UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznawana była w postępowaniu „uproszczonym”

Pozwem z dnia 17 lipca 2020 r. powodowie F. S. i P. Ł. wnieśli przeciwko (...) spółce akcyjnej w W. o zapłatę kwoty 1660,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 20 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, iż dnia 4 lutego 2020 r. doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki T. (...) o nr rej (...), należący do M. W., a wykorzystywany w celach prowadzenia zajęć nauki jazdy. Sprawca zdarzenia objęty był ochroną ubezpieczeniową na podstawie polisy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z pozwaną. Poszkodowany dokonał zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawy, który przyjął na siebie odpowiedzialność co do zasady i wszczął postępowanie likwidacyjne. Z uwagi na niemożność korzystania przez poszkodowanego z uszkodzonego pojazdu, poszkodowany zwrócił się do powodów o wynajem pojazdu zastępczego, który trwał 9 dni przy stawce 400 zł netto, a jego koszt wyniósł 4428 zł. Powodowie zgłosili nabytą od poszkodowanego wierzytelność ubezpieczycielowi sprawcy, który z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego przyznał kwotę 2765,50 zł brutto uznając cały okres najmu, przy zweryfikowanej stawce do kwoty 250 netto za dobę.

Nakazem zapłaty z dnia 28 lipca 2020 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwana wniosła sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwane towarzystwo ubezpieczeń zakwestionowało legitymację czynną powodów, wobec niewykazania causy umowy cesji oraz zakwestionowało wysokość dobowej stawki najmu zastosowanej przez powodów wskazując, iż poszkodowany mógł wynająć pojazd zastępczy po znacznie niższych stawkach.

W toku postępowania strony postępowania podtrzymały swoje stanowisko.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 lutego 2020 r. doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki T. (...) o nr rej (...) należący do M. W., przystosowany i wykorzystywany do prowadzenia zajęć nauki jazdy przez 8-10 godzin na dobę. Pojazd wyposażony był w instalacje gazową. Sprawca zdarzenia objęty był ochroną ubezpieczeniową na podstawie polisy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z pozwaną.

Poszkodowany zwrócił się do powodów o pomoc w dochodzeniu należnego odszkodowania. Powodowie dokonali zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy, który przyjął na siebie odpowiedzialność co do zasady i wszczął postępowanie likwidacyjne, zarejestrowane pod sygn. 0557521.01.

Dnia 20 lutego 2020 r. poszkodowany zawarł z powodami umowę najmu pojazdu zastępczego marki T. (...) nr rej. (...), przystosowanego do prowadzenia zajęć nauki jazdy, przy dobowej stawce najmu wynoszącej 400 zł netto. Dnia 25 lutego 2020 r. warsztat naprawy sporządził kalkulację naprawy pojazdu poszkodowanego, ustalając jej koszt na kwotę 9571,05 zł brutto.

Dowód:

- harmonogram naprawy k. 14;

- umowa najmu z dnia 20 lutego 2020 r. k. 8v.;

- kalkulacja z dnia 25 lutego 2020 r. k. 10v.-13;

- akta szkody, płyta CD k. 33;

- zeznania świadka M. W. k. 48v.;

Dnia 6 marca 2020 r. poszkodowany zwrócił wynajęty pojazd zastępczy w związku z odbiorem jego pojazdu po naprawie.

Dowód:

- harmonogram naprawy k. 14;

- potwierdzenie zwrotu pojazdu k. 9;

- oświadczenie k. 10;

Dnia 1 kwietnia 2020 r. powodowie wystawili na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 4428 zł brutto tytułem najmu pojazdu zastępczego przez okres 9 dni, przy dobowej stawce najmu wynoszącej 400 zł netto.

Tego samego dnia, poszkodowany zwarł z powodami umowę cesji wierzytelności, na podstawie której zbył na ich rzecz wierzytelność przysługującą mu z tytułu faktury VAT nr (...) w stosunku do (...) spółki akcyjnej w W..

Dowód:

- faktura VAT nr (...) k. 9v.;

- umowa cesji z dnia 1 kwietnia 2020 r. k. 22;

Pismem z dnia 10 kwietnia 2020 r. powodowie dokonali zgłoszenia pozwanemu towarzystwu ubezpieczeń nabytej od poszkodowanego wierzytelności, wnosząc o zapłatę kwoty 4428 zł.

Dowód:

- pismo z dnia 10 kwietnia 2020 r. k. 8;

Decyzją z dnia 20 maja 2020 r. pozwane towarzystwo ubezpieczeń odmówiło wypłaty odszkodowania tytułem najmu pojazdu zastępczego.

Dowód:

- decyzja A. z dnia 20 maja 2020 r. k. 14v.-15;

Decyzją z dnia 27 maja 2020 r. pozwane towarzystwo ubezpieczeń przyznało powodom odszkodowanie tytułem najmu pojazdu zastępczego w kwocie 2767,50 zł brutto, uznając za uzasadniony cały okres najmu (9 dni), przy zweryfikowanej dobowej stawce najmu do kwoty 250 zł netto.

Dowód:

- decyzja A. z dnia 27 maja 2020 r. k. 18;

Pismem z dnia 4 czerwca 2020 r. powodowie wnieśli odwołanie od decyzji ubezpieczyciela, wzywając do zapłaty w terminie 7 dni.

Pismem z dnia 8 czerwca 2020 r. powodowie wnieśli odwołanie od decyzji ubezpieczyciela, wzywając do zapłaty kwoty 1660,50 zł w terminie 7 dni.

Dowód:

- pismo z dnia 4 czerwca 2020 r. k. 16-17;

- pismo z dnia 8 czerwca 2020 r. k. 19-20;

Decyzją z dnia 27 czerwca 2020 r. pozwane towarzystwo ubezpieczeń podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko, odmawiając wypłaty dalszego odszkodowania tytułem najmu pojazdu zastępczego.

Dowód:

- decyzja A. z dnia 27 czerwca 2020 r. k. 21;

Stawki dla jednej doby przy 9 dniowym okresie najmu auta przystosowanego do nauki jazdy oraz wyposażonego w instalację zasilania (...), odpowiadającego klasie samochodu uszkodzonego na rynku lokalnym województwa (...) w okresie zaistnienia szkody, przy płatności gotówkowej kosztów z uwzględnieniem nielimitowanego przebiegu kilometrów, pełnego ubezpieczenia oraz zniesionego udziału własnego w szkodach, kształtowały się w przedziale 369 zł do 500 zł netto (453,87 zł do 615 zł brutto), zaś średnia wartość ww. stawek wynosiła 417,25 zł netto (513,22 zł brutto).

Natomiast przy bezgotówkowym rozliczeniu kosztów najmu, stawki netto zawierały się w przedziale od 429 zł do 575 zł netto (527,67 zł do 707,25 zł brutto), zaś średnia wartość ww. stawek wynosiła 481 zł netto (591,63 zł brutto).

Dowód:

- opinia biegłego sądowego R. S. k. 52-55, 71;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione w całości.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowił art. 822 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Odpowiedzialność pozwanego towarzystwa ubezpieczeń wynikała również z art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązkiem odszkodowawczym ubezpieczyciela wobec poszkodowanego są objęte wszelkie postaci szkody wyrządzone tej osobie, a więc zarówno szkody na osobie, jak i szkody na mieniu, co wynika z art. 34 ust. 1 powołanej ustawy.

Bezspornym jest, iż pojazd sprawcy wypadku, w którym doszło do uszkodzenia pojazdu ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Również bezsporna jest osoba poszkodowanego. Niezbędność wynajęcia pojazdu zastępczego potwierdził świadek M. W. w oświadczeniu i zeznaniach.

Pozwana wypłaciła dotychczas odszkodowanie w kwocie 2767,50zł za 9 dni, przy stawce 250zł netto. Spór dotyczy więc nie zasady ale wysokości odszkodowania. Strony są zgodne, co do zasadności 9 dniowego okresu trwania najmu.

Zgodnie z art. 509 §1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Stosownie do art. 882 §4 k.c. poszkodowany może dochodzić odszkodowania bezpośrednio od ubezpieczyciela sprawcy. Jest to samodzielne odrębne roszczenie, które może być przedmiotem obrotu. Fakt zawarcia umowy najmu i nabycia wierzytelności przez powoda wynika z przedstawionych dokumentów. Okoliczność tą potwierdził świadek M. W.. Sama pozwana nie miała wątpliwości w zakresie nabycia wierzytelności przez powoda, czego efektem było wypłacenie mu części odszkodowania z faktury wskazanej w pozwie.

Świadczeniem wzajemnym poszkodowanego w niniejszej sprawie nie było świadczenie pieniężne, lecz przeniesienie wierzytelności. Zawarcie tego typu umowy nie budzi wątpliwości w płaszczyźnie normy art. 353¹ k.p.c. Umowa taka spotykana jest często w praktyce tzw. likwidacji szkód komunikacyjnych. Zaletą tego rodzaju rozliczenia (określanego często w praktyce jako „bezgotówkowa likwidacja szkody") jest atrakcyjna dla poszkodowanego forma, która ogranicza ryzyko uzyskania odszkodowania nie pokrywającego w całości poniesionych kosztów. Przedstawiona forma rozliczeń między poszkodowanym i wynajmującym nie pozwala na przyjęcie, by koszty wskazane przez powoda w fakturze VAT mogły być uznane za równowartość kosztów poniesionych przez poszkodowanego czy też kosztów koniecznych do naprawienia szkody poniesionej przez poszkodowanego w wyniku zdarzenia, za które pozwany ponosi odpowiedzialność. Wartość wynagrodzenia nie stanowiła przedmiotu negocjacji, skoro założeniem transakcji między tymi podmiotami było, iż wynajmujący otrzyma wynagrodzenie w postaci przelewu wierzytelności w stosunku do ubezpieczyciela. Dlatego też niezbędna jest weryfikacja zastosowanej stawki w kontekście stawek obowiązujących na lokalnym rynku.

Sąd dokonał oceny stawki wskazywanej w pozwie w oparciu o dowód z opinii biegłego. Biegły wskazał stawki pojazdu przystosowanego do nauki jazdy wyposażonego w instalacje (...) bez limitu kilometrów na rynku (...). Przy rozliczeniu gotówkowym średnia stawka to 417,25zł netto, a przy bezgotówkowym 481zł netto. Na rozprawie biegły sprecyzował jak pozyskał informacje niezbędne do wydania opinii. Wyjaśnił też, że od chwili zdarzenia do chwili sporządzenia opinii ceny najmu tego typu pojazdu nie uległy istotnej zmianie. Jeśli idzie o opcję braku limitu kilometrów, to zauważyć należy, że uszkodzony pojazd służył do nauki jazdy. Z zeznań świadka M. W. wynika, że był użytkowny 8-10godzin na dobę. W innych postępowaniach właściciele szkół jazdy wskazują na podobne dobowe okresy użytkowania. Jeśli do tego uwzględni się przerobienie pojazdu na instalację gazową, którą zakłada się do pojazdów przemierzających znaczne odległości oraz ustne wyjaśnienia biegłego, że samochody do nauki jazdy przejeżdżają do kilkuset kilometrów na dobę to nie może być wątpliwości, że niezbędny był wynajem pojazdu w opcji bez limitu kilometrów. Dodatkowo odnotować można, że istotne jest to nie ile kilometrów samochód faktycznie przejechał, ale ile zazwyczaj przejeżdża, bo stawkę i warunki najmu ustala się przed zawarciem umowy. Kwestia limitu kilometrów nie była podnoszona w sprzeciwie, ani nawet po otrzymaniu postanowienia o dopuszczeniu dowodu. Pozwana zaczęła wysuwać swoje zarzuty dopiero gdy zapoznała się z niekorzystną opinię. Wniosek o zobowiązanie powoda do złożenia dokumentów był spóźniony. Nadto protokół zwrotu pojazdu jest już w aktach sprawy. Pozwana miała też okazję wyjaśnić tą kwestię na rozprawie w czasie przesłuchania świadka. Podobnie spóźniony jest wniosek o zobowiązanie biegłego, aby zwracał się do PZMot lub innych firm motoryzacyjnych o podanie stawek rynkowych. Jeżeli pozwana uznaje dane takie za istotne, to nic nie stało na przeszkodzie żeby sama takie dane uzyskała, a co najmniej podjęła próbę ich uzyskania lub złożyła stosowny wniosek na właściwym etapie postepowania.

Reasumując stawka 400zł dochodzona przez powodów mieści się w ramach stawek średnich obowiązujących na rynku (...), a należne odszkodowanie to 4428zł (9 dni x 400 netto + vat), dotychczas wypłacono kwotę 2767,50zł, zasądzeniu podlega więc różnica dochodzona pozwem. Rozliczenie w kwocie brutto nie jest sporne między stronami i wynika z obowiązujących przepisów.

Odsetki przyznano na podstawie art. 817 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu.

Istotne elementy materiału dowodowego omówione zostały we wcześniejszej fazie uzasadnienia. Dla porządku wskazać należy, że Sąd dokonał ustaleń w oparciu o częściowo niesporne twierdzenia stron, dowody z dokumentów, dowód z zeznań świadka M. W. oraz dowód z opinii biegłego. Autentyczność i treść dokumentów nie była kwestionowana, strony wyprowadzały z nich jedynie częściowo odmienne wnioski. Zeznania świadka są wiarygodne i korespondują z pozostałym materiałem dowodowym.

Dowód z opinii biegłego stosownie do utrwalonych w nauce i orzecznictwie poglądów, ze względu na swoją specyfikę może być oceniany przez sąd jedynie w płaszczyźnie poprawności logicznej, zgodności z zasadami doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej (por. Wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2004r, sygn.akt II CK 572/04, Lex nr 151656). Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wyprowadzać własne stwierdzenia (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1990r sygn. akt I PR 148/90 opubl. Lex nr 5319, OSP 1991/11/300, wyrok SN z dnia 13 października 1987 r., II URN 228/87 opubl. PiZS 1988, nr 7, poz. 62, Komentarz do art.278 kodeksu postępowania cywilnego, [w:] Bodio J., Demendecki T., Jakubecki A., Marcewicz O., Telenga P., Wójcik M.P., Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Oficyna, 2008, wyd. III.). Biegły sporządzający opinię jest stałym i długoletnim biegłym sądowym. Nie ma podstaw do podważania jego kwalifikacji, wyjaśnień i metodyki opartych na wiedzy i doświadczeniu. Na rozprawie biegły logicznie odniósł się do zarzutów pozwanej.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.).

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach stanowi art. 98 k.p.c. Na zasądzone koszty składa się opłata od pozwu 200 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 34zł, koszty biegłego 608zł (512zł + 96zł) oraz koszt wynagrodzenia pełnomocnika 900zł. Wysokość kosztów wynagrodzenia pełnomocnika ustalono w wysokości stawki minimalnej na podstawie §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800).

Mając na uwadze powyższe rozstrzygnięto jak w punkcie II sentencji.

Pozostała część zaliczki zostanie zwrócona stronie powodowej po uprawomocnieniu się wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE