Sygn. akt IV K 439/09

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2012r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Agnieszka Tyszkiewicz

Protokolant Urszula Janus

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 listopada 2012r. w W.

sprawy oskarżonego M. Ł.

urodzonego w dniu (...) w W.

syna L. i J. z d. R.

oskarżonego o to, że:

w dniu 20. 04. 2009r. w W. w Centrum Handlowym (...) przy Al. (...) zabrał w celu przywłaszczenia mienie w postaci dwóch gier o nazwie (...) o łącznej wartości 259,80zł. na szkodę sklepu (...), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne

tj. o przestępstwo z art.278§1 k.k w zw. z art. 64§1k.k

orzeka:

I.  uznaje oskarżonego M. Ł. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, przyjmując, iż czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi określony w art. 278§3k.k. w zw. z art. 64§1k.k. i za to na podstawie art.278§3 k.k. w zw. z art. 64§1k.k. skazuje go i wymierza mu karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej grzywny za równoważną kwocie 10 (dziesięciu) złotych,

II.  na podstawie art.63§1 k.k. zalicza oskarżonemu M. Ł. na poczet orzeczonej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci zatrzymania od dnia 20 do 21 kwietnia 2009r. , przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny.

III.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 170 (sto siedemdziesiąt ) złotych tytułem kosztów sądowych w tym kwotę 80 (osiemdziesięciu) złotych tytułem opłaty.

IV K 439/09

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego, ujawnionego w toku rozprawy, sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 kwietnia 2009 roku oskarżony M. Ł. udał się do sklepu sieci (...), znajdującego się w Centrum Handlowym (...) w W. przy ul. (...). Oskarżony około pół godziny spędził przy stoisku z grami komputerowymi. Zachowanie oskarżonego, przy regale z grami, wzbudziło podejrzenia pracownika ochrony sklepu, Ł. M., który zaczął go bacznie obserwować. Następnie M. Ł., omijając kasy udał się w kierunku wyjścia ze sklepu. Przechodząc przez linię bramek uaktywnił system alarmowy i został zatrzymany przez Ł. M., który zaprowadził go do pomieszczenia ochrony. Tam w torbie, którą oskarżony miał przy sobie, ujawniono dwie gry komputerowe (...), w stanie nieuszkodzonym, o łącznej wartości 259,80 zł., z kodami kreskowymi i zabezpieczeniami sklepu (...). O przedmiotowym zdarzeniu powiadomiono patrol Policji, który dokonał zatrzymania oskarżonego.

Oskarżony M. Ł. w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do zarzuconego mu czynu i wyjaśnił, że dokonał kradzieży przedmiotowych gier w celu uzyskania funduszy na zakup żywności.

M. Ł. był, przed popełnieniem, aktualnie przypisanego mu czynu, karany za przestępstwa przeciwko mieniu, w tym między innymi wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieście w sprawie II K 51/01 z dnia 27.04.2001r. za przestępstwo z art. 279§1k.k.; wyrokiem z dnia 15. 09. 2003r Sądu Rejonowego w Pruszkowie sygn. IIK 1226/02 z art. 278§3kk, wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. VIIIK 245/04 m.in. z art. 286§1kk. Dwa ostatnie wyroki zostały objęte wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 18.02.2009r sygn. VIIIK311/07 na mocy którego wymierzono oskarżonemu karę łączną dwóch lat pozbawienia wolności na poczet której zaliczono okresy rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 30.06.2005r. do 21.09.2005r., od 29.01. 2007r. do 18. 09. 2008r. i od dnia 28.11.2004r. do dnia 04.01.2005r.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o zeznania świadka Ł. M. (k.5-6v,123), świadka M. M. (k.10v, 123), wyjaśnienia, przyznającego się do winy oskarżonego M. Ł. (k. 16-16v, 122), protokoły zatrzymania i oględzin osoby (k. 2, 18), dane o karalności oraz odpisy wyroków(k.76-78, 79, 88-89).

Sąd zważył co następuje: ujawnione w toku przewodu sądowego dowody w postaci zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonego wzajemnie się uzupełniają, korelują ze sobą, są spójne, logiczne i nie zawierają sprzeczności dlatego sąd dał im wiarę w całej rozciągłości, zwłaszcza, że znajdują one dodatkowe potwierdzenie w dokumentacji z przeprowadzonych przez funkcjonariuszy policji czynności procesowych: zatrzymania oskarżonego i oględzin jego osoby.

M. Ł. zachowaniem swym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa kradzieży, stypizowanego w art. 278kk albowiem dokonał on bezprawnego zaboru w zamiarze przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej o wartości 259,80 zł na szkodę sklepu (...).

Uwzględniając uprzednią karalność oskarżonego M. Ł. i okresy odbywania przez niego, orzeczonych prawomocnymi wyrokami kar pozbawienia wolności, sąd ustalił, iż przypisanego mu czynu, stosownie do treści art. 64 § 1 k.k., dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa. Występek popełnił bowiem przed upływem 5 lat od odbycia kary co najmniej 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwa podobne, jakimi niewątpliwie są występki z art. 278§1k.k. oraz z art. 286§1k.k.

Jednocześnie, dokonana analiza całokształtu okoliczności przedmiotowo-podmiotowych czynu oskarżonego spowodowała, iż sąd nie podzielił przyjętej przez Prokuratora, w akcie oskarżenia, kwalifikacji prawej czynu z art. 278§1k.k., uznając, iż występek oskarżonego należy zakwalifikować jako wypadek mniejszej wagi określony w art. 278§3k.k.

Sąd miał na względzie ogół okoliczności podmiotowo-przedmiotowych czynu, w szczególności stopień jego społecznej szkodliwości, który zdaniem sądu nie był znaczny. Po stronie przedmiotowej sąd wziął pod uwagę fakt, iż czyn oskarżonego godził w jedno dobro prawne, wartość przedmiotu przestępstwa była niska, przekraczała próg graniczny pomiędzy wykroczeniem a przestępstwem o niespełna 10 zł. Na ocenę sądu miała wpływ nie tylko niewielka wartość skradzionego mienia, ale także pozostałe okoliczności czynu w tym fakt, że oskarżony działał sam, bez premedytacji, dokonał zaboru jedynie dwóch gier a nie więcej, pomimo ich dostępności na niestrzeżonym stoisku. Nadto sąd uwzględnił okoliczność, że skradzione mienie zostało odzyskane w postaci nieuszkodzonej, tym samym w istocie zostały zniwelowane negatywne skutki przestępstwa dla pokrzywdzonego. Na podkreślenie zasługuje także zachowanie oskarżonego w sklepie, bez cech zuchwałości, nadto podporządkowanie się przez oskarżonego poleceniom pracownika ochrony sklepu, dobrowolne wydanie zabranych rzeczy, a następnie przyznanie się do czynu i złożenie wyjaśnień odzwierciedlających rzeczywisty przebieg zdarzenia. Po stronie podmiotowej uwzględniono dodatkowo motywację sprawcy, gdyż zgodnie z uznanymi za wiarygodne wyjaśnieniami, oskarżony dokonał kradzieży gier komputerowych w celu dalszej ich odsprzedaży aby uzyskać fundusze na zakup żywności. M. Ł. jest bowiem osobą bezrobotną, uzyskującą jedynie dochody z prac dorywczych.

Ustalone w wyroku okoliczności towarzyszące popełnieniu przestępstwa przez oskarżonego w ocenie sądu uzasadniają w pełni uznanie jego czynu za występek z art. 278§3k.k.

Zdaniem sądu, fakt, iż w kodeksie karnym ustawodawca nie zawarł definicji wypadku mniejszej wagi oznacza, że kwestia ta, każdorazowo winna być rozstrzygana przez sąd orzekający, indywidualnie, w odniesieniu do ustalonych okoliczności konkretnej sprawy. O uznaniu danego czynu zabronionego za wypadek mniejszej wagi decyduje w istocie ocena stopnia jego społecznej szkodliwości, postrzegana przez pryzmat przesłanek wskazanych w art. 115 § 2 k.k. ( vide np. postanowienie SN z dnia 10.12.2008r. sygn. II K 235/08 w OSNwSK 2008/1/2540).

Zgodnie więc, z utrwalonym już w tej materii orzecznictwem Sądu Najwyższego, o przyjęciu uprzywilejowanego typu przestępstwa decydują przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu, ze szczególnym uwzględnieniem tych elementów, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstw. Wśród znamion strony przedmiotowej jako istotne wymienia się: zachowanie się i sposób działania sprawcy, użyte środki, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu prawem, czas, miejsce i inne okoliczności popełnienia czynu, zaś wśród elementów strony podmiotowej ważne są: stopień zawinienia, motywacja i cel działania sprawcy.( tak: wyrok SN z dnia 6 lutego 1973r. sygn. V KRN 516/72, wyrok z SN z 9 października 1996 r., V KKN 79/96, OSNKW 1997, nr 3 - 4, poz. 27; postanowienie SN z 3. 10. 2011r. V K 106/11).

Konsekwencją przyjęcia przez obowiązujące orzecznictwo koncepcji, iż kryterium rozstrzygającym w zakresie typów przestępstwa, są przesłanki wymienione w art.115 ust.2 k.k., decydujące o karygodności czynu, jest uznanie, że katalog okoliczności, wskazany w tym przepisie jest katalogiem zamkniętym, co sprawia, że warunki i właściwości osobiste sprawcy nie mają żadnego znaczenia przy rozstrzyganiu w tej materii. (vide postanowienie SN z dnia 04. 03. 2009r. sygn. VKK 22/09, LEX nr 495325

Rozgraniczenie typu podstawowego od typu uprzywilejowanego przestępstwa ze względu na wypadek mniejszej wagi jest więc kwestią kwalifikacji prawnej, która nie powinna być uzależniona od osobowości sprawcy, jego opinii, poprzedniej karalności, zachowania się przed i po dokonaniu przestępstwa, a także innych okoliczności mających wpływ na wymiar kary, jednakże leżących poza czynem. W kodeksie karnym takie okoliczności nie występują jako znamiona przestępstwa, a zatem nie mają znaczenia przy kwalifikacji prawnej czynu.

Sąd orzekający w tej sprawie w pełni podziela stanowisko SN , zgodnie z którym „Niekaralność, przyznanie się do winy nie mają normatywnego znaczenia w ustaleniu wypadku mniejszej wagi, a więc nie decydują o stopniu społecznej szkodliwości przestępstwa” ( tak postanowienie SN z dnia 21. 08. 2008 sygn. V KK 257/08. LEX nr 449083).

W świetle powyższego, sąd orzekający w niniejszej sprawie całościowo oceniając zachowanie się oskarżonego, uwzględnił opisane powyżej okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k., zobowiązany zaś był pominąć okoliczności ściśle związane z osobą sprawcy do których zalicza się też jego uprzednia karalność. Na podkreślenie zasługuje także analogiczne stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale 7 sędziów z dnia 15 lipca 1971 r. sygn. VI KZP 42/70, zgodnie z którym „popełnienie czynu przestępnego w warunkach recydywy nie wyłącza możliwości kwalifikowania go jako wypadku mniejszej wagi, jeżeli ustawa taką postać przestępstwa przewiduje”.

Uznając winę oskarżonego w zakresie popełnienia zarzucanego mu czynu Sąd przyjął jako podstawę skazania art. 278 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i na tej podstawie wymierzył mu karę grzywny w wysokości 80 stawek, przyjmując jedną stawkę za równoważną kwocie 10 zł. Dokonując wyboru rodzaju kary sąd miał na względzie fakt aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego i była adekwatna do wagi przypisanego mu czynu a nadto była dostosowana do stosunkowo niewielkich możliwości finansowych oskarżonego, który uzyskuje dochody jedynie z podejmowanych prac dorywczych. Wymierzając karę grzywny sąd miał na względzie treść art. 53 k.k. Kara w podanej wysokości jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu i wydana została z poszanowaniem zasad sądowego wymiaru kary, co czyni, iż uznać należy ją za sprawiedliwą, a nadto spełniającą przesłanki prewencji indywidualnej i ogólnej. Sąd uznał, iż wymierzona kara pozbawienia wolności czyni zadość zasadom sądowego wymiaru kary w zakresie prewencji indywidualnej, jak i ogólnej, a nadto w odczuciu społecznym uznana zostanie za sprawiedliwą.

Zgodnie z treścią art. 627 k.p.k. Sąd obciążył oskarżonych kosztami procesu nie znajdując podstaw do zwolnienia ich z tego obowiązku.

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji.