UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w R. pozwem z dnia 3 listopada 2017r. wniósł o zasądzenie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 22.257,46 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 kwietnia 2017r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż kwota należności głównej wynika z różnicy pomiędzy kwotą faktycznych kosztów naprawy w wysokości 65.612,81 zł, która wynika z kosztorysu naprawy sporządzonego przez niezależnego rzeczoznawcę i wypłaconą przez pozwanego kwotą 43.355,35 zł.

Powód wskazał, iż poszkodowana J. Ś. w dniu 27 lutego 2017r. uczestniczyła w wypadku komunikacyjnym, na skutek którego uszkodzeniu uległ pojazd marki T. (...). W dniu 4 października 2017r. poszkodowana zawarła umowę cesji z M. J., na podstawie której przeniosła na niego swoją wierzytelność obejmującą roszczenie o odszkodowanie w sprawie szkody. W dniu 17 października 2017r. M. J. zawarł z powodem umowę cesji, na podstawie której wstąpił on w miejsce pierwotnego wierzyciela. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność wypłacając bezsporną kwotę 43.355,35 zł.

W dniu 13 grudnia 2017r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Kaliszu wydała nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, sygn. akt V GNc 4887/17, orzekając zgodnie z żądaniem pozwu.

Zachowując ustawowy termin pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości i wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany wskazał, iż bezsporna jest odpowiedzialność pozwanego co do zasady, czego potwierdzeniem jest fakt wypłaty odszkodowania w kwocie łącznej 43.355,35 zł. Pozwany zakwestionował wysokość szkody ustalonej przez powoda, tj. wartość pojazdu przed szkodą oraz wartość pojazdu po szkodzie. Jednocześnie wskazał, iż w przedmiotowej sprawie doszło do szkody całkowitej oraz, iż nie kwestionuje wysokości kosztów naprawy ustalonych przez powoda. Pozwany zakwestionował wysokość szkody w pojeździe - ustaloną przez powoda. Wskazał, że wartość pojazdu przed szkodą (55.300 zł ) nie przewyższała kosztów jego naprawy (65.612,81 zł). Nadto wartość pojazdu po szkodzie wyniosła 26.050 zł.

W odpowiedzi na sprzeciw powód wskazał, że wartość pojazdu na dzień szkody wynosiła 78.000 zł

Na rozprawie w dniu 26 lutego 2021r. pełnomocnik powoda wniosła o zasądzenie od pozwanego kwoty 5.004,97 zł podtrzymując żądanie odsetek jak w pozwie. W pozostałym zakresie cofnęła powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. Ś. zakupiła samochód marki T. używany. Był sprowadzony z zagranicy. Był to samochód dwuletni. Miał uszkodzony silnik. Został naprawiony i J. Ś. jeździła nim przez pół roku. W dniu 27 lutego 2017r. samochodem jechał jej narzeczony i miał wypadek. W wyniku kolizji uszkodzeniu uległo koło, nadkole, bok prawy, maska. Sprawca wypadku miał ubezpieczenie wykupione u pozwanego. Przed szkodą samochód był wart około 60.000 zł. Sprzedała do za kwotę 40.000 zł.

Dowód: zeznania świadka J. Ś. (00:10:35 - 00:17:27

minuta rozprawy z dnia 16.05.2018r. (k. 93v akt)

Samochód w momencie zakupu przez J. Ś. był bardzo ładny. Był po tuningu i miał ładne sportowe lampy, sportowe tłumiki. Nie miał już gwarancji. Po kolizji samochód stał na podwórku a potem został przewieziony do J. i był naprawiany w warsztacie znajomego ojca poszkodowanej. Samochód nie został naprawiony do końca i w takim stanie został sprzedany.

Dowód: zeznania świadka P. Ś. (00:05:43 - 00:18:55

minuta rozprawy z dnia 26.02.2021r. k. 250v akt)

W dniu 27 kwietnia 2017r. pozwany dokonał wyceny wartości rynkowej pojazdu T. (...), rok produkcji 2013r. na kwotę 55.300 zł. Wartość brutto pojazdu w stanie uszkodzonym, przyjęta na podstawie oferty z systemu aukcyjnego wynosiła 26.050 zł.

Dowód: wycena z 27.04.2017r. (k. 60 - 61 akt)

Na zlecenie pozwanego w dniu 16 maja 2017r. wykonano kalkulację naprawy samochodu marki T. (...), nr rej. (...) na kwotę 43.355,35 zł.

Dowód: kalkulacja naprawy z 16 maja 2017r. (k. 19 - 28 akt)

W dniu 29 maja 2017r. pozwany poinformował poszkodowaną o przyznaniu odszkodowania za uszkodzony pojazd w kwocie 43.355,35 zł.

Dowód: decyzja pozwanego z 29.05.2017r. (k. 36 akt)

W dniu 4 października 2017r. J. Ś. przeniosła na rzecz M. J. wierzytelności wynikające z tytułu szkody, w szczególności wobec zakładu ubezpieczeń.

Dowód: umowa cesji wierzytelności z dnia 4.10.2017r. (k. 29 - 31 akt),

zawiadomienie o cesji z 4.10.2017r. (k.29 - 31 akt)

W dniu 17 października 2017r. M. J., zwany cedentem przeniósł na przecz powoda swoją wierzytelność, którą nabył na podstawie umowy cesji z 4 października 2017r. W tym samym dniu M. J. zawiadomił pozwanego o dokonanym przelewie.

Dowód: umowa cesji wierzytelności z dnia 17.10.2017r.(k. 32 akt,

zawiadomienie o cesji (k. 33 akt))

W dniu 18 października 2017r. na zlecenie powoda wykonano kalkulację naprawy pojazdu marki T. (...), nr rej. (...), w wyniku której ustalono kwotę 65.612,81 zł.

Dowód: kalkulacja naprawy z 18.10.2017r. (k. 10-18 akt)

W dniu 19 października 2017 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 22.257,46 zł pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania cywilnego.

Dowód: wezwanie do zapłaty z 19.10.2017r. (k. 34 - 35 akt)

W dniu 20 listopada 2017r. pozwany wycenił pojazd T. (...) na kwotę 78.000 zł.

Dowód: wycena (...) z 20.11.2017r. (k. 87 akt)

Samochód poszkodowanej został naprawiony w przeważającej części, a następnie został sprzedany za kwotę ok. 40.000,00 zł.

Dowód: zeznania świadka J. Ś. (o0:14:35-00:16:52

minuta rozprawy z dnia 16.05.2018r.)

Szkoda z dnia 27 lutego 2017r. nie była pierwszą szkodą w samochodzie poszkodowanej, a prawdopodobnie trzecią. Z uwagi na poprzednie kolizje, z których jedna miała koszt zbliżony do wartości samochodu przy dokonaniu kalkulacji naprawy uzasadniona była korekta -15%. Jest to górna korekta dla samochodu naprawionego zgodnie z technologią producenta. Średnia wartość rynkowa samochodu w stanie przed szkodą wynosi więc 58.021,00 zł. Koszt naprawy pojazdu bez rabatów został ustalony na kwotę 61.203,35 zł (z uwagi na brak części Q). W przypadku szkody całkowitej biegły ustalił wysokość odszkodowania należnego poszkodowanej na kwotę 31.971,00 zł.

Dowód: opinia biegłego sądowego z dn. 30.08.2019r. (k. 109-127 akt)

W dniu 25 lutego 2016r. pozwany podpisał z T. M. C. i B. P. porozumienie nr (...) w którym warsztat zobowiązał się do udzielania W. i klientom wskazanym przez W. rabatów na ceny nowych, oryginalnych części zamiennych w celu ich wykorzystania w procesie likwidacji szkody w pojeździe. W załączniku nr 2 do porozumienia wysokość rabatów udzielonych przez warsztat wskazano na 24%.

Dowód: porozumienie z 25.02.2016r. (k. 154- 156 akt)

W dniu 1 września 2016r. pozwany podpisał z K. B., zwanym dostawcą Porozumienie nr 3/ML/2016r., w którym dostawca zobowiązał się do udzielania pozwanemu i klientom wskazanym przez pozwanego rabatów na ceny materiałów lakierniczych w celu ich wykorzystania w procesie likwidacji szkody. W załączniku nr 2 do porozumienia wskazano wysokość rabatów na materiały lakiernicze udzielanych przez dostawcę na 40%.

Dowód: Porozumienie nr (...) z 1.09.2016r. (k. 157 - 160 akt)

Koszt naprawy z uwzględnieniem rabatów na części w wysokości 24% wynosi 48.360,32 zł.

Dowód: uzupełniająca opinia biegłego sądowego z dn. 10.11.2019r. (k.

168-171)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie powołanych wyżej dokumentów, zeznań świadków J. Ś. i P. Ś., a także opinii biegłego sądowego mgr. inż. J. P..

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 509 § 1 i 2 kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Stosownie do art. 513 § 1 k.c., dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Legitymacja procesowa powoda nie była kwestionowana przez pozwanego.

Odpowiedzialność pozwanego za szkodę wyrządzoną w pojeździe statuuje art. 822 par. 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz, której zostaje zawarta umowa ubezpieczenia. Zgodnie zaś z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 392 ze zm.) w związku z art. 1 pkt 1 tej ustawy, odszkodowanie należne od zakładu ubezpieczeń odpowiadającego w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkodę powstałą w związku z ruchem pojazdów ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej. Zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela zasadniczo jest tożsamy z zakresem odpowiedzialności cywilnoprawnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym wynikającym z przepisów kodeksu cywilnego określających zakres odpowiedzialności odszkodowawczej.

W myśl art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Paragraf 2 komentowanego przepisu przewiduje także odpowiedzialność sprawcy za straty, które poszkodowany poniósł (damnum emergens), oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (lucrum cessans). Naprawienie szkody winno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili (art. 363 k.c.).

W obowiązkowym ubezpieczeniu komunikacyjnym OC ma zastosowanie zasada pełnego odszkodowania wyrażona w art. 361 § 2 k.c., a ubezpieczyciel z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej wypłaca poszkodowanemu świadczenie pieniężne w granicach odpowiedzialności sprawczej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (art. 822 § 1 k.c.). Suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń nie może być jednak wyższa od poniesionej szkody (art. 824¹ § 1 k.c.). Świadczenie zobowiązanego nie powinno przekraczać kosztów celowych i ekonomicznie uzasadnionych (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003r. III CZP 32/03 Legalis nr 57077 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012r. III CZP 80/11 Legalis nr 447330).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyjaśniono również, że dla powstania roszczenia o naprawienie szkody w postaci kosztów naprawy pojazdu nie mają znaczenia późniejsze zdarzenia między innymi w postaci sprzedaży uszkodzonego lub już naprawionego pojazdu. Zgodnie z powszechnie akceptowanym w piśmiennictwie i orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądem, dla odpowiedzialności ubezpieczyciela istotne znaczenie ma sam fakt powstania szkody, a nie fakt naprawienia samochodu i powstania wydatków z tego tytułu. Naprawa dokonana przed uzyskaniem świadczenia od ubezpieczyciela, jej koszt i faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na sposób ustalania wysokości odszkodowania. Szkodą (art. 361 § 2 k.c.) jest bowiem różnica między stanem majątku poszkodowanego jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku, jaki istniałby, gdyby nie nastąpiło to zdarzenie. Roszczenie odszkodowawcze powstaje z chwilą powstania obowiązku naprawienia szkody, a nie po powstaniu kosztów naprawy pojazdu, z czym wiąże się brak obowiązku po stronie poszkodowanego udowadniania konkretnych wydatków poniesionych na naprawę pojazdu. (postanowienia SN z dnia 7.12.2018r.: III CZP 51/18, III CZP 72/18, III CZP 74/18, III CZP 73/18).

W okolicznościach niniejszej sprawy bezsporna była wyłączna odpowiedzialność sprawcy kolizji wypadku za skutki zdarzenia z dnia 27 lutego 2017r. Z uwagi na łączącą sprawcę kolizji drogowej z pozwanym ubezpieczycielem umowę ubezpieczenia OC, to ubezpieczyciel odpowiadał, co do zasady, za uszkodzenia pojazdu poszkodowanego. W sprawie nie było sporu co do zasady odpowiedzialności. Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się zasadniczo do ustalenia jej wysokości.

W toku postępowania dowodowego ustalono, że pozwany podpisał porozumienie z warsztatem, który udzielił pozwanemu i jego klientom rabatu na części w wysokości 24% oraz z zakładem lakierniczym, który udzielił pozwanemu rabatu w wysokości 40 % na materiały lakiernicze. Z uwagi na powyższe koszt naprawy samochodu wyniósł w oparciu o opinię biegłego 48.360,32 zł. Sąd uwzględnił również ustaloną przez biegłego wartość pojazdu przed szkodą w kwocie 58.021,00 zł. Wobec okoliczności, że wartość pojazdu przed szkodą przekraczała koszty naprawy, szkodę należało rozliczyć jako szkodę częściową. Mając na uwadze, iż pozwany dotychczas tytułem odszkodowania wypłacił poszkodowanej kwotę 43.355,35 zł, to różnica ustalonych powyżej kosztów naprawy po pomniejszeniu o kwotę już wypłaconą poszkodowanej podlegała zasądzeniu na rzecz powoda, o czym rozstrzygnięto w punkcie 1 wyroku (48.360,32 – 43.355,35 zł).

W pozostałym zakresie, Sąd na podstawie art. 355 k.p.c. umorzył postępowanie albowiem powód cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w pozostałym zakresie.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., art. 455 k.c. oraz art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 22.05.2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr124, poz.1152 z późn. zm.).

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów. Na koszty te złożyły się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 1.113,00 zł, koszty zastępstwa procesowego stron w kwocie po 3.617,00zł ustalone w oparciu o § 2 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015r., poz. 1804 ze zm.) oraz kwoty po 17,00zł tytułem opłat od pełnomocnictw, a także wynagrodzenie biegłego w wysokości 929,15 zł, które w całości zostało pokryte z zaliczki wpłaconej przez strony. Suma kosztów postępowania wyniosła 9.276,15 zł. Powód wygrał proces jedynie co do 22,49 % i powinien ponieść 77,51% kosztów postępowania, czyli kwotę 7.189,94 zł. Tymczasem powód poniósł koszty opłaty sądowej, wynagrodzenia pełnomocnika i zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, czyli łącznie kwotę 5.530 zł. Różnica tych kwot podlega więc zwrotowi na rzecz pozwanego, o czym rozstrzygnięto w punkcie 3 wyroku. Ponadto Sąd zwrócił pozwanemu kwotę 670,850zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

sędzia Magdalena Berczyńska – Bruś

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE