WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2014r.

Sąd Rejonowy w Trzebnicy V Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w M.

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Rafał Kuriata

Protokolant: Karolina Szanfisz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 marca 2014r.

sprawy z powództwa (...) (...)z siedzibą w Krakowie

przeciwko A. B.

o zapłatę

I.  oddala powództwo w całości;

II.  kosztami postępowania obciąża stronę powodową.

Sygn. akt V C upr 479/13

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) (...)z siedzibą w Krakowie skierowała do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Wniosła o orzeczenie nakazem zapłaty, by pozwany A. B.zapłacił stronie powodowej kwotę 1 953,07 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 1 717,64 zł od dnia 20 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty. Ponadto wniosła o zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów sądowych w kwocie 30,00 zł, zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 600,00 zł i zwrotu innych kosztów w kwocie 0,54 zł.

W uzasadnieniu wskazała, że pozwany (...) Bank S.A.w dniu 10 stycznia 2008 r. zawarli umowę kredytu. Pozwany nie wywiązał się z jej warunków w związku z czym pierwotny wierzyciel wypowiedział umowę w dniu 7 stycznia 2009 r. i kwota kredytu stała się wymagalna. Nadto strona powodowa wskazała, że zadłużenie pozwanego na dzień złożenia pozwu wynosi 1 953,07 zł, w tym zaległa część kapitału w kwocie 1 180,87 zł, suma odsetek od kapitału naliczonych od dnia następnego po dacie wymagalności do dnia wytoczenia powództwa w kwocie 536,77 zł oraz koszty dochodzenia zaległej należności w kwocie 235,43 zł. W dniu 30 kwietnia 2013 r. pierwotny wierzyciel dokonał przelewu wierzytelności przysługującej mu od pozwanego na rzecz strony powodowej o czym pozwany został poinformowany pisemnym zawiadomieniem. (...) (...)z siedzibą w Krakowie podniósł, że zgodnie z wyciągiem z dnia 19 czerwca 2013 r. w jego księgach rachunkowych widnieje zadłużenie pozwanego wynikające z umowy kredytu z dnia 10 stycznia 2008 r. w łącznej kwocie 1 953,07 zł. Strona powodowa wskazała, że wzywała pozwanego do zapłaty powstałej zaległości jednakże bezskutecznie w związku z czym zmuszona jest dochodzić swoich należności na drodze postępowania sądowego.

W dniu 9 sierpnia 2013 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał postanowienie, w którym stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał rozpoznanie sprawy tutejszemu Sądowi.

Strona powodowa w dniu 5 lutego 2014 r. uzupełniła braki formalne pozwu, składając go na urzędowym formularzu i dodatkowo wniosła o zwrot kosztów procesu obejmujących opłatę sądową od pozwu w wysokości 30,00 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa
w kwocie 17,00 zł, koszt zastępstwa procesowego według norm przepisanych i inne koszty w wysokości 0,54 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 stycznia 2008 r. pomiędzy (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W.
a A. B. została zawarta umowa kredytu nr (...) w wysokości 1 661,79 zł. Kredytobiorca zobowiązał się do spłaty otrzymanej kwoty do dnia 10 września 2009 r. w 20 miesięcznych ratach.

(dowód: umowa kredytu z dnia 10 stycznia 2008 r. k. 15-16)

(...) Bank S.A. z siedzibą we W.” jest następcą prawnym (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W.”.

(okoliczność bezsporna)

(...) Bank S.A. z siedzibą we W. w dniu 14 czerwca 2013 r. wystawił pismo dotyczące zawiadomienia o zmianie wierzyciela.

(dowód: pismo z dnia 14.06.2013 r. k. 17)

Na dzień złożenia pozwu na zaległą kwotę w wysokości 1 953,07 zł składała się
należność główna w kwocie 1 180,87 zł, odsetki w kwocie 536,77 zł, koszty w kwocie 235,43 zł.

(dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego z dnia 19 czerwca 2013 r., k. 19)

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie strona powodowa dochodziła, wynikających z umowy kredytu, określonych należności.

Zgodnie z art. 92a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., Nr 1376) bank może zawrzeć z towarzystwem funduszy inwestycyjnych tworzącym fundusz sekurytyzacyjny albo z funduszem sekurytyzacyjnym umowę przelewu wierzytelności. Ogólne zasady dotyczące umowy przelewu zawarte zostały w art. 509 k.c., który pozwala na dokonanie przelewu bez zgody dłużnika, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W ocenie Sądu, przytoczone w pozwie oświadczenia strony powodowej co do okoliczności faktycznych sprawy są niewystarczające. Na poparcie zasadności powództwa do pozwu została jedynie dołączona umowa kredytu, pismo zatytułowane „zawiadomienie o zmianie wierzyciela” jednakże nie dołączono choćby dowodu nadania niniejszego pisma oraz wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego. Należy wskazać, iż niniejszy wyciąg został podpisany przez E. H. a nie zostało wykazane, że jest ona uprawniona do podpisywania wyciągu funduszu. Z przedłożonego KRS funduszu wynika, że do jego reprezentowania są uprawnieni dwaj członkowie zarządu działający łącznie albo jeden członek zarządu działający łącznie z prokurentem. Pani E. H. nie jest ani członkiem zarządu funduszu ani jego prokurentem. W związku z tym brak jest jakichkolwiek dowodów, które mogłyby stanowić podstawę uwzględnienia dochodzonego roszczenia. Strona powodowa w żaden sposób nie wykazała nabycia wierzytelności od pierwotnego wierzyciela. W uzasadnieniu pozwu powołała się na umowę przelewu wierzytelności z dnia 30 kwietnia 2013 r. jednakże nie została ona przedłożona. Z tego powodu twierdzenia strony powodowej o nabyciu wierzytelności dochodzonej niniejszym pozwem budzą wątpliwości Sądu.

W obecnym kształcie procesu cywilnego ustawowo podkreślono jego kontradyktoryjny charakter, czego potwierdzeniem są regulacje zawarte w art. 232 k.p.c. oraz w art. 6 k.c. Ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania. To one są dysponentem toczącego się procesu i od nich zależy jego wynik. Mają bowiem obowiązek przejawiać aktywność, w celu wykazania wszystkich istotnych okoliczności i faktów, z których wywodzą skutki prawne.

W ocenie Sądu zaoferowany materiał dowodowy jest niewystarczający dla uwzględnienia żądania. Strona powodowa, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, nie wykazała bowiem w żaden sposób – wbrew ciążącemu na niej obowiązkowi – przejścia uprawnień na jej rzecz od pierwotnego wierzyciela a tym samym nie wykazała, iż posiada legitymację czynną w niniejszym postępowaniu.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku.

Orzeczenie o kosztach w pkt. II znajduje podstawę w przepisie art. 98 § 1 k.p.c.