UZASADNIENIE

Powód A. F. wniósł o zasądzenie 200 000 zł od pozwanego Skarbu Państwa - Dyrektora Aresztu Śledczego w (...). Powód domagał się zasądzenia: - 150 000 zł zadośćuczynienia za doznany uraz ręki i jego skutki oraz za niewłaściwe leczenie, - 50 000 zł zadośćuczynienia za warunki pobytu w pozwanym areszcie - ustalenia odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Gliwicach oddalił powództwo oraz orzekł w przedmiocie kosztów procesu.

W motywach tego rozstrzygnięcia wskazano na następujące ustalenia faktyczne oraz ich ocenę prawną

Powód przebywał w Areszcie Śledczym w (...) od 14 lipca 2017 r. w celi dwuosobowej, gdzie znajdowało się jedno dwupiętrowe łóżko. W tej celi powód doznał dnia 23 lipca 2017 roku urazu prawej ręki. W okresach: od 1 do 29 września 2017 r., od 22 września do 11 listopada 2017 r. oraz od 12 listopada do 4 grudnia 2017 r. powód przebywał w czteroosobowej celi numer (...), gdzie znajdują się dwa dwupiętrowe łóżka wyposażone w drabinki. W celi (...) przebywał od 15 grudnia 2017 roku do 17 stycznia 2018 roku. W celi tej uruchomiono dopływ ciepłej wody w 2016 roku; w celi (...) pod koniec 2017 roku. Przy piętrowych łóżkach są drabinki; jeśli drabinka została wyrwana czy uszkodzona; jak tylko osadzony to zgłosi, to zostaje naprawiona (przyspawana). W celi, w której powód przebywał przy łóżku przez pewien czas nie było drabinki, powód wchodził na łóżko po taborecie. Po zgłoszeniu braku drabinka została zamontowana. Ustalono, że w celach nie ma pleśni ani zagrzybienia. Okna się otwierają, zapewniona jest wentylacja grawitacyjna lub mechaniczna. W kącikach sanitarnych są odpowiednie warunki. Materace wydawane osadzonym, są w stanie dobrym; osadzony ma możliwość zgłoszenia wniosku o wymianę materaca na inny lub o dezynfekcję materaca. W celach, do których nie doprowadzono ciepłej wody istnieje możliwość podgrzania wody w czajniku. Czajniki są elementem wyposażenia cel.

Ewentualne wnioski (np. o wymianę materaca, wydanie środków czystości, naprawę sprzętów, np. urwanej drabinki), uwagi, skargi czy zastrzeżenia osadzeni mogli zgłaszać na bieżąco wychowawcy czy administracji Aresztu Śledczego. Powód nie zgłaszał nikomu, że uważa, że materac, na którym śpi śmierdzi, nie składał wniosku o wymianę materaca ani zastrzeżeń do warunków bytowych. Wskazano, że w dniu 23 lipca 2017 r. powód robił pompki. Tego dnia doznał urazu prawej ręki; uraz określał jako bolesny „strzał” w bicepsie prawej ręki. Bezpośrednio po zdarzeniu powód nie wzywał pomocy. Nie zawiadomił nikogo o urazie. Następnie zdecydował się udać do lekarza więziennego i opisał uraz oraz odczuwane dolegliwości. Kierownik ambulatorium wypisał dla powoda skierowanie na badania do lekarza chirurga do szpitala i wydał tabletki przeciwbólowe (ketonal). W karcie informacyjnej z Izby Przyjęć w badaniu podmiotowym zapisano: dnia 23.07.2017r. podczas wykonywania pompek doszło do urazu w obrębie ramienia i barku prawego. W badaniu przedmiotowym stwierdzono: zniekształcenie obrysów mięśnia dwugłowego ramienia prawego, objaw Popeya dodatni, ukrwienia i unerwienie na obwodzie zachowane, pełny zakres ruchomości w stawach z osłabieniem niewielkiego stopnia siły zgięcia. Zdiagnozowano uszkodzenie głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia prawego. Zalecono chustę trójkątną, wydano skierowanie do USG i do Poradni Ortopedycznej, przepisano lek przeciwbólowy; zapisano, że do rozważenia jest zabieg operacyjny. Konsultację szpitalną przeprowadził lekarz specjalista chirurgii urazowej i ortopedii. Podano, że w trakcie pobytu w areszcie powód był konsultowany przez lekarzy chirurgii urazowej; w zapisach brak wzmianki o propozycji leczenia operacyjnego, także ze strony powoda. W dniu 9 sierpnia 2017 r. odnotowano, że powód nie stosuje się do zaleceń lekarskich - brak chusty trójkątnej. Zapisano leki. W dniu 1 września 2017 r. wykonano badanie USG stawu barkowego. W wyniku opisano zerwanie ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego i odczyn zapalny w kaletce podbarkowej. W dniu 4 września 2017 r. w ambulatorium Aresztu ponownie zalecono stosowanie chusty trójkątnej, zapisano leki. Podczas kolejnych wizyt powód nadal zgłaszał dolegliwości bólowe. W dniu 6 lutego 2018 r. wykonano u powoda badanie MR stawu barkowego z wnioskami: obraz przemawia za obecnością resztkowych zmian pourazowo- przeciążeniowych ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia i mięśnia nadgrzbietowego; zniekształcenie guzka mniejszego kości ramiennej.

Ustalono, że aktualnie czucie kończyny prawej górnej powoda jest niezaburzone. Ruchy czynne w stawie barkowym, łokciowym i nadgarstkowym oraz w stawach śródręczne – palcowych zachowane. Czynność chwytna ręki nieznacznie ograniczona – co dotyczy chwytu trójpunktowego. Siła mięśnia dwugłowego ramienia prawego w zakresie zgięcia w stawie łokciowym nieznacznie zmniejszona – do minus 5 w 5 stopniowej skali Lovetta, siła w zakresie odwracania przedramienia prawego zachowana. Widoczne jest zniekształcenie obrysu ramienia prawego.

Przyjęto, że leczenie powoda było prawidłowe. Stwierdzono, że przy tego typu urazach nie ma bezwzględnych wskazań do operacji. Zabieg przeprowadza się z uwagi na osłabienie siły zgięcia w stawie łokciowym, ponadto zabieg zmniejsza defekt kosmetyczny, ale nie odtwarza pierwotnych stosunków anatomicznych. Leczenie operacyjne może być przeprowadzone również obecnie, zmniejszy defekt w zakresie zmiany obrysu mięśnia, ale pozostawi dużą bliznę. Zabieg nie przyniesie rewelacyjnych wyników w zakresie funkcji czynnościowych.

Przeprowadzone w toku procesu dowody z dokumentów i zeznań świadków uznano za wiarygodne. Podano, że odnośnie do oceny warunków bytowych żaden ze świadków – ani zawnioskowani przez powoda P. K. i S. M., ani świadkowie wnioskowani przez pozwanego, nie potwierdzili wersji powoda co do złego stanu technicznego cel i wyposażenia. W tych warunkach zeznania powoda co do złych warunków pobytu w jednostce okazały się niewiarygodne. Zaznaczono, że żaden ze świadków nie był obecny w chwili kiedy powód doznał urazu ręki. Okoliczności w jakich się to stało znają jedynie z relacji powoda. Natomiast sam powód, doprowadzony na badanie do Szpitala Miejskiego nr (...) w (...)podał lekarzowi w wywiadzie, że uraz nastąpił w trakcie wykonywania przez niego pompek, co zostało odnotowane w karcie informacyjnej.

Za nieprawdziwe uznano również wywody powoda co do nieprawidłowości leczenia, oczekiwanych efektów leczenia operacyjnego i negatywnego skutku upływu czasu na możliwość takiego leczenia. Podkreślono, ze twierdzeniom tym przeczy opinia biegłego.

Sporządzoną przez biegłą z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii opinię uznano za wyczerpującą i wiarygodną. Podniesiono, że wnioski opinii pokrywają się ze stanowiskiem przesłuchanego w niniejszej sprawie w charakterze świadka lekarza K. M. zatrudnionego w Areszcie Śledczym. Podkreślono, że biegła wypowiedziała się jednoznacznie co do prawidłowości leczenia powoda, potrzeby przeprowadzania zabiegu operacyjnego i jego spodziewanych efektów, a zatem dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej było zbędne.

Wskazano, że podstawą roszczeń powoda są przepisy art. 23 i 24 k.c. w związku z art. 448 k.c., a przesłankami odpowiedzialności pozwanego są: a) wystąpienie szkody (krzywdy), b) bezprawność oraz c) istnienie związku przyczynowego między określonym zachowaniem a szkodą (krzywdą). Odwołując się do określonego w art. 6 k.c. ciężaru dowodu przyjęto, że powód nie wykazał, aby doznał urazu ręki na skutek działań lub zaniechań pozwanego ani aby jego leczenie przebiegało w sposób nieprawidłowy. Stwierdzono, że nie można odpowiedzialności za doznany przez powoda uraz przypisać pozwanemu, skoro do urazu doszło podczas wykonywania przez powoda forsownych ćwiczeń, które nie pozostawały w żadnym związku z zachowaniem pozwanego.

Uznano, że opieka lekarska udzielona powodowi po zgłoszeniu urazu była prawidłowa – co potwierdza zarówno dokumentacja medyczna powoda, jak i opinia biegłego sądowego. Zaznaczono, że efekty leczenia są bardzo dobre, bowiem powód niemal całkowicie odzyskał siłę w zakresie zgięcia w stawie łokciowym, co potwierdza prawidłowość decyzji o niepodejmowaniu leczenia operacyjnego. Wskazano, że zabieg operacyjny mógłby zmniejszyć defekt kosmetyczny w zakresie obrysu mięśnia, jednak jednocześnie pozostawiłby widoczną bliznę, a także jest obarczony ryzykiem jako zabieg inwazyjny. Ustalono, że przeprowadzenie tego zabiegu jest możliwe niezależnie od upływu czasu jaki nastąpił od chwili urazu. Przyjęto, że pozwany nie dopuścił się jakichkolwiek zaniedbać w zakresie leczenia powoda.

Stwierdzono, że powód nie wykazał także, aby z warunki bytowe w areszcie śledczym były niewłaściwe i naruszające jego dobra osobiste. Podkreślono, że cele w jakich powód był osadzony były w dobrym stanie technicznym i właściwie wyposażone. Warunki w jakich przebywał powód nie naruszały jego godności ani nie zagrażały jego zdrowiu, a uciążliwości czy niewygody doznawane przez niego nie wykraczały swym zakresem poza normalne konsekwencje odbywania kary pozbawienia wolności.

Podniesiono, że powód nie wykazał aby istniał związek przyczynowy pomiędzy doznaniem przez niego urazu ręki, a zachowaniem pozwanego, nie wykazał też aby na skutek działań pozwanego w zakresie diagnostyki i leczenia po urazie powód doznał jakiegokolwiek naruszenia dóbr osobistych, w szczególności aby przyjęty sposób leczenia naruszył jego zdrowie. Roszczenia związane z warunkami pobytu powoda w Areszcie w (...) również uznano za niewykazane, w konsekwencji czego powództwo oddalono w całości

O kosztach procesu orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c.

Apelację od tego wyroku wniósł powód zaskarżając go w całości zarzucając mu:

1. sprzeczność istotnych ustaleń stanu faktycznego ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, polegającą na przyjęciu, że:

- uraz ręki powoda nastąpił przy wykonywaniu przez niego forsownych ćwiczeń, podczas gdy powód zeznał, iż zdarzenie to miało miejsce podczas próby ustabilizowania łóżka, które się ruszało;

- leczenie powoda w zakładzie karnym przebiegało prawidłowo, podczas gdy z dokumentacji medycznej powoda wynika, iż w krytycznym momencie należało rozważyć przeprowadzenie operacji ręki, których to rozważań zaniechał lekarz prowadzący w zakładzie karnym – w celach w których przebywał powód panowały prawidłowe warunki bytowe, podczas gdy z zeznań powoda wynika, iż łóżko nie posiadło drabinek, a materace i ściany były zapleśniały, co uchybia przepisom dotyczącym warunków jakie powinny panować w celi;

2. naruszenie przepisów postępowania tj. art. 233 § 1 k .p. c., poprzez uznanie opinii biegłej za zupełną, prawidłową i wiarygodną, podczas gdy opinia ta była wewnętrznie sprzeczna i zachodziła potrzeba jej uzupełniania, a wniosek ten został przez sąd oddalony;

3. niewłaściwie zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu, opierając je na podstawie § 14 ust. 1 pkt 26 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2016 r. poz. 1714), podczas gdy do części roszczenia tj. kwoty 150.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznany uraz ręki, jego skutki i niewłaściwe leczenie zastosowanie winien znaleźć § 8 pkt. 6 tego rozporządzenia.

Wskazując na powyższe zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 150.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznany uraz ręki wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 50.000,000 zł tytułem zadośćuczynienia za warunki pobytu w Areszcie Śledczym w (...) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu; a nadto zamianę zaskarżonego wyroku w pkt 3, poprzez przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu przy zastosowaniu § 8 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2016 r. poz. 1714).

Dodatkowo wniósł o przyznanie Adwokatowi K. D. kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu za postępowanie odwoławcze, albowiem koszty te nie zostały uiszczone ani w części ani w całości Ponadto na podstawie art. 380 w zw. z art. 162 k.p.c. wniósł o rozpoznanie postanowienia z dnia 22 stycznia 2019 r. oddalającego wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z pisemnej uzupełniającej opinii biegłego, na okoliczności wskazane w piśmie z dnia 6 grudnia 2018 r.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje.

Apelacja powoda nie jest zasadna i dlatego nie mogła odnieść skutku.

Podniesione w apelacji zarzuty sprzeczność istotnych ustaleń stanu faktycznego ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym oraz naruszenia przepisów postępowania tj. art. 233 § 1 k .p. c. nie są zasadne. Przypomnieć wypada, że zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w przepisie art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie "wszechstronnego rozważenia zebranego materiału", a zatem, jak podkreśla się w orzecznictwie, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności (por. wyrok SN z dnia 17 listopada 1966 r., II CR 423/66, OSNPG 1967/5-6/21; uzasadnienie wyroku SN z dnia 24 marca 1999 r., I PKN 632/98, OSNAPiUS 2000, Nr 10, poz. 382; uzasadnienie postanowienia SN z 11 lipca 2002 r., IV CKN 1218/00; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 18 lipca 2002 r., IV CKN 1256/00) . Przyjmuje się, że moc dowodowa oznacza siłę przekonania uzyskaną przez sąd wskutek przeprowadzenia określonych środków dowodowych na potwierdzenie prawdziwości lub nieprawdziwości twierdzeń na temat okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, zaś wiarygodność decyduje o tym, czy określony środek dowodowy, ze względu na jego indywidualne cechy i obiektywne okoliczności, zasługuje na wiarę. Ramy swobodnej oceny dowodów, jak wskazuje się w judykaturze, muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Nadto wskazać należy, że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Dla skuteczności zarzutu naruszenia wyżej wymienionego przepisu nie wystarcza zatem stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sąd w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając. Zwalczanie swobodnej oceny dowodów nie może, więc polegać li tylko na przedstawieniu własnej, korzystnej dla strony skarżącej wersji zdarzeń, ustaleń stanu faktycznego opartej na własnej ocenie, lecz konieczne jest przy tym posłużeniu się argumentami wyłącznie jurydycznymi i wykazywanie, że wskazane w art. 233 § 1 k.p.c. kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów zostały naruszone, co miało wpływ na wyrok sprawy. Samo stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości, nie jest wystarczające. W apelacji powód nie wskazał konkretnych nieprawidłowości w ocenie materiału dowodowego, które mogłyby skutkować ostatecznie błędnym rozstrzygnięciem. Podkreślić należy, że wbrew zarzutom zawartym w apelacji, ustalenia Sądu pierwszej instancji znajdowały uzasadnienie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, który został poddany prawidłowej ocenie, mieszczącej się w granicach wyznaczonych dyspozycją art. 233 § 1 k.p.c. zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenił przeprowadzone w sprawie dowody i na ich podstawie wyciągnął trafne wnioski. Twierdzenia strony skarżącej, że błędne ustalenia miały polegać na przyjęciu, iż:

- uraz ręki powoda nastąpił przy wykonywaniu przez niego forsownych ćwiczeń, podczas gdy zdaniem powoda zdarzenie to miało miejsce podczas próby ustabilizowania łóżka, które się ruszało,

- w celach w których przebywał powód panowały prawidłowe warunki bytowe, podczas gdy powód zeznał, że jego łóżko nie posiadło drabinek, a materace i ściany były zapleśniałe – stanowią wyraz stanowiska procesowego, w którym powód przedstawia własną ocenę rzeczywistości. Ocena ta nie została wykazana dowodami zaoferowanymi przez skarżącego w toku procesu (art. 6 k.c.), natomiast ustalenia poczynione przez Sąd Okręgowy nie zostały skutecznie podważone. Prawidłowo przyjęto, że powód nie wykazał, aby doznał urazu ręki na skutek działań lub zaniechań pozwanego ani aby jego leczenie przebiegało w sposób nieprawidłowy. Zasadnie uznano, że opieka lekarska udzielona powodowi po zgłoszeniu urazu była prawidłowa – co potwierdza zarówno dokumentacja medyczna powoda, jak i opinia biegłego sądowego. Podzielając wnioski wynikające z opinii biegłej trafnie wskazano, że zabieg operacyjny mógłby zmniejszyć defekt kosmetyczny w zakresie obrysu mięśnia, jednak jednocześnie pozostawiłby widoczną bliznę, a także jest obarczony ryzykiem jako zabieg inwazyjny. Ustalono, że przeprowadzenie tego zabiegu jest możliwe niezależnie od upływu czasu jaki nastąpił od chwili urazu. Poprawny jest wniosek Sądu pierwszej instancji, że powód nie wykazał, aby z warunki bytowe w areszcie śledczym były niewłaściwe i naruszające jego dobra osobiste. Cele w jakich powód był osadzony były w dobrym stanie technicznym i właściwie wyposażone. Okoliczność, że przez kilka dni łóżko powoda pozbawione było drabinki i musiał korzystać z taboretu nie była na tyle uciążliwa, aby godziła w jego poczucie godności, czy zdrowie. Trafnie zatem przyjęto, że warunki w jakich przebywał powód nie naruszały jego godności ani nie zagrażały zdrowiu, a uciążliwości czy niewygody doznawane przez niego nie wykraczały swym zakresem poza normalne konsekwencje odbywania kary pozbawienia wolności. Zasadnie wskazano, że powód nie wykazał związku przyczynowego pomiędzy doznaniem przez niego urazu ręki, a zachowaniem pozwanego, nie wykazał też aby na skutek działań pozwanego w zakresie diagnostyki i leczenia po urazie doznał naruszenia dóbr osobistych, w szczególności aby przyjęty sposób leczenia naruszył jego zdrowie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego sporządzona przez E. M. biegłą z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii opinia jest fachowa o przydatna do rozstrzygnięcia. Wnioski sformułowane w tej opinii były zbieżne z zeznaniami przesłuchanego w niniejszej sprawie w charakterze świadka lekarza K. M. zatrudnionego w Areszcie Śledczym. Stanowisko biegłej co do prawidłowości leczenia powoda, potrzeby przeprowadzania zabiegu operacyjnego i jego spodziewanych efektów było jednoznaczne i wyczerpująco uzasadnione. Zasadnie uznano, że dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej czy tez zlecanie opracowania kolejnej opinii innemu biegłemu było zbędne.

Podniesiony w apelacji powoda zarzut niewłaściwego zasądzenia kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu nie mógł odnieść skutku. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego na postanowienie sądu pierwszej instancji w przedmiocie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu przysługuje zażalenie pełnomocnikowi ustanowionemu przez sąd, a nie stronie ( por. Uchwała SN z dnia 8 marca 2012 r. III CZP 2/12, Uchwała SN z dnia 20 maja 2011 r., III CZP 14/11).

Mając to wszystko na uwadze zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach jako zgodny z prawem i znajdujący uzasadnienie w prawidłowo zebranym i trafnie ocenionym materiale dowodowym musiał się ostać.

Apelacja powoda wobec braku uzasadnionych podstaw prawnych podlegała oddaleniu.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 385 k.p.c. orzeczono, jak na wstępie.

O kosztach postępowania apelacyjnego postanowiono stosownie do brzmienia art. 98 k.p.c. - zgodnie z zasadą finansowej odpowiedzialności stron za wynik procesu. Stwierdzono, że w sprawie nie zachodził szczególnie uzasadniony przypadek uzasadniający odstąpienie od obciążenia pozwanego kosztami zastępstwa procesowego strony pozwanej.

Wysokość stawki wynagrodzenia określono na podstawie w § 8 ust. 1 pkt 26 w związku z § 10 ust. 1 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 roku poz. 1800 ze zm.). Wynagrodzenie dla pełnomocnik powoda adwokat K. D. za pomoc prawną świadczona powodowi w postępowaniu apelacyjnym przyznano na podstawie § 14 pkt 26 w zw. z § 16 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 r., poz. 18) przyjmując, że dochodzone roszczenie związane było z warunkami wykonywania rzez powoda kary pozbawiania wolności.

SSA Grzegorz Misina SSA Wiesława Namirska SSA Irena Piotrowska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE