UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym dnia 26.09.2019 r. do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód
w Lublinie VI Wydział Cywilny strona powodowa – C. (...) S.A.
z siedzibą we W. – wystąpiła przeciwko K. O. domagając się zasądzenia łącznej kwoty 26.436,39 zł, w tym:

- 24.817,39 zł (kwota główna) z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od 12.09.2019 r. do dnia zapłaty;

- 1.619,00 zł – odsetki.

Jako datę wymagalności całego roszczenia strona powodowa wskazała datę 07.09.2019 r. Strona powodowa wniosła też o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych w kwocie 331,00 zł.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik w osobie pracownika powodowego banku wskazał, że strona powodowa w dniu 19.10.2017 r. udzieliła pozwanej kredytu zawierając umowę pożyczki gotówkowej nr (...), w ramach której pozwana otrzymała kredyt w wysokości 31.250,00 zł. Pozwana była zobowiązana do spłaty zgodnie
z harmonogramem spłaty na podstawie zawartej umowy, jednak pomimo wezwań i monitów nie wywiązała się z obowiązku spłaty. W związku z powyższym, po upływie terminu, do którego pozwana była zobowiązana uregulować zadłużenie, całość stała się wymagalna
z dniem 07.09.2019 r. Przed skierowaniem sprawy na drogę sądową strona powodowa pismem z dnia 19.07.2019 r. wezwała pozwaną do zapłaty wymaganego zobowiązania. Wysłane pozwanej wezwanie zostało doręczone w sposób umożliwiający jego odbiór
i zapoznanie się z jego treścią, bowiem strona powodowa otrzymała zwrotne potwierdzenie odbioru z dniem 07.08.2019 r. Obecnie, w związku z dalszym brakiem rozliczenia zobowiązania strona powodowa dochodzi w oparciu o zawartą umowę wskazanych
w wyciągu z ksiąg banku z dnia 11.09.2019 r. należności, na które składają się: 24.817,39 zł – kwota główna oraz 1.619,00 zł – odsetki. Wskazana wyżej kwota odsetek stanowi różnicę pomiędzy sumą odsetek umownych w kwocie 4.971,26 zł naliczonych od dnia zawarcia umowy, tj. 19.10.2017 r. i odsetek karnych w kwocie 260,62 zł, naliczonych od dnia 19.03.2018 r. a sumą odsetek zapłaconych przez pozwaną w kwocie 3.612,88 zł. Strona powodowa domaga się też dalszych odsetek naliczanych zgodnie ze wskazanym sposobem naliczania odsetek w złożonym pozwie od dnia następnego po dniu wystawienia wyciągu
z ksiąg banku do dnia zapłaty. Pełnomocnik strony powodowej twierdzi również, że próby ugodowej spłaty zobowiązania nie powiodły się ze względu na brak woli ze strony pozwanej. – pozew – k. 4-4v.

W dniu 24.10.2019 r. starszy referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydziale Cywilnym wydał w przedmiotowej sprawie, której nadano sygnaturę VI Nc-e 1852429/19, nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym – nakaz zapłaty - k. 5v.

Powyższy nakaz zapłaty został skutecznie zaskarżony w całości sprzeciwem wniesionym przez pozwaną K. O. , reprezentowaną przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, w dniu 13.11.2019 r. (data stempla pocztowego). Pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego przez fachowego pełnomocnika w osobie adwokata oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Jednocześnie zostały zgłoszone zarzuty:

- nieudowodnienia roszczenia strony powodowej co do zasady i wysokości,

- braku wymagalności roszczenia,

- zawarcia w umowie głównej postanowień o charakterze klauzul niedozwolonych,

- braku prawidłowego umocowania pracownika powoda M. M. do podejmowania czynności przed sądem.

Oprócz tego pełnomocnik pozwanej zaprzeczył wszelkim okolicznościom wskazanym przez stronę powodową nieprzyznanym wyraźnie w sprzeciwie. Pozwana kwestionuje okoliczność zawarcia umowy, umocowanie osób podpisujących umowę, jej wykonanie przez powoda, wezwania do zapłaty oraz wypowiedzenia umowy zgodnie z wymogami ustawy prawo bankowe (kwestia wymagalności roszczenia).

W uzasadnieniu sprzeciwu profesjonalny pełnomocnik pozwanej zakwestionował istnienie oraz walor dowodowy wszystkich dokumentów nieprzedłożonych przez stronę powodową w oryginale bądź kopii potwierdzonej przez profesjonalnego pełnomocnika za zgodność z oryginałem.

Kwestionując istnienie zobowiązania co do zasady i wysokości pełnomocnik pozwanej zarzucił, że strona powodowa nie wykazała, by została zawarta powoływana
w pozwie umowa. Pozwana kwestionuje umocowanie osób, które miałyby zawrzeć umowę między stronami. Natomiast umowa zawarta przez osobę niebędącą pełnomocnikiem ma sankcję bezskuteczności zawieszonej, tzn. do czasu potwierdzenia tej umowy przez mocodawcę, umowa pozostaje bezskuteczna i nie można żądać jej wykonania
(art. 103 § 1 k.c.). Pozwana neguje, by przedmiotowa umowa została zawarta przez osobę czynną w lokalu przedsiębiorcy, bądź oddziale przedsiębiorcy, jak również, by osoby podpisujące umowę w imieniu banku były pracownikami, w tym osobami czynnymi w lokalu bądź oddziale banku.

Podniesiony został zarzut niewykazania przez stronę powodową faktu spełnienia przez bank rzekomego świadczenia z uwagi na brak dowodu przekazania kwot na poczet umowy. Nie wykazano, by pozwanej udostępniono środki na rachunku. Natomiast dowodem, by pozwana otrzymała środki finansowe, nie może być uznana dyspozycja wypłaty czy zlecenie udostępnienia kwot na rachunku, bowiem stanowi to jedynie dowód zlecenia przelewu, a nie jego dokonania. Takim dowodem nie jest również kserokopia wydruku z historii rachunku.

Pozwana zakwestionowała również dane zawarte w wyciągu z ksiąg banku, powołując się na treść art. 95 ust. 1 i 1a ustawy z dnia 29.08.1997 r. Prawo bankowe, tj. negując moc prawną wyciągów z ksiąg banku jako dokumentów urzędowych w postępowaniu cywilnym, wskazując, iż są to dokumenty prywatne. Zakwestionowany został również bliżej niedookreślony wydruk historii uznań. Po zaprezentowaniu szerokiego wywodu, m.in. z zasad rachunkowości, pełnomocnik pozwanej doszedł do wniosku, że wyciąg z ksiąg banku „przedkładany przez stronę powodową” – choć żadnego wyciągu strona powodowa na ten moment nie przedłożyła – nie jest w istocie wyciągiem z ksiąg rachunkowych banku
w rozumieniu art. 95 ust. 1 i 1a Prawa bankowego.

Z ostrożności procesowej strona pozwana zakwestionowała wszelkie wydruki mające stanowić dowód na fakt wykonania umowy przez stronę powodową czy pozwaną, w tym
w szczególności wydruk z rachunku pozwanej, powołując się na art. 7 Prawa bankowego
i przepisy wykonawcze. Pełnomocnik pozwanej twierdzi, że dokumentem sporządzonym
w formie elektronicznej, a którym mowa w art. 245 k.p.c., nie jest wydruk przedłożony przez stronę powodową do akt sprawy, gdyż nie spełnia warunków do uznania go za dokument
w rozumieniu art. 7 ust. 1-3 Prawa bankowego i przepisów wykonawczych. Nadto, elektroniczne zestawienie operacji nie jest oświadczeniem woli, o którym stanowi art. 7 ust. 1 Prawa bankowego, ale oświadczeniem wiedzy banku.

Pozwana zakwestionowała także walor dowodowy dokumentów strony powodowej
w postaci wezwania do zapłaty i wypowiedzenia umowy, jeśli takie w ogóle zostało sporządzone. Pełnomocnik podniósł, że wezwanie do zapłaty i wypowiedzenie umowy nie zostały dokonane skutecznie. Zarzuca, że te dokumenty nie zostały podpisane przez osoby posiadające upoważnienie do dokonywania tych czynności, a podpisy stanowią faksymile albo komputerowe nadruki. Natomiast brak podpisu na dokumencie wezwania do zapłaty czy wypowiedzenia umowy dyskwalifikuje go jako dokument prywatny w rozumieniu
art. 245 k.p.c., ponieważ jest pozbawiony oświadczenia woli. Pozwana kwestionuje także jakoby otrzymała wezwanie do zapłaty czy też wypowiedzenie umowy.

Tym samym, w ocenie pozwanej, strona powodowa nie udowodniła istnienia rzekomego stosunku umownego między stronami, a więc brak podstaw do przyjęcia istnienia wierzytelności, w tym wierzytelności związanej z roszczeniami ubocznymi, np. odsetkami.

Poza tym, pełnomocnik pozwanej zarzucił brak wymagalności roszczenia dochodzonego pozwem i jego przedwczesność. Wskazał, że roszczenie wynikające z umowy pożyczki czy kredytu staje się w całości wymagalne poprzez skuteczne wypowiedzenie umowy poprzedzone wezwaniem do zapłaty wraz z umożliwieniem restrukturyzacji zgodnie
z ustawą Prawo bankowe. Natomiast w przedmiotowej sprawie strona powodowa nie powołuje się na żaden taki dokument. Brak jest również dowodu, by kiedykolwiek przed procesem pozwana otrzymała wezwanie do zapłaty z umożliwieniem jej restrukturyzacji długu, jak również wypowiedzenie umowy pożyczki/kredytu. Strona powodowa nie przedkłada żadnego dowodu wypowiedzenia umowy, który wskazywałby na wymagalność roszczenia jednolitego z umowy kredytu, które staje się wymagalne w całości dopiero po jego wypowiedzeniu. Natomiast na wypadek przedłożenia w toku sprawy takich dokumentów pełnomocnik pozwanej podniósł z ostrożności, iż nie jest prawidłowe wypowiedzenie umowy, w którym bank stwierdza, że „ w razie spłaty zaległego zadłużenia w terminie, złożone wypowiedzenie umowy należy uznać za bezskuteczne” – wypowiedzenie
z zastrzeżeniem warunku zawieszającego (art. 89 k.c.).

Nadto, pełnomocnik K. O. podniósł, że umowa nie mogła zostać skutecznie wypowiedziana z uwagi na treść art. 75c ust. 1 i 2 Prawa bankowego regulującego tryb i terminy wezwania do zapłaty i informacji o możliwości złożenia wniosku
o restrukturyzację zadłużenia. Dopiero po dokonaniu ww. czynności i braku reakcji dłużnika bank może odrębnym pismem wypowiedzieć umowę. W przedmiotowej sprawie brak jest dowodu na wypełnienie ww. obowiązków przez bank. Dlatego ewentualne wypowiedzenie, którego strona powodowa nie przedkłada jest nieważne na podstawie art. 58 k.c., jako sprzeczne z ustawą.

Pozwana zakwestionowała też wysokość dochodzonego roszczenia. Pozwana nie wie z czego wynikać ma kwota kapitału jak i odsetek doliczonych do dochodzonego roszczenia, natomiast dowodem wysokości zobowiązania nie mogą być wyciągi z ksiąg banku, mające charakter dokumentu prywatnego, czy też rzekome dokumenty wezwania do zapłaty lub wypowiedzenia umowy. Pozwana nie ma wiedzy od jakiej kwoty odsetki były naliczane, za jaki konkretnie okres i według jakiej stopy procentowej naliczanie odsetek następowało
w całym okresie ich naliczania.

Pełnomocnik pozwanej powołał się też na prekluzję dowodową (art. 207 § 6 k.p.c.). Wskazał również na obowiązek zachowania tajemnicy bankowej (art. 104 Prawa bankowego). Natomiast K. O. nigdy nie upoważniała banku do ujawniania jakimkolwiek osobom orz instytucjom danych objętych tajemnicą bankową.

Nadto, pełnomocnik K. O. zarzucił w sprzeciwie z ostrożności procesowej, że w umowie, na którą powołuje się strona powodowa, zastosowane zostały niedozwolone klauzule umowne w rozumieniu art. 385¹ k.c. i sprzeczne z treścią
art. 359 § 2¹ k.c. stanowiącego o wysokości odsetek maksymalnych oraz dodatkowych opłat prowizyjnych. Twierdzi, że zapis umowny zastrzegający konieczność uiszczania świadczenia ubocznego na poziomie określonym we wzorcu, narusza interesy konsumenta oraz kształtuje jego prawa w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, a więc stanowi klauzulę niedozwoloną w rozumieniu art. 385¹ k.c. oraz należy go uznać za godzący w równowagę kontraktową tego stosunku. Skutkuje to jego bezskutecznością w zakresie wysokości przedmiotowych opłat. K. O. będąca konsumentem podniosła, że treść umowy oparta o wzorzec nie została z nią uzgodniona i nie miała na nią wpływu, natomiast jest ona sprzeczna z dobrymi obyczajami i rażąco narusza jej interesy. W ocenie pozwanej, postanowienia przedmiotowej umowy kredytu są niedozwolone w zakresie, w jakim przewidują obowiązek uiszczenia przez kredytobiorcę kosztów pozakapitałowych określonych w umowie. – sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 6v. – 15.

Postanowieniem z dnia 21.11.2019 r. starszy referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Oleśnie
z uwagi na skuteczne wniesienie sprzeciwu, na podstawie art. 505³⁶ k.p.c. wskazującego na utratę przez nakaz zapłaty mocy w całości i konieczność przekazania sprawy do rozpoznania sądowi właściwości ogólnej pozwanego. – postanowienie – k. 31v.

W odpowiedzi na sprzeciw wniesionej dnia 20.12.2019 r. ( data stempla pocztowego) pełnomocnik strony powodowej w osobie pracownika banku podtrzymał żądania pozwu oraz wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz strony powodowej kosztów postępowania według norm przepisanych w kwocie 351,69 zł.

W uzasadnieniu pełnomocnik strony powodowej twierdził, że zarzuty pozwanej są bezzasadne. Wskazał, że powództwo dotyczy umowy pożyczki gotówkowej z 19.10.2017 r., kwota udzielonej pożyczki wyniosła 31.250,00 zł, oprocentowanie umowne wynosiło 9,9%
w stosunku rocznym, a kwota odsetek umownych wynosiła 8.495,8 zł. Całkowita kwota do zapłaty przez pozwaną wynosiła 39.745,80 zł. Pozwana zobowiązana była do spłaty pożyczki w 60 miesięcznych ratach w wysokości 662,43 zł począwszy od 19.11.2017 r. Strona powodowa przedłożyła potwierdzenie wypłaty kwoty pożyczki z rachunku zobowiązania na rachunek pozwanej, zgodnie z jej dyspozycją zawartą w treści umowy, a także historię rachunku pozwanej, na którym uwidoczniony został fakt otrzymania kwoty z pożyczki.

Zawarta przez strony umowa ma charakter kredytu konsumenckiego, do którego stosuje się przepisy ustawy o kredycie konsumenckim. Naliczona zgodnie z umową przez stronę powodową prowizja mieści się w granicach zakreślonych przez ustawodawcę dla pozaodsetkowych kosztów kredytu konsumenckiego (art. 36a ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim).

Powodowy bank odrzuca również zarzut, jakoby umowa została zawarta z ramienia banku przez osobę bez wykazanego umocowania, powołując się na art. 103 § 1 i 2 k.c.,
co oznacza, że ewentualne zawarcie umowy z osobą podającą się za pełnomocnika,
a niemającą umocowania albo przekraczającą jego zakres, powoduje, że czynność prawna jest niezupełna, a jej ważność zależy od potwierdzenia przez osobę, w której imieniu umowa została zawarta i dopiero brak potwierdzenia powoduje z mocy samego prawa nieważność takiej umowy w całości. Natomiast pozwana nie przedstawiła dokumentu, z którego wynikałoby, żeby pozwana zakreśliła stronie powodowej odpowiedni termin do potwierdzenia umowy, korzystając ze skutków zawarcia tej umowy, jak również dokonując wpłat na poczet zobowiązania. Nadto, sam fakt przystąpienia przez obie strony do wykonywania postanowień umowy, w tym późniejsze wypowiedzenie umowy przez stronę powodową (osobę upoważnioną do tej czynności), świadczy o potwierdzeniu przez stronę powodową jej ważności.

Pełnomocnik banku powołał się na wykaz działań windykacyjnych podejmowanych
w sprawie. Bank wzywał pozwaną do zapłaty z uwagi na niespłacanie w terminie zobowiązania.

Roszczenie banku w całości stało się wymagalne z dniem 07.09.2019 r. w związku
z wypowiedzeniem umowy, a wypowiedzenie umowy zostało dokonane pismem z dnia 19.07.2019 r. Natomiast przed wypowiedzeniem umowy bank wezwał pozwaną do spłaty zaległości dając możliwość pozwanej dokonania dobrowolnej spłaty zaległości i złożenia wniosku o restrukturyzację (przedegzekucyjne wezwanie do uregulowania zaległości z dnia 09.06.2019 r.). Mimo wymagalności roszczenia oraz wezwania do zapłaty pozwana do dnia wniesienia pozwu nie spłaciła zobowiązania, o czym świadczyć ma załączony wykaz wpłat dokonanych na rachunek pożyczki wraz ze sposobem ich księgowania. Natomiast szczegółowe wyliczenie odsetek strona powodowa przedstawiła w wyciągu z ksiąg banku.

Według pełnomocnika strony powodowej przedstawione w poczet materiału dowodowego dokumenty prywatne winny być brane pod uwagę na podstawie art. 309 k.p.c., a orzecznictwo uznało za dopuszczalne przeprowadzenie dowodów z wydruków komputerowych, z niepodpisanej dokumentacji leczenia czy też kserokopii dokumentów, chociaż żadne z tych treści nie stanowi dokumentu. Pełnomocnik strony powodowej wskazał na rozkład ciężaru dowodu, zgodnie z którym fakty niweczące i tamujące powinna wykazać pozwana. Natomiast w przedmiotowej sprawie pozwana swoją aktywność procesową ograniczyła tylko do podniesienia określonych twierdzeń faktycznych, których nie poparła już żadnym materiałem dowodowym. Pozwana, kwestionując wskazaną przez stronę powodową wysokość zadłużenia, nie zaoferowała żadnych konkretnych środków dowodowych,
np. dowodu z opinii biegłego na okoliczność kontroli rachunków powodowego banku
w odniesieniu do pozwanej i weryfikacji poprawności wyliczenia przez stronę powodową dochodzonego zadłużenia. – odpowiedź strony powodowej na sprzeciw – k. 39 – 40v.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19.10.2017 r. w O. została zawarta umowa pożyczki gotówkowej
nr (...) na cele konsumpcyjne pomiędzy K. O. a bankiem C. (...) S.A. z siedzibą we W..

W punkcie 2 umowy zostały określone warunki tej pożyczki, w szczególności:

- całkowita kwota pożyczki (kwota pożyczki do wypłaty) 25.000,00 zł;

- kwota udzielonej pożyczki (całkowita kwota pożyczki powiększona o prowizję i składkę ubezpieczeniową) – 31.250,00 zł;

Kwota pożyczki powiększona o prowizję i o składkę ubezpieczeniową, jeśli klient zawarł umowę ubezpieczenia = kapitał pożyczki.

- czas trwania umowy: od 19.10.2017 r. do 19.10.2022 r. (5 lat);

- sposób i termin wypłaty pożyczki (kwoty do wypłaty) – przelew w dniu zawarcia umowy na wskazany w umowie rachunek bankowy;

- oprocentowanie pożyczki (odsetki umowne) – oprocentowanie stałe, 9,90% w skali roku;

- spłata w 60 miesięcznych ratach po 662,43 zł, a ostatnia rata 662,71 zł;

- dzień spłaty raty – 19. dnia każdego miesiąca począwszy od 19.11.2017 r.;

- całkowity koszt pożyczki: 14.746,08 zł, w tym:

a) odsetki (obliczone za cały okres trwania umowy) 8.496,08 zł,

b) prowizja 6.250,00 zł;

- całkowita kwota do zapłaty (suma całkowitej kwoty pożyczki i całkowitego kosztu pożyczki) = 39.746,08 zł.

Zgodnie z pkt 14 umowy: „ Jeśli Klient spóźni się ze spłatą, Bank nalicza odsetki karne (oprocentowanie zadłużenia przeterminowanego). Odsetki karne są naliczane od kapitału Pożyczki według zmiennej stopy procentowej równej wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie, określonych w art. 481 kodeksu cywilnego, które na dzień zawarcia Umowy wynoszą 14,00% w skali roku”.

Kolejno pkt 15 umowy stanowi: „ Odsetki karne zmienią się, jeśli zmienią się maksymalne odsetki za opóźnienie, co wpłynie na kwotę zobowiązania Klienta wobec Banku”.

Zgodnie z pkt 30 umowy: „ Bank może rozwiązać Umowę pisemnie z zachowaniem
30-dniowego okresu wypowiedzenia, jeśli Klient opóźnia się w spłacie co najmniej dwóch pełnych rat”. Kolejno pkt 31 stanowi: „ Po upływie okresu wypowiedzenia Pożyczka staje się wymagalna, a Klient powinien spłacić całość zadłużenia”.

Nadto w pkt 32 umowy wskazano: „ W przypadku braku spłaty zadłużenia Bank będzie naliczać odsetki karne od pozostałego do spłaty kapitału Pożyczki, od dnia następnego po upływie okresu wypowiedzenia”.

dowód : - kopia umowy pożyczki gotówkowej wraz z załącznikami, całość poświadczona za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika strony powodowej
w osobie pracownika powodowego banku – k. 45 – 48.

K. O. wyraziła w dniu 19.10.2017 r. zgodę na obciążenie jej rachunku bankowego, tj. na przekazywanie z powyższego rachunku bankowego środków pieniężnych na spłatę pożyczki w kwotach i terminach wynikających z umowy pożyczki na wskazany rachunek C. (...) S.A.

dowód : - kopia zgody K. O. na obciążenie rachunku poświadczona za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika będącego pracownikiem banku – k. 49.

W dniu zawarcia umowy pożyczki, tj. 19.10.2017 r. została wypłacona pozwanej kwota pożyczki – 25.000,00 zł na wskazany rachunek bankowy.

dowód : - kopia zestawienia transakcji (wypłata pożyczki) poświadczona za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika będącego pracownikiem banku – k. 50;

- kopia zestawienia transakcji na rachunku pozwanej poświadczona za zgodność
z oryginałem przez pełnomocnika będącego pracownikiem banku – k. 51.

Ostatnia odnotowana przez bank spłata miała miejsce 29.03.2019 r. Pozostało saldo
z umowy w kwocie 24.817,39 zł.

dowód : - wykaz wpłat dokonanych na rachunek zobowiązania wraz ze sposobem ich księgowania – k. 52.

Powodowy bank podejmował działania windykacyjne wobec pozwanej w postaci trzech monitów (08.10.2018 r., 20.12.2018 r. i 14.02.2019 r.) oraz wyjazdu windykacyjnego (15.01.2019 r.).

dowód : - wykaz podejmowanych działań windykacyjnych w sprawie – k. 53.

Pismem opatrzonym datą 09.06.2019 r. powodowy bank skierował do pozwanej K. O. przedegzekucyjne wezwanie do uregulowania zaległości zobowiązując ją do uregulowania w nieprzekraczalnym terminie 14 dni roboczych od daty doręczenia niniejszego wezwania niespłaconych w terminie zapadłych należności banku z tytułu umowy nr (...) z dnia 19.10.2017 r. Wymagalne należności na dzień 09.06.2019 r. wynosiły 2.671,74 zł, w tym z tytułu zapadłych, niespłaconych rat kapitałowych 1.853,53 zł. Jednocześnie bank poinformował pożyczkobiorcę, że w przypadku, gdy doszło do zmiany jej sytuacji finansowej lub gospodarczej może skierować do banku w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania tego pisma pisemny wniosek o restrukturyzację zadłużenia.

Bank wskazał również, że w przypadku nieuregulowania ww. należności
w zakreślonym terminie oraz niezłożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia, jak również dalszego niewywiązywania się przez pożyczkobiorcę z zawartej z bankiem umowy, bank będzie zmuszony dokonać wypowiedzenia umowy kredytowej. Wskazano jednocześnie,
że wraz z upływem okresu wypowiedzenia należność z umowy kredytowej stanie się
w całości wymagalna, a bank będzie uprawniony do dochodzenia spłaty zadłużenia na drodze postępowania sądowego, co spowoduje powstanie dodatkowych kosztów.

Powyższe pismo zostało skutecznie doręczone pozwanej za pośrednictwem Poczty Polskiej S.A. w dniu 14.06.2019 r. (odebrał M. L.).

dowód : - przedegzekucyjne wezwanie do uregulowania zaległości opatrzone datą 09.06.2019 r. – 54;

- wydruk z systemu Poczty Polskiej S.A. – k. 56.

Następnie pismem opatrzonym datą 19.07.2019 r. C. (...) S.A.
z siedzibą we W. wypowiedział K. O. w całości przedmiotową umowę pożyczki nr (...) z dnia 19.10.2017 r. z 30- dniowym okresem wypowiedzenia w związku z zagrożeniem terminowej spłaty.

Jednocześnie bank poinformował, że po upływie okresu wypowiedzenia cała należność z tytułu udzielonego kredytu staje się wymagalna i będą od niego naliczone odsetki karne według oprocentowania dla należności przeterminowanych, które na dzień tego pisma wynoszą 14,00% w stosunku rocznym. Bank wskazał, że K. O. jest w związku
z powyższym zobowiązana do niezwłocznego, nie później niż w terminie 30 dni od daty otrzymania tego pisma, zwrotu wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami należnymi bankowi za okres korzystania z kredytu oraz zapłaty zaległych opłat i prowizji.

Należności banku wyliczone na dzień 19.07.2019 r. wynosiły 26.050,82 zł, w tym
z tytułu kapitału: 24.817,39 zł.

Bank wskazał też, że uchybienie powyższemu obowiązkowi w zakreślonym terminie spowoduje skierowanie sprawy na drogę postępowania sądowego i podjęcie przez bank działań zmierzających do odzyskania swoich należności na drodze postępowania egzekucyjnego, co narazi pozwaną na dodatkowe koszty.

Wypowiedzenie zostało skutecznie doręczone pozwanej w dniu 07.08.2019 r. za pośrednictwem Poczty Polskiej S.A. (odebrała S. L.).

dowód : - wypowiedzenie umowy kredytu – k. 55;

- wydruk z systemu Poczty Polskiej S.A. – k. 57.

W dniu 11.09.2019 r. C. (...) S.A. z siedzibą we W. wystawił wyciąg z ksiąg banku, w którym wskazano, iż na dzień wystawienia tego wyciągu należności wobec dłużnika K. O. wynoszą w sumie: 26.436,39 zł, w tym:

- należność główna w kwocie 24.817,39 zł,

- odsetki za okres od dnia 19.10.2017 r. do dnia wystawienia niniejszego wyciągu w kwocie 1.619,00 zł według wyliczenia zawartego w punkcie 6 tego wyciągu,

- dalsze odsetki, które obciążają dłużnika od dnia następnego po dniu wystawienia niniejszego wyciągu do dnia zapłaty, obliczone od kwoty 24.817,39 zł, naliczane będą w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. Wysokość odsetek na dzień wystawienia tego wyciągu wynosiła 14,00% w stosunku rocznym.

Za okres od dnia 19.10.2017 r. (zawarcie umowy pożyczki) do dnia wystawienia przedmiotowego wyciągu z ksiąg banku odsetki wyliczone przez bank wynosiły:

- odsetki umowne naliczone: 4.971,26 zł;

- odsetki karne naliczone: 260,62 zł,

Razem: 5.231,88 zł minus suma odsetek zapłaconych, tj. 3.612,88 zł = 1.619,00 zł.

Wskazano, że zobowiązanie dłużnika wynika z umowy pożyczki gotówkowej
nr (...) zawartej w dniu 19.10.2017 r.

Wyciąg został opatrzony pieczęcią banku oraz pieczęcią osobową i podpisem (parafą) M. M. – Kierownika Działu w Departamencie Egzekucji Komorniczej, upoważnionej do jednoosobowego podpisywania wyciągów z ksiąg banku.

dowód : - wyciąg z ksiąg banku z dnia 11.09.2019 r. – k. 43 – 43v.;

- poświadczony notarialnie odpis pełnomocnictwa nr (...) z dnia 11.09.2014 r. m.in. do jednoosobowego podpisywania wyciągów z ksiąg banku –
k. 41-41v.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy w zasadzie nie było okoliczności bezspornych, bowiem pełnomocnik pozwanej jeszcze na etapie sprzeciwu od nakazu zapłaty w elektronicznym postepowaniu upominawczym kwestionował zarówno istnienie, jak
i wysokość roszczeń zgłaszanych przez stronę powodową, przy czym zarzuty sprzeciwu miały charakter niejako warunkowy, bowiem pełnomocnik pozwanej już a priori, bez zapoznania się z materiałem dowodowym oferowanym przez stronę powodową (z uwagi na specyfikę elektronicznego postępowania upominawczego), kwestionował niejako na wszelki wypadek treść i formę potencjalnych dowodów z dokumentów zazwyczaj przedkładanych
w przypadku zobowiązań pożyczkobiorcy względem banku. Natomiast w postępowaniu przed tutejszym Sądem jako sądem właściwości ogólnej pozwanej, K. O. ani jej profesjonalny pełnomocnik nie odnieśli się do przedłożonych dowodów, ani nie zaoferowali własnych, poza żądaniem przedłożenia oryginału dokumentów w postaci wezwania do zapłaty oraz wypowiedzenia umowy.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych
w poczet materiału dowodowego przez stronę powodową, których prawdziwość i treść nie budzą wątpliwości Sądu, o czym niżej.

Na podstawie art. 353¹ k.c. Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Natomiast zgodnie z treścią
art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Do umowy pożyczki zawartej pomiędzy bankiem a konsumentem stosuje się przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. 2011 Nr 126, poz. 715, t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1083) - art. 3 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 1) powyższej ustawy.

Natomiast w zakresie nieuregulowanym w ww. ustawie stosuje się do umów kredytu
i pożyczki pieniężnej, zawieranych przez bank zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U. 1997 Nr 140, poz. 939, t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1896 ze zm.) – art. 78a Prawa bankowego.

W ocenie Sądu strona powodowa udowodniła zarówno istnienie jak i wysokość dochodzonego pozwem roszczenia.

Artykuł 29 ustawy o kredycie konsumenckim stanowi, że Umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę (ust. 1). Kredytodawca lub pośrednik kredytowy jest zobowiązany niezwłocznie doręczyć umowę konsumentowi (ust. 2) Umowa powinna być sformułowana w sposób jednoznaczny i zrozumiały (ust. 3). Fakt zawarcia umowy pożyczki został potwierdzony złożoną umową z podpisem pozwanej. W ocenie Sądu kopia tej umowy potwierdzona za zgodność z oryginałem przez pracownika banku w zupełności wystarcza
w okolicznościach przedmiotowej sprawy i nie budzi wątpliwości Sądu. Poza tym pozwana nie domagała się przedłożenia oryginału tego dokumentu. Zważyć należy, że po przedłożeniu do akt sprawy tego dowodu pozwana nie negowała już ani faktu zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki, ani jakichkolwiek regulacji w niej zawartych. Również dogłębna analiza poszczególnych punktów umowy nie budzi zastrzeżeń Sądu rozpoznającego przedmiotową sprawę. Sąd nie dopatrzył się w tej umowie żadnych klauzul niedozwolonych w rozumieniu art. 385¹ § 1 k.c., które kształtowałyby prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny
z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, co sugerował pełnomocnik pozwanej w sprzeciwie od nakazu zapłaty. W szczególności wskazać należy, że w analizowanej umowie pożyczki wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu nie przekracza maksymalnej wysokości obliczanej według wzoru z art. 36a ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, ani nie są one wyższe od całkowitej kwoty kredytu, co jest zgodne
z dyspozycją art. 36a ust. 2 powoływanej ustawy o kredycie konsumenckim.

Strona powodowa wykazała również fakt przekazania umówionej kwoty na rachunek pozwanej (k. 49 - kopia zgody K. O. na obciążenie rachunku poświadczona za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika będącego pracownikiem banku; k. 50 - kopia zestawienia transakcji poświadczona za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika będącego pracownikiem banku; k. 51 - kopia zestawienia transakcji na rachunku pozwanej poświadczona za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika będącego pracownikiem banku).

Wobec powyższego strona powodowa wykazała istnienie roszczenia z powyższej umowy pożyczki co do zasady. Nadto, w ocenie Sądu, strona powodowa wykazała również wysokość dochodzonego roszczenia przedkładając ww. umowę pożyczki, z której wynika wysokość zaciągniętego zobowiązania, oprocentowanie umowne (odsetki kapitałowe), oprocentowanie zadłużenia przeterminowanego, jak i procedura wypowiadania umowy, która została zachowana. Poza tym, wysokość dochodzonego roszczenia pozostałego do wyegzekwowania wynika z wykazu wpłat dokonanych na rachunek zobowiązania wraz ze sposobem ich księgowania (k. 52), a pośrednio również z wezwania do zapłaty (k. 54)
i z wypowiedzenia umowy (k. 55). W tym miejscu wskazać należy, że pozwana ani jej profesjonalny pełnomocnik nie złożyli żadnego dowodu, który świadczyłby o tym,
iż pozwana wywiązała się z zaciągniętego zobowiązania, tj. chociażby dowodów wpłat, natomiast w tym zakresie ciężar dowodu spoczywał na niej (art. 6 k.c.) w myśl zasady
ei incumbit probatio qui dicit non qui negat. Wobec braku jakiegokolwiek dowodu niweczącego twierdzenia strony powodowej w zakresie wysokości zobowiązania pozostałego do spłaty, Sąd dał wiarę stanowisku powodowego banku przedstawionemu w procesie
i w załączonych wyciągach.

Zgodnie z treścią art. 75c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych (ust. 1).
W wezwaniu, o którym mowa w ust. 1, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia,
w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia (ust. 2). Bank powinien, na wniosek kredytobiorcy, umożliwić restrukturyzację zadłużenia poprzez zmianę określonych w umowie warunków lub terminów spłaty kredytu, jeżeli jest uzasadniona dokonaną przez bank oceną sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorcy (ust. 3). Powyższe przepisy mają również odpowiednie zastosowanie do umów pożyczek pieniężnych (art. 75c ust. 6). Przedłożone przez stronę powodową przedegzekucyjne wezwanie do uregulowania zaległości opatrzone datą 09.06.2019 r. (k. 54), spełnia powyższe wymagania określone w art. 75c Prawa bankowego. Pismo to zostało skutecznie doręczone pozwanej w dniu 14.06.2019 r., zgodnie z powszechnie uznawanym, również przez Sądy, wydrukiem z systemu Poczty Polskiej S.A. (k. 56). Również powszechną praktyką banków i innych instytucji jest wysyłka monitów, wezwań itp. w formie pisma wydrukowanego z systemu, bez zaopatrywania go własnoręcznym podpisem. Nie oznacza to, że takie pismo nie odnosi żadnego skutku prawnego, zwłaszcza w kontekście braku jakiegokolwiek śladu kwestionowania przez pozwaną skuteczności tego wezwania na etapie przedsądowym, czy też braku jakichkolwiek wątpliwości pozwanej, iż nadawcą pisma jest powodowy bank.

Również wypowiedzenie umowy (k. 55) zostało skutecznie doręczone pozwanej
w dniu 07.08.2019 r., co potwierdza wydruk z systemu Poczty Polskiej S.A. (k. 57). Powodowy bank zachował 30- dniowy okres wypowiedzenia, a wbrew twierdzeniom pełnomocnika pozwanej, wypowiedzenie nie miało charakteru warunkowego, tylko definitywny. Oświadczenie woli banku sformułowane w przedmiotowym piśmie było kategoryczne, jednoznaczne i zrozumiałe, a wobec nieuregulowania zobowiązania przez pozwaną w okresie 30 dni wypowiedzenie stało się skuteczne powodując natychmiastową wymagalność całego zadłużenia pozwanej wskazanego przez bank, a wysokość tego zobowiązania wynika wprost z wyciągu z ksiąg banku (k. 43 – 43v.), potwierdza ją również pośrednio wykaz wpłat dokonanych na rachunek zobowiązania wraz ze sposobem ich księgowania (k. 52). Nadto, wysokość naliczanych odsetek wynika wprost z powołanych powyżej przepisów umowy pożyczki (pkt 2, pkt 14, pkt 15, pkt 30, pkt 31).

Zgodnie z treścią art. 95 ustawy Prawo bankowe księgi rachunkowe banków
i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków
i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń
i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych (ust. 1). Moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym (ust. 1a). Jednakże powyższy przepis nie oznacza, że wyciąg z ksiąg banku jest pozbawiony jakiejkolwiek mocy dowodowej. Na podstawie art. 245 k.p.c. wyciąg z ksiąg banku jest dokumentem prywatnym, który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte
w dokumencie. Sam wyciąg z ksiąg banku byłby niewystarczający do uwzględnienia powództwa, jednakże mając na uwadze całokształt zgromadzonego materiału dowodowego (zwłaszcza umowa pożyczki, potwierdzenie przelewu kwoty pożyczki na konto pozwanej, wykaz spłat), wyciąg z ksiąg banku jest z nim spójny i potwierdza dane, które można wyliczyć czy wyinterpretować z pozostałych zgromadzonych dowodów z dokumentów i to zarówno co do należności głównej, jak i należności odsetkowej – w wyciągu z ksiąg banku strona powodowa wykazała jak, krok po kroku, za jakie dni, od jakich kwot i według jakich stawek policzyła odsetki zarówno kapitałowe (zgodnie z umowną i zgodnie z art. 359 k.c.) jak i za opóźnienie (również zgodnie z umową jak i art. 481 k.c.). Wobec powyższego Sąd zasądził w wyroku od pozwanej na rzecz strony powodowej należność żądaną w pozwie
w łącznej kwocie 26.436,39 zł, w tym należność główna: 24.817,39 zł i wyliczone kwotowo odsetki, tj. 1.619,00 zł, zgodnie z prawidłowym, zweryfikowanym przez Sąd wyliczeniem zawartym w wyciągu z ksiąg banku. Nadto, na podstawie art. 481 § 2¹ k.c. oraz pkt 14 umowy pożyczki Sąd zasądził dalsze odsetki umowne w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty należności głównej, tj. 24.817,39 zł od dnia 12 września 2019 r.,
tj. od dnia następnego po dniu wystawienia wyciągu z ksiąg banku, bowiem do dnia
11 września 2019 r. ww. odsetki już zostały rozliczone (ww. kwota 1.619,00 zł).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie zasady odpowiedzialności za wynik sprawy, tj. art. 98 § 1 k.p.c. Na zasądzoną, zgodnie z żądaniem strony powodowej, w punkcie III sentencji wyroku sumę 351,69 zł tytułem zwrotu kosztów procesu składają się następujące kwoty: 331,00 zł – opłata sądowa uiszczona od pozwu złożonego w elektronicznym postępowaniu upominawczym, 3,69 zł poświadczenie notarialne odpisu pełnomocnictwa
(k. 41v.), 17,00 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa. (k. 58).

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE