Dnia 10 września 2021 r.
Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: SSO Monika Rosłan-Karasińska
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 10 września 2021 r. w Warszawie
sprawy z powództwa H. W.
przeciwko pozwanemu G. W. prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą (...) w S.
o wynagrodzenie za pracę, ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych
1. zasądza od pozwanego G. W. na rzecz powoda H. W. tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych łącznie kwotę 66.378,92 zł brutto (słownie: sześćdziesiąt sześć tysięcy trzysta siedemdziesiąt osiem złotych i 92/100);
2. zasądza od pozwanego G. W. na rzecz powoda H. W. tytułem ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy łącznie kwotę 7.207,90 zł brutto (słownie: siedem tysięcy dwieście siedem złotych i 90/100);
3. zasądza od pozwanego G. W. na rzecz powoda H. W. tytułem wynagrodzenia łącznie kwotę 3.566,00 zł brutto (słownie: trzy tysiące pięćset sześćdziesiąt sześć złotych);
4. w pozostałym zakresie powództwo oddala;
5. przyznaje adwokat P. K. prowadzącej Kancelarię Adwokacką w W. ze Skarbu Państwa – Kasy Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie kwotę 2.700,00 złotych (słownie: dwa tysiące siedemset złotych) powiększoną o należną stawkę podatku VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej sprawowanej z urzędu na rzecz powoda H. W.;
6. przyznaje radcy prawnemu M. J. prowadzącej Kancelarię (...) w S. ze Skarbu Państwa – Kasy Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie kwotę 2.700,00 złotych (słownie: dwa tysiące siedemset złotych) powiększoną o należną stawkę podatku VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej sprawowanej z urzędu na rzecz pozwanego G. W.;
7. wyrokowi w pkt 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty obowiązującego wynagrodzenia minimalnego w okresie spornym tj. 1.600,00 złotych (słownie: jeden tysiąc sześćset złotych).
.
30 stycznia 2014r. H. W. wniósł o zasądzenie od (...) G. W. na jego rzecz następujących kwot:
1. 68 536,26 zł brutto tytułem wyrównania za przepracowane nadgodziny w okresie od 1 stycznia 2011r. do 31 października 2013r.;
2. 12 141,50 zł brutto tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop za okres od 1 stycznia 2011r. do 31 października 2013r.;
3. 3 642 zł brutto tytułem wyrównania do minimalnego wynagrodzenia w okresie od 1 stycznia 2011r. do 31 października 2013r.
Ponadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu ( pozew k.1-2).
Żądana przez powoda kwota wynagrodzenia z tytułu godzin nadliczbowych wynika z obliczenia, że w okresie od 1 stycznia 2011r. do 31 października 2013r. H. W. przepracował 3871 godzin nadliczbowych, w tym 1360 w 2011r., 1400 – w 2012r., 1111 – w 2013r.
W odpowiedzi na pozew z 12 lipca 2014r. pozwany G. W. wniósł o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, z uwzględnieniem kosztów procesu wg norm przepisanych oraz o rozpoznanie sprawy pod nieobecność powoda ( k.147-148).
Pismem z 3 października 2014r. pełnomocnik powoda zmodyfikował powództwo w ten sposób, że ponad żądanie pozwu, wniósł również o ustalenie stosunku pracy między powodem a G. W. (...) G. W. na podstawie umowy o pracę w charakterze pracownika ochrony w okresie od 26 września 2010r. do 31 stycznia 2012r. w wymiarze pełnego etatu z wynagrodzeniem minimalnym oraz o ustalenie, że stosunek pracy powoda – pracownika i pozwanego – pracodawcy w okresie od 1 lutego 2012r. do 31 października 2013r. na rzecz pozwanego w firmie (...) w charakterze pracownika ochrony odbywał się w wymiarze pełnego etatu z wynagrodzeniem minimalnym ( k.165-168).
Postanowieniem z 27 marca 2015r. tut. Sąd uznał się za niewłaściwy i na podstawie art. 200 § 1 k.p.c. w zw. z art. 461 § 1 1 k.p.c. przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi – Północ VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w zakresie żądania ustalenia istnienia i treści stosunku pracy, a także zawiesił postępowanie na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c. w zakresie roszczenia o wynagrodzenie za pracę, wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych i ekwiwalent za urlop wypoczynkowy ( postanowienie z 27.03.2015r. k.261).
Wyrokiem z 13 listopada 2018r. w sprawie VI P 198/15 Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił, że H. W. i pozwanego G. W. łączył stosunek pracy na stanowisku pracownika ochrony w okresie od 26 września 2010r. do 31 października 2013r. w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem minimalnym. Wyrok ten uprawomocnił się 6 czerwca 2019r. ( odpis wyroku VI P 198/15 z uzasadnieniem k.312-318, odpis wyroku VII Pa 34/19 k.329). Postanowieniem z 6 czerwca 2019r. podjęto postępowanie ( postanowienie z 6.06.2019r. k.327).
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
W okresie od 25 czerwca do 25 września 2010r. H. W. był zatrudniony w Stowarzyszeniu (...) na stanowisku kierowcy w wymiarze 1/8 etatu, z wynagrodzeniem w kwocie 200 zł brutto miesięcznie. Prezesem Stowarzyszenia był wówczas G. W. ( umowa o pracę k.9, zaświadczenie k.10, świadectwo pracy k.11).
Po zakończeniu powyższego stosunku pracy, powód rozpoczął pracę jako pracownik ochrony w (...) G. W., którą do 31 stycznia 2012r. wykonywał bez zawarcia umowy o pracę na piśmie. 1 lutego 2012r. G. W. i H. W. zawarli umowę o pracę, zgodnie z którą powód został zatrudniony na stanowisku pracownika ochrony w wymiarze 1/8 etatu z wynagrodzeniem w kwocie 250 zł brutto miesięcznie. Jako miejsce wykonywania pracy wskazano J., ul. (...) ( umowa o pracę k.12).
G. W. zarejestrował działalność gospodarczą (...) G. W. 23 grudnia 2003r. W latach 2010-2013 pozwany G. W. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zapewniał obsługę pracowników ochrony na terenie Instytutu (...) ((...)) w J. przy ul. (...) – działalności takiej na rzecz (...) nie wykonywał w spornym okresie żaden inny podmiot. G. W. wystawiał instytutowi fakturę za ochronę obiektu na kwotę 4000 zł netto miesięcznie ( wydruk z CEIDG k.191-192, faktura k.99, pismo (...) z 9.01.2015r. k.241, zeznania świadków: E. Z. k.380, W. N. k.380-381, P. R. k.381, W. G. k.382).
W okresie od 26 września 2010r. do 31 października 2013r. pracę tę wykonywało dwóch zmienników – H. W. i J. K. (1), każdorazowo na dyżurze ochronnym pracował tylko jeden z pracowników ochrony. Praca odbywała się zmianowo – w dni pracy Instytutu zmiana rozpoczynała się o godzinie 15:00 i kończyła o godzinie 7:00 dnia następnego, zaś w weekendy i święta zmiany trwały po 24 godziny, tj. od 7:00 do 7:00 następnego dnia. Powód i J. K. (1) pracowali naprzemiennie co drugi dzień. Nieobecność w pracy powoda lub jego zmiennika powodowałaby podwojenie godzin drugiego pracownika, dlatego w okresie od września 2010r. do września 2013r. powód nie korzystał z urlopu wypoczynkowego ( zeznania świadków: E. Z. k.380, W. N. k.380-381, P. R. k.381, W. G. k.382, zeznania H. W. k.382-383).
W okresie od 1 stycznia 2011r. do 31 października 2013r. powód przepracował następującą liczbę godzin:
styczeń 2011r. – 292, w tym 144 nadliczbowych (24h w dni robocze, 120h w dni wolne);
luty 2011r. – 256, w tym 96 nadliczbowych (96h w dni wolne);
marzec 2011r. – 280, w tym 88 nadliczbowych (88h w dni wolne);
kwiecień 2011r. – 280, w tym 112 nadliczbowych (112h w dni wolne);
maj 2011r. – 288, w tym 104 nadliczbowe (104h w dni wolne);
czerwiec 2011r. – 276, w tym 112 nadliczbowych (112h w dni wolne);
lipiec 2011r. – 288, w tym 128 nadliczbowych (8h w dni robocze, 120h w dni wolne);
sierpień 2011r. – 284, w tym 96 nadliczbowych (96h w dni wolne);
wrzesień 2011r. – 272, w tym 96 nadliczbowych (96h w dni wolne);
październik 2011r. – 288, w tym 128 nadliczbowych (8h w dni robocze, 120h w dni wolne);
listopad 2011r. – 280, w tym 112 nadliczbowych (112h w dni wolne);
grudzień 2011r. – 288, w tym 112 nadliczbowych (112h w dni wolne);
styczeń 2012r. – 288, w tym 128 nadliczbowych (8h w dni robocze, 120h w dni wolne);
luty 2012r. – 264, w tym 72 nadliczbowe (72h w dni wolne);
marzec 2012r. – 284, w tym 120 nadliczbowych (120h w dni wolne);
kwiecień 2012r. – 280, w tym 104 nadliczbowe (104h w dni wolne);
maj 2012r. – 288, w tym 104 nadliczbowe (104h w dni wolne);
czerwiec 2012r. – 280, w tym 120 nadliczbowych (120h w dni wolne);
lipiec 2012r. – 284, w tym 120 nadliczbowych (120h w dni wolne);
sierpień 2012r. – 284, w tym 96 nadliczbowych (96h w dni wolne);
wrzesień 2012r. – 280, w tym 96 nadliczbowych (96h w dni wolne);
październik 2012r. – 280, w tym 104 nadliczbowe (104h w dni wolne);
listopad 2012r. – 276, w tym 104 nadliczbowe (104h w dni wolne);
grudzień 2012r. – 296, w tym 136 nadliczbowych (136h w dni wolne);
styczeń 2013r. – 284, w tym 120 nadliczbowych (120h w dni wolne);
luty 2013r. – 256, w tym 96 nadliczbowych (96h w dni wolne);
marzec 2013r. – 288, w tym 112 nadliczbowych (112h w dni wolne);
kwiecień 2013r. – 276, w tym 112 nadliczbowych (112h w dni wolne);
maj 2013r. – 292, w tym 136 nadliczbowych (16h w dni robocze, 120h w dni wolne);
czerwiec 2013r. – 280, w tym 120 nadliczbowych (120h w dni wolne);
lipiec 2013r. – 280, w tym 88 nadliczbowych (88h w dni wolne);
sierpień 2013r. – 288, w tym 136 nadliczbowych (136h w dni wolne);
wrzesień 2013r. – 276, w tym 104 nadliczbowe (104h w dni wolne);
październik 2013r. – 280, w tym 88 nadliczbowych (88h w dni wolne);
( zeznania H. W. k.382-383, opinia biegłego k.418-440).
W okresie zatrudnienia u pozwanego, powód otrzymywał wynagrodzenie w wysokości 1000 zł miesięcznie – od 26 września 2010r. do 31 grudnia 2012 i 1100 zł netto – od 1 stycznia 2013r. do 31 października 2013r., a dodatkowo w czasie, gdy stosunek pracy był sformalizowany, tj. od 1 lutego 2012r. do 31 października 2013r. powód potwierdzał na piśmie otrzymanie wynagrodzenia. W powyższych potwierdzeniach nie oznaczano wysokości wynagrodzenia ( pokwitowania k.43-52, 55-57, 61-65, lista płac k.58-60). Powód otrzymał od pozwanego PIT-11 za lata 2012 i 2013 ( PIT k.36-37, 53).
H. W. przysługiwał urlop w następującym wymiarze: za 2010r. – 9 dni, za 2011r. – 26 dni, za 2012r. – 26 dni, za 2013r. – 22 dni. Powód w tym czasie wykorzystał urlop w wymiarze 4 dni, tj. od 28 do 31 października 2013r. W świadectwie pracy wskazano, że powód wykorzystał urlop „w wymiarze proporcjonalnym” ( informacja o przysługującym urlopie k.31, wniosek urlopowy k.32, informacja k.33, świadectwo pracy k.40-41, zeznania H. W. k.382-383).
W dniach 14 i 19 lutego i 14 marca 2014r. na skutek zawiadomienia powoda, Państwowa Inspekcja Pracy dokonała kontroli u pozwanego, w wyniku której stwierdziła uchybienia w zakresie prowadzenia ewidencji czasu pracy pracowników, informowania pracowników o dodatkowych warunkach zatrudnienia, wypełniania świadectw pracy w zakresie liczby i godzin urlopu wypoczynkowego, prowadzenia akt osobowych w sposób nieuporządkowany ( protokół kontroli k.103-107, wystąpienie k.128-130).
Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie wymienionych dowodów, tj. dokumentów, zeznań świadków i stron – z ograniczeniem do dowodu z zeznań powoda oraz na podstawie opinii biegłego z zakresie księgowości – A. G..
Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków E. Z., W. N., P. R. i W. G., a także zeznania powoda H. W.. Zeznania wymienionych osób korespondowały ze sobą nawzajem. Zdaniem Sądu wymienieni świadkowie w swoich zeznaniach byli obiektywni, bowiem nie łączą ich z powodem żadne relacje osobiste, nie mieli interesu prawnego w zeznawaniu zgodnie z twierdzeniami powoda, znają go jedynie z Instytutu (...). Jednocześnie świadkowie byli zorientowani co do godzin pracy ochrony i liczby pracowników jednorazowo na zmianie, co wynikało z faktu, że przez trzy lata regularnie spotykali powoda w pracy. Jedyna nieścisłość w zeznaniach świadków zachodziła w zakresie zeznań świadka W. N., który wskazał, że pracowników ochrony było czterech, czyli po dwóch na dyżurze, zaś w kolejnym zdaniu wskazał, że na dyżurze ochronnym był tylko jeden ochroniarz. Z uwagi na zgodne zeznania w tym zakresie świadków E. Z., P. R. i W. G. oraz powoda, Sąd uznał za niewiarygodne zeznania świadka W. N. w zakresie, w jakim świadek wskazał, że pracowników ochrony było w spornym okresie zatrudnionych czterech i pełnili dyżury we dwóch na jednej zmianie.
Przy dokonywaniu ustaleń faktycznych Sąd nie wziął pod uwagę dokumentów w postaci list obecności, podpisywanych przez H. W. ( k.119-127), uznając je za niewiarygodne. Należy wskazać, że nieprawidłowość ich sporządzania była przedmiotem rozstrzygnięcia Państwowej Inspekcji Pracy, która nakazała pozwanemu prowadzenie ewidencji czasu pracy pracowników poprzez wpisywanie w nich godzin pracy. Ponadto z list obecności wynika, że powód pracował ok. 5 dni w miesiącu, co stoi w sprzeczności z dowodami w postaci prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie VI P 198/15, zeznań świadków E. Z., P. R., W. N. i W. G. oraz zeznań powoda, z których wynika, że powód wykonywał pracę na zmianę z drugim pracownikiem ochrony, a zatem częściej niż 5 dni w miesiącu.
Sąd nie uwzględnił także dokumentu w postaci świadectwa pracy, wydanego powodowi przez pozwanego, w odniesieniu do zawartej w dokumencie o wykorzystaniu urlopu „w wymiarze proporcjonalnym”. Użyte w dokumencie sformułowanie jest nieprecyzyjne, bowiem nie wskazuje na wymiar przysługującego powodowi ani wykorzystanego urlopu. Pozostały materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie prowadzi do wniosku, że jedyny urlop, jaki H. W. wykorzystał podczas zatrudnienia u pozwanego miał miejsce w dniach 28-31 października 2013r., na co wskazywała korespondencja pomiędzy G. W. a powodem oraz zeznania H. W..
Ustaleń w zakresie liczby godzin nadliczbowych i ich wartości Sąd dokonał w oparciu o przeprowadzony dowód z opinii biegłego z zakresu księgowości A. G.. Wprawdzie powód złożył zastrzeżenia do opinii, jednak opierały się one nie o księgowe i matematyczne wyliczenia biegłego, lecz o przyjęte przez biegłego warianty. Zdaniem powoda dwa z przyjętych przez biegłego wariantów stanowią nadinterpretację w zakresie stanu faktycznego wynikającą z błędnej oceny treści stanowisk stron. W ocenie Sądu opinia biegłego była rzetelna i profesjonalna, a dokonanie przez biegłego obliczeń dla różnych wariantów było właśnie przejawem profesjonalizmu biegłego. Teza dowodowa zakładała bowiem, że biegły dokona obliczeń dotyczących wysokości wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych oraz wysokości ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy – nie wskazano w niej, aby obliczeń tych należało dokonać jedynie dla stanu faktycznego zgodnego z twierdzeniami pozwu. Biegły sądowy nie jest uprawniony do oceny materiału dowodowego, a jego opinia powinna dać podstawy do rozstrzygnięcia sądu w zależności od oceny dowodów, dokonanej przez sąd. Biegły prawidłowo w swojej opinii dokonał obliczeń dotyczących godzin nadliczbowych w wariantach uwzględniających stanowisko powoda, listy obecności podpisane przez H. W. oraz nieścisłość w zeznaniach świadka W. N., który wskazywał, że u pozwanego pracowało czterech pracowników ochrony, a w kolejnym zdaniu – że pracownicy pełnili dyżury pojedynczo.
Wniosek dowodowy pozwanego zawarty w piśmie z 8 listopada 2014r. o przesłuchanie świadków K. B., J. K. (2), J. W., Z. D., I. W., K. S. ( k.198-199) Sąd oddalił postanowieniem z 21 października 2019r. na podstawie art. 217 § 2 k.p.c. ( k.383). Należy bowiem zauważyć, że pozwanemu zakreślono termin do złożenia odpowiedzi na pozew – pozwany w odpowiedzi na pozew nie złożył wniosków dowodowych. Następnie zarządzeniem z 13 października 2014r. udzielono pozwanemu 7-dniowego terminu do ustosunkowania się do pisma modyfikującego żądanie pozwu, z czego G. W. skorzystał, składając 16 października 2014r. dwa pisma procesowe, które nie zawierały wniosków dowodowych. W związku z powyższym, Sąd uznał złożenie wniosku o przesłuchanie świadków w piśmie z 8 listopada 2014r. za spóźnione i zmierzające do przedłużenia postępowania.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Powództwo H. W. zasługiwało na częściowe uwzględnienie.
W niniejszym postępowaniu H. W. dochodził m.in. zapłaty za pracę w godzinach nadliczbowych na rzecz pozwanego i z tego tytułu żądał kwoty 68 536,26 zł.
Definicja pracy w godzinach nadliczbowych sformułowana została w art. 151 § 1 k.p., który przewiduje, że stanowi ją praca wykonywana ponad obowiązujące pracownika normy czasu pracy, a także praca wykonywana ponad przedłużony dobowy wymiar czasu pracy, wynikający z obowiązującego pracownika systemu i rozkładu czasu pracy.
Zgodnie z art. 151 1 § 1 k.p. za pracę w godzinach nadliczbowych, oprócz normalnego wynagrodzenia, przysługuje dodatek w wysokości 100% wynagrodzenia – za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w nocy, w niedziele i święta niebędące dla pracownika dniami pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy, w dniu wolnym od pracy udzielonym pracownikowi w zamian za pracę w niedzielę lub w święto, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy, natomiast 50% wynagrodzenia – za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w każdym innym dniu niż określony w pkt 1.
Rozpoznając roszczenia powoda o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych i o ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy Sąd w pierwszej kolejności odniósł się do kwestii godzin nadliczbowych. W ocenie Sądu powód dowiódł, że w spornym okresie świadczył na rzecz pozwanego pracę w godzinach nadliczbowych – nie tylko ponad wymiar ¼ etatu zawarty w umowie o pracę, ale ponad pełny etat wynikający z wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie VI P 198/15. Z zeznań powoda H. W. oraz świadków E. Z., P. R., W. N. i W. G. wynikało bowiem jednoznacznie, że w spornym okresie, tj. od 26 września 2010r. do 31 października 2013r. G. W. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej był jedynym podmiotem zapewniającym usługi ochrony obiektu – Instytutu (...). Powód dowiódł również, że ochrona obiektu musiała być przez pracowników pozwanego zapewniona poza godzinami pracy Instytutu, tj. w dniach roboczych od 15:00 do 7:00 następnego dnia, a także całodobowo w weekendy i święta.
W ocenie Sądu H. W. udowodnił, że pracę w charakterze pracowników ochrony w spornym okresie u pozwanego pełnił tylko on i jako zmiennik – J. K. (1). Zauważyć w tym miejscu należy, że świadkowie E. Z., P. R. i W. G. zgodnie zeznali, że powód był jednym z dwóch pracowników ochrony w Instytucie (...), a ponadto świadek P. R. wskazał imiennie drugiego zmiennika, tj. J. K. (1) oraz zeznał, że kolejny pracownik ochrony został zatrudniony po rozwiązaniu umowy o pracę powoda.
Z powyższych względów Sąd uznał za wiarygodne twierdzenia powoda w przedmiocie niewykorzystywania urlopu wypoczynkowego w okresie zatrudnienia u pozwanego oraz co do zasady – w zakresie świadczenia pracy w godzinach nadliczbowych. Precyzyjne określenie godzin świadczenia pracy przez powoda, w tym godzin nadliczbowych w poszczególnych dniach w okresie zatrudnienia było niemożliwe z uwagi na nieprowadzenie przez pozwanego rzetelnej ewidencji czasu pracy pracowników, na co zwróciła G. W. uwagę Państwowa Inspekcja Pracy. Z tego względu swoje ustalenia w tym zakresie Sąd oparł na opinii biegłego z zakresu księgowości A. G., w wariancie wg którego ustalenia liczby godzin pracy powoda, w tym godzin nadliczbowych przyjęto połowę czasu, w jakim pozwany w ramach swojej działalności gospodarczej zobowiązany był zapewnić obsadę ochrony w Instytucie (...).
Z uwagi na fakt, że powód pracował w wymiarze pełnego etatu z wynagrodzeniem w wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, stawka godzinowa obowiązująca H. W. była zmienna, tj. zależna od normy czasu pracy w poszczególnych miesiącach. W związku z powyższym Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda następujące kwoty z tytułu godzin nadliczbowych, wliczając dodatek w wysokości 50% do godzin nadliczbowych przepracowanych w dni robocze i dodatek 100% do godzin nadliczbowych przepracowanych w dni wolne:
styczeń 2011r. – 24 * (150% * 9,12 zł) + 120 * (200% * 9,12 zł) = 2517,12 zł;
luty 2011r. – 96 * (200% * 8,66 zł) = 1662,72 zł;
marzec 2011r. – 88 * (200% * 7,53 zł) = 1325,28 zł;
kwiecień 2011r. – 112 * (200% * 8,66 zł) = 1939,84 zł;
maj 2011r. – 104 * (200% * 8,25 zł) = 1716,00 zł;
czerwiec 2011r. – 112 * (200% * 8,25 zł) = 1848,00 zł;
lipiec 2011r. – 8 * (150% * 8,25 zł) + 120 * (200% * 8,25 zł) = 2079,00 zł;
sierpień 2011r. – 96 * (200% * 7,88 zł) = 1512,96 zł;
wrzesień 2011r. – 96 * (200% * 7,88 zł) = 1512,96 zł;
październik 2011r. – 8 * (150% * 8,25 zł) + 120 * (200% * 8,25 zł) = 2079,00 zł;
listopad 2011r. – 112 * (200% * 8,66 zł) = 1939,84 zł;
grudzień 2011r. – 112 * (200% * 8,25 zł) = 1848,00 zł;
styczeń 2012r. – 8 * (150% * 8,93 zł) + 120 * (200% * 8,93 zł) = 2250,36 zł;
luty 2012r. – 72 * (200% * 8,93 zł) = 1285,92 zł;
marzec 2012r. – 120 * (200% * 8,52 zł) = 2044,80 zł;
kwiecień 2012r. – 104 * (200% * 9,38 zł) = 1951,04 zł;
maj 2012r. – 104 * (200% * 8,93 zł) = 1857,44 zł;
czerwiec 2012r. – 120 * (200% * 9,38 zł) = 2251,20 zł;
lipiec 2012r. – 120 * (200% * 8,52 zł) = 2044,80 zł;
sierpień 2012r. – 96 * (200% * 8,52 zł) = 1635,84 zł;
wrzesień 2012r. – 96 * (200% * 9,38 zł) = 1800,96 zł;
październik 2012r. – 104 * (200% * 8,15 zł) = 1695,20 zł;
listopad 2012r. – 104 * (200% * 8,93 zł) = 1857,44 zł;
grudzień 2012r. – 136 * (200% * 9,87 zł) = 2684,64 zł;
styczeń 2013r. – 120 * (200% * 9,09 zł) = 2181,60 zł;
luty 2013r. – 96 * (200% * 10,00 zł) = 1920,00 zł;
marzec 2013r. – 112 * (200% * 9,52 zł) = 2132,48 zł;
kwiecień 2013r. – 112 * (200% * 9,52 zł) = 2132,48 zł;
maj 2013r. – 16 * (150% * 10,00 zł) + 120 * (200% * 10,00 zł) = 2640,00 zł;
czerwiec 2013r. – 120 * (200% * 10,00 zł) = 2400,00 zł;
lipiec 2013r. – 88 * (200% * 8,70 zł) = 1531,20 zł;
sierpień 2013r. – 136 * (200% * 9,52 zł) = 2589,44 zł;
wrzesień 2013r. – 104 * (200% * 9,52 zł) = 1980,16 zł;
październik 2013r. – 88 * (200% * 8,70 zł) = 1531,20 zł
czyli łącznie 66 378,92 zł.
Sąd częściowo uwzględnił powództwo H. W. w zakresie dotyczącym ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Podstawą materialnoprawną w tym zakresie jest regulacja zawarta w art. 171 § 1 k.p., zgodnie z którą w przypadku nie wykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny. W toku postępowania Sąd ustalił, że powód od 2010 roku nie wykorzystywał urlopu wypoczynkowego, za wyjątkiem 4 dni urlopu, tj. od 28 do 31 października 2013r. Jednocześnie Sąd uznał, że powód był zatrudniony u pozwanego na cały etat i przysługiwało mu prawo do 26 dni urlopu w danym roku. Oznacza to, że powód miał prawo do 26 dni urlopu wypoczynkowego za 2011 rok, 26 dni urlopu za 2012 rok oraz do 22 dni urlopu za 10 miesięcy 2013 roku, co daje łącznie 74 dni urlopu. Biorąc pod uwagę, że powód był zatrudniony u pozwanego na cały etat jako jego wynagrodzenie należy przyjąć kwotę 1600 zł brutto, czyli minimalne wynagrodzenie w 2013 roku. Współczynnik urlopowy w 2013 roku wynosił 20,92. Wobec tego kwota przysługująca powodowi tytułem ekwiwalentu za jeden dzień urlopu wyniesie ([1600,00 zł + 554,13 zł] : 20,92 = 102,97 zł). Po przemnożeniu tej kwoty przez liczbę dni urlopu kwota ekwiwalentu należnego powodowi wyniesie 7207,90 zł (70 x 102,97 zł = 7207,90 zł).
Kwoty wynagrodzenia netto, otrzymywane przez H. W. były w każdym miesiącu niższe niż wynagrodzenie w wysokości minimalnej przewidzianej przepisami. Wskazać tu należy, że zgodnie z art. 10 § 2 k.p. państwo określa minimalną wysokość wynagrodzenia za pracę. Zgodnie zaś z art. 6 ust. 1 ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę z 10 października 2002 r., wysokość wynagrodzenia pracownika zatrudnionego w pełnym miesięcznym wymiarze czasu pracy nie może być niższa od wysokości minimalnego wynagrodzenia. I tak od 1 stycznia 2011 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 1386 brutto miesięcznie, czyli 1032,34 zł netto, w roku 2012 minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 1500 zł brutto miesięcznie, czyli 1111,86 zł netto, a w roku 2013 minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 1600 zł brutto miesięcznie, czyli 1181,38 zł netto. Należne H. W. wynagrodzenie zasadnicze w stawce minimalnej w okresie od 26 września do 31 grudnia 2010r. wyniosło 3951 zł brutto, za 2011r. – 16632 zł, za 2012r. – 18000 zł, za okres od 1 stycznia do 31 października 2013r. – 16000 zł, tj. łącznie 54 583 zł. Wypłacone odwołującemu wynagrodzenie w przeliczeniu na kwotę brutto wyniosło: w okresie od 26 września do 31 grudnia 2010r. – 4017 zł brutto, za 2011r. – 16080 zł, za 2012r. – 16080 zł, za okres od 1 stycznia do 31 października 2013r. – 14840 zł, tj. łącznie 51 017 zł. Różnica między wynagrodzeniem należnym powodowi a wypłaconym w latach 2011-2013 wyniosła 3566 zł, zatem należało wyrównać wysokość wynagrodzenia, które w każdym miesiącu powód faktycznie otrzymał z tytułu zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy do wysokości należnego mu wynagrodzenia, czyli minimalnego i sąd to uczynił w pkt 3 wyroku.
Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd Okręgowy oddalił powództwo
w zakresie roszczenia o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych ponad kwotę 66 378,92 zł, o ekwiwalent za niewykorzystany urlop powyżej kwoty 7 207,90 zł oraz o wyrównanie wynagrodzenia ponad kwotę 3566 zł, o czym orzeczono w pkt 4 sentencji wyroku.
O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu Sąd Okręgowy orzekł w pkt 5 sentencji wyroku na podstawie § 15 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 8 ust. 1 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 18).
W punkcie 6 wyroku Sąd na podstawie § 15 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 8 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu ( tj. Dz. U. z 2019r. poz. 68) przyznał r.pr. M. J. zwrot kosztów niepłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu.
Na podstawie art. 477 2 § 1 k.p.c. Sąd w części zasądzającej powodowi wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty nie przekraczającej jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda, tj. co do kwoty 1600 zł.