Sygn. akt: I C 631/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2020 roku

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Ludmiła Dulka - Twarogowska

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2020 roku w Wąbrzeźnie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa R. M.

przeciwko A. M.

- o zapłatę i opróżnienie lokalu mieszkalnego

1) nakazuje pozwanej A. M., aby opróżniła, opuściła i wydała powodowi R. M. lokal mieszkalny położony w (...), dla którego Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie prowadzi księgę wieczystą o nr (...);

2)  orzeka, że pozwanej nie przysługuje uprawnienie do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu;

3) zasądza od pozwanej A. M. na rzecz powoda R. M. kwotę 3.990,00 zł (trzy tysiące dziewięćset dziewięćdziesiąt złotych zero groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od tej kwoty za okres od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

4) umarza postępowanie w części w zakresie kwoty 1.306,71 zł (jeden tysiąc trzysta sześć złotych siedemdziesiąt jeden groszy);

5) oddala powództwo o zapłatę w pozostałej części;

6) zasądza od pozwanej A. M. na rzecz powoda R. M. kwotę 1.000,00 zł (jeden tysiąc złotych zero groszy), tytułem zwrotu części kosztów procesu;

7) kosztami sądowymi, od których uiszczenia pozwana była zwolniona, obciąża Skarb Państwa;

8) zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie na rzecz adwokat M. G., prowadzącej Kancelarię Adwokacką przy ul. (...) w W., kwotę 1.980,00 zł (jeden tysiąc dziewięćset osiemdziesiąt złotych zero groszy) podwyższoną o stawkę podatku VAT, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanej A. M. z urzędu.

Sędzia

Ludmiła Dulka – Twarogowska

Sygn. akt: I C 631/18

POUCZENIE

1.  (...)

2.  (...).

ZARZĄDZENIE

1.  (...) (...);

2.  (...)

3.  (...)

W., dnia 30 grudnia 2020 r.

Sędzia

Ludmiła Dulka – Twarogowska

Sygn. akt I C 631/18

UZASADNIENIE

W ostatecznie sformułowanych pozwach oraz w toku procesu R. M. domagał się nakazania A. M. opuszczenia i opróżnienia lokalu mieszkalnego znajdującego się w (...) oraz zasądzenia od pozwanej 3.990 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, z tytułu bezumownego korzystania z lokalu mieszkalnego za okres od kwietnia 2018 r. do czerwca 2020 r. (k.3-4, k.63, k. 91 - protokół rozprawy z 15.05.2019r., czas zapisu: od 00:02:49, k.122-123, k.202-202v, k.286, k.325-325v, k.353-353v). Jednocześnie cofnął pozew w zakresie dokonanych przez pozwaną wpłat w toku procesu oraz ponad kwotę 240 zł za każdy dochodzony miesiąc (k.353).

W odpowiedziach na pozwy oraz w toku procesu pozwana wnosiła o oddalenie powództw (k..47-49, k.70-71, k.91 - protokół rozprawy z 15.05.2019r., czas zapisu: od 00:02:56, k.184-186, k.206-207, k.298-299, k.343-344, k.358-361).

Sprawa podlegała rozpoznaniu w postępowaniu zwykłym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód jest właścicielem gospodarstwa rolnego położonego w (...), w tym domu mieszkalnego, dla którego Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie prowadzi księgę wieczystą nr (...).

Wyrokiem z(...) r. w sprawie(...) Sąd Okręgowy w T. rozwiązał małżeństwo stron przez rozwód oraz odstąpił od orzekania o sposobie korzystania z mieszkania. Orzeczenie to zostało zmienione wyrokiem Sądu Apelacyjnego w G. z (...) r. w sprawie(...), który ustalił, iż w czasie wspólnego zamieszkiwania stron w domu powoda A. M. ma prawo zajmować ostatni pokój po prawej stronie korytarza, patrząc od wejścia do domu, znajdujący się bezpośrednio za pokojem zajmowanym przez matkę powoda, z prawem współkorzystania z kuchni i łazienki.

Okoliczności bezsporne oraz dowody:

- treść księgi wieczystej (k.143-148);

- wyrok S.A. w G. (k.124).

Wysokość czynszu, jaki powód mógłby otrzymać z tytułu najmu pokoju użytkowanego przez pozwaną wraz z dostępem do kuchni, łazienki i korytarza wynosił 178 zł miesięcznie (8,25 zł za m 2 x 21,60 m 2). Z kolei wysokość szacunkowych miesięcznych opłat za zużycie mediów przez pozwaną wynosiła 52,81 zł, w tym 36,14 zł za zużycie prądu (72,27 kWh x 0,50 zł/kWh) oraz 16,67 zł za zużycie gazu (50 zł za 11kg butlę / 3).

Dowód:

- pisemna opinia biegłego z zakresu wyceny nieruchomości (k.238-262) wraz z ustną opinią uzupełniającą (k.293 - protokół rozprawy z 05.03.2020r., czas zapisu: od 00:03:35).

Rzeczywiście poniesione koszty zużycia wody w domu pozwanego w okresie od kwietnia 2018 r. do lipca 2020 r. wynosiły łącznie 531,33 zł, czyli 177,11 zł na osobę – wobec wspólnego zamieszkiwania w tymże domu przez trzy osoby – i średnio 6,56 zł na osobę miesięcznie.

Dowód:

- pismo Burmistrza Miasta i Gminy R. z 03.08.2020 r. (k.351).

W okresie od(...) r. do (...) r. A. M. dokonała łącznych wpłat w wysokości 1.350,00 zł na rzecz R. M., tytułem należności za zużycie mediów, każdorazowo w tytule wskazując, za które konkretnie miesiące wpłaty uiszcza i tak:

-18 sierpnia 2018 r. wpłaciła 200 zł za kwiecień, maj, czerwiec i lipiec 2018 r.,

- 11 października 2018 r. wpłaciła 150 zł za sierpień, wrzesień i październik 2018 r.,

- 20 listopada 2018 r. wpłaciła 100 zł za listopad i grudzień 2018 r.,

- 22 stycznia 2019 r. wpłaciła 100 zł za styczeń i luty 2019 r.,

- 27 marca 2019 r. wpłaciła 100 zł za marzec i kwiecień 2019 r.,

- 05 lipca 2019 r. wpłaciła 100 zł za maj i czerwiec 2019 r.,

- 29 lipca 2019 r. wpłaciła 100 zł za lipiec i sierpień 2019 r.,

- 06 września 2019 r. wpłaciła 100 zł za wrzesień i październik 2019 r.,

- 02 grudnia 2019 r. wpłaciła 100 zł za listopad i grudzień 2019 r.,

- 29 stycznia 2020 r. wpłaciła 100 zł za styczeń i luty 2020 r.,

- 05 marca 2019 r. wpłaciła 100 zł za marzec i kwiecień 2020 r.,

- 28 maja 2020 r. wpłaciła 100 zł za maj i czerwiec 2020 r.

Okoliczności bezsporne, ponadto:

- dowody wpłat (k.50-51,190v,208-209,229,288-292,345).

Pozwana nie pobierała i nie pobiera świadczeń z Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy (...) w R., nie figuruje w ewidencji osób bezrobotnych prowadzonej przez Powiatowy Urząd Pracy w G., od (...) r. jest zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy w W. jako osoba poszukująca pracy.

Dowody:

- pismo PUP w G. (k.172);

- pismo (...) w R.- (...) (k.174);

- zaświadczenie i zawiadomienie PUP w W. (k.228, 300).

Sąd zważył, co następuje: .

Jedno z roszczeń strony powodowej dotyczyło nakazania opróżnienia lokalu mieszkalnego, który jest zajmowany przez pozwaną.

W myśl art. 222 § 1 k.c., właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, aby rzecz została mu wydana, chyba, że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Właściciel ma prawo do swobodnego dysponowania swoją własnością i zamieszkująca tam pozwana nie może mu tego w jakikolwiek sposób uniemożliwiać. Przysługuje mu w takim wypadku roszczenie windykacyjne przeciwko osobie, która włada jego rzeczą.

Bezspornie powód jest wyłącznym właścicielem przedmiotowego lokalu, który na mocy wyroku Sądu Apelacyjnego w G. z (...)r. w sprawie (...), w czasie wspólnego zamieszkiwania stron w domu powoda, pozwana miała prawo zajmować oraz współkorzystać z kuchni i łazienki. Wskazane orzeczenie miało charakter prowizoryczny, ponieważ regulowało wzajemne stosunki rozwiedzionych małżonków związane ze wspólnie zajmowanym mieszkaniem jedynie do chwili, gdy przynajmniej jedno z nich nie opuści tego mieszkania dobrowolnie albo przymusowo w następstwie wydanego później orzeczenia sądowego albo decyzji administracyjnej (vide: komentarz do art. 58 k.r.o., K.Pietrzykowski (red.), Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz. Wyd. 6, Warszawa 2020, Legalis).

Niewątpliwie przez cały okres trwania związku małżeńskiego pozwana była uprawniona do zamieszkiwania w domu powoda. Niemniej jednak z chwilą uprawomocnienia się wyroku rozwodowego powyższe uprawnienie utraciła. Przydzielenie rozwiedzionemu małżonkowi na podstawie art. 58 § 2 zd. 1 k.r.o. prawa do korzystania z wyodrębnionej części wspólnie zajmowanego mieszkania, jeżeli nie posiada on jakiegokolwiek prawa do tego lokalu, nie może stanowić skutecznego zarzutu niweczącego żądanie drugiego z małżonków oparte o dyspozycję art. 222 § 1 k.c. Obecnie pozwana nie legitymuje się żadnym tytułem prawnym do zajmowania przedmiotowego lokalu, nie przysługuje jej skuteczne względem powoda uprawnienie do władania i zamieszkiwania w nim. W tej sytuacji powód ma pełne prawo domagać się opróżnienia, opuszczenia i wydania mu spornego lokalu, którym jako właściciel może swobodnie dysponować, natomiast pozwana zamieszkująca tam bez tytułu prawnego nie może mu tego w jakikolwiek sposób uniemożliwiać.

W świetle powyższego żądanie powoda w tym zakresie Sąd ocenił jako uzasadnione, dlatego na podstawie przywołanych przepisów orzeczono jak w pkt 1 sentencji wyoku.

Stosownie do art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U.2020.611 j.t.), w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu Sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną.

Zgodnie z art. 14 ust. 4 u.o.p.l,. Sąd nie może orzec o braku uprawnienia lokatora do otrzymania lokalu socjalnego wobec:

1) kobiety w ciąży,

2) małoletniego, osoby niepełnosprawnej w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 426) lub ubezwłasnowolnionego oraz osoby sprawującej nad nim opiekę i wspólnie z nim zamieszkałej,

3) obłożnie chorego,

4) emeryta lub rencisty spełniającego kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej,

5) osoby posiadającej status bezrobotnego,

6) osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały

- chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany lub ich sytuacja materialna pozwala na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie.

Przy czym w myśl ust. 7 cytowanego art. 14, przepisu ust. 4 nie stosuje się do osób, które utraciły tytuł prawny do lokalu niewchodzącego w skład publicznego zasobu mieszkaniowego, z wyjątkiem osób, które były uprawnione do używania lokalu na podstawie stosunku prawnego nawiązanego ze spółdzielnią mieszkaniową albo z towarzystwem budownictwa społecznego.

Mając na względzie treść art. 14 ust. 7 wskazanej ustawy, w stosunku do pozwanej nie mają zastosowana zapisy ust. 4, albowiem zajmuje ona lokal należący do osoby prywatnej. Tym niemniej, nawet jeżeli byłoby inaczej i tak nie spełnia ona żadnej z obligatoryjnych przesłanek wymienionych w tymże przepisie do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu i wstrzymania wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez gminę oferty zawarcia umowy najmu takiego lokalu.

W ocenie Sądu brak jest także podstaw do fakultatywnego przyznania pozwanej tego rodzaju uprawnienia ze względu na jej sytuację życiową, w szczególności warunki finansowe i rodzinne, skoro jest osobą zasadniczo zdrową (podawane schorzenia nie eliminują jej z rynku pracy), w wieku umożliwiającym podjęcie zatrudnienia, trudniącą się pracami dorywczymi. Ponadto jest właścicielką gospodarstwa rolnego o łącznej powierzchni(...) ha i szacunkowej wartości – jak sama wskazuje, około 180.000 zł. Zatem nie sposób przyjąć, że w przypadku A. M. zachodzi szczególna sytuacja materialna, czy rodzinna uprawniająca do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu – dlatego orzeczono jak w pkt 2 wyroku.

Odnosząc się do roszczenia powoda o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego należy stwierdzić, iż poza roszczeniem odsetkowym okazało się ono uzasadnione.

Zgodnie z art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 2 k.c. samoistny posiadacz w złej wierze jest zobowiązany do wynagrodzenia właścicielowi za korzystanie z rzeczy. W sytuacji, w której pozwanej, jako byłemu małżonkowi, nie przysługuje tytuł prawny (rzeczowy, czy obligacyjny) do lokalu, należy ją uznać za posiadacza tego przedmiotu praw w złej wierze, ponieważ wie o tym lub co najmniej winna posiadać wiedzę, że tytuł prawny dla niej do lokalu nie istnieje. Tym samym były małżonek - będący jednocześnie właścicielem lokalu, w którym przed rozwodem małżonkowie wspólnie zamieszkiwali - ma prawo do dochodzenia od byłego małżonka wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego, który zajmuje na mocy orzeczenia sądu wydanego w trybie art. 58 § 2 k.r.o. (vide: wyrok SA w Krakowie z 20.05.2016r., sygn. akt I ACa 206/16, Legalis nr 1472410).

Wysokość należnego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z przedmiotowego lokalu została obliczona przez biegłego z zakresu wyceny nieruchomości szacunkowo na kwotę 240 zł miesięcznie, w tym kwotę 178 zł, którą powód mógłby uzyskać wynajmując pokój użytkowany przez pozwaną oraz 62 zł tytułem opłat za zużycie mediów - wody (9,52 zł), prądu (36,14 zł) oraz gazu (16 zł). Biegły w wydanej przez siebie opinii przedstawił szczegółowy sposób obliczenia każdej z wartości, a dla oszacowania wysokości czynszu najmu przyjęty został współczynnik korygujący. Strona pozwana zgłosiła zastrzeżenia do opinii, ale ograniczały się one zasadniczo do polemiki i nie zawierały własnych, co do wysokości każdej z kwestionowanych opłat, wskazań (za wyjątkiem wniosku o przeprowadzenie dowodu z informacji o płatnościach za wodę przez pozwanego w spornym okresie – k.298v). W ocenie Sądu wysokość hipotetycznego czynszu z tytułu najmu nie jest co do zasady wygórowana, z kolei wartość realnie zużytych mediów znajduje w większości odzwierciedlenie w rachunkach pokrywanych przez powoda, w których pozwana winna partycypować. Sąd nie znalazł żadnych przesłanek pozwalających na podważenie zawartej w opinii wyceny – za wyjątkiem wyliczeń opłat za zużycie wody. Przy czym w tej mierze wskazać jedynie należy, iż biegły w momencie opiniowania nie dysponował informacjami uzyskanymi na późniejszym etapie postepowania przez Sąd od Burmistrza Miasta i Gminy R. (k.351), odnośnie rzeczywiście poniesionych przez powoda kosztów za zużytą wodę w okresie objętym żądaniem pozwu, tj. od kwietnia 2018 r. do czerwca 2020 r., w łącznej wysokości 531,33 zł, czyli 177,11 zł od osoby (przy trzyosobowym gospodarstwie domowym). Stąd odmienne ustalenia poczynione przez Sąd jedynie w tym zakresie (opłat za wodę) nie rzutują na wiarygodność i prawidłowość sporządzonej przez biegłego opinii w pozostałej części.

Reasumując, Sąd przyjął za zasadne żądanie zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu powoda przez pozwaną w wysokości 237,37 zł miesięcznie, w tym: 178 zł czynszu, 36,14 zł za zużycie prądu, 16,67 zł za zużycie gazu – wartości wyliczone szacunkowo przez biegłego oraz 6,56 zł za zużycie wody – wartość ustalona na podstawie rzeczywiście uiszczonych opłat za zużycie wody w lokalu powoda.

Oznacza to, iż pozwana za okres od kwietnia 2018 r. do czerwca 2020 r. winna dokonać zapłaty na rzecz powoda łącznej kwoty 6.408,98 zł. Jednocześnie przed złożeniem pozwu uiściła 200,00 zł oraz w toku postępowania kolejne 1.150,00 zł – czyli łącznie 1.350,00 zł. Stąd pozostało do zapłaty 5.058,98 zł. Ostatecznie żądanie pozwu zostało określone na 3.990,00 zł, zatem na kwotę niższą od ustalonej przez Sąd, dlatego w pkt 3 wyroku uwzględniono roszczenie główne w całości.

Wskazać jedynie w tym miejscu należy, iż nie jest rolą Sądu ustalanie przyczyn takiego, a nie innego precyzowania przez stronę powodową wysokości kwoty dochodzonej pozwem za okres od kwietnia 2018 r. do czerwca 2020 r., tj. czy nastąpiło to w wyniku błędu rachunkowego/pisarskiego, czy z dobrowolnego obniżenia należności, czy też innego zarachowania. Tym bardziej, że Sąd zwracał się do pełnomocnika powoda o doprecyzowanie stanowiska i wyjaśnienie rozbieżności (k.347,348), czego tenże w swym piśmie nie uczynił precyzyjnie (k.353).

Przy czym wyjaśnienia wymaga, iż Sąd nie zaliczył wpłaty 100 zł dokonanej przez pozwaną w dniu 15 lipca 2020 r. na poczet kwoty dochodzonej pozwem, albowiem A. M. dokonując jej wyraźnie wskazała, iż stanowi ona „wpłatę współudziału w kosztach utrzymania domu” za lipiec i sierpień 2020 r. – zatem za miesiące nie objęte żądaniem pozwu. W tym zakresie znalazł zastosowanie przepis art. 451 § 1 k.c., zgodnie z którym dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić.

Wobec ustalenia wysokości odszkodowania w większości na podstawie opinii biegłego, a także dokonywania przez pozwaną wpłat w toku postępowania i ostatecznego określenia żądania pozwu na kwotę niższą, aniżeli to wynikało z obliczeń biegłego i Sądu, nie było możliwe określenie odsetek za opóźnienie w zapłacie za poszczególne miesiące bezumownego korzystania. Strona powodowa ponadto także w tym zakresie nie doprecyzowała swojego stanowiska. Dlatego zostały one zasądzone od kwoty wskazanej w pkt 3 wyroku za okres od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, a w pozostałej części roszczenie odsetkowe podlegało oddaleniu (pkt 5 wyroku).

W toku procesu powód cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie dokonanych przez pozwaną wpłat w toku procesu oraz ponad kwotę 240 zł za każdy dochodzony miesiąc (k.354v).

Zgodnie z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Przy czym w świetle art. 203 § 4 k.p.c. Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że czynność ta jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Okoliczności niniejszej sprawy nie wskazywały, by cofnięcie pozwu było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa. Dlatego Sąd przyjął, iż powód skutecznie cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia we wskazanym zakresie i w pkt 4 wyroku, na podstawie art. 355 § 1 k.p.c., umorzył postępowanie w części co do 1.306,71 zł. Przy czym na kwotę tą złożyło się:

- 1.056,71 zł, jako różnica pomiędzy kwotą 2.256,71 zł dochodzoną pierwotnie pozwem z dnia 17 września 2018 r. (k.3-4) i kwotą 1.200 zł (240 zł x 5 miesięcy od kwietnia do sierpnia 2018 r.),

- 250 zł wpłat pozwanej za pięć miesięcy od kwietnia do sierpnia 2018 r.

Odnosząc się z kolei do zarzutu strony pozwanej nieskutecznego rozszerzenia powództwa, wskazać należy, iż Sąd doszedł do odmiennych wniosków. Odnośnie pierwszego z pism strony powodowej w tym przedmiocie z dnia 05 grudnia 2019 r. – zostało ono złożone podczas rozprawy w dniu 05 marca 2020 r. wraz z odpisem dla strony przeciwnej, który został tego samego dnia doręczony pełnomocnikowi pozwanej (k.286,293v). Opłata sądowa od zmienionego (rozszerzonego) powództwa została uiszczona w dniu 06 grudnia 2019 r. (k.277). Z kolei następne pisma: z 06 lipca 2020 r. (k.325) zawierające „ostateczną modyfikację powództwa” i z 14 sierpnia 2020 r. (k.353) prostujące omyłkę zawartą w poprzednim piśmie, rzeczywiście zostały złożone w Sądzie w jednym egzemplarzu, a ich odpisy doręczone bezpośrednio pełnomocnikowi pozwanej przez pełnomocnika powoda. Skoro jednak strona pozwana zapoznała się z ich treścią w odpowiednim czasie i miała możliwość ustosunkowania się do zawartych w nim żądań, zatem nie spowodowało to żadnych ujemnych dla niej następstw i nie mogło mieć wpływu na wynik sprawy (por. uchw. SN z 21.01.2016 r., s.a. IIICZP 95/15; wyr. SA w Poznaniu z 12.10.2017 r., s.a. I Ca 397/17, LEX nr 2396211). Tym bardziej, że modyfikacja zawarta w piśmie z dnia 06 lipca 2020 r. dotyczyła jedynie rozszerzenia czasookresu żądania, nie powiększając dochodzonej kwoty (wręcz uległa ona obniżeniu z 4.000 zł do 3.990 zł w porównaniu do pierwszej zmiany). Stąd Sąd przyjął, że doszło do skutecznej zmiany/rozszerzenia powództwa.

W punkcie 6 sentencji Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.000,00 zł tytułem zwrotu części kosztów procesu. Podstawę prawną wskazanego rozstrzygnięcia stanowił art. 102 k.p.c., zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. W niniejszej sprawie szczególnie uzasadniony wypadek polega na tym, iż jakkolwiek roszczenie o zapłatę okazało się w 68,50% uzasadnione, zaś o opróżnienie lokalu w 100%, to jednak Sąd miał na względzie obecną sytuację pozwanej, która nie posiada stałego zatrudnienia, jest na etapie zmian związanych z rozwodem, zaś zaistniała sytuacja procesowa jest wynikiem roszczeń i żądań zaistniałych między byłymi małżonkami. Dlatego w ocenie Sądu obciążenie jej w całości kosztami procesu powoda pozostawałoby w sprzeczności z zasadą słuszności. Przy czym nadmienić jedynie należy, że na koszty procesu powoda złożyły się: po 200 zł opłat sądowych od obu pozwów (łącznie 400 zł), 34 zł opłat skarbowych od czynności złożenia dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa, 900 zł kosztów zastępstwa procesowego w sprawie o zapłatę, 240 zł kosztów zastępstwa procesowego w sprawie o opróżnienie lokalu mieszkalnego oraz 500 zł zaliczki na wynagrodzenie biegłego.

Pozwaną reprezentowała pełnomocnik z urzędu, która wnioskowała o przyznanie kosztów udzielonej i nieopłaconej pomocy prawnej, dlatego za zasadne Sąd uznał w pkt 8 wyroku zasądzenie od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie na jej rzecz wynagrodzenia w stawce maksymalnej, tj. 1.800,00 zł w sprawie o zapłatę i 180 zł w sprawie o opróżnienie lokalu mieszkalnego – łącznie 1.980,00 zł, podwyższonej o stawkę podatku VAT, ustalonego w oparciu o § 8 pkt 4 w zw. z § 13 pkt 1 w zw. z § 4 ust. 2 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2019.18 j.t.) – zważając na duży nakład pracy pełnomocnika i stopień zawiłości sprawy.

Uwzględniając trudną sytuację majątkową powódki (brak stałej pracy), Sąd nie obciążył jej kosztami sądowymi, od których była zwolniona i które w tej sytuacji powinny zostać pokryte ze Skarbu Państwa (pkt 7 wyroku).

Sędzia

Ludmiła Dulka-Twarogowska

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...):

(...)

3.  (...)

W., dnia 15.02.2021 r.

Sędzia Ludmiła Dulka-Twarogowska