UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 02 lipca 2017 r. powódka G. I. wniosła o zasądzenie od pozwanej A. I. kwoty 15.000 zł tytułem nieopłaconego czynszu oraz 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

W uzasadnieniu wyjaśniła, iż kwota 15.000 zł to czynsz za okres od 2003 r. do dnia 2011 r., który powódka pokrywała, mimo, że nie zamieszkiwała w lokalu przy ul. (...)
w P.. Dalej wskazała, iż kwota 20.000 zł stanowi zadośćuczynienie za ubliżanie powódce przez pozwaną, zgłoszenie przez pozwaną zawiadomienia, że powódka ją nęka, za co powódka została ukarana przez sąd karą grzywny. Dodała także, że naruszenie dóbr osobistych powódki polegało również na rozpowszechnianiu nieprawdziwych informacji, że powódka operuje się, żeby otrzymać rentę.

Pozwana zawiadomiona o terminie rozprawy, nie stawiła się na rozprawę, nie usprawiedliwiła swojej nieobecności, nie złożyła odpowiedzi na pozew i nie zajęła stanowiska w sprawie.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jako nieudowodnione podlegało oddaleniu.

Sąd w sprawie niniejszej wydał wyrok zaoczny, albowiem pozwana A.
I. zawiadomiona o terminie rozprawy nie stawiła się na termin rozprawy i nie wypowiedziała się co do żądań pozwu. W myśl przepisu art. 339 § 2 k.p.c. wydając wyrok zaoczny sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą chyba, że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W ocenie Sądu przytoczone przez powódkę okoliczności stanowiące uzasadnienie pozwu budzą uzasadnione wątpliwości.

Powódka swoje roszczenie w zakresie żądania zapłaty kwoty 15.000 zł wywodzi z faktu korzystania przez pozwaną z lokalu mieszkalnego, za który to powódka – jak twierdzi - ponosiła koszty utrzymania, w tym czynsz i media. Wskazać w tym miejscu należy, iż przytoczone przez powódkę okoliczności są zbyt lakoniczne i niejednoznaczne dla odtworzenia stanu faktycznego będącego podstawą żądania powódki, a mianowicie dla ustalenia czy mieszkanie przy
ul. (...) w P. stanowi jej własność, czy też było przedmiotem darowizny
(w tym zakresie uzasadnieniem pozwu jest sprzeczne), jeżeli było przedmiotem darowizny to w jakiej dacie i na kogo rzecz, jeżeli nie, ustalenia czy strony łączył stosunek zobowiązaniowy (użyczenie, najem), czy było to korzystanie oparte o prawo męża pozwanej do lokalu, czy bez jednak bez jakiegokolwiek tytułu prawnego. W szczególności powódka wskazując, iż ponosiła koszty opłat czynszowych oraz za media nie wyjaśniła czy robiła to jako właściciel lokalu, czy też oparciu o porozumienie z pozwaną i jej synem, czy też z innych powodów. Powódka nie wskazała także, czy żądana kwota to połowa opłat należna od pozwanej, jako jednego z użytkowników lokalu, czy cała poniesiona w tym zakresie należność. Powódka nie wskazała nadto, w jaki sposób wyliczyła kwotę żądaną pozwem, nie wyjaśniła, jakie sumy to należny czynsz, a jakie opłaty za media. Niewątpliwie zatem budzą wątpliwości twierdzenia pozwu co do podstawy żądania zapłaty od pozwanej kwoty 15.000 zł. Podkreślić w tym miejscu należy, iż na powodzie, reprezentowanym przez profesjonalnego pełnomocnika, ciążył obowiązek przedstawienia okoliczności faktycznych stojących u podstaw powstania zobowiązania pozwanej w sposób jasny, precyzyjny i nie budzący wątpliwości. Nie jest bowiem rolą sądu czynienie domysłów w przedmiocie powiązania niejednoznacznych twierdzeń powoda i czynienia z nich podstawy uwzględnienia powództwa.

Analogicznie ocenić należy żądanie powódki w zakresie zadośćuczynienie w kwocie 20.000 zł. Wskazać należy na wstępie, iż zgodnie z art. 23 k.c. dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza
i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Katalog dóbr osobistych ma charakter otwarty. Jak stanowi art. 24 § 1 k.c., ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Art. 448 zd. 1 k.c. stanowi w tym zakresie, że w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Do przesłanek ubiegania się o zadośćuczynienie za naruszenie dóbr osobistych należą przede wszystkim: istnienie dobra osobistego, zagrożenie lub naruszenie tego dobra, bezprawność zagrożenia lub naruszenia, przy czym przesłanki, wyrządzenie krzywdy uprawnionemu oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zagrożeniem lub naruszeniem dobra a zachowaniem obowiązanego. W judykaturze przyjmuje się, że spełnienie dwóch pierwszych przesłanek wykazać musi poszkodowany. W jego interesie leży bowiem określenie, w jakich konkretnie dobrach osobistych został dotknięty zachowaniem się sprawcy oraz na czym polega naruszenie tej jego sfery przeżyć, a także okoliczności te udowodnić (art. 6 k.c. i art. 232 zd. 1 k.p.c.). Nie musi on natomiast wykazać, że działanie sprawcy było bezprawne. Przepis art. 24 k.c. wprowadził domniemanie bezprawności, a to oznacza przeniesienie ciężaru dowodu wystąpienia okoliczności uchylających bezprawność na pozwanego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 6 sierpnia 2015 r., I ACa 1421/14, LEX).

W ocenie Sądu przytoczone przez powódkę okoliczności stanowiące uzasadnienie pozwu
w zakresie naruszenia jej dóbr osobistych także budzą uzasadnione wątpliwości. Z uzasadnienia pozwu wynika, iż naruszeniem tym było zgłoszenie przez pozwaną zawiadomienia o nękaniu jej przez powódkę, za co powódka została skazana na karę grzywny. Niewątpliwie zaś tego rodzaju zachowanie pozwanej, skutkujące uznaniem powódki przez sąd za osobę, która naruszyła obowiązujące normy prawne, nie może być poczytane za naruszenie dóbr osobistych. W zakresie zaś zarzutów ubliżania powódce, czy też fałszywego oskarżenia o próbę wyłudzenia renty, w świetle wyżej wskazanych wątpliwości, brak jest także jakichkolwiek przesłanek by tego rodzaju gołosłowne twierdzenia powódki uznać za nie budzące wątpliwości i uwzględnić tak daleko idące żądanie pozwu.

W przypadkach, w których nie wchodzi w rachubę przyjęcie prawdziwości twierdzeń powoda co do okoliczności faktycznych, konieczne jest przeprowadzenie postępowania dowodowego co do tych twierdzeń i ich dowodowa weryfikacja (por. orzeczenie SN z dnia 14 sierpnia 1972 r., III CR 153/72, OSNCP 1973, nr 5, poz. 80). W świetle powyższego wskazać należy, iż obowiązkiem powódki było wykazanie swoich twierdzeń zgodnie z treścią art. 6 k.c. oraz 232 k.p.c. Powódka obowiązkowi temu nie sprostała. Podkreślić należy, iż powódka, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, nie zgłosiła w niniejszej sprawie jakichkolwiek dowodów na poparcie swoich twierdzeń czy to w zakresie żądania zasądzenia kwoty 15.000 zł, czy też 20.000 zł (takich jak wykazanie faktu ponoszenia opłat i ich wysokości, dalej zgłoszenia zawiadomienia na policje, przebiegu postępowania karnego, wydania wyroku skazującego, ubliżania powódce, rozpowszechnia nieprawdziwych informacji). Co prawda na rozprawie w dniu 14 stycznia 2020 r. pełnomocnik powódki wskazał, iż powódka posiada faktury, o których wspominała w pozwie, to jednakże nie sformułował w tym zakresie żadnego wniosku dowodowego. Zaznaczyć należy, iż przedmiot wniosku (faktury) i tak ograniczał się jedynie do żądania zapłaty kwoty 15.000 zł, nie zaś zadośćuczynienia. Dopiero na pytanie przewodniczącego wniósł o zobowiązanie do złożenia wniosków dowodowych
w terminie 14 dni uzasadniając to utrudnionym kontaktem z powódką. Sąd oddalił jednakże wniosek pełnomocnika powódki albowiem był on w sposób oczywisty spóźniony i zmierzał do przedłużenia postępowania. Podkreślić bowiem należy, iż powódka wskazywała na posiadane faktury już w pozwie z dnia 02 lipca 2017 r., ustanowienie (kolejnego) pełnomocnika nastąpiło także przeszło ponad rok przed zamknięciem rozprawy. Pełnomocnik miał zatem znaczy okres czasu na podjęcie kontaktu
z powódką i sformułowanie stosownych wniosków dowodowych, nawet zaś przy braku możliwości kontaktu nic nie stało na przeszkodzie by zgłosić chociażby wniosek o jej przesłuchanie w charakterze strony.

Z tych wszystkich powodów powództwo podlegało oddaleniu.

Sędzia Dariusz Jastrzębski

Sygn. akt I C 1130/17

Zarządzenia:

1. (...)

2. (...)

Sędzia Dariusz Jastrzębski

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE