UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 717/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. z dnia 30 lipca 2020 roku w sprawie II K 595/19.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5. Ustalenie faktów

1.1.3. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6. Ocena dowodów

1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Dotyczące K. M.:

I. w zakresie czynu z art. 158 § 1 kk:

Obraza przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie oceny wyjaśnień oskarżonego z przekroczeniem zasad swobodnej oceny dowodów polegającą na uznaniu za wiarygodne jedynie wyjaśnień złożonych przez oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym i odmowę przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom złożonym w toku rozprawy głównej, podczas gdy z wyjaśnienia te były zbieżne w zakresie opisu udziału S. L. (1) w zdarzeniu, a także są spójne z zeznaniami A. B. (1) złożonymi w toku rozprawy głównej oraz wyjaśnienia S. L. (1) a także nagraniem z monitoringu a także Galerii (...).

Obraza przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie oceny wyjaśnień S. L. (1) z przekroczeniem zasad swobodnej oceny dowodów polegającą na uznaniu za wiarygodne jedynie wyjaśnień złożonych przez niego w postępowaniu przygotowawczym i odmowę przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom złożonym w toku rozprawy głównej, podczas gdy z wyjaśnienia te były zbieżne w zakresie opisu udziału S. L. (1) w zdarzeniu, a także są spójne z zeznaniami A. B. (1) złożonymi w tok rozprawy głównej oraz wyjaśnienia K. M. a także nagraniem z monitoringu Galerii (...).

Obraza przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj- art. 7 kpk poprzez dokonanie oceny zeznań świadka A. S. (1) z przekroczeniem zasad swobodnej oceny dowodów polegającą na uznaniu ich za wiarygodne podczas gdy świadek wprost wskazała, że w toku zdarzenia znajdywała się pod wpływem znacznej ilości alkoholu i nie jest w stanie w sposób pewny odtworzyć przebiegu zdarzenia, nadto jej zeznania stoją w sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci zeznań świadka A. B. (1), wyjaśnieniami S. L. (1) i K. M. oraz zeznaniami świadka K. P. (1), a także nagraniem z monitoringu Galerii (...)

Obraza przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie oceny zeznań świadka A. B. (1) złożonych w toku postępowania przygotowawczego z przekroczeniem zasad swobodnej oceny dowodów polegającą na uznaniu ich za wiarygodne podczas gdy świadek wprost wskazał, że w toku zdarzenia znajdywała się pod wpływem znacznej ilości alkoholu i nie jest w stanie w sposób pewny odtworzyć przebiegu zdarzenia, nadto jego zeznania stoją w sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci zeznań S. L. (1) i K. M. oraz zeznaniami świadka K. P. (1), a także nagraniem z monitoringu Galerii (...).

Obraza przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie oceny zeznań świadka A. B. (1) złożonych w toku rozprawy głównej, w zakresie w jakim świadek wskazał, iż S. L. (1) nie bił go a jedynie rozdzielał pokrzywdzonego i oskarżonego K. M., z przekroczeniem zasad swobodnej oceny dowodów polegającą na uznaniu ich za niewiarygodne podczas gdy zeznania te znajdują potwierdzenie w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie tj. nagraniu z monitoringu Galerii (...) oraz wyjaśnieniami S. L. (1) i K. M..

Obraza przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie oceny zeznań świadka A. B. (2) złożonych w toku postępowania przygotowawczego z przekroczeniem zasad swobodnej oceny dowodów polegającą na uznaniu ich za wiarygodne w całości podczas gdy świadek nie była naocznym świadkiem zdarzenia z dnia 30 listopada 2018 r. a przedstawioną wersję wydarzeń znała jedynie z relacji syna, który jak wskazała „kilkukrotnie zmieniał relacje dotyczące zdarzenia”, nadto jej zeznania w tym zakresie stoją w sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci zeznań świadka A. B. (1), wyjaśnieniami S. L. (1) i K. M. oraz zeznaniami świadka K. P. (1), a także nagraniem z monitoringu Galerii (...).

Obraza przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie oceny zeznań świadka K. P. (1) z przekroczeniem zasad swobodnej oceny dowodów polegającą na uznaniu, że zeznania świadka K. P. (1) nie były wiarygodne i nie miały znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego podczas gdy świadek wskazała na okoliczności zdarzenia, w tym w szczególności na motywację pokrzywdzonych do podjęcia działań zmierzających do wywołania bójki oraz ujawnienia, następnego dnia po zdarzeniu, telefonu komórkowego rzekomo skradzionego przez K. M. w torebce A. S. (1), które to okoliczności należało uznać za istotne dla rozstrzygnięcia sprawy w zakresie w jakim wskazywały, że zeznania pokrzywdzonego oraz A. S. (1) złożone w postępowaniu przygotowawczym oraz przez A. S. (1) w toku rozprawy głównej należało uznać za niewiarygodne.

Obraza przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 410 kpk polegającą na ustaleniu, że S. L. (1) podbiegł do K. M. bijącego A. B. (1) w celu wzięcia z nim udziału w pobiciu Pokrzywdzonego podczas gdy okoliczność ta nie wynika z żadnego przeprowadzonego w sprawie dowodów, a tym samym oparcie wyroku w niniejszej sprawie na okoliczności, która nie została ujawniona w toku rozprawy głównej.

Obraza przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 410 kpk polegającą na ustaleniu, że S. L. (1) „przewrócił A. B. (1) na ziemię”, podczas gdy okoliczność ta nie wynika z żadnego przeprowadzonego w sprawie dowodów, a tym samym oparcie wyroku w niniejszej sprawie na okoliczności, która nie została ujawniona w toku rozprawy głównej.

Obraza przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 410 kpk polegającą na zaniechaniu ustalenia, że A. B. (1) i A. S. (1) znajdowali się w chwili zdarzenia pod wpływem znacznej ilości alkoholu a tym samym oparcie wyroku w niniejszej sprawie jedynie na części ujawnionych w toku rozprawy głównej okolicznościach.

Obraza przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 410 kpk polegającą na zaniechaniu ustalenia, że A. B. (1) znajdował się w chwili zdarzenia pod wpływem znacznej ilości alkoholu oraz że razem z A. S. (1) zaczepiał Oskarżonych, podczas gdy okoliczność ta została ujawniona w toku rozprawy głównej w toku zeznań A. B. (2), A. S. (1) oraz A. B. (1).

II. w zakresie czynu z art. 278 § 1 kk:

Obraza przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie oceny wyjaśnień Oskarżonego z przekroczeniem zasad swobodnej oceny dowodów polegającą na uznaniu za wiarygodne jedynie wyjaśnień złożonych przez Oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym i odmowę przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom złożonym w toku rozprawy głównej, podczas gdy z wyjaśnienia te zeznaniami świadka K. P. (1) i P. M. (1), a także nagraniem z monitoringu Galerii (...).

Obraza przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie oceny zeznań świadka A. B. (1) z przekroczeniem zasad swobodnej oceny dowodów polegającą na uznaniu ich za wiarygodne w zakresie w jakim świadek wskazał na zabór przez Oskarżonego jego telefonu, podczas gdy świadek wprost wskazał, że w toku zdarzenia znajdywała się pod wpływem znacznej ilości alkoholu i nie jest w stanie w sposób pewny odtworzyć przebiegu zdarzenia, nadto jego zeznania były zupełnie niespójne, kilkukrotnie zmieniane oraz stoją w sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci wyjaśnień K. M. oraz zeznaniami świadka K. P. (1), a także nagraniem z monitoringu Galerii (...).

Obraza przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie oceny zeznań świadka K. P. (1) z przekroczeniem zasad swobodnej oceny dowodów polegającą na uznaniu, że zeznania świadka K. P. (1) nie były wiarygodne i nie miały znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego podczas gdy świadek wskazała na okoliczności zdarzenia, w tym w szczególności na motywację pokrzywdzonych do podjęcia działań zmierzających do wywołania bójki oraz ujawnienia, następnego dnia po zdarzeniu, telefonu komórkowego rzekomo skradzionego przez K. M. w torebce A. S. (1), które to okoliczności należało uznać za istotne dla rozstrzygnięcia sprawy w zakresie w jakim wskazywały, że zeznania Pokrzywdzonego oraz A. S. (1) złożone w postępowaniu przygotowawczym oraz przez A. S. (1) w toku rozprawy głównej należało uznać za niewiarygodne.

Obrazę przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie oceny zeznań świadka A. S. (1) z przekroczeniem zasad swobodnej oceny dowodów polegającą na uznaniu ich za wiarygodne podczas gdy świadek wprost wskazała, że w toku zdarzenia znajdywała się pod wpływem znacznej ilości alkoholu i nie jest w stanie w sposób pewny odtworzyć przebiegu zdarzenia, nadto jej zeznania stoją w sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci wyjaśnień K. M. oraz zeznaniami świadka K. P. (1) oraz P. M. (1).

Obraza przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie oceny zeznań świadka A. B. (1) złożonych w toku postępowania przygotowawczego z przekroczeniem zasad swobodnej oceny dowodów polegającą na uznaniu ich za wiarygodne podczas gdy świadek wprost wskazał, że w toku zdarzenia znajdywała się pod wpływem znacznej ilości alkoholu i nie jest w stanie w sposób pewny odtworzyć przebiegu zdarzenia, nadto jego zeznania stoją w sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci wyjaśnień K. M. oraz zeznaniami świadka K. P. (1) oraz P. M. (1).

Obraza przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie oceny zeznań świadka A. B. (2) złożonych w toku postępowania przygotowawczego z przekroczeniem zasad swobodnej oceny dowodów polegającą na uznaniu ich za wiarygodne w całości podczas gdy A. B. (2) nie była naocznym świadkiem zdarzenia z dnia 30 listopada 2018 r. a przedstawioną wersję wydarzeń znała jedynie z relacji syna, który jak wskazała "kilkukrotnie zmieniał relacje dotyczące zdarzenia", nadto jej zeznania w tym zakresie stoją w sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci wyjaśnień K. M. oraz zeznaniami świadka K. P. (1) oraz P. M. (1).

Naruszenie przepisu postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 170 § 3 kpk polegające na odmowie przeprowadzenia dowodu z przesłuchania świadka P. M. (2), podczas gdy jak wskazywał oskarżony, świadek posiadał wiedzę o okolicznościach ujawnienia rzekomo skradzionego telefonu przez A. S. (1), a zatem był to dowód istotny dla rozstrzygnięcia sprawy.

III. w zakresie czynu z art. 279 § 1 kk:

Obraza prawa materialnego tj. art. 279 § 1 kk poprzez uznanie oskarżonego winnym popełnienia zarzucanego mu w pkt. III aktu oskarżenia czynu podczas gdy zachowanie oskarżonego nie wyczerpało znamion czynu zabronionego opisanego w tym przepisie tj. nie doszło do wyczerpania znamienia w postaci zaboru mienia słupka reklamowego- w celu posiadania.

Dotyczące S. L. (1):

Obraza przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie oceny wyjaśnień Oskarżonego z przekroczeniem zasad swobodnej oceny dowodów polegającą na uznaniu za wiarygodne jedynie wyjaśnień złożonych przez Oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym i odmowę przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom złożonym w toku rozprawy głównej, podczas gdy z wyjaśnienia te były zbieżne w zakresie opisu udziału oskarżonego w zdarzeniu, a także są spójne z zeznaniami A. B. (1) złożonymi w toku rozprawy głównej, wyjaśnienia K. M., a także nagraniem z monitoringu Galerii (...).

Obraza przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie oceny zeznań świadka A. S. (1) z przekroczeniem zasad swobodnej oceny dowodów polegającą na uznaniu ich za wiarygodne podczas gdy świadek wprost wskazała, że w toku zdarzenia znajdywała się pod wpływem znacznej ilości alkoholu i nie jest w stanie w sposób pewny odtworzyć przebiegu zdarzenia, nadto jej zeznania stoją w sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci zeznań świadka A. B. (1), wyjaśnieniami S. L. (1) i K. M. oraz zeznaniami świadka K. P. (1), a także nagraniem z monitoringu Galerii (...).

Obrazę przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie oceny zeznań świadka A. B. (1) złożonych w toku rozprawy głównej, w zakresie w jakim świadek wskazał, iż S. L. (1) nie bił go a jedynie rozdzielał Pokrzywdzonego i oskarżonego K. M., z przekroczeniem zasad swobodnej oceny dowodów polegającą na uznaniu ich za niewiarygodne podczas gdy zeznania te znajdują potwierdzenie w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie tj. nagraniu z monitoringu Galerii (...) oraz wyjaśnieniami S. L. (1) i K. M..

Obrazę przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie oceny zeznań świadka A. B. (2) złożonych w toku postępowania przygotowawczego z przekroczeniem zasad swobodnej oceny dowodów polegającą na uznaniu ich za wiarygodne w całości podczas gdy świadek nie była naocznym świadkiem zdarzenia z dnia 30 listopada 2018 r. a przedstawioną wersję wydarzeń znała jedynie z relacji syna, który jak wskazała „kilkukrotnie zmieniał relacje dotyczące zdarzenia” nadto jej zeznania w tym zakresie stoją w sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci zeznań świadka A. B. (1), wyjaśnieniami S. L. (1) i K. M. oraz zeznaniami świadka K. P. (1), a także nagraniem z monitoringu Galerii (...).

Obraza przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie oceny zeznań świadka z przekroczeniem zasad swobodnej oceny dowodów polegająca na uznaniu że zeznania świadka K. P. (1) nie były wiarygodne i nie miały znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego podczas gdy świadek wskazała na okoliczności zdarzenia, w tyra w szczególności na motywację Pokrzywdzonych do podjęcia działań zmierzających do wywołania bójki oraz ujawnienia, następnego dnia po zdarzeniu telefonu komórkowego rzekomo skradzionego przez K. M. w torebce A. S. (1), które to okoliczności należało uznać za istotne dla rozstrzygnięcia sprawy w zakresie w jakim wskazywały że zeznania Pokrzywdzonego oraz A. S. (1) złożone w postępowaniu przygotowawczym oraz przez A. S. (1) w toku rozprawy głównej należało uznać za niewiarygodne,

Obrazę przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art 410 kpk polegającą na ustaleniu, że S. L. (1) podbiegł do K. M. bijącego A. B. (1) w celu wzięcia z nim udziału w pobiciu Pokrzywdzonego podczas gdy okoliczność ta nie wynika z żadnego przeprowadzonego w sprawie dowodów, a tym samym oparcie wyroku w niniejszej sprawie na okoliczności, która nie została ujawniona w toku rozprawy głównej.

Obraza przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 410 kpk polegającą na ustaleniu, że S. L. (1) "przewrócił A. B. (1) na ziemię" podczas gdy okoliczność ta nie wynika z żadnego przeprowadzonego w sprawie dowodów, a tym samym oparcie wyroku w niniejszej sprawie na okoliczności, która nie została ujawniona w toku rozprawy głównej.

Obraza przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 410 kpk polegającą na zaniechaniu ustalenia, że A. B. (1) i A. S. (1) znajdował się w chwili zdarzenia pod wpływem znacznej ilości alkoholu a tym samym oparcie wyroku w niniejszej sprawie jedynie na części ujawnionych w toku rozprawy głównej okolicznościach.

Obrazy przepisu prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 410 kpk polegającą na zaniechaniu ustalenia, że A. B. (1) znajdował się w chwili zdarzenia pod wpływem znacznej ilości alkoholu oraz, że razem z A. S. (1) zaczepiał oskarżonych, podczas gdy okoliczność ta została ujawniona w toku rozprawy głównej w toku zeznań A. B. (2), A. S. (1) oraz A. B. (1).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd okręgowy podzielając w wszechstronną i wnikliwą ocenę dowodów zaprezentowaną przez sąd merytoryczny, musi się jednak odnieść do niektórych okoliczności wynikających z argumentacji podniesionej w środkach odwoławczych.

Kardynalnym dowodem inicjującym przedmiotową sprawę są zeznania A. B. (1) i A. S. (1) złożone w postępowaniu przygotowawczym.

Pokrzywdzony zeznał, iż został zaczepiony i nazwany frajerem przed wejściem do Galerii w T. przez nieznanego mężczyznę. Towarzysząca mu koleżanka A. S. (1) włączyła się do tego zatargu i i uderzyła tego osobnika w twarz. W odwecie oblał ich wódką, rzucił w pokrzywdzonego butelką i bezpośrednio zaatakował go. Zaczęli się szarpać, Napastnik uderzał go pięściami po głowie, napadnięty próbował się bronić oddając ciosy. Po chwili dobiegł do nich drugi mężczyzna, który przyłączył się do pierwszego napastnika i razem zaczęli bić A. B. (1). W pewnym momencie przewrócili go i dalej bili i kopali po całym ciele. W trakcie tego bicia wypadł mu z kieszeni telefon komórkowy. Po zajściu nie znalazł tego telefonu. Następnie przyjechała karetka pogotowia i zabrała go do domu ( k 27 ).

Jego relacje znalazły pełne odzwierciedlenie w twierdzeniach A. S. (2) ( k 30-31 ). Uzupełniła ona, iż:

-została również obrażona przez pierwszego napastnika;

- jeden z napastników bił A. po przewróceniu „metalowym słupkiem” stojącym przy wejściu do galerii i gdy chciała rozdzielić napastników od pokrzywdzonego, również tym „słupkiem” została uderzona;

- pokrzywdzonemu wypadł telefon komórkowy;

- gdy z galerii wyszli pracownicy ochrony, napastnicy uciekli.

Potwierdziła, że A. nie odzyskał telefonu.

Zeznania te korespondują ze sobą i wzajemnie się uzupełniają. Świadkowie równolegle przyznali, że nie znali napastników. Nie mieli żadnych powodów, aby bezpodstawnie ich pomawiać, zwłaszcza iż nie wiedzieli, że będą zindywidualizowani. Taką wersję A. B. (1) przekazał po zajściu swojej matce A. B. (2) podczas odwiedzin w szpitalu.

W badaniu przedmiotowym w szpitalu lekarz stwierdził, iż A. B. (1) jest przytomny, w pełnym kontakcie logicznym i słownym, objawy oponowe nieobecne. Rozpoznano u niego otwartą ranę głowy, drobne otarcia naskórka twarzoczaszki ( k 15 ).

Obaj oskarżeni w postępowaniu przygotowawczym przyznali się do zarzucanych im czynów, potwierdzili swoją obecność na miejscu zdarzenia, jednakże nie odtworzyli okoliczności zdarzenia tłumacząc to wysokim stanem nietrzeźwości.

Na rozprawie A. S. (1) podniosła, ze nie pamięta tego zdarzenia. Oboje z A. B. (1) byli pod wpływem alkoholu i „wyszła jakaś niefortunna sytuacja”. Nie pamięta jak się to zaczęło, później się bili, A. się bił na pewno z chłopakami. Podkreśliła, że składając zeznania na policji, pamiętała lepiej. Jej zeznania z rozprawy mają charakter ochronny dla oskarżonych. Nie jest możliwe, aby świadek zapomniała całkowicie okoliczności tego zajścia.

A. S. (1) w pełni potwierdziła odczytane jej zeznania z postępowania przygotowawczego. Z jej dalszych twierdzeń wynikało, iż kontaktował się z nią K. M. i przez (...) przeprosił ją za to zajście oraz telefonował do niej, pytając czy stawi się na rozprawę; nie wyklucza, że mógł pytać o okoliczności zainicjowania przedmiotowego zdarzenia ( k 268 odw.-270 ).

Oskarżony S. L. (1) w wyjaśnieniach na rozprawie 9 marca 2020 roku „przypomniał” sobie, iż on i M. nie zaatakowali pokrzywdzonego, po prostu się bronili. Szli ulicą z M. i byli wypici. On rozmawiał przez telefon i „był odwrócony czy coś”. Z tego co pamięta, to świadek A. S. (1) najpierw uderzyła K. ( nie mógł tego widzieć skoro był odwrócony ). Zobaczył, że była jakaś szarpanina, M. bronił się przed tym A., on chciał ich rozdzielić. Później urwał mu się film ( k 267 ).

Z nagrań monitoringu i zeznań K. C. wynika, że oskarżeni przebywali z trzecim mężczyzną na miejscu zdarzenia od dłuższego czasu, mieli butelkę wódki, byli pod wpływem alkoholu. Pokrzywdzeni przypadkiem na nich naszli.

S. L. (1) przyznał, że z drugim oskarżonym próbowali kontaktować się z pokrzywdzonym. Nie znali się wcześniej. „Z tego co wie, K. jakoś dogadał się z pokrzywdzonym i dał mu jakieś zadośćuczynienie za ten telefon” ( k 267 ).

K. M. przesłuchany w postępowaniu sądowym dopiero 9 lipca 2020 roku podał, iż pierwsza zaatakowała ich O., on pierwszy nie zaczął, była taka wspólna szamotanina. Nie brał żadnego telefonu należącego do pokrzywdzonego, wziął swój, który upuścił. Na drugi dzień okazało się, że jest roztrzaskany. Oddał pokrzywdzonemu pieniądze za ten telefon, bo pan na policji powiedział, że to będzie dobre rozwiązanie ( za jakieś dwa dni za pośrednictwem brata ). Po jakimś czasie brat przekazał mu, iż A. B. (1) powiedział, że telefon się znalazł, ale nie żądał od niego zwrotu pieniędzy, gdyż uznał, że to będzie zadośćuczynienie dla pokrzywdzonego. Kontaktował się z A. S. (1) i A. B. (1), żeby „wyjaśnić racjonalnie całą sytuację”. O. mówiła, że „sprowokowała do tej bójki, bo krzyczała i uderzyła go w twarz”. W międzyczasie zaczepiła go K. P. (1), której wcześniej nie znał. S. wówczas z jego bratem i po upewnieniu się, że on jest K. M. powiedziała mu, że O. S. rozpowiadała na mieście, że „jak się ze sprawy zrobi bójkę, to jest możliwość uzyskania od niego i od S. L. (2) dużych pieniędzy” ( k 295 odw. - 297 ).

K. P. (1) zeznała, iż rozmawiała z A. B. (1) na temat tego zajścia, ale nie potrafiła odtworzyć jego szczegółów. Poniosła, że do rozmowy wtrąciła się O. mówiąc, że może on otrzymać za to duże odszkodowanie. Wspomnieli też o jakimś telefonie, który ponoć został skradziony, ale A. powiedział, ze na drugi dzień go znalazł. Ona zna brata K. P. (2) i jemu opowiedziała o tej rozmowie i on poprosił, czy nie mogłaby zeznawać w tej sprawie ( k 296-297 ).

Relacje K. M. i K. P. (1) nie są spójne. Pokrzywdzeni nie znali napastników i nie mogli przekazać jej ich danych. Czyn miał miejsce 30 listopada 2018 roku, a świadek ten była przesłuchiwana 9 lipca 2020 roku. Pokrzywdzony był przesłuchiwany 1 grudnia 2018 roku o godzinie 14. 35 i nie podawał, że znalazł telefon, wręcz przeciwnie stanowczo określił okoliczności jego utraty podczas pobicia.

K. P. (1) wskazała, że sama zaczepiła K. M., chociaż szła wówczas z jego bratem i wcześniej go nie znała. Nawiązała z nim znajomość, pomimo tego to brat oskarżonego prosił, aby w sprawie zeznawała. Nie wiadomo dlaczego została zgłoszona jako świadek dopiero 9 lipca 2020 roku.

Pokrzywdzeni nie domagali się od napastników jakiegokolwiek odszkodowania. Przypisywanie im takich tendencji ma na celu ich zdyskredytowanie, przez sugerowanie, że motywem pomówienia był zysk i było ono bezpodstawne.

Nic nie stało na przeszkodzie, aby K. M. już w wyjaśnieniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym zanegował kradzież telefonu i wywiódł, iż podniósł podczas zajścia jedynie swój telefon. Podniesienie tego dopiero na rozprawie wskazuje na wykreowaną linię obrony. Wspólną linią oskarżonych prezentowaną dopiero w postępowaniu sądowym jest akcentowanie, że oni pierwsi zostali zaczepieni, a zajście sprowadzało się od obustronnej bójki. Nie było przeszkód, aby takie tezy stawiali już w postępowaniu przygotowawczym skoro jednak pamiętali te szczegóły zajścia. K. M. do czasu przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym nie powinien znać zarzutów, zwłaszcza dotyczących kradzieży telefonu, skoro tylko swój aparat zabrał z miejsca zdarzenia; nie mógł wiedzieć, ze telefon wówczas napadnięty utracił, chyba że sam go zabrał.

Wreszcie - akceptowalny jest kontakt oskarżonego z pokrzywdzonymi za pośrednictwem organów procesowych, aby ich przeprosić, czy też wręczyć odszkodowanie. Tymczasem oskarżeni, zwłaszcza K. M. urządzili swoiste „polowanie” na nich, zdobywając ich dane, kontakt internetowy i telefoniczny, aby „racjonalnie wyjaśnić całą sprawę”, Od „racjonalnego wyjaśniania sprawy” są organy ścigania, a nie sprawcy brutalnego pobicia narzucający „słabszym” pokrzywdzonym swoją wersję. Były to bezprawne działania

( podejmowane poza organami procesowymi ), aby zminimalizować swoją odpowiedzialność i zakłócić stanowczość i wymowę obciążających ich twierdzeń. W tej sytuacji trudno się dziwić, że A. B. (2) w postępowaniu sądowym podniosła, że syn po jej zeznaniach ze śledztwa zmieniał kilkakrotnie wersje, skoro oskarżeni do niego dotarli i go naciskali, i swoją narrację, ze to nie była ich wina, że zostali sprowokowani, narzucali również temu świadkowi ( k 268 ).

A. B. (1) został przesłuchany na rozprawie dopiero 28 lipca 2020 roku; wcześniej unikał stawiennictwa w sądzie, o czym świadczą zeznania jego matki i ignorowanie wezwań. Zeznał, iż zaczęli się kłócić z dwoma chłopakami, O. podeszła do (...) i dwa razy uderzyła go w twarz z otwartej ręki. On też zareagował i popchnął (...) i zaczęli się szarpać. „S. „ próbował ich rozdzielić i jakoś się rozeszli. Nie wnosił o ukaranie tych chłopaków. Podniósł, iż telefon się potem odnalazł. K. M. ten telefon mu oddał, a nie pieniądze. Ten telefon wypadł mu podczas bojki, „K. pomylił go ze swoim telefonem i go wziął”. Po odczytaniu mu zeznań z postępowania przygotowawczego oświadczył, że składał takie relacje, ale ich nie potwierdził. Przyznał, że bił się z K. M., a drugi osobnik ich rozdzielał. Wcześniej inaczej zeznał ze złości na to zdarzenie. K. M. się z nim kontaktował, żeby oddać telefon. Po okazaniu oświadczenia z k 174 pokrzywdzony podniósł, że jest w nim źle napisane, bo ten oskarżony oddał mu telefon, a nie pieniądze. Nie przypomina sobie, aby A. S. (1) chwaliła się, że znalazła ten telefon w torebce. Nie przekazywała mu żadnego telefonu. Następnie zmienił wersję i podniósł, iż K. M. wziął ten telefon w trakcie zajścia i zwrócił mu za pośrednictwem swojego brat P. pieniądze za ten telefon ( k 309- 312 ).

A. B. (2) uzupełniająco zeznała, iż po zajściu syn już nie miał tego telefonu, nic nie wie na temat odszkodowania, O. S. nic nie mówiła, że znalazła ten telefon ( k 312 odw. ).

P. M. (1) potwierdził, że przekazywał pokrzywdzonemu pieniądze za telefon w zamian za oświadczenie. Podał, że „niby po jakimś czasie ten telefon się znalazł, Dokładnie nie pamiętał, słyszał to od jakiegoś kolegi, nie pamięta którego” ( k 313 odw.-314 ).

Z pisemnego oświadczenia A. B. (1) wynika, że 30 sierpnia 2019 roku otrzymał od K. M. „całkowity koszt telefonu”. Pokrzywdzony nie miałby powodu, aby w oświadczeniu podawać nieprawdę. Bezsporne jest ( co wynika z nagrania monitoringu ), że A. B. (1) wypadł podczas rękoczynów telefon i A. S. (1) go nie podnosiła. Gdyby to zrobiła ten fragment zajścia zostałby nagrany na monitoringu. Ponadto nie miałaby powodów ukrywać tego faktu i zeznawać 1 grudnia 2018 roku, że „nie widziała co się z tym telefonem stało i kto go zabrał” ( k 31 ). Potwierdziła te zeznanie na rozprawie. Zeznania A. B. (1) z rozprawy nie są wiarygodne i mają walor ochronny dla oskarżonych; pokrzywdzony wprost posługuje się używanymi przez nich terminami i nie podał żadnego racjonalnego powodu zmiany wersji. Dostosowywał ją zresztą do kierunku pytań obrońcy. O kierunkowym nastawieniu świadka do sprawców wskazuje zmiana wersji odnośnie telefonu i potwierdzenia, że w rzeczywistości odzyskał od K. M. telefon, co nie jest zgodne z zebranymi dowodami, a zwłaszcza z twierdzeniami tego oskarżonego.

Wreszcie wersja A. B. (1) i A. S. (1) z postępowania przygotowawczego znajduje pełne odzwierciedlenie w nagraniu monitoringu z miejsca zdarzenia. Rzadko zdarza się, aby przebieg przestępstwa został nagrany kamerą przemysłową. W tym przypadku dowodowy zapis wykluczył wersję oskarżonych. K. M. początkowo zaczepił pokrzywdzonych i znieważył ich ( co wynika z ich twierdzeń ), Z monitoringu wynika, ze zastosował rękoczyny wobec pokrzywdzonego, za co został uderzony przez A. S. (1); jednak później znowu zaatakował A. B. (1), a do tego ataku przyłączył się S. L. (1) przewracając napadniętego. W dalszym toku zajścia dominującym napastnikiem był K. B.. Reasumując z zapisu monitoringu ( k 19, k 45 – 46 ) wynika, że:

- A. B. (1) nie był stroną aktywną w tym zajściu. Został zaatakowany, a jego działania miały charakter obronny, aby zminimalizować skutki ciosów;

- S. L. (1) przyłączył się do ataku po stronie K. M., jednakże jego udział w zdarzeniu był znacząco mniejszy;

- telefon, który wypadł pokrzywdzonemu podniósł i zabrał K. M..

Nie przyjmując legalnej oceny dowodów kodeks postępowania karnego nie narzuca żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości dowodowej poszczególnych dowodów - nie daje więc podstaw do założenia, iż zeznania złożone w postępowaniu przygotowawczym miały większą moc dowodową od składanych na rozprawie i odwrotnie.

Zeznania złożone w śledztwie, a następnie odwołane lub zmienione, stanowią bowiem dowód w sprawie, który tak jak każdy inny dowód podlega swobodnej, ale nie dowolnej, ocenie sądu. Dowód taki należy oceniać w konfrontacji z innymi dowodami zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, a fakt odwołania lub zmiany oświadczenia nie wskazuje sam przez się na jego nieprawdziwość. Sąd powinien tu uwzględniać także podane powody zmiany lub odwołania oświadczenia dowodowego i jeżeli nie uznaje ich za przekonujące - uzasadnić swoje stanowisko.

Sąd I instancji prawidłowo ocenił zeznania A. B. (1) i A. S. (1), dając prymat tym, które złożyli w postępowaniu przygotowawczym, obiektywnie i szczegółowo przedstawiając okoliczności zdarzenia, nie znając danych sprawców i nie mając powodów, aby ich bezpodstawnie obciążać. Wersja z rozprawy pokrzywdzonych została zmieniona pod naciskiem oskarżonych, którzy do nich „dotarli” i wywarli wpływ na ich postawy procesowe w postępowaniu sądowym. Żenujące jest odwolywanie się obrońcy do korespondencji mail-owej pomiędzy A. B. (1) a K. M. po zaskarżonym wyroku na korzyść oskarżonego, z której wynika, iż świadek jest zastraszony, na rozprawie miał przedstawić inną wersję ( z treści rozmowy wynika, że znaną oskarżonemu), chce „odkupić trochę winy” i samopomówić się, żeby przypodobać się sprawcy; z kolei oskarżony wbrew jakimkolwiek obiektywnym okolicznościom sprawy zarzuca mu wielokrotnie, że „… dostał wyrok za darmo…” i dyskredytuje jego zeznania z punktu widzenia jego subiektywnie pojętego interesu procesowego. Jest to przykład „osaczenia” świadka przez oskarżonego, a nie dowód jego niewinności.

O wartości dowodowej każdego dowodu pochodzącego z osobowego źródła dowodowego, nie decyduje, w jakim stadium postępowania zostały one złożone, lecz ich treść w konfrontacji z innymi dowodami. Nie ulega więc wątpliwości, że sąd orzekający mógł dać wiarę zeznaniom pokrzywdzonych w postępowaniu przygotowawczym, a odmówić tego waloru złożonym przed sądem. Tego rodzaju ocena mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów i pozostaje pod ochroną prawa procesowego, gdyż wynika z ujawnionego w toku rozprawy całokształtu dowodów oraz jest efektem rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonych. Równie istotne znaczenie ma treść zeznań świadka i podawane przez niego powody zmiany stanowiska. I w tej mierze obowiązują zasady dość jasne: im relacja bardziej szczegółowo opowiada o wydarzeniach, tym bardziej jest wiarygodna, a im bardziej jest ogólnikowa, tym jej przydatność dla czynienia ustaleń faktycznych maleje. Analogiczne oceny winny towarzyszyć badaniu zgodności relacji z pozostałym materiałem dowodowym tyczącym tej samej kwestii. Nie sposób oczekiwać między relacjami pokrzywdzonych idealnej zgodności, gdyż stopień zapamiętania przez kilka osób postrzeganych wydarzeń, niemal zawsze jest różny, na co składają się czynniki obiektywne (np. miejsce, z którego dana osoba obserwuje zdarzenie) jak i subiektywne (spostrzegawczość, stopień koncentracji itp.).

A. B. (1) i A. S. (1) nie ukrywali, że podczas zajścia znajdowali się pod wpływem alkoholu. Zresztą zostali poddani badaniom na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu( k 21, k 24 ).

Z samego faktu, że pokrzywdzeni byli w stanie nietrzeźwości nie można wyprowadzać wniosku o bezwartościowości ich zeznań. Zeznania te muszą podlegać takiej samej ocenie, jak wszystkie dowody zgromadzone i uzyskane w postępowaniu karnym. W myśl obowiązujących przepisów KPK każdy bowiem dowód wymaga oceny i analizy, a o jego wartości można wypowiadać się dopiero po powiązaniu jego treści z treścią i wymową innych dowodów. Niedopuszczalnym jest twierdzenie o mniejszej wartości, czy nawet bezwartościowości dowodu tylko dlatego, że pochodzi on od osób nietrzeźwych. A. B. (1) i A. S. (1) w postępowaniu przygotowawczym odtworzyli okoliczności tego zajścia, ich relacje korespondują ze sobą i uzupełniają się oraz znajdują odzwierciedlenie w nagraniach z monitoringu, opinii biegłego medyka. Nie ma powodu, aby przyjąć, iż nadużyty alkohol mógł zdyskwalifikować ich relacje. Nie ma w nich bezzasadnego obciążania innych czy nielogiczności i chwiejności informacji.

Natomiast obrońca pomija, że oskarżeni również znajdowali się pod znacznym wpływem alkoholu, ich relacje są niespójne i ogólnikowe, pomimo tego uwzględnia je bezkrytycznie jako odniesienie swoich wszystkich rozważań i ocen.

Słusznie sąd I instancji odmówił wiary oskarżonym, do czego był w pełni uprawniony. Wykazał przy tym taką niespójność i ogólnikowość ich twierdzeń, które zdyskwalifikowały je jako materiał dowodowy. Argumentów sądu pominąć się nie da; ponieważ są racjonalne i zakotwiczone w materiale dowodowym zasługują na uwzględnienie.

Nie można w niniejszej sprawie zarzucać, że niektóre dowody nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych, jeśli sąd je rozważył i ocenił na płaszczyźnie art. 7 kpk jako niewiarygodne. Odrzucenie przez sąd pewnych dowodów w końcowej ocenie, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów, stanowi przecież uprawnienie sądu. Zarzut rażącego naruszenia art. 7 kpk wymaga wykazania wad w sposobie dokonania oceny konkretnych dowodów, podczas gdy apelacja kwestionuje jedynie wynik oceny domagając się podzielenia oceny dokonanej przez jej autora. Przepisu art. 410 kpk nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Nie można czynić skutecznego zarzutu obrazy tego przepisu, w sytuacji gdy sąd uczynił podstawą swoich ustaleń wersję zdarzeń przestawioną przez świadka, pomawiającego oskarżonego, jeśli dowód z wyjaśnień samego oskarżonego, które nie stanowiły podstawy owych ustaleń, został przez sąd należycie rozważony i oceniony w sposób przewidziany w art. 7 kpk. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może się sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu. Przy czym jest to aktualne przy zarzucie błędu o charakterze „dowolności”. Tego typu zarzut co do błędu w ustaleniach faktycznych to bowiem, jak zasadnie się wskazuje, nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego, lecz wykazanie, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego. Takich przekonujących argumentów apelacje w odniesieniu do ustaleń dotyczących sprawstwa oskarżonych nie podnosiły.

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku kompetentne we wszystkich elementach, zwłaszcza wskazuje jakie fakty sąd uznał za udowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, a nadto zawiera też wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku.

Skoro przestępstwo z art. 279 § 1 kk stanowi kwalifikowany typ kradzieży, której znamieniem kwalifikującym jest sposób działania, polegający na usunięciu przeszkody zabezpieczającej mienie podlegające zaborowi w celu przywłaszczenia. Pokonanie przez sprawcę dostępu do pomieszczenia, w którym znajdowało się mienie, służyło w jego zamyśle realizacji właśnie kradzieży tego mienia, co odzwierciedla nagranie monitoringu. Dokonanie włamania do cudzego pomieszczenia nastąpiło w celu kradzieży słupka informacyjnego, przy czym jest to rzecz posiadająca wartość materialną. Włamanie w tym przypadku polegało na zastosowaniu przez sprawcę siły fizycznej do otworzenia zamkniętych automatycznie drzwi nieczynnej już galerii chroniących dostęp do rzeczy, wyrażającą nieposzanowanie wyrażonej przez dysponenta rzeczy woli zabezpieczenia jej przed innymi osobami. Czynnością sprawczą kradzieży jest zabór, czyli wyjęcie rzeczy spod władztwa innej osoby i objęcie jej we władanie przez sprawcę wbrew woli osoby dysponującej rzeczą i bez podstawy prawnej (zob. M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, w: Zoll (red.), Kodeks karny, t. 3, 2016, s. 38; A. Marek, T. Oczkowski, w: Zawłocki (red.), System, t. 9, 2015, s. 70; wyr. SN z 18.12.1998 r., IV KKN 98/98, Prok. i Pr. – wkł. 1999, Nr 7–8, poz. 5; post. SN z 4.10.2012 r., III KK 285/12, Legalis).

Skutkiem tej kradzieży była zmiana osoby władającej rzeczą. Dokonanie kradzieży nastąpiło z chwilą objęcia rzeczy przez sprawcę we władztwo, niezależnie od stopnia jego utrwalenia i niezależnie od oddalenia się z miejsca czynu (wyr. SN z 11.1.1988 r., II KR 343/87, OSNKW 1988, Nr 7–8, poz. 55; wyr. SN z 21.1.1985 r., II KR 311/84, OSNPG 1985, Nr 8, poz. 110; wyr. SN z 11.2.1980 r., II KR 333/79, OSNPG 1980, Nr 11, poz. 131; por. wyr. SN z 8.9.1989 r., V KRN 207/89, OSNPG 1990, Nr 4, poz. 27; wyr. SN z 18.5.1987 r., V KRN 124/87, OSNPG 1988, Nr 3, poz. 28). Władztwo to K. M. zademonstrował wynosząc przedmiot z galerii, a następnie postępując z nim jak właściciel, zabawiając się nim, używając w pobiciu, czy też porzucając.

Kradzież jest dokonana w chwili zaboru, tj. objęcia przedmiotu wykonawczego we władztwo sprawcy, i w związku z tym stopień utrwalenia władztwa nad tym mieniem, dalsze losy mienia oraz dalsze zamiary sprawcy względem mienia są obojętne z punktu widzenia oceny prawnej.

W świetle tej analizy sąd odwoławczy nie ma wątpliwości, iż czynem III K. M. wyczerpał dyspozycję art. 279 § 1 kk.

Sąd I instancji słusznie oddalił wniosek obrońcy o dopuszczenie dowodu z zeznań kolejnego brata K. P. (3) M., który miał posiadać informacje na temat odnalezienia telefonu przez A. S. (1) ( k 314 ). Oskarżony nie zgłaszał tego świadka wcześniej, który ujawnił się ponad półtora roku po zajściu. Mógł on być jedynie świadkiem „ze słyszenia”, a wnioskodawca nie uprawdopodobnił w tezie dowodowej żadnych okoliczności wskazujących, iż P. M. (2) może mieć jakiekolwiek rzetelne informacje o okolicznościach „odnalezienia” telefonu pokrzywdzonego.

Wniosek

W stosunku do K. M. wniosek:

- w zakresie czynu z art 158 § 1 kk o zakwalifikowanie czynu jako przestępstwa z art. 157 § 3 kk i umorzenie postępowania,

- w zakresie czynu z art. 278 § 1 kk o uniewinnienie Oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu,

- w zakresie czynu z art. 279 § 1 kk o uniewinnienie Oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu,

- o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz Oskarżonego zwrotu kosztów procesu związanych z ustanowieniem obrońcy z wyboru.

W stosunki do S. L. (1) wniosek o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego;

- zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego zwrotu kosztów procesu związanych z ustanowieniem obrońcy z wyboru.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw faktycznych i prawnych do uwzględnienia wniosków.

3.2.

Dotyczące K. M.:

Błąd w ustaleniach faktyczny polegający na uznaniu, że w dniu 30 listopada 2018 r., przed Galerią (...)” na ul. (...) w T., K. M. zabrał należący do A. B. (1) telefon H. (...), podczas gdy oskarżony podniósł z ziemi i zabrał wyłącznie swój telefon.

Błąd w ustaleniach faktyczny polegający na uznaniu, że S. L. (1) w dniu 30 listopada 2018 r., przed Galerią (...)" na ul. (...) w T., działając wspólnie i w porozumieniu z K. M. wziął udział w pobiciu A. B. (1), podczas gdy w zdarzeniu nie dopuścił się takiego zachowania.

Błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na ustaleniu, że w bójce uczestniczyli K. M., S. L. (1) oraz A. B. (1) podczas gdy jedynymi uczestnikami tego zdarzenia byli K. M. oraz A. B. (1).

Dotyczący S. L. (1):

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew odmiennym twierdzeniom zawartym w apelacji, mającym charakter polemiczny – nie ma podstaw, ani do skutecznego kwestionowania dokonanej przez sąd I instancji oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, ani też poczynionych na podstawie tego materiału dowodowego ustaleń faktycznych odnośnie sprawstwa oskarżonych.

Analizując całokształt zebranych w sprawie dowodów należy uznać, że sąd rejonowy zebrał je w sposób wystarczający do merytorycznego rozstrzygnięcia i nalżycie ocenił, co pozwoliło mu na wyprowadzenie prawidłowych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonych. Sąd ten ustosunkował się do wszystkich istotnych dowodów w sprawie, mając w polu widzenia określone między nimi rozbieżności i stanowisku swemu dał wyraz w zasługującym na pełną aprobatę uzasadnieniu. Dlatego też podzielając ocenę dowodów zaprezentowaną przez sąd merytoryczny, sąd okręgowy nie widzi zasadniczych powodów, aby powtarzać okoliczności wyprowadzone w motywach zaskarżonego wyroku i we wcześniejszej części tego uzasadnienia, co wiązałoby się z cytowaniem ich obszernych fragmentów. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne znajdują bowiem odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, który został poddany analizie oraz ocenie, respektującej wymogi art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk. Konfrontując ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi na rozprawie głównej dowodami trzeba stwierdzić, iż dokonana przez sąd rejonowy rekonstrukcja zdarzeń i okoliczności popełnienia przypisanego oskarżonej przestępstwa nie wykazuje błędu i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd ten dał wiarę i się na nich oparł.

Apelacje obrońcy podważają stanowisko sądu przede wszystkim z pozycji wyjaśnień oskarżonych oraz własnych subiektywnych ocen wymowy przeprowadzonych na rozprawie dowodów, przy wybiórczym i subiektywnym ujęciu ich zakresu, charakteru i treści.

Podniesione wyżej okoliczności, a także inne wskazane w motywach zaskarżonego wyroku dały jednak podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych dotyczących sprawstwa K. M. i S. L. (1) odnośnie popełnienia przypisanych im czynów.

Wniosek

W stosunku do K. M. wniosek:

- w zakresie czynu z art 158 § 1 kk o zakwalifikowanie czynu jako przestępstwa z art. 157 § 3 kk i umorzenie postępowania,

- w zakresie czynu z art. 278 § 1 kk o uniewinnienie Oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu,

- w zakresie czynu z art. 279 § 1 kk o uniewinnienie Oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu,

- o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego zwrotu kosztów procesu związanych z ustanowieniem obrońcy z wyboru.

W stosunki do S. L. (1) wniosek o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego;

- zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego zwrotu kosztów procesu związanych z ustanowieniem obrońcy z wyboru.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw faktycznych i prawnych do uwzględnienia wniosków.

3.3.

K. M.:

W zakresie czynu I z art. 158 § 1 kk:

Rażąca niewspółmierności kary poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary nieadekwatnej, w postaci pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy podczas gdy zdarzenie było sprowokowane przez m. in. przez pokrzywdzonego w celu uzyskania korzyści majątkowej co winno skutkować orzeczeniem wobec K. M. kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kara ma odzwierciedlać zawartość społecznej szkodliwości czynu, ma także spełniać cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec skazanego. Adekwatna reakcja karna powinna służyć rzeczywistemu oddaniu zawartości kryminalnej czynu, jakiego się dopuścił. Sąd odwoławczy uznał, iż karą mającą realizować względy prewencji indywidualnej i generalnej jest w przypadku czynu I kara 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Kara ta jest odpowiednia też do wagi przypisanego sprawcy czynu. W sprawie przeważają zdecydowanie okoliczności obciążające, sprawca odpowiada w warunkach recydywy, okoliczności poprzedzające ten czyn lub następujące po nim ( kradzieże ) wskazują na jego demoralizację, udział w zajściu K. M. był inicjujący i dominujący. Brak jest jakichkolwiek podstaw do korekty kary za ten czyn w stosunku do K. M. w kierunku jej złagodzenia.

Wniosek

W stosunku do K. M. wniosek o:

- w zakresie czynu z art 158 § 1 kk o zakwalifikowanie czynu jako przestępstwa z art. 157 § 3 kk i umorzenie postępowania,

- zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego zwrotu kosztów procesu związanych z ustanowieniem obrońcy z wyboru.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw faktycznych i prawnych do uwzględnienia wniosków.

3.4.

S. L. (1)

Rażąca niewspółmierności kary poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary nieadekwatnej, w postaci pozbawienia wolności w wymiarze 10 miesięcy podczas gdy, ustalony przez sąd a meriti udział oskarżonego w bójce był wręcz marginalny, podjął on działania w celu doprowadzenia do zaprzestania bójki a samo zdarzenie było sprowokowane przez m. in. przez pokrzywdzonego w celu uzyskania korzyści majątkowej co winno skutkować orzeczeniem wobec S. L. (1) kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy ostatecznie uwzględnił, iż rola S. L. (1) w pobiciu A. B. (1) była podrzędna. Inicjatorem tego zajścia był drugi z oskarżonych i on doprowadził do jego eskalacji. S. L. (1) okresowo przyłączył się do napaści. Jednak on również był agresywny, doprowadził do przewrócenia napadniętego, odpowiada w warunkach recydywy. Dlatego sąd odwoławczy uznał rodzaj wymierzonej mu kary za adekwatny, obniżył tylko jej wymiar, różnicując tym samym bardziej sankcje obu napastników, uwzględniając ich rzeczywistą aktywność w popełnieniu inkryminowanego im czynu.

Wniosek

W stosunki do S. L. (1) wniosek o:

- o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego;

- zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego zwrotu kosztów procesu związanych z ustanowieniem obrońcy z wyboru.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw faktycznych i prawnych do uwzględnienia wniosków.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Wysokość kary łącznej pozbawienia wolności w stosunku do K. M..

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Bardzo bliski związek czasowy i przestrzenny pomiędzy czynami spowodował obniżenie kary łącznej pozbawienia wolności K. M.. Dodatkowo sąd uwzględnił przy tym, iż oskarżony ten czynił starania o naprawienie szkody, jego sytuację rodzinną i osobistą ( ma na utrzymaniu rodzinę i pracuje ).

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina i sprawstwo obu oskarżonych w odniesieniu do wszystkich czynów.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nie było podstaw faktycznych i prawnych do korekty zaskarżonego wyroku w omawianym zakresie.

1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Obniżenie kary wymierzonej oskarżonemu S. L. (1) za czyn I do 6 miesięcy.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody korekty kary pozbawienia wolności wymierzonej S. L. (1) zostały wskazane wyżej.

5.2.2.

Przedmiot i zakres zmiany

Obniżenie kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w stosunku do oskarżonego K. M. do 2 lat i 2 miesięcy.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody korekty kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w stosunku do K. M. zostały wskazane wyżej.

1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd odwoławczy zasądził od S. L. (1) na rzecz Skarbu Państwa 120 złotych opłaty za obie instancje i 10 złotych tytułem zwrotu wydatków w postępowaniu odwoławczym ( art. 636 § 2 kpk, art. 633 kpk, art. 10 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych ).

Sąd odwoławczy zasądził od K. M. na rzecz Skarbu Państwa 400 złotych opłaty za obie instancje i 10 złotych tytułem zwrotu wydatków w postępowaniu odwoławczym ( art. 636 § 2 kpk, art. 633 kpk, art. 10 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych ).

7. PODPIS

1.11. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1
Podmiot wnoszący apelację					O. oskarżonego K. M.
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					Wina, kara
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☒		co do winy
			☒		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☒	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☒	uchylenie			☒	zmiana

1.12. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					2
Podmiot wnoszący apelację					Obrońca oskarżonego S. L. (1)
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					Wina, kara
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☒		co do winy
			☒		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☒	uchylenie			☒	zmiana