Sygn. akt II W 201/20
18 stycznia 2021 r.
Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze - Wydział II Karny
w składzie:
Przewodnicząca sędzia Andrzej Muszka
Protokolant Marta Pross
po rozpoznaniu 18 stycznia 2021 r.
sprawy przeciwko:
R. K.
PESEL: (...)
obwinionemu o to, że:
W dniu 11 grudnia 2019 r. około godz. 18:55 w J. na ul. (...) M. prowadząc samochód marki B. o nr rej. (...) nie stosował się do ograniczenia prędkości 80 km/h i jadąc z prędkością 123 km/h , przekroczył dozwoloną prędkość
o 43 km/h
tj. o czyn z art. 92a k.w.
I. uznaje obwinionego R. K. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. wykroczenia z art. 92a k.w. i za to na podstawie art. 92a kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 1000 (tysiąca) złotych,
II. zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania, kwotę 1899,57 złotych z tytułu wydatków związanych z opinia biegłego oraz wymierza mu opłatę w wysokości 100 złotych.
Sygn.. akt II W 201/20
11 grudnia 2019 r. około godziny 18:55 na ul. (...) M. w J. R. K. kierował samochodem osobowym marki B. o numerze rejestracyjnym (...) nie stosując się do ograniczenia prędkości do 80 km/h, przekraczając dozwoloną prędkość o 43 km/h. W pojeździe podróżowała żona R. K.. Okoliczność tą stwierdzili funkcjonariusze Policji, poruszający się nieoznakowanym radiowozem policyjnym, wyposażonym w videorejestrator marki V. (...), którzy następnie zatrzymali R. K. do kontroli drogowej. R. K. odmówił przyjęcia nałożonego mandatu.
Dowód: częściowo wyjaśnienia obwinionego R. K. k. 34, zeznania świadka K. D. k. 16, zeznania świadka T. C. k. 65, zeznania świadka K. D. k. 65, częściowo zeznania świadka M. K. k. 66, notatka urzędowa k. 5, zapis z videorejestratora k. 10, świadectwo legalizacji ponownej k. 39, dowód techniczny sprzętu transportowego Policji k. 41- 44, opinia biegłego z zakresu pomiaru prędkości pojazdów A. J. k. 46-61,
R. K. był w przeszłości karany mandatami karnymi za przekroczenie prędkości.
Dowód: informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego k. 19
Sąd zważył, co następuje:
Wyjaśnienia obwinionego, co do zasady, nie zasługiwały na przydanie im waloru wiarygodności, stanowiąc wyraz przyjętej przez obwinionego linii obrony. Zgromadzony w aktach postępowania obiektywny materiał dowodowy nie pozwalał na uznanie ich za polegające na prawdzie.
Wbrew twierdzeniom obwinionego, zatrzymujący go funkcjonariusz Policji prawidłowo wykonywał zadania związane z wykrywaniem wykroczeń na drodze. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym w pełni obiektywny zapis z monitoringu zamontowane w pojeździe, jednoznacznie wskazuje dwie istotne okoliczności. Po pierwsze obwiniony po minięciu znaków ograniczających dopuszczalną prędkość do 80 km/h, kierując z dopuszczalną prędkością mógł bez problemu zjechać na prawy pasa, skoro samochód policyjny przez cały ten odcinek jechał z wyższą prędkością niż 80 km/h. Tym samym dogonienie tego pojazdu wymagało przekroczenia dopuszczalnej prędkości na znacznym odcinku. Po drugie pojazd Policji zwiększył prędkość dopiero w momencie, gdy pojazd obwinionego był przed nim. Wcześniej utrzymywał stałą odległość za pojazdem poruszającym się z niedozwoloną prędkością. Z treścią tych rozważań koresponduje treść zeznań złożonych przez obu funkcjonariuszy Policji biorących udział w interwencji. Mając na uwadze między innymi ich zgodność z w pełni obiektywnym nagraniem z videorejestratora, Sąd uznał, że polegają one na prawdzie i mogą stanowić podstawę kategorycznych ustaleń stanu faktycznego w sprawie.
Jedynie w części wiarygodne okazały się, w ocenie Sądu, zeznania złożone przez żonę obwinionego M. K.. Nie polegały one na prawdzie w zakresie, w jakim świadek opisała utrudnianie manewru wyprzedzenia przez funkcjonariuszy Policji. W pozostałym zakresie zeznania świadka, w których nie kwestionuje ona faktu, że doszło do przekroczenia prędkości przez obwinionego, mogły pomocniczo stanowić podstawę ustaleń stanu faktycznego.
Odtwarzając stan faktyczny w sprawie Sąd skorzystał również z treści dowodów z dokumentów, zgromadzonych w aktach postępowania. Zostały one sporządzone przez upoważnione do tego osoby, w przewidzianej prawem formie. Mogły tym samym stanowić podstawę kategorycznych ustaleń stanu faktycznego w sprawie.
Dokonując całościowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego wskazać należy, że R. K. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu opisanego art. 92a kw. W świetle zeznań przesłuchanych w charakterze świadków funkcjonariuszy Policji oraz dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach postępowania, nie budziło wątpliwości Sądu, iż obwiniony kierował z prędkością 123 km/h w miejscu, gdzie dozwolona prędkość wynosi 80 km/h. Prędkość została zmierzona w prawidłowy sposób urządzeniem posiadającym aktualne świadectwo legalizacji. Znajduje ona swoje potwierdzenie w treści opinii wskazującej, że średnia prędkość prowadzonego przez obwinionego pojazdu podczas pomiaru wynosiła nie mniej niż 120 km/h. Nie budziło przy tym wątpliwości Sądu, że przekroczenie dopuszczalnej prędkości nie było wynikiem zachowania funkcjonariusza Policji.
Za powyższe wykroczenie Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 1000 złotych.
W ocenie Sądu tak wymierzona kara w należyty sposób uwzględnia stopień winy i społecznej szkodliwości czynów. Osiągnie ona zarazem cele wychowawcze i zapobiegawcze, jakie kara ma osiągnąć wobec ukaranego oraz cele w zakresie społecznego oddziaływania.
Przy orzekaniu rodzaju kary Sąd wziął pod uwagę okoliczności dotyczące sposobu popełnienia wykroczenia oraz rodzaj i charakter ciążących na obwinionym obowiązków, które uzasadniają przypuszczenie, że zastosowanie tej właśnie kary będzie wystarczające do wdrożenia go do poszanowania prawa. W szczególności Sąd miał na uwadze, iż obwiniony przekroczył dopuszczalną prędkość o 50% oraz to, że w przeszłości był wielokrotnie karany za przekraczanie dopuszczalnej prędkości.
Kara wymierzona obwinionemu uwzględnia przy tym posiadanie przez obwinionego ustabilizowanej sytuacji finansową.
Kierując się zasadą obowiązującą w procesie wykroczeniowym, stosownie do treści art. 119§1 kpsw, Sąd obciążył obwinionego kosztami procesu.