Sygn. akt XI GC 86/20
Powodowie F. S. i P. Ł. wnieśli przeciwko pozwanemu (...) Towarzystwu (...) spółce akcyjnej w W. o zapłatę kwoty 5100 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 września 2017 r. oraz o zasądzenie kosztów procesu, tytułem pokrycia pełnych kosztów najmu pojazdu zastępczego.
Nakazem zapłaty z dnia 13 listopada 2019 sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.
W przepisanym terminie pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty zaskarżając nakaz w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu.
Pismem z dnia 26 maja 2021 r. powodowie rozszerzyli powództwo o kwotę 6880,20 zł, wnosząc o zasądzenie łącznej kwoty 11 980,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 września 2017 r.
W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Dnia 5 kwietnia 2017 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki F. (...) o nr rej. (...), należący do I. Ł. (1). Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z (...) Towarzystwem (...) spółką akcyjną w W..
Poszkodowana dokonała telefonicznego zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy. W trakcie rozmowy telefonicznej poszkodowana została poinformowana o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego, który przysługiwałby na czas naprawy. W celu skorzystania z oferty po ustaleniu zakresu uszkodzeń i kosztów przed wstawieniem pojazdu do warsztatu pozwana miała skontaktować się z ubezpieczycielem, celem ewentualnego najmu.
Bezsporne, nadto dowód:
- oświadczenie o okolicznościach kolizji k. 57-59;
- oświadczenia o zdarzeniu drogowym k. 60-63;
- akta szkody, płyta CD k. 6, 168, 186;
- zeznania świadka I. Ł. (1) k. 210-211.
W związku z niemożnością korzystania z uszkodzonego pojazdu, dnia 14 kwietnia 2017 r. poszkodowana zawarła z powodami umowę najmu pojazdu zastępczego marki S. nr rej. (...), przy dobowej stawce najmu wynoszącej 150 zł netto.
Dowód:
- umowa najmu z dnia 14 kwietnia 2017 r. k. 11;
- zeznania świadka I. Ł. (1) k. 210-211.
Wiadomością e-mail z dnia 23 maja 2017 r. poszkodowana zwróciła się do pozwanego z zapytaniem na jakim etapie znajduje się postępowanie dotyczące likwidacji szkody. Wiadomością e-mail z dnia 5 czerwca 2017 r. pozwany poinformował poszkodowaną iż nadal trwają ustalenia techniczne w szkodzie.
Dowód:
- wiadomość e-mail z dnia 23 lipca 2017 r. k. 35;
- wiadomość e-mail z dnia 5 czerwca 2017 r. k. 39.
Wiadomością e-mail z dnia 12 czerwca 2017 r. powodowie zwrócili się do pozwanego o wypłatę bezspornej kwoty odszkodowania.
Dowód:
- wiadomość e-mail z dnia 12 czerwca 2017 r. k. 36;
- pismo z dnia 12 czerwca 2017r. k. 37-38.
Dnia 13 czerwca 2017 r. ubezpieczyciel sprawcy szkody sporządził kalkulację naprawy, w której ustalił koszt naprawy pojazdu poszkodowanej na kwotę 4307,77 zł brutto.
Decyzją z dnia 14 czerwca 2017 r. pozwane towarzystwo ubezpieczeń wypłaciło poszkodowanej kwotę 4307,77 zł tytułem kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu.
Dowód:
- kalkulacja (...) k. 15-23;
- decyzja (...) z dnia 14 czerwca 2017 r. k. 24.
Dnia 27 czerwca 2017 r. poszkodowana zwróciła powodom wynajęty pojazd zastępczy, który był wykorzystywany w celach dojazdów do pracy oraz wyjazdów prywatnych. Poszkodowana pracowała w S., gdzie musiała codziennie dojeżdżać własnym samochodem. Nie miała w tym czasie innego pojazdu, którym mogłaby zastąpić samochód uszkodzony.
Tego samego dnia powodowie wystawili na rzecz poszkodowanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 13 099,50 zł tytułem najmu pojazdu zastępczego przez okres 71 dni, przy dobowej stawce wynoszącej 150 zł netto.
Dowód:
- potwierdzenie zwrotu pojazdu k. 12;
- oświadczenie k. 14;
- zeznania świadka I. Ł., k. 210-213;
- faktura VAT k. 13.
Dnia 28 czerwca 2017 r. poszkodowana zawarła z powodami umowę cesji wierzytelności, na mocy której przelała na rzecz powodów wierzytelność przysługującą jej w stosunku do (...) Towarzystwa (...) spółki akcyjnej w W. z tytułu faktury VAT nr (...).
Dowód:
- umowa cesji z dnia 28 czerwca 2017 r. k. 64.
Decyzją z dnia 14 lipca 2017 r. pozwany odmówił uznania dalszego zakresu uszkodzeń w tylnej części pojazdu.
Wiadomością e-mail z tego samego dnia pozwany przesłał powodom ocenę techniczną pojazdu poszkodowanej.
Dowód:
- decyzja (...) z dnia 14 lipca 2017 r. k. 25-26;
- wiadomość e-mail z dnia 14 lipca 2017 r. k. 34.
Pismem z dnia 19 lipca 2017 r. powodowie dokonali zgłoszenia wierzytelności wynikającej z umowy najmu.
Dowód:
- pismo z dnia 19 lipca 2017 r. k. 10;
- wiadomość e-mail z dnia 19 lipca 2017 r. k. 33.
Decyzją z dnia 11 sierpnia 2017 r. pozwane towarzystwo ubezpieczeń przyznało powodom odszkodowanie w kwocie 1119,30 zł tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego uznając za uzasadniony okres najmu 14 dni, przy zweryfikowanej dobowej stawce najmu do kwoty 79,95 zł brutto (65 zł netto).
Dowód:
- decyzja (...) z dnia 11 sierpnia 2017 r. k. 47-48.
Pismem z dnia 22 października 2018 r. powodowie wezwali pozwanego do zapłaty kwoty 11 980,20 zł w terminie 7 dni tytułem dalszego odszkodowania w związku z najmem pojazdu zastępczego.
Dowód:
- pismo z dnia 22 października 2018 r. k. 49-54.
Decyzją z dnia 13 listopada 2018 r. pozwany odmówił przyznania dalszego odszkodowania tytułem najmu pojazdu zastępczego.
Dowód:
- decyzja (...) z dnia 13 listopada 2018 r. k. 55-56.
Rzeczywisty czas trwania naprawy pojazdu poszkodowanej wynosił 84 dni kalendarzowe.
Dobowa stawka najmu pojazdu zastępczego odpowiadającego klasie pojazdowi uszkodzonemu wynosiła od 155 zł netto do 233,70 zł netto.
Dowód:
- opinia biegłego sądowego P. O. k. 243-257.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.
Roszczenie przedstawione przez powodów ma charakter odszkodowawczy, znajdując oparcie w przepisach art. 822 § 1 i 2 k.c., art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152, ze zm.) oraz art. 436 § 1 k.c. i 415 k.c. Zgodnie z art. 361 § 1 i 2 k.c. Zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
Między stronami nie było sporu co do okoliczności kolizji. Spór dotyczył wysokości dobowej stawki najmu, okresu najmu oraz nieskorzystania przez poszkodowanego z oferty najmu od pomiotów współpracujących z pozwanym.
Legitymacja powodów nie była sporna, a sąd badając ją z urzędu uznał, że wynikała ona z przedłożonych umów cesji, z art. 509 k.c. Zgodnie z normą zawartą w art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Z kolei norma zawarta w art. 510 § 1 k.c. stanowi, iż umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.
W zakresie wysokości stawki dziennej najmu, przeprowadzono dowód z opinii biegłego sądowego. Jak stwierdzał biegły najniższa stawka występująca w tamtym okresie na rynku wynosiła 155 zł netto, a najwyższa 233,70 zł netto, tym samym stawka zastosowana przez powodów – 150 netto - nie była w żaden sposób zawyżona.
