UZASADNIENIE

W dniu 27 stycznia 2017 r. (...) w W. wystąpił z powództwem przeciwko S. B. domagając się zasądzenia kwoty 43.104,76 zł oraz kosztów procesu (k.3-5).

W skutecznie wniesionym sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanego w elektronicznym postepowaniu upominawczym pozwana wniosła o oddalenie powództwa (k.9-9v).

W toku procesu przed Sądem Rejonowym w Wąbrzeźnie strony podtrzymały swoje stanowiska (k.26-27v, k.57, k.101-102v, k.103-105, k. 155- protokół rozprawy z 20 marca 2019 r. - czas zapisu: od 00:04:00, k.165-166, k. 175, k. 212).

Sprawa podlegała rozpoznaniu w postępowaniu zwykłym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 08 grudnia 2015 r. S. B. zawarła z (...) w W. umowę kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...), na podstawie której został jej udzielony kredyt na okres 96 miesięcy. Całkowita kwota kredytu wynosiła 30.000 zł, natomiast całkowita kwota do zapłaty 60.708,05 zł - w tym 6.887,98 zł prowizji, 6.984,50 zł składki ubezpieczeniowej z tytułu umowy ubezpieczenia na wypadek zgonu w wyniku nieszczęśliwego wypadku oraz poważnego zachorowania „indywidualny program ochrony na wszelki wypadek” i 16.835,57 zł odsetek od kapitału. Kredyt był oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 8,49% w stosunku rocznym. Raty kredytu były równe i wynosiły po 631,19 zł za wyjątkiem pierwszej wyrównawczej w kwocie nie wyższej niż 745 zł, a ich spłata miała następować do 19-tego dnia każdego miesiąca, poczynając od 19 stycznia 2016 r. W przypadku opóźnienia w spłacie kredytu bank był uprawniony do naliczania odsetek za opóźnienie w wysokości 4-krotności stopy kredytu lombardowego NBP. Bank miał prawo wypowiedzieć umowę z zachowaniem 1-miesięcznego okresu, m.in. gdy kredytobiorca opóźniał się z zapłatą pełnej raty za co najmniej jeden okres płatności.

Dowody:

- wniosek o udzielnie kredytu (k.123-123v);

- karta produktu indywidualny program ochrony na wszelki wypadek (k.120-121v);

- wniosek o zawarcie umowy ubezpieczenia (k.108-109);

- karta informacyjna kredytobiorcy (k.124-125);

- formularz informacyjny dot. kredytu konsumenckiego (k.129-130);

- umowa kredytu konsumpcyjnego gotówkowego (k.111-118).

Pozwana nigdy nie leczyła się psychiatrycznie, w latach 2013 - 2015 nie korzystała z opieki medycznej Centrum Medycznego (...) Sp. z o.o. w G..

Dowody:

- pisma przychodni z 02.04.2019 r. i 17.02.2020 (k.196);

- zeznania pozwanej (protokół przesłuchania z 06.10.2020 - k.226-227).

W związku z powstaniem zaległości w spłacie kredytu, pismem datowanym na 02 sierpnia 2016 r. powód wezwał pozwaną do uregulowania w terminie 14 dni zaległości wynoszącej 1.918,82 zł, pod rygorem wypowiedzenia umowy. W dniu 20 października 2016 r. (...) złożył oświadczenie o wypowiedzeniu pozwanej umowy kredytu nr (...) z zachowaniem miesięcznego terminu rozwiązania. Następnie w piśmie z 29 grudnia 2016 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty należności obejmującej kwoty: 42.115,95 zł tytułem kapitału, 514,59 zł odsetek umownych, 178,61 zł odsetek za opóźnienie i 3,14 zł za czynności windykacyjne.

Dowody:

- wezwanie do zapłaty (k.127);

- wypowiedzenie umowy (k.136-138);

- ostateczne wezwanie do zapłaty (k.140).

Na dzień 24 stycznia 2017 r. zobowiązanie pozwanej wynikające z umowy kredytu nr (...) z 08 grudnia 2015 r. wynosiło 43.104,76 zł i składały się na nie:

- niespłacony kapitał: 42.115,95 zł,

- odsetki umowne za okres korzystania z kapitału w wysokości 8,49% od 20 czerwca 2016 r. do 29 grudnia 2016 r.: 514,59 zł,

- odsetki za opóźnienie od niespłaconego kapitału w wysokości 10% od 20 czerwca 2016 r. do 24 stycznia 2017 r.: 471,08 zł;

- opłaty i inne prowizje: 3,14 zł

Dowody:

- wyciąg z ksiąg bankowych powoda (k.30);

- zestawienie należności i spłat kredytu (k.106-106v);

- historia odsetek (k.108-108v).

Sąd zważył, co następuje:

W oparciu o zaprezentowane przez stronę powodową dowody, które sąd uznał za wiarygodne, powództwo okazało się w całości uzasadnione.

Powód wywodził swoje roszczenie z umowy kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...), którą zawarł z pozwaną, jako konsumentem. Podstawę prawną jego roszczenia stanowił art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U.2015.128 j.t. z późn.zm.), zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu oraz przepisy obowiązującej w dniu zawarcia umowy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U.2014.1497 j.t.), w szczególności art. 3 ust. 1 stanowiący, iż przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi.

Za pomocą przedłożonych dokumentów prywatnych, w szczególności pisemnej umowy kredytu, powód wykazał istnienie łączącego strony stosunku prawnego, natomiast wysokość istniejącego zadłużenia pozwanej wynikającego z tej umowy potwierdza przede wszystkim zestawienie należności i spłat kredytu wskazujące na ilość i wielkość dokonanych spłat pożyczki, a ponadto także historia odsetek. Pozwana w toku przesłuchania w charakterze strony nie negowała, aby to jej podpisy widniały pod umową kredytową oraz pozostałym dokumentami. Ponadto zeznała, iż nigdy nie leczyła się psychiatrycznie oraz że „wszystko rozumiała i rozumie”, podważając tym samym twierdzenia swojego pełnomocnika, iż w czasie zawierania umowy znajdowała się ona w stanie wyłączającym świadome i swobodne podjęcie decyzji oraz wyrażenie woli. Strona pozwana nie wykazała w żaden sposób, aby spłaciła przedmiotową pożyczkę w większym zakresie, niż to wynika z zaprezentowanych przez powoda dokumentów, jak również, aby powiadomiła kredytodawcę o zmianie adresu swojego zamieszkania. Dlatego nieuzasadnione są jej twierdzenia o braku skuteczności wypowiedzenia umowy kredytu, które zostało skierowane pod adres pozwanej zawarty w umowie. Sąd nie dopatrzył się także w umowie pożyczki występowania klauzul abuzywnych, w szczególności w odniesieniu do prowizji oraz odsetek. W myśl art. 110 Prawa bankowego, bank posiada uprawnienie do pobierania prowizji z tytułu czynności bankowych. Ponadto w niektórych przepisach ustawodawca wyraźnie wskazuje na prowizję, jako element treści zawieranej z klientem umowy, przykładem jest umowa kredytu. Bank jest uprawniony zastrzec prowizję m.in. za samo przyznanie kredytu. Prowizja stanowi pewnego rodzaju cenę za przeprowadzenie określonych operacji bankowych, dlatego zawiera w sobie ekwiwalent poniesionych kosztów danej operacji, jak i element zysku. Obok oprocentowania, to właśnie przychody z prowizji stanowią dochód banku. Na gruncie niniejszej sprawy wysokość prowizji wynosiła 22,96 % kwoty wypłaconej tytułem pożyczki, a więc nie cechowała się ona nadmierną/rażącą wysokością, przy uwzględnieniu także czasookresu trwania umowy. Tym samym zastrzeżenie umowne ją przewidujące w ocenie Sądu nie stanowiło klauzuli abuzywnej. Podobnie należało ocenić oprocentowanie pożyczki, które było zmienne i w dniu zawarcia umowy wynosiło 8,49%, a więc nie przekraczało limitu określonego w art. 359 § 2 ¹ k.c. wynoszącego 10%.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe i art. 481 § 1 i 2 k.c., Sąd orzekł jak w pkt 1 wyroku i zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę. 43.104,76 zł. O kosztach procesu w pkt 2 wyroku postanowiono w oparciu o art. 98 § 1 i 2 k.p.c., który statuuje, zasadę odpowiedzialności za jego wynik. Pozwana jako strona przegrywająca sprawę winna zwrócić powodowi koszty procesu. Zasądzona z tego tytułu kwota 731,59 zł obejmuje: 539 zł opłaty sądowej, 17,00 zł opłaty skarbowej od czynności złożenia dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa, a także 175,59 zł taksy notarialnej za uwierzytelnienie odpisu pełnomocnictwa oraz dokumentów, których kopie kwestionowała w toku procesu strona pozwana.

O kosztach pełnomocnika wyznaczonego z urzędu dla pozwanej Sąd orzekł w pkt 3 sentencji w myśl § 8 pkt 5 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2019.18 j.t.), ustalając ich wysokość na kwotę 2.400 zł + VAT.

Sędzia

Ludmiła Dulka-Twarogowska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

ZARZĄDZENIE

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE