Sygn. akt I C 2854/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2019 roku

Sąd Rejonowy w G.Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Kamilla Gos – Górska

Protokolant: Wiktoria Rarus

po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2019 roku w G.

na rozprawie sprawy z powództwa Miasta G.
przeciwko M. M.

o opróżnienie, opuszczenie i wydanie lokalu mieszkalnego

1.  nakazuje pozwanemu M. M. opuszczenie i opróżnienie z rzeczy lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ulicy (...) + 4a i wydanie go powodowi Miastu G. w stanie wolnym od osób i rzeczy;

2.  nie przyznaje pozwanemu prawa do lokalu socjalnego;

3.  kosztami postępowania obciąża pozwanego i z tego tytułu zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 440 zł (czterysta czterdzieści złotych), w tym 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSR Kamilla Gos – Górska

Sygn. akt I C 2854/18

UZASADNIENIE

Powód Miasto G. złożył w tut. Sądzie pozew o nakazanie M. M., opróżnienia i wydania powodowi lokalu położonego w G. przy ul. (...) +4A, stanowiącego własność Miasta G. oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód podał, że pozwany zamieszkuje w lokalu mieszkalnym położonym w G. przy ul. (...) +4A. Pozwany wynajmował lokal mieszkalny powoda Miasta G. na podstawie umowy najmu nr (...) z dnia 14 maja 2015 roku. Pozwany nie regulował czynszu oraz opłat dodatkowych za zajmowany lokal, a wezwania do zapłaty okazały się bezskuteczne. Stan zadłużenia przedmiotowego lokalu na dzień 31 sierpnia 2018 roku wynosił 65 935,15 zł. Wobec tego powód pismem z dnia 16 stycznia 2018 roku wypowiedział umowę najmu, kierując żądanie zwrotu lokalu, co nie nastąpiło.

Na rozprawie w dniu 23 stycznia 2019 r. pełnomocnik pozwanego wyraził chęć ugodowego rozwiązania sporu, poprzez spłatę zaległości. Oświadczył, że pozwany miał problemy z pracą, ale obecnie podjął zatrudnienie.

Na rozprawie w dniu 13 marca 2019 roku powód oświadczył, że nie wyraża zgody na skierowanie sprawy do mediacji. Pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa, argumentując swoje stanowisko tym, że 11 marca 2019 roku uiścił opłatę bieżącą za lokal oraz 3.000 zł zaległości, zatem wykazuje on wolę spłaty zadłużenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Lokal położony w G. przy ul. (...) +4A, stanowi własność Miasta G.. Lokal ten jest zajmowany przez M. M., który w dniu 14 maja 2015 r. zawarł z Miastem G. umowę najmu na czas nieokreślony. Miesięczny czynsz za najem lokalu ustalono na kwotę 1.409,40 zł.

/okoliczności bezsporne, a ponadto: umowa najmu (k. 8-9v), oświadczenie (k. 6)/

Opłaty czynszowe i eksploatacyjne za lokal przy ul. (...) +4A w G. nie były regulowane, wobec czego pismem z dnia 9 stycznia 2017 r. Miasto G. wezwało M. M. do ich zapłaty – a to zaległości w kwocie 28 392,62 zł z odsetkami, w terminie miesiąca od doręczenia pisma, pod rygorem wypowiedzenia umowy najmu. Zadłużenie nie zostało uregulowane w zakreślonym terminie, wobec czego pismem z dnia 16 stycznia 2018 r. Miasto G. wypowiedziało M. M. umowę najmu. Pomimo wezwania, M. M. nie wydał lokalu.

/dowód: protokół z dn. 10.07.2018 r. (k. 7), przedsądowe wezwanie do zapłaty z dn. 09.01.2017 r. wraz z potwierdzeniem nadania (k. 10-12), wypowiedzenie umowy najmu lokalu mieszkalnego wraz z potwierdzeniem nadania (k. 13-14v), przedsądowe wezwanie do wydania lokalu wraz z potwierdzeniem nadania (k. 15-16v)/

M. M. nie jest zarejestrowany jako osoba bezrobotna. Jest osobą pracującą, uzyskuje wynagrodzenie w kwocie około 3.500 zł miesięcznie. M. M. nie korzysta i nie korzystał z pomocy Ośrodka Pomocy (...) w G..

/dowód: pisma z (...) (k. 24-25), pism z (...)(k. 23), protokół z 10.07.2018 r. (k. 7)/

Stan faktyczny w niniejszej sprawie zasadniczo posiadał charakter bezsporny. Twierdzenia powoda dotyczące wypowiedzenia umowy najmu nie zostały zakwestionowane, a ponadto znalazły odzwierciedlenie w materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszym postępowaniu. W oparciu o informację (...) i (...)oraz wywiad środowiskowy ustalono sytuację życiową i finansową pozwanego.

Na rozprawie w dniu 13 marca 2019 roku Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanego, wobec jego nieusprawiedliwionego niestawiennictwa.

Wobec braku woli podjęcia mediacji ze strony powodowej, Sąd postanowieniem z dnia 13 marca 2019 r. oddalił wniosek o skierowanie sprawy mediacji, uznając, że spowoduje to jedynie zbędne koszty i opóźni rozpoznanie sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo należało uznać za uzasadnione.

Zgodnie z brzmieniem art. 222 k.c. właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. W niniejszej sprawie Sąd ustalił, że pozwanemu do zajmowanego lokalu nie przysługuje żaden tytuł prawny, a zatem nie posiada skutecznego względem powódki uprawnienia do władania tym lokalem, co czyni zasadnym żądanie właściciela wydania przedmiotowego lokalu.

Z uwagi na charakter lokalu – mieszkalny – do rozwiązania przedmiotowej umowy zastosowanie znajdują przepisy ustawy z dnia z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (j.t. Dz. U. z 2014 r. poz. 150), dalej: u.o.p.l.

M. M. zajmował przedmiotowy lokal zaspokajając w nim własne potrzeby mieszkaniowe, zatem na gruncie powołanej ustawy posiada przymiot lokatora w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 u.o.p.l. a powódka działa jako właściciel, przez które to pojęcie – dla potrzeb powołanej ustawy - należy rozumieć wynajmującego lub inną osobę, z którą wiąże lokatora stosunek prawny uprawniający go do używania lokalu (art. 2 ust. 1 pkt 2 u.o.p.l.).

W chwili orzekania przez Sąd w niniejszej sprawie, pozwanemu nie przysługiwał już tytuł prawny do lokalu, a wypowiedzenie umowy najmu nastąpiło w ocenie Sądu z dochowaniem warunków wyrażonych w przepisach powołanej ustawy. Z materiału zgromadzonego w sprawie wynika, co też nie było kwestionowane przez pozwanego, że posiadał zaległości w opłatach za lokal znacznie przekraczające trzykrotność opłat miesięcznych. Pozwany nie zakwestionował również faktu otrzymania pisemnego wezwania do zapłaty zaległości przekraczającej trzykrotność czynszu najmu i uprzedzenie o zamiarze wypowiedzenia umowy najmu. Z uwagi na to, że należność nie została uregulowana w wyznaczonym terminie, powód dokonał w formie pisemnej wypowiedzenia umowy najmu. Czynności te odpowiadają procedurze określonej w art. 11 u.o.p.l. Mając zatem na uwadze fakt, że wobec wypowiedzenia umowy najmu osoba zamieszkująca w lokalu czyniła to bez tytułu prawnego, żądanie powódki, aby pozwany opuścił, opróżnił i wydał lokal, było zasadne, wobec czego Sąd orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku.

Stosownie do brzmienia art. 14 ust. 1 zd. 1 u.o.p.l., w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Zgodnie z art. 14 ust. 3 u.p.o.l., Sąd badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną. Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec osób wymienionych w art. 14 ust. 4 u.o.p.l. W niniejszej sprawie nie zachodził żaden z przypadków obligujących Sąd do pozytywnego orzeczenia o prawie do lokalu socjalnego, albowiem jak wynika z dokumentów nadesłanych z Powiatowego Urzędu Pracy w G. oraz z Ośrodka (...)w G. pozwany nie jest zatrudniony jako osoba bezrobotna oraz nie korzysta z pomocy (...) w G.. Co więcej, jak wynika z protokołu z dn. 10.07.2018 r. (k. 7), pozwany osiąga dochody w wysokości 3.500 zł miesięcznie. Nawet w sytuacji tymczasowej utraty pracy uznać należałoby, iż pozwany posiada duże możliwości zarobkowe. Oceniając całokształt tych okoliczności, Sąd uznał, że brak podstaw do pozytywnego orzeczenia w przedmiocie prawa do lokalu socjalnego. Z tych przyczyn Sąd orzekł jak w pkt 2 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca postępowanie obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty poniesione przez powoda złożyły się opłata od pozwu (200 zł) i wynagrodzenie pełnomocnika (240 zł), łącznie 440 zł.

SSR Kamilla Gos-Górska