UZASADNIENIE

Powódka M. H. w pozwie wniesionym w dniu 05 czerwca 2019r. wnosiła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w S. kwoty 16.964,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, której doznała powód w związku ze zdarzeniem z dnia 09 stycznia 2017 r., a ponadto kwoty 13.035,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty odszkodowania tytułem kosztów dojazdu, opłat parkingowych, opłat za przejazd, zakupu lekarstw, kosztów badań i wizyt lekarskich, kosztów rehabilitacji, a także kosztów poniesionych tytułem zawarcia umowy dobrowolnego ubezpieczenia zdrowotnego. Powódka domagała się również zasądzenia od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 09 stycznia 2017 r. uległa wypadkowi komunikacyjnemu, którego sprawcą był kierowca samochodu ciężarowego S. Z. (1), który prowadził pojazd marki (...) o nr rej. (...). Wskutek czego powódka do połowy 2018r. korzystała ze stałej pomocy lekarskiej. Pojazd sprawcy posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. z siedzibą w S.. Całkowita winę za zdarzenie z dnia 09 stycznia 2017r. ponosi prowadzący samochód ciężarowy S. Z. (1), który zajechał przeciwny pas jezdni po którym poruszała się powódka, a nadto z naczepy samochodu ciężarowego osunął się na szybę przednią pojazdu prowadzonego przez powódkę zalegający śnieg i lód, przez co powódka straciła panowanie nad prowadzonym pojazdem. Na skutek zdarzenia powódka doznała rozległych uszkodzeń ciała, takich jak: wieloodłamowe śródstawowe złamanie kości udowej, kości piszczelowej, złamanie panewki lewego stawu biodrowego, wieloodłamowe złamanie kości promieniowej, złamanie obu kości łonowych, stłuczenia górnych części płuc oraz rozległych ran.

Wedle powódki kierowca jadąc nieośnieżonym pojazdem stanowi zagrożenie dla innych użytkowników drogi, a przepisy prawa nakładają na kierowców obowiązek odśnieżania pojazdu przed wprawianiem go w ruch, czego nie uczynił kierowca samochodu ciężarowego S. Z. (1), co doprowadziło do zdarzenia , w którym wypadkowi uległa powódka M. H..

Bezpośrednio po wypadku M. H. została przetransportowana śmigłowcem do Uniwersyteckiego Centrum (...) w G., gdzie przebywała około 30 dni. Stwierdzono wstrząśnięcie pnia mózgu, wieloodłamowe śródstawowe złamanie nasady dalszej kości promieniowej, złamanie wyrostka rylcowatego kości łokciowej prawej, złamania wieloodłamowe nasady dalszej kości piszczelowej prawej, uszkodzenie więzozrostu piszczelowo-strzałkowego prawego, złamanie górnej gałęzi kości łonowej lewej, złamanie górnej i dolnej gałęzi prawej kości łonowej, złamanie miednicy, złamanie ściany przedniej panewki lewego stawu biodrowego, wieloodłamowe otwarte złamanie końca dalszego kości udowej lewej oraz ranę tłuczoną okolicy pięty lewej.

Dnia 16 i 23 stycznia 2017r. w trakcie hospitalizacji zastosowano leczenie operacyjne polegające na repozycji otwartej kości. Zalecono m.in. zmianę opatrunków co 2-3 dni, usunięcie drutów za około 3 tygodnie oraz leżenie przez kolejne 2-3 tygodnie, a później próby siadania. Zalecono dalsze leczenie w POZ i Poradni Ortopedycznej oraz kontynuowanie usprawniania poprzez dalsze ćwiczenia na szynie CPM.

W dniach 26 czerwca 2017r. do 28 czerwca 2017r. powódka była ponownie hospitalizowana w celu usunięcia śrub stabilizujących. Zalecono, m.in. chodzenie z odciążeniem operowanej kończyny, zmianę opatrunków 2-3 dni oraz usunięcie szwów w 14 dobie po zabiegu operacyjnym.

Po wyjściu ze szpitala powódka, stosując się do zaleceń szpitalnych powódka leżała prawie 6 miesięcy. Dopiero w maju 2017r. nastąpiła pierwsza pionizacja powódki. Przez ten okres nie była w stanie przemieszczać się samodzielnie do toalety. Posiłki spożywała samodzielnie, ale ich nie przygotowywała. Przygotowywali je domownicy. Powódką opiekowali się mąż D. H.. W czynnościach dnia codziennego pomagali również: I. M. (1), K. S. i ojciec powódki M. O. (1). Pomoc osób trzecich była potrzebna przy czynnościach dnia codziennego, tj. :mycie, ubieranie się, załatwianie potrzeb fizjologicznych. Powódka przyjmowała również silne środki przeciwbólowe, aby zniwelować ból.

Po ponad 5 miesiącach od wypadku powódka zaczęła w miarę możliwości poruszać się samodzielnie. Pomimo długiego cyklu rehabilitacji powódka nie odzyskała pełnej sprawności, legitymuje się orzeczeniem o niepełnosprawności.

W wyniku niezdolności do pracy powódka została wyrejestrowana z Powiatowego Urzędu Pracy i była zmuszona od 04 maja 2017r. do 15 listopada 2017r. zawrzeć z (...) Oddziałem Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia umowę dobrowolnego ubezpieczenia.

Dnia 13 grudnia 2017r. powódka zakończyła leczenie z tytułu w/w zdarzenia drogowego. Do dnia 17 lipca 2018r. powódka była zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku. Z tytułu niepełnosprawności powódka otrzymuje zasiłek pielęgnacyjny w wysokości 153,00 zł.

Pozwane (...) S.A. z siedzibą w S. w odpowiedzi na pozew wniosło o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego i kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Pozwany podał, że nie kwestionuje tego, że w dniu 09 stycznia 2017r. miał zawartą umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych z posiadaczem pojazdu o nr rej. (...). Zdaniem pozwanego powódka nie przedłożyła żadnych dowodów potwierdzających winę kierowcy pojazdu o nr rej. (...). Dlatego na dzień udzielenia odpowiedzi na pozew pozwane towarzystwo nie przyjęło swojej odpowiedzialności za zdarzenie, a pozew jest pierwszą informacja jaka pozwany uzyskał o zdarzeniu, powódka nie zgłaszała wcześniej szkody, nie upłynął termin 30 dni na podjęcie decyzji. Poinformował, że zarejestrował szkodę pod numerem (...) i wszczął postępowanie likwidacyjne. Odnosząc się do odsetek od ewentualnego zasadzenia zadośćuczynienia czy też odszkodowania brak jest podstaw od dnia wniesienia pozwu, ponieważ powódka wcześniej nie zgłaszała szkody i krzywdy, a odpis pozwu otrzymał w dniu 3 lipca 2019r., wskazując, że podstawowy termin na rozpatrzenie roszczenia wynosi 30 dni(k. 69-71 akt).

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowisko. Pozwane towarzystwo ubezpieczeniowe podniosło, że w świetle ustaleń postępowania karnego, powódka nie dostosowując prędkości pojazdu do panujących warunków drogowych wpadła w poślizg i uderzyła w drzewo. Dlatego też brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, iż do wypadku doszło w związku z ruchem pojazdu o nr rej. (...) (k. 129-130 akt).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 09 stycznia 2017 r., powódka M. H. wraz ze swoją mamą M. O. (2) wracały z G., samochodem osobowym marki A. (...) nr rej. (...). Kierującą pojazdem była powódka. Mama powódki mieszkała wówczas na M., a powódka w K. . Jadąc od strony miejscowości M. w kierunku miejscowości K. na ul. (...) powódka zauważyła, że z naprzeciwka jedzie pojazd ciężarowy wraz z naczepą marki (...) typu (...) o nr rej. (...), poruszał się pasem ruchu przeciwnym do kierunku jazdy samochodem prowadzonym przez powódkę. Powódka zauważyła, że samochód ciężarowy przekroczył oś jezdni, dlatego też chcąc uniknąć wypadku w czasie mijania zdecydowała się zjechać bardziej na prawo, na pobocze. W trakcie wymijania z samochodu ciężarowego na przednią szybę samochodu A. (...) spadł śnieg-lód. Samochód A. (...) utracił stateczność i wyrzuciło go na przeciwległy pas drogi i dalej na pobocze drogi, gdzie następnie uderzył w przydrożne drzewo przednią lewą stroną pojazdu. Prędkość w chwili zarzucania pojazdu powódki wyniosła około 71 km/h, zaś prędkość uderzenia pojazdu w drzewo wyniosła około 55 km/h.

Zdjęcia zrobione z miejsca wypadku ujawniono ślady zidentyfikowane jako ślady zarzucania kół, jednak na zdjęciach tych śladów w żaden sposób nie oznakowano. Na zdjęciach z wypadku , na powierzchni lewego poboczu brak śladów zarzucania kół na śniegu, co oznaczało, że śnieg był zmrożony i twardy. Wartość współczynnika przyczepności ślizgowej na poboczu po którym poruszał się pojazd A. (...) był zbliżony do lodu(µₛ =0,1).Długość tego śladu wynosiła 79,20 m .

Zdarzenie miało miejsce, na prostym odcinku drogi, w terenie niezabudowanym, w porze dziennej około godz. 13:00, bez opadów atmosferycznych, przy dobrej przejrzystości powietrza. Tego dnia temperatura powietrza wynosiła – 5 º C.

Droga w miejscu zdarzenia posiada jedną jezdnię dwukierunkową z wyznaczoną linią przerywaną osią jezdni i szerokości 6,6 m. Nawierzchnia jezdni była asfaltowa , mokra, zanieczyszczona rozjeżdżonym śniegiem, gładka. Po obydwu stronach jezdnia posiadała pobocza nieutwardzone, gruntowe z drzewami o szerokości : prawe o szer. 3,00 m i lewe o szer. 3,80 m. Dozwolona prędkość w miejscu zdarzenia wynosiła 90 km/h.

Samochodem ciężarowym z naczepą marki (...) o nr rej. (...) kierował S. Z. (1). W chwili zdarzenia pojazd ten nie posiadał żadnego ładunku.

W dniu 09 stycznia 2017r. posiadacz pojazdu o nr rej. (...) miał zawartą z (...) S.A. z siedzibą w S. umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych.

(dowód: opinia sporządzona przez biegłego sądowego P. L. – k. 224-230 akt; ustna opinia uzupełniająca przez biegłego sądowego P. L. – k. 249-251 akt; zeznania świadka M. O. (2) k. 109v -110 akt i e-protokół k. 107 akt;, zeznania świadka A. B. k. 201v- 202 i e-protokół k. 200 akt; wyjaśnienia powódki M. H.- k. 108-109 akt i e-protokół k. 107 akt częściowo zeznania świadka S. Z. (1)- k. 219-219v akt i e-protokół k. 218 akt , )

Bezpośrednio po wypadku M. H. została przetransportowana śmigłowcem do Uniwersyteckiego Centrum (...) w G., gdzie przebywała od 09 stycznia do 02 lutego 2017r. natomiast pasażerka, matka powódki M. O. (2) została przetransportowana karetką pogotowia do Szpitala w K..

M. O. (2) doznała następujących obrażeń ciała w postaci złamania podkrętarzowego kości udowej lewej, złamania kostek podudzia prawego ze zwichnięciem stawu skokowego, złamania dalszego końca kości ramiennej lewej, złamania 8 żebra po stronie lewej z podejrzeniem stłuczenia płuc, stłuczenia głowy z raną lewego łuku brwiowego oraz stłuczenia szyi i klatki piersiowej.

W wyniku wypadku samochodowego powódka doznała następujących obrażeń ciała : wstrząśnięcia pnia mózgu, stłuczenia płuc, wieloodłamowego śródstawowego złamania nasady dalszej kości promieniowej prawej, złamania wyrostka rylcowatego kości łokciowej prawej, złamania wieloodłamowego nasady dalszej kości piszczelowej prawej, uszkodzenia więzozrostu piszczelowo-strzałkowego prawego, złamania górnej gałęzi kości łonowej lewej, złamania górnej i dolnej gałęzi prawej kości łonowej, złamania miednicy typu LC I( złamanie zaklinowane kości krzyżowej i złamanie gałęzi kości łonowych), złamania ściany przedniej panewki lewego stawu biodrowego, wieloodłamowego, otwartego złamania końca dalszego kości udowej lewej, rany tłuczonej okolicy pięty lewej. W dniu 09 stycznia 2017r. dokonano repozycji, unieruchomienia kończyn w podłużnikach gipsowych, zastosowano wyciąg szkieletowy za guzowatość lewej kości piszczelowej. W dniu 16 stycznia zastosowano repozycję otwartą i stabilizację wewnętrzną nasady dalszej kości promieniowej prawej płytką blokowaną Medgal tytan 2.4 i drutem K; repozycję otwartą i stabilizację wewnętrzną nasady dalszej kości piszczelowej prawej płytką blokowaną Medgal tytan 3.5; stabilizacji więzozrostu piszczelowo-strzałkowego przy pomocy śrub oraz drenaże sposobem Redona, zastosowano longety gipsowe. W dniu 23 stycznia 2017r. zastosowano leczenie operacyjne polegające na repozycji i zespolenie uda lewego, płytą kondylarną Medgal tytan 5.0, drenażem sposobem Redona.

W trakcie pobytu w szpitalu z powodu zaburzeń stresowych pourazowych z powódką przeprowadzano konsultacje psychologiczne i psychiatryczne.

W ostatnim tygodniu pobytu pojawiły się u powódki bóle okolicy pośladka prawego. Konsultujący neurolog określił je jako bóle mięśniowo-powięziowe i po stronie prawej i zalecił dalsze leczenie w Poradni Neurologicznej/Ortopedycznej.

Powódka opuściła szpital w stanie ogólnym dobrym, z zaleceniem kontynuowania leczenia w trybie ambulatoryjnym. Po opuszczeniu szpitala zalecono m.in. zmianę opatrunków co 2-3 dni, usunięcie drutów za około 3 tygodnie oraz leżenie przez kolejne 2-3 tygodnie, a później próby siadania. Zalecono dalsze leczenie w POZ i Poradni Ortopedycznej oraz kontynuowanie usprawniania poprzez dalsze ćwiczenia na szynie CPM. Nadto kontrolę w Poradni Zdrowia Psychicznego i Poradni Neurologicznej.

Powódce zalecono także zażywanie leków: Clexane 0,04 1x sc, PoltramComboForte max. 3x1 tabl., Asentra 50 mg rano, Mirzaten ½ tabl. Na noc, Amizepin 2x 100mg.

W dniach 26 czerwca 2017r. do 28 czerwca 2017r. powódka była ponownie hospitalizowana w Regionalnym Szpitalu im. (...). W. B. w celu usunięcia śrub stabilizujących z kości strzałkowej prawej. Zalecono: chodzenie z odciążeniem operowanej kończyny przez 2 tygodnie, zmianę opatrunków 2-3 dni oraz usunięcie szwów w 14 dobie po zabiegu operacyjnym, kontrolę w Poradni Ortopedycznej w dniu usunięcia szwów oraz kontynuację ćwiczeń wg wyuczonego schematu.

Ponadto powódce zalecono także zażywanie leków: VesselDue 2x1, Nimesil 2x1 oraz stosowanie: Biofazolin 2000mg; Clexane 0,04 1x sc, czopki glicerynowe-suppositoria Glyceroli 2000mg; Dolcontral 300mg; Dormicum 7,5 mg; Natrium chloratum 0,9%: 1000 mln- płyn; Paracetamol Kabi: 1000 mln; PWE:100mln- płyn inf. i Pyralgin- 1000mg.

Po wyjściu ze szpitala powódka, stosując się do zaleceń szpitalnych powódka leżała prawie 4 miesięcy. Dopiero w maju 2017r. nastąpiła pierwsza pionizacja powódki. Przez ten okres nie była w stanie przemieszczać się samodzielnie do toalety. Posiłki spożywała samodzielnie, ale ich nie przygotowywała. Przygotowywali je domownicy. Powódką opiekowali się mąż D. H.. W czynnościach dnia codziennego pomagali również: I. M. (1), K. S. i ojciec powódki M. O. (1). Pomoc osób trzecich była potrzebna przy czynnościach dnia codziennego, tj. :mycie, ubieranie się, załatwianie potrzeb fizjologicznych. Powódka przyjmowała również silne środki przeciwbólowe, aby zniwelować ból.

Po ponad 5 miesiącach od wypadku powódka zaczęła w miarę możliwości poruszać się samodzielnie. Pomimo długiego cyklu rehabilitacji powódka nie odzyskała pełnej sprawności. Na podstawie orzeczenia Powiatowego Zespołu ds. orzekania o niepełnosprawności w M. (...) z dnia 27 września 2017r. powódka została zaliczona do znacznego stopnia niepełnosprawności. Orzeczenie wydano do 30 września 2019r. Następnie na podstawie orzeczenia Powiatowego Zespołu ds. orzekania o niepełnosprawności (...) w M. z dnia 27 września 2019r. powódka została zaliczona do znacznego stopnia niepełnosprawności. Orzeczenie wydano do 31 października 2021r. W orzeczeniach wskazano możliwość zatrudnienia powódki w warunkach pracy chronionej.

Na podstawie decyzji Powiatowego Urzędu Pracy w K. Nr (...) z dnia 16 listopada 2017r. M. H. z dniem 16 listopada 2017r. została uznana jako bezrobotna, bez prawa do zasiłku. Do dnia 17 lipca 2018r. powódka była zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku.

W okresie od 01 sierpnia 2017r.do 30 września 2019r., na podstawie decyzji Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w K. nr (...) z dnia 18 października 2017r. powódka otrzymywała zasiłek pielęgnacyjny w wysokości 153,00 zł .

Dnia 13 grudnia 2017r. powódka zakończyła leczenie z tytułu w/w zdarzenia drogowego.

/ dowód: karty informacyjne leczenia szpitalnego – k. 11 – 16 akt i k.17-18 akt; skierowanie do poradni specjalistycznej –k. 19 akt; zaświadczenia lekarskie- k. 2021 akt historia wizyt – k. 79 – 82 oraz k. 114 akt; historia badań- k. 85-88 akt; historia zdrowia i choroby w części dotyczącej porad ambulatoryjnych lub wizyt domowych- k. 89-91i 93 akt; zaświadczenie w przedmiocie pobierania ilości zabiegów rehabilitacyjnych – k. 92 akt; orzeczenia dotyczące niepełnosprawności –k. 22 akt i k. 117-117v akt; wyjaśnienia powódki M. H. - k. 108-109 akt i e-protokół k. 107 akt; , zeznania świadka M. O. (2) k. 109v -110 akt i e-protokół k. 107 akt; zeznania świadka – k. I. M. (1)- k. 111 akt i e-protokół k. 107 akt zeznania świadka D. H.- k. 110-11 akt i e-protokół k. 107 akt; zeznania świadka M. O. (1)- k. 127v-128 akt i e-protokół k. 127 akt, pismo NFZ- (...) Oddziału Wojewódzkiego w G.- k. 23 akt, pismo ZUS –Inspektorat w K.-k. 63 akt; decyzja Powiatowego Urzędu Pracy w K. –k. 104 akt; decyzja MOPS w K. w przedmiocie przyznania zasiłku pielęgnacyjnego- k. 25-26 akt/

W dniu 11 stycznia 2017 r. Komenda Powiatowa Policji w K.postanowiła wszcząć dochodzenie w sprawie zaistniałego w dniu 09 stycznia 2017 r. o wypadku drogowym zaistniałym w K. w wyniku którego obrażeń ciała doznała M. O. (2) i inni tj. o przestępstwo z art. 177 § 1 kk.

Natomiast w dniu 24 marca 2017 r. Prokurator Prokuratury Rejonowej w K.sygn. akt PR. Ds.116.2017 wszczął śledztwo w sprawie wypadku drogowego do którego doszło w dniu 09 stycznia 2017 r. na trasie M. K. w wyniku którego kierujący samochodem marki A. (...) nr. rej. (...) M. H. z nieustalonych przyczyn wpadła w poślizg i uderzyła pojazdem w przydrożne drzewo w wyniku czego w/w oraz pasażerka M. O. (2) doznały ciężkich obrażeń ciała tj. o przestępstwo z art. 177 § 2 kk

Komenda Powiatowa Policji w K. postanowieniem z dnia 15 lipca 2017 r. umorzyła śledztwo z uwagi na brak wniosku pasażerki – córki kierującej M. O. (2) w sprawie wypadku drogowego, zaistniałego w dniu 09 stycznia 017r. na odcinku drogi pomiędzy M. a K., gdzie kierująca samochodem A. o nr. Rej. (...) zjechała z drogi i uderzyła w przydrożne drzewo w wyniku czego obrażeń ciała w postaci złamania podkrętarzowego kości udowej lewej, złamania kostek podudzia prawego ze zwichnięciem stawu skokowego, złamania dalszego końca kości ramiennej lewej, złamania 8 żebra po stronie lewej z podejrzeniem stłuczenia płuc, stłuczenia głowy z raną lewego łuku brwiowego oraz stłuczenia szyi i klatki piersiowej na okres powyżej 7 dni doznała pasażerka – córka kierującej M. O. (2).tj. przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. wobec braku wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej. Powyższe postanowienie zostało zatwierdzone przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej w K.i uprawomocniło się.

/ dowód: akta dochodzenia Pr Ds. 116.2017 (postanowienie o wszczęciu dochodzenia – k. 15 akt, postanowienie o wszczęciu śledztwa – k. 97 akt postanowienie o umorzeniu śledztwa – k. 149-150 akt; opinia biegłego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego mgr. inż. M. A. – k. 100-109 akt /

W dniu wypadku M. H. miała ukończone 29 lata. Był osobą zdrową, radosną i towarzyską. Nie pracowała, nie była zarejestrowana jako bezrobotna, pozostawała w związku małżeńskim z D. H.. Z małżeństwa mieli trzyletniego syna, którym zajmowała się powódka. Powódka zamierzała otworzyć salon kosmetyczny. Przed wypadkiem uwielbiała chodzić na długie spacery i jazdę na rowerze.

/ dowód: wyjaśnienia powódki M. H. - k. 108-109 akt i e-protokół k. 107 akt; , zeznania świadka M. O. (2) k. 109v -110 akt i e-protokół k. 107 akt; zeznania świadka – k. I. M. (1)- k. 111 akt i e-protokół k. 107 akt zeznania świadka D. H.- k. 110-11 akt i e-protokół k. 107 akt; zeznania świadka M. O. (1)- k. 127v-128 akt i e-protokół k. 127 akt, wiosek o zwolnienie od kosztów sądowych oraz oświadczenie o stanie rodzinnym i majątkowym –k. 2—6 akt I Co 1364/18, dowody przelewów-k. –11-30 akt I Co 1364/18 /

W związku ze zdarzeniem z dnia 09 stycznia 2017r. powódka doznała: wstrząśnięcia pnia mózgu, stłuczenia płuc, wieloodłamowego śródstawowego złamania nasady dalszej kości promieniowej prawej, złamania wyrostka rylcowatego kości łokciowej prawej, złamania wieloodłamowego nasady dalszej kości piszczelowej prawej, uszkodzenia więzozrostu piszczelowo-strzałkowego prawego, złamania górnej gałęzi kości łonowej lewej, złamania górnej i dolnej gałęzi prawej kości łonowej, złamania miednicy typu LC I( złamanie zaklinowane kości krzyżowej i złamanie gałęzi kości łonowych), złamania ściany przedniej panewki lewego stawu biodrowego, wieloodłamowego, otwartego złamania końca dalszego kości udowej lewej, rany tłuczonej okolicy pięty lewej. Zgodnie z „Oceną procentową stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu” stanowiącą załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18 grudnia 2002 r. można określić uszczerbek w stanie zdrowia M. H. w wysokości:

A. Wieloodłamowe złamanie miednicy z przerwaniem ciągłości obręczy miednicy LC I tj. złamanie kości krzyżowej, złamanie kości łonowych prawej i lewej, co spowodowało upośledzenie chodu. Według pkt 96 b ( miednica została złamana w odcinku przednim oraz przewlekłym zespołem bólowym tkanek miękkich obręczy miednicy) 15% trwałego uszczerbku na stanie zdrowia spowodowanego nasilonym uszkodzeniem miednicy. Doszło do trwałego uszczerbku na stanie zdrowia. Rokowanie na poprawę stanu ogólnego jest niekorzystne.

B. Złamanie ściany przedniej panewki lewego stawu biodrowego. Według pkt 97 a(złamanie panewki stawu biodrowego bez zwichnięcia centralnego biodra) spowodowało 5% trwałego uszczerbku na stanie zdrowia spowodowanego uszkodzeniem panewki.

C. Złamanie przedramienia prawego leczone operacyjnie, z dobrym efektem ostatecznym. Według pkt 122 a( złamanie obu nasad kości przedramienia prawego leczone operacyjnie, wyleczone bez znaczących następstw pourazowych- zakres ruchomości w stawie i siła mięśniowa są prawidłowe) spowodowało 5% trwałego uszczerbku na stanie zdrowia spowodowanego złamaniem, które wymagało leczenia operacyjnego z pozostawieniem szpecących blizn oraz dolegliwościami bólowymi bez znaczącegoupośledzenia sprawności prawej kończyny górnej.

D. Złamanie kości udowej wieloodłamowe wyleczone z dysfunkcją stawu kolanowego lewego, z niestabilnością oraz trwałym ograniczeniem ruchomości kolana. Według pkt 156 ( inne następstwa uszkodzeń kolana: skrócenie kończyny, zaburzenia osi, stawu (koślawość, szpotawość, ruchomość patologiczna)dolegliwości przewlekłe zapalne) spowodowało 15% trwałego uszczerbku na stanie zdrowia spowodowanego przebytym urazem. U powódki doszło do zaniku mięśnia , rónica w obwodzie kończyn dolnych wynosi 2 cm, staw kolanowy nie pracuje płynnie, jego zgięcie dochodzi maksymalnie do 90 stopni. Uraz jest obrażeniem złożonym tj. złamanie kości udowej, blizny pourazowe, zaniki mięśniowe, ograniczenie funkcji stawu kolanowego.

E. Złamanie wieloodłamowe nasady dalszej kości piszczelowej prawej z uszkodzeniem więzozrostu piszczelowo-strzałkowego prawego leczone operacyjnie z pozostawieniem blizn pooperacyjnych wygojone bez znaczących zaburzeń funkcji stawu skokowego prawego. Według pkt 162 a( złamanie nasady dalszej kości piszczelowej z uszkodzeniem więzozrostu wyleczone bez zniekształceń z zespołem bólowym i rozległymi szpecącymi bliznami pooperacyjnymi)spowodowało 10% trwałego uszczerbku na stanie zdrowia spowodowanego przebytym urazem.

F. Przebycie urazu okolicy klatki piersiowej i stłuczenia płuc, nie spowodowało trwałego uszczerbku na stanie zdrowia powódki.

G. Przebycie urazu okolicy piety lewej wygojonego blizną, nie spowodowało trwałego uszczerbku na stanie zdrowia powódki.

H. Przebycie wstrząśnięcia pnia mózgu i związanego z urazem zespołu zawrotowo-bólowego głowy spowodowało, według pkt 10 a 5% długotrwałego uszczerbku na stanie zdrowia powódki, spowodowanego urazem głowy, powikłaniami bólowymi i zawrotami głowy oraz zaburzeniami snu.

Doznane urazy spowodowały 50 % trwałego uszczerbku na stanie zdrowia powódki oraz 5 % długotrwałego uszczerbku na stanie zdrowia powódki.

Leczenie powódki przebiegało według dołączonej dokumentacji bez znaczących powikłań. Powódka bezpośrednio po urazach wymagała leczenia operacyjnego polegającego na repozycji i zespoleniu podudzia prawego w obrębie stawu skokowego przedramienia prawego, w obrębie nasad dalszych obu kości przedramienia oraz kości udowej lewej. Złamanie miednicy wymagało reżimu łóżkowego przez 6 tygodni, a następnie stopniowego uruchamiania. Ze względu na złamanie w obrębie obu kończyn dolnych i towarzyszące złamanie przedramienia prawego powódka była przez długi czas unieruchomiona i była niezdolna do samodzielnego przemieszczania się.

Doszło do wyleczenia urazów z trwałymi następstwami pourazowych pod postacią ograniczenia ruchomości stawu kolanowego lewego, zaburzeń chodu i przewlekłego zespołu bólowego ze strony miednicy.

M. H. obecnie nie wymaga stosowania stałych leków, okresowo w przypadku dolegliwości oraz nasilenia zmian miejscowych, np. nawrotu dolegliwości bólowych itp. może wymagać zastosowania określonych leków objawowych z grupy NLPZ.

Powódka jest zdolna do wykonywania większości lekkich prac fizycznych poza wymagającymi pełnej sprawności, chodzenia i pracy stojącej. Uraz spowodował trwałe następstwa pourazowe, które upośledzają aktywność życiową powódki, zwłaszcza intensywny tryb życia i aktywny wysiłek.

Po opuszczeniu szpitala tj. 02 lutego 2017r. przez powódkę opieka osób trzecich była konieczna w czynnościach życia codziennego w stosunku 12 godzin dziennie przez okres 3 tygodni tj. do czasu możliwości siadania i przerwania reżimu łóżkowego z powodu złamania miednicy.

Następnie opieka była konieczna w czynnościach życia codziennego w stosunku 6 godzin dziennie przez kolejne 3 miesiące tj. do czasu wyleczenia złamania przedramienia prawego. Po tym czasie powódka była zdolna do przemieszczania się za pomocą wózka inwalidzkiego i teoretycznie w balkoniku lub za pomocą kul pachowych. Czynności pielęgnacyjne , konieczność wykonywania zakupów, przemieszczanie się do lekarza i przychodni były możliwe tylko przy pomocy osób trzecich lub drugich.

Przez okres kolejnych 2 miesięcy do czasu wygojenia złamań kończyn dolnych pomoc osób drugich wymagana była w stosunku 4 godzin dziennie.

Od sierpnia 2017r. pomoc ograniczał się do wykonywania zakupów dowozu na wizyty kontrolne lekarskie, rehabilitację w stosunku 2 godzin 3 dni w tygodniu przez 2-3 miesiące. Powódka w tym czasie mogła swobodnie poruszać się o kulach i nie wymagała pomocy w czynnościach życia codziennego poza wymienionymi okolicznościami.

Po wyjściu ze szpitala powódka nie była osobą obłożnie chorą, ale wymagała pomocy przy większości czynności życiowych.

W wyniku wypadku w dniu 07 stycznia 2017r. M. H. doznała nasilonego urazu narządu ruchu złamania w obrębie trzech kończyn i miednicy oraz urazu klatki piersiowej, co spowodowało nasilone dolegliwości bólowe, wymagające stosowania silnych NLPZ. Dolegliwości bólowe maksymalnego nasilenia utrzymywały się przez okres 3-4 tygodni, podczas pobytu w szpitalu i bezpośrednio po jego opuszczeniu. Następnie dolegliwości zmniejszyły się stopniowo do średniego nasilenia w okresie 3-4 miesięcy od urazu. Obecnie dolegliwości bólowe pojawiają się okresowo o umiarkowanym nasileniu.

Leczenie M. H. jest zakończone, a zgodnie z dokumentacją lekarską zakończyło się 13 grudnia 2017r. z trwałymi następstwami pourazowymi. Powódka nie wymaga opieki osób trzecich. Nie wymaga leczenia specjalistycznego, oczekuje na planowany zabieg usunięcia materiału zespalającego, nie wymaga obecnie stosowania sprzętu zaopatrzenia ortopedycznego poza kulami ortopedycznymi. Obecny stan jest stabilny.

/dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii L. Z. – k.193- 196 akt /

U powódki na skutek wypadku drogowego z dnia 09 stycznia 2017r. wystąpiły reaktywne zaburzenia psychiczne o obrazie depresyjno-lękowym. Bezpośrednią przyczyną wystąpienia tych zaburzeń był silny stres psychiczny związany z doświadczeniem sytuacji zagrażającej jej życiu jaką był wypadek. Istotnymi czynnikami nasilającymi i wydłużającymi zaburzenia psychiczne był przewlekły ból fizyczny związany z odniesionymi bardzo licznymi i poważnymi urazami ciała w tym wstrząśnięciem mózgu, wielomiejscowym złamaniem miednicy, stawu biodrowego, złamaniem kończyn, uciążliwość i cierpienie związane z leczeniem i rehabilitacją; konieczność przechodzenia kilkukrotnych operacji, konieczność wielotygodniowego leżenia w łóżku, potem stopniowe uruchamianie z pomocą tzw. chodzika i kul. Dodatkową okolicznością nasilającą depresję i lęk była wielotygodniowa zależność od pomocy innych osób w zaspakajaniu codziennych potrzeb: czynnościach fizjologicznych, mycia, przygotowywania posiłków, zmianie odzieży i pościeli.

Objawami stwierdzonych u powódki zaburzeń psychicznych w postaci reaktywnego(pourazowego)zespołu depresyjno-lękowego było przygnębienie, obwinianie się za skutki wypadku dla najbliższych, zwłaszcza matki również poszkodowanej w wypadku i o, zaniedbywanie swojego synka, izolacja społeczna, podwyższony poziom niepokoju, zaburzenia snu, leki, nawracające myśli o wypadku i nawracające wyobrażenia wypadku. Nasilenie zaburzeń psychicznych było malejące w miarę upływu czasu od wypadku. Zaburzenia te utrzymywały się w stopniu wyraźnym do około 1,5 roku po wypadku. Miały w tym okresie negatywny wpływ na funkcjonowanie rodzinne, zawodowe, towarzyskie powódki w stopniu proporcjonalnym do ich nasilenia.

Po około 1,5 roku od wypadku do dnia dzisiejszego u powódki nadal obserwuje się objawy depresyjno-lękowe o nasileniu niewielkim. Objawiają się w sytuacjach przypominających okoliczności wypadku, np. w czasie podróży samochodem, powódka odczuwa pewien dyskomfort psychiczny i stara się unikać takich sytuacji. Stale odczuwa tez przygnębienie z powodu niekorzystnych zmian estetycznych swojego ciała spowodowanych bliznami po zranieniach. Najbardziej dokucza jej utrata danej sprawności i niemożność swobodnego biegania, jazdy rowerem a zwłaszcza ruchowych zabaw z synkiem. Obecnie nie stwierdza się spadku aktywności zawodowej(przed wypadkiem nie pracowała a obecnie prowadzi własny zakład kosmetyczny).

Rozmiar doznanego przez M. H. długotrwałego uszczerbku na zdrowiu psychicznym w wyniku w/w zdarzenia drogowego, zgodnie z „Oceną procentową stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu” stanowiącą załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18 grudnia 2002 r., pozycja 10a. wynosił 10% w pierwszym 1,5 roku po wypadku i 5% w okresie późniejszymi obecnie. Zaburzenia te najprawdopodobniej w najbliższych 1-2 latach ustąpią

/ dowód: opinia biegłego z zakresu psychiatrii L. C. – k. 134 – 139 akt/

Powódka w związku z urazem poniosła koszty zakupu leków, sprzętu rehabilitacyjnego- materaca odleżynowego wypożyczenia aparatu ortopedycznego CPM-, leczenia i fizjoterapii oraz koszty rehabilitacji, zakupu oleju napędowego na dojazd do szpitala i lekarzy specjalistów, koszty przejazdu autostrada (...) w łącznej wysokości wynoszącej nie mniej niż 10.224,09 zł. Koszty dobrowolnego ubezpieczenia za okres od 04 maja 2017r. do 15 listopada 2017r. wyniosły łączną kwotę 2.811,11 zł(łącznie 13.035,20 zł)

/ dowód: kserokopie rachunków i faktur VAT, paragonów fiskalnych – k. 27 – 47i 49- 62akt, umowa wypożyczenia- k. 48 akt, pismo NFZ- (...) Oddział Wojewódzki (...) – k. 23 akt, zaświadczenie z ZUS-Inspektorat w K. – k. 63 akt, zeznania świadka P. N. – k. 111-111v akt i e-protokół – k.107 akt /

Sąd zważył, co następuje:

Wskazać należy, że ocena Sądu rozpatrującego niniejszą sprawę różni się od stanowiska organów prowadzących karne postępowanie przygotowawcze, według których kierująca samochodem marki A. (...) M. H. jechała w miejscu zdarzenia z prędkością zbliżoną do 90 km/h i podczas mijania z zestawem ciężarowym na skutek niedostosowania prędkości do warunków drogowych straciła panowanie nad pojazdem i zjeżdżając na lewe pobocze uderzyła przodem w drzewo, na skutek czego doszło do nieumyślnego naruszenia czynności narządów ciała powódki i pasażerki M. O. (2)- matki powódki. Na skutek nie złożenia wniosku o ściganie przez M. O. (2) śledztwo umorzono. Podkreślenia wymaga fakt, że moc obowiązująca art. 11 k.p.c. (zgodnie z którym ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym) nie rozciąga się na postanowienia w przedmiocie umorzenia dochodzenia bądź śledztwa, co oznacza, że w toku procesu cywilnego Sąd może dokonywać własnych ustaleń co do faktu popełnienia czynu zabronionego i dokonywać własnej oceny dowodów w tym przedmiocie, jedynie posiłkując się ustaleniami organów ścigania.

Okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy i aktach dochodzenia PR. Ds 116.2017, opinii biegłych, wyjaśnień powódki oraz zeznań świadków M. O. (2), A. B., D. H., I. M. (1), P. N. i M. O. (1) i częściowo zeznań świadka S. Z. (2). Dokumenty te nie były przez strony kwestionowane, Sąd również nie znalazł podstaw, aby odmówić im wiarygodności.

Sąd uznał również za wiarygodne opinie biegłych – z zakresu chirurgii ogólnej lek. L. Z., z zakresu psychiatrii dr. n. med. L. C. i z zakresu techniki samochodowej, ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków drogowych mgr. Inż. P. L. - jako spójne oraz logiczne i wnioski z nich wynikające przyjął za własne. Opinie te bowiem zostały sporządzone przez osoby dysponujące stosownymi wiadomościami specjalnymi i wieloletnim doświadczeniem zawodowym, wydane zostały po szczegółowej analizie dokumentacji medycznej i przeprowadzeniu badania powódki, a wnioski w nich zawarte są należycie umotywowane i nie budzą zastrzeżeń Sądu. Należy również zaznaczyć, iż strony procesu reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników nie wniosły zarzutów do opinii sporządzonej przez biegłego z zakresu chirurgii i z zakresu psychiatrii, co oznacza, że nie kwestionowały ich treści, w szczególności wniosków końcowych.

Sąd uznał również za wiarygodne pisemną opinię główną jak i ustną opinie uzupełniającą biegłego z zakresu techniki samochodowej, ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków drogowych mgr. inż. P. L. - jako spójne oraz logiczne i wnioski z nich wynikające przyjął za własne. Pozwany co prawda nie kwestionował przyjętych wniosków w pisemnej opinii głównej biegłego zakresu techniki samochodowej, ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków drogowych sporządzoną przez mgr. inż. P. L., jednakże polemizował z przyjętym przez biegłego współczynnikiem przyczepności ślizgowej na poziomie 0,1 jak na nawierzchni pokrytej gładkim lodem, ponieważ ze zdjęcia dołączonego do opinii wynika, że pobocze pokryte jest wcześniej posypanym piaskiem. Ponadto podniósł, że przyjęta szacunkowa prędkość zarzucania pojazdu powódki na ok. 71 km/h nie była prędkością bezpieczną w warunkach jakim poruszał się pojazd powódki.

W ustnej opinii uzupełniającej biegły mgr. inż. P. L. podał, że przeanalizował materiał dowodowy zgromadzony w aktach dochodzenia w sprawie Ds. Pr Ds. 116.2017 i mimo, że na szkicach Policja określiła, że samochód powódki w ruchu niestabilnym pokonał 78 km, po poboczu i na tę okoliczność zostały zrobione zdjęcia , które miały zobrazować te ślady, jednakże w żaden sposób tego nie zaznaczono. Co oznacza że koła pojazdu powódki nie ryły po śniegu, a ślizgały się po powierzchni, stąd bardzo słaby był widoczny ślad zarzucania kół na poboczu. Przesłanka ta zdecydowała o przyjętym współczynniku przyczepności kół na µₛ =0,1 przez biegłego P. L.. Pobocze zdaniem biegłego po którym poruszał się pojazd powódki było zmarzniętym śniegiem o strukturze zbliżonym do lodu, aniżeli o strukturze kopnej, puszystej, w której opony grzęzną. Biegły nie zgodził się z przyjętym w opinii w sprawie Pr Ds. 116.2017 przez biegłego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego mgr inż. M. A. maksymalnym współczynnikiem przyczepności kół pojazdu powódki na poboczu oraz przyjętej prędkości pojazdu powódki w chwili rozpoczęcia poślizgu w wysokości 90 km/h. Przyjęcie takiego współczynnika o skrajnej wartości dla śniegu jest dla biegłego P. L. niepoprawne i zawyża prędkość w chwili rozpoczęcia poślizgu. Biegły M. L. wskazał, że nie ma dowodów na to, że przyjęty przez Niego współczynnik przyczepności kół na µₛ =0,1, był wyższy, a który by rzutował na prędkość pojazdu powódki w chwili rozpoczęcia poślizgu. Biegły P. L. wskazał, że zgromadzony materiał dowodowy nie może stanowić miarodajnej podstawy do ustalenia rzeczywistej przyczyny wypadku drogowego. Nie zgodził się z wnioskami w opinii sporządzonej biegłego M. A. w sprawie Pr Ds. 116.2017 . Przypomnijmy biegły ten uznał, że postępowanie kierującego samochodem A. było sprzeczne z zasadami ruchu drogowego i przyczyniło się do zaistnienia wypadku. Według obliczeń biegłego M. A. kierowca A. w chwili wejścia w poślizg jechał z prędkością około 90 km/h. Wskazał, ze ogólnym kryterium prędkości bezpiecznej jest aby kierujący w danych warunkach panował nad pojazdem. Z kolei biegły P. L. powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazał, że prędkość bezpieczna nie jest wartością liczbową, a o bezpiecznej prędkości decyduje wiele czynników i to nie jest tylko wskazanie na liczniku prędkościomierza samochodu. Gdyby tak było to w ocenie biegłego każda prędkość w zdarzeniach drogowych byłaby prędkością niebezpieczną. Powołując się na Vademecum Biegłego Sądowego opracowane przez Instytut Ekspertyz Sądowych w K., autorzy opracowania w zakresie prędkości nie wskazują liczbowo algorytmów, które pozwoliłyby liczyć tę prędkość. Biegły podkreślił, że zgromadzony materiał dowodowy nie może stanowić miarodajnej podstawy do ustalenia rzeczywistej przyczyny wypadku drogowego. Wskazał na rozbieżności w zeznaniach uczestników przedmiotowego zdarzenia. Biegły również wskazał, że jeżeli na drodze znajduje się ciągnik z naczepą, który jest pusty to przy poruszaniu po drodze ma większą tendencje do zarzucania na boki a niżeli pojazd wypełniony.

Biegły podał, że w sytuacji upadku kawałka lodu o niewielkiej masie nie wytrąci samochodu z toru jazdy, ale na pewno kierowca pojazdu to usłyszy i reakcja może być różna. W warunkach trudnych reakcja może spowodować utratę stateczności ruchu pojazdu. Sytuacja nagła powoduje, że reakcje kierowców są różne , najczęściej jest to reakcja gwałtowna, np. naciśnięcie hamulca, skręt kierownicą. Każda sytuacja zaskakuje kierowcę, wywołuje u niego różne reakcje. Inna jest reakcja kierowcy rajdowego a inna jest reakcja zwykłego kierowcy. Biegły nie wykluczył sytuacji i reakcji powódki na zaistniałą sytuację podaną przez powódkę i pasażera M. O. (2). Ponadto biegły podał, że z jego doświadczenia kiedy są opady śniegu, jest mróz to spadanie bryłek lodu , kawałków lodu z „tirów” jest problemem dla innych kierowców, uczestników ruchu.

Nadto biegły M. L. podał, że z punktu widzenia techniki kierowania pojazdem oraz przy uwzględnieniu warunków drogowo-atmosferycznych, gwałtowne ruchy kierownicą połączone z nagłym (chociażby krótkotrwałym) użyciem hamulca mogły doprowadzić do zapoczątkowania utraty przyczepności kół do nawierzchni jezdni- szczególnie w sytuacji częściowego zjechania prawymi kołami na pobocze, na którego krawędzi zalegał lód.

Sąd wnioski zawarte w opiniach P. L. uznał za spójne oraz logiczne i wnioski z nich wynikające przyjął za własne.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka A. B., co do warunków pogodowych w chwili zdarzenia, momentu utraty przyczepności kół do powierzchni pojazdu powódki, czy też prędkości pojazdu powódki. Jego zeznania były logiczne i spójne oraz znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. W chwili zdarzenia drogowego świadek poruszał się samochodem marki P.. Co prawda w toku postępowania przygotowawczego w sprawie Pr Ds. 116.2017 świadek zeznał, że pojazd powódki poruszał się z prędkością około 120 km/h, natomiast będąc przesłuchiwany przed sądem zeznał, że pojazd ten poruszał się z prędkością około 60 km/h – 70 km/h(świadek poruszał się z prędkością około 60km/h – 70 km/h). Rozbieżność świadek uzasadnił przeanalizowaniem faktów, większym dystansem a nadto zeznał, że gdyby pojazd powódki poruszał się z prędkością 120 km/h to nie zostałaby z tego auta nic. Zeznał że pojazd prowadzony przez powódkę w chwili mijania z tirem wpadł w poślizg.

Natomiast zeznaniom świadka S. Z. (1) Sąd dał wiarę jedynie w zakresie, w jakim zeznania te były zgodne z wyjaśnieniami powódki oraz zeznaniami świadka M. O. (2) i świadka A. B.. S. Z. (1) jako kierowca samochodu ciężarowego zaprzeczył, aby przekroczył oś jezdni a z naczepy pojazdu spadł kawałek lodu na szybę przednią pojazdu powódki. Sąd nie dał wiary w tym zakresie. Sąd uznał, że była to forma przyjętej obrony świadka przed odpowiedzialnością.

Sąd dał również wiarę wyjaśnieniom powódki, albowiem były one spójne, konsekwentne oraz znajdowały potwierdzenie w opiniach biegłych, dokumentacji lekarskiej i zeznaniach świadków, nadto obserwacja jej zachowania podczas składania wyjaśnień dała podstawy do przyjęcia, iż były one szczere, naturalne, spontaniczne i niewymuszone.

Walor wiarygodności Sąd obdarzył zeznania świadka M. O. (2) co do okoliczności przebiegu zdarzenia z dnia 09 stycznia 2017 r., a w szczególności prędkości pojazdu powódki, nieprawidłowej jazdy nadjeżdżającego z przeciwka samochodu ciężarowego marki (...) , przyczyn wejścia w poślizg pojazdu marki A. (...) w czasie mijania z pojazdem ciężarowym, problemów zdrowotnych powódki po zdarzeniu, zakresu leczenia, codziennej opieki, cierpienia fizycznego i psychicznego, zmiany trybu życia powódki po zdarzeniu oraz ponoszonych kosztów związanych z leczeniem i rehabilitacją powódki. Jej zeznania były logiczne, spójne i niesprzeczne. W toku przeprowadzonego postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności, które podważyłyby wiarygodność w/w świadka. Nie ma zatem żadnych uzasadnionych podstaw do twierdzenia, iż relacja świadka została celowo przygotowana na potrzeby tejże sprawy.

Walorem wiarygodności Sąd obdarzył zeznania świadka P. N. w całości w zakresie świadczonych usług rehabilitacji na rzecz powódki w okresie od marca 2017r. do lipca 2017r. oraz od kwietnia 2018r. do czerwca 2018r i ponoszonych kosztów związanych z leczeniem i rehabilitacją powódki W toku przeprowadzonego postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności, które podważyłyby wiarygodność w/w świadka. Nie ma zatem żadnych uzasadnionych podstaw do twierdzenia, iż relacja świadka została celowo przygotowana na potrzeby tejże sprawy.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków: M. O. (1) i I. M. (2) oraz D. H. w zakresie problemów zdrowotnych powódki po zdarzeniu, zakresu leczenia, codziennej opieki, cierpienia fizycznego i psychicznego, zmiany trybu życia powódki po zdarzeniu oraz ponoszonych kosztów związanych z leczeniem i rehabilitacją powódki. Ich zeznania były logiczne, spójne i niesprzeczne. Nie ma zatem żadnych uzasadnionych podstaw do twierdzenia, iż relacja świadków została celowo przygotowana na potrzeby niniejszej sprawy. W toku przeprowadzonego postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności, które podważyłyby wiarygodność w/w świadków.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom powódki, że ta jak zauważyła nieprawidłowy sposób jazdy nadjeżdżającego z naprzeciwka samochodu ciężarowego, który przekraczał oś jezdni. Chcąc uniknąć wypadku w czasie mijania powódka zdecydowała zjechać bardziej na prawo, na pobocze. Sąd dał wiarę temu, że w trakcie wymijania z samochodu ciężarowego na przednią szybę pojazdu powódki spadł śnieg-lód. Samochód powódki wówczas utracił stateczność i wyrzuciło go na przeciwległy pas drogi i dalej na pobocze drogi, gdzie następnie uderzył w przydrożne drzewo przednią lewą stroną pojazdu. Prędkość w chwili zarzucania pojazdu powódki wyniosła około 71 km/h, zaś prędkość uderzenia pojazdu w drzewo wyniosła około 55 km/h.

Zgodnie z art. 66 ust.1 pkt1 Prawa o ruchu drogowym pojazd uczestniczący w ruchu ma być utrzymany, aby korzystanie nie zagrażało bezpieczeństwu osób nim jadących lub innych uczestników ruchu, nie narażało porządku ruchu na drodze i nie narażało kogokolwiek na szkodę. Zatem kierowca jadąc nieośnieżonym pojazdem stanowi zagrożenie dla innych użytkowników drogi, a przepisy prawa nakładają na kierowców obowiązek odśnieżania pojazdu przed wprawianiem go w ruch, czego nie uczynił kierowca samochodu ciężarowego S. Z. (1). Przekroczenia osi jezdni przez pojazd ciężarowy podczas mijania oraz upadek śniegu-lodu na szybę przednią pojazdu powódki doprowadziło do zdarzenia , w którym wypadkowi uległa powódka M. H..

Pozwane towarzystwo ubezpieczeniowe nie kwestionowało tego, że w dniu 09 stycznia 2017r. miało zawartą umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych z posiadaczem pojazdu o nr rej. (...).

W niniejszej sprawie pozwany kwestionował swoją odpowiedzialność co do zasady i wysokości.

Odpowiedzialność pozwanego nie budzi wątpliwości Sądu .

Odpowiedzialność ta wynika z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (jednolity tekst Dz. U. 2016 poz. 2060) i jest odpowiedzialnością ubezpieczyciela posiadacza pojazdu mechanicznego. Zgodnie z jego treścią, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest m. in. uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia.

Zgodnie z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w art. 444 k.c. sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia. Przepis ten statuuje zasadę, iż zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę przyznawane jest w wypadkach przewidzianych w ustawie, tj. w szczególności w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Ponadto podkreślić należy, że przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego ma charakter fakultatywny, co oznacza, iż nawet w razie istnienia krzywdy zasądzenie odpowiedniej kwoty nie jest obligatoryjne i zależy od uznania i oceny sądu konkretnych okoliczności sprawy (orz. Sądu Najwyższego z dnia 27 sierpnia 1969 r., sygn. akt I PR 224/69, opubl. OSNCP 1970, poz. 110).

Żądanie zadośćuczynienia za krzywdę spowodowaną uszkodzeniem ciała lub wywołaniem rozstroju zdrowia obejmuje krzywdę rozumianą jako cierpienia fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia) i ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień już doznanych oraz tych, które zapewne wystąpią w przyszłości. Wynika to z całościowego charakteru zadośćuczynienia, które powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego.

Orzecznictwo Sądu Najwyższego wypracowało kryteria, jakimi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. Zgodnie z nimi sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość skutków czynu niedozwolonego, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, niemożność wykonywania ulubionego zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej, artystycznej, zawarcia związku małżeńskiego, posiadania dzieci, utratę kontaktów towarzyskich, możliwości atrakcyjnych wyjazdów.

Sąd badał zasadność przyznania powódce kwot z tytułu zadośćuczynienia związanego z doznaną krzywdą , jak i odszkodowania związanego kosztami dojazdu, opłat parkingowych, opłat za przejazd, zakupu lekarstw, kosztów badań i wizyt lekarskich, kosztów rehabilitacji, a także kosztów poniesionych tytułem zawarcia umowy dobrowolnego ubezpieczenia zdrowotnego z kosztami dojazdu powódki na ponowną hospitalizację i zabieg operacyjny.

Zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w art. 444 k.c. sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia. Przepis ten statuuje zasadę, iż zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę przyznawane jest w wypadkach przewidzianych w ustawie, tj. w szczególności w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Ponadto podkreślić należy, że przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego ma charakter fakultatywny, co oznacza, iż nawet w razie istnienia krzywdy zasądzenie odpowiedniej kwoty nie jest obligatoryjne i zależy od uznania i oceny sądu konkretnych okoliczności sprawy (orz. SN z dnia 27 sierpnia 1969 r., sygn. akt I PR 224/69, opubl. OSNCP 1970, poz. 110).

W ocenie Sądu orzekającego, po rozważeniu całokształtu okoliczności sprawy rzutujących na rozmiar doznanej przez powódkę krzywdy dochodzona suma w wysokości 16.964,80 zł tytułem zadośćuczynienia jest zasadna w pełnej wysokości.

Sąd miał przede wszystkim na względzie, iż w wyniku wypadku powódka doznała szeregu obrażeń opisanych powyżej. Długotrwałymi konsekwencjami wypadku były ograniczenia sprawności ruchowej uniemożliwiające samodzielne funkcjonowanie, szpecące blizny, niemożność biegania , jazdy rowerem a zwłaszcza ruchowych zabaw z synkiem oraz lęk przed jazdą samochodem.

Określając wysokość przyznanego zadośćuczynienia Sąd brał również pod uwagę przykre następstwa psychiczne wypadku oraz dyskomfort związany z brakiem możliwości samodzielnego wykonywania prostych czynności życia codziennego w okresie bezpośrednio po wypadku i konieczności korzystania z pomocy innych osób w tym czasie. Wypadek zaowocował u powódki licznymi dolegliwościami odczuwanymi na co dzień, takimi jak na przykład konieczność pomocy innych osób oraz kłopoty ze snem.

Sąd miał również na uwadze, że w sposób istotny zmieniło się życie powódki, która po wypadku musiała zrezygnować z aktywności fizycznej takiej jak długie spacery czy jazda na rowerze. Ponadto powódka odczuwa dolegliwości bólowe w okolicach miednicy, kostki prawej i lewego kolana. Ma wyraźnie ograniczoną ruchomość lewego kolana. Ma znaczny dyskomfort z powodu blizn na ręce i nodze, co negatywnie wpływa na postrzeganie przez niego własnej atrakcyjności fizycznej. Mając na względzie powyższe okoliczności wskazać należy, iż znacznemu ograniczeniu uległo życie osobiste powódki. Określając wysokość zadośćuczynienia Sąd miał również na uwadze długotrwały proces leczenia powódki oraz konieczność odbycia rehabilitacji i częstego korzystania przez Nią z pomocy lekarzy – specjalistów.

Wskazać należy, że przy ustalaniu należnego poszkodowanemu zadośćuczynienia, stopień uszczerbku na zdrowiu jest tylko jednym z czynników uwzględnianych przez Sąd i procentowy stopień uszczerbku na zdrowiu nie ma bezpośredniego i wyłącznego przełożenia na wysokość zadośćuczynienia. Zwłaszcza, że taki sam procentowy uszczerbek na zdrowiu u różnych osób lub jego brak nie jest równy takiemu samemu upośledzeniu funkcjonowania organizmu. Wszystko zależy bowiem od skutków jakie choroba pozostawiła w narządach i układach. W niniejszej sprawie powódka nie wymaga leczenia specjalistycznego, oczekuje na planowany zabieg usunięcia materiału zespalającego, nie wymaga obecnie stosowania sprzętu zaopatrzenia ortopedycznego poza kulami ortopedycznymi. Zaburzenia psychiczne stwierdzone u powódki zwykle łagodnieją a nawet przemijają samoistnie w miarę upływu czasu od wypadku.

Sąd uznał, że dochodzone roszczenie powódki w zakresie zadośćuczynienia za usprawiedliwione w kwocie 16.964,80 zł . Kwota ta, zasądzona na podstawie art. 445 § 1 k.c. stanowi odpowiednią sumę za doznane przez niego uszkodzenie ciała oraz negatywne konsekwencje w stanie psychicznym, spełnia swój kompensacyjny charakter, przedstawia ekonomicznie odczuwalną wartość a jednocześnie nie jest źródłem wzbogacenia (por. wyrok SN z dnia 28 września 2001 r., sygn. akt II CKN 427/00, LEX nr 52766 oraz wyrok SN z dnia 09 lutego 2000 r., sygn. akt III CKN 582/98, LEX nr 52776).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 i 2 cytowanej wyżej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych ..... odszkodowanie winno być wypłacone w ciągu trzydziestu dni od otrzymania zawiadomienia o szkodzie przez zakład ubezpieczeń. Powódka zgłosiła żądanie zadośćuczynienia pozwanemu w dniu 03 lipca 2019r. ( data doręczenia pozwu ). Zatem w dniu 03 sierpnia 2019r. roszczenie powódki było wymagalne, dlatego też Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od wymagalności roszczenia tj. po trzydziestu dniach od dnia doręczenia odpisu pozwu tj. 03 sierpnia 2019 r. a w pozostałej części żądanie odsetek było nieuzasadnione.

O odsetkach Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. i art. 817 k.c.

W związku z powyższym Sąd – orzekł jak w punkcie 1 i 3 wyroku.

Żądanie powódki dotyczące zwrotu kosztów dojazdu(koszt oleju napędowego), opłat parkingowych, kosztów przejazdu autostradą (...), zakupu lekarstw, zakupu materaca odleżynowego, kosztów wypożyczenia aparatu ortopedycznego CPM, kosztów badań fizjoterapii i badań, wizyt lekarskich, kosztów rehabilitacji, a także kosztów poniesionych tytułem zawarcia umowy dobrowolnego ubezpieczenia zdrowotnego w łącznej wysokości 13.035,20 zł zostały przez nią wykazane stanowiącymi załącznik do pozwu fakturami i rachunkami, które zawierają kwoty składające się na powyższą sumę. Sąd uznał za uzasadnione w całości.

O odsetkach Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. i art. 817 k.c. stosownie do uwzględnionego żądania powoda.

Rozstrzygnięcie o kosztach Sąd oparł na zasadzie przepisu art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800).

Powódka poniosła koszty w łącznej wysokości 6.728,70 zł, na które składały się: część opłaty od pozwu w wysokości 600,00 zł (k.66 akt); wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika będącego adwokatem w wysokości 3.600,00 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictw w wysokości 34,00 zł(2x 17 zł- k. 124 akt) i zaliczki na biegłych w wysokości łącznej 2.494,70 zł(k. 77 akt i 95 akt).

Powódka wygrała sprawę w całości, w związku z czym pozwany winien jej zwrócić wszystkie wyżej wskazane koszty procesu.

W związku z powyższym Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 6.728,70 zł , o czym orzeczono w punkcie 4.

Koszty wynagrodzenia biegłych w niniejszej sprawie wyniosły łącznie 2.701,73 zł, na którą to kwotę składały się:

⚫: wynagrodzenie i zwrot wydatków za sporządzenie opinii pisemnej w kwocie 425,00 zł, przyznane biegłemu sądowemu L. Z. postanowieniem Referendarza sądowego w Sądzie Rejonowym w Kwidzynie z dnia 24 lutego 2020 r.
⚫: wynagrodzenie za sporządzenie opinii pisemnej w kwocie 1.200,00 zł, przyznane biegłemu sądowemu P. L. postanowieniem Referendarza sądowego w Sądzie Rejonowym w Kwidzynie z dnia 23 października 2020 r.
⚫: wynagrodzenie za sporządzenie opinii ustnej w kwocie 118,51 zł, przyznane biegłemu sądowemu P. L. postanowieniem Referendarza sądowego w Sądzie Rejonowym w Kwidzynie z dnia 04 stycznia 2021 r.
⚫: wynagrodzenie oraz zwrot wydatków w łącznej kwocie 2.069,70zł, przyznane biegłemu L. C. postanowieniem Referendarza sądowego w Sądzie Rejonowym w Kwidzynie z dnia 16 grudnia 2019r.

Ponadto koszty podróży przyznane świadkowi postanowieniem Referendarza sądowego w Sądzie Rejonowym w Kwidzynie z dnia 09 czerwca 2020 r. wyniosły 208,14 zł(k. 206 akt).

Wyżej wskazane koszty zostały pokryte z zaliczek stron.
Opłata od pozwu wynosiła 1.500,00 zł , jednakże zwolniona powódka częściowo od opłaty od pozwu, na podstawie postanowieniem Referendarza sądowego w Sądzie Rejonowym w Kwidzynie z dnia 12 lipca 2018r.(k. 36-39 akt w sprawie ICo 1364/18) uiściła opłatę w wysokości 600,00 zł , dlatego Sąd zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst ujednolicony Dz.U. z 2020 r. poz. 755) nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kwidzynie część opłaty od pozwu w wysokości 900,00 zł (ustalonej na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w brzmieniu obowiązującym na dzień wniesienia pozwu, tj. jako 5 % wartości przedmiotu sporu).

Ponadto pozostały niewykorzystane zaliczki uiszczone przez powódkę w wysokości 5,30 zł, zaś pozwana w wysokości 473,35 zł strony i dlatego też na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zwrócił niewykorzystane zaliczki jak w pkt 6 i 7 wyroku.

sędzia Danuta Kozikowska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE