Sygn. akt I C 246/21 upr

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 sierpnia 2021 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:

sędzia Magdalena Łukaszewicz

po rozpoznaniu w dniu 24 sierpnia 2021 r. w Piszu na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa P. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego we W.

przeciwko K. K.

o zapłatę

o r z e k a :

I.  Zasądza od pozwanego K. K. na rzecz powoda P. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego we W. kwotę 15 170,56 zł (piętnaście tysięcy sto siedemdziesiąt złotych 56/100 groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29.01.2021r. do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanego K. K. na rzecz powoda P. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego we W. kwotę 4715,45zł (cztery tysiące siedemset piętnaście złotych 45/100 groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenie wyroku pozwanemu do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

P. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Rejestr Funduszy Inwestycyjnych nr 211 z siedzibą we W. wytoczył powództwo przeciwko K. K. o zapłatę kwoty 15 170,56 złotych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwany K. K. na podstawie umowy pożyczki o numerze (...), zawartej 15 lutego 2019 roku otrzymał określoną kwotę pieniężną, jednocześnie zobowiązując się do jej zwrotu na warunkach określonych w umowie.

Pozwany nie wywiązał się z przyjętego zobowiązania wobec czego niespłacona należność główna stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia.

Pozwany pomimo wyznaczonego terminu nie dokonał zapłaty, wobec czego w dniu 2020 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zawarła z Prokurą Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym umowę przelewu wierzytelności, cedując na jego rzecz całość praw i obowiązków wynikających z umowy zawartej przez stronę pozwaną z wierzycielem pierwotnym.

Zadłużenie strony pozwanej, wynosi obecnie 15 170,56 złotych, w tym należność główną w wysokości 7 434,26 złotych, należności uboczne naliczone przez wierzyciela pierwotnego w wysokości 7 201,32 złote i skapitalizowane odsetki w wysokości 534,98 złotych, na które składają się przejęte w drodze cesji wierzytelności odsetki pierwotnego naliczane zgodnie z postanowieniami umowy.

Powód wezwał pozwanego do zapłaty, jednakże zadłużenie nie zostało uregulowane.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 16 lutego 2021 roku w sprawie I Nc 36/21 Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny nakazał pozwanemu zapłacić na rzecz powoda całość dochodzonego roszczenia wraz z kosztami postępowania.

W terminie ustawowym pozwany K. K. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym. W sprzeciwie wniósł o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu pozwany zakwestionował, że powód poszukiwał sposobu polubownego rozstrzygnięcia sporu i wykazał przyczyny ich niepodjęcia. Ponadto wskazał, że powód nie przedstawił żadnych dowodów, które uzasadniałby wysokość dochodzonej przez niego wierzytelności. Wskazał, że nie zostały wskazane dokumenty, ani potwierdzenia, które mogłyby jednoznacznie wskazywać, iż pozwany doprowadził do powstania zaległości w spłacie. Pozwany podniósł także, że powód nie poinformował pozwanego o przelewie wierzytelności.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 14 lutego 2019 roku pomiędzy (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., a K. K. zwarta została umowa pożyczki nr (...), w ramach której K. K. przyznana została kwota pożyczki 10 000 złotych.

Zgodnie z harmonogramem spłat, K. K. zobowiązał się do spłaty pożyczki wraz z odsetkami umownymi w 32 miesięcznych ratach w kwocie po 600,75 złotych, zaś ostatnia rata w kwocie 600,33 złotych, płatnych do 15-ego dnia każdego kolejnego miesiąca kalendarzowego, począwszy od marca 2019 roku. W dniu 14 lutego kwota 10 000 złotych została przekazana na numer rachunku bankowego K. K..

(dowód: umowa pożyczki wraz z harmonogramem k.58-65; potwierdzenie wykonania transakcji k. 68)

Pismem z dnia 8 stycznia 2020 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wypowiedziała umowę pożyczki nr (...).

(dowód: wypowiedzenie umowy k. 66)

Na podstawie umowy ramowej cyklicznego przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji zawartej w dniu 23 stycznia 2020 roku pomiędzy (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością a Prokurą Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym wierzytelność przysługując od K. K. została zbyta na rzecz P. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego. K. K. został poinformowany o przelewie wierzytelności.

(dowód: umowa ramowa cyklicznego przelewu wierzytelności k. 12-18; zawiadomienie o przelewie wierzytelności k. 69)

Pismem z dnia 27 lipca 2020 roku wierzyciel przypominał K. K. o zadłużeniu oraz oferował polubowne załatwienie sporu.

(dowód: pismo z 27.07.2020r. k. 21)

Sąd zważył, co następuje:

Podniesione przez stronę pozwaną zarzuty, w świetle przedłożonych przez powódkę dokumentów, uznać należy za chybione.

Powód wykazał istnienie zobowiązania, czego z resztą pozwany nie kwestionował. Pozwany nie kwestionował również, że umowa pożyczki została wypowiedziana.

Chybiony jest zarzut pozwanego, że powód nie zmierzał do polubownego załatwienia sporu. Przede wszystkim zgodnie z § 8 pkt 1 umowy pożyczkodawca miał prawo wezwać klienta (pozwanego) do zapłacenia zaległych rat lub ich części w terminie 7 dni od doręczenia wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy. Żaden z zapisów umowy nie zobowiązywał powoda do zabiegania czy też do dążenia do polubownego załatwienia sporu. Nie mniej jednak trudno odmówić powodowi dobrej woli. W pismach kierowanych do pozwanego powód zachęcał pozwanego do kontaktu w celu ustalenia dogodnych rat, które umożliwiłyby pozwanemu spłatę zadłużenia bez wykorzystania przymusu państwowego i nawet już po wypowiedzeniu umowy wskazywał, że istnieje możliwość podpisania porozumienia ratalnego (k.21).

Odnosząc się do zarzutu, jakoby powód nie udowodnił, że pozwany doprowadził do powstania zaległości wskazać należy, że w wyrażonej w art. 6 k.c. reguły rozkładu ciężaru dowodu nie można rozumieć w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczność sprawy, obowiązek dowodzenia wszelkich faktów o zasadniczym dla rozstrzygnięcia sporu znaczeniu spoczywa na stronie powodowej. Jeżeli powód wykazał wystąpienie faktów przemawiających za słusznością dochodzonych pretensji, wówczas to pozwanego obarcza ciężar udowodnienia ekscepcji i okoliczności uzasadniających jego zdaniem oddalenie powództwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2011 r., sygn. akt I BP 3/11).

Twierdząc, że nie doszło do powstania zaległości w spłacie lub że doszło do powstania zaległości w innej wysokości, niż to wykazują przedłożone przez powoda dokumenty, pozwany winny był przedłożyć stosowne dowody, czego jednak nie uczynił, ograniczając się do gołosłownych twierdzeń, a zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Odnosząc się natomiast do zakwestionowanej przez pozwaną wysokości odsetek umownych naliczonych przez powódkę, wskazać należy, że zgodnie z postanowieniami umowy, pozwany zobowiązał się do spłaty pożyczki wraz z należnymi odsetkami umownymi oraz odsetkami karnymi w przypadku nieterminowej spłaty rat pożyczki. Zasady oprocentowania strony ustaliły w § 3 pkt 1 i pkt 3. Podkreślić należy, iż zapisy te zawierały w swej treści ograniczenie umówionych odsetek do odsetek maksymalnych, wynikających z przepisów Kodeksu cywilnego.

Wysokość dochodzonych przez powódkę odsetek umownych oraz odsetek karnych została należycie przez powoda udokumentowana, a strona przeciwna poza gołosłownymi twierdzeniami nie przedstawiła dowodów kwestionujących wyliczenia powódki.

W świetle art. 512 k.c., zawiadomienie dłużnika o przelewie istotne jest jedynie z punktu widzenia skuteczności dokonanej przez niego spłaty długu do rąk jednej ze stron umowy cesji. Pozwany przyznał, że otrzymał od powoda wezwania do zapłaty. Nie był zdziwiony tym, że to powód, a nie wierzyciel pierwotny wyzywa do zapłaty. W ocenie Sądu logicznym jest więc, że powód miał świadomość tego, że wierzytelność została zbyta, a kwestionowanie tego faktu w ocenie Sądu jest chybione. Tak więc uznać należy, że wbrew twierdzeniom pozwanego, powód zawiadomił pozwanego o cesji wierzytelności.

Na marginesie należy zaznaczyć, iż przedmiotowa umowa nie została zawarta pod presją przewagi wierzyciela pierwotnego – (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzącej działalność gospodarczą polegającą na udzielaniu pożyczek. Pozwany miał bowiem możliwość wyboru instytucji finansowej, u której chce zaciągnąć zobowiązanie. Zawarł przedmiotową umowę w ramach swobody kontraktowej. Znał treść swojego zobowiązania, w szczególności jego wysokość, wysokość poszczególnych rat pożyczki i terminy ich spłaty oraz wysokość oprocentowania; otrzymał egzemplarz umowy wraz z tabelą opłat i prowizji oraz regulaminem; mógł i powinien był szczegółowo zapoznać się z treścią umowy; mimo uprawnienia, nie odstąpił od umowy na zasadach określonych w umowie.

Reasumując, Sąd uznał, że przedłożone przez stronę powodową dokumenty nie budzą wątpliwości i dowodzą istnienia przedmiotowego zadłużenia, zaś ich prawdziwość i wiarygodność nie została podważona przez stronę pozwaną.

W konsekwencji Sąd na podstawie przepisów art. 720 § 1 k.c., umowy pożyczki z dnia 14 lutego 2019 roku oraz art. 481 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 15 170,56 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 stycznia 2021 roku tj. od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o przepis § 2 pkt 5) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz art. 98 kpc, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 4 715,45 zł, w tym 1000 złotych opłaty od pozwu, 3600 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwota 17 zł tytułem zwrotu opłaty od udzielonego pełnomocnictwa oraz kwota 98,45 złotych tytułem wynagrodzenia komornika z doręczenie korespondencji.