Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 226/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 20 grudnia 2018r., sygn. akt V K 98/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., poprzez niecałościową i dowolną ocenę opinii biegłego J. M. (1);

- art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., poprzez niecałościową i dowolną ocenę dokumentacji medycznej dotyczącej pokrzywdzonej;

- art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. poprzez błędną ocenę dowodów i bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym zabójstwa;

- art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. poprzez nieprawidłową ocenę zeznań K. Ł., co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych, polegających na przyjęciu, że rana kłuta brzucha została powodowana ręką oskarżonego;

- art. 167 k.p.k. w zw. z art. 201 i 193 k.p.k., art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k., art. 192 § 2 k.p.k.

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

jako wniosek alternatywny

☒

Zmiana i uniewinnienie

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

B. O.

1.  Nie stwierdzono objawów choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego, ani innych zakłóceń czynności psychicznych znoszących, lub ograniczających możliwość rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania swoim postępowaniem. Miał w czasie czynu zachowaną poczytalność. Rozpoznano zaburzenia adaptacyjne.

2.

Opinia biegłego dotyczy charakteru obrażeń ciała K. C., mechanizmu ich powstania i siły godzących urazów.

3. Zachowanie określono jako poprawne, oskarżony nie był karany dyscyplinarnie, był nagradzany regulaminowo, Nie deklaruje przynależności do podkultury przestępczej.

1.Opinia sądowo – psychiatryczna

2. opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej M. O.

3. opinia z zakładu karnego

k. 1626 – 1649

k.1454 1457, k. 1578 – 1581 oraz protokół rozprawy głównej z dnia 22 lutego 2021r.

k. 1441 - 1442

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

2.

3.

Opinia sądowo – psychiatryczna.

Opinia medyka sądowego M. O..

Opinia z zakładu karnego.

Jest wyczerpująca i sporządzona zgodnie z wymogami prawnymi, przez biegłych kompetentnych w swojej dziedzinie.

Opinia biegłego M. O. stanowi wiarygodne źródło dowodowe, albowiem koresponduje z opinią biegłego z zakresu chirurgii J. M. (2), a nadto ją uzupełnia.

Obie opinie nie były kwestionowane przez strony.

Opinia jest bezstronna i obiektywna.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Zarówno zarzut obrazy prawa procesowego, jak i dokonania błędnych ustaleń faktycznych dotyczących zamiaru oskarżonego.

Jako częściowo zasadny uznano zarzut obrazy prawa procesowego dotyczący postępowania dowodowego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Powody wskazane w pkt. 5.2

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oraz uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, nie był zasadny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie zachodziły przesłanki z art. 437 § 2 k.p.k., a nadto dlatego, że Sąd odwoławczy uzupełnił postępowanie dowodowe. Z tych powodów nie było możliwe uchylenie wyroku. Wniosek o zmianę i uniewinnienie także nie był zasadny, bowiem zebrany w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazywał na to, że B. O. był sprawcą spowodowania u K. C. (1) obrażeń ciała, z których jedno – rana kłuta brzucha penetrująca do jamy otrzewnej skutkowała rozstrojem zdrowia na okres powyżej 7 dni.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrokiem z dnia 5 marca 2021r. Sąd Okręgowy w Warszawie utrzymał w mocy rozstrzygnięcie z punktu III wyroku dotyczące zasądzenia 50 tyś. złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz z punktu V o dowodach rzeczowych.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

K. C. (2) niewątpliwie doznała krzywdy z tytułu cierpień psychicznych i fizycznych, a zatem winna otrzymać adekwatną do cierpień rekompensatę.

Dowody zbędne dla postępowania zwraca się stronie, do której należą.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny w Warszawie z dnia 5 marca 2021r., w sprawie II AKa 226/19 zmienił zaskarżony wyrok wobec B. O. w ten sposób, że w ramach przypisanego mu czynu uznał go za winnego tego, że:

w nocy z dnia 29 na 30 października 2017r. w W. wielokrotnie uderzając rękoma po głowie i ciele oraz przy użyciu noża spowodował u K. C. obrażenia w postaci licznych zasinień na twarzy i czole, otarcia naskórka lewej małżowiny usznej, ran ciętych i kłutych w obrębie kończyn górnych i dolnych oraz innych, przy czym rana kłuta brzucha o kanale drążącym do jamy otrzewnej z wytrzewieniem sieci większej spowodowała o pokrzywdzonej rozstrój zdrowia inny niż określony w art. 156 § 1 k.k., na okres powyżej 7 dni

- tj. czynu z art. 157 § 1 k.k. i na tej podstawie skazał go na karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności;

2. uchylił orzeczony w punkcie II środek karny w postaci zakazu zbliżania się do K. C.;

3. na podst. art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 30 października 2017r. do dnia 5 marca 2021r.;

4. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie;

5. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania sądowego za obie instancje, w tym opłatę w kwocie 400 (czterystu) złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok, choć nie uniewinnił B. O., zgodnie z wnioskiem apelacyjnym jego obrońcy.

W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że wskazówkami co do tego, czy sprawca miał zamiar popełnienia zabójstwa są takie czynniki jak przyczyny i tło zajścia, rodzaj użytego narzędzia, umiejscowienie i intensywność zadanych ciosów czy spowodowanie określonych obrażeń ciała, osobowość sprawcy, jego zachowanie przed popełnieniem czynu i po jego popełnieniu, stosunek do pokrzywdzonego.

Skarżący w apelacji wiele uwagi poświęcił stronie przedmiotowej przestępstwa akcentując fakt doznania przez pokrzywdzoną nieznacznych obrażeń ciała. Choć rodzaj doznanych obrażeń ciała sam w sobie nie w każdym przypadku stanowi najważniejszą przesłankę determinującą zamiar sprawcy, to jednak przyznać należy rację skarżącemu, który wytknął Sądowi I instancji, że bez pokrycia w materiale dowodowym przyjął, iż oskarżony zadawał ciosy „z dość znaczną siłą w newralgiczne dla człowieka okolice ciała” oraz, że pokrzywdzona została przyjęta do szpitala w stanie ciężkim.

Dla porządku wskazać należy, że w czasie wydawania zaskarżonego orzeczenia Sąd Okręgowy dysponował wyłącznie opinią biegłego z zakresu chirurgii – J. M. (1), który nie podjął się oceny siły ciosów, a zatem ustalenie Sądu I instancji w tym zakresie było dowolne. Kwestia ta została wyjaśniona wskutek dopuszczenia przez Sąd odwoławczy dowodu z opinii biegłego medyka sądowego – M. O..

Generalnie rzecz ujmując obaj biegli byli zgodni co do tego, że K. C. (3) doznała obrażeń ciała w postaci: zasinień na twarzy i czole, otarcia naskórka lewej małżowiny usznej, rany kłutej lewego gruczołu sutkowego, rany kłutej brzucha o kanale drążącym do jamy otrzewnej z wytrzewieniem sieci większej, ran ciętych lewego przedramienia i dłoni, rany kłutej lewego ramienia, ran kłutych w obrębie kolana prawego i lewego, dwóch ran kłutych prawego podudzia. Naruszenie czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni spowodowała rana jamy brzusznej, penetrująca do otrzewnej. Pozostałe były powierzchownymi. Działanie oskarżonego narażało pokrzywdzoną na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia w rozumieniu art. 160 k.k., lecz nie art. 156 k.k.

Analizując pisemne motywy wyroku należy dojść do wniosku, że stopień zagrożenia życia K. C. sąd meriti wyprowadził z hipotetycznych wypowiedzi J. M. (1) dotyczących możliwych wariantów spowodowania uszkodzenia narządów miąższowych -wątroby, śledziony, płuc, czy jelit, do czego w tym przypadku nie doszło, co jasno należy powiedzieć.

Co się zaś tyczy siły ciosów, to biegły M. O. wskazał, że do powstania zasinień i otarć naskórka doszło na skutek tępych urazów mechanicznych godzących w głowę z siłą do umiarkowanej. Do powstania ran kłutych doszło pod działaniem narzędzia ostrego, kończystego godzącego w różne okolice ciała z minimalnie umiarkowaną siłą. Do powstania ran ciętych doszło pod działaniem narzędzia ostrego o krawędzi stycznie przesuwającej się po powierzchni ciała pokrzywdzonej i minimalnie umiarkowanym nacisku pod działaniem narzędzia ostro – kończystego jak np. nóż.

W opinii uzupełniającej z dnia 1 września 2020r. biegły sprecyzował, że obrażenia w postaci otarć naskórka i zasinień powstają już przy stosunkowo niewielkiej sile (energii zadania ciosu na tyle, że nie powoduje przerwania ciągłości powłok skórnych, ani uszkodzeń głębiej leżących struktur np. kostnych). Do powstania ran kłutych doszło pod działaniem narzędzia ostrego godzącego z minimalnie umiarkowaną siłą – co należy rozumieć, iż minimalna siła potrzebna do powstania stwierdzonych ran musiała być przynajmniej umiarkowana, przy czym sprawca mógł również użyć większej (znacznej) siły do zadawania ciosów. Podobnie w przypadku ran ciętych – do ich powstania nacisk narzędzia na powłoki ciała był przynajmniej umiarkowany, przy czym nie można wykluczyć, że sprawca mógł użyć większej siły nacisku (energii do zadania ciosu).

Tak więc stwierdzić należy, że siła ciosu jest możliwa do określenia jedynie orientacyjnie, a nie kategorycznie, co nie ma większego znaczenia, bowiem z zeznań pokrzywdzonej uznanych w zakresie przebiegu zdarzenia za wiarygodne wynika, że podejmowała działania obronne, a zatem dochodziło do wyhamowania siły ciosów.

Niezasadne było oczekiwanie przez autora apelacji przesłuchania K. C. w obecności psychologa. Brak jest jakichkolwiek dowodów na to, że pokrzywdzona w czasie czynu znajdowała się pod wpływem narkotyków, a nadto przeszła terapię od uzależnienia. Pokrzywdzona była pod działaniem alkoholu. Sądzić jednak należy, że niewielkim skoro nie wszystkie osoby, które miały z nią kontakt bezpośredni wyczuwały woń alkoholu. Ponadto zauważyć należy, że Sąd Okręgowy miał bezpośredni kontakt z pokrzywdzoną i nie dostrzegł mankamentów w zakresie postrzegania i odtwarzania faktów.

Argumentem na brak wiarygodności K. C. (1) nie jest to, że nie uznano za udowodnione przestępstwo znęcania. W wyniku całościowej oceny materiału dowodowego sąd doszedł do wniosku, że konflikty miały charakter obopólny.

Wbrew twierdzeniu skarżącego odrzucić należy możliwość by K. C. (3) sama sobie spowodowała obrażenia ciała, w tym ranę kłutą jamy brzusznej, skutkującą rozstrojem zdrowia na okres powyżej 7 dni. Autor apelacji swój wniosek wysnuł na podstawie zeznań A. Ł., który miał widzieć pokrzywdzoną z nożem w brzuchu. Niezależnie od tego, że świadek odwoływał się do niepamięci, to jego zdaniem wyjęcie noża z brzucha miało mieć miejsce u sąsiada, pod nr 515, albo przed drzwiami, albo w mieszkaniu (k. 940 – 942). Okoliczności tej nie potwierdzili W. C. (1) i A. C., według których K. C. (3) przyszła z nożem w ręku i na polecenie W. C. położyła go na podłodze.

Nawet jednak, gdyby przyjąć, że to świadek Ł. trafnie poczynił obserwacje, to nic korzystnego dla oskarżonego z tego nie wynika, bo nie wyklucza spowodowania obrażeń ręką obcą.

Według biegłego M. O. u pokrzywdzonej nie doszło do uszkodzenia ścięgien, więc teoretycznie mogła dokonać samookaleczeń. Praktycznie jednak taką możliwość wykluczają zeznania sąsiadki A. G. (k. 75 – 77, k. 792), która słyszała krzyki kobiety „przestań, to boli” i wydawanie przez mężczyznę odgłosów „ryku”, jakby wpadł w szał. Poza tym za takim przebiegiem zdarzenia przemawia treść telefonicznych wiadomości tekstowych, w których K. C. (3) uspokajała oskarżonego.

Wobec powyższego za niekwestionowalny przyjąć należy fakt spowodowania obrażeń pokrzywdzonej przez oskarżonego.

Słusznie natomiast w apelacji wskazano, że Sąd I instancji dokonał błędnych ustaleń faktycznych w zakresie zamiaru z jakim działał B. O.. Sąd Okręgowy trafnie uznał za nieistotne w realiach przebiegu tego zdarzenia groźby pozbawienia życia kierowane pod adresem pokrzywdzonej, niemniej jednak dokonując pobieżnej analizy materiału dowodowego wadliwie uznał, że działaniu oskarżonego towarzyszył ewentualny zamiar zabójstwa.

Jak wynika z pisemnych motywów wyroku (brak numeracji kart) Sąd Okręgowy przyjął, że usiłowanie przestępstwa z art. 148 § 1 k.k. przybrało formę usiłowania zakończonego, tj. takiego, gdzie sprawca wykonał wszystkie czynności mające prowadzić do pełnej realizacji znamion czynu zabronionego i ze swej strony nie musi już przedsiębrać czegokolwiek, a jedynie oczekiwać rezultatów swego zachowania.

Nad takim stwierdzeniem nie można przejść bezrefleksyjnie, bowiem w żaden sposób nie zostało uargumentowane, a ponadto materiał dowodowy nie uzasadnia takiego stanowiska. Gdyby Sąd I instancji szczegółowo przeanalizował zeznania pokrzywdzonej, to z pewnością nie doszedłby do wniosku, który decyduje o przyszłości podsądnego, a którego interes powinien być traktowany równorzędnie, tak samo jak interes pokrzywdzonej tj. sprawiedliwie.

Na k. 46 – 49 K. C. (3) zeznała, że po chwili szarpania się poczuła, że B. rozluźnia uchwyt noża. Na chwilę położył się na łóżku, za chwilę położył się na podłodze. „Ja tłumaczyłam mu, że może mnie zabić, a wtedy trafi do więzienia, a dzieci zostaną same. B. leżąc na podłodze zaczął krzyczeć, żebym go zabiła. Ja wykorzystałam tę sytuację, zabrałam ten nóż, chwyciłam starszego syna za rękę i wybiegłam”. Podobnie, lecz mniej szczegółowo pokrzywdzona zeznała na k. 170 – 172.

Podczas rozprawy (k. 475 – 477) zeznała wręcz, że chwyciła B. za ręce i nóż. On w pewnym momencie puścił, rzucił się na podłogę i mówił „zabij mnie”. Na k. 638 ponownie pokrzywdzona zeznała, że pod wpływem perswazji słownej „on ten nóż puścił, zsunął się z łóżka na podłogę i mówił do mnie, żebym go zabiła”.

Co prawda żaden organ procesowy nie uszczegółowił zeznań K. C. co do momentu przejęcia noża, to jednak pomimo odczuć pokrzywdzonej, że należy zabrać nóż w tym celu, aby nie został ponownie użyty, to przyjąć należy, że B. O. bądź oddał nóż, bądź pozwolił na jego odebranie zachowując się biernie. Nie kontynuował ataku,a co istotne choć nie było ku temu przeszkód. Mógł próbować odebrać nóż, bić rękoma, jak na początku zdarzenia. On tymczasem płożył się na podłodze, dając czas na ubranie dziecka konkubiny i wyjście. Sam natomiast pozostał w tym samym miejscu, nie próbując nawet ponawiać ataku, niezależnie od tego, czy było to skutkiem jego własnych przemyśleń, czy perswazji konkubiny.

Odwołując się ponownie do opinii biegłego M. O. z rozprawy odwoławczej, wykluczyć trzeba tezę Sądu I instancji na temat tego, by B. O. sądząc, że zmierzając w kierunku pozbawienia życia pokrzywdzonej oczekiwał na zamierzony skutek. Pokrzywdzona nie wykrwawiła się na tyle, by konieczne było podanie jej preparatów krwiopochodnych, a rana kłuta brzucha była zagrażająca dla jej życia wyłącznie pod warunkiem, gdyby nie zgłosiła się do lekarza, a nadto pod warunkiem, gdyby podczas samoistnego gojenia doszło do infekcji. Istotne jest także to, że K. C. mieszkanie opuściła o własnych siłach, nie niepokojona przez oskarżonego. Nic nie wskazywało na to, że jej stan jest na tyle ciężki, że nawet jeśli wyjdzie z mieszkania to umrze. Uwzględnić też należy fakt, że zdarzenie zaistniało w miejscu zamieszkanym – w bloku, gdzie można było liczyć na pomoc osób trzecich.

Zmiana zachowania B. O. jednoznacznie przemawia za tym, że nie chciał pozbawić życia matki swego dziecka. Oskarżony i pokrzywdzona utrwalili nieakceptowalny społecznie sposób rozwiązywania konfliktów, lecz tym razem miał on bardziej niż zazwyczaj drastyczny przebieg. B. O. chciał spowodować pokrzywdzonej dolegliwość polegającą na spowodowaniu obrażeń ciała, lecz nie ma dowodów na to, że działał z zamiarem zabójstwa.

Sąd odwoławczy kierował się zasadami sądowego wymiaru kary wyrażonymi w art. 53 k.k. Kara została orzeczona w maksymalnym wymiarze przewidzianym w art. 157 § 1 k., bowiem pomimo pozytywnej opinii z Zakładu Karnego B. O. był już karany sądownie. Czynu dopuścił się bez powodu, a co najmniej z błahego powodu (spotkania z koleżanką pokrzywdzonej i farbowania włosów), co rodziło naturalną konsekwencję ojca do opieki nad dzieckiem. Przestępstwo zostało spowodowane na szkodę osoby najbliższej, która miała prawo oczekiwać wsparcia, a nie niekontrolowanej agresji, która wywołała stres i negatywne odczucia, które zapewne będą towarzyszyły K. C. przez wiele lat życia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Uchylenie orzeczonego w punkcie II środka karnego w postaci zakazu zbliżania się do K. C. związane było z tym, że aktualnie B. O. i K. C. (3) nie zamieszkują ze sobą, a posiadają wspólne dziecko, o kontakcie, z którym powinien zadecydować Sąd Rodzinny.

Nie ulega wątpliwości, że pokrzywdzona odczuła zdarzenie jako bardzo traumatyczne, ale biegli psychiatrzy przeanalizowali linię życiową oskarżonego i nie rozpoznali u niego osobowości dyssocjalnej. Dysponuje on potencjałem intelektualnym pozwalającym na dobre społeczne przystosowanie.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4

Na podst. art. 626 § 1 k.p.k., art.635 k.p.k. sąd orzekł o kosztach postępowania odwoławczego, a opłacie na podst. art. 2 ust 1 pkt 5 ustawy z dnia 23 czerwca o opłatach w sprawach karnych z późniejszymi zmianami.

7.  PODPIS

Anna Zdziarska Dorota Tyrała Izabela Szumniak

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie jako ewentualny wniosek

☒

Zmiana i uniewinnienie