UZASADNIENIE

W dniu 15 lipca 2016 r. powód J. T. wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 100 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi

- od kwoty 45 000 zł od dnia 8 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty;

- od kwoty 55 000 zł od dnia następnego po dniu doręczeniu odpisu pozwu pozwanemu do dniu zapłaty.

Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 14 400,00 zł oraz opłaty skarbowej od udzielonych pełnomocnictw w kwocie 34,00 zł.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż w dniu 21 sierpnia 2011 r. w P. uczestniczył w wypadku, w którym J. W., kierujący swoim pojazdem nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu motocyklowi kierowanemu przez powoda , w wyniku czego doprowadził do zderzenia. Na skutek ww. zdarzenia powód doznał licznych obrażeń ciała, ponadto doszło u niego do pogorszenia stanu zdrowia kardiologicznego. W dacie wypadku pozwany był ubezpieczony w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. ( k. 2-9).

W odpowiedzi na pozew, strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego kwestionując wysokość roszczeń dochodzonych w pozwie.

W uzasadnieniu stanowiska wskazano, iż powód otrzymał już od ubezpieczyciela kwotę zadośćuczynienia w wysokości 40 000 zł adekwatną do stopnia doznanych obrażeń i zaistniałych krzywd. Pozwany wskazał także, iż powód jeszcze przed wypadkiem leczył się kardiologiczne. Późniejsze leczenie w tym obszarze nie było skutkiem wypadku z udziałem powoda, za który odpowiedzialność odszkodowawczą ponosi pozwany. Pozwany wskazał ponadto, iż na poczet zadośćuczynienia związanego z krzywdą, jaką poniósł powód na skutek wypadku należy zaliczyć także kwotę 5 000 zł zasądzoną w wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu VII K 914/13 od sprawcy zdarzenia. W zakresie roszczenia odsetkowego wskazano, iż roszczenie o odsetki na trzy lata przed wytoczeniem powództwa tj. do 15 lipca 2013 r. ( k. 126- 131) uległo przedawnieniu.

W piśmie procesowym, które wpłynęło do Sądu w dniu 5 sierpnia 2017 r. powód rozszerzył powództwo wnosząc o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 160 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi:

- od kwoty 45 000 zł od dnia 8 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty;

- od kwoty 55 000 zł od dnia następnego po dniu doręczeniu odpisu pozwu pozwanemu do dniu zapłaty;

- od kwoty 60 000 zł od dnia następnego po dniu doręczeniu odpisu pisma z rozszerzeniem powództwa pozwanemu do dniu zapłaty;

oraz kwoty 12 120 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dniu doręczeniu odpisu pisma z rozszerzeniem powództwa pozwanemu do dniu zapłaty ( k.347-351).

Na rozprawie w dniu 11 września 2019 r. doręczono pełnomocnikowi pozwanego pismo rozszerzające powództwo ( k. 354).

W piśmie procesowym z dnia 25 września 2019 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa także w rozszerzonym zakresie oraz o zasądzenie kosztów procesu (k .363-365).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód do dnia 21 sierpnia 2011 r. był osobą aktywną o dobrej sprawności fizycznej. Do 2010 r. pracował jako strażak. Z pracy zrezygnował po osiągnięciu wymaganego wieku emerytalnego. Po przejściu na świadczenie emerytalne podjął zatrudnienie jako kierowca. Dysponował także uprawnianiami do obsługi dźwigu. Z posiadanymi kwalifikacjami wiązał swoje dalsze plany zawodowe.

( dowód: historia choroby- k. 149-153; zeznania świadka B. T. nagranie 00:37:09- 00:54:50- płyta k. 185; zeznania świadka D. T. nagranie 00:54:50-01:00:19 płyta k. 185; zeznania świadka J. M. nagranie 01:00:19-01:08:47 płyta k. 185; zeznania powoda nagranie 00:02:52- 00:39:52- płyta k., 00:05:15- 00:33:49 płyta k. 185)

Po ukończeniu służby u powoda zaczęły występować dolegliwości takie jak: szybkie męczenie się, duszności wysiłkowe, kaszel. Po podjętym leczeniu, u powoda zdiagnozowano kardiomopatię rozstrzeniową, napadowe migotanie przedsionków, niewydolność serca II wg (...). Choroba serca znacznie obniżyła kondycję fizyczną powoda.

Powód w okresie od 18 lutego 2010 r. do 24 lutego 2010 r. był hospitalizowany na Oddziale (...) (...) Centrum Medycznego Spółki z .o.o. w P..

Na szybszy postęp stwierdzonych chorób w przyszłości mogły wpłynąć pojawienie się chorób współistniejących, niedokrwistość oraz stosowanie leków przeciwzapalnych.

( dowód: karta informacyjna z dnia 24 lutego 2010 r.- k. 158-159; opinia biegłego kardiologa- k. 319-324; opinia uzupełniająca biegłego kardiologa- k. 356; zeznania świadka B. T. nagranie 00:37:09- 00:54:50- płyta k. 185; zeznania świadka D. T. nagranie 00:54:50-01:00:19 płyta k. 185; zeznania powoda nagranie 00:02:52- 00:39:52- płyta k., 00:05:15- 00:33:49 płyta k. 185)

W dniu 21 sierpnia 2011 r. powód podróżował motocyklem marki K. o nr rej. (...) z miejsca swojego zamieszkania w miejscowości T. do K. . W miejscowości P. J. W., kierując pojazdem marki N. o nr rej. (...) nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu prawidłowo jadącemu motocyklowi kierowanemu przez powoda , w wyniku czego doprowadził do zderzenia.

( dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 29 kwietnia 2015 r., sygn. akt VII K 914/13- k. 13-14; uzasadnienie- k.14- 21; wyrok Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 24 września 2015 r., sygn. akt IV Ka 291/15- k. 22; zeznania powoda nagranie 00:02:52- 00:39:52- płyta k., 00:05:15- 00:33:49 płyta k. 185 )

Bezpośrednio z miejsca wypadku powód został przewieziony do (...) Szpitala (...)w K., gdzie został przekazany na oddział (...) Powód wskutek wypadku doznał obrażeń ciała w postaci: urazu wielonarządowego, wstrząśnienia mózgu, urazu klatki piersiowej ze stłuczeniem płuc i złamaniem łuków żeber III, IV, V prawych, złamania kości udowej prawej, rany dołu podkolanowego prawego, złamania wieloodłamowego nasady bliższej goleni prawej oraz 1/3 dolnej goleni prawej (uraz zmiażdżeniowy podudzia prawego), powikłanego martwicą, anemizacji wtórnej.

W dniu 21 sierpnia 2011 r. u powoda wykonano zabieg operacyjny zespolenia złamania trzonu kości udowej na gwóźdź śródszpikowy, złamanie goleni prawej zespolono płytką (...). Po uzyskaniu stabilizacji stanu zdrowia powód został przekazany na oddział (...) wymienionej placówki. Na powyższym oddziale powód był hospitalizowany przez 3 miesiące do dnia 25 listopada 2011 r. W takcie powyższego leczenia powód był wielokrotnie leczony operacyjnie. W takcie gojenia zmiażdżonego podudzia doszło do powikłań w postaci martwicy skóry i niewydolności nerwu strzałkowego. Koniecznym stało się przeprowadzanie przeszczepu skóry. Stopniowo wdrażano rehabilitację i pionizację powoda. Przy wypisie ze szpitala powód poruszał się wyłącznie przy pomocy kul łokciowych. Powodowi zalecono dalsze leczenie w poradni ortopedycznej, stosowanie środków farmakologicznych oraz zakazano obciążania kończyny dolnej prawej.

( dowód: karta medycznych czynności ratunkowych- k.36; karta leczenia w szpitalnym oddziale ratunkowym- k. 37-38; wynik badania CT- k. 38; karta informacyjna z dnia 24 sierpnia 2011 r. z historią leczenia- k. 39-47; karta informacyjna z dnia 25 listopada 2011 r.- k. 48; skany zdjęć – k. 75-77; opinia uzupełniająca biegłego ortopedy traumatologa P. N. k. 209-214, 247-252; opinia sądowo- lekarska biegłego ortopedy M. G. - k. 270-276; zeznania świadka B. T. nagranie 00:37:09- 00:54:50- płyta k. 185; zeznania świadka D. T. nagranie 00:54:50-01:00:19 płyta k. 185; zeznania powoda nagranie 00:02:52- 00:39:52- płyta k., 00:05:15- 00:33:49 płyta k. 185)

Przy przyjęciu do szpitala powodowi wykonano badanie echokardiograficzne, które potwierdziło występowanie poważnego schorzenia kardiologicznego o małych lub umiarkowanych objawach. Powód był konsultowany kardiologicznie, utrzymano podawane wcześniej leki. Występująca niedokrwistość pokrwotoczna ( negatywnie wpływająca na kondycję serca powoda) niwelowana była przetaczaniem krwi.

( dowód: opinia biegłego kardiologa- k. 319-324)

Po opuszczeniu szpitala powód nie poruszał się samodzielnie. Wymagał pomocy we wszystkich czynnościach dnia codziennego. Żona powoda sprawowała opiekę nad nim w wymiarze 3 godzin dziennie przez okres 10 pierwszych miesięcy, po opuszczeniu szpitala.

We wrześniu 2012 r. powód został skierowany do leczenia sanatoryjnego. Po powrocie, w listopadzie 2012 r. zaczął poruszać się bez kul, wówczas zakres pomocy najbliższych członków rodziny zmniejszył się do 1 godziny dziennie, przed okres 1 roku.

( dowód: opinia sądowo- lekarska biegłego ortopedy M. G. - k. 270-276; zeznania świadka B. T. nagranie 00:37:09- 00:54:50- płyta k. 185; zeznania powoda nagranie 00:02:52- 00:39:52- płyta k., 00:05:15- 00:33:49 płyta k. 185,

W dniu 24 stycznia 2012 r. powód został ponownie przyjęty do (...)Szpitala (...) w K.. Rozpoznano wówczas złamanie w trakcie gojenia z niewydolnością nerwu strzałkowego W dniu 26 stycznia 2012 r. przeprowadzono zabieg operacyjny usunięcia stabilizatora. W dniu 27 stycznia 2012 r. powód został wypisany z zaleceniami chodzenia o kulach oraz dalszego leczenia.

( dowód: karta informacyjna z dnia 27 stycznia 2012 r.- k. 49; dokumentacja medyczna- k. 50; opinia sądowo- lekarska biegłego ortopedy M. G. - k. 270-276;)

Kolejna hospitalizacja miała miejsce w okresie od 12 marca 2012 r. do 16 marca 2012 r. W jej trakcie w dniu 16 marca 2012 r. u powoda przeprowadzono zabieg operacyjny restabilizacji uda gwoździem śródszpikowym z rozwierceniem jamy szpikowej.

( dowód: karta informacyjna z dnia 16 marca 2012 r.- k. 51; dokumentacja medyczna- k. 52; kartoteka przebytych rehabilitacji- 53; opinia sądowo- lekarska biegłego ortopedy M. G. - k. 270-276)

W trakcie kolejnej hospitalizacji na Oddziale (...) (...) Szpitala (...)w K. ( od dnia 28 maja 2012 r. do 1 czerwca 2012 r. ) u powoda rozpoznano złamanie podudzia prawego w trakcie gojenia z przetoką . W dniu 29 maja 2012 r. przeprowadzono zabieg operacyjny usunięcia metalu z końca dalszego kości piszczelowej prawej oraz wycięto przetokę

( dowód: karta informacyjna z dnia 1 czerwca 2012 r.- k. 54; dokumentacja medyczna- k. 55; opinia biegłego ortopedy traumatologa P. N. k. 187-192; opinia sądowo- lekarska biegłego ortopedy M. G. - k. 270-276)

Pomiędzy hospitalizacjami powód był także pod stałą opieką Oddziału (...) (...)Szpitala (...) w K.. W trakcie kolejnych wizyt zalecona chodzenie o kuli ze zwiększającym się obciążeniem.

( dowód: historia leczenia w poradni urazowo – ortopedycznej k. 56-58; opinia sądowo- lekarska biegłego ortopedy M. G. - k. 270-276)

W trakcie wszystkich hospitalizacji powodowi podawano duże ilości leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych. Ból towarzszący powodowi był najsilniejszy w ciągu pierwszego tygodnia od wypadku, następnie systematycznie malał. Wskutek zaistnienia martwicy skóry podudzia prawego, u powoda przeprowadzono zabieg przeszczepu skórnego z uda lewego.

( dowód: opinia sądowo- lekarska biegłego ortopedy M. G. - k. 270-276; opinia biegłego kardiologa- k. 319-324)

W dniu 21 czerwca 2014 trafił na Szpitalny Oddział Ratunkowy z powodu duszności, kaszlu. Powoda umieszczono na Oddziale (...), gdzie przebywał do 25 czerwca 2014 r.

( dowód: karta leczenia w (...) z dnia 21 czerwca 2014 r.- k. 59-60; karta informacyjna z dnia 25 czerwca 2014 r.- k. 61, 160)

Z powodu postępującej niewydolności serca w okresie od 15 lipca 2014 r. do 17 lipca 2014 r. powód był hospitalizowany na Oddziale (...).

(dowód: karta informacyjna z dnia 17 lipca 2014 r.- k. 62, 161; opinia biegłego kardiologa- k. 319-324)

Z powodu dalej postępującej niewydolności krążenia, w okresie od 2 kwietnia 2015 r. do 4 kwietnia 2015 r., od 14 września 2015 r, do 21 września 2015 r., od 19 stycznia 2016 r. do 21 stycznia 2016 r. powód przebywał na Oddziale (...) (...) Centrum Medycznego Spółki z .o.o. w P..

( dowód: karta informacyjna z dnia 7 kwietnia 2015 r. - k. 63-64, 162-163; karta informacyjna z dnia 21 września 2015 r. - k. 65-66, 164-165; karta konsultacyjna- k. 67; karta informacyjna z dnia 21 stycznia 2016 r.- k. 69-70; zeznania świadka B. T. nagranie 00:37:09- 00:54:50- płyta k. 185; zeznania powoda nagranie 00:02:52- 00:39:52- płyta k., 00:05:15- 00:33:49 płyta k. 185, )

W okresie od 2 marca 2016 r. do 8 marca 2016 r. na Oddziale (...) Szpitala (...) w P., i w okresie od 30 listopada 2016 r. do 6 grudnia 2016 r. Oddziale (...) Szpitala (...) w P. u powoda zastosowano kardiowerter- defibrylator, następnie doszczepiono elektrodę synchronizującą.

( dowód: karta informacyjna z dnia 8 marca 2016 r. - k. 71-73; pismo- k. 74; karta informacyjna z dnia 6 grudnia 2016 r. - k. 166-167; opinia biegłego kardiologa- k. 319-324;)

Powód był także pod stałą opieką poradni ogólnej.

( dowód: historia choroby - k. 153-157)

Oprócz odczuwanego przez powoda bólu, którego zakres był znaczny i cierpienia fizycznego powodowi doskwierało także cierpnie psychiczne. Powodowi towarzyszył strach, niepokój, lęk. Powód przez cały okres pierwszej hospitalizacji obawiał się amputacji nogi, która mu groziła. Informacje o uratowaniu nogi uzyskał dopiero przy wypisywaniu ze szpitala.

Do chwili obecnej powodowi towarzyszy lęk o przyszłość swoją i rodziny. Przechodząc na emeryturę, bezpośrednio po uzyskaniu do tego uprawnień wynikających ze służby w charakterze strażaka, powód miała nadzieję podjąć dodatkowe zatrudnienie w tym celu m.in. ukończył kursy obsługi dźwigu. Pomimo kwalifikacji nie może podjąć zatrudnienia. Powód nie korzystał z pomocy psychologa. W dalszym ciągu jest osobą nerwową, drażliwą.

( dowód: zeznania świadka B. T. nagranie 00:37:09- 00:54:50- płyta k. 185; zeznania powoda nagranie 00:02:52- 00:39:52- płyta k., 00:05:15- 00:33:49 płyta k. 185)

Pismem z dnia 22 września 2011 r. powód zgłosił szkodę ubezpieczycielowi domagając się przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego i wypłacenia na jego rzecz zadośćuczynienia.

( dowód: pismo k. 23-24)

Pismem z dnia 25 października 2011 r. powód wniósł do ubezpieczyciela o wypłacenia na jego rzecz zadośćuczynienia w wysokości 65 000 zł oraz odszkodowania w kwocie 3 000 zł tytułem zwrotu kosztów sprawowanej nad powodem opieki oraz 900 zł tytułem zwrotu kosztów specjalnej diety.

( dowód: pismo- k. 25)

Pismem z dnia 11 grudnia 2011 r. powód wniósł do ubezpieczyciela o wypłacenia na jego zadośćuczynienia w wysokości 85 000 zł .

( dowód: pismo –k. 26)

Pismami z dnia 11 kwietnia, 24 maja 2012 r., 26 czerwca 2012 powód wniósł do ubezpieczyciela o wypłacenia na jego kwot odpowiednio 3 919, 90 zł; 625, 21 zł; 292,53 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu do placówek medycznych oraz 437,64 zł tytułem kosztów leczenia.

( dowód: pismo- k. 29-30, 31, 33)

Pozwany początkował odmawiał wypłaty zadośćuczynienia i odszkodowania. Pismem z dnia 26 listopada 2015 r. r. pozwany przyznał na rzecz powoda kwotę 40 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Pozwany dokonał ponadto zwrotu na rzecz powoda kosztów leczenia w wysokości 437,64 zł; kosztów dojazdów do placówek medycznych w wysokości 1849,50 zł oraz kosztów opieki w wysokości 3000 zł.

( dowód: korespondencja k. 27-28,32, 34-35; dokumentacja sporządzona w toku postępowania likwidacyjnego- k. 137- 144)

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 29 kwietnia 2015 r. wydanym w sprawie sygn. akt VII K 914/13, utrzymanym w mocy wyrokiem Sadu Okręgowego w Kaliszu z dnia 24 września 2015 r. sygn. akt IV Ka 291/15 J. W. został skazany za popełnienie przestępstwa wypełniające dyspozycję art. 177 § 2 k.k.. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby lat 3. Ponadto na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzeczono od niego na rzecz powoda nawiązkę w kwocie 5 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Kierowany przez J. W. pojazd, w dniu zdarzenia był objęty ochroną ubezpieczeniową z tytułu odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń.

( dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 29 kwietnia 2015 r., sygn. akt VII K 914/13- k. 13-14; uzasadnienie- k.14- 21; wyrok Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 24 września 2015 r., sygn. akt IV Ka 291/15- k. 22; odpis KRS pozwanego- k. 133- 136; dokumentacja sporządzona w toku postępowania likwidacyjnego- k. 137- 144 )

Powód J. T. ma 50 lat, wykształcenie średnie, z zawodu strażak, otrzymuje emeryturę policyjna w wysokości 3 579 zł. Jest właścicielem gospodarstwa rolnego o powierzchni 7,38 ha. Powód ma orzeczoną całkowitą niezdolność do pracy, zakwalifikowaną do I grupy inwalidzkiej. Powód aktualnie nie wymaga pomocy osób trzecich. Noga i jej sprawność nie powróciły do stanu sprzed wypadku. Powód ma ograniczone ruchy w stopie i kolanie. W dalszym ciągu uskarża się na ból nóg, drętwienie. Według prognoz lekarskich za około 5-10 lat u powoda trzeba będzie założyć protezę kolana. Na nogach powoda pozostały liczne blizny. Nad kostką boczną prawą blizna o długości 13 cm, na udzie lewym rozległa blizna o wymiarach 25 na 20 cm ( po przeszczepie skóry). Z ich powodu powód unika odsłaniania nóg.

( dowód: decyzja – k. 98; orzeczenie- k. 168- 171; opinia sądowo- lekarska biegłego ortopedy M. G. - k. 270-276; płyty CD z badaniami obrazowymi- k. 278 zeznania świadka B. T. nagranie 00:37:09- 00:54:50- płyta k. 185; zeznania świadka D. T. nagranie 00:54:50-01:00:19 płyta k. 185; zeznania świadka J. M. nagranie 01:00:19-01:08:47 płyta k. 185; zeznania powoda nagranie 00:02:52- 00:39:52- płyta k., 00:05:15- 00:33:49 płyta k. 185)

Przebyte urazy oraz proces ich leczenia pogłębił występującą u powoda chorobę serca, która aktualnie jest głównym schorzeniem z powodu którego powód odczuwa znaczny dolegliwości. Powód szybko się męczy, nawet przy niewielkich aktywnościach takich jak wchodzenie po schodach czy nawet mówienie. Jest zakwalifikowany do przeszczepu serca. Na co dzień celem zniwelowania opuchnięć stosuje skarpetki ortopedyczne. Rokowania w związku z występującą u powoda chorobą serca są złe.

Uszczerbek w zakresie uszkodzeń klatki piersiowej i ich następstw został oceniony przez biegłego kardiologa na 30 %, w tym 10% uszkodzenie 2 żeber; uszkodzenie płuc i opłucnej- 10 % oraz 20 % uszkodzenie serca i osierdzia. Uszczerbek ma charakter stały.

( dowód: pinia biegłego kardiologa- k. 319-324; opinia uzupełniająca biegłego kardiologa- k. 356; opinia uzupełniająca biegłego kardiologa- k. 368-369; zeznania świadka B. T. nagranie 00:37:09- 00:54:50- płyta k. 185; zeznania świadka D. T. nagranie 00:54:50-01:00:19 płyta k. 185; zeznania świadka J. M. nagranie 01:00:19-01:08:47 płyta k. 185; zeznania powoda nagranie 00:02:52- 00:39:52- płyta k., 00:05:15- 00:33:49 płyta k. 185)

Powód porusza bez zaopatrzenia ortopedycznego, jednakże jego chód jest niepoprawny- utykający. Prawa kończyna dolna jest krótsza o ok 2 cm. Krótsza noga i związane z tym nieprawidłowe poruszanie się wywołało schorzenia kręgosłupa. Ponadto u powoda występują zachwiania równowagi, kilka razy się przewrócił. U powoda pojawiły się także problemy z tarczycą.

Uszczerbek w zakresie urazu ortopedycznego został oceniony na 55 %, w tym 10% za następstwa złamania uda prawego; 5% za blizny pooperacyjne uda lewego; 25% za następstwa złamania kości podudzia prawego; 20% za następstwa urazu tkanek miękkich. Uszczerbek ma charakter trwały.

( dowód: opinia biegłego ortopedy traumatologa P. N. k. 187-192; opinia uzupełniająca biegłego ortopedy traumatologa P. N. k. 209-214; badanie lekarskie ortopedyczne- k. 215; opinia uzupełniająca biegłego ortopedy traumatologa P. N. k. 229-234, 247-252; opinia sądowo- lekarska biegłego ortopedy M. G. - k. 270-276; płyty CD z badaniami obrazowymi- k. 278; opinia uzupełaniająca M. G.- k. 296)

Sąd dokonał następującej oceny dowodów:

Z punktu widzenia ustalenia stanu zdrowia fizycznego, w tym urazów ortopedycznych i stanu zdrowia kardiologicznego powoda oraz rozmiaru krzywdy jaki towarzyszył mu w procesie leczenia przydatne dla rozstrzygnięcia w sprawie były opinie biegłych ortopedy traumatologa P. N., ortopedy M. G. oraz biegłej kardiolog B. W..

Sąd w pełni podziela wnioski opinii i ich argumentację, uznając tę opinie zarówno główne, jak i uzupełaniające za w pełni wiarygodne i przydatne dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy. Biegli sporządzili opinie na podstawie dokumentacji lekarskiej, danych z akt sprawy oraz swojej wiedzy i doświadczenia zawodowego.

Biegli w poszczególnych opiniach udzielili odpowiedzi na wszystkie postawione w tezach dowodowych pytania, sformułowania zawarte w treści opinii pozwalają na zrozumienie wyrażonych w nich ocen i poglądów oraz sposobu dochodzenia do nich. Wnioski końcowe opinii są zwięzłe, precyzyjne i logiczne, znajdują oparcie w przeprowadzonych przez biegłych badaniach i nie budzą zastrzeżeń, co do ich trafności w porównaniu z podanym w opiniach materiałem badawczym.

W zakresie przyjętej wartości uszczerbku ortopedycznego powoda sąd wziął pod uwagę opinie biegłego M. G.. Zarówno biegły P. N. jak i biegły M. G. procentowy wymiar uszczerbku na zdrowiu ustalony u powoda określili stosownie do obowiązującego załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (t.j. Dz.U. Nr 234, poz. 1974 ze zm.).

Przedmiotowy załącznik obejmuje wyszczególnienie urazy czy zaburzenia i możliwą wysokość uszczerbku w razie ich zaistnienia. Biegły M. G. był w swoich konkluzjach bardziej przekonujący i szczegółowy, a przyjęty do wyceny uszczerbku zakres uszkodzeń korespondował z całą zgromadzoną w toku postępowania dokumentacją medyczną powoda.

Biegła kardiolog w sposób fachowy i logiczny uzasadniła z kolei konsekwencje zaistniałych u powoda obrażeń i ich wpływ na obecne funkcjonowanie powoda, w tym w szczególności istniejących u powoda chorób serca. Biegła wskazała, iż wskutek obrażeń ciała doznanych przez powoda i związanych z tym koniecznością przyjmowania leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych oraz utrzymującej się niedokrwistości u powoda doszło do przyspieszenia rozwoju występującej u niego choroby serca.

Konkludując stwierdzić należy, iż wszystkie opinie biegłych ze względu na ich poziom, fachowość, stanowczość wniosków oraz ich umotywowanie zasługuje na pozytywne uznanie wartości rozumowania zawartego w opiniach.

Sąd zważył:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie co do zasady jak i w przeważającej części co do wysokości.

Okolicznością bezsporną w przedmiotowej sprawie jest fakt, że strona pozwana jest zobowiązana wobec powoda do naprawienia szkody w związku z uszczerbkiem na zdrowiu, który wystąpił u niego w wyniku doznanych przez niego obrażeń ciała wskutek wypadku drogowego, za skutki którego odpowiada gwarancyjnie pozwany.

Źródłem krzywdy powoda, jest wypadek jaki miał miejsce w dniu 21 sierpnia 2011 r., którego sprawcą był J. W., którego pojazd, w dniu zdarzenia był objęty ochroną ubezpieczeniową z tytułu odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń.

Odpowiedzialność posiadacza pojazdu mechanicznego określa przepis art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c. (odpowiedzialność ponosi samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody). Szkoda musi być wyrządzona przez ruch mechanicznego środka komunikacji. Art. 436 k.c. nie reguluje samodzielnie wszystkich zasad odpowiedzialności samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji poruszającego się za pomocą sił przyrody. W tym względzie odsyła do reguł odpowiedzialności prowadzącego na własny rachunek przedsiębiorstwo (art. 435 § 1 k.c.). Wiąże się to tym samym z przyjęciem zasady ryzyka jako podstawy odpowiedzialności. Stąd czyn sprawcy zdarzenia, jak i wtórnie odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń oceniane winny być właśnie na zasadzie ryzyka.

Zgodnie z przepisem art. 822 § 1 i 4 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Odpowiedzialność pozwanego wynika zatem zarówno wprost z cytowanego przepisu art. 822 § 4 k.c., jak i z przepisu art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 2214) zgodnie z którym z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Przyjęcie zasady odpowiedzialności na podstawie ryzyka powoduje, że wyłączenie takiej odpowiedzialności możliwe byłoby tylko przy wykazaniu okoliczności egzoneracyjnych.

Pozwany nie powołał powyższych okoliczności, uznając swoja odpowiedzialność gwarancyjną w związku z łączącą go ze sprawcą wypadku umową ubezpieczenia.

Zgodnie z treścią art. z art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zadośćuczynienie określane na podstawie art. 444 § 1 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c. winno mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, czyli przede wszystkim złagodzić cierpienia doznane przez poszkodowanego w wyniku czynu niedozwolonego. Obejmuje ono cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, polegające na ujemnych uczuciach przeżywanych w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała czy rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia czy wyłączenia z normalnego życia.

Strona pozwana uznała swą odpowiedzialność odszkodowawczą względem powoda w zakresie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę i przyznała mu kwotę 40 000 zł. Ponadto powodowi wypłacono odszkodowanie w wysokości 3 000 zł tytułem opieki osób trzecich, kwotę 437, 64 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia; kwotę 1 849, 50 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu.

W ocenie Sądu wypłacona kwota zadośćuczynienia i odszkodowania nie jest adekwatna do doznanych przez powoda krzywd i cierpień w związku z wypadkiem, w którym uczestniczył oraz do zakresu pomocy jaka była na jego rzecz świadczona w związku z niezdolnością do samodzielnego funkcjonowania.

Wysokość zadośćuczynienia nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać wartość ekonomicznie odczuwalną.

Mimo, iż przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, toteż należy wziąć pod uwagę kryteria wypracowane przez judykaturę.

Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, iż wysokość zadośćuczynienia uzależniona jest od całokształtu ujawnionych okoliczności, w szczególności od czasu trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałości skutków wypadku, okresu trwania objawów chorobowych i ich nasilenia, wieku poszkodowanego. Istotnymi kryteriami przy ustalaniu odpowiedniej sumy zadośćuczynienia jest także rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość, konsekwencje uszczerbku na zdrowiu poszkodowanego w życiu osobistym i społecznym oraz stopień winy sprawcy (wyrok SN z dnia 20 kwietnia 2006 r., IV CSK 99/05, LEX nr 198509; wyrok SN z dnia 9 listopada 2007 r., V CSK 245/07, OSNC-ZD 2008r., z. 4, poz. 95). W

Przesłankę określającą wysokość zadośćuczynienia jest nadto utrata perspektyw na przyszłość oraz towarzyszące jej poczucie bezradności powodowanej koniecznością korzystania z opieki innych osób oraz nieprzydatności społecznej.

W wyniku wypadku powód doznał obrażeń ciała, których proces intensywnego leczenia w szpitalu trwał 3 miesięcy. W okresie hospitalizacji powód był poddany licznym zabiegom operacyjnym, których celem było ratowanie nogi przed amputacją. Powodowi towarzyszył silny ból, który w mniejszej skali pojawia się u niego do dziś. W okresie pierwszej hospitalizacji powód był nieprzerwanie unieruchomiony. Swoboda jego ruchów była ograniczona do minimum.

W tym czasie powód przy wykonywaniu wszystkich czynności musiał korzystać z pomocy żony. Wymieniona opiekowała się nim, pielęgnowała go, podawała mu posiłki.

Po tym okresie powód musiał poddać się rehabilitacji, w ramach której najpierw był poddawany stopniowej pionizacji ,a następnie powoli wracał do samodzielnego poruszania się, przy czym pełnej sprawności w tym zakresie nie uzyskał do tej chwili. Obecnie jakkolwiek nie musi poruszać przy asyście kul, to jego chód jest nieprawidłowy- szybko się męczy, jego stopa i kolano nie zginają się. Trudności w poruszaniu i duszności są przy tym także wynikiem choroby serca jak pogłębiła się u powoda wskutek zaistniałych obrażeń ciała. W procesie leczenia u powoda musiały być bowiem stosowane leki przeciwbólowe i przeciwzapalne, które znacznie przyspieszają proces zdiagnozowanej u powoda jeszcze przed wypadkiem kardiomopati rozstrzeniowej. Powód oczekuje na przeszczep serca, rokowania co do stanu jego zdrowia są niepomyślne.

Poza cierpieniem fizycznym powodowi doskwierało ponadto cierpienie psychiczne i to zarówno w okresie po wypadku, jak i później. Powód nie korzystał wprawdzie z opieki psychologa czy psychiatry, jednakże wskutek wypadku znacznie się zmienił. Stał się człowiekiem bardziej nerwowym, statycznym , pozbawionym możliwości działania.

Dotychczas był natomiast osobą aktywną, w pełni samodzielną, która miała swoje plany i marzenia. Wypadek, który przydarzył się powodowi w relatywnie młodym wieku zmienił jego dotychczasowe życie wywołując u powoda lęk i strach nie tylko dotyczący przyszłości i stanu jej zdrowia, ale i związany z prostymi czynnościami dnia codziennego.

Z powyższych względów oraz mając na uwadze opinie biegłych ortopedy M. G. oraz kardiologa B. W. którzy stwierdzili, iż łączny uszczerbek na zdrowiu powoda wynikający z opinii wynosi ok 85 % należne mu z tego tytułu zadośćuczynienie winno zdaniem Sądu wynosić 180 000 zł.

Ustalając wysokość zasądzanego zadośćuczynienia Sąd wziął ponadto pod uwagę kwoty przyznawanych zadośćuczynień w podobnych sprawach.

W orzecznictwie coraz częściej pojawia się bowiem tendencja, z jaką strony postępowania i same sądy odwołują się do procentowych rozmiarów uszczerbku na zdrowiu oraz kwot pieniężnych, które powinny – w ich ocenie – odpowiadać procentowemu uszczerbkowi na zdrowiu. Powyższą tendencje uznaje się w doktrynie, co do zasady za trafną. Zasadnie wskazuje się bowiem na samodzielny charakter uszczerbku na zdrowiu jako krzywdy domagającej się odrębnej kompensacji. Wyraźne stanowisko sądu orzekającego w sprawie o zadośćuczynienie w kwestii zastosowania przelicznika posiada również doniosłe znaczenie w zakresie pewności prawa, umożliwiając zestawienie rozpoznawanej sprawy z innymi, w których rozmiar uszczerbku na zdrowiu był zbliżony. Nie chodzi oczywiście o określenie sztywnego taryfikatora uszczerbków na zdrowiu, jak zwykli przyjmować krytycy tej koncepcji, lecz o wyznaczenie granic sędziowskiej swobody decyzyjnej, a zwłaszcza minimalnych kwot, które powinny przysługiwać poszkodowanemu za każdy procent doświadczanego uszczerbku na zdrowiu (por. Mikołaj Wild, Wysokość zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w orzecznictwie sądów w latach 2010 – 2011 – analiza empiryczna, Instytut Wymiaru Sprawiedliwości. Prawo w działaniu. Sprawy cywilne 15/2013, s. 272-273 i podane tam orzecznictwo sądów apelacyjnych) Orzecznictwo sądów okręgowych oscyluje zazwyczaj wokół kwoty 4 000 zł za 1% inwalidztwa , a w niektórych przypadkach kwota ta sięga nawet kwoty 10.000 zł za 1% uszczerbku na zdrowiu. Należy tez pamiętać, że stopa życiowa poszkodowanego nie ma wpływu na wysokość zadośćuczynienia, nie może też kwota ta być ograniczana przez tzw. przeciętną stopę życiowa społeczeństwa, co było lansowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego w latach siedemdziesiątych XX wieku (por. wyrok S.A. w Poznaniu z dnia 27 kwietnia 2011 r., I A Ca 298/11 i stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z 17 września 2010 r., II CSK 94/10).

Sąd przyznaną wysokość zadośćuczynienia obniżył o kwotę 40 000 zł wypłaconą powodowi z tytułu zadośćuczynienia w toku postępowania likwidacyjnego i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 140 000 zł tytułem zadośćuczynienia.

W pozostałej części żądanie z tego tytułu, uznane za nadmierne, podlega oddaleniu. Zasądzenie kwoty wyższej nie wyczerpywałoby przesłanki rozważenia aktualnych stosunków społecznych i prowadziłoby, zdaniem Sądu, do nadmiernego wzbogacenia powoda.

Analizując materiał dowodowy zgromadzony w toku postępowania, Sąd doszedł do przekonania, iż zgodnie z dyspozycją art. 444 § 1 k.c. powodowi należy się także odszkodowanie obejmujące koszt sprawowania nad nim osobistej opieki świadczonej przez żonę powoda w wymiarze ok 3 h dziennie przez okres pierwszych 10 miesięcy i przez 1 godzinę przez następny rok.

W postępowaniu cywilnym obowiązuje generalna zasada, iż inicjatywa dowodowa należy do stron. W myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zgodnie z treścią art. 232 k.p.c. zdanie 1 k.p.c. dotyczącym procesowego aspektu zasady rozkładu ciężaru dowodu, strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Stosownie do powyższego wykazano, iż stan zdrowia powoda i utrzymujący się u niego przez okres pierwszego roku brak samodzielności był tak duży , iż wymagał udziału osób trzecich. W tym czasie powód przy wykonywaniu wszystkich czynności musiał korzystać z pomocy żony. Wymieniona opiekowała się nim, pomagała mu.

Jako uzasadnioną uznana także zaproponowaną stawkę za jedną godzinę sprawowanej opieki. Sprawowana na rzecz powoda opieka była pomocą świadczoną przez osobę najbliższą, które w związku z jej udzielaniem nie musiała nadmiernie reorganizować swojego życia. Z tej przyczyny stawka 12 zł jest adekwatna do stopnia świadczonej pomocy i kwalifikacji opiekuna.

Z powyższych przyczyn Sąd do wyliczenia odszkodowania przyjął okres 660 dni, które pomnożył przez ilość świadczonej w danym dniu pomocy i przez kwotę 12 zł (300 dni x 3 h x 12 zł = 10 800 zł+ 360 dni x 1 h x 12 zł= 4 320 zł ).

Ustalonej kwoty Sąd nie obniżył o kwotę 3 000 zł wypłaconą powodowi w toku postępowania likwidacyjnego, bowiem dotyczyła ona pierwszego okresu opieki nad powodem, który nie był objęty przedmiotowym żądaniem.

Uwzględnieniu nie podlegał ponadto zarzut pozwanego o ograniczeniu kwoty dochodzonego od niego przez ubezpieczyciela roszczenia o nawiązkę jaka została orzeczona na jego rzecz w wyroku karnym.

Nawiązka przyznana na podstawie art. 46 k.k., w wyroku karnym z dnia 29 kwietnia 2015 r., stanowiła, według ustawy karnej obowiązującej do dnia 1 lipca 2015 r. środek karny nie stanowi zdaniem Sądu elementu zadośćuczynienia za krzywdę.

Orzeczona nawiązka jako środek karny, a nie obecnie występujący środek kompensacyjny, ma wyłącznie penalny charakter, którego celem jest przede wszystkim ukaranie sprawcy i wywarcie odpowiednich skutków w zakresie prewencji szczególnej (wobec sprawcy) i ogólnej (wobec ogółu społeczeństwa). Powyższe implikuje niemożność jego zaliczenia co do zasady na poczet należnego odszkodowania (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 21 grudnia 2006 roku, III CZP 129/06, OSNC z 2007 roku, Nr 10, poz. 151; wyroku z dnia 20 lutego 1973 roku, II CR 11/73; postanowieniu 7 sędziów z dnia 24 lutego 2006 roku, III CZP 95/05, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2008 roku, II CSK 456/07, OSNC z 2009 roku, Nr 5, poz. 74, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2009 roku, IV CSK 386/08).

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 2214) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku - szkodzie (art. 817 § 1 k.c.).

Mając na uwadze, iż powód ostateczne stanowisko co do zgłoszonego w toku postępowania likwidacyjnego roszczenia wyraził w piśmie z dnia 7 grudnia 2011 r. Za datę początkową, od której naliczone zostały odsetki w przypadku kwoty zadośćuczynienia pierwotnie żądanego przyjęto pierwszy dzień następujący po upływie 30 dni od chwili zgłoszenia szkody tj. 8 stycznia 2012 r. Od tego dnia pozwany pozostaje bowiem w zwłoce z zapłatą zadośćuczynienia. Co do dalszego żądania: w zakresie kwoty 55 00 zł pierwotnie żądanej w pozwie odsetki naliczono od pierwszego dnia następującego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu tj. od dnia 22 listopada 2016 r., a zakresie rozszerzonej części powództwa od dnia 12 września 2019 r. tj. od pierwszego dnia następującego po dniu, w którym odbyła się rozprawa, na której doręczono pełnomocnikowi pozwanego pisma rozszerzającego powództwo ( k.354).

Od tej samej daty i w oparciu o te same zasady naliczono także odsetki od przyznanego odszkodowania.

Sąd uwzględniając żądanie odsetkowe, w części dotyczącej kwoty 45 000 zł zastosował przepis art. 481 § 2 k.c. uwzględniając jego nowe brzmienie od 1 stycznia 2016 r. (art. 2 ust. 2a ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw – Dz.U. z 2015 r., poz. 1830) i wobec tego konieczne było zróżnicowanie nomenklatury w stosunku do żądanych w pozwie odsetek i zasądzenie odsetek ustawowych od dnia 6 czerwca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetek za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

Wbrew twierdzeniom strony pozwanej odsetki nie przedawniły się.

Odsetki są świadczeniem ubocznym, zależnym od istnienia i wymagalności długu pieniężnego, jednakże gdy powstaną, uzyskują byt samoistny.

Ustawą z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 1104), która weszła w życie w dniu 9 lipca 2018 r. zmieniony został art. 118, który w aktualnym brzmieniu stanowi, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

Roszczenie powoda powstało przed wejściem w życie przedmiotowej nowelizacji i wg dotychczasowych zasad nie uległo przedawnieniu, zatem zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 cytowanej ustawy nowelizującej stosuje się do nich, od dnia wejścia w życie ustawy nowelizującej przepisy kodeksu cywilnego w brzmieniu nadanym tą ustawą.

Roszczenie główne, w zakresie pierwotnie zgłoszonej kwoty, stało się wymagalne w dniu 8 stycznia 2012 r.

Strony wymieniały jednakże po tej dacie pisma zmierzające do zakończenia postępowania likwidacyjnego, które każdorazowo przerywały bieg terminu przedawnienia.

Ostatnia aktywność pozwanego w procesie likwidacyjnym szkody miała miejsce w dniu 26 listopada 2015 r., od tego momentu wobec niezrealizowania całości dochodzonego roszczenia pozwany zaczął ostatecznie pozostawać w zwłoce, a swój bieg rozpoczął 3-letni termin przedawnienia roszczenia odsetkowego.

Przed upływem terminu przedawnienia, jego bieg został przerwany.

W dniu 15 lipca 2016 r. powód złożył pozew.

Zgonie z treścią art. 123 § 1 pkt. 1 k.p.c. czynnością przerywającą bieg przedawnienia jest każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia.

O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. rozdzielając je stosunkowo pomiędzy stronami. Roszczenie uwzględniono w 88 %, zatem w proporcji 88 do 22 % sąd podzielił sumę kosztów obu stron.

Na wysokość kosztów złożyła się uiszczona przez częściowo zwolnionego od kosztów powoda opłata od pozwu w wysokości 1 500 zł oraz kwoty po 14 400 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego ustalone w podwójnej stawce na podstawie § 2 pkt. 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800), w brzmieniu obwiązującym do dnia 27 października 2016 r.

W oparciu o te same zasady sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Kaliszu kwotę 10 187,55 zł tytułem nieuiszczonej części kosztów sądowych obejmujących opłatę od pozwu, w uwzględnionej części powództwa, oraz wydatki ( w tym samym zakresie ) związane z opiniami biegłych ortopedów oraz kardiologa.

Sędzia Małgorzata Pilarczyk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE