UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. wniósł 23 grudnia 2019 roku do Sądu Rejonowego w Mogilnie pozew przeciwko pozwanej J. S. o zapłatę 3.111,73 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie liczonymi od 10 sierpnia 2019 roku do dnia zapłaty i kosztami postępowania. W uzasadnieniu wskazano, że poprzednik prawny powoda w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, za pośrednictwem drogi elektronicznej udzielił pozwanej pożyczki, z której spłaty pozwana nie wywiązała się. Umowa pożyczki numer (...) została zawarta 30 maja 2019 roku pomiędzy (...) Sp. z o.o. a pozwaną. Powód nabył wierzytelność w ramach umowy cesji. Pozwana nie wywiązała się z obowiązków wynikających z umowy i pomimo wezwania długu nie zapłaciła. Sąd Rejonowy w Mogilnie 21 stycznia 2020 roku wydał nakaz zapłaty. Pozwana wniosła sprzeciw, w którym podniosła szereg zarzutów, w tym braku legitymacji powoda i niewykazania roszczenia.

Sąd ustalił, co następuje:

Na wstępie wskazać należy, że sądowi z urzędu wiadomo, iż pozwana J. S. prowadziła działalność gospodarczą w ramach której pośredniczyła w zawieraniu pożyczek. Była także przedstawicielem szeregu firm pożyczkowych i w imieniu tych firm podpisywała umowy z klientami. W tej sytuacji nie budzi wątpliwości sądu, że jest osobą doskonale znającą zasady i mechanizmy zawierania umów pożyczek za pośrednictwem serwisów elektronicznych, dlatego też zarzuty, że pozwana nie została poinformowana lub też nie wiedziała o jakichkolwiek zobowiązaniach które wynikają z umowy pożyczki uznać należy za bezpodstawne.

Pozwana 17 października 2016 roku zawarła z powodem (...) Sp. z o.o. ramową umowę pożyczki nr (...), określającą warunki udzielania pożyczek gotówkowych. Umowa została zawarta na odległość, za pośrednictwem komunikacji elektronicznej. W celu jej zawarcia pozwana wypełniła elektroniczny formularz rejestracyjny podając wymagane tam dane, założyła konto w serwisie transakcyjnym i przeszła proces weryfikacji. Następnie 30 maja 2019 roku pozwana zawarła z powodem umowę pożyczki ratalnej nr (...), która była możliwa w związku z zawarciem wcześniejszej umowy ramowej. Zgodnie z umową pozwana miała otrzymać 4.500 zł, prowizja miała wynieść 1.464,48 zł, oprocentowanie wynosiło 10 %. całkowita kwota do spłaty wyniosła 6.052,45 zł. Umowę zawarto na 92 dni. Spłata miała nastąpić w trzech miesięcznych ratach po 2017,49 zł dwie pierwsze, a ostatnia 2017,47 zł. Odsetki wyliczono w kwocie 38,22 zł. Pozwana otrzymała 30 maja 2019 roku od wierzyciela pierwotnego przelew na swój rachunek bankowy numer (...) na kwotę 4.500 zł, gdzie w tytule przelewu wskazano – wpłata od (...) sp z.o.o. Poza kwotą prowizji i odsetek pozwana nie była zobowiązana do zapłaty innych kosztów. Pozwana spłaciła pożyczkę częściowo. Czynności wykonywane przez pozwaną w związku z procesem rejestracji w systemie, a następnie związane z zawarciem umowy pożyczki zostały przez powoda utrwalone na trwałym nośniku, tj. w systemie informatycznym. Tak samo utrwalona została zawarta umowa. Powód nabył wierzytelność na mocy umowy cesji wierzytelności z 5 grudnia 2019 roku.

Dowód: umowa cesji, ramowa umowa pożyczki wraz z regulaminem, umowa pożyczki, zawiadomienie o cesji, potwierdzenie dokonania przelewu, wykaz wierzytelności

Powód roszczenie swoje wywodził na podstawie art. 509 § 1 i 2 kpc, zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Sąd uznał za wykazane, że powód umową cesji nabył wierzytelność przysługującą wierzycielowi pierwotnemu w stosunku do pozwanego i w tym zakresie nie było żadnych wątpliwości. Twierdzenia pozwanego, że powód nie wykazał legitymacji do wystąpienia z powództwem są gołosłowne w świetle przedłożonych dowodów z dokumentów, na podstawie których można zidentyfikować wierzytelność pozwanej i w konsekwencji wykazać legitymację czynną powoda. Jednocześnie nie było podstaw do uwzględnienia wniosku pozwanego w zakresie żądania od powoda przedłożenia oryginału umowy sprzedaży wierzytelności wraz z załącznikami. Pozwany nie wykazał powodów, dla których przedłożone przez pełnomocnika dokumenty nie miałyby mieć mocy dowodowej. Wniosek pozwanego uznać należało za zmierzający do przedłużenia postępowania.

W ocenie Sądu dowody z dokumentów są całkowicie wiarygodne, brak jest podstaw do przypuszczenia, że ich treść jest sprzeczna z rzeczywistym stanem prawnym. Nadto pozwany skutecznie tychże dowodów nie zakwestionował.

Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Zgodnie z art. 720 § 2 kpc umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych wymaga zachowania formy dokumentowej. Zgodnie z art. 77²kc, do zachowania dokumentowej formy czynności prawnej wystarcza złożenie oświadczenia woli w postaci dokumentu, w sposób umożliwiający ustalenie osoby składającej oświadczenie. Natomiast zgodnie z art. 77³kc, dokumentem jest nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jej treścią. Dlatego też do zachowania formy dokumentowej wystarczy złożenie oświadczenia woli w sposób umożliwiający ustalenie osoby składającej oświadczenie w jakiejkolwiek postaci nośnika informacji, który umożliwia zapoznanie się z treścią. Zgodnie z art 60 kc, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli). Zgodnie z art 61 § 2 kc, oświadczenie woli wyrażone w postaci elektronicznej jest złożone innej osobie z chwilą, gdy wprowadzono je do środka komunikacji elektronicznej w taki sposób, żeby osoba ta mogła zapoznać się z jego treścią. Mając na uwadze treść powyższych przepisów kodeksu cywilnego oraz Ustawy o kredycie konsumenckim nie ma wątpliwości co do tego, że pozwana złożyła prawnie skuteczne oświadczenie woli, w zakresie zawarcia umowy pożyczki z poprzednikiem prawnym powoda. Pozwana nie zaprzeczyła jakoby rachunek bankowy na które przelana została pożyczka nie był jej rachunkiem bankowym. Nadto wydruki ramowej umowy pożyczki i regulaminu, zawierają dane osobowe i adresowe pozwanej. Pożyczkodawca, który w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się zawodowo udzielaniem pożyczek za pośrednictwem systemu komunikacji elektronicznej spełnił wymogi określone w Ustawie o kredycie konsumenckim w zakresie informacyjnym, jak i w zakresie utrwalenia czynności na trwałym nośniku, o którym mowa w art. 5 pkt 17 tej Ustawy. Pozwana poprzez dokonanie w pierwszej kolejności rejestracji w serwisie internetowym powoda, wyraziła wolę zawarcia umowy pożyczki, a poprzez poddanie się procedurze weryfikacji rachunku bankowego złożyła oświadczenie woli, że akceptuje regulamin i zawiera umowę pożyczki, na zasadach określonych w tej umowie, które to informacje zostały jej przez wierzyciela przekazane za pośrednictwem systemu informatycznego. Zdaniem sądu potwierdzenie wykonania przelewu przedłożone przez powoda jest dokumentem prywatnym, które potwierdza rzeczywisty przelew na wskazany tam rachunek bankowy. Z powyższych powodów zarzut pozwanego w którym podniósł, że powód nie wykazał istnienia zobowiązania na uwzględnienie nie zasługuje. Ugruntowany jest pogląd, że zastrzeżona w art. 29 ust. 1 Ustawy o kredycie konsumenckim, forma pisemna umowy o kredyt konsumencki, jest zastrzeżona dla celów dowodowych, a nie zachowanie tej formy nie powoduje nieważności czynności prawnej. W świetle tych ustaleń samo podniesienie zarzutu nieotrzymania środków jest niewystarczające do obalenia twierdzeń powoda. Z tytułu udzielenia pożyczki pożyczkodawca może żądać wynagrodzenia w formie odsetek albo prowizji za korzystanie przez pożyczkobiorcę z jego środków finansowych. Ponadto pożyczkodawca może domagać się odsetek w przypadku niewykonania zobowiązania przez pozwanego. Termin spłaty pożyczki przypadał 30 sierpnia 2019 roku. Po tej dacie cała należność stała się wymagalna.

Na należność składa się kwota niespłaconej pożyczki 3111,73 zł. Od kwoty tej pozwany domagał się odsetek umownych w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, co znajduje potwierdzenie w treści umowy - § 12 pkt 1 umowy ramowej.

Natomiast pobrane prowizje z tytułu udzielenia pożyczki nie mogły przekraczać maksymalnych pozaodsetkowych kosztów kredytu wskazanych w art 36 a Ustawy o kredycie konsumenckim. W przypadku przedmiotowej pożyczki koszty te wyniosły 1464,48 zł, a więc ustalone zostały w wysokości maksymalnej. Sąd nie uznał że były wygórowane w stosunku do przyznanej pożyczki i czasu jej spłaty. Pozwana wbrew twierdzeniom została zawiadomiona o cesji i jednocześnie wezwana do zapłaty, a w treści wezwania precyzyjnie wskazano wierzytelność.

W tym stanie rzeczy sąd uznał, że powód udowodnił, że nabył umową cesji wymagalną wierzytelność przysługującą poprzednikowi prawnemu od pozwanej, z którą zawarł umowę pożyczki, z której to umowy się wywiązała. Zarzuty pozwanej z przyczyn opisanych powyżej na uwzględnienie nie zasługiwały. W konsekwencji sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzoną kwotę wraz z dochodzonymi odsetkami. O kosztach procesu w punkcie drugim wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na koszty procesu w niniejszej sprawie składa się uiszczona przez powoda opłata sądowa 200 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17,00 zł i wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym 900 zł, zgodnie z § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSR Daniel Sobociński

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE