Sygn. akt III AUa 11/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Jerzy Antoni Sieklucki (spr.)

sędzia Elżbieta Czaja

sędzia Krzysztof Szewczak

po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2021 r. w Lublinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy M. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o wypłatę dodatkowego rocznego świadczenia pieniężnego

na skutek apelacji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie VIII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 10 listopada 2020 r. sygn. akt VIII U 1345/20

oddala apelację.

sygn. akt III AUa 11/21

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 maja 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. /dalej jako: ZUS/ odmówił M. M. prawa do dodatkowego rocznego świadczenia pieniężnego. W uzasadnieniu ZUS wskazał, że od dnia 01 kwietnia 2020 r. została wstrzymana jego renta rodzinna, a skoro dodatkowe roczne świadczenie pieniężne jest wypłacane wraz z rentą rodzinną za kwiecień danego roku, uznał, że dla wypłaty tego świadczenia konieczne jest istnienie prawa do renty rodzinnej w kwietniu danego roku.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł M. M. wskazując, że renta rodzinna była mu wypłacana do dnia 01 kwietnia 2020 r., a od kwietnia 2020 r. nastąpiło jedynie wstrzymanie wypłaty tego świadczenia. W jego ocenie nieuzasadnione jest twierdzenie organu rentowego o utracie prawa do renty rodzinnej, albowiem nie zaistniały przesłanki wskazane w treści art. 101 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 10 listopada 2020 r. Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzje i przyznał M. M. prawo do dodatkowego rocznego świadczenia pieniężnego w 2020 r.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: decyzją z dnia 22 listopada 2011 r. ZUS przyznał M. M. rentę rodzinną po zmarłej matce D. M.. Kolejnymi decyzjami okres uprawnienia do tego świadczenia, w związku z kontynuacją przez M. M. nauki, był przedłużany do 28 lutego 2021 r. W dniu 31 marca 2020 r. M. M. był uprawniony do renty rodzinnej. W 2020 r. był studentem 5 semestru studiów na kierunku (...) w (...) Akademii (...) w D.. Z dniem 02 marca 2020 r. zostało wszczęte z urzędu postępowanie w sprawie skreślenia go z listy studentów w związku z nieuzyskaniem zaliczenia semestru w określonym terminie. W dniu 01 kwietnia 2020 r. M. M. złożył w ZUS wniosek o zaprzestanie wypłacania mu renty rodzinnej z dniem 01 kwietnia 2020 r. Decyzją z dnia 08 kwietnia 2020 r. organ rentowy wstrzymał od dnia 01 kwietnia 2020r. wypłatę renty rodzinnej wnioskodawcy. Następnie, zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją z dnia 11 maja 2020 r. ZUS odmówił M. M. prawa do dodatkowego rocznego świadczenia pieniężnego.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o dokumenty zawarte w aktach organu rentowego, którym przyznał w pełni walor wiarygodności uznając, że stanowią one podstawę ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie.

Uzasadniając podstawę prawną wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 09 stycznia 2020 r. o dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów /Dz. U. z 2020 r., poz. 321/ dodatkowe roczne świadczenie pieniężne przysługuje osobom, które w dniu 31 marca roku, w którym wypłacane jest dodatkowe roczne świadczenie pieniężne, mają prawo do emerytur i rent, o których mowa w art. 3 pkt 1-3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz. U. z 2020 r., poz. 53 i 252/, a zatem także do renty rodzinnej.

Zdaniem Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie poza sporem było, że wnioskodawca M. M. w dniu 31 marca 2020 r. był uprawniony do renty rodzinnej. Wstrzymanie wypłaty świadczenia, na jego wniosek, nastąpiło dopiero od dnia 01 kwietnia 2020 r., tym samym spełnił on warunek opisany w treści art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 09 stycznia 2020 r. o dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów. Dalej Sąd ten wskazał, że w art. 2 ust. 2 cytowana ustawa stanowi, że dodatkowe roczne świadczenie pieniężne nie przysługuje osobom, którym prawo do świadczeń określonych w ust. 1 zostało zawieszone na dzień 31 marca roku, w którym wypłacane jest dodatkowe roczne świadczenie pieniężne. W przypadku wnioskodawcy świadczenie to nie było w tym dniu zawieszone. W związku z powyższym Sąd ten uznał, że wnioskodawca spełnił warunki uprawnienia do dodatkowego rocznego świadczenia pieniężnego zawarte w treści art. 2 ustawy. Zdaniem Sądu Okręgowego uprawnienia do dodatkowego rocznego świadczenia pieniężnego nie można uzależniać od dalszego wypłacania świadczenia głównego. W treści art. 6 ust. 1 wskazano, że dodatkowe roczne świadczenie pieniężne wypłaca się z urzędu osobie uprawnionej wraz ze świadczeniem głównym /w niniejszej sprawie z rentą rodzinną/. Przepis ten, według Sądu pierwszej instancji, nie dotyczy określenia warunków uprawnienia do dodatkowego rocznego świadczenia pieniężnego, a jedynie sposobu wypłaty. Sąd ten stwierdził, że gdyby przyjąć stanowisko organu rentowego, to w nieuzasadniony sposób zostałaby ograniczona możliwość skorzystania z dodatkowego rocznego świadczenia pieniężnego przez osoby, które spełniając warunki określone w art. 2 ustawy /uprawnienie do świadczenia i nie zawieszenie jego wypłaty na dzień 31 marca/, z jakichkolwiek powodów w kwietniu świadczenia nie pobierają.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, w oparciu o powołane przepisy, na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wywiódł organ rentowy, zaskarżając go w całości. Wyrokowi temu zarzucił nieprawidłową wykładnię prawa materialnego tj. art. 2 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 09 stycznia 2020r. /Dz.U. z 2020r., poz. 321/ o dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów poprzez przyznanie M. M. prawa do dodatkowego rocznego świadczenia pieniężnego w 2020r. podczas, gdy - zdaniem organu rentowego - Sąd powinien, przy prawidłowym zastosowaniu powyższych przepisów oddalić odwołanie wnioskodawcy w całości.

Wskazując na powyższy zarzut apelant wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie odwołania wnioskodawcy w całości oraz zasądzenie na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego za II instancję, według norm prawem przepisanych.

Apelacja organu rentowego nie jest zasadna.

W pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny przede wszystkim stwierdza, że w całości podziela ustalenia Sądu Okręgowego tak w zakresie podstawy faktycznej, jak i w zakresie podstawy i rozważań prawnych zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i przyjmuje je za własne. Powyższe, zgodnie z ukształtowaną linią orzeczniczą, zwalnia Sąd odwoławczy od ich powtarzania. /tak zob. np.: wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 12 stycznia 1999 r., I PKN 21/98, OSNAP 2000/4/143 oraz z dnia 09 lipca 2009 r., II UK 374/08 teza 2, LEX nr 533104/.

W przedmiotowej sprawie, z niespornych pomiędzy stronami okoliczności faktycznych, jednoznacznie wynika, że wnioskodawca M. M. w dniu 31 marca 2020r. tj. roku w którym wypłacane jest dodatkowe roczne świadczenie pieniężne, miał prawo do renty rodzinnej.

Zgodnie zaś z art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 09 stycznia 2020r. /Dz.U. z 2020r., poz. 321/ o dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów: „Dodatkowe roczne świadczenie pieniężne przysługuje osobom, które w dniu 31 marca roku, w którym wypłacane jest dodatkowe roczne świadczenie pieniężne, mają prawo do: emerytur i rent, o których mowa w art. 3 pkt 1-3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz.U. z 2020 r., poz. 53 i 252/”.

Ponadto, w art. 2 ust. 2 ustawy o dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów, ustawodawca określił, że dodatkowe roczne świadczenie pieniężne nie przysługuje osobom, którym prawo do świadczeń określonych w ust. 1 zostało zawieszone na dzień 31 marca roku, w którym wypłacane jest dodatkowe roczne świadczenie pieniężne.

W świetle art. 3 pkt 1- 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz.U. z 2020 r., poz. 53 i 252/ świadczenia określone ustawą obejmują:

1.emeryturę;

2. rentę z tytułu niezdolności do pracy, w tym rentę szkoleniową;

3. rentę rodzinną.

A zatem, w świetle okoliczności faktycznych sprawy, świadczenie do którego w dniu 31 marca 2020r. M. M. miał prawo wskazane zostało w pkt 3: renta rodzinna. Z okoliczności faktycznych wynika również, że prawo M. M. do renty rodzinnej nie było, na dzień 31 marca 2020r., zawieszone. Tym samym po stronie wnioskodawcy została spełniona przesłanka do nabycia prawa do dodatkowego rocznego świadczenia pieniężnego.

Wskazać należy, że art. 1 ustawy o dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów stanowi, że ustawa ta określa warunki nabywania prawa do dodatkowego rocznego świadczenia pieniężnego oraz zasady jego wypłaty.

Warunki nabywania prawa określone zostały we wskazanym art. 2 ustawy i nie mogą być interpretowane rozszerzająco, jak przedstawia to ZUS w apelacji, poprzez wskazywanie rzekomo dodatkowego warunku nabycia prawa do świadczenia wypływającego z art. 6 tej ustawy. Taka interpretacja jest nieuprawniona. Wystarczy bowiem wskazać, że art. 6 ustawy dotyczy terminu wypłaty świadczenia, a nie warunków jego nabycia. Zasadnie zatem Sąd Okręgowy, w uzasadnieniu wydanego wyroku wskazał, że norma art. 6 nie dotyczy określenia warunków uprawnienia do dodatkowego rocznego świadczenia pieniężnego, a jedynie sposobu jego wypłaty.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że zaskarżony wyrok odpowiada prawu, a apelacja organu rentowego jako bezzasadna podlega oddaleniu, o czym Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 385 k.p.c., orzekł w wyroku.