UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 197/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 1 marca 2021 roku w sprawie IIK 344/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na:

a)  błędnym ustaleniu, że pojazd marki S. nr rej (...) w dniu 2 stycznia 2019 przebywał w Danii i T. K. nie wykonał w tym dniu badania technicznego, podczas gdy całość zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego potwierdza że pojazd ten faktycznie przebywał w w/w dniu w K., zaś badanie zostało wykonane.

b)  nieustaleniu faktu istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy, że pojazd marki S. nr rej (...) został przewieziony na lawecie w styczniu 2019 do Polski celem naprawy usterki silnika która wystąpiła w pojeździe, a następnie odwieziony na lawecie do Danii w dniu 4 stycznia 2019r ciągnikiem siodłowym M. (...), mimo że w/w fakt znajduje potwierdzenie w materiale dowodowym sprawy.

c)  nieustaleniu faktu istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy, że Ł. C. zwracał się do oskarżonego z prośbą o pomoc w naprawie pojazdu marki S. nr rej (...), mimo iż w/ fakt znajduje potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym sprawy.

d)  nieustaleniu faktu, że kierowca P. S. poruszał się pojazdem M. (...) w dniu 4 stycznia 2019r na trasie z K. do Dani, mimo że dowód ten był istotny dla rozstrzygnięcia sprawy i wynikał z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Uchybienie o jakim mowa w art. 438 pkt 3 k.p.k. (błąd w ustaleniach faktycznych) ma miejsce wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada zasadom prawidłowego rozumowania. Błąd taki może stanowić wynik niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd braku), bądź określonych nieprawidłowości w zakresie oceny dowodów (tzw. błąd dowolności). Może być on zatem wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub braku przestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ich ocenie (wyrok SA w Warszawie z dnia 14.06.2017 r., II AKa 83/17, LEX nr 2330649).Powyższe uchybienia w niniejszej sprawie nie wystąpiły. Wbrew twierdzeniom apelacji Sąd I instancji trafnie uznał , że oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem znamiona występku z art. 271§ 1 kk. Obrońca oskarżonego nie zgadzając się w apelacji z tym ustaleniem podniósł , iż nie przemawia za tym cały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Odnosząc się do podniesionego zarzutu apelacji wskazać należy , że Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku podał , dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego i wspierającym jego linię obrony zeznaniom świadków P. S. ,Ł. C. , J. C. i R. K.. Sąd I instancji swoje stanowisko w tej kwestii przekonywująco i należycie uzasadnił. Odniósł się również szczegółowo do zeznań świadka J. B. i poddał je wnikliwej analizie , konfrontując z wersją wydarzeń przedstawioną przez T. K. oraz w/w świadków. To samo Sąd orzekający uczynił w stosunku do rzeczowego materiału dowodowego, a przedstawiona w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku argumentacja w tym zakresie jest w ocenie Sądu odwoławczego logiczna i przekonywująca , nie ma więc potrzeby jej powielania. Należy jedynie dodać , że prezentowane przez skarżącego stanowisko dowodzi jedynie braku akceptacji dla wywodów Sądu I instancji , obrońca oskarżonego w wywiedzionej apelacji przemilcza i instrumentalnie omija natomiast zupełnie kluczowy w sprawie fakt , a mianowicie to ,iż oskarżony jako diagnosta ,a więc osoba upoważniona do przeprowadzenia badania technicznego przedmiotowego pojazdu w jego dowodzie rejestracyjnym wskazał jego stan licznika na dzień 2 stycznia 2019 roku na 780 000 km , podczas , gdy posiadał on już w dniu 16 czerwca 2018 roku przebieg wskazujący na przejechanie 806618 km , co wynikało jasno z niekwestionowanych danych zapisanych w tachografie cyfrowym. Apelujący w żaden sposób do powyższej kwestii się nie odniósł. ,a potwierdza ona w ocenie Sądu odwoławczego trafną tezę Sądu Rejonowego , iż T. K. w rzeczywistości badania technicznego wskazanego pojazdu wówczas nie wykonał. Nie sposób bowiem uznać za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego w tym zakresie , że nastąpił jedynie ,, czeski błąd ‘’ i omyłkowo wpisał takie dane. Zgodzić się też należało z konstatacją sądu meritii , że brak było jakiejkolwiek logiki w tym , aby transportować przedmiotowy pojazd ponownie do Danii w sytuacji , gdy jego kierowca znajdował się w Polsce. Nie można pominąć i tego , iż zgodnie z jego zeznaniami wrócił on tam korzystając z aplikacji blablacar , gdy nie było przecież żadnych przeszkód , aby uczynił to jadąc z P. S. , który rzekomo miał równocześnie wtedy na lawecie specjalnie zawozić ten samochód do Danii. Nie sposób wreszcie przyjąć za przekonywujące stwierdzeń oskarżonego , iż tachograf w/w auta nie zarejestrował jego ruchu w czasie ,, pobytu ‘’ w Polsce i jego naprawy , co miało być według w/w wynikiem reguły tzw. ,, złotej strzały” , gdyż wyjazd takiego pojazdu ze stacji diagnostycznej ,a następnie jego wjazd na naczepę ciężarową niskopodwoziową z pewnością przekroczyłby podawany przez T. K. czas. Tymczasem analiza danych cyfrowych wykazała , że ciągnik siodłowy marki S. o numerze rejestracyjnym (...) według zapisów w tachografie w dniu 21 grudnia 2018 roku zakończył jazdę o godzinie 14.27 w Danii ( stan licznika 871 207 ) i z takim samym przebiegiem kilometrów ( 871 207 ) ruszył w trasę w dniu 7 stycznia 2019 roku o godzinie 06.02 ,a przecież świadek P. S. utrzymywał , że po jego naprawie miał sam nim zjeżdżać z lawety w Danii , co oczywiście znalazłoby odzwierciedlenie w stanie licznika auta , gdyby tak rzeczywiście było, a pojazd ten dodatkowo wcześniej miał także się poruszać na terenie stacji diagnostycznej w Polsce .

Reasumując Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił więc wszystkie zebrane w sprawie dowody i na tej podstawie poczynił trafne ustalenia faktyczne. Nie wykraczają one poza granice swobodnej oceny dowodów , która to ocena nie wykazała istotnych błędów natury faktycznej i logicznej , zgodna była ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. W uzasadnieniu Sąd wskazał jakie fakty uznał za ustalone , na czym oparł poszczególne ustalenia ,a następnie wyprowadził z dokonanych ustaleń prawidłowe wnioski w zakresie sprawstwa oskarżonego i wymierzonej mu kary.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola instancyjna nie wykazała , aby sąd I instancji dopuścił się uchybień wskazanych w apelacji obrońcy oskarżonego. Wobec bezzasadności więc podniesionego zarzutu apelacyjnego nie zasługiwał też na uwzględnienie wniosek obrońcy oskarżonego o jego uniewinnienie.

3.2.

Naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść orzeczenia tj.

a) art. 4 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie przy rozpoznaniu sprawy szeregu dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego oraz wydanie orzeczenia całkowicie sprzecznego ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym,

b) art. 7 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie przy formułowaniu orzeczenia dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego, oraz przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie oceny dowodów w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego,

c) art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości w sprawie na niekorzyść oskarżonego.

d) art. 9 k.p.k poprzez nie podjęcie z urzędu czynności zmierzających do wyjaśnienia zakwestionowanych w procesie faktów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Co do zarzutu obrazy prawa procesowego w zakresie reguł z art. 4 i 7 kpk , które to podstawy dawały też skarżącemu asumpt do powoływania się na błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku , stwierdzić należy , że Sąd I instancji nie dopuścił się wskazanych uchybień procesowych przy dokonywaniu oceny dowodów. Zasada obiektywizmu z art. 4 kpk obliguje do uwzględnienia okoliczności przemawiających na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego. Zasada z art. 7 kpk dotyczy konieczności dokonywania przez Sąd swobodnej ,a nie dowolnej oceny dowodów. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy trzeba stwierdzić , że analiza dowodów- osobowych tj. wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków tj. P. S. ,Ł. C. , J. C. , R. K. i J. B. i rzeczowych - skutkująca zakwalifikowaniem zachowania T. K. z art. . 271§1 kk.- nie ma znamion ani pobieżnej , ani niezgodnej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Wystarczy odesłać autora do uzasadnienia pisemnego , które w uporządkowany sposób zawiera wyczerpującą analizę dowodów z zachowaniem zasad z art. 4 kpk i art. 7 kpk. Sąd odwoławczy stwierdza więc, że sąd I instancji uczynił zadość przytoczonym wymogom, a w konsekwencji dokonał prawidłowej oceny zebranych w sprawie dowodów, relewantnych dla finalnego rozstrzygnięcia. W szczególności sąd orzekający nie przekroczył granicy zagwarantowanej mu w przepisie art.7 kpk swobodnej oceny dowodów. Przeprowadził na rozprawie wszystkie dostępne dowody , wskazując jakie fakty uznał za udowodnione lub nieudowodnione oraz podał na jakich oparł się dowodach. Nadto wyprowadził słuszne wnioski co do zasadności przypisania oskarżonemu przestępstwa z 271§1 kk. Trzeba zarazem podkreślić, że zawartość treściowa apelacji nie wykracza poza ramy polemiki ze stanowiskiem zaprezentowanym przez sąd meriti. Skarżący bowiem kwestionując założenia dowodowe przyjęte przez sąd orzekający sam potraktował w istocie ujawnione w toku procesu dowody w sposób subiektywny , selektywny i dowolny nie wskazując przy tym na tyle przekonywujących argumentów, które mogłyby zdezawuować ocenę przyjętą przez sąd I instancji. Tymczasem , wbrew sugestiom skarżącego ocena dowodów dokonana przez sąd orzekający ( w szczególności wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków tj. P. S. ,Ł. C. , J. C. , R. K. )została dokonana przy uwzględnieniu wzajemnych powiązań pomiędzy dowodami osobowymi ,a rzeczowymi przez co ma wymiar obiektywny. Przeprowadzona w taki sposób ocena dowodów zasługuje więc na aprobatę. Apelujący natomiast , co wskazano już wyżej nie odnosi się nawet słowem do fundamentalnej kwestii stanu licznika przedmiotowego pojazdu , który w sposób zasadniczy odbiegał od tego jaki wskazał oskarżony w jego dowodzie rejestracyjnym na dzień 2 stycznia 2019 roku oraz niezmienności stanu tego licznika tj.871 207 zarówno w dniu 21 grudnia 2018 roku jak i w dniu 7 stycznia 2019 roku , gdy według oskarżonego i części wspierających go świadków auto to miało się w międzyczasie przemieszczać w trakcie załadunku jak i rozładunku na naczepę ciężarową niskopodwoziową

Poza tym kontrola instancyjna oceny dowodów, pod kątem naruszenia zasady z art. 7 k.p.k. nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy (por. wyrok SA w Białymstoku z dnia 1 marca 2018 r., II AKa 6/18, LEX nr 2487671). Zarzut obrazy art. 7 k.p.k. nie może się ograniczać jedynie do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych. Skarżący powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych, czy wzajemnych sprzeczności. Bez wykazania, że ocena dowodów wyrażona przez sąd orzekający jest sprzeczna z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym, żadna ze stron procesowych nie uzyskuje uprawnienia do podważania stanowiska sądu (wyrok SA w Warszawie z dnia 2 lutego 2018 r., II AKa 106/17, LEX nr 2452284). Mając powyższe okoliczności na uwadze sąd I instancji trafnie uznał więc , iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanego mu przestępstwa. Taka jest bowiem wymowa przeprowadzonych dowodów w sprawie, a dokonane przez sąd meritii rozumowanie nie wykazuje mankamentów logicznych. Jest poprawne także z życiowego punktu widzenia.

Z kolei przepisy art. 5 §2 kpk i art. 7 kpk mają charakter rozłączny. Gdy Sąd przeprowadzi postępowanie w sposób pełny i kompletny oraz podda zebrane dowody ocenie spełniającej rygory art. 7 kpk , to zastosowanie zasady z art5§2 kpk nastąpi wówczas , gdy tak przeprowadzona ocena dowodów potwierdzi istnienie wciąż niedających się – w oparciu o nią – usunąć wątpliwości. Stawianie zarzutów dotyczących obu przepisów jest błędne , z uwagi na ich wykluczający się charakter ( patrz wyrok SA w Warszawie z dnia 3 lipca 2018 roku , II AKa k63/18 , LEX nr 2529231 ). Z kolei , aby mogło dojść do naruszenia art. 5§2 kpk konieczne jest wystąpienie niedających się usunąć wątpliwości ,a następnie ich rozstrzygnięcie inaczej niż na korzyść oskarżonego ( patrz wyrok SA w Katowicach z dnia 23 lutego 2018 , II AKa 525/17 , LEX nr 2500106 ) ,a taka sytuacja w niniejszej sprawie nie nastąpiła. Jeżeli natomiast z materiału dowodowego sprawy wynikają różne wersje wydarzeń , to nie jest to równoznaczne z istnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art. 5§2 kpk , bo w takim wypadku Sąd orzekający zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i dopiero wówczas , gdy wątpliwości nie zostaną usunięte , należy tłumaczyć je na korzyść oskarżonego.( patrz także wyrok SN z 11.10.2002 r. (...) 251/01 Prok. i Pr.-wkł. (...) , poz.5 , LEX nr 56836 ; wyrok SA w Katowicach z 5.04.2007r. II Aka 30/07 , KZS 2007/11 , poz.50, LEX nr 312473 ). Za nieuprawniony w niniejszej sprawie należy więc uznać zarzut obrazy art.5§2 kpk , podnoszący wątpliwości samej strony co do treści ustaleń faktycznych lub co do sposobu interpretacji prawa. Dla oceny , czy został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są bowiem miarodajne tego rodzaju wątpliwości , zgłaszane przez stronę , ale jedynie to , czy orzekający w sprawie Sąd rzeczywiście powziął wątpliwości , co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego , względnie to , czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien powziąć.

Za zupełnie chybiony należało uznać także ostatni z zarzutów skarżącego dotyczący względnych przyczyn odwoławczych z art. 438 pkt 2 kpk tj. naruszenia art.9 kpk. Zasada oficjalności wyrażona w tym przepisie ma bowiem charakter ogólny. Tym samym naruszenie tego przepisu , bez wskazania innych przepisów konkretyzujących tą zasadę ( a tego nie uczynił w skarżący ) , nie może stanowić podstawy apelacyjnej lub kasacyjnej ( patrz postanowienie SN z dnia 11 września 2012 roku , IV KK 211/12 , KZS 2012 , Nr 12 , poz 36 ).Z powyżej wskazanych więc powodów zarzut apelacji w tym zakresie nie zasługiwał na uwzględnienie. Ponadto należy zauważyć , że skarżący w żaden sposób nie był krępowany w zakresie możliwości składania ewentualnych wniosków dowodowych w toku postępowania przed Sądem I instancji.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola instancyjna nie wykazała , aby sąd I instancji dopuścił się uchybień wskazanych w apelacji obrońcy oskarżonego. Wobec bezzasadności więc podniesionego zarzutu apelacyjnego nie zasługiwał też na uwzględnienie wniosek obrońcy oskarżonego o jego uniewinnienie.

3.3.

3.Naruszenie art.271§1 kk poprzez

nieuzasadnione zastosowanie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności należało się odnieść do konstrukcji apelacji, by stwierdzić, że zarzuty apelacji sformułowane zostały wadliwie. Zarzut powinien dotyczyć bowiem uchybienia o charakterze pierwotnym, natomiast nie stawia się dodatkowo zarzutu w stosunku do jego następstw, czyli dalszych uchybień (uchybienia wtórne). Uchybienia wtórne, będące następstwem uchybienia pierwotnego, świadczą bowiem o istotności (relewantności) zarzutu pierwotnego, skoro jego zaistnienie powoduje dalsze konsekwencje. Z tego powodu uchybienia wtórne powinny zostać wykorzystane przez skarżącego, jako podstawa do wykazania, że zarzucane uchybienie pierwotne mogło mieć wpływ na treść orzeczenia z uwagi na jego następstwa w sferze związanej z prawidłowością wydanego orzeczenia. Taki wymóg wykazania wpływu uchybienia na treść orzeczenia wynika z podstaw odwoławczych zawartych w art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. Dlatego też należało postawić wyłącznie zarzuty obrazy prawa procesowego i wykazać w nich, że te uchybienia mogły mieć wpływ na treść wyroku w zakresie prawidłowości ustaleń faktycznych (por. D. Świecki, komentarz do art. 438 k.p.k. [w] D. Świecki (red.), Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2019). Z kolei podniesienie w jednym środku zaskarżenia zarzutu obrazy prawa materialnego (pkt 3 apelacji) oraz zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych ( pkt 1 apelacji ) i obrazy przepisów postępowania ( pkt 2 apelacji ) powoduje tak daleko idącą sprzeczność tego środka, że uniemożliwia wręcz łączne rozpoznanie stawianych w nim zarzutów. Oczywiste jest bowiem, że zarzut obrazy prawa materialnego może być skutecznie postawiony w wypadku niekwestionowania ustaleń faktycznych; w przeciwnym razie niewłaściwie ustalone fakty nie mogą stanowić podstawy subsumcji. Nie oznacza to jednak niemożności rozpoznania apelacji w ogóle, powoduje jednak konieczność rozważania w pierwszej kolejności zarzutów obrazy przepisów prawa procesowego, prowadzących do błędów w ustaleniach faktycznych, które, w wypadku trafności, wykluczają możliwość rozpoznania zarzutu obrazy prawa materialnego, zaś w wypadku nieskuteczności - otwierają drogę do rozpoznania tego zarzutu (por. odpowiednio postanowienie SN z dn. 14.05.2003 r., II KK 26/03, LEX nr 78385; postanowienie SN z dn. 18.03.2003 r., IV KKN 207/00, LEX nr 77446; postanowienie SN z dn. 9.01.2002 r., V KKN 319/99, LEX nr 53010).

Wniosek

O zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola instancyjna nie wykazała , aby sąd I instancji dopuścił się uchybień wskazanych w apelacji obrońcy oskarżonego. Wobec bezzasadności więc podniesionego zarzutu apelacyjnego nie zasługiwał też na uwzględnienie wniosek obrońcy oskarżonego o jego uniewinnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Na podstawie art. 437§ 1 kpk wyrok sądu I instancji utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Uznanie apelacji za niezasadną. Omówiono w pkt 3.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Podstawa rozstrzygnięcia art. 636§ 1kpk w zw. z art. 634 kpk.

7.  PODPIS

SSO Patryk Pietrzak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Kaliszu w sprawie II K 344/20 z dnia 1 marca 2021 roku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana