Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 389/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Braniewie z 11 września 2020r. w spr. II K 39/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

M. K. (1)

Niekaralność oskarżonej

Czyn z wyroku

Informacja z KRK

k.176

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Informacja z KRK

Informacja została sporządzona przez instytucję do tego powołaną - biuro informacyjne Krajowego Rejestru Karnego, nie była kwestionowana przez strony, stąd zasługuje na wiarygodność

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Naruszenia przepisów postępowania mających istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia tj. art. 7 kpk i art. 167kpk w zw. z art. 170§1 pkt.2i3 kpk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Co do naruszenia art. 7 kpk przy ocenie relacji oskarżonej, to należy podkreślić, że skarżona składała wyjaśnienia o różnej treści, przy czym ocena dowodu z wyjaśnień oskarżonej podlega takim samym regułom jak ocena innych dowodów, w tym trzeba dokonać analizy treści takich wyjaśnień pod kątem ich konsekwencji oraz spójności z innymi dowodami przeprowadzonymi w sprawie. A M. K. składała wyjaśnienia w sposób niekonsekwentny. W pierwszych wyjaśnieniach nie pamiętała tak ważnych okoliczności jak to skąd udała się na służbę w dniu zdarzenia (czy z N. czy z mieszkania partnera), czy jechała osobiście swoim samochodem czy ktoś ją przywiózł, czy pożyczała komuś swój samochód, nie potrafiła stwierdzić czy osoba na okazanym monitoringu to ona czy inna osoba. Natomiast w kolejnych wyjaśnieniach oskarżona podawała w sposób kategoryczny, że wsiadła do samochodu i przyjechała na parking jednostki wojskowej, a dostępu do jej samochodu nie miał nikt poza nią. Natomiast na rozprawie odmówiła składania wyjaśnień, a po odczytaniu poprzednio złożonych, to podała, że tak wyjaśniała jak jej odczytano i zgadza się to co zostało odczytane.

Przede wszystkim jednak jej wyjaśnienia różniły się co do okoliczności użycia/spożycia A.: w pierwszych twierdziła, że w nocy i rano przykładała do bolącego zęba wacik nasączony płynem A., natomiast w kolejnych wyjaśnieniach opisała, że na parkingu jednostki wojskowej płukała usta płynem A., spędziła płucząc usta w aucie maksymalnie 5 minut i było to spowodowane nawrotem bólu zęba i migdałów, a w uzupełniających wyjaśnieniach pod koniec rozprawy podała, że mogła połknąć dwa łyki A. i że to było po wyjściu z samochodu. A wobec takich zmiennych treści wyjaśnień oskarżonej, odnoszących się do fundamentalnej kwestii wyjaśnienia powodu wykazania badaniem 0,29mg/l w wydychanym przez oskarżoną powietrzu, sąd I instancji mógł je ocenić jako niewiarygodne. Tym bardziej, że zasadny jest wniosek iż oskarżona zmieniała swoje wyjaśnienia dostosowując je do ujawnianych dowodów czy stanowiska obrońcy i np. po skonfrontowaniu z nagraniem z monitoringu przyznała, że to ona kierowała samochodem (chciaż w pierwszych wyjaśnieniach tego nie pamiętała), a po tym jak obrońca na rozprawie złożył wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego toksykologa powołując się na ponownie złożone wyjaśnienia oskarżonej co do płynu A., tj. spożycia przez nią A. w ilości 40 ml bezpośrednio po wyjściu z samochodu (chociaż oskarżona wcześniej wyjaśniała o użyciu A. w aucie a nie twierdziła by A. spożyła po wyjściu z samochodu), to oskarżona dopiero po tym wniosku złożyła dodatkowe wyjaśnienia, że mogła po wyjściu z samochodu połknąć dwa łyki A.. I okoliczność ta również została dostrzeżona przez sąd I instancji i właściwie uwzględniona przy odmowie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej.

Ponadto poza niekonsekwencją w relacjach M. K. to powodem odmowy uznania tego dowodu za wiarygodny, była sprzeczność tych wyjaśnień z innymi dowodami. Bowiem to inne dowody w postaci protokołu użycia urządzenia kontrolno-pomiarowego, konsekwentnych zeznań świadków, zapisu z monitoringu, we wzajemnym powiązaniu stanowiły logiczną i nawzajem uzupełniającą się całość, która potwierdzała winę oskarżonej w popełnieniu przypisanego jej czynu. Należy też zauważyć, że choćby pierwsze wyjaśnienia oskarżonej o przykładaniu do zęba wacika nasączonego A. były sprzeczne z zapisem z protokołu użycia urządzenia kontrolno-pomiarowego, w którym zapisano, że badana podała, że 5x płukała płynem do jamy ustnej, a zeznań T. W. wynika, że przy badaniu u oficera dyżurnego oskarżona twierdziła, że płukała usta płynem, natomiast jemu powiedziała, że bolał ją ząb i zastosowała wacik nasączony A.. A to wskazuje na mataczenie przez oskarżoną, tym bardziej, że świadek ten opisał też dziwne zachowanie oskarżonej na tle dokonywanych ustaleń dot. tego czy przyjechała ona samochodem do pracy czy też samochód ten był niesprawny, gdy raz oskarżona twierdziła że ma kluczyki od samochodu a następnie że ich nie ma.

Ponadto w sprawie uzyskano opinię biegłego toksykologa, który dokonał analizy dowodów i stosownych obliczeń i w oparciu o nie wykluczył by stan nietrzeźwości oskarżonej był spowodowany płukaniem przez nią ust czy spożyciem niewielkiej ilości płynu A. w trakcie płukania ust. Biegły dostrzegł też różnice w wyjaśnieniach oskarżonej składanych w postępowaniu przygotowawczym, a także ocenił, że zakładając, że opiniowana spożywała płyn A. tak jak napój alkoholowy (a ma on zawartość ok. 70% alkoholu) to musiałaby go spożyć w ilościach minimum 40-50 ml (a więc użył w swojej opinii wielkości orientacyjnej, szacunkowej a nie kategorycznej, czego skarżący nie chce dostrzec). Opinia ta jako wydana przez biegłego w określonej specjalności, dobrze umotywowana, słusznie zasługiwała na to by uznać ją za jasna i pełną, tym bardziej że uwzględniała też wyjaśnienia oskarżonej z obu protokołów jej przesłuchań. Przy czym dopiero po takiej opinii – o czym skarżący zdaje się zapominać- to oskarżona na rozprawie w dodatkowych wyjaśnieniach (które złożyła po tym jak jej obrońca zreflektował się, iż oskarżona nie składała ponownie wyjaśnień w zakresie płynu A. tj. dot. spożycia ilości wskazanej w opinii biegłego i to po wyjściu z samochodu), – ewidentnie odnosząc je do opinii biegłego i sugestii z tezy dowodowej obrońcy dot. spożycia A. po wyjściu z samochodu- podała, że mogła połknąć dwa łyki płynu A. zaznaczając że było to dopiero po wyjściu z samochodu, co stanowiło nowa okoliczność, gdyż wcześniej wyjaśniała ona o użyciu płynu A. w aucie. Przy czym wobec niekonsekwencji w wyjaśnieniach oskarżonej i podawaniu przez nią kolejnych szczegółów dopiero w odpowiedzi na wymowę określonych dowodów, to – jak to wyżej wskazano- takie uzupełnione wyjaśnienia oskarżonej z końca rozprawy nie zasługiwały na wiarygodność. Dlatego nie było podstaw do wywoływania opinii uzupełniającej biegłego toksykologa celem udzielenia odpowiedzi na pytanie czy możliwe jest aby wynik badania oskarżonej o godz. 8:50 był następstwem spożycia płynu A. w ilości 40 ml bezpośrednio po wyjściu z samochodu. Biegły bowiem w opinii pisemnej wypowiedział się jaką ilość A. musiałaby spożyć oskarżona by uzyskać poziom stężenia stwierdzony badaniem i że musiałaby spożyć od 40 do 50 ml. Natomiast to czy w świetle zebranych dowodów można by przyjąć wersję iż wynik badania oskarżonej o godz. 8:50 był spowodowany spożyciem przez nią 40 g A. (i to po wyjściu z samochodu), to zależało nie od uzupełniającej opinii biegłego toksykologa ale od oceny wszystkich dowodów i wynikających z nich okoliczności, do czego uprawniony był nie biegły tylko sąd.

A wobec pokrętnych i niekonsekwentnych wyjaśnień oskarżonej to sąd I instancji miał prawo do uznania tego dowodu za niewiarygodny a także za taki, który był dopasowywany do kolejnych ujawniających się w sprawie dowodów. Ponadto należy podkreślić, odwołując się do ostatnich wyjaśnień oskarżonej z rozprawy, że gdyby oskarżona faktycznie spożyła 40-50 ml alkoholu w postaci płynu A. i to zaraz po wyjściu z samochodu (bądź w aucie), to w świetle doświadczenia życiowego logicznym jest, że powinna tą okoliczność przekazać już świadkowi, który ją badał o godz. 8:50 w dniu zdarzenia i powinna ona zostać zapisana w protokole użycia urządzenia kontrolno-pomiarowego. A skoro inny zapis znalazł się w tym protokole, skoro oskarżona już w dniu zdarzenia przedstawiała różne wersje (o czym zeznał T. W.), skoro zmieniała swoje wyjaśnienia w postępowaniu karnym dostosowując je do ujawnianych dowodów, to wersja o połknięciu przez oskarżoną A. i to w ilości nawiązującej do tej wskazanej w opinii biegłego toksykologa nie mogła być oceniona jako wiarygodny dowód. Tym bardziej, że rację ma sąd I instancji, że spożycie takiej ilości A., który zawiera ok. 70% alkoholu (co zawarł w opinii biegły toksykolog) nie mogło być w odniesieniu do tej ilości nieświadome. Bo i z doświadczenia życiowego wynika, że A. ma wysoką zawartość alkoholu, i (...) o takiej zawartości alkoholu o tym świadczy. Nieświadome spożycie mogłoby dotyczyć ilości minimalnej ale nie 40-50 ml.

Należy też podkreślić okoliczność iż oskarżona – przed zbadaniem jej- jechała samochodem do pracy , do jednostki wojskowej, a przed objęciem służby była badana na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu (o czym zeznał m.in. świadek M. P.). Doświadczenie życiowe i logika wskazuje więc, że oskarżona mając świadomość takiego badania nie spożyłaby, i to tuż przed wejściem na teren jednostki, alkoholu zawartego w płynie A. i to w ilości wynikającej z opinii biegłego, a co wynika z jej ostatnich wyjaśnień. W świetle tego logiczny jest wniosek iż spożyła ona alkohol wcześniej i pod jego wpływem kierowała pojazdem. Za takim wnioskiem przemawiają też wyniki badań, z których wynika, że u oskarżonej w wydychanym powietrzu ujawniono o godz. 8:50- 0,29 mg/l, o godz. 9:30- 0,17 mg/l, o godz. 9:50 -0,14 mg/l. Bowiem po spożyciu alkoholu najpierw występuje faza wchłaniania trwająca od 30 minut do 1,5 h, gdy stężenie alkoholu we krwi szybko narasta, następnie dość krótka faza wyrównywania stężenia a następnie faza eliminacji alkoholu z organizmu, która polega na pozbywaniu się niezmetabolizowanego alkoholu z organizmu. A wyniki badania oskarżonej wskazują na eliminację alkoholu z organizmu M. K., co prowadzi do wniosku, że w czasie badania znajdowała się ona w ostatniej fazie, a tym samym alkohol musiała spożyć znacznie wcześniej niż po dotarciu na parking przy jednostce wojskowej. A te okoliczności stanowią kolejny powód do odmowy wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej, a także dają podstawę do ustalenia, że oskarżona kierowała samochodem w stanie nietrzeźwości.

Wobec powyższego należało przyjąć, że sąd I instancji miał pełne podstawy by nie uwzględniać wyjaśnień oskarżonej jako wiarygodnego dowodu. Natomiast argumenty z apelacji obrońcy, w tym ten że tłumaczenia oskarżonej w dniu zdarzenia wynikały z towarzyszących oskarżonej emocji, nie mogły być uznane za logiczne i wykazane, tym bardziej, że oskarżona przedstawiała odmienne wersje i w dniu zdarzenia i składając kolejne wyjaśnienia w niniejszej sprawie, przy czym zostały one wszystkie obalone, po ich ocenie dokonanej w myśl art. 7 kpk i w skonfrontowaniu z innymi dowodami, w tym wynikami badań czy opinią biegłego toksykologa.

Należy też skarżącemu wskazać, że zarzut naruszenia normy art. 7 kpk nie może się sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu I instancji, lecz musi zmierzać do realnego wykazania, jakich konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd orzekający w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. A sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu I instancji odmiennego poglądu, opartego tylko na niekonsekwentnych wyjaśnieniach oskarżonej, nie mogła doprowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd orzekający błędów w ustaleniach faktycznych. A w takich kategoriach należy traktować wywody obrońcy zawarte w apelacji.

Z powodów wskazanych wyżej nie doszło też do obrazy art. 167 kpk w zw. z art. 170§1 kpk 2i3 kpk na tle oddalenia wniosku dowodowego obrońcy oskarżonej o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego toksykologa. Jak wyżej zaznaczono to ocena innych zebranych dowodów w kontekście ich wiarygodności, a w szczególności wyjaśnień oskarżonej, co jest domeną sądu, to powodowała, że kolejna uzupełniająca opinia biegłego toksykologa nie miałaby wpływu na treść orzeczenia. Tym bardziej, że skarżący w zarzutach apelacyjnych odniósł się do tego by uzyskać potencjalne wiadomości specjalnego od biegłego, które miałyby odnosić się do teoretycznych wielości tj. wyższego potencjalnego stężenia alkoholu w A., przy czym nie sprecyzował o ile większą zawartość alkoholu w A. niż ok.70 % wynikająca z opinii biegłego miał obrońca na myśli i z czego wielkość ta miałoby wynikać.

Nie potwierdziły się więc powody dla których skarżący uważał, że doszło do naruszenia przepisów prawa procesowego, które miały wpływ na treść zaskarżonego wyroku.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

z przyczyn wskazanych w powodach uznania zarzutu naruszenia przepisów postępowania mających istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia za niezasadny

Lp.

Zarzut

2.

Błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z przyczyn wskazanych w powodach uznania za niezasadny zarzutu obrazy art. 7 kpk, to nie można przyjąć, by sąd I instancji dokonał nieprawidłowych ustaleń faktycznych. W szczególności zmiany w wersji oskarżonej nie można było logicznie tłumaczyć tylko stresem i emocjami związanymi z toczącym się postępowaniem w sytuacji, gdy faktycznie treść zmienianych przez M. K. relacji w sposób ewidentny była dostosowana do pozyskiwanych w sprawie dowodów np. nagrań z monitoringu lub opinii biegłego toksykologa.

Ponadto stawiając zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, to skarżący starał się podważyć prawidłowość badania z 16.09.2019r. a w konsekwencji wynik badania oskarżonej według którego o godz. 8:50 znajdowała się ona w stanie nietrzeźwości tj. 0,29 mg/l. Jednak treść przywołanych przez skarżącego zeznań M. P. nie przekonuje by badanie oskarżonej wynikające z protokołu użycia urządzenia kontrolno-pomiarowego było przeprowadzone błędnie. Należy zauważyć, że sama oskarżona podpisała się na tym protokole, z którego wynika, że o godz. 8:50 stwierdzono u niej 0,29 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, a w świetle tego należy uznać, że aprobowała treści tam wpisane. Odnotowano bowiem w protokole, że badana nie żąda ponownego badania czy pobrania krwi. Z protokołu też wynika iż M. K. nie zgłaszała uwag co do prawidłowości zabezpieczonego ustnika. Wbrew sugestiom obrony, to przeprowadzający badanie oskarżonej w dniu zdarzenia M. P. nie zawarł w swoich zeznaniach takich okoliczności, które by przemawiały za błędem pomiaru. W szczególności świadek ten zeznał, że przeszedł szkolenie z obsługi urządzenia do badania stanu trzeźwości, że po każdej próbie był wymieniany ustnik; zaznaczył, że urządzenie prawidłowo wskazywało wyniki tylko czas nie był ustawiony prawidłowo i dlatego godziny wykonania badania zostały wpisane ręcznie. A wobec tego zastrzeżenia skarżącego dot. prawidłowości badania w kontekście zeznań M. P. i wymowy treści protokołu badania podpisanego przez oskarżoną, która nie wnosiła do niego zastrzeżeń, to nie potwierdziły się. Natomiast oderwany od reszty zeznań tego świadka fragment zeznań M. P., iż nie pamięta czy urządzenie w trakcie było resetowane, nie mógł być wystarczający do podważenia prawidłowości całego badania i wyników odnotowanych w protokole tej czynności. Stąd nie wykazano by doszło do błędnych ustaleń faktycznych również w zakresie przyjęcia, że badanie trzeźwości oskarżonej było przeprowadzone prawidłowo.

A wyniki badania oskarżonej świadczące o tym, że była w ich trakcie w fazie eliminacji alkoholu z organizmu przemawiają za prawidłowym ustaleniem sądu I instancji zawartym w opisie czynu jej przypisanego, iż oskarżona kierowała pojazdem w stanie nietrzeźwości.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonej, ewentualnie o warunkowe umorzenie postępowania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Dot. wniosku o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonej - z przyczyn wskazanych w powodach uznania zarzutów naruszenia przepisów postępowania mających istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia i błędu w ustaleniach faktycznych za niezasadne.

Niezasadny okazał się też wniosek o warunkowe umorzenie postępowania.

Akcentowana przez obrońcę niekaralność oskarżonej czy dobra opinia są tylko warunkami wstępnymi do rozważenia możliwości zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Decydujące jest bowiem to czy wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne. Natomiast właściwości i warunki osobiste sprawcy, jego postawa i dotychczasowy sposób życia stanowią odrębną przesłankę warunkowego umorzenia postępowania i nie mogą one być uwzględniane w ocenie społecznej szkodliwości popełnionego czynu i winy sprawcy, tj. przemawiać za ich "znacznością" lub "nieznacznością". Przesłanka ta wchodzi w grę dopiero po ustaleniu, iż społeczna szkodliwość czynu i wina sprawcy nie są znaczne (patrz: wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 września 2011 r. sygn.II SA/Wa 796/11, publ LEX nr 966506).

Należy też zauważyć, że argument iż skazanie oskarżonej może doprowadzić do utraty zatrudnienia nie stanowi podstawy do stosowania instytucji z art. 66 kk.

Kwestia stopnia społecznej szkodliwości czynu jest regulowana w art. 115 § 2 kk. Dla zastosowania art. 66 kk tak jak wina, również stopień społecznej szkodliwości czynu ma nie być znaczny. A pojęcie „nie jest znaczny" jest bliskie pojęciom „niewielki", „mały", „niski". Decydują o tym kryteria przedmiotowe i podmiotowe.

Z okoliczności sprawy wynika, że oskarżona prowadziła pojazd nie po to by nagle zawieźć np. kogoś do lekarza czy z innej ważnej życiowo, nieoczekiwanej przyczyny, ale po to by dojechać nim do pracy. M. K. w czasie czynu miała 38 lat i z racji wieku musiała dysponować wiedzą i doświadczeniem życiowym z którego wynika, że nietrzeźwy kierowca powoduje stan dużego zagrożenia dla bezpieczeństwa w komunikacji. Tym bardziej, że z nagrań z monitoringu wynikało, że oskarżona kierowała pojazdem w stanie nietrzeźwości nie na pustej wiejskiej drodze, gdzie zagrożenie dla innych uczestników z uwagi na ich praktyczny brak miałoby charakter abstrakcyjny, ale w mieście, w dniu 16 września 2019r. (poniedziałek) w porze dojazdu do pracy i szkół, co czyniło realnym stan dużego zagrożenia dla bezpieczeństwa w komunikacji, nawet gdy stan nietrzeźwości oskarżonej nie był szczególnie wysoki. Z nagrań z monitoringu wynika też przejechanie przez nią dłuższego odcinka drogi a nie kilku czy kilkunastu metrów. A te okoliczności nie wpływały na zmniejszenie stopnia społecznej szkodliwości czynu i winy oskarżonej, gdyż oskarżona nie działała w nietypowych okolicznościach, zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym na przejechanej przez nią drodze nie było marginalne, a motywem podjęcia decyzji o kierowaniu pojazdem w stanie nietrzeźwości nie była uzasadniona życiowo szczególna sytuacja tylko rutynowy dojazd do pracy. Ponadto względy prewencji ogólnej przemawiały za odmową warunkowego umorzenia postępowania, gdyż zastosowanie tej instytucji mogłoby zostać opacznie odczytane jako pobłażanie sprawcom jazdy w stanie nietrzeźwości.

Ponadto z art. 66§1kk wynika uprawnienie a nie obowiązek sądu, o czym świadczy sformułowanie „sąd może”, do zastosowania warunkowego umorzenia postępowania.

A w ujawnionych okolicznościach sprawy i z powodów wskazanych wyżej oraz w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku sąd I instancji i sąd odwoławczy nie znalazły podstaw do zastosowania tej instytucji.

Należy też zauważyć, że kara wymierzona oskarżonej w postaci 40 stawek dziennych grzywny po 20 zł nie jest karą rażąco surową w sytuacji, gdy za przestępstwo z art. 178a§1kk można orzec o wiele wyższa karę grzywny, karę ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Kara ta uwzględnia też okoliczności związane z niekaralnością oskarżonej, jej dobrą opinię i stan nietrzeźwości. Również zakaz prowadzenia pojazdów i świadczenie pieniężne, jako wymierzone w minimalnych wartościach z art. 42§2kk i 43a§2kk nie wskazują na rażącą surowość tych środków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

cały zaskarżony wyrok

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

z przyczyn wskazanych w powodach uznania zarzutów naruszenia przepisów postępowania mających istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia i błędu w ustaleniach faktycznych za niezasadne oraz nie uwzględnienia wniosków o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonej lub o warunkowe umorzenie postępowania.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt. II

z uwagi na nieuwzględnienie zarzutów z apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej, to kosztami za postępowanie odwoławcze obciążono oskarżoną (art. 636§1 kpk), w tym opłatą (art. 3 ust.1 i art. 8 ustawy z 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych)

7.  PODPIS