Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 22/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

  1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. XVIII K 22/18 z dnia 22.07.2019 r.

  1.2. Podmiot wnoszący apelację

x oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

x obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

  1.3. Granice zaskarżenia

  1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

x na niekorzyść

x w całości co do czynu pkt I

x w części co do czynów pkt II a-b

x

co do winy

x

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

  1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

  1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

  2.1. Ustalenie faktów

  2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

  2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

  2.2. Ocena dowodów

  2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie dotyczy

  2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1/

Obrońcy pkt 1 obrazy przepisów postępowania tj. art. 4, art. 5 § 2, art. 7 i art. 410 kpk poprzez nieuwzględnienie okoliczności korzystnych dla oskarżonego i rozstrzygnięcie istotnych, nie dających się usunąć wątpliwości na jego niekorzyść a nadto poprzez dowolną interpretację zgromadzonych w sprawie dowodów.

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Podzielić należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r. sygn. IV KK 104/18, lex nr 2498022/.

b/ W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego A. W. oraz właściwie ocenił ujawnione dowody, mając na uwadze treść art. 7 kpk, a ocena ta nie wymagała korekty. Oparł się na całości przedstawionego mu materiału dowodowego oraz wobec tego odnośnie poczynionych ustaleń nie naruszył art. 410 kpk, ponieważ uchybienie normie zawartej w przepisie art. 410 k.p.k. może nastąpić jedynie w wypadku nieuwzględnienia przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a nie poprzez nieuwzględnienie czegoś, co potencjalnie dopiero mogłoby zostać na tej rozprawie ujawnione /tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.03.2014 r. sygn. III KK 396/13, lex nr 1451526/. Dotyczy to zaś tylko istotnych kwestii. Art. 4 kpk zawiera ogólną dyrektywę nakazującą uwzględniać okoliczności tak na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a więc jego naruszenie nie może stanowić samodzielnie podstawy zarzutu apelacyjnego i należy je wiązać z uchybieniem konkretnym regulacjom.

c/ Chybiony jest zarzuty obrońcy dotyczący naruszenia art. 5 § 2 kpk, gdyż Sąd I instancji nie miał nieusuwalnych, obiektywnych wątpliwości co do zachowania oskarżonego czy innych uczestników zdarzeń, a dopiero ich istnienie warunkuje zastosowanie tego przepisu. Zarzut obrazy tego przepisu może być uznany za skuteczny tylko wówczas, gdy zostanie wykazane, że orzekający sąd rzeczywiście miał wątpliwości o takim charakterze i nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do stanu dowodów /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego sygn. V KK 68/2018 z 04.04.2018 r. lex nr 2488989/. Natomiast wina oskarżonego została udowodniona w zakresie przypisanych czynów, o czym przekonuje treść zaskarżonego wyroku i jego uzasadnienia. Przy tym nieprawidłowe jest równoczesne stawianie zarzutu naruszenia art. 5 § 2 kpk i art. 7 kpk, ponieważ o niedających się usunąć wątpliwościach można mówić dopiero po przeprowadzeniu prawidłowej i wszechstronnej oceny dowodów.

d/ Nie doszło zatem do obrazy art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk ani art. 410 kpk czy innych przepisów procesowych, która uniemożliwiałaby instancyjną kontrolę prawidłowości wyroku bądź nakazywała jego zmianę co do sprawstwa i winy oskarżonego. Zatem wnioski obrońcy o uniewinnienie oskarżonego od czynu I i dokonanie zmiany co do czynów z pkt IIa i IIb - są w oczywisty sposób bezzasadne.

e/ Sąd Okręgowy dokonał właściwej oceny częściowo rozbieżnych wyjaśnień osk. A. W. i depozycji świadka koronnego M. K. (1), dokładnie przedstawił tok swojego rozumowania i skarżący go nie podważył skutecznie. Zarzuty stanowią jedynie polemikę z argumentacją Sądu. Oskarżony niewątpliwie starał się minimalizować swoją odpowiedzialność, na rozprawie przyznając się częściowo do przewiezienia 4-5 razy nieznacznych ilości amfetaminy z Polski do Szwecji. Miał przy tym nie wiedzieć, jaką ilość amfetaminy przewiózł i otrzymać 1000 USD za każdy kurs. Postawa oskarżonego nie była konsekwentna, gdyż w śledztwie przyznał się przecież do popełnienia zarzucanych czynów, w tym udziału w zorganizowanej grupie przestępczej i nie kwestionował ich zasadności. Wywód Sądu I instancji jest szeroki i logiczny oraz uwzględnia specyficzną sytuację procesową świadka M. K. (1), który zdecydował się na współpracę z organami ścigania i obciążenie wielu osób. Nie unika on przy tym przedstawiania własnej przestępczej działalności. Słusznie za wiarygodne uznano sensowne depozycje M. K. (1), że A. W. : 1/ był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez J. C. (1); 2/ najpierw przemycił 8 kg amfetaminy do Szwecji a potem około 8-10 razy /w rzeczywistości 7/ przemycał osobiście po 6 kg amfetaminy do Szwecji, zaś M. K. po 4 kg, które w Szwecji przekazywał oskarżonemu lub wskazanej przez niego osobie, przy czym M. K. został 3.10.2001 r. ujęty z ostatnimi 4 kg. Na opisane 10 kg każdorazowo składało się 7,5 kg otrzymane od J. C. (1) i 2,5 kg od J. S.. Wedle przekonującej pierwotnej relacji M. K., oskarżony otrzymywał 1000 USD za 1 kg przemyconej amfetaminy /k.254, 256 akt XVIII K 314/17/. Nie stoi to w sprzeczności z kwotą 500 USD za przemyt 1 kg proponowaną M. C. i T. S., co właściwie wytłumaczył Sąd Okręgowy – w/w uznali tę sumę za zbyt niską i nie zgodzili się na to, a nadto J. C. mógł szukać tańszego od oskarżonego kanału przemytu. Przemyty z udziałem A. W. i M. K. obywały się co około miesiąc, a więc jeśli było ich 7 do października 2001 r. /świadek wskazał 8 k.260, 263 akt XVIII K 314/17, ale 7 wynika z dokumentacji dotyczącej przekraczania granicy/, to dotyczy to okresu od marca 2001 r. Poza tym w styczniu-lutym 2001 r. doszło do 1 przemytu 8 kg tego narkotyku /k.174v akt XVIII K 22/18 i analiza danych dotyczących osadzenia A. L./, gdyż A. W. wcześniej w 2000 r. bez udziału świadka koronnego zajmował się przemytem narkotyków do Szwecji. Sąd Okręgowy miał przy tym na względzie, że oskarżony wielokrotnie przekraczał granicę z różnych powodów. Natomiast trudno uznać, że zbieżność z przekraczaniem granicy przez J. C., M. K. i A. K. była przypadkowa. Bezpodstawne są zarzuty obrońcy co do nielogiczności zeznań M. K. – jasno wskazał on 5.10.2018 r., że nieustalony M., który pojechał z nimi jako kierowca do K. po odbiór pieniędzy w zastępstwie A. L., nie wiedział o przemycie narkotyków i celu podróży. Taka sytuacja jest logiczna i zgodna z doświadczeniem życiowym – nie każda osoba jadąca z innymi po odbiór pieniędzy i wysłana przez innego sprawcę jest wtajemniczona we wszystkie szczegóły oraz ma wiedzę, z jakiego procederu uzyskano kwotę. Inna sytuacja nie wynika z zeznań z 31.01.2006 r., które odnośnie udziału tego M. są bardzo ogólne. Brak ustalenia tej osoby nie dezawuuje relacji świadka koronnego. Podobnie należy ocenić depozycje M. C. (2) i A. G. (1), którzy nie znają szczegółów opisanej działalności.

f/ Prawidłowa jest ocena zeznań świadków A. G. (2), N. J. (1) i innych. A. G. potwierdził fakt chowania narkotyków w ilości 7-8 kg w kole samochodu M., którym oskarżony jeździł do Szwecji. Nadto jego relacja jest zbieżna z zeznaniami M. K. (1). Jego zdanie, że oskarżony mógł nie wiedzieć, że przewozi narkotyki, nie jest przekonujące w świetle wyjaśnień samego oskarżonego i całokształtu okoliczności sprawy. A. G. wskazał także na inne interesy łączące A. W. z J. C. (1). Według zbieżnej relacji N. J. (1), produkowali z J. N. od 2000/2001 r. amfetaminę, która na polecenie J. C. była przemycana do Szwecji. Wyprodukowali łącznie 50-60 kg i w świetle analizy dowodów dotyczy to okresu do 2001 r. Jednakże nie wynika z tego, że wyłącznie ta amfetamina była zabierana przez oskarżonego. Założenie, że w jednym miejscu miały być 3 cykle produkcyjne nie było zawsze przestrzegane, skoro w M. odbyły się 3-4 cykle. Natomiast z 1 cyklu uzyskiwano 5,8 kg – 6,3 kg amfetaminy /k.3698 akt XVIII K 314/17/, a zatem chodzi tu o 9-10 cykli. Ponieważ od J. C. pochodziło 7,5 z 10 kg amfetaminy przemycanej do Szwecji, a w/w produkcja dotyczyła 6 kg jednorazowo, to uzyskiwano dodatkowo 1,5 kg z jeszcze innego źródła. Uwzględnił to już Sąd Okręgowy /str. 42 uzasadnienia/. Wyliczenia obrońcy co do przemytu łącznie 38 kg są jedynie subiektywne i nieprzekonujące.

g/ Słusznie Sąd Okręgowy przypisał oskarżonemu także współudział w przemycie po 4 kg amfetaminy, które przewozili przez granicę osobiście M. K. i A. K.. Jasno wytłumaczył swoje stanowisko i brak jest podstaw do odmiennej oceny. Obrońca koncentruje się zaś na wyjaśnieniach oskarżonego, które są instrumentalne. Uznać trzeba, że na str. 11 uzasadnienia Sąd przedstawił właściwy przebieg wydarzeń, a na str. 33 został zawarty pewien skrót - A. W. dostarczał amfetaminę w Szwecji za pośrednictwem J. ps. (...) i 1 raz bezpośrednio opisanemu S.. Przedstawione role oskarżonego i M. K. nie budzą wątpliwości i nie ma tu sprzeczności. Dostarczanie odbiorcy łącznie 10 kg narkotyków należy wiązać z takimi ustaleniami z odbiorcą i decyzjami J. C. jako kierującego grupą przestępczą, zaś oskarżony nie był osobą decyzyjną w tym zakresie.

h/ Nie przeczy udziałowi A. W. w grupie przestępczej kierowanej przez J. C. brak jego znajomości przez istotnych uczestników M. C. (2) i A. G. (1) – nie każdy członek grupy zna wszystkich innych członków szczególnie, jeśli jak w tym przypadku nie popełniają razem przestępstw. Wskazał na to sam A. G. podając, że nawet co do części znanych mu osób nie jest w stanie określić, czy były w tej grupie. Nadto T. W. sensownie podał, że J. C. miał „miejscowych ludzi” /w tym ps. (...) tj. A. W./ w okolicach C., gdzie także prowadził działalność przestępczą. N. J. nie wiedział o udziale oskarżonego w grupie. Natomiast oskarżony znał się z członkami grupy, z którymi był bezpośrednio zaangażowany w przestępczy proceder, jak A. G., A. K. i M. K., a nadto jego status jako tzw. zwykłego „żołnierza” był niski. Przedmiotowa działalność polegająca na przemycie narkotyków jest bez wątpienia związana z udziałem oskarżonego w grupie przestępczej kierowanej przez J. C. i służyła tej grupie, co uzasadnia zastosowanie art. 65 § 1 kk.

Lp.

Zarzut

2/

Obrońcy pkt II błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego wpływ na jego treść, poprzez uznanie, że :

- w okresie od przełomu stycznia i lutego 2001 r. do października 2001 r. A. W. dokonał wywozu za granicę do Szwecji nie mniej niż 74 kg amfetaminy;

- przyjął na terenie Szwecji od M. K. (1) i A. K. (2) 6-krotnie po 4 kg amfetaminy w celu ich dalszego przekazania odbiorcy, gdy prawidłowa analiza materiału wskazuje jedynie, że oskarżony mógł wwieźć do Szwecji w w/w okresie maksymalnie 38 kg amfetaminy i nie ma pewności, że przyjął również od innych osób dodatkową amfetaminę uczestnicząc w ten sposób w ich dostawie za granicę;

- w okresie od zimy 2000 r. do października 2001 r. był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej;

- wywożąc amfetaminę do Szwecji oskarżony działał w porozumieniu z innymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej;

- za wywóz amfetaminy do Szwecji otrzymał on kwotę 1000 dolarów amerykańskich za 1 kg przewiezionej amfetaminy tj. łącznie kwotę 50.000 USD, gdy w rzeczywistości otrzymał jedynie łączną kwotę 6000 USD, po 1000 za przewóz.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ W istocie przedmiotowy zarzut został wadliwie sformułowany, ponieważ chodzi tu o błędną ocenę zebranego materiału dowodowego tj. naruszenie prawa procesowego. Taki zarzut jest pierwotny względem zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, który ma charakter wtórny.

b/ Powtórzyć należy, że Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny ujawnionych dowodów w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego, przekonująco ją uzasadnił i słusznie uznał A. W. za winnego popełnienia czynów przypisanych w pkt I i IIa-b tj. udziału w zorganizowanej grupie przestępczej oraz wywozu za granicę do Szwecji nie mniej niż 74 kg amfetaminy, za co otrzymał on łącznie kwotę 50.000 USD. Zatem nie doszło do błędów w ustaleniach faktycznych, które miałyby wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Odwołać się należy do powyższej oceny zarzutów obrońcy z pkt 1.

Wniosek

Obrońca A. W. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez :

a/ uniewinnienie oskarżonego od zarzutu udziału w zorganizowanej grupie przestępczej - pkt I;

b/ uznanie, że oskarżony dokonał wywozu za granicę 38 kg amfetaminy i wyeliminowanie art. 65 § 1 kk oraz wymierzenie mu kary 3 lat pozbawienia wolności – pkt II;

c/ orzeczenie na podstawie art. 45 § 1 kk przepadku na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa w kwocie stanowiącej równowartość 6.000 USD wg kursu z 3.10.2001 r. tj. 25.170 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

a/ Wnioski obrońcy nie zasługiwały na uwzględnienie wobec przeprowadzonych wyżej w pkt 1-2 rozważań co do zarzutów.

b/ Dodać można, że zebrane dowody, a w tym przede wszystkim depozycje świadka M. K. (1) w powiązaniu z analizą innych dowodów jednoznacznie wskazują, że A. W. wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami dokonał najpierw przemytu 8 kg amfetaminy /czyn IIa/, a następnie 6-krotnie dalszego przemytu tego narkotyku w ilości 66 kg /czyn IIb/. Ponadto oskarżony brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez J. C. /czyn I/. Skarżący nie wykazał, aby w tym zakresie relacje M. K. były błędne czy nieprawdziwe. Właściwie Sąd I instancji uzasadnił przyjęcie kwalifikacji prawnej co do czynu z pkt I z art. 258 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk i co do czynów z pkt IIa-b – z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 4 § 1 kk.

c/ Brak jest także jakichkolwiek podstaw do obniżenia wymierzonej 3 lat i 9 miesięcy kary pozbawienia wolności, która jest adekwatna do wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynów, w tym ilości i wartości przemyconej amfetaminy, oraz dużego stopnia winy sprawcy, jak też uwzględniają dotychczasowy tryb życia oskarżonego i upływ 19 lat od czynów. Obrońca nie wskazał okoliczności, które należałoby dodatkowo uwzględnić przy wymiarze kary, która nie jest nadmiernie surowa i jej ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk.

d/ Nie zachodzą przesłanki do orzeczenia na podstawie art. 45 § 1 kk przepadku na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa w kwocie stanowiącej równowartość 6.000 USD wg kursu z 3.10.2001 r. tj. 25.170 zł, ponieważ ustalono, że oskarżony otrzymał korzyść w wysokości 50.000 USD. Natomiast w zakresie obliczenia sumy tego przepadku doszło do oczywistej pomyłki rachunkowej, gdyż kwota 8000 USD po kursie 1 USD = 4,087 zł to 32.696 zł, kwota 42.000 USD po kursie 1 USD = 4,1951 zł to 176.194,20 zł. Łącznie czyni to sumę 208.890,20 zł i do tej wysokości należało sprostować kwotę w rozstrzygnięciu z pkt III.

Lp.

Zarzut

3/

Prokuratora rażącej niewspółmierności kary, która jest nieadekwatna do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości czynu, sprzeczna z wymogami prewencji szczególnej i społecznym poczuciem sprawiedliwości.

☐ zasadny

x częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Stosownie do brzmienia art. 438 pkt 4 kpk Sąd odwoławczy zmienia lub uchyla orzeczenie w zakresie kary tylko w przypadku stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności. Rażąca niewspółmierność zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że powstałaby znaczna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, którą należałoby orzec w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary. Nie każda różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany w art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z 16.02.2009 r. II KK 132/05, LEX nr 725034/. Nie chodzi tu o wszelkie możliwe różnice co do wymiaru kary, lecz wyłącznie o tak istotne, że powodowałyby uznanie orzeczonej kary za niesprawiedliwą.

b/ Apelacja nie zawiera argumentów, które prowadziłyby do zakwestionowania stanowiska Sądu I instancji odnośnie wymiaru kary 3 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności. Brak jest podstaw do przyjęcia, że nie uwzględniono dostatecznie okoliczności obciążających oskarżonego – wysokiego stopnia szkodliwości społecznej popełnionych czynów, rodzaju naruszonego dobra, ilości substancji psychotropowych, sposobu działania sprawcy, jego motywacji, celów przestępstwa czy uczynienia sobie z przestępstwa stałego źródła dochodu. Sąd odwołał się nadto do okoliczności łagodzących, jak : upływ wielu lat /obecnie 19 lat/ od przypisanych czynów i aktualne przestrzeganie porządku prawnego, częściowe przyznanie się oskarżonego, jego podrzędna w stosunku do innych sprawców /ale istotna/ rola kuriera w procederze. Nie bez znaczenia jest także wysokość kar wymierzonych innym sprawcom za przedmiotowe przemyty, przy czym na aprobatę zasługuje stanowisko, że kara powinna być orzeczona poniżej kar wymierzonych A. K. i A. L., których role i udziały w zyskach były większe. Okoliczności te nie powodują niezbędności zaostrzenia kary. Reasumując, wymierzona kara nie jest nadmiernie łagodna ani surowa i jej ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk. Całokształt okoliczności sprawy przekonuje, że tylko taka kara bezwzględnego pozbawienia wolności jest właściwa i celowa, a w konsekwencji sprawiedliwa.

c/ Natomiast rację ma prokurator, że Sąd Okręgowy niezasadnie odstąpił od wymierzenia obligatoryjnej kary grzywny. Oskarżony przebywa na wolności, zamieszkuje w lokalu matki, jest zdolny do pracy, ma pracować dorywczo i osiągać dochody co najmniej około 1000-1200 zł miesięcznie i nie posiada zobowiązań finansowych /wywiad k. 128-129, dane k.144/. Przemawia to za przyjęciem, że możliwe jest względem niego orzeczenie i realizacja kary grzywny. Nie wyklucza jej określona dość znaczna wysokość przepadku na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa ani obciążenie kosztami sądowymi, które to rozstrzygnięcia nie są konkurencyjne w stosunku do kary grzywny – ich orzeczenie nie oznacza, że wobec sprawcy nie istnieje potrzeba ani możliwość wymierzenia obligatoryjnej grzywny /nie zachodzą warunki art. 58 § 2 kk w brzmieniu do 7.06.2010 r./. W tej sytuacji celowe było wymierzenie kary 150 stawek dziennych grzywny po 40 zł, która jest odpowiednia do wysokiego stopnia szkodliwości społecznej czynów z pkt IIa-b, rodzaju naruszonego dobra i ilości substancji psychotropowych, sposobu działania sprawcy, jego motywacji oraz uzyskanych dochodów. Spełnia to także cele prewencji indywidualnej i generalnej.

Wniosek

Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 150 stawek dziennych grzywny po 40 zł.

☐ zasadny

x częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski prokuratora zasługiwały na częściowe uwzględnienie tj. w zakresie kary grzywny i nie były zasadne co do kary pozbawienia wolności - wobec przeprowadzonych wyżej w pkt 3 rozważań co do zarzutu rażącej niewspółmierności kary.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

W punkcie I wyroku sprostowano oczywistą omyłkę rachunkową w punkcie III sentencji wyroku odnośnie orzeczonego wobec oskarżonego A. W. przepadku na rzecz Skarbu Państwa osiągniętej korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa w ten sposób, że kwotę 208.897 zł zastąpiono prawidłową kwotą 208.890,20 zł.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

W zakresie obliczenia sumy przepadku na rzecz Skarbu Państwa osiągniętej korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa doszło do oczywistej pomyłki rachunkowej, gdyż kwota 8000 USD po kursie 1 USD = 4,087 zł to 32.696 zł, kwota 42.000 USD po kursie 1 USD = 4,1951 zł to 176.194,20 zł. Łącznie czyni to sumę 208.890,20 zł i do tej wysokości należało sprostować kwotę w rozstrzygnięciu z pkt III – na mocy art. 105 § 1 i 2 kpk.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

  5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

  W punkcie III utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części tj. w całości co do rozstrzygnięć z pkt I, III, IV i V oraz częściowo co do rozstrzygnięcia z pkt II.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody wskazano w części 3 tj. nieuwzględnienie apelacji obrońcy i częściowe uwzględnienie apelacji prokuratora.

  5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

W punkcie II zmieniono zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego A. W. w ten sposób, że w punkcie II sentencji sformułowania (...) zastąpiono sformułowaniem „ustaloną osobą” a sformułowania (...) zastąpiono sformułowaniami w lit. a) „ustaloną osobę” i w lit. b) „ustalonej osoby” oraz na podstawie art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 91 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym dnia 7.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzono oskarżonemu dodatkowo karę 150 /stu pięćdziesięciu/ stawek dziennych grzywny po 40 /czterdzieści/ zł każda.

Zwięźle o powodach zmiany

Zastąpienie wskazanych sformułowań w punkcie II sentencji wypływa z konieczności wyeliminowania danych sprawcy nieobjętego aktem oskarżenia; nadto na podstawie art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 91 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym dnia 7.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzono oskarżonemu dodatkowo karę 150 stawek dziennych grzywny po 40 zł każda - z uwagi na rozważania dotyczące zarzutu prokuratora pkt 3, która to kara uwzględnia czasokres tego przestępstwa, wysoki stopień jego społecznej szkodliwości i wysoki stopień winy sprawcy, jak też dotychczasowy tryb życia oskarżonego i jego możliwości zarobkowe.

  5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

  5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

  5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

  5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

Zasądzono na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego kwotę 1600 zł tytułem opłat za obie instancje i pozostałe wydatki za postępowanie odwoławcze - w oparciu o treść art. 627 kpk i art. 635 kpk, z uwagi na brak istotnych podstaw do zwolnienia go od tych kosztów.

7.  PODPIS

Dorota Radlińska

Dorota Tyrała Przemysław Filipkowski

  1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. A. W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty I-V wyroku

  1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości co do czynu pkt I

x w części

x

co do winy co do czynów pkt II a-b

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

  1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

  1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

x

zmiana

  1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt II wyroku

  1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

x na niekorzyść

☐ w całości

x w części

☐

co do winy

x

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

  1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

  1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

zmiana