Jeśli chodzi o uzasadniony okres najmu, biegły wskazał, że uzasadniony okolicznościami sprawy okres naprawy pojazdu poszkodowanej mógł wynieść 84 dni kalendarzowe, a więc nawet więcej niż rzeczywisty okres najmu który wyniósł 71 dni. Zakres szkody został ostatecznie ustalony dopiero 13 czerwca 2017r., mimo, że poszkodowana już w maju dopytywała o stan sprawy i wcześniej przedstawiła kosztorys sporządzony przez warsztat na jej zlecenia. Pozwany dopiero jednak 13 czerwca sporządził kalkulację naprawy, nie uwzględniając przy tym całości zgłoszonych uszkodzeń. Niewątpliwie więc dopiero wówczas pozwana wiedziała jaki rodzaj szkody został przyjęty, że nie była to szkoda całkowita i mogła wówczas zlecić właściwą naprawę w tym zamówić części zamienne. Jak ustalił biegły warsztat oczekiwał na części w standardowym przedziela czasu i dotarły one w poniedziałek 19 czerwca 2017r. Tym samym nawet przy założeniu, że nie było konieczności na oczekiwania na zwolnienie miejsca warsztatowego tzw. „kolejkowania”, to naprawa mogła się zakończyć 27 czerwca 2017r. – tj. po 6 dniach roboczych technologicznej naprawy. Niewątpliwie skoro najem zakończył się w tym właściwe dniu nie sposób uznać, że był niezasadnie przedłużony.
W zakresie zarzutu uchybienia obowiązkowi minimalizacji szkody, poprzez nie przyjęcie oferty pozwanej, uznano go za niezasadny. Przede wszystkim z treści samej propozycji najmu wyartykułowanej przez pracownika pozwanej w trakcie rozmowy telefonicznej, wynikało, że ewentualny najem był możliwy dopiero po ustaleniu zakresu szkody – tj. faktycznie od 13 czerwca. Do tego czasu poszkodowana musiałaby pozostawać, bez pojazdu, mimo, że nie ponosiła w tym zakresie winy. Zdaniem sądu taka propozycja nie tylko była nie zgodna z art. 361 kc, lecz i faktycznie nie przedstawiała dla poszkodowanej żadnej wartości. Zgodnie z zeznaniami poszkodowanej pracowała ona wówczas w S. i codziennie dojeżdżała swoim samochodem. Tym samym nie mogła pozostawać w tak długim okresie bez pojazdu. Oczywistym jest zaś, że zaniechania pozwanego, na którym ciąży obowiązek przeprowadzenia rzetelnego postepowania likwidacyjnego i ustalenia wysokości szkody oraz wypłaty odszkodowania, nie mogą obciążać poszkodowanej. Niewątpliwie więc poszkodowana miała prawo do najmowania pojazdu zastępczego już od dnia szkody, tym samym zasadnie mogła nie korzystać z oferty pozwanej, która dotyczyła wyłącznie okresu po ustaleniu zakresu szkody.
Mają na uwadze, że sprawa toczyła się w trybie uproszczonym, lecz bez stosowania przepisów o postępowaniu gospodarczym (pozew złożono 31.10. (...).), na podstawie art. 505 1 § 3 kpc celem umożliwienia stron całościowego rozwiązania sporu pominięto przepisy o postępowania uproszczony i uwzględniono powództwo w rozszerzonym zakresie.
Mając powyższe na uwadze, za zasadny koszt najmu uznać należało iloczyn rzeczywistego okresu najmu tj. 71 dni oraz dobowej stawki najmu zastosowanej przez powodów 150 zł netto, co daje kwotę 10 650 zł netto (13 099,50 brutto). Dotychczas pozwany tytułem najmu pojazdu zastępczego wypłacił kwotę 1119,30 zł, zasądzeniu podlegała więc kwota 11 980,20 zł.
O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 kc, uwzględniając datę wydania przez pozwanego ostatniej decyzji.
Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zawarte w pkt III wyroku, znajduje podstawę prawną w art. 98 § 1 k.p.c. i 100 k.p.c. Powodowie wygrali sprawę w całości. Na koszty poniesione przez powodów składa się opłata od pozwu 400 złotych, od rozszerzonego powództwa 350 zł, od pełnomocnictwa 34 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika 1800 złotych oraz koszt sporządzenia opinii w kwocie 500,65 zł.
W punkcie III Sąd zarządził zwrot niewykorzystanej części zaliczki uiszczonej przez strony w toku niniejszego postepowania. Rozstrzygnięcie takie wynika z faktu, że strony, uiścił zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 1600 zł (2 x 800 zł). Koszty pracy biegłego wyniosły 1001,30 zł z tytułu sporządzenia opinii. Wypłata wynagrodzenia biegłego nastąpiła z zaliczek stron w równych częściach (500,65 zł), wobec czego do zwrotu tytułem niewykorzystanej części zaliczki pozostawały kwoty po 299,35 zł (800 zł – 500,65zł).
W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji.
1. (...)
2. (...)
3. (...)