UZASADNIENIE

M. K. wytoczył powództwo przeciwko P. S. o zapłatę kwoty 12 040,84 złotych wraz z odsetkami:

- umownymi od kwoty 8 380 złotych tj. 1% dziennie lub maksymalne, jeśli wyższe, jednak nie wyższe niż odsetki maksymalne za opóźnienie od dnia 8 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty;

- w wysokości ustawowej za zwłokę od kwoty 680,84 złotych od dnia 8 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty;

- w wysokości ustawowej za zwłokę od kwoty 2 980 złotych od 8 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty.

Nadto powód wniósł o zasądzenie kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że roszczenie dochodzone jest w związku z umową zawartą w formie pisemnej w dniu 10 lipca 2017 roku na okres od dnia 10 lipca 2017 roku do 15 sierpnia 2017 roku.

Zgodnie z umową na stronie pozwanej spoczywał obowiązek dokonywania terminowych, okresowych płatności w sumarycznej wysokości 700 złotych. Termin wymagalności płatności za kolejne okresy rozliczeniowe umowa określała na piętnaście dni przed rozpoczęciem okresu rozliczeniowego. Jako okres rozliczeniowy umowa określała pięć tygodni przyjmując niedzielę, jako pierwszy dzień tygodnia. Powód wskazał ponadto, że zgodnie z umową pozwanego obciążały koszty naprawy, które zostały odpowiednio określone na 250 złotych za naprawę baterii oraz 200 złotych za naprawę szafy. Wskazał, iż zgodnie z umową to na pozwanym spoczywał obowiązek poniesienia kosztów naprawy uszkodzonych elementów mieszkania. Pozwany nie poniósł również kosztów eksploatacyjnych stosownie do zużycia mieszkania zgodnie ze stawką dostawcy, które to powód wycenił na kwotę 60 złotych miesięcznie. Powód wskazał, że pozwany nie wywiązał się z obowiązku utrzymania porządku i czystości w mieszkaniu. Koszt minimalny sprzątania mieszkania to 200 złotych, a sprzątanie odbyło się sześciokrotnie.

Wyrokiem zaocznym w niniejszej sprawie z 9 października 2018 roku Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda całość dochodzonego roszczenia.

W związku z brakiem doręczania odpisu wyroku pozwanemu oraz niewskazaniem przez powoda aktualnego adresu przez powoda postanowieniem z 15 lutego 2019 roku Sąd zawiesił postępowanie w sprawie.

Na wniosek powoda, postanowieniem z 17 marca 2020 roku, Sąd podjął postępowanie w sprawie oraz ustanowił dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego P. S. kuratora.

Kurator dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego P. S. w terminie złożył sprzeciw do wyroku zaocznego i wniósł o uchylenie wyroku zaocznego i oddalenie powództwa w całości oraz zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności nadanego zaskarżonemu wyrokowi zaocznemu.

W uzasadnieniu wskazał, że powód nie przedstawił żadnego dowodu, z którego wynika, w jakim okresie pozwany zamieszkiwał w przedmiotowym lokalu, kiedy pozwany wyprowadził się z lokalu i kiedy dokonano odbioru nieruchomości. Zakwestionował także szkody, jakie miały być wyrządzone na mieniu powoda oraz kwotę odszkodowania. Wskazał, że powód nie przedstawił dowodów, że poniósł koszty napraw. Zakwestionowano również koszty i konieczność sprzątania, a także wskazał, że w umowie nie ma zapisu, który obciążałby pozwanego kosztami sprzątania.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 10 lipca 2017 roku w W. pomiędzy M. K., a P. S. została zawarta umowa najmu miejsca w lokalu mieszkalnym położonym przy ulicy (...) w W..

Umowa została zawarta na czas oznaczony od dnia 10 lipca 2017 roku do dnia 15 sierpnia 2017 roku. Na podstawie wyżej wymienionej umowy P. S. zobowiązał się do zapłaty czynszu w wysokości 400 złotych oraz kosztów związanych z obsługą najmu w wysokości 300 złotych. Dodatkowo najemca miał pokrywać koszty związane z użytkowaniem mieszkania. Ponadto najemca zobowiązał się do zapłaty wynajmującemu kwoty 700 złotych, jako zadatek na poczet najmu. Zgodnie z umową po zakończeniu okresu określonego w punkcie 3.1 umowy tj. po 15 sierpnia 2017 roku umowa automatycznie przekształca się w umowę ma czas nieoznaczony na warunkach z ostatniego okresu rozliczeniowego jednak z czterotygodniowym okresem wypowiedzenia ze skutkiem na koniec okresu rozliczeniowego, o ile najemca nie złoży przeciwnego oświadczenia woli nie później niż cztery tygodnie przed końcem okresu określonego w punkcie 3.1.

Ponadto najemca zobowiązany był do poinformowania wynajmującego o gotowości do zdania i terminie przekazania przedmiotu najmu. Potwierdzenie zdania lokalu stanowi protokół zdawczo-odbiorczy.

(dowód: umowa najmu k.6-6v)

Kontakt między M. K., a P. S. urwał się po około miesiącu. P. S. nie wywiązywał się z postanowień umowy, w szczególności nie opłacił kaucji, czynszu, a także nie wypowiedział umowy. Nie sporządzono protokołu zdawczo-odbiorczego.

(okoliczności bezsporne; dowód: zeznania M. K. k. 121v)

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części.

Zgodnie z treścią art.659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Podkreślić przy tym należy, że najem jest umową odpłatną, dlatego też podstawowym obowiązkiem najemcy, (którego oznaczenie jest koniecznym elementem umowy najmu) stanowi zapłata czynszu (P. Zakrzewski, w: M. Habdas, M. Fras, Komentarz KC, t. 4, 2018, s. 381; K. Siwiec, Czynsz, s. 13; taż, Najem, s. 19).

Obok czynszu najemca może mieć obowiązek wnoszenia innych świadczeń, noszących nazwę świadczeń dodatkowych, lub innych opłat niezależnych od właściciela, jak opłaty za dostawy energii, gazu, centralnego ogrzewania, wywozu nieczystości

Bezspornym w sprawie był fakt, iż powoda i pozwanego łączyła umowa najmu miejsca w lokalu mieszkalnym z dnia 10 lipca 2017 r. Na mocy wskazanej umowy powód oddał pozwanemu do używania miejsce w lokalu mieszkalnym na czas oznaczony od 10 lipca 2017 roku do 15 sierpnia 2017 roku, zaś pozwany zobowiązał się płacić miesięczny czynsz w kwocie 400 zł, ponosić koszt obsługi najmu w kwocie 300 złotych oraz koszty związane z użytkowaniem lokalu.

Zgodnie z punktem 8.1 umowy najmu po zakończeniu okresu określonego w punkcie 3.1 od dnia 10 lipca 2017 do dnia 15 sierpnia 2017 roku – tj. 5 tygodni umowa automatycznie przekształca się na czas nieoznaczony na warunkach z ostatniego okresu rozliczeniowego, jednak z czterotygodniowym okresem wypowiedzenia ze skutkiem na koniec okresu rozliczeniowego, o ile najemca nie złoży na piśmie przeciwnego oświadczenia woli nie później niż cztery tygodnie przed końcem okresu wymienionego w punkcie 3.1 tj. 15 sierpnia 2017 roku. Wobec braku stosownego oświadczenia umowa uległa przekształceniu w umowę na czas nieokreślony.

Należy przy tym wskazać, że pozwany nie wywiązywał się z postanowień umowy tj. nie zapłacił kaucji, nie płacił czynszu i innych opłat, nie przedłożył kserokopii dowodu osobistego. Powód już po miesiącu utracił kontakt z pozwanym, a także nie był w stanie stwierdzić, do kiedy pozwany mieszkał w wynajmowanym mieszkaniu. Brak kontaktu z pozwanym pozwala przyjąć, że pozwany opuścił mieszkanie powoda najpóźniej po zakończeniu pierwszego okresu rozliczeniowego (po ok. miesiącu).

Powyższe zachowanie pozwanego jasno wskazywało, iż pozwany w sposób dorozumiany wypowiedział umowę najmu ze skutkiem na koniec drugiego okresu rozliczeniowego.

Nawet, jeśli uznać, że pozwany nie wypowiedział skutecznie przedmiotowej umowy, wskazać należy, że zachowanie pozwanego powinno być dla powoda jasnym sygnałem do wypowiedzenia pozwanemu umowy, gdyż od początku pozwany nie wywiązywał się z nałożonych na niego obowiązków wynikających z przedmiotowej umowy. Zakładanie, iż umowa nadal obowiązuje, pomimo tego, iż pozwany nie zamieszkiwał w lokalu, nie płacił za miejsce noclegowe i nie było z nim kontaktu oraz żądanie zapłaty za cały rok korzystania z miejsca w lokalu jest z całą pewnością niezgodne z zasadami współżycia społecznego. Zdaniem Sądu, żądanie zapłaty czynszu oraz innych opłat za okres roku prowadzi do uczynienia przez powoda ze swego prawa użytku, który jest sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa. Zgodnie z art. 5 k.c. takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.

Ponadto zasądzenie żądanej kwoty, która obejmuje czynsz oraz opłatę za obsługę najmu za okres roku, doprowadziłoby do bezpodstawnego wzbogacenia się powoda.

Wobec powyższego w ocenie Sądu powodowi należy się zapłata za dwa okresy rozliczeniowe: od 10 lipca 2017 roku do 15 sierpnia 2017 roku oraz od 16 sierpnia 2017 roku do 20 września 2017 roku. Łącznie 1 400 złotych.

Zgodnie z pkt 4.1 oraz 4.2 pozwany zobowiązał się do zapłaty czynszu oraz opłaty na obsługę najmu, z góry, 15 dni przed rozpoczęciem okresu rozliczeniowego. Wobec powyższego Sąd zasądził odsetki maksymalne za opóźnienie od kwoty 700 złotych od 10 lipca 2017 roku do dnia zapłaty tj. od dnia zawarcia umowy oraz za kolejny okres rozliczeniowy zgodnie z umową odsetki maksymalne za opóźnienie od kwoty 700 złotych od 2 sierpnia 2017 roku do dnia zapłaty.

W okolicznościach analizowanej sprawy, zdaniem Sądu, powód w wystarczający sposób udowodnił istnienie wierzytelności dochodzonej pozwem dotyczącej czynszu oraz kosztów obsługi najmu za dwa okresy rozliczeniowe. Stosownie zaś do przedstawionych powyżej reguł to na pozwanym, który wywodził skutki prawne w postaci braku własnego zobowiązania, spoczywał ciężar dowodu, że wierzytelność powoda nie istnieje albo istnieje w mniejszej wysokości. Pozwany powinien wykazać, że zapłacił powodowi umówione kwoty. Nie przedłożono jednak żadnych dowodów na to, iż pozwany uregulował dochodzone należności.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł, jak w punkcie I sentencji.

W ocenie Sądu powód nie wykazał natomiast, zarówno zasadności, jak i wysokości dochodzonego roszczenia wynikającego z naprawienia szkód, sprzątania oraz kosztów eksploatacyjnych. Powód nie przedstawił żadnych dowodów potwierdzających, że w mieszkaniu została uszkodzona bateria łazienkowa, szafa, a także, że łóżko zostało zaplamione. Powód nie przedstawił również żadnego dowodu potwierdzającego poniesione koszty naprawy wymienionych elementów mieszkania. Ponadto powód nie udowodnił, że sprzątanie mieszkania było niezbędne, a także, że poniósł koszt z tym związany. Powód nie przedstawił również żadnych dowód na okoliczność ponoszonych kosztów eksploatacyjnych i ich wysokości.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Mając powyższe na uwadze, w przedmiotowej sprawie to na powodzie spoczywał, więc ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie. Nadto, wskazać należy, iż w sprawach cywilnych sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy czy też do uzupełnienia postępowania dowodowego o dowody, na których istnienie wskazują strony, lecz których nie przedstawiły. Obowiązek dowodzenia spoczywa, bowiem na stronach.

Jedynym dowodem, jaki przedłożyła strona powodowa jest umowa najmu na czas oznaczony. W żaden sposób nie dowodzi to, że w przedmiotowym mieszkaniu cokolwiek uległo zniszczeniu oraz, że za ewentualne zniszczenia odpowiedzialność ponosi pozwany. Ponadto na rozprawie w dniu 4 marca 2021 roku powód wskazał, że nie ma pewności, kto zniszczył szafę oraz baterię łazienkową. Nie był pewny także, z którego łóżka miał korzystać pozwany.

Wobec powyższego, Sąd oddalił powództwo w pozostałej części.

Na podstawie § 1 ust. 1 oraz ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 09.03.2018r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej w zw. z § 2 pkt 6) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015., poz. 1800 ze zm.), Sąd przyznał kuratorowi adwokatowi P. Z., mając na względzie rodzaj sprawy, stopień jej zawiłości i nakład pracy kuratora, wynagrodzenie w kwocie 2 000 złotych, które nakazał w całości wypłacić z zaliczki wpłaconej przez powoda.

O kosztach procesu, wobec jedynie częściowego uwzględnienia żądań pozwu, Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 100 k.p.c., biorąc pod uwagę wygranie sprawy przez powoda w 12%. Koszty poniesione przez powoda wyniosły łącznie 6 220 złotych, na co składają się: 603 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 3 600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa i 2 000 złotych tytułem wynagrodzenia kuratora. Zatem 12% wskazanej kwoty wynosi 746,40 złotych (12% x 6 220 zł).

Przewodniczący:	sędzia Magdalena Łukaszewicz
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Anita Topa

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE