UZASADNIENIE

A. B. pozwem z dnia 2 marca 2020 r. wniosła o zasądzenie od pozwanego pracodawcy (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. na jej rzecz:

- kwoty 5 640 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia,

- kwoty 680 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za luty 2020 r.,

- kwoty 1 002 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w roku 2019,

- kwoty 2 256 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w roku 2020,

a także zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu A. B. wskazała, że była zatrudniona na stanowisku koordynatora, a jej miejscem wykonywania pracy była Prokuratura (...) w S.. W uzasadnieniu swojego powództwa wskazała, że pracodawca z niezrozumiałych dla niej przyczyn rozwiązał umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, mimo osobistego zaangażowania w wykonywanie powierzonych jej obowiązków przez cały okres zatrudnienia.

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wniosła o oddalenie powództwa w całości, a także zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, argumentując iż A. B. celowo i świadomie odmawiając opuszczenia stanowiska pracy, wbrew kategorycznemu poleceniu pracodawcy, dopuściła się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. W ocenie pozwanej powyższe uzasadniało rozwiązanie umowy o pracę z winy pracownika bez zachowania okresu wypowiedzenia. Dodatkowo pozwana podniosła, że zarówno roszczenie o zapłatę wynagrodzenia za luty 2020 r., jak i ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za lata 2019-2020 jest niezasadne, bowiem spółka nie ma wobec niej żadnych zaległości pieniężnych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

A. B. była zatrudniona w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. na podstawie umowy o pracę z dnia 26 czerwca 2019 r. zawartej na czas określony od dnia 1 lipca 2019 do dnia 30 czerwca 2020 r. na stanowisku pracownika ochrony, w pełnym wymiarze czasu. Umowa ta była poprzedzona umową o pracę na okres próbny. Jako miejsce wykonywania pracy wskazano w umowie teren województwa (...). Faktycznie miejscem pracy A. B. była Prokuratura (...) w S.. Do jej obowiązków należało przede wszystkim zabezpieczenie terenu Prokuratury (...) przed wejściem osób niepowołanych i nieupoważnionych, zapewnienie bezpieczeństwa osób i mienia, a także patrolowanie nadzorowanego obiektu.

Ostatnie miesięczne wynagrodzenie zasadnicze A. B. opiewało na kwotę 2600 złotych.

Bezsporne, a nadto dowód: umowa o pracę z dnia 26 czerwca 2019 r. – k. 12 cz. B akt osobowych powódki, umowa na okres próbny z dnia 29 marca 2019 r. – k. 10 cz. B akt osobowych powódki, pismo z dnia 31 grudnia 2019 r. – k. 13 cz. B akt osobowych powódki, wymagania z zakresu BHP – k. 8 cz. A akt osobowych powódki.

W dniu 20 lutego 2020 r. M. D. (1), pełnomocnik zarządu spółki P. (...) i inspektor (...), który sprawował nadzór nad wykonywaniem ochrony w Prokuraturze (...) w S., około godziny 7.00 na polecenie przełożonego, udał się do Prokuratury (...) w S. celem kontroli pełnienia służby ochrony przez dyżurujących pracowników. Tego dnia służbę pełniła A. B. oraz A. J.. M. D. (1) zwrócił uwagę A. B., wskazując, iż wbrew obowiązującym zasadom jest ubrana w strój cywilny, niedopuszczony do pełnienia służby. W odpowiedzi A. B. negatywnie odniosła się do umundurowania wskazując, że „w takiej szmacie służby pełnić nie będzie”. Jednak na prośbę M. D. udała się do szatni w celu uzupełnienia stroju.

W dniu 24 lutego 2020 r. około godziny 7.00 M. D. (1) ponownie udał się na kontrolę pełnienia służby w Prokuraturze (...) w S.. A. B. oświadczyła wówczas, że nie ma on prawa kontrolować służby i odmówiła poddania się kontroli. O powyższym, M. D. (1) poinformował przełożonych.

Dowód: notatka służbowa z dnia 20 lutego 2020 r. oraz z dnia 26 lutego 2020 r. – k. 35-36.

Tego samego dnia, w godzinach popołudniowych, kierownik do spraw ochrony, J. C., w obecności załoganta K. Z. wraz z prezesem zarządu spółki P. (...) Z. B., spotkał się z A. B., która dalej pełniła służbę, aby wręczyć jej pisemne oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia oraz pismo informujące o udzieleniu urlopu wypoczynkowego a także wskazujące, że pracodawca zwalnia ją z obowiązku świadczenia pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia. A. B. odmówiła podpisania i przyjęcia dokumentów. Z. B. poprosiła ją o opuszczenie miejsca pracy, a jej stanowisko miał zająć inny pracownik ochrony – M. M.. A. B. odmówiła opuszczenia stanowiska. O powyższym został poinformowany M. T., dyrektor finansowo-administracyjny Prokuratury (...) w S.. Po przyjściu na stanowisko pracy powódki oświadczył, że nie może dopuścić M. M. do służby, bowiem zgodnie z umową wiążącą Prokuraturę Regionalną w S. oraz (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w S., potrzeba zastępstwa musi być zgłoszona z co najmniej 24 godzinnym wyprzedzeniem. Nadto, zgodnie z postanowieniami umowy, spółka musi przedłożyć wraz z informacją o zastępstwie komplet dokumentów, w tym zaświadczenie o niekaralności i umowę o pracę osoby zastępującej. M. T. wskazał, że A. B. nie może opuścić miejsca pracy, bo zobowiązana jest wykonywać obowiązki związane z ochroną obiektu. W związku z tym pozostała ona na stanowisku do końca służby tego dnia.

Dowód: notatka służbowa z dnia 24 lutego 2020 r. – k. 34 (także w aktach osobowych powódki), pismo z dnia 24 lutego 2020 r. – w aktach osobowych powódki cz. B (brak numeracji kart), zeznania świadka M. T. – k. 104-104v., zeznania świadka J. C. – k. 103-103v, zeznania świadka K. Z. – k. 95v., zeznania świadka M. D. (3) – k. 103v-104v, zeznania świadka Z. B. – k 128-128v.

Dnia 25 lutego 2020 r. Z. B. oraz J. C. wręczyli A. B. pisemne oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika wobec odmowy opuszczenia miejsca pracy wbrew poleceniu pracodawcy wydanemu w dniu 24 lutego 2020 r.

Dowód: oświadczenie pracodawcy z dnia 25 lutego 2020 r. o rozwiązaniu umowy o prace bez wypowiedzenia – k. 2 cz. C akt osobowych powódki, zeznania świadka Z. B. – k 128-128v., zeznania świadka J. C. – k. 103-103v., przesłuchanie A. B. – k. 95-95v. w zw. 128v-129.

Od dnia 26 lutego 2020 r. A. B. nie została dopuszczona do służby. Za wykonaną pracę w lutym 2020 r. otrzymała wynagrodzenie w kwocie 2 210 zł.

Dowód: lista płac A. B. – k. 17, potwierdzenie przelewu – k. 141 i 148.

A. B. legitymuje się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. W związku z powyższym przysługiwał jej dodatkowy urlop wypoczynkowy w wymiarze 10 dni. Łącznie za lata 2019-2020 A. B. przysługiwało proporcjonalnie do okresu zatrudnienia 28 dni urlopu wypoczynkowego, z czego wykorzystała ona 26 dni, w tym 15 dni w styczniu 2020 roku w związku ze swoją przeprowadzką.

Pracodawca po rozwiązaniu stosunku pracy wypłacił jej ekwiwalent za urlop w kwocie 863,38 zł.

Dowód: orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. o stopniu niepełnosprawności z dnia 18 września 2017 r. znak (...). (...).1. (...).2017 – k. 8 cz. A akt osobowych powódki, orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. o stopniu niepełnosprawności z dnia 28 listopada 2019 r. znak (...). (...).1. (...).2019 – cz. A akt osobowych powódki (brak numeracji kart), wnioski o urlop – k. 18-20, lista obecności – k. 140, zeznania świadka R. B. – k. 158-158v., zeznania świadka A. G. – k. 158v., zeznania świadka A. J. – k.159, zeznania świadka W. M. – k. 159, lista płac – k. 17, potwierdzenie przelewu – k. 141 i 148.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia okazało się zasadne.

Roszczenie powódki wynikało z przepisu art. 56 § 1 k.p. , w myśl którego pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

W pierwszej kolejności, podkreślenia wymaga, iż rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 k.p. jest uważane za nadzwyczajny sposób rozwiązania stosunku pracy, który musi być uzasadnione szczególnymi okolicznościami. Pracodawca, rozwiązując z A. B. umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, wskazał, że przyczyną tego stanu rzeczy, było ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych – powódka odmówiła wykonania polecenia opuszczenia miejsca pracy.

W ciężkim naruszeniu podstawowych obowiązków pracowniczych dokonanym z winy pracownika, występuje aspekt podmiotowy i przedmiotowy. W ujęciu podmiotowym akcent położny jest na stopień winy pracownika, który musi mieć postać winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa (por. wyrok. SN z dnia 2 czerwca 1997 r. I PKN 193/97). Przy czym przez rażące niedbalstwo rozumie się taką postać winy nieumyślnej, której nasilenie wyraża się w całkowitym ignorowaniu przez pracownika następstw jego działania jeżeli rodzaj wykonywanych obowiązków lub zajmowane stanowisko nakazują szczególną przezorność i ostrożność w działaniu. Natomiast jeżeli sprawca ma świadomość szkodliwego skutku swego działania i przewidując jego nastąpienie celowo do niego zmierza lub co najmniej się nań godzi można mu przypisać winę umyślną (por. wyrok SN z dnia 11 września 2001 r., I PKN 634/00). W ujęciu przedmiotowym natomiast ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych objawia się w stopniu zagrożenia interesów pracodawcy lub narażeniu pracodawcy na szkodę (por. wyrok SN z dnia 16 listopada 2006r. II PK 76/06). W sprawie z odwołania od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia wszystkie te przesłanki musi wykazać pracodawca, czemu jednak w tej sprawie nie sprostał.

Zasada podporządkowania pracownika pracodawcy jest konstytutywną cechą stosunku pracy. Zgodnie z treścią art. 22 § 1 k.p., przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Innymi słowy, pracownik zawierając stosunek pracy, powinien się liczyć z tym, że wydawane przez przełożonych polecenia są dla niego wiążące, a ich wykonywanie jest, w świetle art. 100 § 1 KP, jednym z podstawowych obowiązków pracowniczych. Przy czym wskazać należy, że obowiązek ten nie ma charakteru kategorycznego. Treść wydanego przez pracodawcę polecenia musi dotyczyć wykonywanej przez pracownika pracy, a nadto być zgodna z obowiązującym porządkiem prawnym i zasadami współżycia społecznego.

Nie budzi żadnych wątpliwości w doktrynie i judykaturze, że odmowa wykonania polecenia stanowi naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych i może stanowić podstawę do rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę z jego winy bez zachowania okresu wypowiedzenia na podstawie art. 52 § 1 k.p. Niemniej jednak, o ile wykonywanie poleceń przełożonych jest w świetle art. 100 § 1 KP jednym z podstawowych obowiązków pracowniczych, to nie każde niezastosowanie się do owych poleceń może być kwalifikowane jako poważne uchybienie temu obowiązkowi. Co więcej, bezkrytyczne wykonanie bezprawnego polecenia, którego realizacja choćby potencjalnie zagraża interesom pracodawcy i którego szkodliwości dla tych interesów pracownik był albo powinien być świadomy, może zostać zakwalifikowane jako naruszenie określonego w art. 100 § 2 pkt 4 k.p. pracowniczego obowiązku dbałości o dobro zakładu pracy (por. postanowienie Sądu Najwyższego - Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 25 czerwca 2019 r. II PK 175/18, L.).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, Sąd stoi na stanowisku, iż odmowa wykonania polecenia opuszczenia miejsca pracy przez A. B. nie nosi znamion ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, które uzasadniałoby rozwiązanie z powódką umowy o pracę w oparciu o treść art. 52 §1 k.p. Decydujące dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy były zeznania M. T. (dyrektora finansowo-administracyjnego Prokuratury (...) w S.), z których wynika, że Prokuratura (...) w S. jako zleceniodawca usług ochroniarskich świadczonych przez (...) sp. z o.o. w S., zgodnie z postanowieniami umowy wymagała, aby zmiany personalne w grafiku służby były zgłaszane z 24 godzinnym wyprzedzeniem, a nadto aby niekaralność oraz kwalifikacje osoby wskazanej na zastępstwo były odpowiednio udokumentowane. Z okoliczności sprawy wynika natomiast, że M. M., który stawił się 24 lutego 2020 r. w budynku Prokuratury (...) wraz z przełożonymi powódki nie został zgłoszony zleceniodawcy z odpowiednim wyprzedzeniem jako osoba zastępująca w tym dniu A. B..

Co wymaga podkreślenia, treść zeznań M. T. jest zgodna z zeznaniami świadka Z. B. pełniącej funkcję prezesa zarządu pozwanej spółki, która aktywnie uczestniczyła w procesie rozwiązywania stosunku pracy z powódką. Na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2021 r. świadek również zeznała, że (...) sp. z o.o. w S. zobowiązała się informować z uprzedzeniem o zmianach osób pełniących służbę w budynku Prokuratury (...) w S.. Stąd też, mając na względzie, że Prokuratura (...) w S. wymagała obecności powódki w pracy, nie zezwalając na opuszczenie przez nią służby, w ocenie Sądu, pracodawca nie mógł skutecznie zwolnić A. B. od obowiązku świadczenia pracy.

Jak wskazywano, rozwiązanie umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika jest nadzwyczajnym sposobem zakończenia stosunku pracy i powinno być stosowane przez pracodawcę z daleko posuniętą ostrożnością. W judykaturze i doktrynie przyjmuje się zgodnie, że kwalifikacja zachowania pracownika jako ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych wymaga spełnienia trzech elementów: po pierwsze, aby zachowanie to było bezprawne, czyli naruszające objęte treścią stosunku pracy obowiązki o charakterze podstawowym, po drugie, by znamionowała je ciężka wina (tzw. subiektywna), przez którą rozumie się umyślność lub rażące niedbalstwo, po trzecie, aby spowodowało naruszenie interesów pracodawcy bądź naraziło go na szkodę, przy czym wystarcza samo zagrożenie powstania takich skutków (por. Wyrok Sądu Najwyższego - Izby Pracy, (...) i Spraw Publicznych z dnia 2 czerwca 2010 r. II PK 364/09, MoPr 2010 nr 12, str. 648). Odmowa wykonania polecenia przez A. B. nie spełniała trzeciej z wymienionych przesłanek, to jest nie godziła w interes pracodawcy. Wręcz odwrotnie – wobec braku zgody M. T. na zmianę personalną na stanowisku pracownika ochrony – jej pozostanie na miejscu uchroniło pozwaną przed naruszeniem postanowień umowy łączącej ją z Prokuraturą Regionalną w S.. W związku z powyższym, w ocenie Sądu rozwiązanie umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia jest niezgodne z prawem.

W niniejszym postępowaniu, powódka domagała się odszkodowania w wysokości 5 640 zł, co stanowiło równowartość trzymiesięcznego wynagrodzenia. Mając na uwadze staż pracy powódki w pozwanej spółce, z którego wynikał jednomiesięczny okres wypowiedzenia - Sąd orzekł o odszkodowaniu w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia, oddalając powództwo w pozostałym zakresie, stosownie do dyspozycji art. 58 k.p., który ogranicza wysokość odszkodowania do wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. O odsetkach orzeczono, zgodnie z żądaniem powódki, naliczając je od dnia 19 marca 2020 r. (tj. od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu) do dnia zapłaty.

Na marginesie zaznaczyć należy, że Sąd nie powziął wątpliwości co do skuteczności złożenia przez pracodawcę oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę z powódką. Skuteczność oświadczenia woli zależy od zakomunikowania właściwej osobie, a więc tej, do której jest ono kierowane (por. wyr. SN z dnia 21 czerwca 1965 r., III PR 18/65, NP 1966, nr 4, s. 531; wyr. SN z dnia 18 grudnia 1996 r., I CKU 44/96, Prok. i Pr. 1997, nr 6, s. 30). Zgodnie z art. 61 k.c., oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią ( wyrok SN z 20.8.1984 r., I PRN 111/84, OSNCP z. 4/1985, poz. 57; wyrok SN z 16.3.1995 r., I PRN 2/95, OSNAPiUS Nr 18/1995, poz. 229). W odniesieniu do oświadczenia woli na piśmie, która to forma jest obowiązkowa dla wypowiedzenia umowy o pracę, chwila złożenia oświadczenia pokrywa się z momentem prawidłowego doręczenia pisma zawierającego oświadczenie woli adresatowi. Do złożenia oświadczenia woli pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia ma zastosowanie art. 61 § 1 zdanie pierwsze k.c. w związku z art. 300 k.p. Oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest więc złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Bez znaczenia zatem postawa powódki, która wzbraniała się przed podpisaniem złożonego jej także na piśmie oświadczenia pracodawcy, bowiem niezłożenie podpisu przez A. B. nie niweczy skuteczności dokonanej czynności. Analiza zgromadzonego materiału dowodowego, pozwoliła przyjąć, że powódka zapoznała się z jego treścią, co czyniło oświadczenie pracodawcy skutecznym.

Pozostałe roszczenia powódki okazały się niezasadne.

Żądanie zapłaty wynagrodzenia znajduje oparcie w treści art. 22 § 1 k.p., zgodnie z którym przez nawiązanie stosunku pracy, pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Z przepisu tego, jak i również z treści art. 84 k.p., wynika zasada odpłatności, stanowiąca podstawową zasadę prawa pracy. Oznacza ona, że pracownikowi przysługuje wynagrodzenie godziwe, odpowiadające m.in. rodzajowi wykonywanej pracy i posiadanym kwalifikacjom (art. 78 k.p.). Przede wszystkim zaś, w myśl art. 80 k.p., wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Poczynione ustalenia faktyczne pozwoliły przyjąć, iż A. B. otrzymała należne wynagrodzenie za pracę wykonaną. Fakt, że powódka wykonywała powierzone jej obowiązki do dnia 25 lutego 2020 r. pozostawał między stronami w zasadzie bezsporny. W związku z tym, Sąd, mając na względzie, że w lutym 2020 r. było 20 dni pracujących oraz fakt, że powódka przepracowała 17 dni, ustalił, że należne jej wynagrodzenie za ten miesiąc opiewało na kwotę 2210 zł (17/20 * 2600). Taka też kwota widniała na liście płac (k.17) i została wypłacona powódce, zgodnie z przedłożonymi potwierdzeniami przelewu. Stąd też w ocenie Sądu nie zasługują na aprobatę podnoszone przez powódkę twierdzenia, jakoby nie otrzymała ona za luty 2020 r. żadnego wynagrodzenia. Mając na względzie, że pracodawca wypłacił A. B. kwotę odpowiadającą należnemu wynagrodzeniu, powództwo w tym zakresie podlegało oddaleniu.

W niniejszym procesie powódka domagała się również łącznie kwoty 3258 złotych tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za 16 dni urlopu wypoczynkowego w 2019 r. oraz za 36 dni urlopu wypoczynkowego w 2020 r. Pozwany wnosił o oddalenie powództwa również w tym zakresie, podnosząc, że wypłaciła powódce ekwiwalent za niewykorzystane 7 dni urlopu wypoczynkowego. W takiej sytuacji środkiem dowodowym, który wykazuje wymiar wykorzystanego urlopu są wnioski urlopowe składane przez pracownika. Tymczasem z wniosków urlopowych przedłożonych przez pozwanego wynika, że A. B. wykorzystała 26 dni urlopu wypoczynkowego (25 czerwca 2019 r. – jeden dzień, w dniach 8-28 sierpnia 2019 r. – 10 dni oraz w dniach 13-31 stycznia 2020 r. – 15 dni).

W myśl przepisu art. 171 § 1 k.p., w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny. Przy ustalaniu należnego powódce wymiaru urlopu wypoczynkowego, Sąd wziął pod uwagę zarówno jej staż pracy, jak i fakt, iż jest ona osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym. Ustalono, w oparciu o treść przepisu art. 154 § 1 pkt 1 k.p., że podstawowy wymiar należnego urlopu wypoczynkowego wynosił 20 dni. Zgodnie zaś z treścią art. 19 ust. 1 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych z dnia 27 sierpnia 1997 r. (Dz.U. z 2020 r. poz. 426 ze zm.), osobie zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności przysługuje dodatkowy urlop wypoczynkowy w wymiarze 10 dni roboczych w roku kalendarzowym. Stąd też, ustalając wymiar urlopu wypoczynkowego A. B., należało uwzględnić także wspomniane 10 dni.

W 2019 roku powódka przepracowała u pozwanego pracodawcy w zaokrągleniu dziewięć miesięcy, zatem proporcjonalnie za ten rok przysługiwały jej 23 dni urlopu (9/12*30). Zaś w roku 2020, w związku z tym, że przepracowała ona tylko dwa miesiące, proporcjonalnie przysługiwało jej 5 dni urlopu (2/12*30). Łącznie zatem powódce przysługiwało 28 dni urlopu wypoczynkowego.

W niniejszym postępowaniu A. B. zaprzeczyła zarówno, by korzystała w 2020 r. z urlopu wypoczynkowego, jak i prawdziwości kopii wniosku urlopowego z dnia 2 stycznia 2020 r. (k. 18). W ocenie Sądu twierdzenia powódki w tym zakresie pozostały gołosłowne. Z uwagi na to, że pozwany pracodawca nie dysponował oryginałem wniosku urlopowego za sporny okres, Sąd dopuścił dowód z zeznań świadków, którzy zgodnie zeznali, że powódka była nieobecna w pracy w styczniu 2020 r., gdyż korzystała z urlopu wypoczynkowego, co miało związek z jej przeprowadzką. Ich zeznania były spójne, wiarygodne, Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im mocy dowodowej, tym bardziej, że dwoje z nich to już byli pracownicy pozwanej spółki. Nadto, ich treść była skorelowana z przedłożoną przez pozwaną, na zobowiązanie Sądu, ewidencją czasu pracy powódki w styczniu 2020 r. (k. 140), zgodnie z którą w tym miesiącu była ona obecna w pracy do 9 stycznia 2020 r. Mając na względzie powyższe, należało uznać twierdzenia powódki, która podnosiła, że nie korzystała z urlopu wypoczynkowego w 2020 r. za nieudowodnione. Zważyć należy, że przedłożone przez A. B. zwolnienie lekarskie, które miało tłumaczyć jej nieobecność nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, bowiem dotyczyło ono niezdolności do pracy w dniach 28 lutego-13 marca 2020, a więc zostało wystawione już po zakończeniu stosunku pracy łączącego powódkę z pozwanym pracodawcą.

Kwota należnego powódce ekwiwalentu została zweryfikowana na podstawie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz.U.1997.2.14) w następujący sposób: 2600 zł (wynagrodzenie zasadnicze) : 21,08 (współczynnik urlopowy w 2020 r.) = 123,34 zł. 123,34 zł : 8h (wymiar czasu pracy) = 15,42 zł (stawka godzinowa). Po przemnożeniu powyższej stawki przez ilość godzin otrzymana wartość stanowi należny powódce ekwiwalent za niewykorzystany urlop (15,42 zł x 16 h = 246,72 zł). W konsekwencji, Sąd oddalił powództwo w części w jakiej dotyczyło ono roszczenia zapłaty ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, mając na uwadze, że pracodawca wypłacił A. B. ekwiwalent w wysokości 863,38 zł.

Stan faktyczny został oparty o dowody z przedłożonych przez strony dokumentów, w szczególności umowę o pracę, akta osobowe powódki, potwierdzenia przelewów dokonywanych na rzecz powódki przez pozwaną, wniosków urlopowych składanych przez powódkę. W poczet materiału dowodowego włączono również dowód z przesłuchania powódki oraz zeznania świadków K. Z., J. C., M. D. (1), M. T., Z. B., oraz R. B., A. G., A. J., W. M., przy czym tych ostatnich na okoliczność urlopu wypoczynkowego powódki w styczniu 2020 r. Sąd nie dał wiary zeznaniom powódki w zakresie, w jakim twierdziła ona, że nie otrzymała ona wynagrodzenia za luty 2020 r. oraz nie korzystała z urlopu wypoczynkowego w styczniu 2020 r. Twierdzenia te należało uznać za nieudolną próbę obrony procesowej. Powyższemu przeczyły dowody z przedłożonych dokumentów oraz zeznania świadków. Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy kluczowe znaczenie miały zeznania świadka M. T., niezwiązanego z żadną ze stron procesu, stąd też Sąd uznał je za wiarygodne i miarodajne dla poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie, tym bardziej, że wskazywane przez niego okoliczności znalazły odzwierciedlenie w zeznaniach Z. B.. Zeznania świadków K. Z., J. C., M. D. (1) były klarowne, spójne, konsekwentne i pozwalały uzyskać pełen obraz wydarzeń skutkujących rozwiązaniem stosunku pracy powódki. Sąd nie znalazł podstaw aby odmówić im wartości dowodowej.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Mając na względzie treść przepisu art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 r. (Dz.U. z 2020 r. poz. 755), wskazać należy, że co do zasady, pracownik wnoszący powództwo został zwolniony od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, jednak powyższe zwolnienie nie obejmuje swym zakresem obowiązku zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Sąd orzekł o kosztach zastępstwa procesowego, w oparciu o kwotę roszczeń, które podlegały oddaleniu (tj. roszczenie o wynagrodzenie za luty 2020 r. oraz ekwiwalent za urlop). W myśl § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800) koszty zastępstwa przewidziane dla sprawy o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę. Na koszty składało się zatem wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 675 złotych, zasądzone na podstawie § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 3 wskazanego wyżej rozporządzenia.

Zgodnie z treścią art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator lub prokurator, Sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy. Pracodawca został więc obciążony 5% od zasądzonego roszczenia, co stanowiło wartość opłaty od pozwu (w okresie, w którym pozew został wniesiony), z której powódka była zwolniony z mocy ustawy, o czym orzeczono w punkcie IV wyroku.

Sąd zgodnie z dyspozycją przepisu art.477²§1 k.p.c., nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty stanowiącej równowartość jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki.

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE