Niniejszy dokument nie stanowi doręczenia w trybie art. 15 zzs⁹ust. 2 ustawy COVID-19 (Dz.U.2021, poz. 1842)

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 23 grudnia 2016r. ( data nadania k.208 ) strona powodowa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. wniosła o zasądzenie od pozwanego R. K. łącznie kwoty 87.175,75zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia wniesienia pozwu i kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazano (k12-15), że na dochodzona kwotę składają się refakturowane od dnia 23 maja 2016r. na pozwanego koszty związane z bieżącą obsługą nieruchomości wynajmowanej od (...). Strona powodowa wskazała, że w związku ze zbliżającym się terminem wstąpienia pozwanego w miejsce powodowej spółki w stosunek najmu prowadzący wówczas działalność gospodarczą pod nazwą(...) R. K. zobowiązał się do ponoszenia wszelkich kosztów związanych z obsługą nieruchomości. Pozwany jego spółka zaczęli korzystać nieruchomości, a spółka pozwanego odebrała środki trwałe. Mimo, że protokolarnie strona powodowa przekazała nieruchomość wynajmującemu to wobec braku informacji o zakończeniu stosunku najmu i uchylania się pozwanego od zawarcia umowy z (...) strona powodowa nadal musiała opłacać koszty obsługi nieruchomości i uiszczać czynsz najmu za nieruchomość. Strona powodowa wskazała, że refakturowała koszty utrzymania nieruchomości na pozwanego. Dnia 11 lipca 2016r. pozwany przesłał pierwsze pismo, w którym zakwestionował jedynie wysokość faktury zbiorczej (...) ale nie kwestionował zasady refakturowania, stanowisko to podtrzymał w piśmie z dnia 30 sierpnia 2016r. uznając, że kwota zbiorcza jest zawyżona o kwotę 9560,08zł , uznając, że stan techniczny zakupionych środków trwałych jest zawyżony i podając, że strona powodowa niepotrzebnie dokonała przeglądów technicznych. Pomimo prób polubownego załatwienia sprawy pozwany uchylał się od zapłaty należności wynikającej z faktur dotyczących kosztów bieżącej działalności co zmusiło stronę pozwaną do wystosowania ostatecznego wezwania do zapłaty. Podjęto próbę ugodową jednak pozwany nie dokonał zapłaty. Ponadto na dochodzona kwotę składały się skapitalizowane odsetki ustawowe w transakcjach handlowych (k15).

W dniu 5 października 2016r. pozwany ponownie przesłał pismo, w którym zakwestionował wysokość faktury zbiorczej (...) pomimo, że powód dokonał odpowiedniej korekty. Zdaniem strony powodowej pozwany jednak uznał dług tłumacząc, że resztę ceny wpłaci w ciągu najbliższych dni . W dniu 5 października 2016r. oraz 21 października 2016r. pozwany dokonał częściowej spłaty należności z tej faktury. Oprócz tego uregulował swoje zobowiązanie z tytułu podatku od nieruchomości oraz obrotu odpadami komunalnymi objętymi notami określonymi w pozwie.

Nakazem zapłaty z dnia 26 stycznia 2017r. sygn. akt(...) Sąd Okręgowy w K. zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 87.175,75 zł wraz z odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 23 grudnia 2016r. do dnia zapłaty oraz kwotę 4707zl tytułem kosztów procesu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa.

Pozwany zakwestionował zasadność żądania kwoty określonej w pozwie . Przyznał, że terminal miał zostać przez niego zakupiony i przejęty. Przed planowanym przejęciem zaszła konieczność wjazdu i rozładowania pociągu. Wskazał, że zwrócił się w dniu 23 maja 2016r. do strony powodowej z prośba o umożliwienie wjazdu na terminal. Pozwana wyraziła zgodę na skorzystanie z terminala za poniesieniem stosownych opłat (kosztów dzierżawy, energii elektrycznej, ochrony i podatku za okres od 1 maja 2016r.. Pozwany potwierdził , że jako osoba fizyczna prowadząca terminal Kontenerowy w S. zawarł ze stroną powodowa w dniu 24 maja 2016r. umowę sprzedaży środków trwałych uiszczając w dniu 17 czerwca 2016r. całość ceny, jednak podał, że przekazanie tych środków trwałych nastąpiło protokolarnie dopiero w dniu 24 czerwca 2016r. nadal jednak nie mógł z tych urządzeń korzystać z uwagi na brak możliwości zawarcia umowy najmu gruntu z (...) S.A. Nabycie nastąpiło w dniu 19 sierpnia 2016r. z data obowiązywania dopiero od 22 sierpnia 2016r., co było związane z przedłużeniem przez stronę pozwaną procedury rozwiązania umowy z (...).

R. K. podniósł także, że zobowiązał się do uiszczania opłat z tytułu najmu za okres faktycznego korzystania z terminala w celu przyjmowania na nim pociągów , dlatego z tego tytułu uiścił na rzecz strony powodowej opłatę za miesiąc maj 2016r. , gdyż w tym czasie faktycznie wykorzystywał terminal w S. do wjazdu pociągów. Jego zdaniem brak jednak było podstaw do naliczania opłat za pozostałe miesiące tj czerwiec, lipiec i sierpień 2016r. , szczególnie że strona pozwana prowadziła w tym czasie działalność na gruncie terminala w S. i nadal była stroną umowy najmu, podnajmując także plac innym podmiotom. Pozwany uiścił odpowiednia kwotę za koszty ochrony za maj 2016r. w ramach faktury (...) na kwotę 7223,68 zł i utrzymanie ochrony w zakresie pozostałym służyło jedynie mienia powodowej spółki a. Zdaniem pozwanego także koszty przeglądów i badan technicznych nie są zasadne albowiem nie były zlecane przez stronę pozwaną i nie wchodzą one w koszty utrzymania terminala. Akceptacja zapłaty faktur dotyczyła tylko faktur źródłowych do faktury (...) gdyż tylko w tym zakresie prowadzona była korespondencja . Faktur (...) miał nigdy nie otrzymać.

Wyrokiem z dnia 7 listopada 2019r. sygn. akt IX GC 327/17 Sąd Okręgowy w Krakowie oddalił powództwo.

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowił następujący stan faktyczny:

Strona powodowa była stroną stosunku najmu terenu tzw. Terminala Kontenerowego w S.. Umowa najmu nieruchomości na której był terminal kontenerowy była zawarta na czas nieoznaczony z możliwością jej rozwiązania za porozumieniem stron lub przez wypowiedzenie z zachowaniem trzymiesięcznego terminu wypowiedzenia , z tym że postanowiono , iż umowa obowiązuje do ostatniego dnia kwartału, w którym upływa trzymiesięczny termin wypowiedzenia. W dniu 29 marca 2016r. wynajmujący tj. (...) S.A. wyraził stanowisko , że nie wyraża zgody na rozwiązanie umowy za porozumieniem stron, jej priorytetem jest utrzymanie najmu do 31 lipca 2017r Zgoda na rozwiązanie umowy warunkowana była skutecznym pozyskaniem nowego partnera , który wszedłby w stosunek najmu z (...) w miejsce powódki.

Strony niniejszego procesu zawarły Ww dniu 24 maja 2016r. umowę sprzedaży środków trwałych usytuowanych na ww terminalu kontenerowym zlokalizowanym na gruncie, który powódka najmowała od (...) S.A. Strony ustaliły cenę na kwotę 981.000zł + VAT, płatną w terminie 7 dni od podpisania umowy , na podstawie faktury proforma. Strony umówiły, że prawo własności przechodzi na kupującego z momentem zapłaty całej ceny. Zawierając tę umowę obie strony zakładały , że pozwany zawrze z (...). S.A umowy najmu nieruchomości, na której znajdował się terminal kontenerowy.

Na jeden dzień przed zawarciem przez strony umowy sprzedaży terminala tj w dniu 23 maja 2016r. pozwany zwrócił się do prezesa zarządu powodowej spółki , w drodze korespondencji elektronicznej z zapytaniem , czy istnieje możliwość wjazdu na terminal jego pociągu w dniu 23 maja 2016r. za pokryciem przez pozwanego kosztów dzierżawy gruntu od dnia 15.05.2016r. .

W odpowiedzi podano, że z uwagi na to, iż w skład ponoszonych w terminalu kosztów, oprócz ponoszonych kosztów dzierżawy, wchodzą energia elektryczna , ochrona i podatki itp., proponuje się refakturę tych kosztów na firmę powoda począwszy od 1maja 2016r. Wyrażono zgodę na wjazd na terminal , który miał stać się własnością pozwanego. Jednocześnie zadeklarowano, że powódka w najkrótszym możliwym terminie dokona rozwiązania z (...) umowy najmu i przekaże protokolarnie obiekt. W odpowiedzi pozwany podał, że zgadza się na przedstawione warunki korzystania z terminala do czasu jego formalnego zakupu.

Pozwany zapłacił cenę nabycia środków trwałych w dniu 20 czerwca 2016r. .

a w dniu 24 czerwca 2016r. strony spisały protokół wydania pozwanemu przedmiotu sprzedaży.

Pismem z dnia 3 czerwca 2016r., kierowanym do pozwanego, powódka zobowiązała się rozwiązać z (...) S.A. umowę najmu przedmiotowej nieruchomości niezwłocznie po otrzymaniu ceny sprzedaży, z zastrzeżeniem warunku , że (...) wyrazi na piśmie zgodę na rozwiązanie umowy za porozumieniem stron. W piśmie nie podano stanowiska (...) w sprawie rozwiązania umowy najmu .

Nadto Sąd pierwszej instancji ustalił, że strona powodowa wystawiła pozwanemu następujące noty księgowe .

Noty księgowe, każda na kwotę 91,13zł , tytułem opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi kolejno w miesiącu maju, czerwcu , lipcu , sierpień 2016r. : nr(...)z dnia 31maja 2016r. , nr(...) z dnia 30czerwca 2016r. , nr (...)z dnia 31lipca 2016r. , nr (...) z 31sierpnia 2016r. . Nadto notę księgową nr (...) z dnia 31maja 2016r. , na kwotę 2.642zł z tytułu podatku od nieruchomości za maj 2016r.

Strona powodowa wystawiła pozwanemu następujące faktury :

- fakturę nr (...) z dnia 16 czerwca 16r. , na kwotę 36.995,81zł , obniżoną następnie fakturą korygującą nr (...) z dnia 31 sierpnia 2016r. do kwoty 34.658,81zł , ujmując w niej należności , w kwotach netto, za maj 2016r. , z tytułu opłaty abonamentowej dostawy wody , odprowadzania ścieków , z tytułu pomiaru elektrycznego , pomiaru ochrony przeciwporażeniowej suwnicy bramowej , z tytułu badań okresowych doraźnych lub kontrolnych, z tytułu okresowego badania technicznego przyczepy/ naczepy ciężarowej , z tytułu usługi transportowej, z tytułu ochrony mienia , z tytułu obsługi suwnicy bramowo kontenerowej i obsługi serwisowej , z tytułu przeglądu i konserwacji suwnicy bramowej kontenerowej, z tytułu energii elektrycznej , z tytułu przeglądu konserwacyjnego wózka widłowego i naczepy, z tytułu czynszu za nieruchomość, z tytułu obsługi administracyjno- biurowej likwidowanej jednostki , z tytułu konserwacji suwnicy kontenerowej, z tytułu przygotowania naczepy i wózka widłowego do badań okresowych przez inspektora TDT i uczestnictwo w badaniu ( powódka dochodzi z tej faktury 7.223,08zł z uwagi na to, że pozwany zapłacił fakturę do wysokości 27.435,73zł ) ,

- fakturę nr (...) z dnia 8 sierpnia 2016r. , na kwotę 28.669,08zł , obniżoną następnie fakturą korygującą nr (...) z dnia 31 sierpnia 2016r. do kwoty 26.332,08zł, ujmując w niej należności , w kwotach netto , za czerwiec 2016r. , z tytułu opłaty abonamentowej dostawy wody , odprowadzania ścieków, z tytułu ochrony mienia, z tytułu energii elektrycznej , z tytułu czynszu za nieruchomość, z tytułu obsługi administracyjno- biurowej likwidowanej jednostki ,

- fakturę nr (...) z dnia 31 sierpnia 2016r. , na kwotę 27.450,49zł , ujmując w niej należności , w kwotach netto , za lipiec 2016r., z tytułu opłaty abonamentowej dostawy wody , odprowadzania ścieków, z tytułu ochrony mienia , z tytułu energii elektrycznej, z tytułu czynszu za nieruchomość ,

- fakturę nr (...) z dnia 9 września 2016r. , na kwotę 19.856,39zł , ujmując w niej należności, w kwotach netto , za sierpień 2016r. , z tytułu opłaty abonamentowej dostawy wody , odprowadzania ścieków, z tytułu ochrony mienia, z tytułu energii elektrycznej, z tytułu czynszu za nieruchomość ,

- fakturę nr (...) z dnia 11 października 2016r. , na kwotę 2.904,28zł , ujmując w niej należności , w kwotach netto , za wrzesień 2016r. , z tytułu opłaty abonamentowej dostawy wody , odprowadzania ścieków, z tytułu energii elektrycznej .

Pismem z dnia 11 lipca 2016r. pozwany zwrócił się o korektę faktury (...) z dnia 16czerwca 2016r., obciążającej go kwotą 36.995,81zł . Podał, że akceptuje z niej jedynie kwotę 27.435,73zł z tytułu kosztów ochrony , energii elektrycznej, czynszu i wody, zgodnie z ustaleniami stron zawartymi w mailu z dnia 23.05.2016r..

Pismem z dnia 30 sierpnia 2016r. pozwany podtrzymał swoje stanowisko w odniesieniu do faktury (...), podnosząc, że nie zamawiał pomiarów elektrycznych i pomiarów ochrony przeciwporażeniowej suwnicy bramowej , nie składał zamówienia na wykorzystanie suwnicy bramowej, ani z niej nie korzystał. To samo dotyczy kosztów badań okresowych lub doraźnych urządzeń, konserwacji ,w tym przyczepy/ naczepy , wózka widłowego, suwnicy kontenerowej , usługi transportowej. Podniósł, że nie wyrażał też zgody na obciążenie kosztami obsługi administracyjno- biurowej. Pozwany powołał się na treść ustaleń wynikających z maila z 23 maja 2016r.

Swoje stanowisko pozwany podtrzymał w piśmie z dnia 21 września 2016r.

Pismem z dnia 29 września 2016r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 108.297,77zł, mającej wynikać z faktur (...) z dnia 16 czerwca 2016r., (...) z dnia 8 sierpnia 2016r., (...) z dnia 31 sierpnia 2016r. (...) z dnia 9 września 2016r., których suma wynosiła według pisma 112.971,77zł ( 36.995,81 + 28.669,08 + 27.450,49 + 19.856,39).

Sąd Okręgowy ustalił także, że przed zawarciem umowy sprzedaży terminala pozwany miał potrzebę wprowadzenia na terminal pociągu i w tej sprawie skontaktował się z powódką , mailem z 23 maja 2016r.. Ponieważ był w sytuacji przymusowej , w tym sensie, że musiał obsłużyć pociąg swojego kontrahenta, za zgodę na wprowadzenie pociągu na terminal zgodził się zapłacić koszty określone wówczas przez powódkę. Więcej powód nie zwracał się do powódki o zgodę na wprowadzanie na terminal swoich pociągów. Natomiast pociąg, który wprowadził przebywał na terminalu jeden dzień. Po obsłużeniu tego pociągu pozwany nie korzystał z terminala aż do czasu ustania najmu powódki w sierpniu 2016r. Pozwany nie zlecał także powódce obsługi serwisowej przeglądów, pomiarów urządzeń, ich ochrony , czy usług transportowych. Pozwany informował się u (...) S.A. o zawarcie umowy najmu nieruchomości na której był terminal i uzyskał odpowiedź , że powódka nie wypowiedziała najmu, stąd (...) nie może zawrzeć z pozwanym umowy najmu. Bezpośrednio po ustaniu najmu powódki pozwany zawarł z (...) umowę najmu. Do tego czasu powódka korzystała z nieruchomości. Miała tam biuro, prowadziła na niej parking dla samochodów, kontynuowała z firmami umowy podnajmu.

Przy tym stanie faktycznym Sąd pierwszej instancji uznał bezzasadność żądania.

Zdaniem Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy nie uzasadnia ustalenia, że powódka umówiła się z pozwanym, iż ten poniesie koszty dochodzone w przedmiotowej sprawie. Nie budziło wątpliwości Sądu Okręgowego, że pozwany chciał na zasadzie odpłatności skorzystać z terminala dla obsłużenia pociągu swojego kontrahenta . W tej sprawie strony wymieniły się oświadczeniami , w mailach z dnia 23 maja 2016r.. Zdaniem Sądu Okręgowego nie można jednak przyjąć, że określono składniki. Określenie ich w formie i tym podobne( itp.) nie identyfikuje dostatecznie kosztów. Zatem należy uznać , że powódka podała do widomości drugiej strony , że chodzi o koszty dzierżawy, energii elektrycznej , ochrony, podatków. Przy tak zdawkowych oświadczeniach w ocenie Sądu można przyjąć , że strony doszły do konsensusu tylko w zakresie odpłatności , którą pozwany następnie uznał , tj. wyszczególnionych pozycji faktury ( za maj ) nr (...) z dnia 16 czerwca 2016r., opiewających w sumie na kwotę 27.435,73zł. Pozwany odwołując się do maila z 23maja 2016r., konsekwentnie tak rozumiał umowę, czemu dał wyraz już w piśmie z dnia 11lipca 2016r. , następnie w piśmie z dnia 30sierpnia 2016r. Powódka nie podważyła zasadności zakresu umowy ocenianego w świetle oświadczeń zawartych w mailu z 23maja 2016r.. Nieracjonalnym byłoby zobowiązywanie się pozwanego do ponoszenia kosztów wszelkich i to także tych powstałych już po zakupie terminala, czy kosztów związanych z urządzeniami , a powstałych gdy własność tych urządzeń służyła powódce . Niewiarygodne jest też aby pozwany wyrażał zgodę , iżby to powódka precyzowała zakres jego świadczenia, aby dawał jej wolną rękę do ustalania składników kosztów obciążających następnie pozwanego. Ważąc powyższe należy stwierdzić, że powódka nie wykazała zasadności wywiedzionego roszczenia . W kwestii odsetek dodać należy , że strona powodowa nie wykazała daty doręczenia pozwanemu którejkolwiek faktury, czy noty, zatem nie można mówić o zarzucanym okresie opóźnienia pozwanego w zapłacie.

Apelację od tego wyroku wniosła strona powodowa, zaskarżając wyrok w całości, zarzucając:

1. naruszenie prawa procesowego mające istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy przez błędną, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym ocenę materiału dowodowego, to jest:

a) art. 233 §1 k.p.c. poprzez wyprowadzenie z korespondencji prowadzonej przez Strony i ich pełnomocników w okresie od maja do listopada 2016 roku wniosków z nich nie wynikających, stojących w sprzeczności z pozostały materiałem dowodowym, że pozwany kwestionował całość roszczenia powoda podczas gdy z tych pism wynika, że pozwany wnosi o nie kierowanie sprawy na drogę postępowania sądowego z uwagi na fakt, że jego kontrahenci nie wywiązali się z obowiązku zapłaty za wykonane przez niego usług, jednocześnie zobowiązując się do uregulowania zaległości względem powoda;

b) art. 233 §1 k.p.c. poprzez wyprowadzenie z pisemnej korespondencji prowadzonej przez Strony i ich pełnomocników w okresie od maja do listopada 2016 roku wniosków z nich nie wynikających, stojących w sprzeczności z pozostały materiałem dowodowym, że Pozwany w okresie od maja do listopada 2016 roku nie korzystał z terminala w B. podczas gdy z korespondencji tej wynika, że w okresie tym korzystał z tego terminala bowiem właśnie w tym czasie obsługiwał swoich kontrahentów;

c) art. 233 §1 k.p.c. poprzez wyprowadzenie błędnego wniosku z pisma pozwanego z dnia 21 września 2016 roku, że w piśmie tym kwestionuje on całość roszczenia powoda i nigdy nie zgadzał się na obciążanie go opłatami eksploatacyjnymi i opłatami za czynsz najmu placu w S. od (...) SA, podczas gdy kwestionował on jedynie wysokość i zasadność kosztu przeglądu suwnic, a co do reszty opłat oraz czynszu najmu pozwany się nie wypowiedział i ich nie kwestionował, a zatem uznać trzeba, że pozwany uznawał ich zasadność;

d) art. 233 §1 k.p.c. poprzez bezpodstawne uznanie, że zeznania A. Z. nie są decydujące w sprawie i nie dowodzą uznania roszczenia przez pozwanego i jego zasadności podczas gdy świadek zeznała, iż działała w imieniu i na rzecz pozwanego i miała umocowanie do prowadzenia rozmów ugodowych i zawarcia ugody, a ponadto miała za zadanie wydłużenie terminu płatności za zobowiązania Pozwanego i uniknięcie postępowania sądowego;

e) art. 233 §1 k.p.c. poprzez danie wiary w całości w wyjaśnieniom pozwanego i uznanie, że jego wyjaśnienia są logiczne, konsekwentne i spójne ze sobą, co następnie

doprowadziło do odmówienia wiarygodności zeznań świadków K. P. i G. H. i uznanie, że pozwany nie korzystał z terminala podczas gdy z zeznań tych świadków wynika, że od maja 2016 roku pozwany korzystał z terminala dla własnych potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej

f) art. 233 §1 k.p.c. poprzez bezpodstawne uznanie, że roszczenie powoda dotyczyło

wyłącznie kosztów obsługi/rozładunku/załadunku jednorazowego wjazdu pociągu na terminal w B. w dniu 23 maja 2016 roku, podczas gdy roszczenie powoda dotyczyło opłat eksploatacyjnych tj.: wody, prądu, gazu, obsługi administracyjnej, gospodarki odpadami komunalnymi, pomiarów ochrony przeciwpożarowej, usługi transportowej, obsługi konserwacyjnej suwnicy, usługi ochrony, przeglądów technicznych maszyn (suwnic, naczep, wózka widłowego typu (...)), podatku od nieruchomości oraz czynszu najmu placu w S. od (...) SA za okres od maja do sierpnia 2016 roku;

g) art 233§1 k.p.c. poprzez bezpodstawne uznanie, że pozwany pomimo zakupu terminala od powoda, nie musi korzystać z wody, prądu, gazu, obsługi administracyjnej, wywozu opadów komunalnych, pomiarów, ochrony przeciwpożarowej, obsługi konserwacyjnej suwnic, przeglądy techniczne maszyn tj. suwnice, wózki widłowe typu(...)a także nie musi korzystać z placu, którego wydzierżawiającym było (...) SA, podczas gdy bez tych usług nie jest możliwe korzystanie z terminala, a co więcej terminal jest posadowiony na gruncie należącym do (...) SA i pozwany w piśmie procesowym z dnia 31 lipca 2019 roku przyznał, że zawarł umowę najmu z (...) SA w dniu 19 sierpnia 2016 roku;

h) art. 327§1 w związku z art. 328 §2 k.p.c. poprzez brak należytego przytoczenia w uzasadnieniu wyroku wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku i nie przytoczenie przepisów prawa statuujących podstawę wyroku, w szczególności nie wskazania przez Sąd, jaka umowa łączyła strony, a także jaki był zgodny zamiar stron oraz błędy ustaleń, faktycznych;

2. naruszenie przepisów prawa materialnego a to art. 65 k.c. w związku z art. 353^{(
1)}k.c. — poprzez błędną wykładnię polegające na przyjęciu, że stron nie łączyła umowa w zakresie ponoszenia kosztów opłat za korzystanie z terminala (opłaty za wodę, prąd, gaz, obsługę administracyjną, gospodarkę odpadami. komunalnymi, pomiarami ochrony przeciwpożarowej, usługi transportowe, obsługę konserwacyjną suwnicy, usługę ochrony, przeglądy techniczne maszyn (suwnic, naczep, wózka widłowego typu (...)), podatki od nieruchomości oraz czynsz najmu placu w S. od (...) S.A. za okres od maja do sierpnia 2016 roku) podczas gdy w wiadomości email prowadzonej między pozwanym a powodem z dnia 23 maja 2016 roku wskazano wprost, że od 1 maja 2016 roku pozwany ponosić będzie wszystkie koszty eksploatacji terminala, a ponadto zostało to potwierdzone w piśmie pełnomocnika pozwanego kierowanego do powoda z dnia 30 sierpnia 2016 roku oraz w dalszej korespondencji mailowej stron.

Strona powodowa wniosła o zmianę wyroku i uwzględnienie żądania pozwu oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu za obie instancje.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego Zdaniem pozwanego Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił materiał dowodowy w świetle korespondencji. Zdaniem pozwanego Sąd Okręgowy prawidłowo przyjął, że konsensus dotyczył wyłącznie odpłatności za maj i to tylko w odniesieniu do uznawanej kwoty 27.435,73zł. W odpowiedzi na apelację zwrócono uwagę, że pozwany wprowadził pociąg jedynie jeden raz i nie korzystał z terminala i zeznania świadków nie dają podstawy do przyjęcia, że pozwany korzystał później z terminala. Bezzasadnie też zdaniem pozwanego strona powodowa przerzucała koszty przeglądów technicznych jak też zdaniem pozwanego strona powodowa posiadała na gruncie kontenery mimo zwarcia umowy przez pozwanego.

Rozpoznając apelację Sąd apelacyjny uznał zasadniczo za własne ustalenia Sądu pierwszej instancji, wyciągając jednak nieco odmienne wnioski co do okresu obowiązku pozwanego i zakresu tego obowiązku. Sąd drugiej instancji po przesłuchaniu stron dokonał bowiem odmiennej wykładni umowy i zważył co następuje:

Zarzut naruszenia art. 233§1 k.p.c. połączony z naruszeniem art. 65 i art. 353¹ k.c. jest zasadny ale nie w takim zakresie jak wskazywała to strona powodowa. Jakkolwiek zachowanie pozwanego i jego pełnomocnika wskazywałoby na uznawania w zasadniczej części roszczeń powoda to jednak wbrew zarzutom apelacji uznanie niewłaściwe roszczenia nie kreuje zobowiązania, lecz co najwyżej może mieć wpływ na przedawnienie roszczenia. Treść stosunku łączącego strony wynikała z umowy , na którą strona powodowa powoływała się w pozwie. Sąd Okręgowy błędnie jednak przyjął, że umowa ta dotyczyła tylko jednorazowego wjazdu. Wykładnia oświadczenia woli według metody kombinowanej powinna w pierwszej kolejności ustalić treść oświadczenia woli mając na uwadze rzeczywistą wolę stron. W tym jednak wypadku każda że stron inaczej rozumiała zarówno zakres treściowy jak i zakres czasowy zgody na zwrot kosztów ponoszonych przez stronę powodową co powinno przesunąć ocenę na wykładnię obiektywną. Należało więc dokonać oceny jak powinien oświadczenia zawarte w mailu odebrać przedsiębiorca prowadzący tego typu działalność w kontekście całokształtu okoliczności w jakich doszło do zawarcia umowy. Uzupełniające przesłuchanie stron wskazuje, że uzgodnienia zapadły poprzez wymianę maili. Dowody z wiadomości poczty elektronicznej (k.205-206) jednoznacznie wskazują, że pozwany przystał na warunki strony powodowej na refakturowanie kosztów i to liczonych od dnia 1 maja 2016r. Nie ma jednak logicznej podstawy do uznania, że zgoda ta miała się rozciągać na okres lipca, sierpnia i września. Wprawdzie w październiku 2016r. pozwany godził się zapłacić także inne faktury (k.170 i 203), jednak nie wiadomo dokładnie jakich okresów one dotyczyły. Trudno przyjąć by pozwany zaakceptował wówczas zbiorczo wszystkie faktury, które według strony powodowej miały być załączone do wezwania do zapłaty z września 2016r. (k. 152), w sytuacji, gdy w tym samym piśmie szczegółowo odnosił się do braku zasadności uwzględnienia w fakturze zbiorczej (...) faktur z maja 2016r., składających się na należność określoną w fakturze zbiorczej 2016r. Także nie można wyprowadzać wniosków z wstępnej zgody na warunki ugody (k.201), skoro ugoda nie została podpisana. Treść maili zaś nie zawiera istotnej treści ugody a ponadto z maila z dnia 20 października 2016r. wynika (k 203) , że propozycje były omawiane ustnie i brak jest podstaw do uznania, że strony chciały uregulować kwestie sporne wynikłe z umowy zawartej w maju także w tej dokumentowej formie. Przede wszystkim zaś z maila M. K. kierowanego do pełnomocnika strony powodowej wynika, że pomiędzy stronami trwały negocjacje. Odpowiedź A. Z. (k203) wskazuje, że nie doszło do uzgodnienia w zakresie wszystkich kwestii spornych. Nie wiadomo więc jakich dokładnie należności dotyczyła uznana kwota 77250,50 zł (k201) tym bardziej, że miała zostać wystawiona faktura korygująca (mail z dnia 27 grudnia 2016k.202). Zeznania pozwanego i Prezesa strony powodowej są w odniesieniu do treści ugody sprzeczne. Zeznania zaś pełnomocnika pozwanego konsekwentnie wskazywały, że płatności dotyczące konserwacji i przeglądu były od początku kwestionowane. Trudno więc przyjąć, że negocjacje trwające pomiędzy stronami doprowadziły do uzgodnienia wszystkich istotnych warunków ewentualnej ugody. Powództwo zresztą opierało się na twierdzeniach o obowiązku zapłaty wypływającego z porozumienia zawartego w maju 2016r. (k15). Pertraktacje te wskazują jednak, że strony od początku miały pełną świadomość, że umowa zawarta poprzez wymianę maili wykracza poza zakres wynikający z dokonanej przez pozwanego zapłaty.

Zasadność więc powództwa należało oceniać w kontekście obowiązków wypływających z umowy powołanej w pozwie .

Oba e-maile z dnia 23 maja 2016r (k.205- 206) wskazują, że R. K. przystał na warunki strony pozwanej odnoszące się do ponoszenia kosztów „dzierżawy” ale tylko do czasu formalnego zakupu terminala. Mimo, że pierwszy mail wysyłał jako prezes zarządu spółki, to jednak stanowisko swoje łączył z osobistą działalnością i jego zgoda w drugim mailu nie została wyrażona z odwołaniem do sprawowania funkcji Prezesa. Pozwany ale i strona powodowa jako prowadzący działalność gospodarczą musieli więc uznawać, że pozwany ma obowiązek płacić za możliwość wjazdu na terminal i możliwość rozładunku. Zgoda nie mogła dotyczyć jednorazowego wjazdu, jednego pociągu. Z zeznań pozwanego ( protokół z dnia 24 października 2019r. wynika bowiem, że pozwany miał kontrakty na dalsze wjazdy , stąd nie mógł swojej prośby ograniczać jak podawał tylko do dwóch dni. Trudno jednak przyjąć, że ten stan miał się rozciągnąć w dłuższym okresie czasu tkj na wiele miesięcy skoro strony zakładały, że dojdzie do szybkiej sprzedaży urządzeń terminala i przejęcia dzierżawy. Kto odpowiada za brak przejęcia prawa do korzystania z gruntu (...) nie jest aż tak istotna, skoro umowa zawarta poprzez wymianę korespondencji mailowej zakładała, że refakturowanie kosztów będzie trwało od 1 maja 2016r. do czasu formalnego zakupu urządzeń. Wynika to literalnie z treści korespondencji mailowej. Treść zeznań Prezesa strony powodowej złożonych w postępowaniu apelacyjnym wskazuje jednoznacznie, że wówczas nie doszło do innych uzgodnień dotyczących refakturowania, które miałoby trwać aż do czasu przejęcia dzierżawy. Oczywiście obie strony zakładały więc, że nabycie ruchomości i przejęcie dzierżawy ma nastąpić w powiązaniu czasowym. To jednak nie nastąpiło. Zawarcie przez pozwanego umowy dzierżawy się przedłużyło, co wywołało spór. Oświadczenia stron wynikające z maili nie dawały jednak więc podstawy do uzasadnionego przekonania, że pozwany wyraził zgodę na dalsze refakturowanie także po nabyciu własności urządzeń skoro zakładał, ze także uzyska wówczas tytuł do gruntu i wówczas byłyby to już jego własne koszty. Ponadto z umowy sprzedaży wynikało, że urządzenia mogą zostać przeniesione. Żadne zaś postanowienia na wypadek przeniesienia lub pozostawienia urządzeń nie zostały objęte porozumieniem. Można na marginesie zwrócić uwagę, że jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy brak jest dowodów na to, że notatka z dnia 29 marca 2016r. była znana pozwanemu. Można więc przyjąć, że pozwany miał prawo oczekiwać na wcześniejsze zakończenie stosunku dzierżawy przez stronę pozwaną. .

Skoro umowa sprzedaży z dnia 24 maja 2016r. wskazywała, że sprzedający zastrzega sobie prawo własności urządzeń i przekazanie posiadania do czasu zapłaty ceny (k.223). Jeżeli więc porozumienie miało obejmować okres do nabycia urządzeń , to zgoda na refakturowanie kosztów dzierżawy wyrażona mailowo wiązała strony zarówno w maju jak i w czerwcu 2016r. Jak bowiem ustalono cena została zapłacona w dniu 20 czerwca 2016r. a w dniu 24 czerwca 2016r. strony spisały protokół wydania pozwanemu przedmiotu sprzedaży. Jeżeli zaś strona powodowa żąda zapłaty za opłaty ponoszone w kolejnych miesiącach. to musiałaby wykazać, że doszło do przedłużenia porozumienia albo też, że koszty refakturowane były związane z obowiązkiem pozwanego jako właściciela ruchomości nabytych na podstawie umowy z dnia 24 maja 2016r. lub też, że pozwany wykorzystywał grunt będący przedmiotem dzierżawy strony powodowej. To jednak nie zostało wykazane. Zeznania K. P. wskazują, że teren terminala był wykorzystywany przez Firme (...). Od czerwca do lipca 2016r. wjeżdżały tam pociągi firmy (...). Obiekty (hala magazynowa, barak biurowy i segmenty były wykorzystywane przez poddzierżawców strony powodowej (k.356) . Jakkolwiek z zeznań świadka wynika, że firma ta była powiązana z pozwanym (bez jego zgody nie mogłaby ona zresztą korzystać z urządzeń terminala bo zawarciu umowy sprzedaży), to jednak nie zostało wykazane by pozwany w porozumieniu z maja 2016r. godził się na refakturowanie kosztów ponoszonych w kolejnych miesiącach po dacie nabycia urządzeń lub by później doszło do zmiany umowy zawartej w drodze wymiany maili. Jeżeli zaś pozwany został bezpodstawnie wzbogacony kosztem opłat ponoszonych przez pozwaną np. na ochronę czy oświetlenie w kolejnych miesiącach po zawarciu umowy sprzedaży urządzęń, to strona powodowa powinna przez roszczenie na przepisach o bezpodstawnym wzbogaceniu i wykazać zakres tego wzbogacenia, co nie zostało wykazane.

Oceniając więc roszczenie objęte pozwem według powyższych założeń Sąd Apelacyjny zwraca uwagę, że pozwany był zobowiązany do zapłaty kosztów dzierżawy za maj i czerwiec, w tym opłaty za energię, ochronę i podatki oraz inne podobne opłaty związane z wykonywaniem dzierżawy i korzystaniem z terminala, ponoszonymi przez stronę powodową na podstawie umowy zawartej z (...) (k.205/2) . Tak też zresztą rozumiał porozumienie pozwany co wynika z treści odpowiedzi na pozew (k.216).

Strona powodowa objęła fakturą nr (...) (k .73) koszty wskazane w załączniku k.74 ponoszone w maju 2016r. . W skład tych kosztów wchodził czynsz dzierżawny, koszty energii, pomiarów elektrycznych usług ochrony mienia i usług transportowych . Faktura ta została skorygowana korektą z dnia 31 sierpnia 2016r. o kwotę 1900zł netto. Można domniemywać, że kwota 1900zł netto dotyczyła należności z tytułu obsługi administracyjno- biurowej likwidowanej jednostki (k70). Należność ta bowiem była jeszcze kwestionowana w piśmie z dnia 30 sierpnia 2018r. k.161, a po korekcie k 75 w piśmie z dnia 21 września 2016r. (k.129) już ten zarzut nie był podnoszony. Trudno też przyjąć by koszty likwidacji biura stanowiły normalne typowe koszty ponoszone przez dzierżawce prowadzącego terminal kontenerowy. Niezasadnie natomiast pozwany kwestionował w pozostałej części zakres obowiązku, skoro koszty stanowiące przedmiot refakturowania to w zasadzie typowe wydatki dzierżawcy prowadzącego terminal przeładunkowy i wykorzystującego grunt w tym celu. Niewątpliwie pozwany zaakceptował konieczność opłacania kosztów związanych z samą dzierżawą. Pozwany zaakceptował wprost część należności zbiorczej potwierdzając, że uzgodnieniami stron była objęta kwota 27.435,73zł z tytułu ochrony, energii elektrycznej , czynszu i wody. Odwołano się tamże wprost do e-maila z dnia 23 maja 2016r., w którym strona powodowa przedstawiła warunki korzystania przez pozwanego z terminala. Pismo z dnia 30 sierpnia 2016r. (k161)również potwierdza akceptację kwoty (zaokrąglonej do 27.436 zł). Kolejne pismo z dnia 21 września 2016r. stanowiło ponownie uznanie kwoty 27.435,73zł i k165-168 . Dalsze pismo z dnia 5 października 2016r. (k169-170) również potwierdza , że pozwany po korekcie faktury na kwotę 34.659,81zł, nadal godził się jedynie zapłacić 27.435,73 zł kwestionując natomiast kwotę 7223,08zł, dotyczącą przeglądów i konserwacji oraz pomiarów elektrycznych. Treść pism pozwanego potwierdza ponadto jednoznacznie, że ustalenia nie dotyczyły tylko jednego miesiąca lecz dotyczyły sposobu rozliczania kosztów do czasu formalnego nabycia. Treść pisma z dnia 5 października 2016r. potwierdza ponadto , że poza kwestionowana kwotą 7223,08zł pozwany godził się zapłacić pozostałe faktury, skoro w wiadomości podano, że kwoty objęte pozostałymi fakturami zostaną zapłacone obok uznawanej kwoty 20.000 zł i zapłaconej już kwoty 7435,73zł. Niewątpliwie więc analogiczne koszty za czerwiec pozwany również powinien zapłacić. Pozwany zakwestionował w odniesieniu do maja 2016r. tylko refakturowanie kosztów pomiarów elektrycznych i pomiarów ochrony pożarowej suwnicy bramowej (kwota 1660,50 zł) oraz koszty przeglądów urządzeń (k.165). Pisma powoda odwoływały się do braku sprecyzowania, której suwnicy dotyczy ponoszony koszt jak i do braku zamówienia na wykorzystanie suwnicy bramowej. Wskazywano też, że suwnica nie działa. Z zeznań pozwanego złożonych w postępowaniu apelacyjnym wynika więc, że suwnica działała (k.497/2), co wskazuje, że pozwany na różnych etapach sporu wyszukiwał wymyślone przyczyny odmowy zapłaty. W kontekście przyjęcia przez Sąd Apelacyjny, że umowa nie dotyczyła jednorazowego wjazdu lecz możliwości korzystania , powoływanie się przez pozwanego na kwestię czy suwnica działał czy też nie, wskazuje jednoznacznie, że koszty działania urządzeń również wchodziły w zakres obowiązku refakturowania. Przyjęcie przez Sąd Okręgowy, że koszty te nie wchodzą w skład refakturowania ( użycia zwrotu itp.) nie było prawidłowe albowiem powoływanie się przez pozwanego na zarzut braku uruchomienia suwnicy nie miałby żadnego sensu. Zeznając w postępowaniu apelacyjnym pozwany wskazywał, że suwnica ta znajduje się jednak na terenie terminala, lecz nie była wykorzystywana na potrzeby rozładowania pociągów. Świadczy to o tym, że w pojęcie kosztów „dzierżawy” (użytkach nie dosłownie lecz w cudzysłowie) wchodziły także typowe koszty związane z utrzymaniem terminala a nie tylko same opłaty związane z dzierżawionym gruntem. Jakkolwiek z maila pozwanego wynikało, że chce on pokryć opłaty związane z dzierżawą gruntu, to jednak jego zeznania (protokół z dnia 24 października 2019r. (k416) wskazują jednoznacznie, że powódka uzależniała wpuszczenie pociągu od pokrycia kosztów utrzymania terminala. Tak też rozumiał oświadczenia stron Prezes strony powodowej (zeznanie protokół z dnia 7 marca 2019r. k.360/2). Powód prowadził już wcześniej podobny terminal, musiał więc znać i godzić się na pokrycie wszystkich kosztów jakie są udziałem dzierżawcy gruntu prowadzącego terminal kontenerowy.

Jak wyżej wskazano zgoda dotyczyła samej możliwości korzystania a nie na jednorazowy, faktyczny wjazd pociągu jak błędnie przyjął Sąd pierwszej instancji. W przeciwnym wypadku zgoda R. K. na warunki korzystania z terminala zarówno od 1 maja jak i do czasu jego formalnego zakupu nie miałaby sensu. Nie można bowiem uznać, że zgoda pozwanego dotyczyła jedynie kosztów faktycznie związanych z konkretnym każdorazowym wjazdem pociągu, albowiem wówczas nie miałaby sensu zgoda na ponoszenie kosztów od dnia 1 maja 2016r., w sytuacji gdy wjazd nastąpił dopiero 23 maja 2016r. Pozwany niezasadnie ponadto podnosił ponadto w piśmie z dnia 30 czerwca 2016 r że kwestionowane przez niego pomiary zostały dokonane po dacie umowy sprzedaży pomijając, że nabycie formalne określone w mailu to zgodnie językiem polskim nabycie: prawdziwe, rzeczywiste, oficjalne, urzędowe, legalne. Takie zaś nastąpiło dopiero po zapłacie ceny. Także i ten zarzut świadczy , że co do zasady koszty związane z utrzymaniem urządzeń terminala również wchodziły zakres refakturowania. Strony więc uzgodniły refakturowane opłat ponoszonych przez dzierżawcę w związku z utrzymaniem terminala na dzierżawionym gruncie za dany miesiąc do czasu formalnego nabycia. To więc czy wózek widłowy, suwnica, , naczepa była faktycznie używana przez pozwanego oraz to czy usługa transportowa (...)W. K. była związana z faktycznym wykorzystaniem przez pozwanego terminala dla potrzeb wjazdu jego pociągu , nie ma znaczenia, w sytuacji gdy koszty te, stanowiły normalne typowe koszty związane z utrzymaniem terminala kontenerowego w okresie w jakim strony wiązała umowa. Dotyczy to także kosztów badań okresowych, skoro bez nich nie byłoby możliwe korzystanie z urządzeń. Są to normalne koszty utrzymania terminala kontenerowego. Brak ponadto podstaw do oceny, że w mailu kierowanym do strony powodowej pozwany w mailu z dnia z dnia 23 maja 2016r. wyłączał z ponoszonych kosztów jakąś część elementów związanych z ponoszonymi przez dzierżawcę gruntu (...) kosztów utrzymania Terminala Kontenerowego S.. Koszty użytkowania urządzeń terminala są normalnymi kosztami jakie ponosi dzierżawca korzystający z gruntu pod tego typu terminal. Pozwany jak wynika z zeznań G. H. początkowo płacił te opłaty. Jego zeznania zaś wskazują, że miał świadomość, że zgodę na korzystanie powódka uzależniała od wszystkich typowych kosztów utrzymania terminala. To zaś czy jakieś urządzenie działało czy też nie (co pozwany podnosił w piśmie z dnia 21 września 2016r.) powinno być po pierwsze przedmiotem dowodzenia, po drugie zgłoszenia ewentualnych wzajemnych roszczeń z tytułu łączącej strony umowy z maja 2016r. Pozwany nie wykazał też, że nie było możliwe skorzystanie z całego terminala lub z jego części. Jakkolwiek wskazywał, że ochrona go nie wpuściła to treść maila z dnia 23 maja 2016r. temu zaprzecza (k.205). Nie wiadomo też na jakich zasadach z urządzeń mogłaby korzystać firma (...), gdyby ochrona nie uznawała możliwości korzystania z terminala przez pozwanego. Firma (...) to kontrahent pozwanego, a nie strony powodowej.

Uzasadniało to zasądzenie należności określonej w pozycji 1 litera „k” , sprecyzowanej w piśmie z dnia 5 kwietnia 2019r. (7223, 08 zł. k.365).

Niezrozumiałe było oddalenie przez Sąd Okręgowy w całości powództwa, w tym co do skapitalizowanych odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych, liczonych od kwoty uznanej przez pozwanego i zapłaconej częściowo w dniu 6 października 2016r (7435.73 zł) i w dniu 21 października 2016r. (20000zł) a więc po terminie zapłaty określonym na dzień 30 czerwca 2016r. skoro pozwany zapłacił częściowo fakturę lecz co było bezsporne po terminie. Musiał on ją więc otrzymać, co uwiarygadnia zeznania przedstawiciela strony powodowej w tym zakresie. Należność po korekcie z tej faktury wynosiła 34.658,81zł .Pozostała więc niezapłacona kwota 7223,08 zł oraz skapitalizowane odsetki za opóźnienie w transakcjach handlowych liczone od tej kwoty od dnia 8 lipca 2016r. do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu tj do dnia 22 grudnia 2016r. Stronie powodowej należały się także odsetki za opóźnienie w transakcjach handlowych liczone od zapłaconej przez pozwanego kwoty 7435,73 zł od dnia 8 lipca 2016r do dnia zapłaty tj 6 października 2016r. oraz liczone od zapłaconej kwoty 20.000zł za okres od 8 lipca 2016r. do dnia zapłaty 21 października 2016r. .

Wyniku wyliczenia tych odsetek na kwotę 1034,72 zł (k.367) pozwany nie kwestionował

Faktura VAT (...) wystawiona w dniu 8 sierpnia 2016r. (k 10, k.157) dotyczy refakturowania kosztów określonych w wykazie k.102. Były to koszty czynszu dzierżawnego należnego (...) za czerwiec (k.117) , koszty dostawy wody czy odprowadzania ścieków za czerwiec 2016 k.105, ochrony mienia za czerwiec k.106, zużycia energii elektrycznej za czerwiec (k.111), których to należności w odniesieniu do maja 2016r. pozwany w ogóle nie kwestionował. Także i te fakturę pomniejszono o kwotę energii zużytej przez firmę (...) oraz koszty obsługi administracyjno- biurowej likwidowanej jednostki (k.103 i k.118). Pozwany na etapie przedsądowym kwestionował tylko faktury dotyczące badań technicznych, usług transportowych, przeglądu i konserwacji suwnicy i obsługi serwisowej suwnicy za kolejne miesiące. Na pewno jednak uznawał pozostałe należności za koszty utrzymania nieruchomości powiązane z korzystaniem na potrzeby (...) Terminala Kontenerowego. Potwierdza to także pośrednio wymiana mailowa pełnomocników stron, z których wynika, że pozwany godził się ostatecznie zapłacić za dalszy okres opłaty związane z czynszem dzierżawnym, wodą, zużyciem energii i ochroną Powód nie uchylał się od skutków oświadczenia woli i nie wykazał podstaw do obniżenia kwot płaconych przez stronę powodową z tego tytułu, stąd za czerwiec również ma obwiązek zapłaty , albowiem umowa sprzedaży stała się skuteczna z końcem maja a refakturowanie miało następować za cały miesiąc a nie stosownie do daty zawarcia umowy.

Należność z tej faktury wynosiła po korekcie 26.332,08zł. Wprawdzie data wystawienia odpowiada dacie płatności pozwany nie kwestionował jednak, że wówczas tę fakturę otrzymał, a wobec faktu, że faktura dotyczyła opłat z czerwca to miał ponad miesiąc na przygotowanie się do zapłaty. Co więcej w piśmie z dnia 5 października wskazywał, że kwotę zapłaci. (k-170). Nie podnosił przy tym żadnych zarzutów co do daty wymagalności. Tym samym ma on także zapłacić odsetki za opóźnienie w transakcjach handlowych od wskazanej kwoty za okres od dnia 1 sierpnia 2016r do daty poprzedzającej wniesienie pozwu tj do dnia 22 grudnia 2016r. Wyliczenie kwoty odsetek za ten okres na kwotę 925,23 zł (k.368) nie było kwestionowane. Także pozwany powinien zapłacić odsetki za opóźnienie w zapłacie opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi za maj i czerwiec ( noty(...) (k42) i (...)odpowiednio za okres od 15 czerwca 2016r do daty zapłaty tj 23 września 2016r. i od dnia 15 lipca 2016r. do dnia 23 września 2016r. Kwoty skapitalizowanych odsetek wynosiły odpowiednio 2,37 zł i 1,66zł (wyliczenie z k. 370 nie było kwestionowane. .

Pozwanego obciążają również odsetki za opóźnienie w transakcjach handlowych liczone od kwoty 2.642 zł określonej w nocie księgowej nr (...)r z tytułu podatku od nieruchomości za maj 2016r. za okres od dnia 15 czerwca 2016r. do dnia zapłaty tj 23 września 2016r. (wyliczenia tych odsetek na kwotę 60,01 zł k/370) pozwany również nie kwestionował. Podatek od nieruchomości bez żadnych wątpliwości wchodziła w skład kosztów „dzierżawy”.

Transakcja stron została zawarta 23 maja 2016r. a więc przed 1 stycznia 2020r. i do niej ma zastosowanie ustawa z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych Dz.U.2016.684 t.j. Zgodnie z art. 7 tej ustawy w transakcjach handlowych wierzycielowi, przysługują bez wezwania odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty. Wierzyciel w tym przypadku spełnił swoje świadczenie i nie otrzymał zapłaty w terminie. Dalsze jednak odsetki od odsetek na podstawie art. 482zł nie mogły być liczone od dnia 23 września 2016r. wskazanej przez stronę powodową lecz od daty wniesienia pozwu. Nie zostało bowiem wykazane by pozwany godził się doliczać je do sumy dłużnej. Co do zasady zaś od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, czyli w tym wypadku od 23 grudnia 2016r. Przepis art. 481§1 k.c. wskazuje , że od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie. W orzecznictwie wskazywano, że przepis ten ani też ustawa o terminach zapłaty w transakcjach handlowych nie przewiduje podstaw do uprawnienia dochodzenia od daty wniesienia pozwu od skapitalizowanych odsetek liczonych według stopy określonej w art. 4 pkt 3 tj odsetek w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i ośmiu punktów procentowych a tym bardziej dziesięciu punktów procentowych według aktualnego brzmienia (por. m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 17 października 2017 r. V ACa 606/17 LEX nr 2409304 ). Należy jednak zauważyć, że pozew wniesiono już po wejściu w życie art. 481§2 k.c. Regulacja wprowadzona w art. 4a ustawy o transakcjach handlowych wykluczała stosowanie do transakcji art. 481§2 k.c. Wyłączenie to nie odnosiło się jednak do podstawy żądania odsetek przewidzianej w art. 481 § 1 k.c. (por. P. Sławicki, P. Kędzierski, Odsetki za czas opóźnienia w świetle ustawy z 9 października 2015 r. – wybrane zagadnienia materialne i procesowe, „Palestra” 2016/7–8, s. 130 oraz Patrycja Dolniak. Przeciwdziałanie nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych. Komentarz Opublikowano: WKP 2021). Sam przepis art. 482§1 k.c. nie określa stopy procentowej odsetek za opóźnienie. Strony również nie określiły tej stopy. Zgodnie zaś z powołanym art. 482§2 jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Skoro więc oprocentowanie wierzytelności należne za opróżnienie jest w tym przypadku wyższe, bo określone w ustawie o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, to wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Powyższe jednak nie oznacza podstaw do uwzględnienia żądania w całości.

Faktury VAT (...)r. z dnia 31 sierpnia 2016r., (...) z dnia 9 września 2016r. oraz (...) z dnia 11 października 2016r. dotyczyły kosztów dzierżawy ponoszonych w lipcu i sierpniu oraz wrześniu 2016r. Z zeznań Prezesa Zarządu strony powodowej złożonych w postępowaniu apelacyjnym wynikało jednoznacznie, że porozumienie z maja nie obejmowało kwestii dzierżawy po dacie zawarcia umowy sprzedaży. Jest to oczywiste skoro zakładano, że do przejęcia dzierżawy dojdzie w krótkim okresie po zawarciu umowy sprzedaży. Powód wiązał kwestię ponoszenia kosztów w zamian za możliwość korzystania z terminala ze sfinalizowaniem sprzedaży terminala a nie z zawarciem umowy dzierżawy (mail z dnia 23 maja 2016r k 206). Nawet jeżeli pozwany w jakiś sposób później skorzystał z gruntu dzierżawionego, to pozew nie wskazywał w jakiej części pozwany wzbogacił się kosztem strony powodowej. Z nieruchomości ponadto nadal korzystali poddzierżawcy. Były tam też biura użytkowane przez stronę powodową. Nawet więc jeżeli urządzenia nabyte przez pozwanego pozostawały po zapłacie ceny na nieruchomości dzierżawionej przez stronę powodową to sam ten fakt nie dawał podstawy do uwzględnienia powództwa li tylko w oparciu o przedłożone faktury.

Z tych względów Sąd Apelacyjny zmienił na podstawie art. 386§1 k.c. zaskarżone orzeczenie i zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 35.579,15 zł (7223,08zł+ 1034,72 zł + 26.332,08zł + 925,23zł+ 2,37 zł +i 1,66zł 60,01zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 23 września 2016r. do dnia zapłaty. Strona powodowa wygrała sprawę w 40 % ale poniosła ona wyższe koszty procesu (opłatę sądową od pozwu 4359zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 5417 zł tj łącznie 9776zł). Pozwany, który nie poniósł kosztów winien więc zwrócić stronie powodowej na podstawie art. 100 k.p.c. 3.910,40zł.

Dalej idącą apelację oddalono na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 391§1 k.p.c. i przy zastosowaniu §2 pkt 6 w zw. z §10 ust. 1pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018r. poz. 265) oraz przy uwzględnieniu stosunku w jakim pozwany przegrał sprawę. Na etapie apelacji strona powodowa poniosła opłatę od apelacji 4.359zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika 4.050zł. Pozwany poniósł 4.050zł, a powinien ponieść 4983,60 zł (40% z łącznych kosztów tj 40%x12459zł). Wobec powyższego zasądzono od pozwanego na rzecz strony powodowej tytułem kosztów postępowania apelacyjnego 933,60zł.

Przy rozpoznaniu apelacji zastosowanie miał art. 15 zzs1 ust. 1 pkt 4 ustawy dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 1842, z późn. zm.), w zw. z art. 6 ust.1 i 2 ustawy z dnia 28 maja 2021 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2021.1090). Wydano jednak w sprawie zarządzenie o rozpoznaniu sprawy w składzie trzyosobowym.

SSA Paweł Rygiel SSA Sławomir Jamróg SSA Izabella Dyka

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE