Sąd I instancji przeprowadził wszystkie niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy czynności dowodowe. Szczegółowo wskazane i omówione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku dowody pozwoliły Sądowi na ustalenie stanu faktycznego, który nie budzi żadnych wątpliwości i znajduje pełne oparcie w materiale dowodowym sprawy. Pamiętać przy tym należy, że obowiązek nałożony na przewodniczącego rozprawy w ramach art. 366 § 1 k.p.k. obejmuje tylko wyjaśnienie istotnych okoliczności sprawy. To jakie okoliczności są "istotne", jest kwestią podlegającą ocenie, a ewentualne naruszenie art. 366 § 1 k.p.k. musi być oceniane przez pryzmat realizacji zasady prawdy materialnej, a więc poprzez ocenę dokonanych ustaleń faktycznych.

- nie sposób również podzielić zarzutu, podniesionego przez skarżącego, o naruszeniu przez sąd I instancji zakazu orzeczenia kary rażąco niewspółmiernej, której wysokość nie znajduje uzasadnienia. W niniejszej sprawie, wbrew twierdzeniom autora apelacji, Sąd Okręgowy ferując rozstrzygnięcie w zakresie kary uwzględnił wszystkie okoliczności istotne dla jej wymiaru, prawidłowo je ocenił oraz nadał im właściwe znaczenie. Należy podzielić zapatrywania i przytoczoną argumentację Sądu Okręgowego na okoliczność ukształtowania kary w znajdującej odzwierciedlenie w wyroku wysokości. Rozstrzygnięcie w tym zakresie jest niewątpliwie słuszne i sprawiedliwe. Przy ustalaniu rozmiaru społecznej szkodliwości przestępczego zachowania oskarżonego sąd uwzględnił bowiem wszystkie okoliczności z art. 115 § 2 k.k. i nadał im właściwą rangę. Uwzględnił zatem rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar szkody , sposób i okoliczności popełnienia czynów, motywację oskarżonego i postać zamiaru, z jakim działał. A zatem uwagi sądu nie uszła żadna z okoliczności wyznaczających rozmiar społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Kształtując karę pozbawienia wolności sąd miał również w polu widzenia warunki i właściwości osobiste oskarżonego. Dotychczasową karalność oskarżonego, a przede wszystkim nie podjęcie starań o naprawienie wyrządzonych szkód. Mając na względzie przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podstawy i przesłanki wymiaru kary, sąd odwoławczy nie może przyjąć, jak tego chce skarżący, iż orzeczona przez Sąd Okręgowy kara pozbawienia wolności jest rażąco niewspółmierna i niesprawiedliwa w świetle okoliczności popełnienia przestępstw oraz osobowości oskarżonego. Niewątpliwie w rozpoznawanej sprawie w stosunku do oskarżonego mamy do czynienia jedynie z okolicznościami obciążającymi. Podzielić, zatem należy przekonanie sądu meriti, że orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w wymiarze lat 5 jest wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, podobnie jak ustalenie stawki dziennej grzywny w wysokości 150 zł. Nie sposób zgodzić się ze skarżącym, że ustalenie stawki dziennej grzywny na tym poziomie nie znajduje uzasadnienia w jego sytuacji materialnej i zdrowotnej. Stan zdrowia oskarżonego zdaniem sądu nie wyklucza podjęcie przezeń stosownej do jego warunków zdrowotnych pracy. Nadto oskarżony pozostaje z żoną we wspólnym gospodarstwie domowym, a to zasilane jest pieniędzmi z wynajmu mieszkań i sklepów. Podzielając zatem stanowisko sądu I instancji i w tej materii sąd odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Wniosek

- o uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

-wniosek niezasadny zgodnie z ustaleniami w punkcie 3.1

3.2.

-apelacja obrońcy oskarżonego K. F.

zarzut :

- obraza art.7 k.p.k.;

- błąd w ustaleniach faktycznych

- zarzut rażącej niewspółmierności kary

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Argumenty podniesione w apelacji obrońcy okazały się niezasadne, a środek zaskarżenia miał polemiczny charakter w kwestii dokonanej przez sąd I instancji oceny materiału dowodowego;,

- apelacja obrońcy wskazując na naruszenia przepisów art. 7 k.p.k. w istocie kwestionowała ocenę tzw. dowodów osobowych, a tym samym zasadność poczynionych przez sąd ustaleń faktycznych sformułowanych przez skarżącego w odrębnym punkcie.

- prawidłowo sąd I instancji stwierdził, że wyjaśnienia oskarżonego K. F. przyznającego się w większości do popełnienia zarzuconych mu czynów są zgodne z dowodami w postaci wyjaśnień M. K. (2), S. W., J. P. i A. P. tę ocenę wyłożoną na kartach 68-70 uzasadnienia sąd odwoławczy nie będzie powielał jej w tym miejscu. Dość wspomnieć, że:

-oskarżony K. F. przyznał, że jeżeli chodzi o koparko- ładowarkę (...), koparkę F., spycharkę H. to aby uzyskać wyższe środki pieniężne niż wartość maszyn przystał na nieprawdziwe ustalenie ich daty produkcji i miał pełną świadomość tego, że w przypadku każdej z zawartych umów leasingowych we wnioskach oraz dołączonych w nich fakturach zakupu przedmiotu leasingu oraz opiniach została zawyżona wartość tych przedmiotów. Natomiast jeśli chodzi o umowy leasingu zawarte z (...), (...) oraz (...) to przy zawieraniu tych umów zostały przedłożone fikcyjne dokumenty finansowe (...) o czym on od początku wiedział.

-powyższe wynika również ze wskazanych wyżej dowodów między innymi z zeznań M. K. (2). Ten wskazywał, że to K. F. mając świadomość braku pełnych warunków jego firmy do uzyskania leasingu "prosił aby znaleźć rzeczoznawcę , który mu te maszyny odmłodzi". M. K. (2) zeznał również, że dokumenty z ramienia jego firmy sporządzane były na wyraźną prośbę K. F., który sugerował aby zrobili wszystko aby jego firma miała zdolność do zawarcia umowy leasingu. Jednocześnie M. K. (2) podał, że oskarżony K. F. podkreślał, że o tych " poprawkach nie może dowiedzieć się żona ani księgowa".

- w podobnym tonie składał zeznania S. W., który po skompletowaniu dokumentów finansowych i wyceny maszyn przeprowadzał procedurę ich wyleasingowania oraz J. P.. Ten ostatni miał kontakt z K. F. do 2010 roku i wskazywał, że zanim obsługę oskarżonego przejął w całości M. K. (2) on pomagał mu pozyskiwać leasingi lub kredyty. Zapewnił, że aby osiągnąć w tej materii pozytywne rezultaty trzeba było przerobić dokumenty o czym oskarżony K. F. wiedział i aprobował ich "rasowanie" mające między innymi na celu podniesienie wskaźników płynności w okresie bieżącym.

Powyższe znajduje odzwierciedlenie również w dokumentacji leasingowej, a w szczególności w protokołach odbioru, opiniach oraz raportach wyceny maszyn będących przedmiotami leasingów po ich odzyskaniu, z których wynika bezspornie, że maszyny nie posiadały dodatkowego osprzętu, a także w protokołach finansowych przedłożonych do leasingów.

- słusznie również sąd meritii uczynił odmawiając dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w których nie przyznawał się do tego aby jego celem było wyłudzenie pieniędzy od firm leasingowych oraz, że nie otrzymywał od M. K. (2) i J. P. żadnych pieniędzy z tytułu zawartych leasingów uznając je za przyjętą linię obrony, która nie znajdowała oparcia w prawidłowo zebranym i ocenionym przez Sąd Okręgowy materiale dowodowym. Ta wersja oskarżonego nie wytrzymuje krytyki wobec stanowczych twierdzeń S. W., A. M., M. K. (2) i J. P.. I tak:

- M. K. (2) podał ,że K. F. chodziło "o gotówkę", wiedział za każdym razem, że otrzyma maszynę podstawową bez osprzętu w ramach leasingu bo sam to uzgadniał z J. P.. Jego zdaniem "tę sytuację można określić jako sposób na dotowanie finansowe jego podupadającej firmy".

- A. M. i M. K. (2) podali, że łącznie przekazano oskarżonemu środki z tzw. "górek" czyli nadwyżek około 800 000 zł.

- J. P. wskazał, że do leasingowanych maszyn K. F. nie miał żadnego dodatkowego osprzętu bo właśnie na nieistniejącym osprzęcie "można było zrobić tzw. górkę czyli zawyżano jej wartość. Pieniądze, jakie dostawał K. F. z tej nadwyżki - górki " to były kwoty pomniejszone o wszystkie czynniki finansowe. które wchodziły w skład uzyskania tej transakcji. Świadek dodał także, że pieniądze z nadwyżki jakie dostawał oskarżony były przekazywane na bieżącą działalność jego firmy. Zdaniem świadka pieniądze, które w ten oszukańczy sposób uzyskiwał nie roztrwaniał ale przeznaczał na działalność firmy.

- słusznie zeznania powyższych świadków zostały przez sąd I instancji ocenione jako wiarygodne albowiem nie zmierzały one do umniejszenia ich odpowiedzialności kosztem oskarżonego, a jedynie przedstawiały rzeczywisty przebieg zdarzeń. Zwłaszcza zeznania J. P. jawią się jako szczere podkreślające, zaangażowanie oskarżonego w działalność swojej firmy i starającego się wyłudzonymi pieniędzmi chronić ją przed upadkiem. Zgodzić się należy również z sądem I instancji, że wyjaśnienia oskarżonego jakoby nie otrzymywał żadnych środków pieniężnych dzięki zawarciu umów leasingowych są nielogiczne. Trudno bowiem wytłumaczyć fakt płacenia większych rat leasingowych z tytułu zawyżonej wartości maszyn w sytuacji braku możliwości pozyskania środków pieniężnach na dalszą działalność firmy.

- mając na uwadze powyższe rozważania zarzut błędu w ustaleniach faktycznych należy uznać za chybiony. I nie może zmienić tego faktu to, że jak podnosi skarżący o tym, że K. F. nie działał z zamiarem wprowadzenia w błąd i doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem pokrzywdzonych świadczy to, że w miarę możliwości spłacał ustalone raty. Powyższe zdaniem sądu nie może być tak interpretowane jak chce skarżący. Przede wszystkim pokrzywdzeni zawierając stosowne umowy z oskarżonym nie mieli świadomości, co do faktycznej sytuacji finansowej jego spółki. Oskarżony zataił przed nimi prawdziwą sytuację finansową firmy wiedząc, że jej wyniki finansowe nie uprawniały by go do zawarcia czy to umów laesingowych czy kredytowych. W pokrzywdzonych zostało wywołane mylne przekonanie, co do sytuacji finansowej jego przedsiębiorstwa, a w konsekwencji co do zdolności płatniczych. Gdyby pokrzywdzeni znali faktyczną sytuację (...) nie odjęliby decyzji o zawarciu przedmiotowych umów.

-odnosząc się do zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. zwrócić należy uwagę, że wedle ugruntowanego w orzecznictwie poglądu przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art.7 k.p.k. zawsze wtedy, gdy stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego i znalazło to odzwierciedlenie w uzasadnieniu wyroku. Nadto, wprost za Sądem Najwyższym trzeba przypomnieć, iż kontrola instancyjna oceny dowodów z natury swej nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy. Tak więc dokonanie przez sąd odwoławczy nowej, odmiennej oceny dowodów jest uzasadnione tylko wówczas, gdy w wyniku kontroli odwoławczej stwierdzona zostanie dowolność oceny poczynionej przez sąd I instancji (pomijając kwestię nowych dowodów). Jeżeli natomiast ocena dokonana przez sąd I instancji pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., nie ma podstaw do zmieniania jej w postępowaniu odwoławczym (por. wyrok SN z dnia 11 lutego 2004 roku, IV KK 323/03, Lex 84466). Odnosząc się wprost do materiału dowodowego zebranego w sprawie oskarżonego S. B., a przede wszystkim do pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia, sąd odwoławczy dostrzega, że sąd meriti uzasadniając swoje orzeczenie wskazał, iż ustalając stan faktyczny miał na uwadze nie tylko zeznania świadków obciążających oskarżonego, ale także zeznania osób mających potwierdzać jego wersję, których wydźwięk poddał analizie. Tym samym nie sposób zarzucać sądowi naruszenia art. 7 k.p.k., skoro ferując wyrok miał on na uwadze wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego.

-poglądu Sądu Apelacyjnego w tym zakresie nie może zmienić apelacja obrońcy, wedle której sąd miał oprzeć się jedynie na dowodach przemawiających na niekorzyść oskarżonego nierzetelnie oceniając i odmawiając wiarygodności innym dowodom wskazującym na niepopełnienie czynu zarzucanego oskarżonemu. Pamiętać bowiem należy, że wybór wiarygodnych źródeł dowodowych jest prerogatywą sądu stykającego się bezpośrednio z dowodami i odnoszącego wrażenia z przebiegu całości rozprawy głównej. Swobodna ocena dowodów ograniczona jest jedynie powinnością przedstawienia rozumowania, które doprowadziło ten sąd do dokonanego wyboru. Wbrew twierdzeniom skarżącego uzasadnienie wyroku zawiera wystarczające wywody przedstawiające dlaczego zebrany w sprawie materiał dowodowy okazał się wystarczający do przyjęcia, że oskarżony K. F. zrealizował znamiona przypisanych mu czynów. Sąd odwoławczy w pełni wyrażoną w uzasadnieniu ocenę podzielając za zbędne uważa jej powielanie.

- nie sposób również podzielić zarzutu, podniesionego przez skarżącego, o naruszeniu przez sąd I instancji zakazu orzeczenia kary rażąco niewspółmiernej, której wysokość nie znajduje uzasadnienia. Zarzut niewspółmierności kary, można zasadnie podnosić wówczas: "gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą” Niewspółmierność zachodzi zatem wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary W niniejszej sprawie, wbrew twierdzeniom autora apelacji, Sąd Okręgowy ferując rozstrzygnięcie w zakresie kary uwzględnił wszystkie okoliczności istotne dla jej wymiaru, prawidłowo je ocenił oraz nadał im właściwe znaczenie. Należy podzielić zapatrywania i przytoczoną argumentację Sądu Okręgowego na okoliczność ukształtowania kary w znajdującej odzwierciedlenie w wyroku wysokości. Rozstrzygnięcie w tym zakresie jest niewątpliwie słuszne i sprawiedliwe. Przy ustalaniu rozmiaru społecznej szkodliwości przestępczego zachowania oskarżonego sąd uwzględnił bowiem wszystkie okoliczności z art. 115 § 2 k.k. i nadał im właściwą rangę. Uwzględnił zatem rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar szkody , sposób i okoliczności popełnienia czynów, motywację oskarżonego i postać zamiaru, z jakim działał. A zatem uwagi sądu nie uszła żadna z okoliczności wyznaczających rozmiar społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Kształtując karę pozbawienia wolności sąd miał również w polu widzenia warunki i właściwości osobiste oskarżonego, w tym uprzednią karalność i brak podjęcia starań o naprawienie szkód.

Mając na względzie przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podstawy i przesłanki wymiaru kary, sąd odwoławczy nie może przyjąć, jak tego chce skarżący, iż orzeczona przez Sąd Okręgowy kara pozbawienia wolności jest rażąco niewspółmierna i niesprawiedliwa w świetle wielości popełnionych przestępstw, działania z premedytacją, powtarzalności przestępczych zachowań, okoliczności popełnienia przestępstw, dużej szkody oraz osobowości oskarżonego.

Podzielić, zatem należy przekonanie sądu meriti, że orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w wymiarze lat 3 nie jest karą nadmiernie surową ale wystarczającą dla osiągnięcia wobec niego celów kary.

Wniosek

- zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- wniosek niezasadny z powodów wymienionych w pkt.3.2

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano zaskarżony wyrok w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z powodów przytoczonych w punktach 3,1 i 3,2

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt 3

Zwolniono oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa

7.  PODPIS

SSA Karina Maksym SSA Mirosław Ziaja SSA Małgorzata Niementowska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego A. T.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Pkt 1,2,3i 21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego K. F.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Pkt 7, 8,9,10,11,12,21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana