UZASADNIENIE

Powodowie A. P., M. P. i S. P. domagali się zasądzenia solidarnie na ich rzecz od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w K. - Oddział KWK (...) w R. (obecnie (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w K. - Oddział KWK (...) w R.) kwoty 51.454,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 5 sierpnia 2015r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia solidarnie na ich rzecz od pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając żądanie pozwu wskazali, że na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach - Ośrodek (...) w R. z dnia 4 marca 2009r., wydanego w sprawie o sygn. akt I C 276/07, zasądzono od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w K. - Oddział KWK (...) w R. na rzecz powoda A. P. i jego nieżyjącej obecnie żony W. P. jednorazowe odszkodowanie za uszkodzone budynki przy ulicy (...) w M.. W 2013r. powodowie zwrócili się do pozwanej w sprawie rozbiórki we własnym zakresie budynku gospodarczego położonego w M., przy ulicy (...). Pismem z 24 października 2013r. pozwana poinformowała powodów, że po rozbiórce oraz pisemnym zgłoszeniu tego faktu kopalni zostanie wszczęta procedura w celu ustalenia kosztów rozbiórki odszkodowanego z tytułu szkód górniczych budynku gospodarczego. W dniu 17 grudnia 2014r. powodowie zgłosili w Starostwie Powiatowym w W. przystąpienie do rozbiórki, wskazując termin zgłoszenia prac na dzień 17 stycznia 2015r. Po wykonaniu rozbiórki wskazanego wyżej budynku gospodarczego, pozwana pismem z dnia 4 sierpnia 2015r. odmówiła zapłaty zwrotu kosztów rozbiórki według przedstawionego kosztorysu. Powodowie podali, że koszty nakładów niezbędnych do wykonania rozbiórki budynku gospodarczego wynoszą 47.643,49 zł netto (51.454 zł brutto).

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa ponad kwotę 18.078 zł oraz o zasądzenie solidarnie od powodów na jej rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniosła, iż zgodnie ze sporządzonym przez nią kosztorysem powykonawczym ogólna wartość wykonanych robót z tytułu rozbiórki budynku gospodarczego została wyliczona na kwotę 9.396,72 zł. Kosztorys ten został zatwierdzony przez Komisję Oceny Projektów Usuwania S. (...). Dopiero po przedstawieniu przez poszkodowanych dowodów poniesienia kosztów z tytułu wywozu i utylizacji gruzu miała zostać uruchomiona procedura refundacji poniesionych z tego tytułu kosztów, co wynika z protokołu z posiedzenia Komisji. Pozwana nadto zakwestionowała wyliczenia zawarte w przedłożonym przez stronę powodową kosztorysie z dnia 22 lipca 2015r. zarzucając stronie powodowej trzykrotne wyliczenie rozbiórki pokrycia dachowego, brak uwzględnienia odzysku materiałów, uwzględnienie kosztów transportu i wywozu gruzu oraz zastosowanie zawyżonych stawek i czynników cenotwórczych. Nadto podniosła, że powodowie nie przedstawili żadnych rachunków dokumentujących fakt wywozu i utylizacji gruzu. Pozwana dodatkowo podniosła, że wartość kosztorysowa nakładów koniecznych do dokonania rozbiórki budynku gospodarczego przez powodów wynosi nie więcej niż 28.204,83 zł, która to kwota winna zostać pomniejszona o kwestionowany przez nią, jako niewykazany, koszt transportu, utylizacji gruzu oraz odzyskanych przez powodów materiałów w łącznej kwocie 10.131,53 zł, co w konsekwencji pozwala na stwierdzenie, że poniesione przez powodów koszty rozbiórki wyżej wymienionego obiektu wyniosły co najwyżej 18.078 zł.

Postanowieniem z dnia 8 sierpnia 2019r. Sąd Okręgowy w Gliwicach, w sprawie o sygn. akt III Ca 1622/18, odrzucił apelację strony pozwanej jako wniesioną od nieistniejącego wyroku wobec niepodpisania wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 27 czerwca 2018r., sygn. akt I Cgg 3/18.

Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim wyrokiem z dnia 30 października 2019r. zasądził od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w K. - Oddział KWK (...) w R. na rzecz powodów uprawnionych solidarnie A. P., M. P. i S. P. kwotę 14.781,15 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 5 sierpnia 2015r. do dnia 31 grudnia 2015r. oraz z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych liczonymi od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty oraz umorzył postępowanie do kwoty 27.906,64 zł, jak również oddalił powództwo w pozostałym zakresie. Nadto Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powodów uprawnionych solidarnie kwotę 3.333,68 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim kwoty 2.109,86 zł tytułem części opłaty od pozwu, od której uiszczenia powodowie byli zwolnieni z mocy ustawy.

Orzeczenie to poprzedził ustaleniem, że powodowie są właścicielami nieruchomości położonej w M. przy ulicy (...), opisanej w księdze wieczystej Kw Nr (...) Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim.

Wyrokiem z dnia 4 marca 2009r. Sąd Okręgowy w Gliwicach - Ośrodek (...) w R., sygn. akt II RC 276/07, zasądził od pozwanej na rzecz powodów A. P. i W. P. kwotę 517.205,84 zł tytułem jednorazowego odszkodowania za szkody górnicze powstałe w budynku mieszkalnym i budynku gospodarczym usytuowanych na nieruchomości położonej w M., przy ulicy (...). Z uzasadnienia powyższego wyroku wynika, że wartość jednorazowego odszkodowania za szkody powstałe w budynku gospodarczym wyniosła 172.282,33 zł.

W dniu 10 października 2013r. powodowie zwrócili się do pozwanej w sprawie rozbiórki we własnym zakresie wskazanego wyżej budynku gospodarczego. Pismem z dnia 24 października 2013r. pozwana poinformowała powodów, że po dokonaniu rozbiórki oraz pisemnym zgłoszeniu tego faktu kopalni zostanie wszczęta procedura w celu ustalenia kosztów rozbiórki odszkodowanego z tytułu szkód górniczych budynku gospodarczego.

W dniu 17 grudnia 2014r. powód S. P. zgłosił w Starostwie Powiatowym w W. przystąpienie do rozbiórki, wskazując termin zgłoszenia prac na dzień 17 stycznia 2015r. Po zgłoszeniu faktu dokonania rozbiórki wskazanego wyżej obiektu budowlanego w dniu 3 czerwca 2015r. sporządzono protokół końcowego odbioru robót. Pozwana sporządziła kosztorys powykonawczy, w którym ogólna wartość wykonanych robót z tytułu rozbiórki budynku gospodarczego została wyliczona na kwotę 9.396,72 zł. Kosztorys ten został zatwierdzony przez Komisję Oceny Projektów Usuwania S. (...). W trakcie posiedzenia tej komisji ustalono, że po przedstawieniu przez poszkodowanych dowodów poniesienia kosztów z tytułu wywozu i utylizacji gruzu zostanie uruchomiona procedura refundacji poniesionych w tym zakresie kosztów. Pozwana, podczas negocjacji prowadzonych w dniach 2 lipca 2015r. i 30 lipca 2015r. zaproponowała powodom zapłatę odszkodowania w kwocie 9.400 zł, na co powód A. P. nie wyraził zgody, żądając zapłaty kwoty 47.643,00 zł. Po wykonaniu rozbiórki, pozwana, pismem z dnia 4 sierpnia 2015r. odmówiła zapłaty zwrotu kosztów rozbiórki według przedstawionego kosztorysu. Po sprawdzeniu i przeanalizowaniu przedmiotowego kosztorysu, pozwana stwierdziła zawyżenie obmiaru, nie uwzględnienie odzysku materiałów oraz ujęcie wyższych czynników cenotwórczych niż te, które kopalnia jest zobligowana do stosowania. W powyższym piśmie pozwana ponadto zaznaczyła, że w składnikach kosztowych wyceny zostały uwzględnione koszty związane z wywozem gruzu i jego utylizacją. Z tego tytułu kopalnia dodatkowo zażądała przedstawienia stosownych dokumentów, takich, jak np. faktur VAT, które uzasadniałyby zwrot poniesionych kosztów z tym związanych. Rozbiórka należącego do powodów budynku gospodarczego została przeprowadzona systemem gospodarczym. Gruz pozostały po rozbiórce przedmiotowego budynku został wywieziony przez osoby trzecie. W związku z przeprowadzeniem tej czynności nie wystawiono faktur VAT.

Koszt rozbiórki należącego do powodów budynku gospodarczego wyniósł 42.687,79 zł brutto.

W dniu 20 lipca 2018r. pozwana dokonała na rzecz powodów zapłaty kwoty w łącznej wysokości 18.078 zł tytułem należności głównej wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od powyższej kwoty w łącznej wysokości 3.821,64 zł, których zapłata miała miejsce w dniu 23 lipca 2018r. Następnie, w dniu 2 października 2018r. pozwana dokonała na rzecz powodów zapłaty kwoty w łącznej wysokości 9.828,64 zł tytułem należności głównej wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od powyższej kwoty w łącznej wysokości 2.217,22 zł, których zapłata miała miejsce w dniu 5 października 2018r.

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Rejonowy uznał, że w sprawie znajdują zastosowanie przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994r. - Prawo geologiczne i górnicze, ponieważ szkody, których naprawienia dochodzą powodowie powstały przed wejściem w życie nowej ustawy górniczej, tj. w 2009r.

Następnie Sąd wskazał, że zgodnie z art. 435 k.c. prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wyłącznie wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Stosownie natomiast do art. 95 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994r. - Prawo geologiczne i górnicze, jeżeli nie jest możliwe przywrócenie stanu poprzedniego lub koszty tego przywrócenia rażąco przekraczałyby wielkość poniesionej szkody, naprawienie szkody następuje przez zapłatę odszkodowania. Jeżeli poszkodowany poniósł nakłady na naprawienie szkody, odszkodowanie ustala się w wysokości odpowiadającej wartości uzasadnionych nakładów.

Mając na względzie powyższe, Sąd wskazał, że powodowie ponieśli nakłady niezbędne do przeprowadzenia rozbiórki odszkodowanego z tytułu szkód górniczych budynku gospodarczego, obejmujące również koszty wywozu i utylizacji gruzu. Na podstawie opinii biegłego z zakresu budownictwa i szkód górniczych Sąd stwierdził, że koszty rozbiórki należącego do powodów budynku gospodarczego wraz z kosztami utylizacji gruzu wynoszą 42.687,79 zł brutto.

Następnie Sąd wskazał, że ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że materiały pochodzące z rozbiórki zostały zutylizowane.

Uwzględniając wyżej wskazane okoliczności, sąd zasądził od pozwanej na rzecz powodów uprawnionych solidarnie kwotę 14.781,15 zł brutto tytułem odszkodowania za poniesione koszty rozbiórki budynku gospodarczego, oddalając powództwo w pozostałym zakresie, tj. co do kwoty 8.766,21 zł powództwo podlegało oddaleniu jako nieuzasadnione.

Wobec dokonania przez pozwaną zapłaty roszczenia dochodzonego pozwem w zakresie kwoty należności głównej w łącznej wysokości 27.906,64 zł oraz odsetek od należności głównej w łącznej wysokości 6.038,86 zł, Sąd w tej części, w oparciu o przepis art. 203 § 1 i § 2 k.p.c., umorzył postępowanie w powyższym zakresie.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i § 2 k.c. (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016r. - art. 2 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 9 października 2015r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. z 2015r., poz. 1830), uznając, iż w dniu 5 sierpnia 2015r., tj. jeden dzień po odmowie zapłaty zwrotu kosztów rozbiórki budynku gospodarczego według przedstawionego kosztorysu pozwana była w opóźnieniu z zapłatą dochodzonego w niniejszej sprawie odszkodowania. Stąd Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powodów uprawnionych solidarnie odsetki ustawowe od dnia 5 sierpnia 2015r. do dnia 31 grudnia 2015r. oraz dalsze odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych liczone od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 zd. 1 k.p.c., zasądzając od pozwanej na rzecz powodów uprawnionych solidarnie kwotę 3.333,68 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, przy założeniu, że powodowie wygrali sprawę w 82%.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobranie od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim kwoty 2.109,86 zł tytułem części opłaty od pozwu, od uiszczenia której powodowie byli zwolnieni z mocy ustawy.

Apelację od tego orzeczenia wniósł pozwany zaskarżając wyrok w części tj. co do zasądzonej w punkcie 1 kwoty 14.781,15 zł, a w związku z powyższym w tym samym zakresie co do kosztów procesu objętych rozstrzygnięciem w punkcie 3 i 4.

Pozwana zarzuciła Sądowi sprzeczność dokonanych ustaleń z zebranym w sprawie materiałem dowodowym i błędną jego ocenę w szczególności co do bezpodstawnego przyjęcia że powodowie ponieśli niezbędne nakłady (koszty) związane z wywozem i utylizacją gruzu po rozbiórce budynku gospodarczego jak też dalsze uchybienia przepisom proceduralnym związane z naruszeniem art. 227 i 233 k.p.c. m.in. poprzez bezzasadne oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii jeszcze innego biegłego d/s budownictwa, co w konsekwencji doprowadziło do nieuzasadnionego uwzględnienia powództwa.

Na tych podstawach wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa również w zaskarżonej części wyroku a także zniesieniem pomiędzy stronami kosztów zastępstwa procesowego (punkt 4 wyroku) oraz proporcjonalnym zmniejszeniem kwoty opłaty objętej punktem 5 wyroku oraz zasądzenie od powodów solidarnie na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego związanych z niniejszą apelacją i postępowaniem drugoinstancyjnym.

W odpowiedzi na apelację powodowie wnieśli o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od pozwanego na ich rzecz kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji prawidłowo zakwalifikował roszczenia powodów przyjmując za podstawę prawną swego rozstrzygnięcia przywołane przepisy prawne, a następnie ustalił wszystkie okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Poczynione ustalenia dotyczące okoliczności faktycznych mają podstawę w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, który w zakresie dokonanych ustaleń jest logiczny i wzajemnie spójny, natomiast informacje zawarte w poszczególnych źródłach dowodowych nawzajem się uzupełniają i potwierdzają, przez co są w pełni wiarygodne.

Ustalenia te Sąd Okręgowy przyjmuje za własne.

Przepis art. 233 k.p.c., którego naruszenie zarzucił pozwany, odnosi się wprost do oceny dowodów wskazując, według jakich kryteriów winna być ona przeprowadzona. Wyraża zasadę swobodnej oceny dowodów stanowiąc w § 1, że Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Stawiając zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. należy wykazać, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, które jedynie mogą zostać przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002r., II CKN 817/00). Z tego wynika, że do skutecznego postawienia zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c. nie jest wystarczające przekonanie strony o ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu (Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyrokach: z dnia 1 marca 2012r. I ACa 111/12; z dnia 3 lutego 2012r., I ACa 1407/11). Również same, nawet poważne wątpliwości co do trafności oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji, jeżeli tylko nie wykroczyła ona poza granice zakreślone w art. 233 § 1 k.p.c., nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez sąd drugiej instancji odmiennego stanowiska (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012r., I UK 347/11).

Wskazanym powyżej kryteriom podlega również opinia biegłego. Ocena tego dowodu winna uwzględniać następujące kryteria: zgodności treści opinii z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Sąd może więc oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności, czy też zgodności z zasadami logiki. Nie jest natomiast uprawniony do kwestionowania merytorycznych poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własne stwierdzeń. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 3 sierpnia 2012r., I ACa 217/12; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 1 sierpnia 2012r., I ACa 40/11).

W ocenie pozwanego przeprowadzone przed Sądem I instancji postępowanie dowodowe było wadliwe ze względu na m.in. oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii jeszcze innego biegłego d/s budownictwa.

Odnosząc się do tej okoliczności wskazać należy, że sąd decydując o dopuszczeniu dowodu przedstawionego przez stronę, rozważa przede wszystkim, czy dany fakt ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c.), czy fakt ten wymaga udowodnienia (art. 228, 229 i 230 k.p.c.), czy dany środek dowodowy nie jest wykluczony (art. 246 i 247 k.p.c.), oraz czy okoliczność, na którą dowód został zgłoszony, nie została już dostatecznie wyjaśniona (art. 217 § 2 k.p.c.). Ocena, które fakty mają dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie, jest uzależniona od tego, jakie to są fakty, a także od tego, jak sformułowana i rozumiana jest norma prawna, którą zastosowano przy rozstrzygnięciu sprawy. Fakt jest istotny w rozumieniu art. 227 k.p.c., jeżeli dotyczy przedmiotu procesu oraz ma znaczenie prawne w tym sensie, że jego ustalenie jest konieczne z punktu widzenia normy prawnej, która miałaby zastosowanie do stanu faktycznego przedstawionego przez strony.

Mając na względzie powyższe pozwany argumentował, że bezpodstawnie zostało przyjęte, że powodowie ponieśli koszty utylizacji gruzu po rozbiórce budynku gospodarczego. Niemniej jednak, Sąd na tą okoliczność dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu budownictwa M. W. (k. 271), który złożył ustną opinię na rozprawie w dniu 13 czerwca 2018r. (k. 283). Pozwany, pomimo zadawania pytań biegłemu w trakcie jego przesłuchania na rozprawie w dniu 13 czerwca 2018r., po uchyleniu jego pytania, zaniechał zadawania dalszych pytań biegłemu. Zamiast tego zgłosił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego na okoliczność wyliczenia kosztów rozbiórki bez kosztów wywozu i utylizacji odpadów. Tymczasem, jak wynika z opinii biegłego (k. 200 – 204) okoliczność ta została ustalona przez biegłego w sposób kategoryczny. Tym samym nie był uzasadniony wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego oparty wyłącznie na niezadowoleniu z wniosków z nich wynikających, o czym świadczy postawa pełnomocnika pozwanego na rozprawie z dnia 13 czerwca 2018r.

Nadto, w świetle zaoferowanych przez strony dowodów, nie było podstaw do uznania, że należne powodom odszkodowanie winno zostać obniżone o koszty utylizacji gruzu. Pozwany w apelacji kwestionuje fakt przekazania gruzu przez powodów wskazując przy tym na obowiązujące przepisy prawa oraz obowiązek powodów działania w sposób legalny. Niemniej jednak, nie przedstawił dowodów wskazujących na to, że gruz stanowiący odpad w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (tekst jednolity: Dz. U. z 2021r. poz. 779), został przez powodów powtórnie wykorzystany, a wskazane przez powoda okoliczności, są spójne i logiczne, w zakresie w jakim wyjaśniał, że nie miał faktycznych i ekonomicznych potrzeb do ponownego wykorzystania tego gruzu. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji prawidłowo uznał, że powód musiał ten gruz zutylizować. Zgodnie bowiem z art. 18 ust. 1 ustawy o odpadach, każdy, kto podejmuje działania powodujące lub mogące powodować powstanie odpadów, powinien takie działania planować, projektować i prowadzić przy użyciu takich sposobów produkcji lub form usług oraz surowców i materiałów, aby w pierwszej kolejności zapobiegać powstawaniu odpadów lub ograniczać ilość odpadów i ich negatywne oddziaływanie na życie i zdrowie ludzi oraz na środowisko, w tym przy wytwarzaniu produktów, podczas i po zakończeniu ich użycia. Skoro zatem w świetle poczynionych ustaleń faktycznych, odpady te nie zostały odzyskane, zgodnie z art. 18 ust. 2 – 4 ustawy o odpadach, to winne one zostać unieszkodliwione zgodnie z art. 18 ust. 5 w związku z art. 26 i art. 33 ust. 1 ustawy o odpadach.

Uwzględniając wskazane powyżej okoliczności i obowiązki ustawowe obciążające powodów, uznać należało, że Sąd I instancji prawidłowo ustalił zakres odszkodowania należnego powodom, zaś sąd odwoławczy nie stwierdził naruszeń prawa materialnego ani uchybień proceduralnych skutkujących nieważnością postępowania, należało apelację powódki jako bezzasadną oddalić, o czym orzeczono na podstawie art. 385 k.p.c. w punkcie pierwszym sentencji.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c., przyjmując, że pozwany jako przegrywający sprawę w całości powinien zwrócić powodom całość poniesionych przez niego kosztów postępowania odwoławczego obejmujące wynagrodzenie adwokackie w wysokości 1.800 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 5 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

SSO Andrzej Dyrda

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE