WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2021 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. w III -cim Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący sędzia Katarzyna Sztandar

Protokolant Paulina Lewandowska , Monika Nowicka,

Bożena Wolfram, Magdalena Mazurkiewicz

w obecności Prokuratora Jolanty Jagielińskiej – Piwowarskiej,

po rozpoznaniu w dniach: 2,4, 8 czerwca 2020 roku, 7, 8 września 2020 roku, 21 września 2020 roku, 04 listopada 2020 roku, 9, 10 grudnia 2020 roku, 8 stycznia 2021 roku, 30 marca 2021 roku

sprawy:

1. P. K. (1)

syna Z. i Z. z domu B.,

urodzonego (...) w T.,

oskarżonego o to, że:

LXVIII. w okresie czasu od co najmniej 24 stycznia 2011 roku do co najmniej 25 marca 2015 roku w T., woj. (...), oraz w innych miejscowościach na terenie całego kraju, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1), N. J. M. W., A. G., M. H., T. M. (1) brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu popełnianie przestępstw dotyczących wyłudzania nienależnych odszkodowań komunikacyjnych oraz przestępstw przeciwko mieniu, w ten sposób, że wykonując polecenia kierującego grupą przestępczą R. S. (1) brał udział w pozorowanych kolizjach drogowych jako ich uczestnik i właściciel pojazdów, w przypadku których wskazywano ubezpieczycielom fikcyjne okoliczności, miejsca i uczestników tychże zdarzeń drogowych oraz zgłaszano jako powstałe w następstwie tychże kolizji rzekome uszkodzenia pojazdów biorących w nich udział, co skutkowało wypłatą nienależnych odszkodowań z tytułu zawartych uprzednio umów ubezpieczeń tych pojazdów,

tj. o przestępstwo określone w art. 258 § 1 k.k.;

LXIX. w okresie od dnia 24 stycznia 2011 roku do dnia 24 lutego 2011 roku w T., województwa (...) działając w zorganizowanej grupie przestępczej opisanej w punkcie LXVIII, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1), w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej w (...) S.A. dotyczącej samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) nr polisy (...) nr (...), którego był właścicielem, wprowadzili w błąd przedmiotowe towarzystwo (...) S.A co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała mieć miejsce w dniu 24 stycznia 2011 roku w T. na ulicy (...) pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki F. (...) o nr rej. (...), którym jako sprawca tej kolizji miał kierował, a zaparkowanym samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), należącym do R. S. (1), który następnie w dniu 24 stycznia 2011 roku dokonał telefonicznego zgłoszenia szkody numer (...) załączając oświadczenie sprawcy kolizji P. K. (1) z dnia 24 stycznia 2011 roku, na podstawie których to przedłożonych dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd (...) S.A stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w kwocie 1 904,00 złotych, która została ostatecznie wypłacona, na wskazany przez R. S. (1) rachunek bankowy w dniu 24 lutego 2011, gdy w rzeczywistości przedstawiona w zgłoszeniu oraz w przedłożonych dokumentach kolizja faktycznie miała inny przebieg, a podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu O. (...) o nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie dla potrzeb wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, przez co doprowadzili pokrzywdzony (...) S.A reprezentowane przez Towarzystwo (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1 904,00 złotych ,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

LXX. w okresie czasu od dnia 01 kwietnia 2011 roku do dnia 22 czerwca 2011 roku w T., województwa (...), i w W., województwa (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej opisanej w punkcie LXVIII, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1) i N. J., w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia komunikacyjnego (...) Casco zawartej w Towarzystwie (...) S.A. w W. dotyczącej samochodu marki O. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem był N. J., wprowadzili w błąd przedmiotowe Towarzystwo (...) S.A. w W., co do zakresu i rozmiaru uszkodzeń jakie miały powstać w dniu 01 kwietnia 2011 roku w samochodzie marki O. (...) o nr rej. (...), którym w chwili jego uszkodzenia miał kierować P. K. (1), w ten sposób, że w dniu 20 kwietnia 2011 roku N. J. dokonał pisemnego zgłoszenia tej szkody w należącym do niego samochodzie marki O. (...) o nr rej. (...), w którym podał oraz przedstawił następnie w toku oględzin tego pojazdu uszkodzenia w postaci zagniecenia i otarcia całego prawego boku tego pojazdu, i na podstawie tak przedłożonych dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd Towarzystwa (...) S.A. w W. stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia komunikacyjnego (...) Casco w łącznej kwocie 7.000,00 złotych, która została wypłacona w trzech transzach na konto bankowe wskazane w zgłoszeniu szkody przez N. J., pierwsza w dniu 05 maja 2011 roku w kwocie 3.315,25 złotych, druga w dniu 19 maja 2011 roku w kwocie 1.484,75 złotych i trzecia w dniu 22 czerwca 2011 roku w kwocie 2.200,00 złotych, w sytuacji, gdy w rzeczywistości podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu O. (...) o nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie w większym zakresie, niż pierwotnie powstałe uszkodzenia, dla potrzeb wypłaty tegoż odszkodowania, przez co doprowadzili pokrzywdzone Towarzystwo (...) S.A. w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 7.000,00 złotych,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

LXXI. w okresie czasu od dnia 21 marca 2012 roku do dnia 22 sierpnia 2012 roku w T. i P., województwa (...), oraz w W., województwa (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej opisanej w punkcie LXVIII, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1) i N. J., w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej w (...) S.A. V. (...) w W. dotyczącej samochodu marki O. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem był P. K. (1), wprowadzili w błąd przedmiotowe (...) S.A. V. (...) w W. co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała mieć miejsce w dniu 21 marca 2012 roku w S. na ulicy (...) pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), którym jako sprawca tej kolizji miał kierować P. K. (1), a samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) zaparkowanym przy tej ulicy, którego właścicielem i kierowcą w chwili kolizji miał być N. J., który w dniu 10 kwietnia 2012 roku dokonał pisemnego zgłoszenia szkody w należącym do niego samochodzie marki O. (...) o nr rej. (...) i przedłożył pisemne oświadczenie z dnia 21 marca 2012 r. P. K. (1) jako sprawcy tej kolizji, który także podpisał przedłożone w (...) S.A. V. (...) w W. oświadczenie potwierdzenia okoliczności wypadku przez sprawcę z dnia 30 marca 2012 r. i na podstawie tak przedłożonych dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd (...) S.A. V. (...) w W. stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 14.454,43 złotych, która została wypłacona w dwóch transzach, pierwsza transza w kwocie 4.578 złotych w dniu 30 marca 2012 r. na konto bankowe wskazane w zgłoszeniu szkody przez N. J., druga transza w kwocie 9.876,43 złote jako dopłata po nakazie zapłaty wydanym przez Sąd Rejonowy w P. V Wydział Gospodarczy z dnia 09 sierpnia 2012 r., sygnatura akt (...), na konto firmy (...) J. B., który na podstawie umowy cesji z dnia 29 maja 2012 roku nabyła wierzytelność z tej kolizji od N. J., w sytuacji, gdy w rzeczywistości przedstawiona w zgłoszeniu kolizja faktycznie miała inny przebieg, a podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu O. (...) o nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie dla potrzeb wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, przez co doprowadzili pokrzywdzone (...) S.A. V. (...) w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 14.454,43 złotych,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

LXXII. w okresie od dnia 11 kwietnia 2013 roku do dnia 14 czerwca 2013 roku w L., powiat P., województwa (...), oraz we W., województwo (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej opisanej w punkcie LXVIII, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1) oraz z inną osobą co do której materiały wyłączono do odrębnego prowadzenia (M. S. (1)), w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej nr polisy (...), zawartej w (...) S.A. w W., dotyczącej samochodu marki O. (...) o nr rej. (...), wystawionej na J. K., wprowadzili w błąd przedmiotowe towarzystwo (...) S.A. w W. co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała miejsce w dniu 11 kwietnia 2013 roku w L. pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), którym jako sprawca tej kolizji kierował P. K. (1), a samochodem marki H. (...) o nr rej. (...), należącym do M. S. (1) i W. S., którym w chwili zdarzenia kierował M. S. (1), który tegoż samego dnia dokonał zgłoszenia szkody numer (...), przedkładając następnie w toku oględzin uszkodzonego pojazdu marki H. (...) o nr rej. (...) pisemne oświadczenie sprawcy kolizji P. K. (1) z dnia 11 kwietnia 2013 roku oraz w dalszym toku likwidacji szkody fikcyjny rachunek nr: (...) z dnia 20 kwietnia 2013 r. wystawiony przez firmę (...) M. K. (1) w T., ul. (...) (...) za rzekome wypożyczenie samochodu zastępczego marki O. (...) o nr rej. (...), na podstawie których to dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd (...) S.A. (...) we W. stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 8.750,00 złotych, która została wypłacona M. S. (1) na wskazane przez niego konto bankowe w sytuacji, gdy w rzeczywistości przedstawione w zgłoszeniu oraz w przedłożonych dokumentach uszkodzenia samochodu marki H. (...) o nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie dla potrzeb wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, przez co doprowadzili pokrzywdzone (...) S.A. w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 8.750,00 złotych,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXXIII. w okresie od 22 maja 2013 roku do 25 marca 2015 roku w T., woj. (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej opisanej w punkcie LXVIII, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z T. M. (1) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie nie mniejszej niż 3.300,00 zł. w ten sposób, że w celu uzyskania odszkodowania z tytułu ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej dotyczącej samochodu F. (...) nr rej. (...), nr polisy (...), zakupionego przez R. S. (1) na dane osobowe P. K. (2) i wykorzystując pojazd O. (...) nr rej. (...) zakupiony przez R. S. (1) na dane T. M. (1), dokonał zgłoszenia szkody komunikacyjnej jako zaistniałej w wyniku rzekomej kolizji drogowej w dniu 22 maja 2013r. w T. przy ul. (...) pomiędzy pojazdami F. (...) nr rej. (...), którego kierującym był P. K. (1) i O. (...) nr rej. (...) , którym kierował T. M. (1), wprowadzając tym w błąd pracowników (...) S.A. co do istnienia podstaw wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wiedząc, że kolizja taka nie miała miejsca, a uszkodzenia pojazdów zostały dokonane na potrzeby zgłoszenia ubezpieczeniowego, czym doprowadził (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie nie mniejszej 3.300,00 zł.,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXXIV. w okresie czasu od dnia 17 września 2013 roku do dnia 18 grudnia 2013 roku w T. województwa (...), L. województwa (...) i we W., województwa (...), działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie LXVIII, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1), R. H. i J. T., w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej w (...) S.A. w L. dotyczącej samochodu marki F. (...) o nr rej. (...), nr polisy (...) którego właścicielem był J. T., wprowadzili w błąd przedmiotowe (...) S.A. w L. co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała mieć miejsce w dniu 17 września 2013 roku w T. na parkingu sklepu (...) przy ul. (...) (...) M. (...) nr szkody (...)_1 pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki F. (...) o nr rej. (...), którym jako sprawca kierował, a samochodem marki P. (...) o nr rej. (...) (...) zaparkowanym na wskazanym parkingu, którego właścicielem w chwili kolizji miał być R. H., który w dniu 20 września 2013 roku dokonał pisemnego zgłoszenia szkody w należącym do niego samochodzie marki P. (...) o nr rej. (...) (...) i przedłożył pisemne oświadczenie z dnia 17 września 2013 r. P. K. (1) jako sprawcy tej kolizji, które także podpisał, a jednocześnie P. K. (1) w dniu 09.12.2013 złożył do akt postępowania likwidacyjnego oświadczenie dotyczące okoliczności zdarzenia drogowego i na podstawie tak przedłożonych dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd (...) S.A. w L. stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 5.462,84 złotych, która została przyznana w dniu 16.12.2013 na konto wskazane przez pokrzywdzonego, a następnie w dniu 18.12.2013 R. H. zbył wierzytelność na rzecz kancelarii (...) z B., w sytuacji, gdy w rzeczywistości przedstawiona w zgłoszeniu kolizja faktycznie miała inny przebieg, a podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu P. (...) o nr rej. (...) (...) zostały spowodowane umyślnie dla potrzeb wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, przez co doprowadzili (...) S.A. w L. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 5.462,84 złotych ,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

LXXV. w okresie czasu od dnia 01 czerwca 2014 roku do dnia 05 września 2014 roku w T., województwa (...), i w W., województwa (...) działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej określonej w punkcie LXVIII, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1) i A. W., w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej nr (...) zawartej w (...) S.A. w W. dotyczącej samochodu marki O. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem był P. K. (1), wprowadzili w błąd przedmiotowe towarzystwo (...) S.A. w W. co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała mieć miejsce w dniu 01 czerwca 2014 roku w T. na skrzyżowaniu ulic (...) pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), którym jako sprawca tej kolizji miał kierować P. K. (1), a samochodem marki S. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem i kierującym był A. W., który w dniu 02.06.2014r. dokonał zgłoszenia szkody o nr (...).01 w (...) S.A. w należącym do niego samochodzie marki S. (...) o nr rej. (...), i przedłożył pisemne oświadczenie sprawcy kolizji P. K. (1) z dnia 01.06.2014 roku, i na podstawie tak przedłożonych dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd (...) S.A. stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej która została wypłacona w dniu 29.07.2014r, w kwocie 1.783,50 złotych, lecz A. W. odwołał się od decyzji o uznaniu odszkodowania i ubezpieczyciel dokonał dopłaty ubezpieczenia w wysokości 20.914,18 zł. która została wypłacona w sytuacji, gdy w rzeczywistości przedstawiona w zgłoszeniu oraz w przedłożonych dokumentach kolizja faktycznie nie miała miejsca, a podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu S. (...) o nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie dla potrzeb wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, przez co doprowadzili pokrzywdzony (...) S.A. w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem łącznej kwocie 22.697,68 złotych,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

2. T. M. (1)

syna J. i S. z domu K.,

urodzonego (...) w T.

oskarżonego o to, że:

LXXVII.  w okresie od co najmniej17 lipca 2012 roku do co najmniej 25 marca 2015 roku w T., woj. (...) oraz w innych miejscowościach na terenie całego kraju, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1), N. J., M. W., A. G., P. K. (1), M. H. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu popełnianie przestępstw dotyczących wyłudzania nienależnych odszkodowań komunikacyjnych oraz przestępstw przeciwko mieniu, w ten sposób, że wykonując polecenia kierującego grupą przestępczą R. S. (1) brał udział w pozorowanych kolizjach drogowych jako ich uczestnik i właściciel pojazdów, w przypadku których wskazywano ubezpieczycielom fikcyjne okoliczności, miejsca i uczestników tychże zdarzeń drogowych oraz zgłaszano jako powstałe w następstwie tychże kolizji rzekome uszkodzenia pojazdów biorących w nich udział, co skutkowało wypłatą nienależnych odszkodowań z tytułu zawartych uprzednio umów ubezpieczeń tych pojazdów,

tj. o przestępstwo określone w art. 258 § 1 k.k.

LXXVIII.  w okresie od 17 lipca 2012 roku do 23 maja 2013 roku w T., województwa (...), W. woj. (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1) i K. K. (1), w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej w (...) S.A. w W. dotyczącej samochodu marki R. (...) o nr rej (...), nr polisy (...), zarejestrowanego na D. L. a będącego jego własnością, wprowadzili w błąd przedmiotowe (...) S.A. w W. co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała mieć miejsce w dniu 17 lipca 2012 roku w T., na drodze (...) przy posesji nr (...) pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki R. (...) o nr rej (...), którym jako sprawca tej kolizji kierował K. K. (1), a pojazdem poruszającym się drogą, któremu nie udzielił pierwszeństwa przejazdu, marki R. (...) o nr rej. (...), należącym do J. M., którym kierował i w dniu 17 lipca 2012 roku dokonał pisemnego zgłoszenia szkody nr (...) ubezpieczycielowi wskazując, iż na miejsce przedmiotowej kolizji został wezwany patrol policji i na podstawie tak przedłożonych dokumentów oraz oględzin pojazdu poszkodowanego wykonanych w dniu 19.07.2012 r. pracownicy wprowadzonego w błąd (...) S.A. w W. stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w kwocie 3.867,21 złotych, która została wypłacona na konto bankowe wskazane przez niego w zgłoszeniu, a jednocześnie w dniu 29.08.2012 upoważnił (...) S.A. do wystąpienia w jego imieniu do ubezpieczyciela o wypłatę zadośćuczynienia w kwocie 9.015,78 zł. za doznaną krzywdę odniesioną w wyniku zdarzenia oraz poniesione koszty dojazdu na leczenie, w sytuacji, gdy w rzeczywistości przedstawiona w zgłoszeniu i przedłożonych dokumentach kolizja faktycznie nie miała miejsca, a podane uszkodzenia samochodu R. (...) o nr rej. (...) zostały spowodowane w innym miejscu i okolicznościach, niż wskazane w zgłoszeniu dla potrzeb wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, przez co doprowadzili pokrzywdzone (...) S.A. w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3.867,21 zł. z tytułu odpowiedzialności za uszkodzenia w pojeździe, a z tytułu szkody osobowej ubezpieczyciel odmówił wypłaty w związku z brakiem podstaw uznania swojej odpowiedzialności i szkody poniesionej przez niego.

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k., w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

LXXIX.  w okresie od dnia 18 marca 2013 roku do dnia 03 kwietnia 2013 roku w T. i Ł., województwa (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej opisanej w punkcie LXXXVI , w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z M. W., w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej w (...) S. A. w W. dotyczącej samochodu marki F. (...) o nr rej. (...), którego był właścicielem, wprowadzili w błąd przedmiotowe (...) S. A. w W. co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała mieć miejsce w dniu 18 marca 2013 roku w T. na ulicy (...) pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki F. (...) o nr rej. (...), którym jako sprawca tej kolizji miał kierować, a samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), stanowiącym własność M. W., który w dniu 18 marca 2013 roku dokonał telefonicznego zgłoszenia szkody (...) w należącym do niego samochodzie marki O. (...) o nr rej. (...), a następnie przedłożył w (...) S. A. pisemne oświadczenie sprawcy szkody- T. M. (1) i na podstawie tak przedłożonych dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd (...) S.A. stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w kwocie 3.258,14 złotych, która została wypłacona w dniu 27 marca 2013r. na konto bankowe wskazane w zgłoszeniu szkody przez niego oraz dopłaty kwoty 1.280,00 zł. z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego O. (...) nr. rej. (...) od firmy (...) w sytuacji, gdy w rzeczywistości przedstawiona w zgłoszeniu oraz w przedłożonych dokumentach kolizja faktycznie miała inny przebieg, a podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu O. (...) o nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie dla potrzeb wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, przez co doprowadzili pokrzywdzone (...) S.A. w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 4 538,14 złotych,

tj. o przestępstwo określone wart. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXXX.  w okresie od 11 kwietnia 2013 roku do 14 czerwca 2013 roku w L., woj. (...) oraz we W., woj. (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej opisanej w punkcie LXXVI, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1) oraz M. S. (1), w stosunku co do którego materiały wyłączono do odrębnego postepowania, w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej nr polisy (...), zawartej w (...) S.A. w W., dotyczącej samochodu marki O. (...) o nr rej. (...), wystawionej na J. K., pośredniczył w rozmowach między R. S. (1) a M. S. (1) odnośnie ustalenia okoliczności i przebiegu rzekomej kolizji, czym ułatwił wprowadzenie w błąd przedmiotowe towarzystwo (...) S.A. w W. co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała miejsce w dniu 11 kwietnia 2013 roku w L. pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), którym jako sprawca tej kolizji kierował P. K. (1), a samochodem marki H. (...) o nr rej. (...), należącym do M. S. (1) i W. S., którym w chwili zdarzenia kierował M. S. (1), który tegoż samego dnia dokonał zgłoszenia szkody numer (...), przedkładając następnie w toku oględzin uszkodzonego pojazdu marki H. (...) o nr rej. (...) pisemne oświadczenie sprawcy kolizji P. K. (1) z dnia 11 kwietnia 2013 roku oraz w dalszym toku likwidacji szkody fikcyjny rachunek nr: (...) z dnia 20 kwietnia 2013 r. wystawiony przez firmę (...) M. K. (1) w T., ul. (...) (...) za rzekome wypożyczenie samochodu zastępczego marki O. (...) o nr rej. (...), na podstawie których to dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd (...) S.A. (...)we W. stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 8.750,00 złotych, która została wypłacona M. S. (1) na wskazane przez niego konto bankowe w sytuacji, gdy w rzeczywistości przedstawione w zgłoszeniu oraz w przedłożonych dokumentach uszkodzenia samochodu marki H. (...) o nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie dla potrzeb wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, przez co doprowadzili pokrzywdzone (...) S.A. w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 8.750,00 złotych,

tj. o przestępstwo określone w art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXXXI. w okresie od 22 maja 2013r. roku do 25 marca 2015r. w T., woj. (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej opisanej w punkcie LXXVI, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z P. K. (1) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie nie mniejszej niż 3.300,00 zł. w ten sposób, że w celu uzyskania odszkodowania z tytułu ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej dotyczącej samochodu F. (...) nr rej. (...), nr polisy (...), zakupionego przez R. S. (1) na dane osobowe P. K. (2) i wykorzystując pojazd O. (...) nr rej. (...) zakupiony przez R. S. (1) na dane T. M. (1), dokonał zgłoszenia szkody komunikacyjnej jako zaistniałej w wyniku rzekomej kolizji drogowej w dniu 22 maja 2013r. w T. przy ul. (...) pomiędzy pojazdami F. (...) nr rej. (...), którego kierującym był P. K. (1) i O. (...) nr rej. (...) , którym kierował, wprowadzając tym w błąd pracowników (...) S.A. co do istnienia podstaw wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wiedząc, że kolizja taka nie miała miejsca, a uszkodzenia pojazdów zostały dokonane na potrzeby zgłoszenia ubezpieczeniowego, czym doprowadził (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie nie mniejszej 3.300,00 zł.,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXXXII. w okresie od 28 sierpnia 2013 roku do 23 maja 2014 roku w T., województwa (...), W. woj. (...), działając w zorganizowanej grupie przestępczej opisanej w punkcie LXXVI, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z A. W., w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej w (...) S.A. w W. dotyczącej samochodu marki R. (...) o nr rej. (...), nr polisy (...), zarejestrowanego na P. K. (3) a będącego jego własnością, wprowadzili w błąd przedmiotowe (...) S.A. w W. co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała mieć miejsce w dniu 28 sierpnia 2013 roku w T. na ul. (...) pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki R. (...), którym kierował, a pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem i kierującym był A. W., który dniu 02 września 2013 roku, dokonał pisemnego zgłoszenia szkody nr 13. (...) ubezpieczycielowi, przedstawiając oświadczenie sprawcy szkody z dnia 28 sierpnia 2013 r. i na podstawie tak przedłożonych dokumentów oraz oględzin pojazdu poszkodowanego wykonanych w dniu 02 września 2013 r. pracownicy wprowadzonego w błąd (...) S.A. w W. stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w kwocie 16.350,00 złotych, która została wypłacona na konto bankowe wskazane w zgłoszeniu przez A. W., jednocześnie w dniu 08 listopada 2013 r. pokrzywdzony A. W. przedstawił fakturę nr (...) za holowanie pojazdu na kwotę 250,00 zł., którą ubezpieczyciel zapłacił w dniu 07 stycznia 2014r. a następnie w dniu 17 kwietnia 2014 r. wniósł do sądu pozew o zapłatę i na mocy Nakazu Zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 30 kwietnia 2014r. o sygn. akt (...) ubezpieczyciel dopłacił odszkodowanie wraz z odsetkami w kwocie 6.103,17 w sytuacji, gdy w rzeczywistości przedstawiona w zgłoszeniu i przedłożonych dokumentach kolizja faktycznie nie miała miejsca, a podane uszkodzenia samochodu S. (...) o nr rej. (...) zostały spowodowane w innym miejscu i okolicznościach, niż wskazane w zgłoszeniu dla potrzeb wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, przez co doprowadzili pokrzywdzone (...) S.A. w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 22.453,17 zł. z tytułu odpowiedzialności za uszkodzenia w pojeździe,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

3. M. H.

syna F. i B. z domu T.,

urodzonego (...) w T.,

oskarżonego o to, że:

LXXXIII. w okresie czasu od co najmniej 7 sierpnia 2012 roku do dnia 17 kwietnia 2014 roku w T., woj. (...), oraz w innych miejscowościach na terenie całego kraju, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1), M. W., N. J., A. G., P. K. (1), T. M. (1) brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającą na celem popełnianie przestępstw dotyczących wyłudzania nienależnych odszkodowań komunikacyjnych oraz przestępstw przeciwko mieniu, poprzez aranżowanie i branie udziału w pozorowanych kolizjach i innych zdarzeniach drogowych, z których zaistnieniem były związane roszczenia wynikające z zawartych umów ubezpieczeń komunikacyjnych, w tym z umów ubezpieczenia OC, wskazywanie ich miejsca, czasu i fikcyjnych okoliczności oraz uczestników tych kolizji i zdarzeń drogowych, którzy występowali jako sprawcy lub poszkodowani, czyniąc sobie z tej działalności stałe źródło dochodu,

tj. o przestępstwo określone w art. 258 § 1 k.k.

LXXXIV w okresie czasu od dnia 07 sierpnia 2012 roku do dnia 11 marca 2013 roku w T., P. i Ł., województwa (...), działając w zorganizowanej grupy przestępczej określonej w punkcie LXXXII, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1), A. G. i B. H., a w okresie czasu od co najmniej 13 lutego 2013 roku do dnia 11 marca 2013 roku, także wspólnie i w porozumieniu z likwidatorem szkód w Towarzystwie (...) w W. Biuro (...) w Ł. S. O., w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej w tymże Towarzystwie (...) w W. dotyczącej samochodu marki O. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem był S. B., wprowadzili w błąd przedmiotowe Towarzystwo (...) co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała mieć miejsce w dnia 03 sierpnia 2012 roku w T. na ulicy (...) przy parkingu sklepu (...) pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), którym jako sprawca tej kolizji miał kierować A. G., a samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) (...), którym podczas kolizji miała kierować B. H., właścicielka tego pojazdu, która następnie w Biurze (...) Towarzystwa (...) w Ł. Oddział w P. złożyła zgłoszenie szkody z dnia 20 sierpnia 2012 roku w pojeździe O. (...) o nr rej. (...) (...) nr szkody (...), przy czym wcześniejszego telefonicznego zgłoszenia tej szkody w Towarzystwie (...) w dniu 07 sierpnia 2012 roku dokonał również M. H., a następnie B. H. w dniu 13 lutego 2013 roku złożyła odwołanie z dnia 26 stycznia 2013 r. zawierające prośbę o ponowne przeliczenie wartości szkody, a M. H., wykorzystując swoją znajomość z S. O. ustalił z nim, iż jego matka otrzyma również dodatkową kwotę odszkodowania za fikcyjny wynajem pojazdu zastępczego na podstawie podrobionej przez S. O. faktury nr (...) z dnia 17 sierpnia 2012 r. na kwotę 1.119,30 złotych dotyczącej rzekomego wynajęcia przez B. H. od N. J. samochodu marki O. o nr rej. (...) na okres od dnia 07 sierpnia 2012 roku do dnia 16 sierpnia 2012 roku, wypłatę której to kwoty S. O. jako likwidator szkód Towarzystwa (...) zaakceptował w dniu 08 marca 2013 roku, i na podstawie tak przedłożonych dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd Towarzystwie (...) stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 6.619,30 złotych, która została wypłacona na konto bankowe wskazane w zgłoszeniu szkody przez B. H., w sytuacji, gdy w rzeczywistości przedstawiona w zgłoszeniu kolizja faktycznie nie miała miejsca, a podane w nim uszkodzenia samochodu O. (...) o nr rej. (...) (...) zostały spowodowane umyślnie w innym miejscu i okolicznościach niż wskazane w zgłoszeniu dla potrzeb wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, przez co doprowadzili pokrzywdzone Towarzystwo (...) w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 6.619,30 złotych,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

LXXXV. w okresie czasu od dnia 22 maja 2013 roku do dnia 23 grudnia 2013 roku w T. i Ł., województwa (...), działając w zorganizowanej grupy przestępczej określonej w punkcie LXXXII, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1), M. S. (2) i B. S. (1), w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej w Towarzystwie (...) w W. dotyczącej samochodu marki V. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem był M. S. (2), wprowadzili w błąd przedmiotowe towarzystwo (...) w W. co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała mieć miejsce w dniu 22 maja 2013 roku w T. na ul. (...) pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), którym jako sprawca tej kolizji miał kierować M. S. (2), a zaparkowanym na parkingu przy sklepie (...) samochodem marki F. (...) o nr rej. (...), którego właścicielką i użytkowniczką była B. S. (1), która w dniu 23 maja 2013 roku w (...) Biuro (...) w Ł. dokonała zgłoszenia szkody numer (...) w należącym do niej samochodzie marki F. (...) o nr rej. (...), a następnie przedłożyła odręczne pisemne oświadczenie M. S. (2) z dnia 22 maja 2013 roku jako sprawcy przedmiotowej kolizji, który również przedłożył pisemne potwierdzenie okoliczności zdarzenia sprawcy szkody oraz dokumenty dotyczące własności samochodu V. (...) o nr rej. (...), a następnie przedłożyła umowę wypożyczenia samochodu zastępczego m-ki A. (...) o nr rej. (...) z dnia 27 września 2013 r. przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. przy ul. (...) oraz fakturę VAT nr (...) z dnia 30 września 2013 r. na kwotę 600,00 złotych za wynajem ww. samochodu zastępczego i na podstawie tak przedłożonych dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd Towarzystwie (...) w W. Biuro (...) w Ł. stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 10.304,12 złotych, która została wypłacona w kwocie 7.304,12 na konto bankowe wskazane przez B. S. (1) oraz w kwocie 3.000,00 złotych na rzecz Kancelarii (...) w B., na którą w dniu 18 października 2013 r. B. S. (1) przelała swoją wierzytelność z tytułu przedmiotowej kolizji drogowej, w sytuacji, gdy w rzeczywistości przedstawiona w zgłoszeniu oraz w przedłożonych dokumentach kolizja faktycznie nie miała miejsca, a podane w zgłoszeniu uszkodzenia samochodu F. (...) o nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie dla potrzeb wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, przez co doprowadzili pokrzywdzone Towarzystwie (...) w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 10.304,12 złotych,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

LXXXVI .w okresie czasu od dnia 17 września 2013 roku do dnia 07 listopada 2013 roku w T. i Ł., województwa (...), działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej określonej w punkcie LXXXII, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1), M. S. (2), Z. F. i inną osobą, w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej w (...) S.A. w W. dotyczącej samochodu marki V. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem był M. S. (2), wprowadzili w błąd przedmiotowe towarzystwo (...) S.A. w W. co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała mieć miejsce w dniu 17 września 2013 roku w U. pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), którym jako sprawca tej kolizji miał kierować M. S. (2), a samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), którego kierującym miał być jego właściciel Z. F., który w dniu 20 września 2013 roku dokonał zgłoszenia szkody numer (...) w należącym do niego samochodzie V. (...) o nr rej. (...), a następnie przedłożył odręczne pisemne oświadczenie M. S. (2) jako sprawcy przedmiotowej kolizji, który również przedłożył w (...) S.A. dokumenty dotyczące własności samochodu marki V. (...) o nr rej. (...), a Z. F. przedłożył fakturę VAT nr (...) z dnia 22 października 2013 r. na kwotę 959,40 złotych wystawioną przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. przy ul. (...) za wynajem samochodu zastępczego marki A. (...) i na podstawie tak przedłożonych dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd (...) S.A. stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 4.589,99 złotych, która została wypłacona na konto bankowe wskazane przez Z. F. w sytuacji, gdy w rzeczywistości przedstawiona w zgłoszeniu oraz w przedłożonych dokumentach kolizja faktycznie nie miała miejsca, a podane w zgłoszeniu uszkodzenia samochodu V. (...) o nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie dla potrzeb wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, przez co doprowadzili pokrzywdzony (...) S.A. w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 4.589,99 złotych,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXXXVII. w okresie od dnia 22 lutego 2014 roku do dnia 17 kwietnia 2014 roku w T. i G., powiat (...) oraz w Ł., województwa (...), działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej określonej w punkcie LXXXII, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z D. S., T. P., M. S. (3) w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej w (...) S.A. w Ł., dotyczącej samochodu marki S. (...) o nr rej. (...) (...), którego właścicielem był M. S. (3), wprowadzili w błąd przedmiotowe towarzystwo (...) S.A. w Ł. co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała mieć miejsce w dniu 22 lutego 2014 roku w miejscowości N. na parkingu przed sklepem (...) pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki S. (...) o nr rej. (...) (...), którym jako sprawca tej kolizji miał kierować M. S. (3), a w rzeczywistości kierował D. S. a samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) zaparkowanym na parkingu, którego właścicielem i kierowcą w chwili kolizji miał być T. P., który w dniu 26 lutego 2014 roku podczas oględzin szkodowych dokonanych przez przedstawiciela ubezpieczyciela dokonał pisemnego potwierdzenia szkody nr (...) w należącym do niego samochodzie marki O. (...) o nr rej. (...) oraz przedłożył przedstawicielowi (...) S.A. w Ł. pisemne oświadczenie o sprawstwie szkody sporządzone na prośbę D. S. przez M. S. (3), który następnie w dniu 27 marca 2014 roku potwierdził pisemnie okoliczności powstałej szkody jako sprawca tej kolizji i na podstawie tak przedłożonych dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd (...) S.A. w Ł. stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w kwocie 1.600,00 zł, podwyższonej następnie na skutek złożonego przez T. P. odwołania do kwoty 2.800,00 zł., która została wypłacona na konto bankowe wskazane w zgłoszeniu szkody przez T. P., w sytuacji, gdy w rzeczywistości przedstawiona w zgłoszeniu kolizja faktycznie miała inny przebieg, a podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu O. (...) o nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie dla potrzeby wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, przez co doprowadzili pokrzywdzone towarzystwo (...) S.A. w Ł. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2.800,00 złotych,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

4. Z. F.,

syna J. i H. z domu R.

urodzonego (...) w B.

oskarżonego o to, że:

CII.  w okresie czasu od dnia 17 września 2013 roku do dnia 07 listopada 2013 roku w T. i Ł., województwa (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu R. S. (1), M. S. (2) i M. H., w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej w (...) S.A. w W. dotyczącej samochodu marki V. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem był M. S. (2), wprowadzili w błąd przedmiotowe towarzystwo (...) S.A. w W. co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała mieć miejsce w dniu 17 września 2013 roku w U. pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), którym jako sprawca tej kolizji miał kierować M. S. (2), a samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), którego kierującym miał być jego właściciel Z. F., który w dniu 20 września 2013 roku dokonał zgłoszenia szkody numer (...) w należącym do niego samochodzie V. (...) o nr rej. (...), a następnie przedłożył odręczne pisemne oświadczenie M. S. (2) jako sprawcy przedmiotowej kolizji, który również przedłożył w (...) S.A. dokumenty dotyczące własności samochodu marki V. (...) o nr rej. (...), a Z. F. przedłożył fakturę VAT nr (...) z dnia 22 października 2013 r. na kwotę 959,40 złotych wystawioną przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. przy ul. (...) za wynajem samochodu zastępczego marki A. (...) i na podstawie tak przedłożonych dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd (...) S.A. stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 4.589,99 złotych, która została wypłacona na konto bankowe wskazane przez Z. F. w sytuacji, gdy w rzeczywistości przedstawiona w zgłoszeniu oraz w przedłożonych dokumentach kolizja faktycznie nie miała miejsca, a podane w zgłoszeniu uszkodzenia samochodu V. (...) o nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie dla potrzeb wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, przez co doprowadzili pokrzywdzony (...) S.A. w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 4.589,99 złotych,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

5. B. B. (1) z domu T.

córki B. i G. z domu K.

urodzonej (...) w T.

oskarżonej o to, że:

CIV. w okresie czasu od dnia 07 sierpnia 2012 roku do dnia 11 marca 2013 roku w T., P. i Ł., województwa (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1), M. H. i A. G., a w okresie czasu od co najmniej 13 lutego 2013 roku do dnia 11 marca 2013 roku, także wspólnie i w porozumieniu z likwidatorem szkód w Towarzystwie (...) w W. Biuro (...) w Ł. S. O., w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej w tymże Towarzystwie (...) w W. dotyczącej samochodu marki O. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem był S. B., wprowadzili w błąd przedmiotowe Towarzystwo (...) co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała mieć miejsce w dnia 03 sierpnia 2012 roku w T. na ulicy (...) przy parkingu sklepu (...) pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), którym jako sprawca tej kolizji miał kierować A. G., a samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) (...), którym podczas kolizji miała kierować B. H., właścicielka tego pojazdu, która następnie w Biurze (...) Towarzystwa (...) w Ł. Oddział w P. złożyła zgłoszenie szkody z dnia 20 sierpnia 2012 roku w pojeździe O. (...) o nr rej. (...) (...) nr szkody (...), przy czym wcześniejszego telefonicznego zgłoszenia tej szkody w Towarzystwie (...) w dniu 07 sierpnia 2012 roku dokonał M. H., a następnie B. H. w dniu 13 lutego 2013 roku złożyła odwołanie z dnia 26 stycznia 2013 r. zawierające prośbę o ponowne przeliczenie wartości szkody, a M. H., wykorzystując swoją znajomość z S. O. ustalił z nim, iż jego matka otrzyma również dodatkową kwotę odszkodowania za fikcyjny wynajem pojazdu zastępczego na podstawie podrobionej przez S. O. faktury nr (...) z dnia 17 sierpnia 2012 r. na kwotę 1.119,30 złotych dotyczącej rzekomego wynajęcia przez B. H. od N. J. samochodu marki O. o nr rej. (...) na okres od dnia 07 sierpnia 2012 roku do dnia 16 sierpnia 2012 roku, wypłatę której to kwoty S. O. jako likwidator szkód Towarzystwa (...) zaakceptował w dniu 08 marca 2013 roku, i na podstawie tak przedłożonych dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd Towarzystwie (...) stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 6.619,30 złotych, która została wypłacona na konto bankowe wskazane w zgłoszeniu szkody przez B. H., w sytuacji, gdy w rzeczywistości przedstawiona w zgłoszeniu kolizja faktycznie nie miała miejsca, a podane w nim uszkodzenia samochodu O. (...) o nr rej. (...) (...) zostały spowodowane umyślnie w innym miejscu i okolicznościach niż wskazane w zgłoszeniu dla potrzeb wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, przez co doprowadzili Towarzystwo (...) w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 6.619,30 złotych,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

6. W. H. (1)

syna T. i L. z domu P.

urodzonego (...) w T.

oskarżonego o to, że:

CV. w okresie czasu od dnia 08 września 2009 roku do dnia 14 października 2009 roku w T., województwa (...), i P., woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1) oraz z W. P., w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia komunikacyjnego (...) Casco zawartej w (...) S.A. V. (...) w W. dotyczącej samochodu marki O. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem był W. H. (1), wprowadzili w błąd przedmiotowe towarzystwo (...) S.A. S.A. w W. co do okoliczności i przebiegu kolizji drogowej, która miała mieć miejsce w dniu 08 września 2009 roku w miejscowości N. na drodze nr (...) pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), którym w chwili zdarzenia miał kierować W. P. oraz nieustalonym pojazdem ciężarowym, w wyniku której oślepiony światłami samochodu ciężarowego kierujący samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) W. P. miał zjechać z drogi i uderzyć w przydrożne drzewo, przy czym W. H. (1) dokonał w dniu 09 września 2009 r. telefonicznego zgłoszenia szkody w samochodzie marki O. (...) o nr rej. (...), a następnie w dniu 15 września 2009 r. w (...) S.A. V. (...) P. przedłożył pisemne zgłoszenie szkody w tym pojeździe z ubezpieczenia AC, które zawierało również podpisane przez W. P. oświadczenie kierującego oraz załączone kserokopie jego prawa jazdy i dowodu osobistego i na podstawie tak przedłożonych dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd (...) S.A. V. (...) stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia komunikacyjnego (...) Casco w łącznej kwocie 14.133,19 złotych, która została wypłacona na konto bankowe wskazane w zgłoszeniu szkody przez W. H. (1) w sytuacji, gdy w rzeczywistości przedstawiona w zgłoszeniu oraz w przedłożonych dokumentach kolizja faktycznie nie miała miejsca, a podane w pisemnym zawiadomieniu uszkodzenia samochodu O. (...) o nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie dla potrzeb wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia komunikacyjnego (...) Casco, przez co doprowadzili pokrzywdzone (...) S.A. V. (...) w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wyżej wymienionej kwocie 14.133,19 złotych,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

CVI. w okresie od dnia 24 maja 2011 roku do dnia 21 czerwca 2013 roku w T. i Ł., województwa (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1) i M. K. (2) w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej w (...) S.A V. (...) Oddział w Ł. dotyczącej samochodu marki D. (...) nr rej. (...), którego właścicielem był R. S. (1), wprowadzili w błąd (...) S.A V. (...) Oddział w Ł. co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała mieć miejsce w dniu 24 maja 2011 roku w T. na ul. (...) pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki D. (...) nr rej. (...), którym jako sprawca kierował R. S. (1), a zaparkowanym samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), którego był właścicielem, a użytkownikiem był M. K. (2), przy czym dokonał zgłoszenia szkody nr (...) w należącym do siebie samochodzie marki O. (...) o nr rej. (...), do którego dołączył odręczne oświadczenie R. S. (1) jako sprawcy przedmiotowej kolizji, który również w dniu 20 czerwca 2011 r. przedłożył w (...) S.A V. (...) Oddział w Ł. pisemne potwierdzenie okoliczności zdarzenia przez sprawcę szkody i na podstawie tak przedłożonych dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd (...) S.A V. (...) Oddział w Ł. stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w kwocie 1 900,96 złotych, która została wypłacona na konto bankowe wskazane w zgłoszeniu szkody przez W. H. (1), któremu zgodnie z wyrokiem o sygn. (...) Sądu Rejonowego w T.z dnia 21 czerwca 2013 roku ubezpieczyciel dopłacił odszkodowanie w wysokości 5 033,04 zł., w sytuacji, gdy w rzeczywistości przedstawiona w zgłoszeniu oraz w przedłożonych dokumentach kolizja faktycznie miała inny przebieg, a podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu O. (...) o nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie dla potrzeb wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, przez co doprowadzili (...) S.A V. (...) Oddział w Ł. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 6 934,00 złotych,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

7. R. H.

syna A. i A. z domu M.

urodzonego (...) w T.

oskarżonego o to, że :

CVII w okresie czasu od dnia 17 września 2013 roku do dnia 18 grudnia 2013 roku w T. województwa (...), L. województwa (...) i we W., województwa (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1), P. K. (1), i J. T., w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej w (...) S.A. w L. dotyczącej samochodu marki F. (...) o nr rej. (...), nr polisy (...) którego właścicielem był J. T., wprowadzili w błąd przedmiotowe (...) S.A. w L. co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała mieć miejsce w dniu 17 września 2013 roku w T. na parkingu sklepu (...) przy ul. (...)-go M. (...) nr szkody (...)_1 pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki F. (...) o nr rej. (...), którym jako sprawca kierował P. K. (1), a samochodem marki P. (...) o nr rej. (...) (...) zaparkowanym na wskazanym parkingu, którego właścicielem w chwili kolizji miał być R. H., który w dniu 20 września 2013 roku dokonał pisemnego zgłoszenia szkody w należącym do niego samochodzie marki P. (...) o nr rej. (...) (...)i przedłożył pisemne oświadczenie z dnia 17 września 2013 r. P. K. (1) jako sprawcy tej kolizji, które także podpisał, a jednocześnie P. K. (1) w dniu 09.12.2013 złożył do akt postępowania likwidacyjnego oświadczenie dotyczące okoliczności zdarzenia drogowego i na podstawie tak przedłożonych dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd (...) S.A. w L. stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 5.462,84 złotych, która została przyznana w dniu 16.12.2013 na konto wskazane przez pokrzywdzonego, a następnie w dniu 18.12.2013 R. H. zbył wierzytelność na rzecz kancelarii (...) z B. w sytuacji, gdy w rzeczywistości przedstawiona w zgłoszeniu kolizja faktycznie miała inny przebieg, a podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu P. (...) o nr rej. (...) (...) zostały spowodowane umyślnie dla potrzeb wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, przez co doprowadzili (...) S.A. w L. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 5.462,84 złotych,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

8. Ł. N.

syna W. i W. z domu R.

urodzonego (...) w T.,

oskarżonego o to, że :

CXVII. w okresie od dnia 27 kwietnia 2013 roku do dnia 28 czerwca 2013 roku w T., województwa (...), P. województwa (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1), M. W. w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej w Towarzystwie (...) w P. dotyczącej samochodu marki M. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem był M. W. wprowadzili w błąd Towarzystwie (...) w P. co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała mieć miejsce w dniu 27 kwietnia 2013 roku w T. na ul. (...)-go M. na parkingu sklepu (...) pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki M. (...) o nr rej. (...), którym jako sprawca tej kolizji miał kierować M. W. a zaparkowanym samochodem marki V. o nr rej. (...), którego właścicielem i użytkownikiem był Ł. N., który w dniu 30 kwietnia 2013 roku dokonał pisemnego zgłoszenia szkody (...) w należącym do niego samochodzie marki V. o nr rej. (...), do którego dołączył odręczne oświadczenie M. W. jako sprawcy przedmiotowej kolizji, który również w dniu 16 maja 2013 r. przedłożył w Towarzystwie (...) w P. pisemne potwierdzenie okoliczności zdarzenia przez sprawcę szkody i na podstawie tak przedłożonych dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd Towarzystwie (...) w P. stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w kwocie 4 696,90 złotych, która została wypłacona w dniu 28 czerwca 2013 r. na konto bankowe wskazane w zgłoszeniu szkody przez Ł. N., w sytuacji, gdy w rzeczywistości przedstawiona w zgłoszeniu oraz w przedłożonych dokumentach kolizja faktycznie miała inny przebieg, a podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu V. o nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie dla potrzeb wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, przez co doprowadzili Towarzystwie (...) w P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 4 696.90 złotych,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

9. B. S. (2) z domu O.

córki R. i H. z domu P.

urodzonej (...) w W.

oskarżonej o to, że:

CXVIII w okresie czasu od dnia 22 maja 2013 roku do dnia 23 grudnia 2013 roku w T. i Ł., województwa (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1), M. H., M. S. (2), w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej w Towarzystwie (...) w W. dotyczącej samochodu marki V. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem był M. S. (2), wprowadzili w błąd przedmiotowe towarzystwo (...) w W. co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała mieć miejsce w dniu 22 maja 2013 roku w T. na ul. (...) pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), którym jako sprawca tej kolizji miał kierować M. S. (2), a zaparkowanym na parkingu przy sklepie (...) samochodem marki F. (...) o nr rej. (...), którego właścicielką i użytkowniczką była B. S. (1), która w dniu 23 maja 2013 roku w (...) Biuro (...) w Ł. dokonała zgłoszenia szkody numer (...) w należącym do niej samochodzie marki F. (...) o nr rej. (...), a następnie przedłożyła odręczne pisemne oświadczenie M. S. (2) z dnia 22 maja 2013 roku jako sprawcy przedmiotowej kolizji, który również przedłożył pisemne potwierdzenie okoliczności zdarzenia sprawcy szkody oraz dokumenty dotyczące własności samochodu V. (...) o nr rej. (...), a następnie przedłożyła umowę wypożyczenia samochodu zastępczego m-ki A. (...) o nr rej. (...) z dnia 27 września 2013 r. przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. przy ul. (...) oraz fakturę VAT nr (...) z dnia 30 września 2013 r. na kwotę 600,00 złotych za wynajem ww. samochodu zastępczego i na podstawie tak przedłożonych dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd Towarzystwie (...) w W. Biuro (...) w Ł. stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 10.304,12 złotych, która została wypłacona w kwocie 7.304,12 na konto bankowe wskazane przez B. S. (1) oraz w kwocie 3.000,00 złotych na rzecz Kancelarii (...) w B., na którą w dniu 18 października 2013 r. B. S. (1) przelała swoją wierzytelność z tytułu przedmiotowej kolizji drogowej, w sytuacji, gdy w rzeczywistości przedstawiona w zgłoszeniu oraz w przedłożonych dokumentach kolizja faktycznie nie miała miejsca, a podane w zgłoszeniu uszkodzenia samochodu F. (...) o nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie dla potrzeb wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, przez co doprowadzili pokrzywdzone Towarzystwie (...) w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 10.304,12 złotych,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

10. R. S. (2)

syna Z. i A. z domu S.

urodzonego (...) w P.

oskarżonego o to, że :

CXX. w okresie od dnia 05 stycznia 2009 roku do dnia 05 listopada 2013 roku
w T., województwa (...) i w W., województwa (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1), N. J., S. O., w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej w (...) S.A. w W. dotyczącej samochodu marki F. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem był N. J., wprowadzili w błąd przedmiotowe towarzystwo (...) S.A. w W. co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała mieć miejsce w dniu 05 stycznia 2009 roku w T. na skrzyżowaniu ulic (...) pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki F. (...) o nr rej. (...), którym jako sprawca tej kolizji miał kierować R. S. (2), a samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem był R. S. (1), a którym w czasie kolizji miał kierować S. O., przy czym R. S. (1) w dniu 06 stycznia 2009 roku dokonał w (...) S.A. telefonicznego zgłoszenia szkody nr (...) w należącym do niego samochodzie marki V. (...) o nr rej. (...), a następnie przedłożył pisemne oświadczenie właściciela poszkodowanego pojazdu z dnia 09 stycznia 2009 roku wraz z odręcznym oświadczeniem sprawcy kolizji R. S. (2) z dnia 05 stycznia 2009 roku, który przedłożył także wypełnione odręcznie potwierdzenie okoliczności wypadku przez sprawcę szkody z dnia 15 stycznia 2009 roku a R. S. (1) przedłożył oświadczeniem kierującego samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) S. O. z dnia 19 stycznia 2009 roku i na podstawie tak przedłożonych dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd (...) S.A. stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 29.566,88 złotych, która została ostatecznie wypłacona po wyroku Sądu Rejonowego w (...) (...) Wydział Cywilny z dnia 10 lipca 2013 roku, sygnatura akt(...)w sytuacji, gdy w rzeczywistości przedstawiona w zgłoszeniu oraz w przedłożonych dokumentach kolizja faktycznie nie miała miejsca, a podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu V. (...) o nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie dla potrzeb wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, przez co doprowadzili (...) S.A. w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 29.566,88 złotych,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

CXXI. w okresie od dnia 12 listopada 2009 roku do dnia 29 grudnia 2009 roku w T., województwa (...) i w W., województwa (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu R. S. (1), w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej w (...) S.A w W. dotyczącej samochodu marki O. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem był R. S. (2) a ubezpieczającym pojazd W. H. (1), wprowadzili w błąd przedmiotowe towarzystwo (...) S.A. w W. co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała mieć miejsce w dniu 12 listopada 2009 roku w T. na ulicy (...) pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), którym jako sprawca tej kolizji miał kierować R. S. (2), a zaparkowanym samochodem marki O. (...) o brytyjskim nr rejestracyjnym (...), którego właścicielem był R. S. (1), który w dniu 18 listopada 2009 roku dokonał pisemnego zgłoszenia szkody nr (...) w należącym do niego samochodzie marki O. (...) nr rej. (...), a następnie przedłożył pisemne oświadczenie sprawcy kolizji R. S. (2) z dnia 12 listopada 2009 roku, który w dniu 29 listopada 2009 przedłożył u ubezpieczyciela potwierdzenie okoliczności wypadku przez sprawcę szkody i na podstawie tak przedłożonych dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd (...) S.A stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 4.300,00 złotych, która została wypłacona w całości w dniu 29.12.2009r. na konto poszkodowanego R. S. (1) wskazane przy zgłoszeniu szkody,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

11. Ł. Ś.

syna Z. i B. z domu P.

urodzonego (...) w T.

oskarżonego o to, że :

CXXII. w okresie od dnia 15 lutego 2013 roku do dnia 12 marca 2013 roku w miejscowości U., województwa (...), W. województwa (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1), M. W. w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej nr (...) zawartej w (...) S.A. w W. dotyczącej samochodu marki O. (...) o nr rej. (...), którego użytkownikiem był M. W. wprowadzili w błąd (...) S.A. w W. co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała mieć miejsce w dniu 15 lutego 2013 roku w miejscowości U. pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), którym jako sprawca tej kolizji miał kierować M. W. a samochodem marki R. (...) o nr rej. (...), którego użytkownikiem był Ł. Ś., który w dniu 15 lutego 2013 roku dokonał pisemnego zgłoszenia szkody nr (...) w samochodzie marki R. (...) o nr rej. (...), do którego dołączył odręczne oświadczenie M. W. jako sprawcy przedmiotowej kolizji, który w dniu 26 lutego 2013 roku potwierdził okoliczności zdarzenia składając pisemne oświadczenie w tym zakresie i na podstawie tak przedłożonych dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd (...) S.A. w W. stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 4 197,02 złotych, która została wypłacona w dniu 12 marca 2013 roku na konto bankowe wskazane w zgłoszeniu szkody przez Ł. Ś., w sytuacji, gdy w rzeczywistości podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu R. (...) o nr rej. (...) powstały w innych okolicznościach przez co doprowadzili (...) S.A. w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 4 197,02 złotych,

tj. o przestępstwo określone wart. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

12. A. W.

syna R. i K. z domu B.,

urodzonego (...) w P.,

oskarżonego o to, że:

CXXIII. w okresie od dnia 01 października 2012 roku do dnia 08 września 2014 roku
w T. i P., województwa (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1), A. G., w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej w (...) S.A. w W. dotyczącej samochodu marki O. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem był A. G., wprowadzili w błąd przedmiotowe towarzystwo (...) S.A. w W. co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała mieć miejsce w dniu 29 września 2012 roku w T. na ulicy (...) pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), którym jako sprawca tej kolizji miał kierować A. G., a samochodem marki S. (...) o nr rej. (...), którym podczas kolizji miał kierować, a następnie w dniu 01 października 2012 roku dokonał w (...) S.A. zgłoszenia szkody numer (...),
w której podał okoliczności tej rzekomej kolizji drogowej i w toku oględzin pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) przez przedstawiciela (...) S.A. przedłożył pisemne oświadczenia sprawcy kolizji A. G. i na podstawie tak przedłożonych dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd (...) S.A., po późniejszym wydaniu przez Sąd Rejonowy w T. (...)Wydział Cywilny wyroku z dnia 01 lipca 2014 r. o sygn. akt (...), stwierdzili istnienie podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 16.299,00 złotych, która została wypłacona na wskazane konto bankowe w sytuacji, gdy w rzeczywistości przedstawiona w zgłoszeniu oraz w przedłożonych dokumentach kolizja faktycznie miała inny przebieg, a podane w zgłoszeniu uszkodzenia samochodu marki S. (...) o nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie dla potrzeb wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, przez co doprowadzili pokrzywdzony (...) S.A. w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 16 299,00 złotych,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

CXXIV. w okresie od dnia 28 sierpnia 2013 roku do dnia 30 kwietnia 2014r. w T., województwa (...) i w W., województwa (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1) i T. M. (1), w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej w (...) S.A. w W. dotyczącej samochodu marki R. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem był T. M. (1), wprowadzili w błąd przedmiotowe towarzystwo (...) S.A. w W. co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała mieć miejsce w dniu 28 sierpnia 2013 roku w T. na ulicy (...) pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki R. (...) o nr rej. (...), którym jako sprawca tej kolizji miał kierować T. M. (1), a samochodem marki S. (...) o nr rej. (...), którego był właścicielem i kierującym w czasie kolizji i dokonał zgłoszenia szkody o nr (...).01 w (...) S.A. w należącym do siebie samochodzie marki S. (...) o nr rej. (...), a następnie przedłożył pisemne oświadczenie sprawcy kolizji T. M. (1) z dnia 28.08.2013 roku i na podstawie tak przedłożonych dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd (...) S.A. stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w kwocie 16.350,00 złotych, lecz wystąpił na drogę postępowania sądowego i w dniu 30.04.2014 uzyskał Nakaz Zapłaty w Sądzie Rejonowym w T. o sygn.(...) i ubezpieczyciel dokonał dopłaty ubezpieczenia w wysokości 7.391,42 zł., która została wypłacona w sytuacji, gdy w rzeczywistości przedstawiona w zgłoszeniu oraz w przedłożonych dokumentach kolizja faktycznie nie miała miejsca, a podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu S. (...) o nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie dla potrzeb wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, przez co doprowadzili pokrzywdzony (...) S.A. w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 23.741,42 złotych,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

CXXV. w okresie od dnia 01 czerwca 2014 roku do dnia 05 września 2014
w T., województwa (...), i w W., województwa (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1), P. K. (1) w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej nr (...) zawartej w (...) S.A. w W. dotyczącej samochodu marki O. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem był P. K. (1), wprowadzili w błąd przedmiotowe towarzystwo (...) S.A. w W. co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała mieć miejsce w dniu 01 czerwca 2014 roku w T. na skrzyżowaniu ulic (...) pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), którym jako sprawca tej kolizji miał kierować P. K. (1), a samochodem marki S. (...) o nr rej. (...), którego był właścicielem i kierującym w trakcie kolizji i w dniu 02.06.2014r. dokonał zgłoszenia szkody o nr (...).01 w (...) S.A. w należącym do niego samochodzie marki S. (...) o nr rej. (...), a następnie przedłożył pisemne oświadczenie sprawcy kolizji P. K. (1) z dnia 01.06.2014 roku, i na podstawie tak przedłożonych dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd (...) S.A. stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej która została wypłacona w dniu 29.07.2014r, w kwocie 1.783,50 złotych, lecz odwołał się od decyzji o uznaniu odszkodowania i ubezpieczyciel dokonał dopłaty ubezpieczenia w wysokości 20.914,18 zł. która została wypłacona w sytuacji, gdy w rzeczywistości przedstawiona w zgłoszeniu oraz w przedłożonych dokumentach kolizja faktycznie nie miała miejsca, a podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu S. (...) o nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie dla potrzeb wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, przez co doprowadzili pokrzywdzony (...) S.A. w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem łącznej kwocie 22.697,68 złotych,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

13. T. W.

syna G. i B. z domu G.

urodzonego (...) w P.

oskarżonego o to, że:

CLVI. w okresie od dnia 12 listopada 2012 roku do dnia 10 lipca 2014 roku w T. i P., województwa (...) oraz W., woj. (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1), w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej w (...) S.A. w W. dotyczącej samochodu marki M. (...) o nr rej. (...) nr polisy (...), będącego jego własnością , wprowadzili w błąd przedmiotowe towarzystwo (...) S.A. w W. co do okoliczności i przebiegu kolizji, która miała mieć miejsce w dniu 01 listopada 2012 roku w T. na parkingu pod cmentarzem przy ulicy M. C. S. pomiędzy wyżej wymienionym samochodem marki M. (...), którym jako sprawca tej kolizji miał kierować, a zaparkowanym na tymże parkingu samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), należącym do R. S. (1), który następnie w dniu 12 listopada 2012 roku dokonał zgłoszenia szkody numer (...) załączając oświadczenie sprawcy kolizji T. W. z dnia 01 listopada 2012 roku, na podstawie których to przedłożonych dokumentów pracownicy wprowadzonego w błąd (...) S.A. w W. stwierdzili istnienie podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w kwocie 4612,72 złotych, która została wypłacona na rzecz R. S. (1) na konto bankowe wskazane w zgłoszeniu szkody oraz w kwocie 10 448,44 złotych na rzecz Kancelarii (...) w P., na którą w dniu 18 grudnia 2012 r. R. S. (1) przelał swoją wierzytelność z tytułu przedmiotowej kolizji drogowej w sytuacji, gdy w rzeczywistości przedstawiona w zgłoszeniu oraz w przedłożonych dokumentach kolizja faktycznie nie miała miejsca, a podane w zgłoszeniu uszkodzenia samochodu O. (...) o nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie dla potrzeb wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, przez co doprowadzili pokrzywdzone (...) S.A. w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 15 061.16 złotych,

tj. o przestępstwo określone w art. 298 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

orzeka:

1. oskarżonego P. K. (1) uznaje za winnego:

- popełnienia czynu zarzucanego w punkcie LXVIII wyczerpującego dyspozycję art. 258§ 1 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym uzupełnieniem, że przyjmuje, iż czyn popełnił w okresie od 1 kwietnia 2011 roku do 6 czerwca 2013 roku, w skład zorganizowanej grupy przestępczej wchodzili R. S. (1), N. J., M. W., A. G. ( co do których postępowanie karne prawomocnie zakończono) oraz M. H. i T. M. (1) i za to na podstawie art. 258§1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

- popełnienia czynu zarzucanego w punkcie LXIX wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym, że przyjmuje, iż działał wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1) ( co do którego postępowanie karne prawomocnie zakończono) oraz nie popełnił tego czynu w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk, art. 33§2 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 20 (dwadzieścia) złotych,

- popełnienia czynu zarzucanego w punkcie LXX wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 65§1 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym, że przyjmuje, iż czyn ten popełnił w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie LXVIII z R. S. (1) i N. J. ( co do których postępowanie karne prawomocnie zakończono) oraz w miejsce zapisu „uszkodzenia w postaci zgniecenia i otarcia całego prawego boku tego pojazdu” przyjmuje, że „ uszkodzeniu uległy prawe przednie i tylne drzwi oraz tylny błotnik” i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk w zw. z art. 65§1 kk, art. 33§2 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 20 (dwadzieścia) złotych,

- popełnienia czynu zarzucanego w punkcie LXXI wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 65§1 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym, że przyjmuje, iż czyn ten popełnił w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie LXVIII z R. S. (1) i N. J. ( co do których postępowanie karne prawomocnie zakończono) i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk w zw. z art. 65§1 kk, art. 33§2 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 20 (dwadzieścia) złotych,

- popełnienia czynu zarzucanego w punkcie LXXII wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym, że przyjmuje, iż działał wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1) i M. S. (1) ( co do których postępowanie karne prawomocnie zakończono) oraz nie popełnił tego czynu w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk, art. 33§2 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 20 (dwadzieścia) złotych,

- popełnienia czynu zarzucanego w punkcie LXXIII wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 65§1 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym, że przyjmuje, iż czyn został popełniony w okresie od 22 maja 2013 roku do 6 czerwca 2013 roku, w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie LXVIII z T. M. (1) oraz R. S. (1) ( co do którego postępowanie karne prawomocnie zakończono , w miejsce nazwiska (...), przyjmuje (...) oraz wartość szkody wynosiła 3.348,45 zł. i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk w zw. z art. 65§1 kk, art. 33§2 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 20 (dwadzieścia) złotych,

- popełnienia czynu zarzucanego w punkcie LXXIV wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym, że przyjmuje, iż działał wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1) ( co do którego postępowanie karne prawomocnie zakończono), R. H. i nieżyjącym już J. T. oraz nie popełnił tego czynu w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk, art. 33§2 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 20 (dwadzieścia) złotych,

- popełnienia czynu zarzucanego w punkcie LXXV wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym, że przyjmuje, iż działał wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1) ( co do którego postępowanie karne prawomocnie zakończono) i A. W. oraz nie popełnił tego czynu w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk, art. 33§2 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 20 (dwadzieścia) złotych,

2. na podstawie art. 85 kk, art. 86§1 i §2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku orzeka wobec oskarżonego P. K. (1) łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 (dwóch) lat oraz łączną karę grzywny w ilości 300 (trzystu) stawek dziennych, każda po 20 (dwadzieścia) złotych,

3. na podstawie art. 69§1, §2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk, art. 73§2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku wykonanie łącznej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza wobec oskarżonego na okres próby 5 (pięciu) lat i oddaje go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego,

4. oskarżonego T. M. (1) uznaje za winnego:

- popełnienia czynu zarzucanego w punkcie LXXVII wyczerpującego dyspozycję art. 258§ 1 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym uzupełnieniem, że przyjmuje, iż brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej w okresie od 18 marca 2013 roku do 6 czerwca 2013 roku, w skład zorganizowanej grupy przestępczej wchodzili R. S. (1), N. J., M. W., A. G. ( co do których postępowanie karne prawomocnie zakończono) oraz M. H. i P. K. (1) i za to na podstawie art. 258§1 kk wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

- popełnienia czynu zarzucanego w punkcie LXXVIII wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tą zmianą opisu czynu, że przyjmuje, iż został popełniony wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1) ( co do którego postępowanie karne prawomocnie zakończono) i inną osobą, co do której toczy się odrębne postępowanie, kolizja miała mieć miejsce w miejscowości Z., gmina T., na drodze W 713 przy posesji nr (...), samochód marki R. (...) nr rej. (...) był zarejestrowany na D. B. i stanowił jego własność oraz w miejsce zapisu uszkodzenia samochodu zostały spowodowane w innym miejscu i okolicznościach, niż wskazane w zgłoszeniu przyjmuje, że uszkodzenia samochodu R. (...) nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie dla potrzeb wypłaty odszkodowania i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk, art. 33§2 kk wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 20 (dwadzieścia) złotych,

- popełnienia czynu zarzucanego w punkcie LXXIX wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 65§1 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym, że przyjmuje, iż czyn ten popełnił w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie LXXVII z R. S. (1) i M. W. ( co do których postępowanie karne prawomocnie zakończono) i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk w zw. z art. 65§1 kk, art. 33§2 kk wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 20 (dwadzieścia) złotych,

- popełnienia czynu zarzucanego w punkcie LXXXI wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 65§1 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym, że przyjmuje, iż czyn został popełniony w okresie od 22 maja 2013 roku do 6 czerwca 2013 roku , w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie LXXVII z P. K. (1) i R. S. (1) (co do którego postępowanie karne prawomocnie zakończono) , w miejsce nazwiska (...), przyjmuje (...), że wartość szkody wynosiła 3.348,45 zł. i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk w zw. z art. 65§1 kk, art. 33§2 kk wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 20 (dwadzieścia) złotych,

5. na podstawie art. 85 kk, art. 86§1 i §2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku orzeka wobec oskarżonego T. M. (1) łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy oraz łączną karę grzywny w ilości 200 (dwustu) stawek dziennych, każda po 20 (dwadzieścia) złotych,

6. na podstawie art. 69§1, §2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk, art. 73§2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku wykonanie łącznej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza wobec oskarżonego na okres próby 4 (czterech) lat i oddaje go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego,

7. oskarżonego T. M. (1) uniewinnia od popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach LXXX, LXXXII i koszty sądowe w tym zakresie przejmuje na rachunek Skarbu Państwa,

8. oskarżonego M. H. uznaje za winnego:

- popełnienia czynu zarzucanego w punkcie LXXXIII wyczerpującego dyspozycję art. 258§ 1 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym uzupełnieniem, że przyjmuje, iż brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej w okresie od 7 sierpnia 2012 roku do 11 marca 2013 roku, w skład zorganizowanej grupy przestępczej wchodzili R. S. (1), N. J., M. W., A. G. ( co do których postępowanie karne prawomocnie zakończono) oraz P. K. (1) i T. M. (1) i za to na podstawie art. 258§1 kk wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

- popełnienia czynu zarzucanego w punkcie LXXXIV wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk, art. 270§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 65§1 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym, że przyjmuje, iż czyn ten popełnił w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie LXXXIII z R. S. (1) i A. G. ( co do których postępowanie karne prawomocnie zakończono) oraz wspólnie i w porozumieniu z B. H. i S. O. ( co do którego postępowanie karne prawomocnie zakończono), a w miejsce zapisu uszkodzenia samochodu zostały spowodowane w innym miejscu i okolicznościach, niż wskazane w zgłoszeniu przyjmuje, że uszkodzenia samochodu O. (...) o nr rej. (...) (...) zostały spowodowane umyślnie dla potrzeb wypłaty odszkodowania” i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk w zw. z art. 65§1 kk, art. 33§2 kk wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 20 (dwadzieścia) złotych,

- popełnienia czynu zarzucanego w punkcie LXXXV wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym, że przyjmuje, iż działał wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1), M. S. (2) ( co do których postępowanie karne prawomocnie zakończono) i B. S. (1) oraz nie popełnił go w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk, art. 33§2 kk wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 20 (dwadzieścia) złotych,

- popełnienia czynu zarzucanego w punkcie LXXXVII wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym, że przyjmuje, iż działał wspólnie i w porozumieniu z T. P., D. S. i M. S. (3) (co do których postępowanie karne prawomocnie zakończono), nie popełnił go w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk, art. 33§2 kk wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 20 (dwadzieścia) złotych,

9. na podstawie art. 85 kk, art. 86§1 i §2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku orzeka wobec oskarżonego M. H. łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy oraz łączną karę grzywny w ilości 200 (dwustu) stawek dziennych, każda po 20 (dwadzieścia) złotych,

10. na podstawie art. 69§1, §2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk, art. 73§2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku wykonanie łącznej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza wobec oskarżonego na okres próby 4 (czterech) lat i oddaje go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego.

11. oskarżonego M. H. uniewinnia od popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie LXXXVI, a koszty sądowe w tym zakresie przejmuje na rachunek Skarbu Państwa,

12. oskarżonego Z. F. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego w punkcie CII wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym uzupełnieniem, że postępowanie karne wobec R. S. (1) i M. S. (2) prawomocnie zakończono i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk, art. 33§2 kk wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 10 (dziesięć) złotych,

13. na podstawie art. 69§1, §2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 01 lipca 2015 roku wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza wobec oskarżonego na okres próby 2 (dwóch) lat,

14. oskarżoną B. H. uznaje za winną popełnienia czynu zarzucanego w punkcie CIV wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk, art. 270§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku, z tym uzupełnieniem, że postępowanie karne wobec R. S. (1), A. G. i S. O. prawomocnie zakończono oraz tą zmianą opisu czynu, że w miejsce zapisu uszkodzenia samochodu zostały spowodowane w innym miejscu i okolicznościach, niż wskazane w zgłoszeniu przyjmuje, że uszkodzenia samochodu O. (...) o nr rej. (...) (...)zostały spowodowane umyślnie dla potrzeb wypłaty odszkodowania” i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk, art. 33§2 kk wymierza jej karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 10 (dziesięć) złotych,

15. na podstawie art. 69§1, §2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza wobec oskarżonej na okres próby 2 (dwóch) lat,

16. oskarżonego W. H. (1) uznaje za winnego:

- popełnienia czynu zarzucanego w punkcie CV wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym uzupełnieniem, że postępowanie karne wobec R. S. (1) i W. P. prawomocnie zakończono i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk, art. 33§2 kk wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 10 (dziesięć) złotych,

- popełnienia czynu zarzucanego w punkcie CVI wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym uzupełnieniem, że postępowanie karne wobec R. S. (1) i M. K. (2) prawomocnie zakończono i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk, art. 33§2 kk wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 10 (dziesięć) złotych,

17. na podstawie art. 85 kk, art. 86§1 i §2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku orzeka wobec oskarżonego W. H. (1) łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 (jednego) roku oraz łączną karę grzywny w ilości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, każda po 10 (dziesięć) złotych,

18. na podstawie art. 69§1, §2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku wykonanie łącznej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza wobec oskarżonego na okres próby 3 (trzech) lat,

19. oskarżonego R. H. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego w punkcie CVII wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym, że przyjmuje, iż działał wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1) ( co do którego postępowanie karne prawomocnie zakończono), P. K. (1) i nieżyjącym już J. T. i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk, art. 33§2 kk wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, każda po 10 (dziesięć) złotych,

20. na podstawie art. 69§1, §2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza wobec oskarżonego na okres próby 3 (trzech) lat,

21. oskarżonego Ł. N. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego w punkcie CXVII wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym uzupełnieniem, że wobec R. S. (1) i M. W. postępowanie karne prawomocnie zakończono i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk, art. 33§2 kk wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 10 (dziesięć) złotych,

22. na podstawie art. 69§1, §2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza wobec oskarżonego na okres próby 2 (dwóch) lat,

23. oskarżoną B. S. (1) uznaje za winną popełnienia czynu zarzucanego w punkcie CXVIII wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym uzupełnieniem, że wobec R. S. (1) i M. S. (2) postępowanie karne prawomocnie zakończono i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk, art. 33§2 kk wymierza jej karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 10 (dziesięć) złotych,

24. na podstawie art. 69§1, §2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza wobec oskarżonej na okres próby 2 (dwóch) lat,

25. oskarżonego R. S. (2) uznaje za winnego:

- popełnienia czynu zarzucanego w punkcie CXX wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym uzupełnieniem, że wobec R. S. (1), N. J. i S. O. postępowanie karne prawomocnie zakończono i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk, art. 33§2 kk wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 10 (dziesięć) złotych,

- popełnienia czynu zarzucanego w punkcie CXXI wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym uzupełnieniem, że wobec R. S. (1) postępowanie karne prawomocnie zakończono oraz że w rzeczywistości przedstawiona w przedłożonych dokumentach kolizja nie przebiegała tak jak opisano w zgłoszeniu szkody, a podane uszkodzenia samochodu O. (...) nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie celem wyłudzenia wskazanego wyżej odszkodowania, czym działał na szkodę (...) SA w W. i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk, art. 33§2 kk wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 10 (dziesięć) złotych,

26. na podstawie art. 85 kk, art. 86§1 i §2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku orzeka wobec oskarżonego R. S. (2) łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 (jednego) roku oraz łączną karę grzywny w ilości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, każda po 10 (dziesięć) złotych,

27. na podstawie art. 69§1, §2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku wykonanie łącznej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza wobec oskarżonego na okres próby 3 (trzech) lat,

28. oskarżonego Ł. Ś. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego w punkcie CXXII wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym uzupełnieniem, że wobec M. W. i R. S. (1) postępowanie karne prawomocnie zakończono i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk, art. 33§2 kk wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 10 (dziesięć) złotych,

29. na podstawie art. 69§1, §2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza wobec oskarżonego na okres próby 2 (dwóch) lat,

30. oskarżonego A. W. uznaje za winnego:

- popełnienia czynu zarzucanego w punkcie CXXIII wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym uzupełnieniem, że wobec A. G. i R. S. (1) postępowanie karne prawomocnie zakończono i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk, art. 33§2 kk wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 10 (dziesięć) złotych,

- popełnienia czynu zarzucanego w punkcie CXXV wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym uzupełnieniem, że wobec R. S. (1) postępowanie karne prawomocnie zakończono i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk, art. 33§2 kk wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 10 (dziesięć) złotych,

31. na podstawie art. 85 kk, art. 86§1 i §2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku orzeka wobec oskarżonego A. W. łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 (jednego) roku oraz łączną karę grzywny w ilości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, każda po 10 (dziesięć) złotych,

32. na podstawie art. 69§1, §2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku wykonanie łącznej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza wobec oskarżonego na okres próby 3 (trzech) lat,

33. oskarżonego A. W. uniewinnia od popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie CXXIV i koszty sądowe w tym zakresie przejmuje na rachunek Skarbu Państwa

34. oskarżonego T. W. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego w punkcie CLVI wyczerpującego dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku z tym uzupełnieniem, że wobec R. S. (1) postępowanie karne prawomocnie zakończono i za to na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11§3 kk, art. 33§2 kk wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, każda po 10 (dziesięć) złotych,

35. na podstawie art. 69§1, §2 kk, art. 70§1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza wobec oskarżonego na okres próby 2 (dwóch) lat,

36. na podstawie art. 63§1 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku zalicza oskarżonym:

- P. K. (1) na poczet orzeczonej łącznej kary grzywny okres zatrzymania od 4 maja 2016 roku, godz. 18:30 do 5 maja 2016 roku, godz. 10:15 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy dwóm dziennym stawkom grzywny ,

- T. M. (1) na poczet orzeczonej łącznej kary grzywny okres zatrzymania w dniu 9 kwietnia 2015 roku od godz. 06:40 do godz. 12:30 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy dwóm dziennym stawkom grzywny ,

- M. H. na poczet orzeczonej łącznej kary grzywny okres zatrzymania w dniu 9 kwietnia 2015 roku od godz. 08:55 do godz. 13:15 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy dwóm dziennym stawkom grzywny ,

- B. H. na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania w dniu 9 kwietnia 2015 roku od godz. 06:15 do godz. 11:00 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy dwóm dziennym stawkom grzywny ,

- W. H. (1) na poczet orzeczonej łącznej kary grzywny okres zatrzymania w dniu 24 lutego 2016 roku od godz. 12:15 do godz. 19:00 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy dwóm dziennym stawkom grzywny ,

- B. S. (1) na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania w dniu 11 lutego 2016 roku od godz. 09:05 do godz. 11:10 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy dwóm dziennym stawkom grzywny ,

- R. S. (2) na poczet orzeczonej łącznej kary grzywny okres zatrzymania w dniu 5 lutego 2016 roku od godz. 07:55 do godz. 12:15 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy dwóm dziennym stawkom grzywny ,

- A. W. na poczet orzeczonej łącznej kary grzywny okres zatrzymania w dniu 6 maja 2016 roku od godz. 07:50 do godz. 12:05 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy dwóm dziennym stawkom grzywny ,

- T. W. na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania od 2 marca 2017 roku, godz. 09:55 do 3 marca 2017 roku, godz. 10:30 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy dwóm dziennym stawkom grzywny ,

37. na podstawie art. 46§1 kk w zw. z art. 4§1 kk w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku nakłada na oskarżonych obowiązek naprawienia szkód wyrządzonych przestępstwami w ten sposób że:

- zobowiązuje solidarnie P. K. (1) (LXIX) i osobę, co do której postępowanie karne prawomocnie zakończono do zapłaty kwoty 1.904 (tysiąc dziewięćset cztery) złote na rzecz Towarzystwa (...) S.A. w W.,

- zobowiązuje solidarnie P. K. (1) (LXX) i osoby, co do których postępowanie karne prawomocnie zakończono do zapłaty kwoty 7.000 (siedem tysięcy) złotych na rzecz Towarzystwa (...) S.A. w W.,

- zobowiązuje solidarnie P. K. (1) (LXXI) i osoby, co do których postępowanie karne prawomocnie zakończono do zapłaty kwoty 14.454 (czternaście tysięcy czterysta pięćdziesiąt cztery) złote i 43 (czterdzieści trzy) grosze na rzecz (...) S.A. V. (...) w W.,

- zobowiązuje solidarnie P. K. (1) (LXXIII), T. M. (1) (LXXXI) i osobę, co do której postępowanie karne prawomocnie zakończono do zapłaty kwoty 3.348 (trzy tysiące trzysta czterdzieści osiem) złotych i 45 (czterdzieści pięć) groszy na rzecz (...) S.A. w W.,

- zobowiązuje solidarnie P. K. (1) (LXXIV), R. H. (CVII) i osobę, co do której postępowanie karne prawomocnie zakończono do zapłaty kwoty 5.462 (pięć tysięcy czterysta sześćdziesiąt dwa) złote i 84 (osiemdziesiąt cztery) grosze na rzecz (...) S.A. w L.,

- zobowiązuje solidarnie P. K. (1) (LXXV), A. W. (CXXV) i osobę, co do której postępowanie karne prawomocnie zakończono do zapłaty kwoty 22.697 (dwadzieścia dwa tysiące sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych i 68 (sześćdziesiąt osiem) groszy na rzecz A. (...), Towarzystwo (...) S.A. w W.,

- zobowiązuje solidarnie T. M. (1) (LXXVIII), osobę odpowiadającą w odrębnym postępowaniu oraz osobę, co do której postępowanie karne prawomocnie zakończono do zapłaty kwoty 3.867 (trzy tysiące osiemset sześćdziesiąt siedem) złotych i 21 (dwadzieścia jeden) groszy na rzecz A. (...), Towarzystwo (...) S.A. w W. (reprezentujące (...) S.A. w W.),

- zobowiązuje solidarnie T. M. (1) (LXXIX) i osoby, co do których postępowanie karne prawomocnie zakończono do zapłaty kwoty 4.538 (cztery tysiące pięćset trzydzieści osiem) złotych i 14 (czternaście) groszy na rzecz (...) S.A. w W.,

- zobowiązuje solidarnie M. H. (LXXXIV), B. H. (CIV) i osoby, co do których postępowanie karne prawomocnie zakończono do zapłaty kwoty 6.619 (sześć tysięcy sześćset dziewiętnaście) złotych i 30 (trzydzieści) groszy na rzecz Towarzystwa (...) w W.,

- zobowiązuje solidarnie M. H. (LXXXV), B. S. (1) (CXVIII) i osoby, co do których postępowanie karne prawomocnie zakończono do zapłaty kwoty 10.304 (dziesięć tysięcy trzysta cztery) złote i 12 (dwanaście) groszy na rzecz Towarzystwa (...) w W.,

- zobowiązuje solidarnie Z. F. (CII) i osoby, co do których postępowanie karne prawomocnie zakończono do zapłaty kwoty 4.589 (cztery tysiące pięćset osiemdziesiąt dziewięć) złotych i 99 (dziewięćdziesiąt dziewięć) groszy na rzecz (...) S.A. w W.,

- zobowiązuje solidarnie M. H. (LXXXVII) i osoby, co do których postępowanie karne prawomocnie zakończono do zapłaty kwoty 2.800 (dwa tysiące osiemset) złotych na rzecz (...) S.A w Ł.,

- zobowiązuje solidarnie W. H. (1) (CV) i osoby, co do których postępowanie karne prawomocnie zakończono do zapłaty kwoty 14.133 (czternaście tysięcy sto trzydzieści trzy) złote i 19 (dziewiętnaście) groszy na rzecz (...) S.A. w W.,

- zobowiązuje solidarnie W. H. (1) (CVI) i osoby, co do których postępowanie karne prawomocnie zakończono do zapłaty kwoty 6.934 (sześć tysięcy dziewięćset trzydzieści cztery) złote na rzecz (...) S.A, Oddział w Ł.,

- zobowiązuje solidarnie Ł. N. (CXVII) i osoby, co do których postępowanie karne prawomocnie zakończono do zapłaty kwoty 4.696 (cztery tysiące sześćset dziewięćdziesiąt sześć) złotych i 90 (dziewięćdziesiąt) groszy na rzecz (...) w P.,

- zobowiązuje solidarnie R. S. (2) (CXX) i osoby, co do których postępowanie karne prawomocnie zakończono do zapłaty kwoty 29.566 (dwadzieścia dziewięć tysięcy pięćset sześćdziesiąt sześć) złotych i 88 (osiemdziesiąt osiem) groszy na rzecz (...) S.A. w W.,

- zobowiązuje solidarnie R. S. (2) (CXXI) i osobę, co do której postępowanie karne prawomocnie zakończono do zapłaty kwoty 4.300 (cztery tysiące trzysta) złotych na rzecz (...) S.A. w W.,

- zobowiązuje solidarnie Ł. Ś. (CXXII) i osoby, co do których postępowanie karne prawomocnie zakończono do zapłaty kwoty 4.197 (cztery tysiące sto dziewięćdziesiąt siedem) złotych i 2 (dwa) grosze na rzecz (...) S.A w W.,

- zobowiązuje solidarnie A. W. (CXXIII) i osoby, co do których postępowanie karne prawomocnie zakończono do zapłaty kwoty 16.299 (szesnaście tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt dziewięć) złotych na rzecz (...) S.A. w W.,

- zobowiązuje solidarnie T. W. (CLVI) i osobę, co do której postępowanie karne prawomocnie zakończono do zapłaty kwoty 15.061 (piętnaście tysięcy sześćdziesiąt jeden) złotych i 16 (szesnaście) groszy na rzecz (...) S.A w W.,

38. zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa:

- P. K. (1) kwotę 1500 (tysiąc pięćset) złotych tytułem opłaty i kwotę 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu wydatków,

- T. M. (1) kwotę 900 (dziewięćset) złotych tytułem opłaty i kwotę 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu wydatków,

- M. H. kwotę 1100 (tysiąc sto) złotych tytułem opłaty i kwotę 448 (czterysta czterdzieści osiem) złotych tytułem zwrotu wydatków,

- Z. F. kwotę 380 (trzysta osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty i kwotę 448 (czterysta czterdzieści osiem) złotych tytułem zwrotu wydatków,

- B. H. kwotę 380 (trzysta osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty i kwotę 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu wydatków,

- W. H. (1) kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty i kwotę 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu wydatków,

- R. H. kwotę 380 (trzysta osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty i kwotę 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu wydatków,

- B. S. (1) kwotę 380 (trzysta osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty i kwotę 448 (czterysta czterdzieści osiem) złotych tytułem zwrotu wydatków,

- Ł. N. kwotę 380 (trzysta osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty i kwotę 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu wydatków,

- R. S. (2) kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty i kwotę 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu wydatków,

- Ł. Ś. kwotę 380 (trzysta osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty i kwotę 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu wydatków,

- A. W. kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty i kwotę 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu wydatków,

- T. W. kwotę 380 (trzysta osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty i kwotę 448 (czterysta czterdzieści osiem) złotych tytułem zwrotu wydatków.

Sygn. akt III K 114/19

UZASADNIENIE

STAN FAKTYCZNY :

Czyny z pkt. LXVIII, LXXVII, LXXXIII

R. S. (1) zajmował się handlem częściami samochodowymi. W ramach prowadzonej działalności wymyślił, że samochody przed rozbiórką na części mogą być wykorzystane do przeprowadzania umyślnie ustawianych kolizji celem wyłudzania odszkodowań od ubezpieczycieli.

W okresie od 23 lipca 2008 roku do 25 marca 2015 roku na terenie T. i innych miejscowości R. S. (1) kierował zorganizowaną grupą przestępczą mającą na celu dokonywanie przestępstw polegających na aranżowaniu umyślnie przeprowadzanych kolizji drogowych i wyłudzaniu odszkodowań komunikacyjnych od firm ubezpieczeniowych.

W skład grupy wchodzili: A. G., N. J., M. W. oraz P. K. (1) w okresie od 1 kwietnia 2011 roku do 6 czerwca 2013 roku, T. M. (1) w okresie od 18 marca 2013 roku do 6 czerwca 2013 roku oraz M. H. w okresie od 7 sierpnia 2012 roku do 11 marca 2013 roku.

Głównie R. S. (1) zajmował się organizacją pozorowanych kolizji drogowych i on w przeważającej części zdarzeń załatwiał wszystkie formalności związane z uzyskaniem odszkodowania od ubezpieczyciela. Do przeprowadzania kolizji wykorzystywał samochody przez siebie kupowane, o niewielkiej wartości lub samochody osób zainteresowanych udziałem w takiej kolizji. Samochody kupował też na dane innych osób, między innymi M. W., N. J. i P. K. (1) z przeznaczeniem do kilku kolizji, przy czym po danym zdarzeniu zmieniany był właściciel aby ukryć fakt, że samochód należący do tej samej osoby uczestniczy w większej ilości kolizji. Najczęściej uszkadzane były drzwi pojazdów. Po przeprowadzeniu takiej kolizji samochód był zbywany innej osobie lub rozbierany na części bądź też złomowany.

M. W. jeździł z R. S. (1) kupować samochody potrzebne do kolizji, pomagał mu w organizacji tych kolizji, w wyszukiwaniu miejsc i ustalaniu sposobu uszkadzania pojazdów. Samochody były często uszkadzane w innym miejscu, aniżeli wskazane w zgłoszeniu szkody, a czasem w miejscu, gdzie zdarzenie miało miejsce, przy czym uszkodzenia zawsze były powodowane umyślnie. Rola A. G. i N. J. polegała głównie na podpisywaniu oświadczeń o sprawstwie kolizji oraz dokumentów niezbędnych do uzyskania odszkodowania. P. K. (1) brał fizycznie udział w dokonywaniu uszkodzeń pojazdów i podpisywał oświadczenia, w których był wskazywany zawsze jako sprawca kolizji. T. M. (1) podpisywał oświadczenia o przebiegu kolizji i dokumenty potrzebne do wyłudzenia odszkodowania. Także na jego dane osobowe R. S. (1) zakupił samochód wykorzystany do ustawionej kolizji. M. H. uczestniczył w organizacji pozorowanej kolizji i również z jego obecności były podpisywane dokumenty potrzebne do uzyskania odszkodowania.

W procederze wyłudzania odszkodowań brały udział również inne osoby, które nie wchodziły w skład wskazanej wyżej grupy. Osoby te, chcąc zarobić pieniądze, same zgłaszały się do R. S. (1) lub były przez niego wyszukiwane. Ich udział polegał głównie na podpisywaniu oświadczeń i dokumentów niezbędnych do uzyskania odszkodowania. Treść oświadczenia, w tym przebieg kolizji były im wskazywane przez R. S. (1). Czasami brały udział osobiście w dokonaniu uszkodzeń danego pojazdu. Uszkodzeń samochodów dokonywał osobiście również R. S. (1). Pieniądze z wyłudzonych odszkodowań były przekazywane R. S. (1) i to on dzielił je pomiędzy członków grupy oraz inne osoby biorące udział w danym przestępstwie, przy czym pieniądze uzyskane na skutek konkretnej kolizji otrzymywały tylko osoby zaangażowane w tę konkretną kolizję.

(zeznania A. G. k.575, N. J. k.629, 8082, M. W. k.2767-2771, 4768, 8234, 15.957, R. S. (1) k.17.882-17.887, odpis wyroku Sądu Okręgowego w P. w sprawie (...) k. 17.725-17.791).

Oskarżeni w różnych konfiguracjach osobowych dokonali następujących czynów, opisanych niżej, w części czynów uczestnicząc w zorganizowanej grupie przestępczej, a w części nie uczestnicząc w tej grupie, a działając w warunkach współsprawstwa:

Czyn z pkt. LXIX

W dniu 24 stycznia 2011 roku R. S. (1) dokonał telefonicznego zgłoszenia szkody w swoim samochodzie marki O. (...) o nr rej. (...) w (...) S.A reprezentowanym obecnie przez Towarzystwo (...) S.A. w W. na skutek kolizji drogowej, mającej mieć miejsce w tym samym dniu w T. przy ul. (...) pomiędzy jego pojazdem a samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez P. K. (1). Z załączonego do zgłoszenia pisemnego oświadczenia wynikało, że sprawca kolizji - P. K. (1) wykonując swoim pojazdem manewr omijania O. (...), stojącego po prawej stronie drogi zaklinował się w koleinie i próbując wyjechać, cofał w tył i w przód, wskutek czego pojazd wyskoczył z koleiny i uderzył w zaparkowany samochód O. (...), powodując uszkodzenia w postaci zarysowania przednich i tylnych drzwi po lewej stronie.

Na podstawie zgłoszenia szkody i przedstawionych dokumentów, pracownicy Towarzystwa (...) stwierdzili istnienie podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w kwocie 1.904 zł., która w dniu 24 lutego 2011 roku została przelana na konto R. S. (1).

W rzeczywistości powyższa kolizja nie miała charakteru zdarzenia przypadkowego, a podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu O. (...) nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie celem wyłudzenia wskazanego wyżej odszkodowania, przy czym w procederze tym brali udział wspólnie i w porozumieniu R. S. (1) i P. K. (1). Do kolizji zostały wykorzystane pojazdy zakupione w krótkim czasie przed zgłoszeniem szkody, tj. O. (...) nabyty na dane R. S. (1) w dniu 14 stycznia 2011 roku i F. (...) nabyty na dane P. K. (1) w dniu 21 stycznia 2011 roku.

(zeznania R. S. (1) k.17.130, dokumentacja dotycząca szkody k.13.802-13.831, oświadczenie k.13.804-13.805).

Czyn z pkt. LXX

W dniu 20 kwietnia 2011 roku N. J. dokonał pisemnego zgłoszenia szkody w Towarzystwie (...) S.A w W. w swoim samochodzie marki O. (...) nr rej. (...), kierowanym przez P. K. (1) na skutek spowodowanych uszkodzeń tego pojazdu w dniu 1 kwietnia 2011 roku w lesie pomiędzy miejscowościami G. i Ż.. Z załączonego do zgłoszenia pisemnego oświadczenia wynikało, że sprawca uszkodzeń - P. K. (1) wjeżdżając pojazdem do lasu i chcąc ominąć leżącą oponę, skręcił w prawo i zahaczył pojazdem o podstawę szlabanu, na skutek czego uszkodzeniu uległy prawe przednie i tylne drzwi oraz tylny błotnik.

Na podstawie zgłoszenia szkody, oględzin pojazdu i przedstawionych dokumentów, pracownicy Towarzystwa (...) stwierdzili istnienie podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia komunikacyjnego (...) Casco w kwocie 7.000 zł. Pieniądze zostały wypłacone w trzech transzach na konto bankowe N. J., tj. w dniu 5 maja 2011 roku kwota 3.315,25 zł., w dniu 19 maja 2011 roku kwota 1.484,75 zł., w dniu 22 czerwca 2011 roku kwota 2.200 zł.

W rzeczywistości powyższe uszkodzenia zostały spowodowane umyślnie celem wyłudzenia wskazanego wyżej odszkodowania, przy czym w procederze tym, w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej brali udział P. K. (1), R. S. (1) i N. J..

Samochód marki O. (...) został zakupiony przez R. S. (1) na dane N. J.. Faktycznie użytkował go R. S. (1). Uszkodzenia pojazdu zostały spowodowane w ten sposób, że najpierw kierujący pojazdem P. K. (1) jadąc z N. J. przypadkowo uderzył tym pojazdem w słupek w lesie, powodując uszkodzenie drzwi od strony pasażera, a następnie w nieustalonych okolicznościach doszło w sposób celowy do powiększenia zakresu uszkodzeń, tj. opisanych w pisemnym oświadczeniu. Wszystkimi formalnościami związanymi z likwidacją tak spowodowanej szkody zajmował się R. S. (1), do akt szkodowych zostało załączone oświadczenie P. K. (1) o sprawstwie spowodowanych uszkodzeń, a N. J. figurujący jako właściciel pojazdu podpisywał wszelkie dokumenty potrzebne do uzyskania odszkodowania. Pieniądze, które wpłynęły na konto N. J. z tytułu wyłudzonego odszkodowania, zostały przez niego wypłacone i przekazane R. S. (1). N. J. otrzymał od niego kwotę około 200 zł.

W dniu 21 maja 2011 roku R. S. (1) sprzedał przedmiotowy samochód W. H. (1), po czym został on wykorzystany do kolejnej ustawionej kolizji mającej mieć miejsce 24 maja 2011 roku – opisany w dalszej części uzasadnienia czyn z pkt CVI.

(dokumentacja dotycząca szkody k.2451-2480, zeznania N. J. k.7101, R. S. (1) k.17.130).

Czyn z pkt. LXXI

W dniu 10 kwietnia 2012 roku N. J. dokonał pisemnego zgłoszenia szkody w swoim samochodzie marki O. (...) nr rej. (...) w (...) S.A V. (...) w W., na skutek kolizji drogowej, mającej mieć miejsce w dniu 21 marca 2012 roku w S. przy ul. (...) pomiędzy jego pojazdem a samochodem marki O. (...) nr rej. (...) kierowanym przez P. K. (1). Z załączonego do zgłoszenia oświadczenia wynikało, że sprawca kolizji - P. K. (1) wykonując swoim pojazdem manewr cofania na posesji, uderzył w lewy bok zaparkowanego na ulicy samochodu marki O. (...), powodując uszkodzenia lewych tylnych i przednich drzwi.

Na podstawie zgłoszenia szkody i przedstawionych dokumentów, pracownicy Towarzystwa (...) stwierdzili istnienie podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w kwocie 14.454,43 zł. Pieniądze zostały wypłacone w dwóch transzach: pierwsza w kwocie 4.578 zł. w dniu 30 marca 2012 roku na konto bankowe N. J., druga w kwocie 9.876,43 zł. - jako dopłata po wydaniu nakazu zapłaty przez Sąd Rejonowy w(...) Wydział Gospodarczy z dnia 9 sierpnia 2012 roku, sygn. akt (...) na konto firmy (...), który na podstawie umowy cesji z dnia 29 maja 2012 roku nabył wierzytelność z tej kolizji od N. J..

W rzeczywistości powyższa kolizja nie miała charakteru zdarzenia przypadkowego, a podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu O. (...) nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie celem wyłudzenia wskazanego wyżej odszkodowania, przy czym w procederze tym, w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej brali udział P. K. (1), R. S. (1) i N. J..

Do kolizji został wykorzystany samochód marki O. (...) nr rej. (...) zakupiony przez R. S. (1) na dane N. J. oraz pojazd marki O. (...) nr rej. (...) zakupiony w bardzo krótkim czasie przed planowaną kolizją, tj. w dniu 13 marca 2012 roku na dane P. K. (1). Uszkodzeń pojazdu O. (...) dokonali R. S. (1) i P. K. (1), N. J. figurujący jako właściciel tego pojazdu dokonał zgłoszenia szkody, do akt szkodowych zostało załączone oświadczenie P. K. (1) o sprawstwie kolizji. Wszystkimi formalnościami związanymi z likwidacją tak spowodowanej szkody zajmował się R. S. (1), przy czym N. J. podpisywał wszystkie dokumenty potrzebne do uzyskania odszkodowania, przekazywał R. S. (1) korespondencję od ubezpieczyciela oraz pieniądze, które wpłynęły na jego konto z tytułu wyłudzonego odszkodowania. N. J. otrzymał od R. S. (1) w zamian za swój udział w wyłudzeniu tego odszkodowania kwotę około 200 zł.

(dokumentacja dotycząca szkody k.1985-1991, 2522-2574, oświadczenie k.2558, zeznania N. J. k.6889-6890, 7101-7102, R. S. (1) k.17.130).

C zyny z pkt. LXXII i pkt. LXXX

W dniu 11 kwietnia 2013 roku M. S. (1) dokonał telefonicznego zgłoszenia szkody w samochodzie marki H. (...) nr rej. (...) (stanowiącym własność jego i jego ojca W. S.) w (...) S.A. w W. na skutek kolizji drogowej, mającej mieć miejsce w tym samym dniu w L. pomiędzy tym pojazdem a samochodem marki O. (...) nr rej. (...) kierowanym przez P. K. (1). Z załączonego do zgłoszenia oświadczenia wynikało, że sprawca kolizji - P. K. (1) nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu, wobec czego M. S. (1) uderzył prawym przodem swojego pojazdu w lewy przód samochodu kierowanego przez P. K. (1), czym spowodował w samochodzie H. (...) uszkodzenie prawego przedniego błotnika, prawych przednich drzwi, zderzaka i pasa przedniego.

Na podstawie zgłoszenia szkody, oględzin i przedstawionych dokumentów pracownicy (...) stwierdzili istnienie podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 8.750 zł., która ostatecznie w dniu 14 czerwca 2013 roku została przelana na konto M. S. (1). W kwocie tej została uwzględniona także kwota 1.600 zł. stanowiąca koszt rzekomego wypożyczenia M. S. (1) pojazdu zastępczego marki O. (...) nr rej. (...), co do której w toku likwidacji szkody został przedstawiony fikcyjny rachunek nr (...) z 20 kwietnia 2013 roku wystawiony przez firmę (...) M. K. (1) w T., ul. (...) (...).

W rzeczywistości powyższa kolizja nie miała charakteru zdarzenia przypadkowego, a podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu H. (...) nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie celem wyłudzenia wskazanego wyżej odszkodowania, przy czym w procederze tym brali udział wspólnie i w porozumieniu R. S. (1), P. K. (1) i M. S. (1).

M. S. (1) miał trudności ze sprzedażą swojego samochodu, dlatego na jego prośbę R. S. (1) zorganizował celowo przeprowadzoną kolizję, do której został wykorzystany O. (...), nabyty w tym samym dniu, tj. 11 kwietnia 2013 roku na dane P. K. (1) od M. W., który z kolei dzień wcześniej, tj. 10 kwietnia 2013 roku nabył go od osoby o danych J. K.. Podczas zderzenia samochodów, P. K. (1) wskazany jako sprawca kolizji siedział razem z R. S. (1) w O., a M. S. (1) w H.. Po dokonanej kolizji, M. S. (1) przekazał R. S. (1) pieniądze w kwocie 1000 zł. jako zapłatę za zorganizowanie i przeprowadzenie tej kolizji. M. S. (1) otrzymał sfałszowany rachunek za rzekome wypożyczenie pojazdu zastępczego od P. K. (1) i złożył ten rachunek do akt podczas postępowania szkodowego.

(dokumentacja dotycząca szkody k.36-82, zeznania R. S. (1) k.16.199, M. S. (1) k.476, 8105, 8107).

Czyny z pkt. LXXIII i LXXXI

W dniu 22 maja 2013 roku T. M. (1) dokonał zgłoszenia szkody w swoim samochodzie marki O. (...) nr rej. (...) w (...) SA w W. na skutek kolizji drogowej, mającej mieć miejsce w tym samym dniu w T. przy ul. (...) pomiędzy jego pojazdem a samochodem marki F. (...) nr rej. (...) kierowanym przez P. K. (1). Z załączonego do zgłoszenia oświadczenia wynikało, że sprawca kolizji - P. K. (1) wykonując swoim pojazdem manewr cofania uderzył w zaparkowany samochód O. (...), powodując uszkodzenie przednich i tylnych drzwi po prawej stronie.

Na podstawie zgłoszenia szkody i przedstawionych dokumentów, pracownicy Zakładu (...) stwierdzili istnienie podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w kwocie 3.348,45 zł., która w dniu 6 czerwca 2013 roku została przelana na konto wskazane w zgłoszeniu szkody przez T. M. (1).

W rzeczywistości powyższa kolizja nie miała charakteru zdarzenia przypadkowego, a podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu O. (...) nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie celem wyłudzenia wskazanego wyżej odszkodowania, przy czym w procederze tym, w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej brali udział R. S. (1), P. K. (1) i T. M. (1).

Do przeprowadzenia kolizji zostały wykorzystane pojazdy, które w rzeczywistości zostały zakupione przez R. S. (1): F. (...) na dane P. K. (1) i O. (...) na dane T. M. (1). R. S. (1) najpierw przygotowywał tę kolizję, a pomagał mu w tym M. W., który nie był obecny podczas samej kolizji. Potem T. M. (1) w obecności jego i R. S. (1) podpisywał dokumenty niezbędne do uzyskania odszkodowania z tytułu tej kolizji, przy czym R. S. (1) wręczył T. M. (1) pieniądze w nieustalonej kwocie w zamian za to, że uczestniczył w niej jako pokrzywdzony.

(dokumentacja dotycząca szkody k.16.565-16.590, 16.832 -16.846, oświadczenie k.16.581, zeznania M. W. k.2.767-2.768, 17.128).

Czyny z pkt. LXXIV i CVII

W dniu 20 września 2013 roku R. H. dokonał zgłoszenia szkody w swoim samochodzie marki P. (...) nr rej. (...) (...) w (...) S.A. w L. na skutek kolizji drogowej, mającej mieć miejsce w dniu 17 września 2013 roku w T. na parkingu sklepu (...) przy ul. (...)-go M. (...)pomiędzy jego pojazdem a samochodem marki F. (...) nr rej. (...), stanowiącym własność J. T., kierowanym przez P. K. (1). Z załączonego do akt oświadczenia wynikało, że sprawca kolizji - P. K. (1) wykonując pojazdem manewr cofania uderzył w zaparkowany samochód marki P. (...) powodując uszkodzenie tylnych drzwi i częściowo przednich drzwi po lewej stronie.

Na podstawie zgłoszenia szkody i przedstawionych dokumentów, pracownicy Towarzystwa (...) stwierdzili istnienie podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 5.462,84 zł., która w dniu 16 grudnia 2013 roku została przelana na konto wskazane przez R. H.. W dniu 18 grudnia 2013 roku R. H. zbył wierzytelność na rzecz kancelarii (...) z B..

W rzeczywistości powyższa kolizja nie miała charakteru zdarzenia przypadkowego, a podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu P. (...) zostały spowodowane umyślnie celem wyłudzenia wskazanego wyżej odszkodowania, przy czym w procederze tym brali udział wspólnie i w porozumieniu P. K. (1), R. S. (1), R. H. i J. T..

J. T. na prośbę R. S. (1) pożyczył swój samochód F. (...) wiedząc, że posłuży do przeprowadzenia tej ustawionej kolizji.

(dokumentacja dotycząca szkody k.6593-6645, oświadczenie k.6.602, zeznania M. W. k.11.203, 17.128, J. T. k.16.098).

Czyny z pkt. LXXV i CXXV

W dniu 2 czerwca 2014 roku A. W. dokonał zgłoszenia szkody w swoim samochodzie marki S. (...) nr rej. (...) w (...) SA w W. na skutek kolizji drogowej, mającej mieć miejsce w dniu 1 czerwca 2014 roku w T. na skrzyżowaniu ulic (...) pomiędzy jego pojazdem a samochodem marki O. (...) nr rej. (...) kierowanym przez P. K. (1). Z załączonego do zgłoszenia oświadczenia wynikało, że sprawca kolizji - P. K. (1) wyjeżdżając pojazdem z drogi podporządkowanej nie udzielił pierwszeństwa przejazdu i uderzył w nadjeżdżający samochód marki S. (...), powodując uszkodzenia jego przodu w postaci reflektora przedniego lewego, pokrywy, szyby przedniej i chłodnicy.

Na podstawie zgłoszenia szkody i przedstawionych dokumentów, pracownicy (...) SA stwierdzili istnienie podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 22.697,68 zł., z czego kwota 1.783,50 zł. została przekazana w dniu 29 lipca 2014 roku na konto wskazane przez A. W., a następnie na skutek odwołania A. W. – ubezpieczyciel wypłacił mu jeszcze w dniu 5 września 2014 roku kwotę 20. 914,18 zł.

W rzeczywistości powyższa kolizja nie miała charakteru zdarzenia przypadkowego, a podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu S. (...) zostały spowodowane umyślnie celem wyłudzenia wskazanego wyżej odszkodowania, przy czym w procederze tym brali udział wspólnie i w porozumieniu P. K. (1), R. S. (1) i A. W..

Do przeprowadzenia tej ustawionej kolizji został wykorzystany samochód marki O. (...), który najpierw był kupiony przez R. S. (1) na dane M. W., a następnie przed tą kolizją został przerejestrowany na P. K. (1). R. S. (1) organizował tę kolizję, razem z M. W. obserwował jej przebieg siedząc w innym samochodzie. P. K. (1) otrzymał od niego pieniądze w zamian za to, że występował w roli sprawcy kolizji.

(dokumentacja dotycząca szkody k.7816-7857, 7991-8026, 12485-12545, zeznania M. W. k.2769-2770, 8234).

Czyn z pkt. LXXVIII

W dniu 17 lipca 2012 roku T. M. (1) dokonał zgłoszenia szkody w kierowanym przez siebie samochodzie marki R. (...) nr rej. (...), stanowiącym własność J. M., w (...) SA w W. na skutek kolizji drogowej, mającej mieć miejsce w tym samym dniu na drodze wojewódzkiej (...) przy posesji nr (...) w miejscowości Z., gmina T. pomiędzy tym pojazdem, a samochodem marki R. (...) o nr rej. (...), kierowanym przez K. K. (1). Z oświadczenia załączonego do zgłoszenia wynikało, że sprawca kolizji – K. K. (1) wyjeżdżając pojazdem z drogi podporządkowanej nie udzielił pierwszeństwa przejazdu i uderzył w bok nadjeżdżającego samochodu marki R. (...), powodując uszkodzenia w postaci wgnieceń i zarysowań jego lewej strony.

Na podstawie zgłoszenia szkody, oględzin pojazdu i przedstawionych dokumentów, pracownicy (...) SA stwierdzili istnienie podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w kwocie 3.867,21 zł., która została przekazana na konto wskazane przez T. M. (1). W dniu 17 października 2012 roku (...) SA, umocowane przez T. M. (1) wystąpiło do (...) SA w W. z wnioskiem o wypłatę zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz T. M. (1) w kwocie 9.015,78 zł. oraz zwrot kosztów poniesionych w związku z jego dojazdem na specjalistyczne leczenie. Decyzją z dniu 26 listopada 2012 roku ubezpieczyciel nie uwzględnił wniosku uznając, że jest bezpodstawny.

W rzeczywistości powyższa kolizja nie miała charakteru zdarzenia przypadkowego, a podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu R. (...) zostały spowodowane umyślnie celem wyłudzenia wskazanego wyżej odszkodowania, przy czym w procederze tym brali udział wspólnie i w porozumieniu R. S. (1), T. M. (1) i K. K. (1).

(dokumentacja dotycząca szkody k.1993-2071, zeznania M. W. k.17.128v-17.129).

Czyn z pkt. LXXIX

W dniu 18 marca 2013 roku M. W. dokonał telefonicznego zgłoszenia szkody w swoim samochodzie marki O. (...) o nr rej. (...) w (...) S.A. w W. na skutek kolizji drogowej, mającej mieć miejsce w tym samym dniu w T. przy ulicy (...) pomiędzy tym pojazdem a samochodem marki (...) S.C. nr rej. (...) kierowanym przez T. M. (1). Z oświadczenia załączonego do zgłoszenia wynikało, że sprawca kolizji – T. M. (1) wykonując manewr parkowania tyłem nie zachował należytej ostrożności i uderzył w zaparkowany samochód O. (...) powodując w nim uszkodzenie prawych przednich i tylnych drzwi oraz prawego lusterka.

Na podstawie zgłoszenia szkody, oględzin pojazdu i przedstawionych dokumentów, pracownicy (...) stwierdzili istnienie podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 4.538,14 zł., która została przelana na konto wskazane w zgłoszeniu szkody przez M. W., tj. w dniu 27 marca 2013 roku została przelana kwota 3.258,14 zł., a następnie kwota 1.280 zł. stanowiąca koszt rzekomego wypożyczenia pojazdu zastępczego marki O. (...) nr rej. (...), co do której w toku likwidacji szkody została przedstawiona fikcyjna faktura VAT wystawiona przez firmę (...) M. K. (1) w T., ul. (...) (...).

W rzeczywistości powyższa kolizja nie miała charakteru zdarzenia przypadkowego, a podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu O. (...) nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie celem wyłudzenia wskazanego wyżej odszkodowania, przy czym w procederze tym w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej brali udział R. S. (1), M. W. i T. M. (1). Formalności związane z uzyskaniem odszkodowania załatwiał R. S. (1). To on zakupił na dane M. W. samochód marki O. (...), który został wykorzystany do przeprowadzenia tej kolizji. M. W. figurujący jako właściciel pojazdu zgłosił tę szkodę ubezpieczycielowi i podpisał otrzymane od R. S. (1) dokumenty niezbędne do likwidacji szkody, przy czym pieniądze z tytułu odszkodowania zostały przekazane na konto R. S. (1). Osobiście nie uczestniczył w dokonywaniu uszkodzeń pojazdu marki O. (...). Rola T. M. (1) polegała na tym, że podpisał oświadczenie, z którego wynikało, że był sprawcą rzekomej kolizji.

(dokumentacja dotycząca szkody k.9.783-9.815, oświadczenie k.9.803v, zeznania M. W. k.11.655, 11.205).

Czyny z pkt. LXXXII i CXXIV

W dniu 28 sierpnia 2013 roku A. W. dokonał zgłoszenia szkody w swoim samochodzie marki S. (...) o nr rej. (...) w (...) SA ( (...) SA w W. ) na skutek kolizji drogowej, mającej miejsce w tym samym dniu w T. na ulicy (...) pomiędzy jego pojazdem a samochodem marki R. (...) nr rej. (...) kierowanym przez T. M. (1). Z załączonego do zgłoszenia oświadczenia wynikało, że sprawca kolizji – T. M. (1) wykonując manewr cofania wymusił pierwszeństwo i uderzył w samochód marki S. (...) powodując uszkodzenia jego przedniego zderzaka, błotnika i maski.

Na podstawie zgłoszenia szkody i przedstawionych dokumentów, pracownicy Towarzystwa (...) stwierdzili istnienie podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 23.584,25 zł. Kwota ta obejmowała kwotę 16.350 zł. przyznaną decyzją ubezpieczyciela o wypłacie odszkodowania, kwotę 250 zł. przyznaną za holowanie pojazdu w oparciu o fakturę nr (...) przedłożoną przez A. W. oraz kwotę 5.696 zł. zasądzoną tytułem należności wraz z kosztami zastępstwa procesowego w kwocie 1.288,25 zł. zasądzonymi nakazem zapłaty Sądu Rejonowego w (...) z 30 kwietnia 2014 roku, sygn. akt (...) na skutek pozwu wniesionego przez A. W. przeciwko (...) SA w W..

(dokumentacja dotycząca szkody k.7031-7085, oświadczenie k.7.063, opinia biegłego k.16771-16788).

Czyny z pkt. LXXXIV i CIV

W dniu 7 sierpnia 2012 roku M. H. dokonał telefonicznego zgłoszenia szkody w samochodzie swojej matki B. H. marki O. (...) o nr rej. (...) (...) w Towarzystwie (...) w W. na skutek kolizji drogowej, mającej mieć miejsce w dniu 3 sierpnia 2012 roku w T. przy ulicy (...) przy parkingu sklepu (...) pomiędzy tym pojazdem, kierowanym przez B. H. a samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez A. G., a stanowiącym własność S. B.. W dniu 20 sierpnia 2012 roku zgłoszenia pisemnego tej szkody dokonała również B. H. w wyżej wymienionym Towarzystwie (...). Z załączonego do zgłoszenia oświadczenia wynikało, że sprawca kolizji – A. G. wykonując manewr cofania nie zachował należytej ostrożności i uderzył w samochód B. H., powodując uszkodzenie lewego boku jej pojazdu.

Na podstawie zgłoszenia szkody, oględzin pojazdu i przedstawionych dokumentów, pracownicy (...) stwierdzili istnienie podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 6.619,30 zł., która została przekazana na konto wskazane przez B. H.. Kwota ta obejmowała również koszt rzekomego wypożyczenia samochodu zastępczego B. H. w wysokości 1.119,30 zł., która to kwota została uwzględniona przez ubezpieczyciela na skutek odwołania B. H. złożonego w dniu 13 lutego 2013 roku o ponowne przeliczenie wartości szkody. Wtedy M. H. poprosił znanego mu likwidatora szkody S. O. o spowodowanie zwiększenia kwoty odszkodowania. S. O. zgodził się, podrobił fakturę nr (...)?2012 z dnia 17 sierpnia 2012 roku dotyczącą rzekomego wypożyczenia wskazanego wyżej pojazdu zastępczego marki O. o nr rej. (...) B. H. od N. J. na okres od 7 sierpnia 2012 roku do 16 sierpnia 2012 roku i w dniu 8 marca 2013 roku zaakceptował wypłatę powyższej kwoty, po czym 11 marca 2013 roku została ona wypłacona.

W rzeczywistości powyższa kolizja nie miała charakteru zdarzenia przypadkowego, a podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu O. (...) nr rej. (...) (...) zostały spowodowane umyślnie celem wyłudzenia wskazanego wyżej odszkodowania, przy czym w procederze tym w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej brali udział R. S. (1), A. G. i M. H., którzy w zakresie tego czynu działali także wspólnie i w porozumieniu z B. H. i S. O..

A. G. występujący w charakterze sprawcy kolizji pożyczył samochód od S. B., a następnie dał R. S. (1) kluczyki od tego pojazdu aby ten przeprowadził ustawioną kolizję. A. G. nie był obecny na miejscu kolizji, ale potem przyjechał do niego R. S. (1) z M. H. i w ich obecności A. G. podpisał oświadczenie, z którego wynikało, że to on był sprawcą kolizji, a w zamian za to otrzymał od R. S. (1) pieniądze w kwocie 300 zł.

(dokumentacja dotycząca szkody k.294-367, zeznania S. O. k.1759, 5247, 6926, A. G. k.576, 5.150, M. W. k.2769).

Czyny z pkt. LXXXV i CXVIII

W dniu 23 maja 2013 roku B. S. (1) (matka konkubiny M. H.) dokonała zgłoszenia szkody w swoim samochodzie marki F. (...) o nr rej. (...) w Towarzystwie (...) w W. na skutek kolizji drogowej, mającej mieć miejsce w dniu 22 maja 2013 roku w T. przy ulicy (...) na parkingu przy sklepie (...) pomiędzy tym pojazdem a samochodem marki V. (...) nr rej. (...) kierowanym przez M. S. (2). Z załączonego do zgłoszenia oświadczenia wynikało, że sprawca kolizji – M. S. (2) wykonując manewr parkowania nie zachował należytej ostrożności i uderzył w samochód B. S. (1), powodując uszkodzenie prawych przednich i tylnych drzwi jej pojazdu. Do zgłoszenia szkody została załączona umowa wypożyczenia samochodu zastępczego marki A. (...) o nr rej. (...) z dnia 27 września 2013 roku przez (...) sp. z o.o. z siedzibą w T. przy ul. (...) oraz faktura VAT nr (...) z dnia 30 września 2013 roku na kwotę 600 zł. za wypożyczenie tego samochodu.

Na podstawie zgłoszenia szkody, oględzin pojazdu i przedstawionych dokumentów, pracownicy (...) stwierdzili istnienie podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 10.304,12 zł., z czego kwota 7.304,12 zł. została przekazana na konto wskazane przez B. S. (1), a kwota 3.000 zł. została przekazana na konto Kancelarii (...) w B., ponieważ w dniu 18 października 2013 roku B. S. (1) przelała swoją wierzytelność z tytułu powyżej opisanej kolizji na rzecz tej Kancelarii.

W rzeczywistości powyższa kolizja nie miała charakteru zdarzenia przypadkowego, a podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu F. (...) zostały spowodowane umyślnie celem wyłudzenia wskazanego wyżej odszkodowania, przy czym w procederze tym wspólnie i w porozumieniu brali udział R. S. (1), M. H., M. S. (2) i B. S. (1).

Samochód V. (...) został zakupiony przez R. S. (1) na dane M. S. (2) za jego zgodą celem przeprowadzenia ustawionej kolizji i wyłudzenia odszkodowania od ubezpieczyciela. M. S. (2) nie był obecny na miejscu tej kolizji, ale po jej dokonaniu przyszedł do niego M. H. i przyniósł dokumenty, które w jego obecności M. S. (2) podpisał, w tym oświadczenie, z którego wynikało, że był sprawcą tej kolizji, za co otrzymał od M. H. pieniądze w kwocie 500-600 zł. Później wszelką korespondencję przychodzącą do niego od ubezpieczyciela przekazywał M. H. lub R. S. (1) ( w zależności od tego, którego spotkał) i oni zajmowali się sprawą dotyczącą odszkodowania.

(dokumentacja dotycząca szkody k.1061-1128, zeznania M. S. (2) k.6973, 7024, M. W. k.2770-2771).

Czyny z pkt. LXXXVI i CII

W dniu 20 września 2013 roku Z. F. dokonał zgłoszenia szkody w swoim samochodzie marki V. (...) nr rej. (...) w (...) S.A. w W. na skutek kolizji drogowej, mającej mieć miejsce w dniu 17 września 2013 roku w U. pomiędzy tym pojazdem a samochodem marki V. (...) nr rej. (...) kierowanym przez M. S. (2). Z załączonego do zgłoszenia oświadczenia wynikało, że sprawca kolizji – M. S. (2) wykonując manewr skrętu w prawo nie zachował należytej ostrożności i uderzył w samochód Z. F., powodując uszkodzenie lewych przednich i tylnych drzwi jego pojazdu. Do zgłoszenia szkody została załączona faktura VAT nr (...) z dnia 22 października 2013 roku na kwotę 959,40 zł. za wypożyczenie samochodu zastępczego marki A. (...) przez (...) sp. z o.o. z siedzibą w T. przy ul. (...).

Na podstawie zgłoszenia szkody, oględzin pojazdu i przedstawionych dokumentów, pracownicy (...) stwierdzili istnienie podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 4.589,99 zł., która została przekazana na konto wskazane przez Z. F..

W rzeczywistości powyższa kolizja nie miała charakteru zdarzenia przypadkowego, a podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu V. (...) zostały spowodowane umyślnie celem wyłudzenia wskazanego wyżej odszkodowania, przy czym w procederze tym wspólnie i w porozumieniu brali udział R. S. (1), M. S. (2) i Z. F..

I tym razem samochód V. (...) został zakupiony przez R. S. (1) na dane M. S. (2) za jego zgodą celem przeprowadzenia ustawionej kolizji i wyłudzenia odszkodowania od ubezpieczyciela. M. S. (2) nie był obecny na miejscu kolizji, ale po jej dokonaniu, na prośbę R. S. (1) podpisał wszystkie dokumenty niezbędne do uzyskania odszkodowania, w tym oświadczenie, z którego wynikało, że był sprawcą tej kolizji, za co otrzymał od R. S. (1) pieniądze w kwocie 500-600 zł.

(dokumentacja dotycząca szkody k.5.888-5.911, 5.950-5.993, 6.401-6.447, zeznania M. S. (2) k.6972-6.974).

Czyn z pkt. LXXXVII

W dniu 26 lutego 2014 roku T. P. dokonał zgłoszenia szkody w swoim samochodzie marki O. (...) o nr rej. (...) w (...) SA w Ł. na skutek kolizji drogowej, mającej mieć miejsce w dniu 22 lutego 2014 roku w N. na parkingu przed sklepem (...) pomiędzy tym pojazdem a samochodem marki S. (...) o nr rej. (...) (...)kierowanym przez D. S., stanowiącym własność jego brata M. S. (3).

Na prośbę D. S., M. S. (3) napisał i podpisał oświadczenie o spowodowaniu tej kolizji, choć faktycznie nie był uczestnikiem żadnej kolizji. Z treści oświadczenia wynikało, że M. S. (3) kierując samochodem marki S. (...) i wykonując manewr cofania nie zachował należytej ostrożności i uderzył w samochód T. P., powodując uszkodzenie lewych przednich i tylnych drzwi jego pojazdu.

Na podstawie zgłoszenia szkody, oględzin uszkodzonego pojazdu i przedstawionych dokumentów, pracownicy U. stwierdzili istnienie podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 2.800 zł., która została przekazana na konto wskazane przez T. P.. Początkowo wypłacono kwotę 1.600 zł., po czym na skutek uwzględnienia odwołania T. P. kwotę odszkodowania podwyższono do 2.800 zł.

W rzeczywistości powyższa kolizja nie miała charakteru zdarzenia przypadkowego, a podane w zgłoszeniu szkody uszkodzenia samochodu O. (...) zostały spowodowane umyślnie celem wyłudzenia wskazanego wyżej odszkodowania, przy czym w procederze tym wspólnie i w porozumieniu brali udział M. H., T. P., M. S. (3) i D. S..

T. P. chciał kupić samochód. M. H. zaproponował sprzedaż samochodu marki O. (...) za niższą cenę w zamian za umożliwienie wykorzystania tego pojazdu do przeprowadzenia ustawionej kolizji celem uzyskania odszkodowania. T. P. wyraził na to zgodę. Umową kupna – sprzedaży z dnia 15 lutego 2014 roku nabył od M. H. samochód marki O. (...) nr rej. (...). Osobiście nie uczestniczył w celowym dokonaniu uszkodzeń tego pojazdu, ale na prośbę M. H. podpisał wszystkie dokumenty niezbędne do uzyskania odszkodowania z tytułu powstałej szkody, w tym oświadczenie, z którego wynikało, że to on jako pokrzywdzony kierował O. (...) w chwili rzekomej kolizji. Jako sprawca kolizji został wskazany M. S. (3), którego znał z widzenia. M. H. kierował załatwianiem wszystkich formalności i instruował T. P., w związku z czym T. P. dokonał zgłoszenia tej szkody, podpisał wszystkie potrzebne dokumenty, był obecny podczas oględzin pojazdu przez rzeczoznawcę, napisał odwołanie od wysokości przyznanej kwoty, a po wpływie odszkodowania na jego konto, wszystkie pieniądze przekazał M. H., co stanowiło częściową zapłatę za ten samochód.

(dokumentacja dotycząca szkody k.10.052-10.084, oświadczenie k.10.076, zeznania M. S. (3) k.11.122, D. S. k.11.789, T. P. k.11.129-11.130).

Czyn z pkt. CV

W dniu 9 września 2009 roku W. H. (1) dokonał telefonicznego zgłoszenia szkody w swoim samochodzie marki O. (...) nr rej. (...) w (...) SA V. (...) w W. na skutek kolizji drogowej, mającej mieć miejsce w dniu 8 września 2009 roku w N. na drodze nr (...) pomiędzy tym pojazdem, kierowanym przez W. P. a nieustalonym pojazdem ciężarowym.

W dniu 15 września 2009 roku W. H. (1) dokonał także pisemnego zgłoszenia tej szkody w wyżej wymienionym Towarzystwie (...). Z załączonego pisemnego oświadczenia wynikało, że sprawca kolizji – W. P. kierując pojazdem został oślepiony światłami samochodu ciężarowego, wskutek czego zjechał z drogi i uderzył w przydrożne drzewo powodując jego uszkodzenia.

Na podstawie zgłoszenia szkody i przedstawionych dokumentów, pracownicy C. T. stwierdzili istnienie podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia komunikacyjnego auto casco w łącznej kwocie 14.133,19 zł., która została przekazana na konto wskazane przez W. H. (1), przy czym najpierw wypłacono kwotę 9.833,19 zł., a następnie w wyniku uwzględnienia odwołania W. H. (1) kwotę 4.300 zł. w dniu 14 października 2009 roku.

W rzeczywistości powyższa kolizja nie przebiegała tak jak opisano w zgłoszeniu szkody, a podane uszkodzenia samochodu O. (...) zostały spowodowane umyślnie celem wyłudzenia wskazanego wyżej odszkodowania, przy czym w procederze tym wspólnie i w porozumieniu brali udział W. H. (1), R. S. (1) i W. P..

R. S. (1) zaproponował W. P. udział w ustawionej kolizji, na co on wyraził zgodę, ponieważ miał trudną sytuację finansową. Pojechał samochodem marki O. (...) razem z W. H. (1) i R. S. (1) do miejscowości N.. Tam R. S. (1) uderzył samochodem celowo w drzewo dokonując jego uszkodzenia, a potem wezwał policję i schował się w krzaki. Przybyłym na miejsce funkcjonariuszom W. P. powiedział, że jadący z naprzeciwka pojazd oślepił go, wskutek czego zjechał i uderzył w drzewo. W. H. (1) stał obok. Wtedy z krzaków wyszedł R. S. (1) i potwierdził te słowa mówiąc, że był świadkiem tego zdarzenia. Nie przyznał się, że jechał tym samochodem. R. S. (1) załatwiał wszystkie formalności związane z uzyskaniem odszkodowania, przy czym W. P. podpisał mu wszystkie dokumenty niezbędne do załatwienia tej sprawy. W zamian za udział w tej fikcyjnej kolizji otrzymał od R. S. (1) pieniądze w kwocie 200 zł.

(dokumentacja dotycząca szkody k.3639-3677, 3847-3880 zeznania R. S. (1) k.16.087, W. P. k.7.384 ).

Czyn z pkt. CVI

W dniu 26 maja 2011 roku W. H. (1) dokonał telefonicznego zgłoszenia szkody w swoim samochodzie marki O. (...) nr rej. (...) w (...) SA V. (...) Oddział w Ł. na skutek kolizji drogowej, mającej mieć miejsce w dniu 24 maja 2011 roku w T. na ulicy (...) pomiędzy tym pojazdem, kierowanym przez M. K. (2) a samochodem marki D. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez R. S. (1). Z załączonego do zgłoszenia oświadczenia wynikało, że sprawca kolizji – R. S. (1) wyjeżdżając z posesji nie zachował szczególnej ostrożności i uderzył w bok samochodu marki O. (...) nr rej. (...) powodując uszkodzenie jego lewych przednich i tylnych drzwi.

Na podstawie zgłoszenia szkody i przedstawionych dokumentów, pracownicy (...)stwierdzili istnienie podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 6.934 zł., która została przekazana na konto wskazane przez W. H. (1), przy czym najpierw wypłacono kwotę 1.900,96 zł., a następnie zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego w T. z 21 czerwca 2011 roku, sygn. akt (...)ubezpieczyciel wypłacił dodatkowo kwotę 5.033,04 zł.

W rzeczywistości powyższa kolizja nie przebiegała tak jak opisano w zgłoszeniu szkody, a podane uszkodzenia samochodu O. (...) powstały w innych okolicznościach i zostały spowodowane umyślnie celem wyłudzenia wskazanego wyżej odszkodowania, przy czym w procederze tym wspólnie i w porozumieniu brali udział W. H. (1), R. S. (1) i M. K. (2).

Po wyłudzeniu odszkodowania z tytułu zdarzenia opisanego w punkcie LXX, w dniu 21 maja 2011 roku R. S. (1) sprzedał przedmiotowy samochód W. H. (1) celem wykorzystania go do przeprowadzenia przedmiotowej, ustawionej kolizji, na co W. H. (1) zgodził się. R. S. (1) zaproponował udział w tym wyłudzeniu M. K. (2), który także zgodził się, przy czym jego rola polegała na podpisaniu dokumentów, z których wynikało, że podczas rzekomej kolizji kierował samochodem marki O. (...) zarejestrowanym na W. H. (1). W rzeczywistości nie był obecny na miejscu dokonania uszkodzeń tego pojazdu.

(dokumentacja dotycząca szkody k.13.970-14.114, zeznania R. S. (1) k.16.088, M. K. (2) k.16.205 ).

Czyn z pkt. CXVII

W dniu 30 kwietnia 2013 roku Ł. N. dokonał zgłoszenia szkody w swoim samochodzie marki V. nr rej. (...) w Towarzystwie (...) w P. na skutek kolizji drogowej, mającej mieć miejsce w dniu 27 kwietnia 2013 roku w T. przy ulicy (...)-go M. na parkingu sklepu (...) pomiędzy tym pojazdem a samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez M. W., Z załączonego do zgłoszenia oświadczenia wynikało, że sprawca kolizji – M. W. wykonując manewr parkowania nie zachował należytej ostrożności i uderzył w samochód Ł. N., powodując uszkodzenie przedniego prawego błotnika, prawych drzwi i tylnego prawego błotnika.

Na podstawie zgłoszenia szkody i przedstawionych dokumentów, pracownicy (...) C. Polska stwierdzili istnienie podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 4.696,90 zł., która została przekazana w dniu 28 czerwca 2013 roku na konto wskazane przez Ł. N..

W rzeczywistości powyższa kolizja nie przebiegała tak jak opisano w zgłoszeniu szkody, a podane uszkodzenia samochodu V. zostały spowodowane umyślnie celem wyłudzenia wskazanego wyżej odszkodowania, przy czym w procederze tym wspólnie i w porozumieniu brali udział R. S. (1), Ł. N. i M. W..

W dniu 22 kwietnia 2013 roku R. S. (1) nabył przedmiotowy samochód marki M. i następnego dnia zbył go na rzecz M. W. celem przeprowadzenia ustawionej kolizji. M. W. zgodził się na udział w wyłudzeniu odszkodowania. Zarówno ustawieniem kolizji jak i wszystkimi formalnościami związanymi z likwidacją szkody zajmował się R. S. (1). M. W. podpisał wszystkie wskazane przez niego niezbędne dokumenty, w tym oświadczenie o sprawstwie kolizji, choć osobiście w niej nie uczestniczył. Ł. N. dokonał zgłoszenia tej szkody i również podpisał dokumenty konieczne do uzyskania odszkodowania.

(dokumentacja dotycząca szkody k.13.085-13.182, zeznania M. W. k.14.639).

Czyn z pkt. CXX

W dniu 6 stycznia 2009 roku R. S. (1) dokonał telefonicznego zgłoszenia szkody w swoim samochodzie marki V. (...) o nr rej. (...) w (...) SA w W. na skutek kolizji drogowej, mającej mieć miejsce w dniu 5 stycznia 2009 roku w T. na skrzyżowaniu ulic (...) pomiędzy tym pojazdem, kierowanym przez S. O. a samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez R. S. (2), stanowiącym własność N. J.. Z załączonego do zgłoszenia oświadczenia wynikało, że sprawca kolizji – R. S. (2) kierując pojazdem wymusił pierwszeństwo i nie zachowując szczególnej ostrożności uderzył w przód samochodu V. (...) powodując uszkodzenie przedniej pokrywy, zderzaka i pasa tego samochodu.

Na podstawie zgłoszenia szkody i przedstawionych dokumentów, pracownicy (...) stwierdzili istnienie podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 29.566,88 zł., która została przekazana na konto wskazane przez R. S. (1). Kwota ta została zasądzona wyrokiem Sądu Rejonowego w T.z 10 lipca 2013 roku, sygn.. akt (...) w wyniku rozpoznania odwołania R. S. (1) od pierwotnej decyzji ubezpieczyciela.

W rzeczywistości powyższa kolizja nie przebiegała tak jak opisano w zgłoszeniu szkody, a podane uszkodzenia samochodu V. (...) zostały spowodowane umyślnie celem wyłudzenia wskazanego wyżej odszkodowania, przy czym w procederze tym wspólnie i w porozumieniu brali udział R. S. (1), N. J., S. O. i R. S. (2).

S. O. był winny pieniądze R. S. (1), dlatego na jego prośbę zgodził się podpisać dokumenty, w tym oświadczenie, że kierował podczas tej rzekomej kolizji V. (...), choć nie brał w niej udziału. N. J. dał swój samochód marki F. (...) R. S. (1), przy czym wiedział, że posłużył on do przeprowadzenia fikcyjnej kolizji, podczas której kierowała nim inna osoba. Tą osobą był R. S. (2). N. J. podpisał R. S. (1) dokumenty niezbędne do uzyskania odszkodowania. R. S. (2) podpisał oświadczenie o sprawstwie tej kolizji.

(dokumentacja dotycząca szkody k.1171-1231, 1727-1743, 2781-2841, 4770-4786, zeznania S. O. k.6926,, N. J. k.6.888-6.889 ).

Czyn z pkt. CXXI

W dniu 12 listopada 2009 roku R. S. (1) dokonał telefonicznego zgłoszenia szkody w swoim samochodzie marki O. (...) nr rej. (...) w (...) SA w W. na skutek kolizji drogowej, mającej mieć miejsce w tym samym dniu w T. przy ulicy (...) pomiędzy tym pojazdem, kierowanym przez R. S. (1) a samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez R. S. (2). Pisemnego zgłoszenia tej szkody dokonał w dniu 18 listopada 2009 roku. Z załączonego do zgłoszenia oświadczenia wynikało, że sprawca kolizji – R. S. (2) wykonując manewr cofania nie zachował należytej ostrożności i uderzył w zaparkowany samochód R. S. (1), powodując uszkodzenie lewych przednich i tylnych drzwi jego pojazdu.

Na podstawie zgłoszenia szkody, opinii z zakresu mechanoskopii oraz przedstawionych dokumentów, pracownicy C. T. stwierdzili istnienie podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 4.300 zł., która w dniu 29 grudnia 2009 roku została przekazana na konto wskazane przez R. S. (1).

W rzeczywistości powyższa kolizja nie przebiegała tak jak opisano w zgłoszeniu szkody, a podane uszkodzenia samochodu O. (...) nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie celem wyłudzenia wskazanego wyżej odszkodowania, przy czym w procederze tym wspólnie i w porozumieniu brali udział R. S. (1) i R. S. (2).

Po uzyskaniu wyłudzonego odszkodowania z tytułu rzekomej kolizji z dnia 8 września 2009 roku z wykorzystaniem przedmiotowego samochodu marki O. (...) nr rej. (...) (czyn z pkt CV), pojazd ten w dniu 13 października 2009 roku został sprzedany przez W. N. (...), a następnie w dniu 5 listopada 2009 roku N. J. sprzedał go R. S. (2). Do przedmiotowej rzekomej kolizji doszło już 12 listopada 2009 roku, a po jej przeprowadzeniu i wyłudzeniu kolejnego odszkodowania, ponownie samochód ten odkupił N. J. od R. S. (2) w dniu 10 czerwca 2010 roku. W rzeczywistości transakcji związanych ze zmianą właściciela tego O. (...) dokonywał R. S. (1).

(dokumentacja dotycząca szkody k.12.102-12.138, 12.169-12.192, zeznania N. J. k.6889-6890).

Czyn z pkt. CXXII

W dniu 15 lutego 2013 roku Ł. Ś. dokonał zgłoszenia szkody w swoim samochodzie marki R. (...) o nr rej. (...) w (...) S.A. w W. na skutek kolizji drogowej, mającej mieć miejsce w tym samym dniu w miejscowości U. pomiędzy tym pojazdem, kierowanym przez niego a samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) 2 (...) kierowanym przez M. W.. Z załączonego do zgłoszenia oświadczenia wynikało, że sprawca kolizji – M. W. wykonując manewr skrętu w prawo, nie zachował należytej ostrożności i uderzył w samochód Ł. Ś. powodując uszkodzenie lewych przednich i tylnych drzwi oraz lewego tylnego błotnika jego pojazdu.

Na podstawie zgłoszenia szkody oględzin pojazdu i przedstawionych dokumentów, pracownicy (...) stwierdzili istnienie podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 4.197,02 zł., która w dniu 12 marca 2013 roku została przekazana na konto wskazane przez Ł. Ś.. Oskarżony domagał się jednak wyższej kwoty odszkodowania, wobec czego ubezpieczyciel zlecił dokonanie ponownych oględzin pojazdu rzeczoznawcom, przy czym z ich opinii z dnia 30 lipca 2013 roku wskazano, że uszkodzenia samochodu R. (...) oraz O. (...) nie mogły powstać w podanych w zgłoszeniu szkody okolicznościach. Ubezpieczyciel zażądał zwrotu pieniędzy wypłaconych Ł. Ś., ale on nie spełnił zobowiązania.

W rzeczywistości powyższa kolizja faktycznie nie miała miejsca, a podane uszkodzenia samochodu R. (...) zostały spowodowane w innych okolicznościach i umyślnie celem wyłudzenia wskazanego wyżej odszkodowania, przy czym w procederze tym wspólnie i w porozumieniu brali udział R. S. (1), M. W. i Ł. Ś.. Rzekomą kolizję zorganizował S., przy czym uszkodzenia R. (...) zostały dokonane w innym miejscu niż wskazane w zgłoszeniu. R. S. (1) umówił na spotkanie M. W. z Ł. Ś. na skrzyżowaniu w U., gdzie miała mieć miejsce kolizja aby ustalić jej przebieg. Potem zarówno Ł. Ś. jak i M. W. podpisali dokumenty niezbędne do wyłudzenia tego odszkodowania, w tym M. W. - oświadczenie o sprawstwie kolizji.

(dokumentacja dotycząca szkody k.14.552-14.596, zeznania M. W. k. 14.639-14.640, 15.957).

C zyn z pkt. CXXIII

W dniu 1 października 2012 roku A. W. dokonał zgłoszenia szkody w swoim samochodzie marki S. (...) nr rej. (...) w (...) S.A. w W. na skutek kolizji drogowej, mającej mieć miejsce w dniu 29 września 2012 roku w T. przy ulicy (...) pomiędzy tym pojazdem a samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) (...) kierowanym przez A. G.. Z załączonego do zgłoszenia oświadczenia wynikało, że sprawca kolizji – A. G. wykonując manewr cofania nie zachował należytej ostrożności i uderzył w samochód A. W., powodując uszkodzenie przedniego zderzaka, pasa, pokrywy, poduszki powietrznej i chłodnicy jego pojazdu.

Na podstawie zgłoszenia szkody i przedstawionych dokumentów, pracownicy (...) stwierdzili istnienie podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 16.299 zł., która została przekazana na konto wskazane przez A. W.. Kwota ta obejmowała pierwotnie przyznane odszkodowanie w wysokości 12.154,56 zł. oraz kwotę 4.144,44zł. zasądzoną przez Sąd Rejonowy w T.wyrokiem z 1 lipca 2012 roku, sygn. akt (...)na skutek uwzględnienia pozwu A. W. wniesionego przeciwko ubezpieczycielowi o dalsze roszczenia.

W rzeczywistości powyższa kolizja faktycznie miała inny przebieg, a podane uszkodzenia samochodu S. (...) zostały spowodowane umyślnie celem wyłudzenia wskazanego wyżej odszkodowania, przy czym wyłudzenia tego odszkodowania dokonali wspólnie i w porozumieniu R. S. (1), A. G. i A. W.. Tę ustawioną kolizję zorganizował R. S. (1). A. G. nie był obecny podczas dokonywania uszkodzeń pojazdu S. (...), podpisał R. S. (1) wszystkie niezbędne dokumenty potrzebne do likwidacji szkody, w tym oświadczenie o sprawstwie kolizji. A. W. zgłosił szkodę i także w procesie odszkodowawczym podpisał dokumenty dotyczące uzyskania odszkodowania, choć faktycznie nie uczestniczył w kolizji opisanej w zgłoszeniu.

(dokumentacja dotycząca szkody k.394-431, 1023-1055, zeznania A. G. k.576, 5.150, M. W. k.2769).

Czyn z pkt. CLVI

W dniu 12 listopada 2012 roku R. S. (1) dokonał zgłoszenia szkody w swoim samochodzie marki O. (...) nr rej. (...) w (...) S.A. w W. na skutek kolizji drogowej, mającej mieć miejsce w dniu 1 listopada 2012 roku w T. na parkingu pod cmentarzem przy ulicy M.C. S. pomiędzy tym pojazdem a samochodem marki M. (...) nr rej. (...) kierowanym przez T. W.. Z załączonego do zgłoszenia oświadczenia wynikało, że sprawca kolizji – T. W. wykonując manewr parkowania nie zachował należytej ostrożności i uderzył w zaparkowany samochód R. S. (1), powodując uszkodzenie lewych przednich i tylnych drzwi jego pojazdu.

Na podstawie zgłoszenia szkody i przedstawionych dokumentów, pracownicy (...) stwierdzili istnienie podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w łącznej kwocie 15.061,16 zł., przy czym kwota 4.612,72 zł. została przekazana na konto wskazane przez R. S. (1), a kwota 10.448,44 zł. została przekazana na konto Kancelarii (...) w P., na rzecz której w dniu 18 grudnia 2012 roku R. S. (1) przelał swoją wierzytelność z tytułu tej kolizji drogowej.

W rzeczywistości powyższa kolizja faktycznie nie miała miejsca, a podane uszkodzenia samochodu O. (...) zostały spowodowane umyślnie celem wyłudzenia wskazanego wyżej odszkodowania, przy czym wyłudzenia tego odszkodowania dokonali wspólnie i w porozumieniu R. S. (1) i T. W.. R. S. (1) znał dobrze T. W. i zaproponował mu udział w tym wyłudzeniu. T. W. podpisał mu oświadczenie o sprawstwie kolizji, a R. S. (1) załatwiał wszelkie formalności związane z uzyskaniem odszkodowania. W zamian za to wręczył T. W. pieniądze w kwocie około 500 – 1000 zł.

(dokumentacja dotycząca szkody k.2481-2520, 3.697-3.719, 4.069-4.108, 9.543-9.544, zeznania M. W. k.2.770, R. S. (1) k.17.882-17.887).

R. S. (1), N. J., M. W., A. G., S. O., M. S. (2), D. S., M. S. (3), W. P., M. K. (2) przyznali się do stawianych im zarzutów, stanowiących przedmiot osądu w tej sprawie i zostali prawomocnie skazani wyrokiem Sądu Okręgowego w (...) z 25 sierpnia 2020 roku, sygn. akt (...)na kary ( jednostkowe lub łączne) pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania i kary grzywny (jednostkowe lub łączne) przy zastosowaniu przepisów kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku (k. 17.725-17.791).

M. S. (1) również przyznał się do zarzucanego mu czynu ( czyn z pkt. LXXII), przy czym wyrokiem Sądu Rejonowego w T. z 24 sierpnia 2017 roku, sygn. akt (...) postępowanie karne wobec niego warunkowo umorzono na okres próby 2 lat (k.17.803).

T. P. także przyznał się do stawianego mu zarzutu (czyn z pkt. LXXXVII), przy czym wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z 27 czerwca 2019 roku, sygn. akt (...)postępowanie karne wobec niego warunkowo umorzono na okres próby 2 lat (k.17.804).

Oskarżeni W. H. (1), B. H., T. W., A. W., Ł. Ś., R. S. (2), B. S. (1), Ł. N., T. M. (1), Z. F., M. H. nie byli dotychczas karani.

(karty karne k.17.099-17.100, 17.845-17-17.854, 17.903).

R. H. i P. K. (1) byli karani.

(karty karne k.17.904-17.907).

Oskarżeni Z. F., B. S. (1), T. W. i M. H. mieli w pełni zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia zarzucanych czynów i zdolność pokierowania swoim postępowaniem.

(opinie sądowo-psychiatryczne k.15.932-15.933, 16.320-16.321, 15.903-15.904, 15.944-15.945).

Oskarżeni nie przyznali się do popełnienia zarzucanych czynów.

P. K. (1) odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania zadawane przez Sąd i strony. Odpowiadał tylko na pytania swojego obrońcy. Wyjaśnił, że spośród osób wskazanych w zarzutach zna tylko M. H., który miał warsztat samochodowy. Uczestniczył tylko w dwóch kolizjach i one miały faktycznie miejsce. Podczas konfrontacji z M. S. (1) przyznał, że podczas pierwszej kolizji S. kierował drugim pojazdem, przy czym oskarżony ani nie znał go wcześniej ani nie umawiał się na uczestnictwo w jakiejś fikcyjnej kolizji. Nie wie dlaczego inne osoby go pomawiają go w tej sprawie. W drugiej kolizji mógł uczestniczyć A. W., choć to nazwisko nic mu nie mówi.

(wyjaśnienia P. K. (1) k.8095-8097, 8106, 11.060, 15.649, 17.675-17.676).

T. M. (1) odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania zadawane przez Sąd i strony. Odpowiadał tylko na pytania swojego obrońcy.

(wyjaśnienia T. M. (1) k.-657, 12.587, 15.615, 17.670).

M. H. odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania zadawane przez Sąd i strony. Odpowiadał tylko na pytania swojego obrońcy. Wyjaśnił, że zna M. W. i jest z nim w konflikcie, ponieważ W. ukradł mu w przeszłości akumulator i paliwo. R. S. (1) zna od dawna. N. J. to kuzyn oskarżonego. M. H. słyszał o kolizji, w której uczestniczyła jego matka B. H.. Stanowczo zaprzeczył aby rozmawiał z likwidatorem S. O. na temat kwoty, która ma być wypłacona z tytułu odszkodowania ani nie przedstawiał mu żadnej faktury za wynajęcie samochodu zastępczego. Nie zna A. G. ani osób o nazwiskach S., S.. Nigdy nie uczestniczył w żadnych fikcyjnych kolizjach.

(wyjaśnienia M. H. k.671-672, 4.720, 8.118, 15.600, 16.668, 17.670-17.671).

Z. F. odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania zadawane przez Sąd i strony. Odpowiadał tylko na pytania swojego obrońcy. Wyjaśnił, że kolizja opisana w zarzucie faktycznie się wydarzyła i była jedyną w jego życiu.

(wyjaśnienia Z. F. k.7159, 15.639, 17.671).

B. H. odmówiła składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania zadawane przez Sąd i strony. Odpowiadała tylko na pytania swojego obrońcy. Wyjaśniła, że kolizja opisana w zarzucie naprawdę się wydarzyła. Nie znała likwidatora S. O. ani sprawcy A. G.. Nie korzystała z samochodu zastępczego i nie składała żadnej faktury za wynajem takiego samochodu.

(wyjaśnienia B. H. k.676-678, 4.724, 16.130, 17.671).

W. H. (1) wyjaśnił, że R. S. (1) poznał w warsztacie F. H., gdzie pracował a S. przyjeżdżał tam naprawiać samochody. Na jego prośbę zarejestrował na siebie samochód marki O. (...) nr rej. (...). Sam nie jeździł samochodem, ponieważ nie miał prawa jazdy. Na etapie śledztwa wyjaśnił, że o kolizji z 8 września 2009 roku powiadomił go R. S. (1). Przyjechał na miejsce zdarzenia. Był tam jeszcze jeden mężczyzna, ten wskazany w zarzucie – W. P.. S. powiedział, że oślepił ich samochód, zjechali na pobocze i uderzyli w drzewo. Po zapoznaniu się z okazanymi dokumentami szkodowymi, oskarżony wyjaśnił, że złożył w nich swój podpis. S. prosił go o podpisanie jakiś dokumentów z tym, że oskarżony ich nie czytał i nie wiedział co to za dokumenty. Na rozprawie nieco sprostował swoje wyjaśnienia i podał, że podczas tej kolizji był w samochodzie i spał na tylnym siedzeniu. Jechali gdzieś do kupca aby sprzedać ten samochód. Zanim usnął to za kierownicą siedział R. S. (1), a obok niego mężczyzna, którego zabrali po drodze. To był W. P.. Oskarżony nie znał go wcześniej. Na miejsce kolizji przyjechała policja. Oskarżony nie wiedział kto ją wezwał. W. H. (1) wyjaśnił także, że nie brał udziału w drugiej kolizji z dnia 24 maja 2011 roku i S. w ogóle o niej z nim nie rozmawiał. Nie znał M. K. (2). Żadne pieniądze na jego konto nie wpłynęły. Później dowiedział się, że pieniądze wpłynęły na konto S.. Oskarżony przyznał, że na prośbę S., który wykorzystał jego łatwowierność podpisywał różne dokumenty.

(wyjaśnienia W. H. (1) k.7976, 12.241, 16.036-16.038, 17.666-17.667).

R. H. wyjaśnił, że znał P. K. (1), ponieważ pracowali razem w firmie (...). Kolizja opisana w zarzucie miała faktycznie miejsce. Oskarżony dokonał telefonicznego zgłoszenia szkody, a potem złożył wymagane dokumenty. Odszkodowanie zostało wypłacone na jego konto. Na miejsce nie była wzywana policja, ponieważ sprawca kolizji – P. K. (1) napisał oświadczenie.

(wyjaśnienia R. H. k.16.178).

Ł. N. wyjaśnił, że kolizja opisana w zarzucie faktycznie miała miejsce i po okazaniu dokumentów szkodowych przyznał, że to on dokonywał zgłoszenia szkody i składał wymagane dokumenty. Stanowczo zaprzeczył aby była to kolizja fikcyjna. Nie znał R. S. (1) ani M. W..

(wyjaśnienia Ł. N. k.16.135).

B. S. (1) na rozprawie odmówiła składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania zadawane przez Sąd i strony, za wyjątkiem pytań swojego obrońcy. Wyjaśniła, że znała M. H., ponieważ to chłopak jej córki. Nie znała R. S. (1), N. J., S. O.. Kolizja opisana w zarzucie faktycznie miała miejsce, a ona dokonała zgłoszenia szkody i złożyła wymagane dokumenty. Policja nie była wzywana na miejsce zdarzenia, ponieważ sprawca kolizji M. S. (2) napisał stosowne oświadczenie. M. H. naprawiał jej ten samochód w warsztacie swojego ojca i pomagał przy likwidacji szkody. Oskarżona korzystała z pojazdu zastępczego. Był to samochód marki P., wypożyczony z firmy przy ul. (...) w T.. Po okazaniu faktury nie była w stanie wyjaśnić dlaczego jako pojazd zastępczy figuruje A. (...).

(wyjaśnienia B. S. (1) k.7005-7008, 16.277, 17.672).

R. S. (2) wyjaśnił, że obie opisane w zarzutach kolizje miały w rzeczywistości miejsce, przy czym on był ich sprawcą i na te okoliczności napisał stosowne oświadczenia. Nie znał wcześniej R. S. (1), S. O. ani M. W.. Od N. J. kupował samochód marki F. (...), ale również nie znał go bliżej. Z R. S. (1) jedynie rozmawiał podczas pierwszej kolizji, a w czasie drugiej kolizji okazało się, że kierowcą pojazdu, w który uderzył też jest ten R. S. (1). Oskarżony stanowczo zaprzeczył aby brał udział w jakiś fikcyjnych kolizjach i aby otrzymywał za to pieniądze.

(wyjaśnienia R. S. (2) k.6.967, 12.348, 16.017, 17.675).

Ł. Ś. wyjaśnił, że kolizja opisana w zarzucie faktycznie miała miejsce, on dokonał zgłoszenia szkody i złożył wymagane dokumenty. Sprawcą kolizji była osoba o danych M. W., której wcześniej nie znał. Otrzymał od ubezpieczyciela należne odszkodowanie. Później dowiedział się, że w sprawie została sporządzona opinia według której uszkodzenia jego pojazdu nie mogły powstać w wyniku przedmiotowej kolizji, co jest dla niego zupełnie niezrozumiałe. Nie znał R. S. (1). Po zapoznaniu się z aktami sprawy stwierdził, że wyjaśnienia M. W., obciążające jego osobę są nieprawdziwe.

(wyjaśnienia Ł. Ś. k.16.141, 17.676).

A. W. na etapie postępowania przygotowawczego odmówił składania wyjaśnień i udzielania odpowiedzi na pytania. Na rozprawie wyjaśnił, że wszystkie kolizje opisane w zarzutach były autentyczne i miały przypadkowy charakter

(wyjaśnienia A. W. k.8177, 12.353, 16.076, 17.897).

T. W. wyjaśnił, że kolizja opisana w zarzucie faktycznie miała miejsce, on był jej sprawcą, więc napisał stosowne oświadczenie. Pojazdem, w który uderzył, kierował R. S. (1). Znał go wcześniej tylko z widzenia. Po kolizji rozmawiał z nim i wręczył mu napisane przez siebie oświadczenie. Nic mu nie wiadomo o tym aby S. zajmował się ustawianiem kolizji. Nie znał M. W..

(wyjaśnienia T. W. k.11.564, 15.687, 17.667-17.668).

OCENA DOWODÓW

Sąd oceniając dowody w sposób przedstawiony poniżej uznał za udowodnione sprawstwo oskarżonych w zakresie przypisanych im przestępstw. Okoliczności dotyczące procesów likwidacji poszczególnych szkód od chwili zgłoszenia szkody do chwili wypłaty odszkodowania przez firmę ubezpieczeniową znajdują odzwierciedlenie w dokumentacjach dotyczących poszczególnych szkód i nie budzą wątpliwości. W toku postępowania przygotowawczego R. S. (1), M. W., N. J. i A. G. zdecydowali się wskazać kolizje, które nie były przypadkowe, a przeprowadzone umyślnie celem wyłudzenia odszkodowań za zaistniałe szkody komunikacyjne. Sąd mając na uwadze załączone do akt sprawy dokumenty i zeznania świadków dokonał oceny dowodów w następujący sposób:

Odnośnie czynów z pkt. LXVIII, LXXVII, LXXXIII:

Mając na uwadze treść zeznań M. W., N. J., A. G. i R. S. (1) Sąd uznał, że oskarżeni P. K. (1), T. M. (1) i M. H. brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez R. S. (1). To R. S. (1) był pomysłodawcą procederu polegającego na ustawianiu kolizji samochodowych celem wyłudzania odszkodowań. Udział w tych zdarzeniach zaproponował pozostałym uczestnikom grupy. A. G. przyznał, że zgodził się, ponieważ potrzebował pieniędzy. Jego rola polegała głównie na podpisywaniu oświadczeń o sprawstwie kolizji, a w zamian otrzymywał od R. S. (1) pieniądze. N. J. również wyraził zgodę ze względu na trudną sytuację finansową. Zeznał, że R. S. (1) kupował na jego dane samochody wykorzystywane do takich kolizji, a on podpisywał wszystkie dokumenty niezbędne do zakupu tych samochodów, a potem wyłudzenia odszkodowania. Także i on otrzymywał od S. pieniądze. Z zeznań M. W. również wynika, że R. S. (1) kupował na jego dane pojazdy używane do ustawianych kolizji, on jeździł z nim po takie pojazdy, podpisywał wszelkie dokumenty potrzebne do wyłudzenia odszkodowania, pomagał mu organizować kolizje, w zamian za co R. S. (1) płacił mu pieniądze. Z zeznań wskazanych wyżej świadków wynika, że R. S. (1) zajmował się organizacją takich kolizji i załatwianiem wszelkich formalności związanych z wyłudzeniem odszkodowań, a pozostali - w zależności od potrzeby współdziałali z nim spełniając określone role. R. S. (1) dzielił też pieniądze pomiędzy osoby biorące udział w poszczególnych zdarzeniach. Z zeznań M. W. i R. S. (1) wynika, że P. K. (1) brał fizycznie udział w dokonywaniu uszkodzeń pojazdów i podpisywał oświadczenia, w których był wskazywany zawsze jako sprawca kolizji. Relacja M. W. wskazuje również, że T. M. (1) podpisywał oświadczenia o przebiegu kolizji i dokumenty potrzebne do wyłudzenia odszkodowania. Na jego dane osobowe R. S. (1) zakupił samochód wykorzystany do ustawionej kolizji. Z kolei z zeznań M. W. i A. G. wynika, że M. H. uczestniczył w organizacji pozorowanej kolizji i również w jego obecności były podpisywane dokumenty potrzebne do uzyskania odszkodowania.

R. S. (1) był znany w środowisku jako organizator tego rodzaju procederu, więc czasem inne osoby, nie wchodzące w skład grupy, zgłaszały się do niego chcąc zarobić pieniądze lub były przez niego wyszukiwane do udziału w poszczególnych zdarzeniach. R. S. (1) zeznał, że występowały w tych zdarzeniach jako pokrzywdzeni lub sprawcy. On wypłacał uczestnikom tych zdarzeń pieniądze. Z zeznań R. S. (1) wynika także, iż zdarzały się sytuacje, że osoby z nim współdziałające same we własnym zakresie organizowały ustawione kolizje bez jego udziału i nie dzieliły się wtedy z nim pieniędzmi. On wypłacał wynagrodzenia zawsze tym, którzy uczestniczyli razem z nim w konkretnym zdarzeniu. Sąd dał wiarę zeznaniom wskazanych wyżej świadków, albowiem w połączeniu przedstawiają pełny obraz działalności przestępczej grupy. A. G., N. J. i M. W. przyznali się do stawianego im zarzutu z art. 258§1 kk, a R. S. (1) - zarzutu z art. 258§3 kk i wobec nich zapadł już prawomocny wyrok skazujący. Mając na uwadze powyższe Sąd uznał zaprzeczenia P. K. (1), T. M. (1) i M. H. w powyższym zakresie za nieprzekonywujące.

Odnośnie czynu z pkt. LXIX:

Sąd uznał, że kolizja opisana w punkcie LXIX nie miała charakteru przypadkowego i służyła jedynie wyłudzeniu odszkodowania od firmy ubezpieczeniowej przez R. S. (1) i P. K. (1). Sąd uznał za wiarygodne zeznania R. S. (1), który przyznał, że tę kolizję zorganizował z P. K. (1) i nie była ona autentyczna. R. S. (1) nie pamiętał już dokładnych okoliczności tych zdarzeń, przy czym potwierdził, że ich przebieg zgadza się z opisem zarzucanego czynu. R. S. (1) zdecydował się wskazać wszystkie ustawione kolizje, sam za te przypisane mu czyny poniósł odpowiedzialność karną, wobec czego brak jest podstaw do uznania, że celowo swoimi zeznaniami obciążył P. K. (1). W toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności wskazujące na istnienie pomiędzy nimi jakiegoś konfliktu, co dodatkowo przemawia za prawdziwością jego twierdzeń. Rzeczywiście w tym przypadku oba samochody zostały nabyte w bardzo krótkim czasie przed kolizją, co również potwierdza, że zostały nabyte celowo do przeprowadzenia kolizji. Fakt, że R. S. (1) nabywał samochody celem przeprowadzania takich ustawionych kolizji wynika z zeznań innych osób, tj. M. W., A. G. i N. J..

Sam P. K. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych czynów, odmówił składania wyjaśnień oraz udzielania odpowiedzi na pytania Sądu i Prokuratora. Odpowiadał tylko na pytania swojego obrońcy. Stanowczo zaprzeczył aby uczestniczył w jakiś ustawionych kolizjach i stwierdził, że nie wie dlaczego jest pomawiany przez inne osoby w tej sprawie. Sąd nie dał jednak wiary wyjaśnieniom oskarżonego uznając, że stanowią one jedynie przyjętą linię obrony. Dla rozstrzygnięcia sprawy w zakresie przedmiotowego czynu nie miała znaczenia opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych (k.16.850-16.857), bowiem biegły stwierdził, że na podstawie materiału dowodowego nie da się ustalić w jaki sposób doszło do przedmiotowej kolizji.

Odnośnie czynu z pkt LXX:

Sąd uznał za wiarygodne zeznania N. J.. Z jego relacji wynika, że R. S. (1) zakupił na jego dane osobowe samochód marki O. (...) nr rej. (...), który

został wykorzystany do wyłudzenia odszkodowania z tytułu celowo spowodowanych uszkodzeń. N. J. zeznał, że najpierw jechał tym samochodem z P. K. (1). Kierujący P. K. (1) skręcił do lasu na jego prośbę, ponieważ chciał załatwić potrzebę fizjologiczną. W lesie przypadkowo uderzył tym pojazdem w słupek, co spowodowało uszkodzenie drzwi od strony pasażera. O tej sytuacji powiedzieli R. S. (1), który faktycznie użytkował ten pojazd. Następnie, R. S. (1) w nieustalonych okolicznościach doprowadził celowo do powiększenia zakresu uszkodzeń, tj. opisanych w pisemnym oświadczeniu. Wszystkimi formalnościami związanymi z likwidacją tej szkody zajmował się R. S. (1). N. J. podpisywał mu wszystkie dokumenty niezbędne do uzyskania odszkodowania, ponieważ figurował jako właściciel pojazdu, przekazywał mu wszelką korespondencję przychodzącą od ubezpieczyciela oraz przekazywał mu pieniądze, które wpływały na jego konto od ubezpieczyciela. W zamian za to otrzymał od R. S. (1) kwotę 200 zł. N. J. przyznał także, że samochód ten został sprzedany przez R. S. (1) W. H. (1) ( on jako zbywca podpisał wymagane dokumenty) i w krótkim czasie został wykorzystany do przeprowadzenia kolejnej ustawionej kolizji. Na rozprawie N. J. nie pamiętał już dobrze okoliczności tych zdarzeń, przy czym potwierdził wyjaśnienia odczytane mu z etapu śledztwa. Sąd uznał jego relacje za przekonywujące i znajdujące odzwierciedlenie w zeznaniach R. S. (1), który także przyznał, że ta kolizja była ustawiona, nie pamiętał już okoliczności powstania uszkodzeń, przy czym zgodził się z opisem zawartym w treści zarzutu. Zarówno R. S. (1) jak i N. J. przyznali się do stawianych im - tożsamych zarzutów i ponieśli już odpowiedzialność karną, przy czym brak jest podstaw do uznania, że celowo swoimi zeznaniami obciążyli P. K. (1). Ich relacje w połączniu z dokumentacją dotyczącą tej szkody jednoznacznie wskazują, że w wyłudzeniu odszkodowania brał udział również P. K. (1), którego rola polegała na tym, że występował jako sprawca spowodowanych celowo uszkodzeń samochodu marki O. (...). Oskarżony zaprzeczył, aby dokonał tego czynu, ale zdaniem Sądu to zaprzeczenie jest niewiarygodne.

Odnośnie czynu z pkt. LXXI:

Sąd dał wiarę zeznaniom N. (...). Z jego relacji wynika, że samochód marki O. (...) nr rej. (...) został zakupiony na jego dane osobowe przez R. S. (1) z przeznaczeniem do przeprowadzenia ustawionej kolizji. N. J. – wskazany jako właściciel pojazdu zgłosił szkodę, podpisywał R. S. (1) wszystkie dokumenty potrzebne do uzyskania odszkodowania za rzekomą kolizję i przekazywał mu pieniądze wpłacone przez ubezpieczyciela na jego konto. Uszkodzeń samochodu dokonał R. S. (1) wspólnie z P. K. (1), przy czym N. J. osobiście w tym nie uczestniczył. Wszystkimi formalnościami związanymi z likwidacją szkody zajmował się R. S. (1), a N. J. otrzymał od niego potem pieniądze w kwocie 200 zł.

Na rozprawie N. J. również potwierdził wyjaśnienia odnośnie tego czynu, odczytane mu z etapu śledztwa. Sąd uznał jego relacje za prawdziwe i zgodne z zeznaniami R. S. (1), który także przyznał, że ta kolizja była ustawiona, przy czym nie pamiętał już dobrze jej okoliczności, ale jednocześnie potwierdził, że zdarzenia przebiegały tak jak opisano je w zarzucie. P. K. (1) nie przyznał się do udziału w wyłudzeniu odszkodowania, ale Sąd uznał jego twierdzenie za nieprawdziwe. Zarówno R. S. (1) jak i N. J. przyznali się do stawianych im – takich samych zarzutów, za co zostali prawomocnie skazani. Wobec tego trudno przyjąć aby celowo sami siebie obarczali odpowiedzialnością za ten czyn i celowo pomawiali P. K. (1). W ocenie Sądu ich relacje w połączniu z dokumentacją dotyczącą tej szkody wyraźnie wskazują, że w wyłudzeniu przedmiotowego odszkodowania brał udział również P. K. (1), którego rola polegała na tym, że występował jako sprawca spowodowanych celowo uszkodzeń samochodu marki O. (...) nr rej. (...).

Odnośnie czynów z pkt. LXXII i LXXX:

Sąd dał wiarę zeznaniom R. S. (1), M. S. (1) i M. W. odnośnie udziału P. K. (1) w wyłudzeniu odszkodowania z tytułu rzekomo przypadkowej kolizji, mającej mieć miejsce w dniu 11 kwietnia 2013 roku w L.. Wbrew zaprzeczeniom P. K. (1), twierdzącego, że kolizja była prawdziwa, Sąd uznał, że zeznania wskazanych wyżej osób w połączeniu z dokumentacją dotyczącą likwidacji tej szkody wskazują, że i tym razem rola P. K. (1) polegała na byciu sprawcą tej ustawionej kolizji. Z zeznań M. S. (1) wynika, że miał trudności ze sprzedażą swojego samochodu marki H. (...), dlatego w rozmowie z R. S. (1) ustalił, że dokonają umyślnie kolizji celem uzyskania odszkodowania. Podczas tej zaplanowanej kolizji M. S. (1) kierował swoim samochodem, a P. K. (1) razem z R. S. (1) byli w samochodzie O. (...). Tak doszło do celowego zderzenia obu pojazdów. Po spisaniu oświadczenia, w którym P. K. (1) występował jako sprawca, a on jako pokrzywdzony, przekazał R. S. (1) kwotę 1000 zł. za zorganizowanie tej kolizji. M. S. (1) przyznał także fakt złożenia fałszywego rachunku za rzekome wypożyczenie samochodu wystawionego przez firmę (...) w T., który otrzymał od P. K. (1). Zeznania M. S. (1) są konsekwentne i stanowczo wskazują na udział P. K. (1) w tym zdarzeniu, także podczas przeprowadzonej z nim konfrontacji.

Przesłuchany w charakterze świadka M. K. (1) zeznał, że nigdy faktycznie nie prowadził działalności gospodarczej, choć zarejestrował ją pod nazwą M.-K.. Przyznał również, że nadużywał w tamtym czasie alkoholu i podpisywał różne dokumenty dla R. S. (1). Tu należy zaznaczyć, że jako samochód zastępczy wskazano O. (...) nr rej. (...), a więc samochód wykorzystywany do przeprowadzania innych fikcyjnych kolizji (np. zarzuty LXXI, CV). R. S. (1) także zeznał, że kolizja ta była ustawiona, że w wyłudzeniu odszkodowania brał udział on, M. S. (1) i P. K. (1), który był wskazany jako sprawca tej kolizji, przy czym nie pamiętał już czy on czy P. K. (1) faktycznie kierował O. (...) podczas zderzenia. Wprawdzie na rozprawie podał, że O. kierował M. W., a on i K. byli na zewnątrz, ale te twierdzenia Sąd uznał za nieprzekonywujące wobec stanowczych zeznań M. S. (1).

R. S. (1) przyznał również, że M. S. (1) zapłacił im za zorganizowanie tej kolizji, ale nie pamiętał jaką kwotę. Przyznał także, że od M. K. (1) uzyskiwał fikcyjne rachunki za wypożyczenie pojazdów zastępczych, tzn. druki takich rachunków kupował w sklepie papierniczym, były one wypełniane a następnie podpisywane przez M. K. (1) w imieniu zarejestrowanej na niego firmy (...) i składane do dokumentacji dotyczącej szkody. R. S. (1) przyznał, że w zamian za to M. K. (1) otrzymywał od niego pieniądze. Z zeznań M. W. wynika, że od R. S. (1) wiedział, że samochód marki O. (...) został użyty do tej ustawionej kolizji i widział, że P. K. (1) kierując O. uderzył w H. (...). Wskazane wyżej relacje świadków Sąd uznał za prawdziwe i przekonywujące, przy czym R. S. (1) i M. S. (1) przyznali się do popełnienia zarzucanych im, tożsamych czynów i postępowanie karne zostało wobec nich prawomocnie zakończone.

Odnośnie czynu zarzucanego T. M. (1) w pkt. LXXX Sąd uznał, że brak jest przekonywujących dowodów wskazujących na winę oskarżonego. Z treści zarzutu wynika, że T. M. (1) wspólnie i w porozumieniu z R. S. (1) i M. S. (1) …, pośredniczył w rozmowach między R. S. (1) a M. S. (1) odnośnie ustalenia okoliczności i przebiegu rzekomej kolizji, czym ułatwił wprowadzenie w błąd Towarzystwa (...) S.A w W.. Analiza zeznań świadków nie wskazuje na zaistnienie takiej sytuacji. Otóż M. S. (1) stanowczo zaprzeczył aby w ogóle rozmawiał na temat tej ustawionej kolizji z T. M. (1) i jego zdaniem T. M. (1) nie miał żadnego związku z tym zdarzeniem. R. S. (1) także podał, że nic nie wie o jakimkolwiek udziale M. w tej kolizji i że to M. S. (1) bezpośrednio rozmawiał z nim o ustawieniu kolizji, ponieważ miał trudności ze sprzedażą samochodu. O osobie T. M. (1) wspomniał jedynie w swojej relacji M. W., podając, że był obecny przy rozmowie, podczas której T. M. (1) powiedział do S., że ma jakiegoś gościa wojskowego do kolizji. Jednakże M. W. nic więcej, oprócz tego jednego zdania nie powiedział. Nie wiadomo więc w jakim dokładnie kontekście zostało wypowiedziane to zdanie, czy dotyczyło tej konkretnej kolizji oraz czy w ogóle dotyczyło M. S. (1) czy jakiejś innej osoby. Na rozprawie M. W. nie potrafił uszczegółowić swojej wypowiedzi, ponieważ w ogóle nie pamiętał żadnych okoliczności powyższej rozmowy. W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że brak jest wyraźnych dowodów wskazujących na jakiś udział T. M. (1) w przedmiotowym zdarzeniu, wobec czego należało go uniewinnić od popełnienia zarzucanego mu w punkcie LXXX czynu.

Odnośnie czynów z pkt. LXXIII i LXXXI:

Z zeznań M. W. w połączeniu z dokumentacją dotyczącą likwidacji tej szkody wynika, że przedmiotowa kolizja była przeprowadzona umyślnie celem wyłudzenia odszkodowania od ubezpieczyciela, przy czym P. K. (1) występował w roli sprawcy kolizji, a T. M. (1) jako pokrzywdzony. M. W. zeznał, że obydwa pojazdy wykorzystane w tej kolizji, w rzeczywistości zostały zakupione przez R. S. (1), tj. F. (...) na dane P. K. (1) i O. (...) na dane T. M. (1). M. W. pomagał R. S. (1) w przygotowaniu tej kolizji, choć osobiście nie był obecny na miejscu dokonywania uszkodzeń pojazdu O. (...). Przyznał, że później T. M. (1) podpisywał w jego obecności i R. S. (1) dokumenty dotyczące tej ustawionej kolizji i R. S. (1) dał T. M. (1) pieniądze za udział w tej kolizji, ale nie wiedział w jakiej kwocie. Sąd uznał zeznania M. W. za prawdziwe. W sprawie brak jest okoliczności wskazujących, że M. W. celowo obciążył swoimi zeznaniami P. K. (1) i T. M. (1).

R. S. (1) przyznał się do postawionego mu, takiego samego zarzutu stwierdzając, że nie pamięta już okoliczności tego zdarzenia, przy czym postępowanie karne zostało wobec niego prawomocnie zakończone. Mając na uwadze tę okoliczność Sąd uzupełnił opisy czynów przypisanych T. M. (1) i P. K. (1) o osobę R. S. (1). Zarówno P. K. (1) jak i T. M. (1) zaprzeczyli aby uczestniczyli w tej kolizji, jednakże Sąd uznał, że ich twierdzenia nie stanowią wiarygodnego przeciwdowodu dla wyżej wskazanych dowodów.

Opinia biegłego z dziedziny mechaniki i techniki samochodowej, rekonstrukcji wypadków drogowych oraz diagnostyki i szacowania technicznego pojazdów (k.17.050-17.063) nie wniosła okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Wynika z niej wprawdzie, że nie można wykluczyć aby doszło do zdarzenia drogowego w taki sposób jak to przedstawili uczestnicy zdarzenia, tj. zgłaszający i sprawca. Jednakże należy podnieść, że w toku postępowania odszkodowawczego rzeczoznawca także nie kwestionował zakresu powstałych uszkodzeń pojazdu i odszkodowanie zostało wypłacone. Dopiero później relacje M. W. i R. S. (1) potwierdziły, że spowodowanie tych uszkodzeń nie było przypadkowe a umyślne, co zadecydowało o odpowiedzialności karnej za wyłudzenie odszkodowania od firmy ubezpieczeniowej.

Odnośnie czynów z pkt. LXXIV i CVII:

Mając na uwadze treść zeznań M. W. w połączeniu z dokumentacją dotyczącą likwidacji tej szkody Sąd uznał za udowodnione sprawstwo P. K. (1) i R. H. w zakresie przypisanych im czynów.

Z zeznań M. W. wynika, że R. S. (1) opowiadał mu o ustawionej kolizji, w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód marki P. (...). M. W. wiedział, że J. T. pożyczył swój samochód R. S. (1), przy czym wiedział, że posłuży on do przeprowadzenia ustawionej kolizji. Jako sprawca kolizji miał występować P. K. (1). Te zeznania korespondują z relacją nieżyjącego już J. T., złożoną na etapie śledztwa – J. T. zmarł 25 października 2019 roku (k.16.098). Świadek będąc przesłuchiwanym w charakterze podejrzanego przyznał się do stawianego mu, takiego samego zarzutu podając, że F. (...) stanowił jego własność, podpisał oświadczenie dotyczące zdarzenia, przy czym w ogóle nie pamięta okoliczności tej kolizji. Jednocześnie nie twierdził, że ta kolizja była przypadkowa, co wskazuje na prawdziwość zeznań M. W..

R. S. (1) także przyznał się do stawianego mu, tego samego zarzutu, przy czym stwierdził, że okoliczności zdarzenia już nie pamięta. Wprawdzie na rozprawie powiedział, że z dużą dozą prawdopodobieństwa nie brał udziału w tej kolizji, ale przyznał się, ponieważ chciał skorzystać z nadzwyczajnego złagodzenia kary. Sąd uznał to twierdzenie za nieprzekonywujące wobec uznanych za prawdziwe zeznań M. W.. Mając na uwadze wskazane wyżej dowody Sąd uznał, że zarówno P. K. (1) brał udział w wyłudzeniu odszkodowania pełniąc rolę sprawcy rzekomej kolizji jak i R. H. pełniąc rolę pokrzywdzonego, ponieważ ich podpisy znajdują się na dokumentach dotyczących likwidacji tej szkody, a kolizja z pewnością miała charakter fikcyjny. Dlatego też nieprawdziwe są twierdzenia R. H., że była to przypadkowa kolizja, w której brał udział on i P. K. (1). Należy tu nadmienić, że P. K. (1) w ogóle zaprzeczył aby brał udział w tej kolizji, więc wyjaśnienia R. H. są sprzeczne zarówno z zeznaniami wyżej wskazanych świadków jak i P. K. (1).

Opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych (k.16.791-16.799) nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy w zakresie tego zarzutu, albowiem z jej treści wynika, że w oparciu o zebrany materiał dowodowy nie da się ustalić w jaki sposób doszło do przedmiotowej kolizji.

Odnośnie czynów z pkt. LXXV i CXXV:

Analiza zeznań M. W. w połączeniu z dokumentacją dotyczącą likwidacji tej szkody wskazuje, że udział w wyłudzeniu odszkodowania z tytułu rzekomej kolizji brali R. S. (1), P. K. (1) i A. W.. W odrębnie prowadzonym postępowaniu R. S. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu, tożsamego czynu podając, że nie pamięta okoliczności tego zdarzenia, przy czym postępowanie karne zostało wobec niego zakończone wydaniem prawomocnego wyroku skazującego. P. K. (1) i A. W. wyjaśnili, że kolizja ta była autentyczna i nie przyznali się do zarzucanego im czynu. Sąd uznał ich twierdzenia za nieprawdziwe i stanowiące jedynie przyjętą linię obrony. Z zeznań M. W. wynika, że kolizja ta była ustawiona, a on wraz z R. S. (1) obserwowali jej przebieg. Sprawcą miał być P. K. (1), który po dokonaniu uszkodzeń pojazdu S. (...) otrzymał pieniądze od R. S. (1) w zamian za udział w tej kolizji. Nadto z dokumentów wynika, że rzeczywiście samochód O. (...), wykorzystany w tej kolizji przez R. S. (1), najpierw był zarejestrowany na M. W., a następnie przed kolizją został przerejestrowany na P. K. (1), przy czym jak podał M. W. faktycznie ten samochód był użytkowany przez R. S. (1), ponieważ to on organizował samochody przeznaczane do dokonywania ustawionych kolizji. Sąd uznał zeznania M. W. za prawdziwe. Skoro zatem kolizja miała charakter celowy i umyślny, to udział w wyłudzeniu odszkodowania z tytułu tej kolizji wziął zarówno P. K. (1) jako sprawca jak i A. W. jako pokrzywdzony. Obaj podpisywali przecież dokumenty niezbędne do uzyskania odszkodowania, a jego kwota wpłynęła na konto wskazane przez A. W..

Odnośnie czynu z pkt. LXXVIII:

Sąd analizując zeznania R. S. (1) i M. W. w połączeniu z dokumentacją dotyczącą przedmiotowej szkody uznał, że T. M. (1) uczestniczył w wyłudzeniu tego odszkodowania. Wprawdzie zarówno oskarżony jak i odpowiadający w odrębnym postępowaniu K. K. (1) nie przyznali się do zarzucanego czynu, odmówili składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania, a przesłuchany w charakterze świadka w tym postępowaniu na rozprawie K. K. (1) skorzystał z prawa do odmowy składania zeznań, ale Sąd uznał te zaprzeczenia za nieprzekonywujące. W przeciwieństwie do tych stanowisk, R. S. (1) przyznał fakt, że powyższa kolizja była celowo ustawiona i przyznał się do zarzucanego mu, takiego samego czynu. Nie pamiętał okoliczności zdarzenia ze względu na upływ czasu i wielość ustawianych kolizji. Z kolei M. W. zeznał, iż pewien jest, że przedmiotowa kolizja była fikcyjna, ponieważ R. S. (1) opowiadał mu, że K. K. (1) i T. M. (1) razem brali udział w fikcyjnej kolizji.

Także i w tym przypadku opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych (17.107-17.119) nie wniosła okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Wynika z niej bowiem, że nie można wykluczyć aby doszło do zdarzenia drogowego w taki sposób jak to przedstawił zgłaszający szkodę, a przecież zakres powstałych uszkodzeń pojazdu nie był kwestionowany przez rzeczoznawcę także na etapie postępowania odszkodowawczego, a dopiero później relacje M. W. i R. S. (1) potwierdziły, że spowodowanie tych uszkodzeń nie było przypadkowe a umyślne, co zadecydowało o odpowiedzialności karnej za wyłudzenie odszkodowania od firmy ubezpieczeniowej.

Odnośnie czynu z pkt. LXXIX:

Sąd dał wiarę zeznaniom M. W., który przyznał, że samochód marki O. (...) został zakupiony na jego dane osobowe przez R. S. (1) i wykorzystany do przeprowadzenia tej ustawionej kolizji. Wszystkich formalności związanych z uzyskaniem tego odszkodowania dokonywał R. S. (1), a M. W. zgłosił szkodę i podpisał mu wszystkie niezbędne dokumenty. Pieniądze z odszkodowania także zostały przekazane na konto R. S. (1). Osobiście nie uczestniczył w tej ustawionej kolizji, nie miał wiedzy odnośnie okoliczności, w jakich doszło do uszkodzenia pojazdu O. (...). Jego zdaniem mógł tego dokonać R. S. (1) razem z T. M. (1), który występował jako sprawca tej kolizji. M. W. otrzymał bowiem od R. S. (1) oświadczenie podpisane przez T. M. (1), zawierające opis jej przebiegu. Zarówno M. W. jak i R. S. (1) przyznali się do popełnienia zarzucanego im, takiego samego czynu, przy czym postępowanie karne zostało wobec nich już zakończone. Jednocześnie R. S. (1) zeznał, że nie pamięta już przebiegu tego zdarzenia. Niewątpliwym jest, że w procesie likwidacji tej szkody została przedłożona fikcyjna faktura VAT wystawiona przez firmę (...) M. K. (1) w T., ul. (...) (...). Jak już wyżej podano, M. K. (1) w rzeczywistości nie wystawiał żadnych dokumentów dotyczących wypożyczania samochodów zastępczych, ponieważ mimo zarejestrowanej działalności, faktycznie jej nie prowadził. Przyznał jednak, że podpisywał dokumenty R. S. (1) i to on wykorzystał dane tej firmy do wystawiania nieprawdziwych dokumentów. Tu należy zaznaczyć, że po raz kolejny jako pojazd zastępczy został wskazany samochód marki O. (...) nr rej. (...), który wykorzystywany był również do przeprowadzania ustawionych kolizji. Sam T. M. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, odmówił wyjaśnień i udzielania odpowiedzi na pytania. Omówione wyżej zeznania w połączeniu z dokumentacją dotyczącą likwidacji szkody wskazują jednak zdaniem Sądu na sprawstwo oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu.

Odnośnie czynów z pkt. LXXXII i CXXIV:

Sąd uznał, że odnośnie czynu zarzucanego T. M. (1) w punkcie LXXXII oraz A. W. w punkcie CXXIV istnieją daleko idące wątpliwości, których nie można tłumaczyć na niekorzyść oskarżonych. Zarówno T. M. (1) jak i A. W. nie przyznali się do popełnienia tych czynów, odmówili składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania. Z opinii biegłego z dziedziny mechaniki i techniki samochodowej, rekonstrukcji wypadków drogowych oraz diagnostyki i szacowania technicznego pojazdów (k.16.771-16.788) wynika, że materiał dowodowy zgromadzony w procesie likwidacji szkody nie pozwala na jednoznaczne analizy i stwierdzenia dotyczące przebiegu przedmiotowego zdarzenia drogowego. Powyższa opinia nie wykluczyła więc możliwości powstania uszkodzeń pojazdów w okolicznościach wskazanych przez zgłaszającego szkodę. W procesie likwidacji szkody rzeczoznawca również nie kwestionował zakresu uszkodzeń samochodu i odszkodowanie zostało wypłacone w łącznej kwocie 23.548,25 zł., co potwierdzają dokumenty załączone do akt sprawy i wskazane w stanie faktycznym.

R. S. (1) zarówno na etapie śledztwa jak i na rozprawie podał, że w ogóle nie pamięta tego zdarzenia. Jego osoba nie została ujęta w zarzucie stawianym T. M. (1).

Jedynym dowodem, na którym oparto oskarżenie są bardzo ogólnikowe zeznania M. W., który podał, że R. S. (1) opowiadał mu o kolizjach ustawianych przy ulicy (...), dlatego jego zdaniem ta przedmiotowa kolizja przy ulicy (...) była ustawiona. Nie był jednak świadkiem tej kolizji i nie ma żadnej wiedzy co do okoliczności tej kolizji. Nie wie czy brali w niej udział oskarżeni M. i W.. Na rozprawie nie był w stanie nic więcej powiedzieć odnośnie tego zdarzenia. Potwierdził, że S. mówił, że na ulicy (...) można przeprowadzać ustawione kolizje, przy czym nie wiedział ile takich kolizji tam przeprowadzono, a przede wszystkim czy ta opisana w zarzucie na pewno była ustawiona. Sama okoliczność, że na ulicy (...) były przeprowadzane ustawione kolizje nie jest wystarczająca do uznania, że ta konkretna kolizja z dnia 28 sierpnia 2013 roku była także ustawiona. Dlatego ze względu na nie dające się rozstrzygnąć wątpliwości, których nie można tłumaczyć na niekorzyść oskarżonych, Sąd uniewinnił ich od popełnienia czynów zarzucanych w punktach LXXXII i CXXIV.

Odnośnie czynów z pkt. LXXXIV i CIV:

Analizując treść dokumentacji dotyczącej likwidacji tej szkody w połączeniu z treścią zeznań A. G., S. O. Sąd uznał za udowodnione sprawstwo M. H. i jego matki B. H. w zakresie przypisanych im czynów.

Z zeznań A. G. wyraźnie wynika, że samochód przekazany przez niego R. S. (1) miał być wykorzystany do ustawionej kolizji. A. G. nie był na miejscu dokonywania uszkodzeń pojazdu O. (...) nr rej. (...) (...), ale potem spotkał się z R. S. (1) i M. H. i podpisał im oświadczenie, z którego wynikało, że był jej sprawcą. R. S. (1) mówił mu jaki przebieg miała ta kolizja. W zamian za to otrzymał od R. S. (1) kwotę 300 zł.

R. S. (1) podał, że nie pamięta już okoliczności tego zdarzenia, ale zarówno on jak i A. G. przyznali się do stawianego im, tożsamego zarzutu i postępowanie karne zostało wobec nich już prawomocnie zakończone.

Przesłuchany w charakterze świadka M. W. potwierdził, że ta kolizja była ustawiona, a opowiadali mu o tym R. S. (1) i M. H.. Bliższych okoliczności nie znał.

S. O. przyznał, że pracował jako likwidator szkód komunikacyjnych w (...). Znał R. S. (1) i M. H.. Przyznał również, że M. H. prosił go o zwiększenie wysokości odszkodowania. Miał załatwić fikcyjną fakturę za wynajem samochodu zastępczego, ale mu jej nie przyniósł, więc S. O. sfałszował taką fakturę i na jej podstawie zostały wypłacone pieniądze dla B. H., przy czym dane N. J. wykorzystał bez jego wiedzy. Zrobił to na prośbę M. H. i nie stanowiło to dla niego problemu, ponieważ sam w tamtym czasie zajmował się nielegalną działalnością, za co poniósł już odpowiedzialność karną. S. O. przyznał się również do postawionego mu, tożsamego zarzutu, złożył wyjaśnienia i postępowanie karne zostało wobec niego zakończone.

W ocenie Sądu zeznania wyżej wskazanych świadków są wiarygodne, znajdują potwierdzenie w dokumentacji szkodowej i jednoznacznie wskazują na udział M. H. w wyłudzeniu tego odszkodowania. Zarówno M. H. jak i B. H. nie przyznali się do zarzucanego czynu. B. H. odpowiadając na pytania swojego obrońcy stwierdziła, że kolizja naprawdę się wydarzyła, a M. H. stwierdził, że słyszał o kolizji, w której uczestniczyła jego matka. Sąd uznał ich wyjaśnienia za przyjętą linię obrony. W świetle zeznań wyżej wskazanych świadków w połączeniu z dokumentacją szkodową nie jest możliwe aby ta kolizja była autentyczna, przypadkowa. Gdyby tak było, to przecież A. G., R. S. (1) i S. O. nie obciążali by sami siebie odpowiedzialnością karną. Dlatego Sąd uznał, że B. H. również uczestniczyła w wyłudzeniu powyższego odszkodowania, ponieważ zgłosiła pisemnie fakt tej kolizji i występowała w charakterze osoby pokrzywdzonej, a nie mogła w niej uczestniczyć, bo przecież nawet A. G. występujący jako sprawca przyznał, że kolizja była ustawiona i jego na miejscu tej kolizji fizycznie nie było.

Odnośnie czynów z pkt. LXXXV i CXVIII:

Sąd uznał za wiarygodne zeznania M. S. (2), ponieważ przekonywująco opowiedział o okolicznościach wyłudzenia przedmiotowego odszkodowania. Przyznał, że samochód marki V. (...) został zakupiony przez R. S. (1) celem przeprowadzenia ustawionej kolizji. M. S. (2) nie był osobiście obecny przy dokonywaniu uszkodzeń pojazdu F. (...), ale później przyszedł do niego M. H. i podpisał mu dokumenty dotyczące tej rzekomej kolizji, w tym oświadczenie, z którego wynikało, że był sprawcą, za co otrzymał od M. H. pieniądze w kwocie 500-600 zł. M. S. (2) przyznał również, że korespondencję przychodzącą do niego od ubezpieczyciela przekazywał M. H. lub R. S. (1) ( w zależności od tego, którego spotkał) i oni zajmowali się sprawą dotyczącą odszkodowania. Zeznania M. S. (2) wyraźnie wskazują, że zarówno R. S. (1) jak i M. H. brali udział w wyłudzeniu odszkodowania z tytułu tej fikcyjnej kolizji i to oni zajmowali się wszystkimi formalnościami związanymi z likwidacją szkody. R. S. (1) podał, że nie pamięta już okoliczności tego zdarzenia, ale podobnie jak M. S. (2) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu, tożsamego czynu, przy czym wobec obu zapadł już prawomocny wyrok skazujący.

M. W. również potwierdził, że była to kolizja ustawiona, że R. S. (1) zakupił V. (...) w tym celu na dane M. S. (2), a on potem razem z R. S. (1) był obecny podczas oględzin tego pojazdu przez rzeczoznawcę. Zdaniem Sądu zeznania wskazanych wyżej świadków w połączeniu z treścią dokumentacji szkodowej wyraźnie wskazują, że udział w tym przestępstwie brała również B. S. (1).

Oskarżona wyjaśniła, że kolizja opisana w zarzucie faktycznie miała miejsce, a ona dokonała zgłoszenia szkody i złożyła wymagane dokumenty, przy czym policja nie była wzywana na miejsce zdarzenia, ponieważ sprawca kolizji M. S. (2) napisał stosowne oświadczenie. Wyjaśnienia te są sprzeczne z zeznaniami M. S. (2), który stanowczo stwierdził, że kolizja była ustawiona, a on w ogóle nie był obecny podczas dokonywania uszkodzeń samochodu F. (...) i jego relację Sąd uznał za bardziej przekonywującą. Trudno bowiem przyjąć, że M. S. (2) sam siebie celowo obciążył zeznaniami. M. H. również nie przyznał się do popełnienia tego czynu i odmówił składania wyjaśnień, przy czym Sąd to zaprzeczenie uznał za przyjętą linię obrony.

Odnośnie czynów z pkt. LXXXVI i CII:

Sąd analizując dowody dotyczące tego czynu uznał, że potwierdzają one sprawstwo Z. F., ale brak jest wystarczających podstaw do uznania, że M. H. również brał udział w wyłudzeniu tego odszkodowania.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania M. S. (2). Wynika z nich, że R. S. (1) za jego zgodą zakupił samochód V. (...) w celu przeprowadzenia ustawionej kolizji. M. S. (2) nie był osobiście obecny podczas dokonywania uszkodzeń pojazdu marki V. (...), ale potem podpisał R. S. (1) wszystkie dokumenty niezbędne do wyłudzenia odszkodowania, w tym oświadczenie, z którego wynikało, że był sprawcą tej kolizji. Otrzymał od niego za to pieniądze w kwocie 500-600 zł.

Zarówno M. S. (2) jak i R. S. (1) przyznali się do stawianych im zarzutów, dotyczących tego samego czynu, przy czym zapadł już wobec nich wyrok skazujący. Jednocześnie R. S. (1) stwierdził, że nie pamięta tego zdarzenia.

Z. F. i M. H. nie przyznali się do popełnienia zarzucanych czynów. Z. F. stwierdził, że opisana w zarzucie kolizja wydarzyła się naprawdę. W świetle zeznań M. S. (2) Sąd uznał te wyjaśnienia za niewiarygodne, ponieważ M. S. (2) – figurujący jako sprawca kolizji w ogóle nie uczestniczył w niej i przyznał, że miała charakter fikcyjny, co wyklucza osobisty udział w niej Z. F., a tym samym prawdziwość jego słów.

Jednocześnie odnośnie M. H. należy stwierdzić, że brak jest zeznań świadków wskazujących na jego udział w wyłudzeniu odszkodowania. M. H. zaprzeczył aby uczestniczył w dokonaniu tego czynu. R. S. (1) przyznał się do jego popełnienia, ale jednocześnie stwierdził, że okoliczności już nie pamięta. Z kolei M. S. (2) zeznał na etapie śledztwa, że kolizja ta była ustawiona przez R. S. (1) i nie wiedział czy M. H. brał w tym udział. Na rozprawie również potwierdził, że nic nie wie o tym aby M. H. brał jakiś udział w ustawianiu tej kolizji i jej okoliczności już nie pamięta. W tej sytuacji Sąd uznał, że brak jest wystarczających podstaw do przyjęcia sprawstwa M. H. w zakresie zarzucanego mu czynu w punkcie LXXXVI, wobec czego należało go uniewinnić.

Odnośnie czynu z pkt. LXXXVII:

Sąd uznał za wiarygodne zeznania T. P., albowiem przekonywująco opowiedział o okolicznościach tego czynu. Z jego zeznań wynika, że M. H. zaproponował mu sprzedaż samochodu marki O. (...) za niższą cenę w zamian za umożliwienie wykorzystania go do przeprowadzenia ustawionej kolizji celem uzyskania odszkodowania. T. P. wyraził na to zgodę. Osobiście nie uczestniczył w dokonaniu uszkodzeń tego pojazdu, ale na prośbę M. H. podpisał wszystkie dokumenty niezbędne do uzyskania odszkodowania z tytułu powstałej szkody, w tym oświadczenie, z którego wynikało, że to on jako pokrzywdzony kierował O. (...) w chwili rzekomej kolizji. M. H. kierował załatwianiem wszystkich formalności i instruował T. P., w związku z czym T. P. dokonał zgłoszenia szkody, podpisał wszystkie potrzebne dokumenty, był obecny podczas oględzin pojazdu przez rzeczoznawcę, napisał odwołanie od wysokości przyznanej kwoty, a po wpływie odszkodowania na jego konto, wszystkie pieniądze przekazał M. H., co stanowiło częściową zapłatę za ten samochód. Jako sprawca kolizji został wskazany M. S. (3), którego znał z widzenia.

Zdaniem Sądu T. P. nie miał żadnych powodów aby celowo obciążać swoimi zeznaniami M. H., przy czym treść tych zeznań wyraźnie wskazuje na udział M. H. w wyłudzeniu tego odszkodowania. Fakt nieprzyznania się M. H. Sąd uznał za przyjętą linię obrony.

Zarówno T. P. jak i D. S., M. S. (3) przyznali się do stawianych im zarzutów, dotyczących tego samego czynu i postępowania karne wobec nich zostały już zakończone uznaniem ich winy. Wprawdzie bracia S. przyznając się utrzymywali jednocześnie, że kolizja naprawdę się wydarzyła i miała przypadkowy charakter. D. S. twierdził przy tym, że kierującym drugim pojazdem był T. P., a M. S. (3) zeznał, że on tylko na prośbę brata podpisał oświadczenie o spowodowaniu kolizji, ponieważ był właścicielem samochodu marki S. (...) mimo, że kierować nim miał D. S..

Sąd uznał te relacje za nieprzekonywujące, ponieważ losowa, przypadkowa kolizja z udziałem T. P. nie mogła się wydarzyć z uwagi na to, że T. P. wyraźnie stwierdził, że nie brał fizycznie w niej udziału, a kolizja była ustawiona celem wyłudzenia odszkodowania, którego kwotę przekazał M. H..

Odnośnie czynu z pkt. CV:

Sąd uznał za prawdziwe zeznania R. S. (1) i W. P. odnośnie okoliczności popełnienia tego czynu. Zeznania te w połączeniu z dokumentacją dotyczącą likwidacji szkody wyraźnie wskazują, że W. H. (1) wraz z nimi uczestniczył w wyłudzeniu odszkodowania od ubezpieczyciela.

Zarówno z zeznań R. S. (1) jak i W. P. wynika, że kolizja ta była zaplanowana, że W. H. (1), na którego zarejestrowany był w tym czasie pojazd marki O. (...) nr rej. (...) (wykorzystywany także do innych ustawianych kolizji i wskazywany w fałszywych fakturach wystawianych przez M. M. (4) K. jako pojazd zastępczy) pojechał razem z nimi do miejscowości N., gdzie pojazd ten został uszkodzony przez R. S. (1) przez celowe uderzenie w drzewo. W. P. zeznał także, że po uszkodzeniu samochodu R. S. (1) wezwał policję i schował się w krzaki. Przybyłym na miejsce funkcjonariuszom W. P. powiedział, że jadący z naprzeciwka pojazd oślepił go, wskutek czego zjechał i uderzył w drzewo. Wtedy z krzaków wyszedł R. S. (1) i potwierdził te słowa mówiąc, że był świadkiem tego zdarzenia. R. S. (1) załatwiał wszystkie formalności związane z uzyskaniem odszkodowania, przy czym W. P. podpisał mu wszystkie dokumenty niezbędne do załatwienia tej sprawy. W zamian za udział w tej fikcyjnej kolizji otrzymał od R. S. (1) pieniądze w kwocie 200 zł. W. P. przyznał, że był z nimi wtedy mężczyzna, którego nie znał. Z zeznań R. S. (1) wynika, że to był W. H. (2). Nadto sam W. H. (2) nie przyznając się do zarzucanego czynu, nie zaprzeczył, że był z nimi w N.. Z jego wyjaśnień wynika, że na prośbę R. S. (1) zarejestrował na siebie samochód marki O. (...) nr rej. (...). Na etapie śledztwa wyjaśnił, że przybył na miejsce kolizji, ponieważ został powiadomiony przez R. S. (1), natomiast na rozprawie zmienił tę wersję i podał, że pojechał z nimi samochodem, ponieważ R. S. (1) zamierzał go sprzedać, przy czym podczas kolizji spał na tylnym siedzeniu. Potem na prośbę R. S. (1) podpisał dokumenty dotyczące szkody, ale ich nie czytał i nie wiedział co to za dokumenty. Sąd uznał wyjaśnienia W. H. (1) za niewiarygodne i służące jedynie uniknięciu odpowiedzialności karnej. Z opisanych wyżej zeznań R. S. (1) i W. P. jednoznacznie wynika, że W. H. (1) świadomie uczestniczył w ustawionej kolizji i wyłudzeniu odszkodowania, ponieważ zarówno podpisał dokumenty szkodowe jak i był osobiście obecny podczas dokonywania uszkodzeń O. (...) przez R. S. (1). Zarówno R. S. (1) jak i W. P. przyznali się do popełnienia tożsamych, zarzucanych im czynów, przy czym wobec nich zapadł już wyrok skazujący.

Odnośnie czynu z pkt. CVI:

Sąd uznał za wiarygodne zeznania R. S. (1), który przyznał, że W. H. (1) wiedział o tym, że zarejestrowany na niego samochód marki O. (...) posłuży do przeprowadzenia ustawionej kolizji. R. S. (1) zorganizował tę kolizję i zaproponował udział w niej M. K. (2), na co ten zgodził się. M. K. (2) przyznał, że w tamtym czasie nadużywał dużo alkoholu, nie pamiętał już okoliczności zdarzenia, ale podpisywał R. S. (1) dokumenty szkodowe jako kierujący O. (...). Z kolei R. S. (1) występował tu w roli sprawcy kolizji kierując pojazdem D. (...). Tak więc zeznania obu świadków wyraźnie wskazują, że W. H. (1) uczestniczył w wyłudzeniu odszkodowania, ponieważ nie doszło tu do przypadkowej kolizji, a została ona spowodowana celowo. Zarówno R. S. (1) jak i M. K. (2) przyznali się do stawianego im zarzutu, dotyczącego tego samego czynu i wobec nich zapadł już prawomocny wyrok skazujący. Należy zaznaczyć, że sam W. H. (1) nie przyznając się do zarzucanego mu czynu, wyjaśnił, że nic nie wiedział o tej kolizji, ale jednocześnie przyznał, że na prośbę S. podpisywał różne dokumenty, co potwierdza jego udział w przypisanym mu czynie.

Odnośnie czynu z pkt. CXVII:

Sąd uznał za wiarygodne zeznania M. W., z których wynika, że samochód marki M. zbyty mu przez R. S. (1) był przeznaczony za jego zgodą do dokonania ustawionej kolizji celem wyłudzenia odszkodowania. R. S. (1) zajmował się wszystkimi formalnościami związanymi z uzyskaniem odszkodowania oraz ustawieniem kolizji. M. W. nie był obecny podczas dokonywania uszkodzeń pojazdu marki V., ale podpisał mu wszystkie niezbędne dokumenty, w tym oświadczenie o sprawstwie kolizji. R. S. (1) nie pamiętał już okoliczności tego czynu, choć podobnie jak M. W. przyznał się do jego popełnienia, przy czym wobec obu zapadły już wyroki skazujące. Mając na uwadze powyższe relacje

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom Ł. N., który podał, że kolizja opisana w zarzucie miała faktycznie miejsce, dlatego dokonał zgłoszenia jej ubezpieczycielowi i podpisał wszystkie dokumenty niezbędne do uzyskania odszkodowania. W takiej sytuacji zupełnie niezrozumiałym byłby fakt obciążenia samych siebie przez R. S. (1) i M. W., wobec czego ich stanowisko Sąd uznał za bardziej przekonywujące.

Odnośnie czynu z pkt. CXX:

Analiza zeznań N. J. i S. O. w połączeniu z dokumentacją dotyczącą likwidacji tej szkody wskazuje, że udział w wyłudzeniu odszkodowania z tytułu rzekomej kolizji brali R. S. (1), N. J., S. O. i R. S. (2).

Z zeznań N. J. wynika, że pożyczył swój samochód marki F. (...) R. S. (1). Następnego dnia R. S. (1) oddał mu samochód mówiąc, że miał kolizję i że F. kierował jego kolega – nie powiedział kto. Opowiadał, że pojechał do mechanika i tak się złożyło, że ten kolega kierując F. uderzył w jego własny samochód marki V. (...). N. J. od razu domyślił się, że była to ustawiona kolizja, ponieważ nie wierzył w taki zbieg okoliczności aby R. S. (1) pożyczonym od niego samochodem uderzył u mechanika w swój własny samochód. Przekazał R. S. (1) dokumenty od tego samochodu i podpisał oświadczenie konieczne do likwidacji szkody. N. J. nie znał R. S. (2) R. S. (1) naprawił mu ten samochód i opłacił zwyżkę w składce OC. Zeznania N. J. korespondują z zeznaniami S. O., który przyznał, że osobiście nie brał udziału w tej kolizji, ale na prośbę R. S. (1) podpisał oświadczenie, z którego wynikało, że kierował wtedy V. (...). Wcześniej pożyczył od R. S. (1) pieniądze, on domagał się ich zwrotu, dlatego celem zmniejszenia swojego zadłużenia zgodził się podpisać to oświadczenie i dał mu swoje prawo jazdy jako że było potrzebne do załatwienia formalności związanych z likwidacją szkody. Wiedział przy tym, że R. S. (1) zajmuje się wyłudzaniem odszkodowań z tytułu fikcyjnych kolizji. Zarówno N. J. jak i S. O. przyznali się do zarzucanego im, takiego samego czynu, przy czym wobec obu zapadł już wyrok skazujący.

R. S. (1) także przyznał się do stawianego zarzutu, przy czym stwierdził, że okoliczności zdarzenia już nie pamięta. Mając na uwadze wskazane wyżej dowody Sąd uznał, że R. S. (2) również brał udział w wyłudzeniu tego odszkodowania pełniąc rolę sprawcy rzekomej kolizji, ponieważ jego podpis znajduje się na dokumentach dotyczących likwidacji szkody, a kolizja z pewnością miała charakter fikcyjny. Za nieprawdziwe Sąd uznał twierdzenia R. S. (2), że kolizja naprawdę miała miejsce i była przypadkowa, ponieważ drugi kierowca – S. O. stanowczo zeznał, że nie był fizycznie obecny na miejscu kolizji i jego twierdzenia Sąd uznał za bardziej przekonywujące.

Odnośnie czynu z pkt. CXXI:

Z uznanych przez Sąd za wiarygodne zeznań N. J. w połączeniu z dokumentacją dotyczącą likwidacji tej szkody wynika, że i ta kolizja nie była przypadkowa, a przeprowadzona celowo aby wyłudzić od ubezpieczyciela odszkodowanie. Do kolizji został wykorzystany samochód marki O. (...) zakupiony na dane N. J. przez R. S. (1). N. J. wyjaśnił, że ten samochód służył do przeprowadzania fikcyjnych kolizji, wszystkimi formalnościami zajmował się R. S. (1), a on podpisywał S. wszystkie dokumenty dotyczące tego samochodu, w tym umowy zakupu i sprzedaży. Przedmiotowa kolizja miała mieć miejsce 12 listopada 2009 roku. Z dokumentów zawartych w aktach sprawy, popartych zeznaniami N. J. wynika, że najpierw w dniu 13 października 2009 roku samochód został sprzedany przez W. H. (2) N. J., tj. po dokonaniu rzekomej kolizji z dnia 8 września 2009 roku, a następnie w dniu 5 listopada 2009 roku N. J. sprzedał go R. S. (2) celem przeprowadzenia przedmiotowej kolizji w dniu 12 listopada 2009 roku, po czym w dniu 10 czerwca 2010 roku ponownie N. J. odkupił ten samochód od R. S. (2). W rzeczywistości wszystkich transakcji kupna – sprzedaży auta dokonywał R. S. (1), bo on faktycznie to auto użytkował i przeprowadzał nim fikcyjne kolizje. N. J. nie znał ani W. H. (2) ani R. S. (2), przy czym podpisując umowy widział na nich ich podpisy. W przedmiotowej kolizji R. S. (2) występował jako sprawca, a R. S. (1) jako pokrzywdzony. R. S. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, przy czym podał, że nie pamięta już okoliczności tego zdarzenia. Postępowanie karne zakończyło się wydaniem wobec niego wyroku skazującego. R. S. (2) nie przyznał się do stawianego zarzutu i wyjaśnił, że zarówno ta kolizja jak i kolizja z 5 stycznia 2009 roku opisana w zarzucie CXX faktycznie miała miejsce, obie kolizje były z jego winy, dlatego podpisał oświadczenia o ich spowodowaniu. Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za nieprzekonywujące. Przeczą im opisane wyżej okoliczności, w tym także fakt, że podczas obu kolizji, mających miejsce w tym samym roku – pokrzywdzonym był R. S. (1).

Odnośnie czynu z pkt. CXXII:

Sąd uznał za wiarygodne zeznania M. W., z których wynika, że R. S. (1) zorganizował tę fikcyjną kolizję, przy czym uszkodzenia samochodu R. (...) zostały spowodowane gdzieś na uboczu i M. W. był przy tym obecny. Następnie pojechał na skrzyżowanie do U. posypać szkło, aby uwiarygodnić fakt kolizji w razie oględzin przez rzeczoznawcę i ustalić przebieg kolizji. Tam spotkał się z Ł. Ś., umówił ich R. S. (1). M. W. przyznał, że napisał oświadczenie o sprawstwie tej kolizji, za co otrzymał pieniądze od R. S. (1), ale kwoty nie pamiętał. Przyznał się do popełnienia zarzucanego mu, tożsamego czynu, przy czym zapadł już wobec niego wyrok skazujący. Tym razem R. S. (1) wykazał się niekonsekwencją w swoich twierdzeniach, ponieważ przyznał się i poddał karze za ten czyn, a jednocześnie w swoich zeznaniach zaprzeczył aby brał udział w tym zdarzeniu twierdząc, że M. W. pomówił go. Sąd uznał jednak to zaprzeczenie za nieprzekonywujące, ponieważ trudno zrozumieć fakt przyznania się w sytuacji kiedy czynu nie popełniono. Mając na uwadze relację M. W. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom Ł. Ś., który podał, że kolizja opisana w zarzucie miała faktycznie miejsce, dlatego dokonał zgłoszenia jej ubezpieczycielowi i podpisał wszystkie dokumenty niezbędne do uzyskania odszkodowania. Należy dodatkowo podkreślić, że gdy oskarżony domagał się wyższej kwoty odszkodowania, to po przeprowadzeniu ponownych oględzin pojazdu rzeczoznawcy w opinii z dnia 30 lipca 2013 roku wskazali, że uszkodzenia samochodu R. (...) i O. (...) nie mogły powstać w podanych w zgłoszeniu szkody okolicznościach, wobec czego ubezpieczyciel zażądał zwrotu pieniędzy wypłaconych Ł. Ś., ale on nie spełnił zobowiązania. Zdaniem Sądu przedstawione wyżej okoliczności wskazują wyraźnie, że Ł. Ś. brał udział w wyłudzeniu przedmiotowego odszkodowania.

Odnośnie czynu z pkt. CXXIII:

Sąd dał wiarę zeznaniom A. G.. Wynika z nich, że przedmiotową rzekomą kolizję zorganizował R. S. (1) razem z A. W.. A. G. nie był obecny podczas dokonywania uszkodzeń pojazdu S. (...), ale potem podpisał R. S. (1) wszystkie dokumenty potrzebne do likwidacji tej szkody, w tym oświadczenie, z którego wynikało, że był sprawcą tej kolizji. Otrzymał za to od R. S. (1) pieniądze, ale nie pamiętał jaką kwotę. Przesłuchany w charakterze świadka M. W. przyznał, że znał zarówno R. S. (1) jak i A. W. i słyszał, że ta kolizja była fikcyjna, przy czym nie znał jej szczegółów.

A. W. nie przyznał się do udziału w wyłudzeniu tego odszkodowania, ale Sąd uznał jego twierdzenie za nieprawdziwe. Zarówno A. G. jak i R. S. (1) przyznali się do stawianych im – takich samych zarzutów, za co zostali prawomocnie skazani, choć R. S. (1) stwierdził, że nie pamięta okoliczności tego zdarzenia. Trudno jednak uznać aby zarówno A. G. jak i R. S. (1) celowo sami siebie obarczali odpowiedzialnością za ten czyn, a A. G. celowo pomawiał A. W.. W ocenie Sądu relacja A. G. w połączniu z dokumentacją dotyczącą tej szkody wyraźnie wskazuje, że w wyłudzeniu przedmiotowego odszkodowania brał udział również A. W., którego rola polegała na tym, że występował jako pokrzywdzony kierując samochodem marki S. (...).

Odnośnie czynu z pkt. CLVI

Analiza zeznań M. W. i R. S. (1) w połączeniu z dokumentacją dotyczącą likwidacji tej szkody wskazuje, że udział w wyłudzeniu odszkodowania z tytułu rzekomej kolizji brali R. S. (1) i T. W.. R. S. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu, przy czym postępowanie karne zostało wobec niego zakończone prawomocnie. Z jego relacji złożonej na rozprawie wynika, że zorganizował tę fikcyjną kolizję celem wyłudzenia odszkodowania. Znał dobrze T. W. i zaproponował mu udział w tym wyłudzeniu. T. W. podpisał mu oświadczenie o sprawstwie kolizji, a R. S. (1) załatwiał wszelkie formalności związane z uzyskaniem odszkodowania. W zamian za to wręczył T. W. pieniądze w kwocie około 500 – 1000 zł.

T. W. nie przyznał się i wyjaśnił, że znał wcześniej R. S. (1) tylko z widzenia, kolizja była autentyczna, napisał oświadczenie, że był sprawcą tej kolizji i wręczył je R. S. (1).

Sąd nie dał wiary jego wyjaśnieniom uznając, że stanowią przyjętą linię obrony.

Z zeznań M. W. wynika, że kolizja ta była ustawiona, ponieważ opowiadał mu o tym R. S. (1). Nadto zaraz po kolizji samochód marki O. (...) nr rej. (...) został sprzedany przez R. S. (1) D. O. po korzystnej cenie, ale z zastrzeżeniem, że zostanie użyty do kolejnej kolizji. Analiza akt sprawy wskazuje na prawdziwość słów M. W., ponieważ rzeczywiście samochód marki O. (...) nr rej. (...) został wykorzystany do przeprowadzenia kolejnej celowej kolizji w dniu 14 kwietnia 2013 roku, w której obok R. S. (1) uczestniczył również D. O. ( czyn CXLIII aktu oskarżenia), którego sprawa została wyłączona do odrębnego postępowania i zakończyła się już wydaniem prawomocnego wyroku skazującego, ponieważ D. O. przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu. Mając na uwadze przedstawione wyżej okoliczności Sąd uznał, że kolizja z dnia 1 listopada 2012 roku miała charakter celowy i umyślny, a udział w wyłudzeniu odszkodowania z tytułu tej kolizji wziął R. S. (1) jako pokrzywdzony i T. W. jako sprawca.

Zeznania świadków A. F., I. C., G. S., K. M. (1), J. S., K. K. (4), A. B. (1), P. K. (4), T. M. (2), T. F., A. R., P. K. (5), A. B. (2), E. K., P. M., K. M. (2), B. K., K. D., A. K., J. A. nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. F. H. jako osoba najbliższa dla M. H. i B. H. skorzystał z prawa do odmowy składania zeznań w tej sprawie.

Kwalifikacja prawna przypisanych oskarżonym czynów

Oceniając w powyższy sposób materiał dowodowy Sąd uznał, że oskarżeni P. K. (1), T. M. (1) i M. H. swoim zachowaniem wyczerpali dyspozycję art. 258§1 kk ( czyny z pkt. LXVIII, LXXVII, LXXXIII ).

Przez zorganizowaną grupę przestępczą w myśl art. 258§1 kk należy rozumieć co najmniej trzy osoby, które łączy wspólny cel popełniania przestępstw, przy czym cechą charakterystyczną jest istnienie podstawowej wewnętrznej struktury organizacyjnej, chociażby o niskim stopniu zorganizowania, jej trwałość, istnienie więzów organizacyjnych w ramach wspólnego porozumienia, planowanie przestępstw, akceptacja celów, podział ról, skoordynowany sposób działania i trwałość zaspokajania potrzeb grupy. Celem grupy może być popełnienie większej ilości przestępstw lub tylko jednego przestępstwa. Przez branie udziału w grupie należy rozumieć przynależność do grupy, przy czym do przypisania przynależności do grupy wystarczające jest stwierdzenie, że sprawca przystąpił do grupy ze świadomością jej celu i form działania, gotowy poddać się panującej w grupie dyscyplinie i brać udział w prowadzonej działalności, przy czym wystarczające jest pozostawanie w strukturze grupy, nie pełniąc funkcji i nie wykonując żadnych zadań. Przestępstwo udziału w zorganizowanej grupie jest dokonane już z chwilą przystąpienia przez sprawcę do takiej struktury, choćby nie podjął on w niej żadnej działalności.

Działanie oskarżonych P. K. (1), T. M. (1) i M. H. w zakresie brania udziału w zorganizowanej grupie przestępczej zostało opisane w stanie faktycznym sprawy.

Jednocześnie popełnienie przez nich w ramach grupy czynów spełniających znamiona przestępstw pociągnęło za sobą dodatkową odpowiedzialność karną na podstawie przepisów, które zostały przez nich naruszone.

Są to czyny z pkt. LXX, LXXI, LXXIII, LXXIX, LXXXI, LXXXIV - wyczerpujące dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 65§1 kk ( art. 65§1 kk odnosi się do przestępstwa popełnionego w zorganizowanej grupie przestępczej)..

Do znamion przestępstwa oszustwa z art. 286 § 1 kk należą trzy oszukańcze sposoby jego popełnienia: wprowadzenie innej osoby w błąd, wyzyskanie błędu, wyzyskanie niezdolności innej osoby do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Pierwszy i drugi sposób opiera się na błędzie pokrzywdzonego, którego wyobrażenie o rzeczywistości nie odpowiada faktom w zakresie istotnym dla podjęcia decyzji o określonym rozporządzeniu mieniem. Sprawca albo błąd ten wywołuje, przedstawiając pokrzywdzonemu fałszywy obraz rzeczywistości, albo wykorzystuje fakt, że pokrzywdzony z innego powodu jest już w błędzie. Trzeci sposób popełnienia oszustwa wiąże się ze szczególnymi cechami osoby dokonującej rozporządzenia mieniem. Jej niezdolność do należytego pojmowania przedsiębranego działania może mieć charakter zarówno trwały (gdy przyczyną jest np. niedojrzałość), jak i przejściowy (gdy przyczyną jest np. stan odurzenia). Skutkiem tych wszystkich opisanych wyżej działań jest doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Koniecznym elementem przypisania sprawcy winy jest stwierdzenie jego działania w zamiarze bezpośrednim popełnienia przestępstwa, bowiem celem jego działania jest osiągnięcie korzyści majątkowej kosztem innej osoby.

Działanie oskarżonych polegało na doprowadzeniu firm ubezpieczeniowych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, przez wypłatę nienależnego odszkodowania z tytułu kolizji drogowych i związanych z tym uszkodzeń samochodów. Wprowadzenie w błąd pracowników tych firm polegało na stworzeniu pozorów zaistnienia przypadkowej kolizji i zgłoszenie powstałej szkody. W rzeczywistości zgłoszone kolizje nie zaistniały w sposób opisany w zgłoszeniach szkód, zaś uszkodzenia pojazdów zostały spowodowane celowo aby wyłudzić odszkodowanie, czym została wyczerpana także dyspozycja art. 298§1 kk.

Analizując okoliczności sprawy Sąd uznał, że niektóre ze wskazanych w akcie oskarżenia czynów – popełnionych tylko przez jednego lub dwóch członków zorganizowanej grupy przestępczej lub przez nich razem z innymi osobami, które w skład grupy nie wchodziły nie mogą być zakwalifikowane jako popełnione w zorganizowanej grupie przestępczej, a jedynie w warunkach współsprawstwa. Dotyczy to czynów z pkt. LXIX, LXXII, LXXIV, LXXV, LXXVIII, LXXXV, LXXXVII - wyczerpujące dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk.

Za taką oceną przemawia fakt, że działaniami podjętymi w zorganizowanej grupie przestępczej są tylko takie działania, które służą interesom tej grupy, czy też pozostają w związku funkcjonalnym z nimi i mają prowadzić do realizacji zadań grupy, a także jej planowanej działalności. Zasady wymiaru kary z art. 65§1 kk nie wiążą się bowiem z samym faktem przynależności do grupy, a łączą się kumulatywnie z przynależnością i działaniami związanymi funkcjonalnie z działaniami grupy przestępczej.

Sąd uznał, że wymienione wyżej czyny nie zostały popełnione w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej, ponieważ stan faktyczny sprawy wskazuje, że w tych przypadkach popełnione przestępstwa nie służyły grupie jako całości i nie były funkcjonalnie związane z działalnością grupy. Wprawdzie były tożsame z przedmiotem działalności grupy, ale zostały popełnione przez jednego lub dwóch członków grupy lub przez nich razem z innymi osobami, które w skład grupy nie wchodziły - wyłącznie na swój własny rachunek.

Zyski z takich przestępstw były dzielone wyłącznie pomiędzy osoby, które je popełniły. Brak jest jakichkolwiek dowodów wskazujących, że pewna część tych zysków była przekazywana grupie, a tylko w takiej sytuacji mielibyśmy do czynienia z przestępstwem popełnionym w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej.

(wyrok SA w Katowicach z 30.11.2007r., II AKa 103/07, wyrok SA w Gdańsku z 30.03.2017r., II AKa 4/17).

Należy także nadmienić, że pomiędzy opisami czynów zarzucanych P. K. (1), T. M. (1) i M. H. popełnionych razem z innymi osobami nie wchodzącymi w skład zorganizowanej grupy przestępczej a opisami tych samych czynów zarzucanych tym innym osobom zaistniała sprzeczność, ponieważ w zarzutach stawianych P. K. (1), T. M. (1) i M. H. uznano, że działali oni z tymi innymi osobami w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej, podczas gdy w zarzutach tych innych osób przyjęto, że działali oni z nimi w warunkach współsprawstwa. ( np. czyny z pkt, LXVIII i CVII lub z pkt. LXXXIV i CIV).

Odnośnie pozostałych oskarżonych Sąd uznał, że Z. F., W. H. (1), R. H., Ł. N., B. S. (1), R. S. (2), Ł. Ś., A. W., T. W. popełnili przypisane im czyny i swoim zachowaniem wyczerpali dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk w zw. z art. 11§2 kk, B. H. dyspozycję art. 298§1 kk, art. 286§1 kk, art. 270§1 kk w zw. z art. 11§2 kk.

Oskarżeni ci współdziałali z innymi osobami, dopuszczając się przestępstw w ramach współsprawstwa, którego istotą jest wyraźne lub milczące porozumienie osób współdziałających w dokonaniu zamierzonego przestępstwa i dążenie do wspólnego celu w ramach uzgodnionego podziału ról.

Zachowania oskarżonych wzajemnie się uzupełniały, w sumie wyczerpując dyspozycję art. 298§1 kk i art. 286§1 kk, co zgodnie z art. 11§2 kk stanowiło zbieg przepisów ustawy, a odnośnie B. H. i M. H. (LXXXIV, CIV) także art. 270§1 kk, ponieważ w toku postępowania szkodowego została złożona podrobiona przez S. O. faktura za rzekome wypożyczenie pojazdu zastępczego.

Rola oskarżonych przy popełnianiu tych przestępstw była różna i została szczegółowo opisana w stanie faktycznym. Oskarżeni Z. F., B. H., W. H. (1), R. H., Ł. N., B. S. (1), Ł. Ś., A. W. zgłaszali szkodę, podpisywali potrzebne dokumenty, a kwota odszkodowania wpływała na konto przez nich wskazane, przy czym mieli świadomość, że kolizja faktycznie nie miała charakteru losowego, tylko była powodowana celowo. W przypadku czynów przypisanych R. S. (2) i T. W., to R. S. (1) zgłosił szkodę, a R. S. (2) i T. W. pełnili rolę sprawców kolizji, przy czym również podpisali oświadczenia o spowodowaniu kolizji, choć wiedzieli, że dana kolizja nie przebiegała tak jak w ich pisemnym oświadczeniu.

W ocenie Sądu wszyscy oskarżeni mieli pełną świadomość realizacji znamion przypisanych im czynów.

Mając na uwadze poczynione w sprawie ustalenia faktyczne Sąd uzupełnił opisy czynów oskarżonych poprzez przyjęcie, że:

- postępowanie karne wobec R. S. (1), N. J., A. G., M. W., M. S. (1), T. P., S. O., M. S. (2), D. S., M. S. (3), W. P., M. K. (2) zostało prawomocnie zakończone,

- oskarżeni działali w zorganizowanej grupie przestępczej w następujących okresach: P. K. (1) od 1 kwietnia 2011 roku do 6 czerwca 2013 roku, T. M. (1) od 18 marca 2013 roku do 6 czerwca 2013 roku oraz M. H. od 7 sierpnia 2012 roku do 11 marca 2013 roku, ponieważ w tych okresach popełnili czyny w warunkach takiej grupy,

- odnośnie czynu z pkt. LXX ujęto uszkodzenia pojazdu wskazane w pisemnym oświadczeniu o przebiegu kolizji,

- odnośnie czynów z pkt. LXXIII, LXXXI przyjęto, że czyn został popełniony w okresie do 6 czerwca 2013 roku, bo wtedy nastąpiła wypłata kwoty 3.348,45 zł., w miejsce omyłkowo wpisanego nazwiska (...), przyjęto prawidłowe brzmienie (...) oraz wartość szkody ustalono na kwotę 3.348,45 zł., ponieważ taka kwota została wypłacona przez ubezpieczyciela,

- odnośnie czynu z pkt. LXXVIII przyjęto miejsce popełnienia czynu i dane osoby, na którą był zarejestrowany pojazd marki R. (...) z dokumentacji dotyczącej przedmiotowej szkody,

- odnośnie czynu z pkt. LXXIX przyjęto, że w popełnieniu przestępstwa uczestniczył też R. S. (1), który poniósł już odpowiedzialność karną za ten sam czyn,

- odnośnie czynu z pkt. CXXI uzupełniono opis czynu o stwierdzenie, że w rzeczywistości przedstawiona w przedłożonych dokumentach kolizja nie przebiegała tak jak opisano w zgłoszeniu szkody, a podane uszkodzenia samochodu O. (...) nr rej. (...) zostały spowodowane umyślnie celem wyłudzenia wskazanego wyżej odszkodowania.

wymiar kar

Przy wymiarze kar T. M. (1), M. H., Z. F., B. H., W. H. (1), Ł. N., B. S. (1), Ł. Ś., R. S. (2), A. W. i T. W. Sąd uwzględnił na korzyść oskarżonych fakt dotychczasowej niekaralności, a na niekorzyść fakt wyczerpania jednym zachowaniem dyspozycji dwóch lub trzech przepisów kodeksu karnego odnośnie poszczególnych przestępstw (art. 286§1 kk, art. 298§1 kk, art. 270§1 kk). W stosunku do P. K. (1) i R. H. Sąd uwzględnił na niekorzyść fakt uprzedniej karalności oraz fakt realizacji jednym zachowaniem dyspozycji dwóch przepisów ustawy karnej. W ocenie Sądu kary pozbawienia wolności wymierzone oskarżonym za poszczególne przestępstwa są współmierne do ich winy, wagi czynów i stopnia ich społecznej szkodliwości. Z uwagi na cel działania oskarżonych w postaci osiągnięcia korzyści majątkowej Sąd orzekł wobec nich kary grzywny. Ustalając wysokość grzywny uwzględnił stopień winy i możliwości zarobkowe oskarżonych.

W odniesieniu do P. K. (1), T. M. (1), M. H., R. S. (2), W. H. (1) i A. W. Sąd orzekł kary łączne pozbawienia wolności i grzywny, a przy określeniu wysokości tych kar uwzględnił bliski związek przedmiotowy i podmiotowy pomiędzy poszczególnymi czynami.

Sąd zastosował wobec oskarżonych instytucję warunkowego zawieszenia wykonania kar pozbawienia wolności, łącznych kar pozbawienia wolności, ponieważ ich dotychczasowy tryb życia, fakt, że od popełnienia przestępstw upłynęło już kilka lat, w czasie których oskarżeni przestrzegali porządku prawnego świadczy, że cele kar zostaną osiągnięte w warunkach wolności kontrolowanej, a ustalone okresy próby umożliwią właściwą kontrolę ich dalszego zachowania. ( P. K. (1) nie był karany przed popełnieniem czynów stanowiących przedmiot osądu w tej sprawie, w dniu 27 września 2018 r. zapadł wobec niego wyrok skazujący, ale za inne rodzajowo przestępstwo, tj. niealimentacji z art. 209§1 kk).

W oparciu o art. 73§2 dkk Sąd orzekł wobec P. K. (1), T. M. (1) i M. H. dozór kuratora sądowego w okresie próby, ponieważ w ich przypadku dozór ten był obligatoryjny ze względu na treść art. 65§1 kk.

W ocenie Sądu, wskazane wyżej okoliczności przemawiają za uznaniem, że orzeczenie kar o charakterze izolacyjnym byłoby rozstrzygnięciem zbyt surowym, a warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonych kar pozwoli osiągnąć wobec oskarżonych cele wychowawcze i zapobiegawcze.

Wymierzając kary oskarżonym, Sąd zastosował zgodnie z art. 4§1 kk przepisy kodeksu karnego obowiązujące w chwili popełnienia przez oskarżonych przestępstw – jako, że są dla nich względniejsze niż przepisy obowiązujące od dnia 1 lipca 2015 roku - czyli w chwili orzekania.

Zgodnie z treścią obecnie obowiązującego art. 69§1 kk warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności jest możliwe tylko w przypadku orzeczenia kary w wymiarze nieprzekraczającym roku, a w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 roku było to możliwe odnośnie kary w wymiarze do 2 lat. W stosunku do oskarżonych P. K. (1), T. M. (1) i M. H. Sąd orzekł łączne kary pozbawienia wolności w wymiarze powyżej 1 roku i zgodnie z przepisami obowiązującymi przed 1 lipca 2015 roku warunkowo zawiesił ich wykonanie.

Odnośnie pozostałych oskarżonych Sąd orzekł kary pozbawienia wolności w wymiarze do 1 roku, jednakże uznał, że w stosunku do nich także względniejsze są przepisy obowiązujące w dacie popełnienia czynów, czyli obowiązujące przed dniem 1 lipca 2015 roku, ponieważ obecnie treść art. 72 kk nakazuje obligatoryjne orzeczenie jednego z obowiązków wymienionych w tym przepisie przy warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności, podczas gdy w poprzednio obowiązujących przepisach takie orzeczenie miało charakter jedynie fakultatywny.

W oparciu o art. 63§1 kk Sąd zaliczył oskarżonym na poczet orzeczonych kar grzywien okresy zatrzymania w tej sprawie.

Na podstawie art. 46§1 kk Sąd zobowiązał solidarnie oskarżonych biorących udział w poszczególnych przestępstwach oraz osoby biorące udział w tych przestępstwach, co do których postępowanie prawomocnie zakończono do naprawienia szkód wyrządzonych przestępstwami poprzez zapłatę wskazanych w wyroku kwot na rzecz pokrzywdzonych firm ubezpieczeniowych.

Sąd zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa:

- opłaty zgodnie z art. 2 ust.1 pkt. 3, 4, art. 3 ust 1, art. 6 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych- Dz.U. z 1983r. Nr 49, poz.223 z późniejszymi zmianami,

- zwrot wydatków zgodnie z art. 627 kpk.

Z uwagi na uniewinnienie oskarżonych T. M. (1) (czyny z pkt. LXXX, LXXXII ), M. H. (czyn z pkt. LXXXVI) i A. W. (czyn z pkt. CXXIV) koszty sądowe w tym zakresie stosownie art.632 pkt 2 kpk zostały przejęte na rachunek Skarbu Państwa.