UZASADNIENIE

Powódka (...) Agencja (...) w W. domagała się
od pozwanego J. K. zapłaty kwoty 2 250 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 5 maja 2012r. z tytułu niezasadnie pobranego świadczenia mieszkaniowego (a więc świadczenia nienależnego) za okres od stycznia do marca 2012 r. (włącznie).

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 października 2012 r. Sąd Rejonowy
w Bydgoszczy oddalił powództwo.

Sąd ustalił, że w dniu 10.11.2010r. powódka przyznała pozwanemu J. K. świadczenie mieszkaniowe w kwocie 615 zł miesięcznie
(750 zł brutto), począwszy od października 2010r. W dniu 16.04.2012r. powódka uzyskała informację o wydaniu rozkazu personalnego, którym pozwany został zwolniony z zajmowanego stanowiska służbowego z dniem 31.12.201 Ir. i z tym dniem został wyznaczony na inne stanowisko. W okresie od stycznia do marca 2012r. nadal otrzymywał świadczenie mieszkaniowe.

Przechodząc do oceny prawnej tych ustaleń Sąd Rejonowy wskazał,
że zgodnie z art.21 ustawy z dnia 22.06.1995r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U 206 z 2010r. poz.1367), w treści obowiązującej
od dnia 01.07.2010r., żołnierzowi zawodowemu od dnia wyznaczenia na pierwsze stanowisko służbowe do dnia zwolnienia z czynnej służby wojskowej przysługuje prawo do zakwaterowania na czas pełnienia służby w wojskowej w miejscowości,
w której pełni służbę, albo w miejscowości pobliskiej albo za jego zgodą w innej miejscowości. Prawo do zakwaterowania jest realizowane między innymi w formie wypłaty świadczenia mieszkaniowego. W przypadku wyznaczenia żołnierza zawodowego na stanowisko służbowe w innej miejscowości żołnierz ma prawo nadal zajmować kwaterę albo inny lokal mieszkalny na podstawie decyzji o przydziale kwatery albo innego lokalu. Natomiast w przypadku braku możliwości przydziału takiej kwatery lub lokalu dyrektor oddziału regionalnego (...) zgodnie z wyborem dokonanym przez żołnierza zawodowego, przydziela mu miejsce w internacie albo kwaterze internatowej albo wypłaca świadczenie mieszkaniowe (zgodnie z art.24 ust.2 w/w ustawy). Mając te uregulowania prawne na uwadze Sąd
Rejonowy uznał, że zmiana stanowiska służbowego przez pozwanego nie miała wpływu na prawo pobieranie przez niego świadczenia mieszkaniowego.

2

Zatem nie można przyjąć, że pobierał on świadczenie mu nienależne i dlatego powództwo w sprawie oddalił (zaskarżony wyrok wraz z uzasadnieniem - k. 31 oraz 35 - 37).

W apelacji od wyroku powódka (...) Agencja (...)
w W. domagała się jego zmiany poprzez zasądzenie kwoty dochodzonej pozwem wraz z kosztami postępowania w sprawie, a ewentualnie jego uchylenia
i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Skarżąca podniosła dwa zarzuty, a mianowicie:

- naruszenia przepisów prawa materialnego, a dokładniej art. 21 i art. 24 ustawy z dnia 22.06.1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP poprzez błędną ich wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe ich zastosowanie;

- naruszenia art.233&l kpc niewyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych sprawy, niezbędnych do jej rozstrzygnięcia.

Z uzasadnienia stawianych zarzutów skarżąca wywodziła, że z dniem zwolnienia pozwanego z zajmowanego stanowiska służbowego tj. 31.12.2011 r.
i wyznaczenia na inne stanowisko służbowe utracił on prawo do otrzymywania świadczenia mieszkaniowego, które pobierał jeszcze w okresie od stycznia do marca 2012r. Przemawia za rym dodatkowo fakt, że wraz ze zmiana stanowiska uległa zmianie także miejscowość pełnienia służby z (...)Bazy (...)
w Ł. na (...) Bazę (...)w K. (apelacja powódki - k. 40
i 41).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki nie podlegała uwzględnieniu. Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w sprawie w zakresie wystarczającym do jej rozstrzygnięcia i przeprowadził prawidłową ocenę prawną tych ustaleń. Zatem Sąd odwoławczy przyjmuje te ustalenia także za podstawę swego orzeczenia i podziela
w pełni wyrażoną ocenę prawną.

Celowe jest rozpoczęcie rozważań od zarzutu 2 (drugiego) apelacji, jakoby Sąd Rejonowy nie wyjaśnił wszystkich okoliczności faktycznych niezbędnych
do rozstrzygnięcia sprawy. Skarżąca zapomina, że to na niej spoczywał obowiązek przedstawiania faktów, na których budowała swoje roszczenie oraz dowodów
na potwierdzenie ich zaistnienia (jak wymaga art.5 kc oraz art.3 i art.232 zd. 1 kpc). Rzeczą Sądu było jedynie ocenić zebrane w sprawie dowody z zachowaniem

3

zasady wynikającej z art.233&1 kpc, a więc według własnego przekonania
i wszechstronnie. Poza tym - stawiając ten zarzut - skarżąca powinna wprost wskazać jakie to okoliczności faktyczne nie zostały wyjaśnione i dlaczego ich wyjaśnienie było w sprawie niezbędne. Skoro powódka tego nie uczyniła
w uzasadnieniu zarzutu, to można powiedzieć, że ten zarzut jest „pusty", bo w istocie nie zawiera żadnej treści. Wreszcie stwierdzić należy, że - wbrew twierdzeniom skarżącej - wyjaśnieniu uległy wszystkie te fakty, które mogły mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a nadto były one niesporne. W szczególności stwierdzić należy, że pozwanemu J. K. będącemu żołnierzem zawodowym przyznano świadczenie mieszkaniowe począwszy od listopada 2O10 r., na jego wniosek z dnia 12.10.2010r. (zawiadomienie wystawione przez powódkę
o przyznaniu świadczenia oraz wniosek pozwanego - k. 20 i 19). Pozwany nie kwestionował ani faktu zmiany stanowiska służbowego, ani miejsca (a dokładniej miejscowości) pełnienia służby. Te ustalenia faktyczne były wystarczające
do przeprowadzenia oceny prawnej roszczenia powódki, która z racji zwolnienia pozwanego z jednego stanowiska służbowego i wyznaczenia na inne stanowisko służbowe uważała, że pozwany utracił uprzednio przyznane mu uprawnienie
do pobierania świadczenia mieszkaniowego.

Takie zapatrywanie powódki jest wadliwe, a tym samym nie znajduje uzasadnienia zarzut 1 (pierwszy) apelacji. Odwołując się do treści art.21 ust. 1
i ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 22.06.1995r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U 206 z 2010r. poz. 1367) Sąd Rejonowy trafnie wyjaśnił, że żołnierzowi zawodowemu od dnia wyznaczenia na pierwsze stanowisko służbowe do dnia zwolnienia z czynnej służby wojskowej przysługuje prawo do zakwaterowania na czas pełnienia służby w wojskowej, które może być realizowane między innymi w formie wypłaty świadczenia mieszkaniowego. Wypłata następuje na wniosek żołnierza zawodowego (zgodnie z treścią ust. 4 w/w przepisu). W przypadku wyznaczenia żołnierza zawodowego na stanowisko służbowe w innej miejscowości, przy braku możliwości przydziału kwatery albo innego lokalu mieszkalnego, dyrektor oddziału regionalnego (...)zgodnie z uprawnieniem i wyborem żołnierza, przydziela mu miejsce w internacie albo kwaterze internatowej albo wypłaca świadczenie mieszkaniowe, (jak stanowi art.24 ust. 2 i 3 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP). Powódka nie wykazała, że w okresie objętym żądaniem, a więc od stycznia do marca 2012 r., w związku ze skierowaniem na inne stanowisko

4

służbowe i w innej miejscowości, pozwany będący żołnierzem zawodowym realizował swoje prawo do zakwaterowania w inny sposób, bowiem przydzielono mu kwaterę lub inny lokal mieszkalny, albo przydzielono mu miejsce w internacie albo kwaterze internatowej. Nie wykazała też, by pobierał równocześnie świadczenie mieszkaniowe przyznane mu przez dyrektora innego oddziału regionalnego powódki. W tym stanie rzeczy, jak trafnie ocenił Sąd Rejonowy, pobrane przez pozwanego J. K. świadczenie mieszkaniowe w okresie objętym pozwem, nie było świadczeniem nienależnym, a zatem domaganie się przez powódkę jego zwrotu nie znajduje uzasadnienia.

Z tych zasadniczych przyczyn Sąd odwoławczy oddalił apelację powódki, jako nieuzasadniona (na podstawie art.385 kpc).