Sygn. akt: I C 1445/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 marca 2021 r.

Sąd Rejonowy w Krośnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSR Halina Sekuła

Protokolant:

Aneta Rodak

po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2021 r. w Krośnie

na rozprawie

sprawy z powództwa D. S.

przeciwko (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę kwoty 6.181 zł

I.  Zasądza od pozwanego (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą
w W. na rzecz powódki D. S. kwotę 6.181 zł (słownie: sześć tysięcy sto osiemdziesiąt jeden złotych) tyt. zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 marca 2021 roku do dnia zapłaty

II.  Nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) Towarzystwo (...) S.A.
z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sąd Rejonowy w Krośnie kwotę 654,25 zł (słownie: sześćset pięćdziesiąt cztery złote 25/100) tyt. brakującej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłych

III.  Zasądza od pozwanego (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą
w W. na rzecz powódki D. S. kwotę 2.727 zł (słownie: dwa tysiące siedemset dwadzieścia siedem złotych) tyt. zwrotu kosztów postępowania

Sędzia:

Sygn. akt I C 1445/18

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 25 marca 2021 r.

Powódka D. S. domagała się zasądzenia od strony pozwanej (...) Towarzystwo (...) SA z siedzibą w W. kwoty 6.181,00 zł. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty licząc oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania w sprawie wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w dniu 27 lutego 2018 r. uległa wypadkowi komunikacyjnemu, spowodowanemu przez kierowcę ubezpieczonego od OC u pozwanego. Wskutek wypadku powódka doznała obrażeń ciała szczegółowo opisanych w załączonej dokumentacji lekarskiej. Obrażenia ciała, przeprowadzone leczenie przesadzają, że powódka doznała co najmniej długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, uzasadniającego żądaną kwotę tytułem zadośćuczynienia po myśli przepisu art. 445 § 1 kc. Pozwany po zgłoszeniu szkody i wezwaniu do zapłaty ustalił kwotę odszkodowania na kwotę 1.819,00 zł. Powódka zważywszy na powyższy wskazany uszczerbek na zdrowiu, leczenie, przeżycia związane z wypadkiem, uznaje dalszą kwotę 6.181,00 zł. tytułem odszkodowania za przystającą do przesłanek z art. 445 § 1 kc, co daje łączną kwotę odszkodowania w wysokości 8.000,00 zł.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów procesu z uwzględnieniem zastępstwa procesowego (k. 21-25).

W uzasadnieniu wskazała, że na etapie postępowania likwidacyjnego przyznała powódce kwotę 1.819,00 zł. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, ból i cierpienie. W pozostałym zakresie pozwana zaprzecza, aby była zobowiązana do zapłaty kwoty zadośćuczynienia i odszkodowania ponad kwotę przyznaną na etapie postępowania likwidacyjnego. Podniosła, że karta informacyjna przedłożona przez powódkę pozostaje w przeważającej części nieczytelna, jednak wskazać należy, iż z uwagi na datę dokumentu, opisującego wizytę mającą miejsce ponad m-c po zdarzeniu, jego treść nie ma dla przedmiotowej sprawy istotnego znaczenia. Pozwana zaznaczyła, że dalsze skargi i dolegliwości zgłaszane przez powódkę mają charakter jedynie subiektywny. Przedłożona dokumentacja medyczna jest skromna i nie daje podstaw do przyznania kwoty ponad wypłacona na etapie likwidacji szkody. Złączona do pozwu dokumentacja medyczna była już przedmiotem analizy na etapie postępowania likwidacyjnego. Powódka nie udowodniła także, że przedmiotowe zdarzenie wpłynęło na jej zdrowie psychiczne. Roszczenie zatem należy uznać za nieudowodnione.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 lutego 2018 r. powódka D. S. brała udział z zdarzeniu drogowym, które miało miejsce w miejscowości J.. Będąc kierowcą samochodu osobowego na łuku drogi została najechana przez inny samochód. W chwili zdarzenia powódka miała zapięte pasy bezpieczeństwa. Po wypadku poszkodowana odczuła silny ból w okolicy kręgosłupa szyjnego oraz piersiowego. Z miejsca wypadku D. S. została zabrana przez Pogotowie (...) na Szpitalny Oddział Ratunkowy Wojewódzkiego Szpitala (...) w K.. Po wykonaniu badań obrazowych (RTG kręgosłupa oraz TK głowy), przeprowadzonej konsultacji neurologicznej oraz chirurgicznej, powódka została wypisana do domu z zaleceniem noszenia kołnierza ortopedycznego szyjnego oraz kontroli w Poradni Neurologicznej oraz Chirurgicznej. Powódce zostały przepisane również leki przeciwbólowe. Po wypadku poszkodowana odczuwała dolegliwości bólowe ze strony kręgosłupa szyjnego oraz potylicy, utrzymywały się również dolegliwości bólowe pleców. Powódka uczęszczała na wizyty lekarskie do neurologa (do maja 2018 r.) i chirurga (ostatnia wizyta 04.04.2018 r.). Z uwagi na utrzymujące się dolegliwości bólowe głowy D. S. ponownie wykonano TK głowy oraz EEG – karta informacyjna z (...) w K. z dnia 10.04.2018 r. Badaniami tymi nie stwierdzono zmian pourazowych patologicznych.

W chwili obecnej powódka odczuwa bóle karku przy dłuższym siedzeniu oraz częstsze bóle głowy, które miała przed wypadkiem, a były to dolegliwości związane ze zmianami pogoda. Po wypadku poszkodowana stała się bardziej nerwowa. W 2009 r. powódka przebyła uraz głowy z następową trepanacją czaszki. Po wypadku była na zwolnieniu lekarskim do 04.04.2018 r., przebyła rehabilitację ambulatoryjną. W chwili obecnej porusza się sprawnie.

Biegły neurolog rozpoznał u powódki niedomogę bólową kręgosłupa szyjnego po przebytym urazie skrętnym kręgosłupa - § 94a 5% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r. Biegły podał, że w zakresie subiektywnych dolegliwości bólowych kręgosłupa piersiowego po przebytym urazie, u poszkodowanej nie wystąpił uszczerbek na zdrowiu. Zgłaszane przez powódkę bóle głowy mają związek z urazem z 2009 r. Po przebytym urazie dolegliwości o większym nasileniu utrzymywały się przez okres około miesiąca z tendencją do zmniejszania objawów. Stwierdzone dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego mają bezpośrednią przyczynę po przebytym wypadku w dniu 27.02.2018 r. Przebyty uraz nie powinien spowodować negatywnych konsekwencji zdrowotnych u powódki. Powódka wymaga przeprowadzenia kompleksowej rehabilitacji w związku z dolegliwościami bólowymi kręgosłupa szyjnego.

Biegły chirurg stwierdził u poszkodowanej jako wynik wypadku uraz głowy w postaci stłuczenia głowy, co zostało potwierdzone badaniem tomograficznym głowy, w którym nie stwierdzono zmian pourazowych w postaci krwiaków środczaszkowych i złamań kości czaszki; uraz kręgosłupa szyjnego w postaci stłuczenia i skręcenia, który skutkował przewlekłym zespołem bólowym oraz uraz kręgosłupa piersiowego w postaci stłuczenia. Podał, że obrażenia jakich doznała powódka podczas wypadku doprowadziły do długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, który został określony przez biegłego z zakresu neurologii. Dotyczyło to głownie obrażeń z zakresu kręgosłupa szyjnego, inne obrażenia nie miały trwałych lub długotrwałych skutków.

Powódka w pierwszym okresie po wypadku przez okres jednego miesiąca odczuwała silne dolegliwości bólowe głównie spowodowane obrażeniami kręgosłupa – w skali (...) biegły ocenił je na 4. W tym okresie wymagała okresowo opieki np. podczas przejazdów na wizyty lekarskie, ze względu na konieczność noszenia gorsetu ortopedycznego. Następnie przez okres 1 miesiąca odczuwała dolegliwości bólowe kręgosłupa oraz głowy o mniejszym nasileniu – 3 w skali (...). Dalej przez okres leczenia do 04.04.2018 r. odczuwała mniejsze dolegliwości bólowe, które mogły pojawiać się przy wysiłkach – 2 w skali (...), wówczas powódka była już samodzielna. W chwili obecnej D. S. jest osobą samodzielną, pracuje zawodowo, chociaż dolegliwości jakie odczuwa mają wpływ na charakter na charakter pracy jaki wykonuje. Obrażenia stwierdzone u powódki miały bezpośredni związek przyczynowo – skutkowy z wypadkiem. Odczuwane w chwili obecnej dolegliwości w postaci bóli głowy mają częściowy związek z wypadkiem z 2018 r. (powódka w 2009 r. miała poważny wypadek i trepanację czaszki, od tego czasu odczuwała okresowe bóle głowy). Powódka nadal wymaga rehabilitacji z powodu obrażeń kręgosłupa szyjnego, stosowana może ona być okresowo.

D. S. zgłosiła szkodę stronie pozwanej, zostało przeprowadzone postępowanie likwidacyjne. W toku postepowania likwidacyjnego orzecznik ubezpieczyciela stwierdził u powódki 3% trwałego uszczerbku na zdrowiu – pkt 94a w zw. z § 8 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r. – stłuczenie kręgosłupa szyjnego, stłuczenie głowy. Decyzją z dnia 19.06.2018 r. powódce D. S. zostało przyznane zadośćuczynienie w kwocie 1.819,00 zł.

/ dowód: odpis karty informacyjnej pacjenta (...)u – k. 4, historia choroby – k. 5-12, odpis orzeczenia lekarskiego z dnia 04.04.2018 r. – k. 13, pismo powódki z dnia 18.05.2018 r. – k. 14, decyzja z dnia 19.06.2018 r. – k. 15, akta szkodowe nr 23774753/3, opinia biegłego neurologa J. B. – k. 59-60, 94, 127, opinia biegłego chirurga W. O. – k. 110-111/

Dowody z dokumentów zawarte w aktach sprawy, w tym aktach szkodowych nie budzą wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności i rzetelności. Nie były też kwestionowane przez strony.

Sąd dał wiarę sporządzonym w sprawie opiniom neurologa J. B. oraz chirurga W. O., gdyż są one kompetentne, jasne i rzetelne. Opinie zostały wydane przez specjalistów odpowiednich specjalności i odpowiadają na wszystkie postawione pytania, zawierają wyczerpującą argumentację wniosków wysnutych przez biegłych. Argumenty przedstawione przez stronę pozwaną stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami poczynionymi przez biegłych, których opinie są co do zasady zbieżne.

Sąd zważył, co następuje:

Powódka D. S. wystąpiła przeciwko stronie pozwanej (...) Towarzystwo (...) SA z siedzibą w W. z pozwem o zapłatę zadośćuczynienia za krzywdę, której doznała w następstwie wypadku, który miał miejsce w dniu 27 marca 2018 roku w miejscowości J..

Legitymacja bierna pozwanego w sprawie nie budzi wątpliwości, albowiem sprawca wypadku był ubezpieczony od następstw odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. Powódka zgłosiła swoje roszczenie stronie pozwanej, ubezpieczyciel po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego uznał zasadność roszczenia zgłoszonego przez D. S. tytułem zadośćuczynienia i wypłacił jej z tego tytułu kwotę 1.819,00 zł. Sporna zatem była jedynie wysokość zadośćuczynienia.

Tytułem wstępu należy zaznaczyć, że materialnoprawna podstawa odpowiedzialności pozwanego towarzystwa ubezpieczeń wynika z art. 822 kc. oraz art. 9 i 19 ust.1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz. U. 2018 rok poz.473, 2448, 2019 rok. poz. 125 – tekst jednolity z późn. zm.). Zgodnie z ich treścią przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w czasie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Natomiast uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

W myśl przepisów kodeksu cywilnego zadośćuczynienie pieniężne sąd może przyznać poszkodowanemu, między innymi w razie doznania przez niego uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia (art. 445 §1 w zw. z art. 444 §1 kc.). Zadośćuczynienie obejmuje doznaną krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne i psychiczne, ma charakter całościowy i stanowi złagodzenie cierpień powoda, będąc pieniężną rekompensatą za doznaną przez niego krzywdę, mając przy tym charakter jednorazowy. Co do wysokości zadośćuczynienia orzecznictwo Sądu Najwyższego w tym przedmiocie jest bogate, a linię jego należy uznać za ugruntowaną. Jako wskaźniki jego wysokości przyjmuje się w doktrynie stopień cierpień fizycznych, bolesność zabiegów, trwałość skutków czynu niedozwolonego, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, wreszcie utratę możliwości uprawiania sportów, wykonywania niektórych zawodów, dokształcania, chodzenia na wycieczki i korzystania z innych rozrywek kulturalnych.

Przyznanie zadośćuczynienia i jego wysokość należą do wyłącznego uznania sądu. Pojęcie „odpowiedniej” sumy użyte w art. 445 §1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy poszkodowanego – utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (tak: SN w wyroku z 26.02. (...). 4 CR 902/61 OSN (...) nr 5 poz.107; SN w wyroku z 24.06.1965 r., I PR 203/65, OSP i KA 1966 poz. 92; wyrok SN z 22.03.1978 r.; IV CR 79/78 – niepublikowane; wyrok SN z 22.04.1985 r., sygn. II CR 94/84 – niepublikowane; wyrok SN z 30.01.2004 r., I CK 131/03 – niepublikowane).

W rozpoznawanej sprawie, po analizie całokształtu materiału dowodowego Sąd uznał, że za doznaną przez powódkę krzywdę, odpowiednią sumą zadośćuczynienia będzie łącznie kwota 8.000,00 zł. W toku postępowania likwidacyjnego powódce została przyznana kwota 1.819,00 zł., zatem do dopłaty pozostaje kwota 6.181,00 zł. W ocenie Sądu suma ta jest adekwatna do globalnie doznanej przez stronę powodową krzywdy, na którą składa się splot wielu różnych okoliczności.

Powódka ucierpiała w wyniku wypadku z dnia 27 lutego 2018 roku i ta okoliczność w ocenie Sądu nie budzi żadnych wątpliwości. U poszkodowanej po wypadku stwierdzono uraz części szyjnej kręgosłupa oraz stłuczenie głowy. Doznane obrażenia spowodowały u poszkodowanej 5 % - owy długotrwały uszczerbek na zdrowiu (zgodnie wnioski wypływające z opinii biegłego neurologa i chirurga). D. S. doznała nie tylko krzywdy fizycznej, lecz również krzywdy o charakterze psychicznym.

Tak więc należy stwierdzić, że u powódki wystąpiła krzywda związana z odczuwanymi, fizycznymi dolegliwościami oraz samopoczuciem psychicznym przy przyjęciu, że roszczenie zdefiniowane w art. 445 § 1 k.c. obejmuje wszelkiego rodzaju skutki negatywnych zmian, uważanych w potocznym znaczeniu za „krzywdę”, jakiej doświadczają osoby, u której delikt spowodował uszkodzenie ciała, czy to w postaci krzywdy odczuwanej na skutek utraty sprawności ciała, odczuwania fizycznego bólu i współistniejących stanów poczucia bezradności, uciążliwości wywołanej koniecznością poświęcania na czynności życiowe większej uwagi i wysiłku.

Obrażenia doznane w wypadku spowodowały, że poszkodowana zmuszona była podjąć leczenie w Poradni Chirurgicznej i Neurologicznej, przez okres około miesiąca nosiła gorset ortopedyczny, przeszła rehabilitację, która pomogła jej w powrocie do sprawności sprzed wypadku. D. S. zażywała także środki przeciwbólowe. Do chwili obecnej odczuwa okresowe dolegliwości bólowe ze strony głównie kręgosłupa. Zdarzenie z dnia 27 lutego 2018 r. odbiło się także na sferze psychicznej poszkodowanej; sam fakt uczestniczenia w kolizji jest zdarzeniem nieprzyjemnym i budzącym negatywne emocje. Poszkodowana przebywała na zwolnieniu lekarskim do dnia 04.04.2018 r. Wypadek spowolnił w znaczny sposób aktywność życiową D. S.. W chwili obecnej powódka powróciła do pracy i normalnego funkcjonowania w życiu codziennym.

Mając na względzie powyższe, Sąd zasądził na rzecz D. S. tytułem zadośćuczynienia kwotę 6.181,00 zł. uznając, że stanowić ona będzie sumę adekwatną do doznanej przez powódkę krzywdy (pkt I wyroku).

Powódka domagała się zasądzenia odsetek od kwoty dochodzonego zadośćuczynienia od dnia wyrokowania. Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2018 rok poz.473, 2448, 2019 rok. poz. 125 – tekst jednolity z późn. zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w tym terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14-u dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności Zakładu (...) albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego (ust. 2 art. 14 ustawy). Z uwagi na powyższą treść przepisów Sąd uwzględnił żądanie w tym zakresie w całości.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w myśl art. 98 kpc., strona pozwana przegrała proces w całości, zatem winna zwrócić powódce poniesione przez nią koszty procesu, na które składają się opłata od pozwu w wysokości 310,00 zł., wynagrodzenie pełnomocnika wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 1.817,00 zł. i zaliczka na poczet opinii biegłych w wysokości 600,00 zł. – łącznie 2.727,00 zł.

Z: (...)

C.. 14 dni.