UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 159/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Jarocinie z dnia 30 grudnia 2020 roku w sprawie II K 484/15

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

Uchylenie

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrazy przepisów postępowania, mający bezpośredni wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. polegający na dowolnej, a nie swobodnej ocenie materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie, w szczególności poprzez:

- uznanie zeznań P. S. za wiarygodne, mimo że jego zeznania są wewnętrznie sprzeczne, a także niezgodne z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w niniejszej sprawie.

- nieznajdujące poparcia w zgromadzonym materiale dowodowym rozstrzygnięcie o niewiarygodności wyjaśnień oskarżonego,

- rozstrzygnięcie o tym, iż oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez wprowadzenie Gminy Ż. w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartej umowy, a działanie to było objęte jego zamiarem bezpośrednim kierunkowym, mimo że nie wynika to ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ,

- przyjęcie za podstawę uznania, iż oskarżony dopuścił się oszustwa na szkodę Gminy Ż., faktu wcześniejszego skazania oskarżonego za podobne przestępstwa co jest niezgodne z zasadami logicznego rozumowania. Skazanie za inne przestępstwo nie oznacza bowiem, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn;

co doprowadziło do uznania oskarżonego T. S. za winnego zarzucanego mu czynu, podczas gdy jego wina nie została wykazana. Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie wskazuje bowiem na to, iż oskarżony w momencie zawierania umowy z Urzędem Miasta i Gminy w Ż. działał z zamiarem bezpośrednim kierunkowym w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i wprowadzał pokrzywdzoną w błąd co do zamiaru wywiązania się ze swojego zobowiązania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przypomnienia wymaga, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną tego przepisu jeśli tylko:

a) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy,

b) stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego,

c) jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku .

( patrz postanowienie SN z 1 września 2010 r., IV KK 78/10, OSNwSK 2010/1/1653, LEX nr 844508).

Sąd odwoławczy stwierdza, że Sąd I instancji uczynił zadość przytoczonym wymogom, a w konsekwencji dokonał prawidłowej oceny zebranych w sprawie dowodów, relewantnych dla finalnego rozstrzygnięcia. W szczególności Sąd orzekający nie przekroczył granicy zagwarantowanej mu w przepisie art.7 kpk swobodnej oceny dowodów. Przeprowadził na rozprawie wszystkie dostępne dowody , wskazując jakie fakty uznał za udowodnione lub nieudowodnione oraz podał na jakich oparł się dowodach. Nadto wyprowadził słuszne wnioski co do zasadności przypisania oskarżonemu przestępstwa z art. 286§1 kk w zw. z art. 64§ 1 kk. Trzeba zarazem podkreślić, że zawartość treściowa apelacji nie wykracza poza ramy polemiki ze stanowiskiem zaprezentowanym przez Sąd meriti. Skarżący bowiem kwestionując założenia dowodowe przyjęte przez Sąd orzekający sam potraktował ujawnione w toku procesu dowody w sposób subiektywny i dowolny nie wskazując przy tym przekonywujących dowodów czy argumentów, które mogłyby zdezawuować ocenę przyjętą przez Sąd I instancji. Odnosząc się do podniesionego zarzutu apelacji wskazać należy , że wbrew twierdzeniem skarżącego zeznania P. S. były logiczne i spójne , albowiem cały czas w/w utrzymywał , że z oskarżonym firmę (...) nie wiązała żadna umowa cywilno- prawna i udostępnił mu jedynie dokumentację kosztorysową jaką przygotowała ona dla gminy Ż.. W/w świadek potwierdzał jednocześnie , że wcześniej jego firma wskazała władzom gminy oskarżonego , jako osobę , która zajmowała się pozyskiwaniem środków z funduszy europejskich , zgodnie z rekomendacją jaką otrzymali od G. T.. T. S. natomiast na mocy umowy zawartej z zleceniodawcą ( Gminą Ż. ) zobowiązał się jako prezes firmy (...) Sp. z o.o. do przygotowania tzw. wniosku aplikacyjnego oraz informowania gminy o postępach w pracach jego dotyczących. Co istotne w zawartej między tym podmiotami umowie consultingowej ( patrz k 6-7) nie było natomiast żadnych zapisów dotyczących współpracy oskarżonego z firmą (...) i w jakikolwiek sposób nie uzależniało jej wykonania przez zleceniobiorcę od działań firmy (...). Apelujący w żaden sposób do powyższej kwestii się nie odniósł ,a potwierdza ona w ocenie Sądu odwoławczego trafną tezę Sądu Rejonowego , iż T. S. w rzeczywistości swoim zachowaniem doprowadził w/w gminę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Ze zgodnych i zbieżnych zeznań świadków M. S. , J. J. , Z. M. wynikało bowiem jasno , iż po podpisaniu z oskarżonym przedmiotowej umowy nie mieli już oni z nim żadnego kontaktu i próby jego nawiązania ze strony gminy były bezskuteczne , a kierowana do niego korespondencja wracała awizowana. T. S. zerwał także kontakt telefoniczny i emailowy z P. S. , co potwierdził on w swych zeznaniach. Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę , a przede wszystkim treść zawartej umowy consultingowej , próbę przerzucania odpowiedzialności na firmę (...) za niewywiązanie się przez oskarżonego z zaciągniętego zobowiązania ,Sąd I instancji słusznie uznał w istocie za jego linię obrony i nie dał jej zasadnie wiary. Z kolei w świetle jednolitych zeznań w/w świadków co do postawy oskarżonego , podjęte przez autora apelacji dyskredytowanie zeznań P. S. było nieuprawnione , gdyż wbrew stanowisku skarżącego nie znajdowało wsparcia zarówno w osobowym jak i rzeczowym materiale dowodowym zebranym w sprawie. W ocenie Sądu odwoławczego z uwagi na znaczny upływ czasu , jaki upłynął do momentu przesłuchania tego świadka przed Sądem , nie może dziwić fakt , iż w/w pewnych okoliczności nie pamiętał ( tj. kwestii zgłaszania ewentualnych uwag przez oskarżonego co do przekazanej mu dokumentacji kosztorysowej ) ,a z drugiej strony skarżący skutecznie przemilczał fakt , że po zapoznaniu świadka z wyjaśnieniami oskarżonego , świadek ten się do nich konstruktywnie ustosunkował negując ich wiarygodność ,a jednocześnie podkreślił , że na podstawie dokumentacji jaką wówczas jego firma przygotowywała , gmina realizuje obecnie przedmiotowy projekt ,ale w ramach własnych środków. Negował także fakt przeszacowania swego kosztorysu , natomiast kwestie na które powoływał się T. S. , w jego ocenie w żaden sposób nie przeszkadzały mu , aby stosowny wniosek aplikacyjny złożyć , czego jednak w praktyce oskarżony nie uczynił , choć do przygotowania takiej dokumentacji dla gminy się zobowiązał i na poczet tego pobrał od niej zaliczkę w kwocie 15 000 zł. Sąd I instancji dokonał więc trafnej analizy zeznań świadka P. S. ,a akcentowane przez obronę rozbieżności nie umniejszały ich wartości dowodowej. Nie sposób przy tym nie zauważyć , że autor apelacji forsując jednocześnie własną wersji przebiegu zdarzeń czynił to wybiórczo, w oparciu o własne wywody , czy tezy tylko korzystne dla oskarżonego.

Ponieważ skarżący polemizuje w apelacji także z oceną prawną działania oskarżonego, kilka uwag należało poświęcić jeszcze i temu zagadnieniu. Jak najbardziej zgodzić trzeba się co do tego, że ujęcie znamion strony podmiotowej oszustwa wyklucza możliwość popełnienia tego przestępstwa z zamiarem ewentualnym, a wymagany zamiar bezpośredni powinien obejmować zarówno cel, jak i sposób działania zmierzający do zrealizowania tego celu, co miał na uwadze Sąd meriti. Autor apelacji nie dostrzega jednak tego, że realizacja znamion oszustwa przy zawieraniu umowy cywilnoprawnej może polegać także na braku zamiaru dochowania zaciągniętego zobowiązania. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu I instancji, że w momencie zaciągania zobowiązania (wykonania usługi doradztwa i przygotowania dokumentacji mającej służyć do pozyskania przez urząd dofinansowania z funduszy Unii Europejskiej ) oskarżony miał pełną świadomość tego, że wprowadza swoich kontrahentów w błąd co do istniejącej po jego stronie woli jego wykonania, a jednocześnie, że w ten sposób doprowadza gminę Ż. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Taka jest wymowa przeprowadzonych w tej mierze dowodów, a dokonane przez Sąd I instancji rozumowanie nie wykazuje mankamentów logicznych. Jest poprawne także z życiowego punktu widzenia mając na uwadze nie kwestionowany w sprawie fakt , iż tożsame identyczne działanie podjął on w stosunku do gmin D. ( dwukrotnie w dniach 11 października 2013 roku i 2 stycznia 2014 roku k 383-384) i O. ( w dniu 24 września 2013 roku ) i z tych zobowiązań też się nie wywiązał nie przygotowując na rzecz tych podmiotów stosownych wniosków aplikacyjnych , mimo , ze otrzymał na ich realizację przewidziane umowami odpowiednie środki finansowe. Świadczy to więc wymownie , że wszystkich tych czynów dopuszczał się działając w taki sam sposób.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola instancyjna nie wykazała , aby sąd I instancji dopuścił się uchybień wskazanych w apelacji obrońcy oskarżonego. Wobec bezzasadności więc podniesionego zarzutu apelacyjnego nie zasługiwał też na uwzględnienie wniosek obrońcy oskarżonego o jego uniewinnienie.

3.2.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary - orzeczonej w stanie faktycznym przyjętym przez Sąd I instancji (którego ustalenia obrona kwestionowała) - 10 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy okoliczności sprawy i warunki osobiste oskarżonego wskazują, że kara bezwzględnego pozbawienia wolności jest zbyt surowa dla oskarżonego, a wystarczającym - w stanie faktycznym przyjętym przez Sąd I instancji - byłoby orzeczenie wobec oskarżonego kary o charakterze nie izolacyjnym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut chybiony. Przypomnieć należy bowiem skarżącemu, iż zarzut rażącej niewspółmierności kary, stanowiący względną przyczynę odwoławczą, o której mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., aby można było uznać go za skuteczny, musi wykazywać, iż na podstawie konkretnie wskazanych okoliczności, które winny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, wymierzoną względem osoby oskarżonego karę należy uznać za "rażąco" niewspółmierną, tzn. taką, która jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować (tak: Sąd Najwyższy III KR 189/94, Prok. i Pr. 1115/5/18). Innymi słowy, sama subiektywna surowość orzeczonej względem oskarżonego kary, jeśli jest ona uzasadniona dyrektywami, o których mowa w treści art. 53 k.k., nie może stanowić skutecznego zarzutu apelacyjnego, jeśli kwestionująca jej wymiar strona nie wykaże, iż kara ta zarówno z punktu widzenia sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, powinna być uznana za wyjątkowo niesprawiedliwą, zbyt drastyczną czy też rażąco łagodną. Sytuacja taka w rozpoznawanej sprawie nie ma miejsca, apelujący poza tym zdaje się przy tym zapominać , że oskarżony dopuścił się przedmiotowego czynu działając w warunkach recydywy podstawowej i to tuż po upływie okresu próby w związku z udzieleniem mu przez Sąd dobrodziejstwa warunkowego przedterminowego zwolnienia.

Należy nadto wskazać , że sąd wymierza karę, kierując się zasadami jej wymiaru wskazanymi odpowiednio w art. 53, 54 § 1 i 2 oraz art. 55 k.k. Ogólne dyrektywy wymiaru kary wskazane zostały w art. 53 § 1 k.k. i ma ona spełniać cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do skazanego, a także realizować potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ponadto z przywołanego przepisu wynika, że dolegliwość kary nie powinna przekroczyć stopnia winy a zarazem powinna uwzględniać stopień społecznej szkodliwości czynu. W konsekwencji, sąd - ustalając konkretny rozmiar represji karnej - powinien kierować się wskazanymi dyrektywami wymiaru kary oraz wziąć pod uwagę okoliczności wymienione w art. 53 § 2 k.k. posługując się przy tym swobodnym uznaniem. W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd I instancji należycie uargumentował wysokość wymiaru orzeczonej względem oskarżonego kary ( patrz k 415 ), szczegółowo odnosząc się do kolejnych dyrektyw jej wymiaru, a zarazem we właściwy sposób wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku. Reasumując aczkolwiek postawiony przez skarżącego zarzut rażącej niewspółmierności kary nie wymaga wskazania nowych , nie uwzględnionych przez sąd orzekający okoliczności i wystarczające jest wskazanie, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia, bądź uwzględnia w stopniu nieadekwatnym - jednakże zarzuty podniesione w apelacji nie spełniają tego wymogu i nie mogą zostać ocenione inaczej niż jako zwykła polemika z oceną Sądu.

Wniosek

Orzeczenie wobec oskarżonego kary o charakterze nie izolacyjnym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola instancyjna nie wykazała , aby sąd I instancji dopuścił się uchybień wskazanych w apelacji obrońcy oskarżonego. Wobec bezzasadności więc podniesionego zarzutu apelacyjnego nie zasługiwał też na uwzględnienie wniosek obrońcy oskarżonego o wymierzenie w/w kary wolnościowej.

3.3.

Ponieważ oskarżony we wniesionym środku odwoławczym ( patrz k 422) nie sprecyzował jakichkolwiek zarzutów i stwierdził jedynie , że nie popełnił przypisanego mu czynu , jego apelację należało więc uznać jako apelację co do winy ,a więc zwróconą przeciwko całości wyroku ( patrz wyrok SN z dnia 27 października 1987 r. , WR 442/87, L..)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd I instancji rozpoznając przedmiotową sprawę prawidłowo ocenił wszystkie zebrane w sprawie dowody i na tej podstawie poczynił trafne ustalenia faktyczne. Nie wykraczają one poza granice swobodnej oceny dowodów , która to ocena nie wykazała istotnych błędów natury faktycznej i logicznej , zgodna była ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. W uzasadnieniu Sąd wskazał jakie fakty uznał za ustalone , na czym oparł poszczególne ustalenia ,a następnie wyprowadził z dokonanych ustaleń prawidłowe wnioski w zakresie sprawstwa oskarżonego i wymierzonej mu kary.

Wniosek

W sposób dorozumiany o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Prawidłowe zastosowanie norm prawa materialnego do ustalonego stanu faktycznego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Na podstawie art. 437§ 1 kpk wyrok sądu I instancji utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Uznanie apelacji za niezasadną. Omówiono w pkt 3.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Podstawa rozstrzygnięcia §16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2016 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

III

Podstawa rozstrzygnięcia art. 636§ 1kpk w zw. z art. 634 kpk. Ponieważ Sąd nie uwzględnił w/w apelacji ,to w takiej sytuacji zgodnie ze wskazanym przepisem koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi oskarżony. Sąd odwoławczy nie podzielił jednocześnie argumentacji obrońcy oskarżonego co do konieczności korekty rozstrzygnięcia Sądu I instancji co do obciążenia go kosztami postępowania za postępowanie przed Sądem Rejonowym. Argumentacja skarżącego się bowiem zdezaktualizowała , gdyż T. S. opuścił zakład karny i jak podał w jednostce penitencjarnej ma on obecnie przebywać za granicą. ( patrz k 483b).

7.  PODPIS

SSO Patryk Pietrzak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Jarocinie w sprawie II K 484/15 z dnia 30 grudnia 2020 roku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

Uchylenie

Zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Jarocinie w sprawie II K 484/15 z dnia 30 grudnia 2020 roku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

Uchylenie

Zmiana