Sygn. akt VI GC 586/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 sierpnia 2020 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Justyna Wyrwas-Oliwkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 18 sierpnia 2020 roku w Rybniku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa T. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1)  oddala powództwo;

2)  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.800,00 zł (jeden tysiąc osiemset złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

sędzia Justyna Wyrwas – Oliwkiewicz

Sygn. akt VI GC 586/19

UZASADNIENIE

Pozwem z 12 października 2018 roku powód T. S. domagał się zasądzenia od pozwanego (...)Spółki Akcyjnej w W. kwoty 5.319,61 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 13 maja 2017 roku, a także zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu podał, że pojazd marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...)należący do M. K. został 11 kwietnia 2017 roku uszkodzony przez sprawcę, którego łączyła z pozwanym umowa ubezpieczenia (...) posiadaczy pojazdów mechanicznych. Podnosił, iż na podstawie umowy cesji nabył od poszkodowanej wierzytelność z tytułu ww. szkody. Wskazał, że koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody wyniósł 21.350,16 zł, a pozwany wypłacił jedynie 16.030,55 zł. Powód domagał się zasądzenia różnicy pomiędzy odszkodowaniem należnym a przyznanym w kwocie 5.319,61 zł. (k. 2-4)

Nakazem zapłaty z 12 grudnia 2018 roku uwzględniono powództwo. (k. 16)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zwrot kosztów procesu. Wskazał, że wypłacona kwota odszkodowania odpowiadała wysokości szkody w pojeździe, a wiek i przebieg uszkodzonego pojazdu uzasadnia zastosowanie części alternatywnych. Zakwestionował również przyjęte przez powoda stawki za roboczogodzinę prac naprawczych. (k. 22-27)

Sąd ustalił, co następuje:

W kolizji drogowej z 11 kwietnia 2017 roku uległ uszkodzeniu samochód marki F. (...) nr rej. (...) będący własnością M. K.. Sprawca zdarzenia był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego. (bezsporne)

W dniu 12 kwietnia 2017 roku poszkodowana zawarła z powodem umowę cesji, której przedmiotem była przysługująca jej wobec pozwanego wierzytelność z tytułu szkody w pojeździe marki F. (...) o nr rej. (...) powstałej na skutego zdarzenia z 11 kwietnia 2017 roku. (dowód: umowa cesji z 12 kwietnia 2017 roku k. 7)

W toku postępowania likwidacyjnego pozwany ustalił uzasadnione koszty naprawy pojazdu na 16.030,66 zł brutto, przy przyjęciu cen części o jakości (...), (...) (...),(...) i (...) oraz stawki 75,00 zł netto za prace blacharskie, mechaniczne i lakiernicze, a także z potraceniem kosztów materiału lakierniczego (67%). Decyzją z 10 maja 2017 roku wypłacił powodowi odszkodowanie w kwocie 16.030,55 zł. ( dowód: decyzja pozwanego z 10 maja 2017 r. k. 11, kosztorys pozwanego z 19 kwietnia 2019 roku k. 32-33)

Powód sporządził kosztorys, zgodnie z którym koszt naprawy wyniósł 21.350,16 zł. Powód do swoich wyliczeń przyjął wyłącznie ceny części o jakości(...) oraz stawkę 100,00 zł netto za prace blacharskie, mechaniczne i lakiernicze, a także koszt materiału lakierniczego 100%. (dowód: kosztorys naprawy k. 8-10)

Na podstawie art. 217 § 3 k.p.c. (w brzmieniu obowiązującym do 7 listopada 2019 roku) i art. 227 k.p.c. sąd oddalił wniosek pozwanego o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka M. K., o zobowiązanie powoda i świadka M. K. do przedłożenia dokumentacji w przedmiocie naprawy pojazdu oraz o przeprowadzenie oględzin uszkodzonego pojazdu. Kwestie związane z przeprowadzeniem naprawy pojazdu, użytymi do niej częściami, były nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy, a okoliczności sporne zostały wyjaśnione za pomocą pozostałych dowodów w stopniu pozwalającym na wydanie orzeczenia kończącego postępowanie. Wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego pominięto zgodnie z art. art. 130 4 § 5 k.p.c., wobec nieuiszczenia przez powoda zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Roszczenie o przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody powód wywodził z umowy przelewu wierzytelności przysługujących poszkodowanej wobec pozwanego z tytułu ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów.

Stosownie do art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Podstawowym aktem prawnym regulującym kompleksowo ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone w związku z ruchem pojazdu mechanicznego jest ustawa z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (tj. z dnia 21 listopada 2016 r., Dz.U. z 2016 r. poz. 2060)– dalej zwana ustawą. Jej przepisy stanowią lex specialis względem art. 822 § 1 kc, a w sprawach nieuregulowanych stosuje się przepisy kodeksu cywilnego (art. 22 ustawy).

Zgodnie z art. 34 ustawy z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych objęta jest odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy). Stosownie do art. 36 ust. 1 ustawy odszkodowania ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Kierujący pojazdem ponosi odpowiedzialność za szkody na mieniu, jak i na osobie, wyrządzone w związku z ruchem pojazdu, na zasadzie winy na podstawie art. 415 k.c. W myśl 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła i naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Pozwany nie kwestionował ważności umowy cesji zawartej przez powoda z poszkodowaną. Przyznał również co do zasady swoją odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną w należącym do poszkodowanej pojeździe przez osobę objętą u niego obowiązkowym ubezpieczeniem posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Sporna między stronami była wysokość odszkodowania, a w szczególności rodzaj i cena części zamiennych oraz wysokość stawki godzinowej za prace naprawcze.

Weryfikacja kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody wymagała wiadomości specjalnych.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Samo zaś twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2001 r., sygn. akt I PKN 660/00).

Powód twierdził, że pozwany zaniżył wysokość odszkodowania i wnosił o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego celem wyliczenia wysokości kosztów naprawy pojazdu. Zgodnie z art. 130 4 § 1 k.p.c. strona, która wnosi o podjęcie czynności połączonej z wydatkami obowiązana jest uiścić zaliczkę na ich pokrycie w wysokości i terminie oznaczonym przez sąd. Zarządzeniem doręczonym w dniu 19 września 2019 roku pełnomocnik powoda został wezwany do uiszczenia zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 800,00 zł w terminie tygodniowym pod rygorem pominięcia dowodu. Mimo upływu terminu powód nie uiścił zaliczki. W związku z tym, stosownie do art. 130 4 § 5 k.p.c. sąd pominął dowód z opinii biegłego. W konsekwencji uznać należało, że powód nie sprostał spoczywającemu na nim ciężarowi dowodzenia i nie wykazał zasadności swojego roszczenia. Bez znaczenia pozostawała okoliczność, że pozwany także wnosił o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, bowiem w myśl art. 6 k.c. ciężar dowodu spoczywał na powodzie.

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne oraz rozważania prawne, na podstawie przywołanych przepisów sąd oddalił powództwo w całości.

O kosztach postępowania Sąd orzekł stosownie do treści z art. 98 § 1, 3 i 4 k.p.c. obciążając nimi w całości powoda, który jako strona przegrywająca sprawę obowiązany był zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw. Na koszty procesu poniesione przez pozwanego złożyły się: wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w kwocie 1.800,00 zł (obliczone zgodnie z § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku (Dz.U. z 2018 r. poz. 265).

sędzia Justyna Wyrwas – Oliwkiewicz