Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 695/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 18 lutego 2020r. Sygn. akt II K 512/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.2.1. Ustalenie faktów

0.1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

A. B.

Oskarżona jest osobą karaną za przestępstwo tego samego rodzaju, figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego ;

Informacja z KRK, informacja z ewidencji kierowców

165,174-175

2.

A. B.

Wyniki stężeń alkoholu otrzymane w badaniach wydychanego powietrza nie korelują z ilością, rodzajem i czasem spożycia alkoholu, który zadeklarowała A. B.,

Opinia z zakresu chemii i badań toksykologi-

cznych

141-147

0.1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

1.

Informacja z (...) o wpisach w ewidencji kierowców

Informacja z KRK

dokument sporządzony przez uprawniony podmiot potwierdza, że oskarżona nie należy do kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego ;

dokument wystawiony w punkcie informacyjnym Krajowego Rejestru Karnego przy Sądzie Okręgowym, nie wzbudza zastrzeżeń odnośnie formy sporządzenia i wartości merytorycznej;

2.

Opinia toksykologiczna

Opinia z zakresu chemii i badań toksykologicznych jest pełna, jasna, nie zawiera wewnętrznych sprzeczności i nie wymaga uzupełnienia.

0.1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

Obrazę przepisów postępowania karnego, poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, o której mowa w art. 7 kpk powodującą błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na wynik postępowania i przyjęcie winy oskarżonej w pkt 1 wyroku, tj. uznanie, że wyjaśnienia oskarżonej są niewiarygodne w części dotyczącej doprowadzenia do wysokości zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu oskarżonej na poziomie powyżej 1 mg/l w wyniku wypicia ¾ butelki kropli V., podczas gdy brak jest jakichkolwiek dowodów na winę oskarżonej i podstaw do domniemywania, że spożycie kropli V. zawierających alkohol nie mogło spowodować zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu oskarżonej;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji nie budzą zastrzeżeń Sądu Okręgowego, gdyż są oparte na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego w sposób wszechstronny i zgodny z zasadami logicznego rozumowania. Zarzut dowolnej oceny zgromadzonych dowodów jest chybiony, albowiem Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił, że wyjaśnienia oskarżonej A. B. są niewiarygodne w części dotyczącej wprowadzenia się w stan nietrzeźwości w wyniku wypicia ¾ butelki kropli V. już po zatrzymaniu samochodu na stacji benzynowej w Ł.. Wbrew argumentom skarżącego, iż nie ma jakichkolwiek dowodów na winę oskarżonej i podstaw do domniemywania, że spożycie kropli zawierających alkohol nie mogło spowodować poziomu stężenia alkoholu ustalonego w wyniku badań wydychanego powietrza, to w tym zakresie dowodem takim są zeznania świadka M. Z.. Funkcjonariusz policji będąc po służbie zaobserwował nieskoordynowany sposób jazdy oskarżonej na trasie z W. do L. i jechał za oskarżoną przez dłuższy czas pokonując odległość ok. 20 km. Widział jak oskarżona miała trudności w utrzymaniu prostego kierunku jazdy, zjeżdżała na sąsiednie pasy ruchu, zmuszając innych kierujących do manewrów obronnych. Kilkukrotnie zjeżdżała na przeciwległy pas ruchu co groził czołowym zderzeniem z pojazdami jadącymi z naprzeciwka. Świadek M. Z. był w stałym kontakcie z Komendą Powiatową Policji w L. i po zatrzymaniu pojazdu przez oskarżoną przystąpił niezwłocznie do zatrzymania kierującej samochodem V.. Po otwarciu drzwi od strony kierowcy poczuł od oskarżonej woń alkoholu i zobaczył otwarte piwo w butelce. Kobieta miała bełkotliwą mowę, a jej stan wskazywał jednoznacznie na nietrzeźwość. Świadek na skutek stawianego przez oskarżoną oporu obezwładnił ją przy użyciu chwytu łokciowo-barkowego i oczekiwał na przyjazd patrolu policji. Z zeznań świadka wynika, że od momentu gdy oskarżona wjechała na stację paliw aż do przyjazdu policjantów, nie spożywała żadnego płynu z butelki.

Wbrew twierdzeniom skarżącego cały proces nie miał charakteru poszlakowego, gdyż opierał się na wiarygodnym dowodzie z zeznań naocznego świadka zdarzenia M. Z.. Ponadto Sąd Rejonowy dokonał oceny stężenia alkoholu w organizmie oskarżonej i uznał, że wyniki 4 badań analizatorami wydechu w odstępie 38 minut przeprowadzone po zatrzymaniu oskarżonej tj. ( I badanie o godz. 19:12 -1,16 mg/l, II badanie o godz. 19:26 -1,15 mg/l , III badanie o godz. 19:45 -1,23 mg/l , IV badanie o godz. 19:50 – 1,33 mg/l, wskazują w sposób jednoznaczny, że oskarżona spożywała alkohol w ilości większej niż deklarowane ¾ butelki o pojemności 125 ml kropli uspokajających V., zawierających w składzie etanol. Sąd Rejonowy zwrócił również uwagę na tendencję wzrostową stężenia alkoholu w organizmie oskarżonej, co wskazuje na spożywanie alkoholu w trakcie jazdy samochodem oraz wyklucza wiarygodność jej wyjaśnień.

Nie ma zatem racji skarżący, iż okoliczności popełnienia czynu zostały stwierdzone wyłącznie na podstawie subiektywnego przekonania Sądu o niemożliwości obecności alkoholu w wydychanym powietrzu w wyniku zażycia przez oskarżoną kropli V.. Odpowiadając na ten zarzut należy wskazać, że Sąd oceniając wyjaśnienia oskarżonej opierał się o zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Skuteczne podniesienie zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. wymaga wykazania, że ocena dokonana przez sąd jest sprzeczna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, bądź, że argumentacja zaprezentowana przez sąd za tak dokonanym wyborem pozostaje w sprzeczności z zasadami logiki. Odrzucenie przez sąd jednych dowodów, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów stanowi uprawnienie sądu dokonującego ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów i nie może być uznane za przejaw złamania zasady obiektywizmu (por. postanowienie SN z dnia 29 stycznia 2020r. II KK 364/19).

Zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. wymaga wykazania wad w ocenie konkretnych dowodów dokonanych przez sąd orzekający, prowadzących do wniosku, że ocena ta przekroczyła granice swobodnej oceny, przy czym konieczne jest wykazanie konkretnych błędów w sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiających w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. Sąd Odwoławczy nie stwierdza tego typu błędów w logicznym rozumowaniu Sądu Rejonowego.

Skarżący podnosi, że w momencie popełnienia czynu oskarżona była osobą drobną o znikomej tolerancji alkoholu, a także była wyczerpana fizycznie i psychicznie. Wobec tego wina jej powinna być wykazana wyłącznie na podstawie obiektywnej opinii biegłego, a nie wyłącznie przekonania Sądu. Uzupełniając postępowanie dowodowe w postępowaniu odwoławczym w celu wyeliminowania ewentualnych wątpliwości związanych oszacowaniem stężenia alkoholu w momencie kierowania samochodem przez oskarżoną, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii z zakresu badań toksykologicznych w celu stwierdzenia czy stan nietrzeźwości A. B. mógł powstać na skutek spożycia ¾ butelki płynu doustnego V. lub S. zawierającego w składzie etanol, który oskarżona według jej wyjaśnień miała spożyć po zakończeniu jazdy samochodem w dniu 7 maja 2019r. około godz. 19:00.

Wskazać w tym miejscu należy, że uzupełnienie przewodu sądowego przez Sąd Okręgowy w toku postępowania odwoławczego poprzez dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu chemii kryminalistycznej i badań toksykologicznych nie zmieniło w żaden sposób wymowy materiału dowodowego zebranego przez Sąd Rejonowy. Biegła I. O. na podstawie analizy akt sprawy stwierdziła, iż wyniki otrzymane po przeprowadzonych pomiarach przy użyciu analizatorów wydechu wskazują jednoznacznie, że w momencie badania zawartości alkoholu etylowego w powietrzu wydychanym w organizmie A. B. trwała faza wchłaniania alkoholu etylowego. To oznacza - przy tym poziomie osiągniętego stężenia alkoholu etylowego 2,44 ‰ - 2,79 ‰, iż A. B. spożywała alkohol przynajmniej cztery godziny wcześniej, przed poddaniem się pierwszemu badaniu na zawartość alkoholu etylowego w powietrzu wydychanym. Biegła dokonała obliczenia maksymalnego stężenia alkoholu, które mogło znajdować się w organizmie oskarżonej po konsumpcji ilości deklarowanej ilości syropu o zawartości 60 % etanolu, przy zastosowaniu wzoru E. W., który uwzględnia indywidualny współczynnik rozmieszczenia alkoholu przy wzroście i wadze wskazanych przez oskarżoną na rozprawie oraz w protokole badania stanu trzeźwości . W wyniku obliczeń biegła stwierdziła, że po jednorazowym spożyciu 100 ml syropu 60 % (3/4 zawartości butelki o pojemności 125 ml) maksymalne stężenie alkoholu, które wystąpiłoby po całkowitym wchłonięciu zadeklarowanego przez oskarżoną alkoholu wynosiłoby od 1,17 ‰ (0,56 mg/l) do 1,25 ‰ (0,59 mg/l). Wyniki stężeń alkoholu otrzymane w wyniku obliczeń nie korelują z ilością, rodzajem i czasem spożycia alkoholu, który zadeklarowała A. B.. W opinii biegłej nie jest możliwe aby stężenie alkoholu etylowego na poziomie 2,79 ‰ osiągnięte o godz. 19:50 pochodziło jedynie od spożycia zadeklarowanego przez oskarżoną syropu w ilości 100 ml. Osiągnięcie takiego stężenia alkoholu było wynikiem spożycia alkoholu etylowego najprawdopodobniej ok. godz. 15-tej lub później, w ilości zdecydowanie większej niż zadeklarowała. Pomiary dokonane analizatorem wydechu wskazują na tendencję wzrostową co oznacza, że cały czas trwało jeszcze wchłanianie alkoholu w organizmie i osiągnięte stężenie alkoholu o godz. 19:50 mogło nie być jeszcze maksymalne. W trakcie badań w organizmie A. B. między godz. 18:40 a godz. 19:50 stężenie alkoholu etylowego było na poziomie między minimum 2,14 ‰ a 2,44 ‰. Oznacza to, iż w chwili kierowania samochodem marki V. jadąc ul. (...) w W. A. B. znajdowała się w stanie nietrzeźwości w rozumieniu art. 178a § 1 k.k. (k.141-147).

Opinia biegłej I. O. jest w ocenie Sądu Okręgowego pełna, jasna i nie zawiera sprzeczności, a zastosowana metodologia badań zasługuje na aporobatę, dlatego zdaniem Sądu opinia z zakresu chemii kryminalistycznej i badań toksykologicznych jest w pełni wiarygodna. Reasumując stwierdzić należy, że wnioski tej opinii w sposób ostateczny podważyły wiarygodność wyjaśnień oskarżonej i potwierdziły ocenę dowodów dokonaną przez Sąd Rejonowy. Nie sposób podzielić w tej sytuacji argumentacji obrońcy, iż oskarżona spożywając krople V. nie działała w celu wprowadzenia się w stan nietrzeźwości i nie miała świadomości, że taki stan może został wywołany poprzez spożycie lekarstwa. Nie budzi bowiem wątpliwości, że oskarżona A. B. spożywała alkohol przed rozpoczęciem jazdy samochodem, a ilość spożytego alkoholu etylowego znacznie przekroczyła objętość 100 ml kropli V.. Zarzut dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonej i błędu w ustaleniach faktycznych okazał się niezasadny.

Rażącą niewspółmierność środka karnego wymierzonego w pkt 2 wyroku tj. zakazu prowadzenia przez oskarżoną wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat oraz podczas gdy zgodnie z dyrektywami wymiaru kary, które odpowiednio stosuje się do środków karnych (art. 56 kk), powinny one odpowiadać stopniowi winy, społecznej szkodliwości czynu oraz realizację celów zapobiegawczych i wychowawczych , przy tym uwzględniona winna zostać postawa oskarżonej, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W ocenie Sądu stopień społecznej szkodliwości czynu A. B. jest wysoki z uwagi na znaczny poziom stanu nietrzeźwości oskarżonej. Podobnie okolicznością obciążającą jest fakt, że jako nietrzeźwy kierowca jechała w ciągu dnia w godzinach powrotu z pracy w trakcie dużego natężenia ruchu, a sposób tej jazdy opisany w zeznaniach świadka M. Z. stwarzał bezpośrednie zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego. Oskarżona zjeżdżała na boki na inne pasy ruchu i na pas przeciwległy, zmuszając innych kierowców do manewrów obronnych. Okolicznością mającą niewątpliwy wpływ na całokształt wymiaru kary i środka karnego jest fakt, iż oskarżona znajdowała się w stanie upojenia alkoholowego tj. na poziomie minimum 2,14 ‰ a 2,44 ‰. Stopień nietrzeźwości oskarżonej był więc wyjątkowo wysoki, z całą pewnością powodował zaburzenie sprawności psychomotorycznej i w każdej chwili mógł stać się przyczyną wypadku lub kolizji drogowej.

Stężenie alkoholu pod wpływem którego znajdowała się oskarżona poważnie upośledzało zdolności psycho-motoryczne konieczne dla bezpiecznego prowadzenia samochodu, tym bardziej w godzinach dużego natężenia ruchu drogowego, spowodowanego powrotami z pracy do domu , przy czym oskarżona kierowała samochodem na długim odcinku drogi z W. do Ł. liczącym ponad 20 km.

Przyjęcie koncepcji prezentowanej w apelacji nie wytrzymuje krytyki, bo sprowadza się do zaakceptowania, iż znajdująca się w stanie nietrzeźwości oskarżona kierując samochodem, w ciągu dnia podczas dużego natężenia ruchu, nie stanowiła znacznego niebezpieczeństwa dla siebie, ale przede wszystkim innych uczestników ruchu. W tych okolicznościach faktycznych zachowanie oskarżonej nie może zostać uznane za błahe i być wytłumaczone trudną sytuacją osobistą i rodzinną oskarżonej. Przecież brak spowodowania kolizji czy uszkodzenia innego pojazdu, nie usprawiedliwiało zagrożenia jakie w ruchu drogowym wywołała, bo pamiętać należy, iż każdy pijany kierowca takie zagrożenie dla siebie i innych stwarza. Wobec powyższego nie można zaakceptować, że z przyczyn wskazanych przez obrońcę zachowanie oskarżonej zasługuje na łagodniejsze potraktowanie, a zatem, iż ocena okoliczności faktycznych sprawy pozwala na zastosowanie środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania karnego czy złagodzenia zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Nie pozwala na to stopień intoksykacji alkoholowej oskarżonej, miejsce i brak jakiejkolwiek logicznej przyczyny takiego zachowania.

Lekceważenie przez oskarżoną norm prawnych wynika z braku logicznego uzasadnienia dla jej czynu. Oskarżona wprawiwszy się w ciągu dnia w znaczny stan nietrzeźwości, wyruszyła samochodem w drogę powrotną z pracy do (...) miejscowości, gdzie zamieszkuje ojciec jej dziecka. Brak jakiegokolwiek logicznego uzasadnienia dla zachowania oskarżonej, której postawa wskazuje na lekceważenie obowiązujących zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Oskarżona kierowała samochodem jadąc po ulicach aglomeracji miejskiej w godzinach popołudniowych w dzień pracujący, kiedy natężenie ruchu ulicznego jest wyjątkowo duże. Oskarżona jak wynika z zeznań funkcjonariusza policji M. Z. nie utrzymywała prostego toru jazdy, a zatem brak spowodowania uszkodzenia ciała lub mienia innego uczestnika ruchu, nie umniejsza stopnia społecznej szkodliwości tego czynu, gdyż tylko szczęśliwemu zbiegowi okoliczności należy zawdzięczać, że nie była sprawcą kolizji drogowej czy wypadku. Rację ma więc Sąd Rejonowy, iż wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonej wyraża się m.in. w postawie, która wskazuje na lekceważenie przez oskarżoną norm prawnych. Oskarżona stwarzała realne zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego.

Wbrew argumentom skarżącego opieka nad małoletnim synem, czy prowadzenie działalności gospodarczej, w której potrzebny jest samochód do mobilnego poruszania się pomiędzy klientami, nie przemawiają za złagodzeniem 4-letniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Orzeczony przez Sąd środek karny zakazu prowadzenia pojazdów w wymiarze 4 lat uwzględnia bowiem stopień zawinienia oskarżonej, a w szczególności jej nietrzeźwości w granicach znacznie przekraczających dopuszczalną normę. Nie można zgodzić się ze skarżącym, że orzeczony środek karny jest rażąco niewspółmiernie wysoki, w sytuacji gdy został orzeczony bliżej dolnej granicy. Zgodnie z art. 42 § 2 kk Sąd orzeka zakaz prowadzenia pojazdów na okres nie krótszy niż 3 lata w razie skazania za popełnienie przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. Natomiast górna granica tego zakazu wynosi 15 lat (art. 43 § 1 k.k.). Środek karny w takim wymiarze będzie dla oskarżonej realną i głęboko odczuwalną dolegliwością z uwagi na trudności w sferze zawodowej. Tym niemniej należy również wziąć pod uwagę, że oskarżona jak wynika z danych z Krajowego Rejestru Karnego jest osobą karaną za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. (k.175), a zatem względy prewencji ogólnej i szczególnej przemawiają przeciwko złagodzeniu tego środka karnego.

Wniosek

Zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej ewentualnie o orzeczenie warunkowego umorzenia postępowania albo zmniejszenie orzeczonego wobec oskarżonej środka karnego z pkt 2 wyroku proporcjonalnie do wagi oraz skutków czynu z uwzględnieniem faktycznego okresu pozbawienia uprawnień do prowadzenia pojazdów,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uniewinnienia oskarżonej, w sytuacji gdy wiarygodne dowody w postaci m.in. zeznania naocznego świadka M. Z., protokoły zatrzymania i wyniki badania stanu trzeźwości oraz opinia toksykologiczna, wskazują w sposób nie budzący wątpliwości na winę oskarżonej.

Brak podstaw do uchylenia wyroku i warunkowego umorzenia postępowania karnego, albowiem stopień winy oskarżonej i społecznej szkodliwości przypisanego czynu jest znaczny, a zatem brak przesłanek z art. 66 § 1 kk do zastosowania tego środka probacyjnego.

Wobec niezasadności zarzutu rażącej niewspółmierności środka karnego wniosek o złagodzenie orzeczonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych jest niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.  1

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1.wyrok utrzymany w mocy w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że wskazane w apelacji uchybienia tj. naruszenie art. 7 kpk oraz będące ich konsekwencją błędne ustalenia faktyczne, w niniejszej sprawie nie miały miejsca. W oparciu o zgromadzone i ocenione dowody Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, należycie uznając sprawstwo i winę oskarżonej za udowodnione i słusznie nie dostrzegając w tym zakresie żadnych wątpliwości. Apelacja ma charakter czysto polemiczny, a postawiona teza o braku winy oskarżonej oparta jest w sposób niedopuszczalny tylko o cześć materiału dowodowego, z pominięciem tej o zupełnie innej wymowie. Sąd Rejonowy w sposób dokładny, wykazał w pisemnym uzasadnieniu dlaczego nie dał wiary dowodom z wyjaśnień oskarżonej. Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu wykazał konkretne rozbieżności między wyjaśnieniami a zeznaniami św. M. Z., a były one o takiej wadze i znaczeniu, że musiało to skutkować trafnym uznaniem ich za niewiarygodne. Sąd Odwoławczy podziela w pełni ocenę dowodową przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy i poczynione w sprawie ustalenia faktyczne.

Kara grzywny i środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczone za ten występek nie noszą cech rażącej niewspółmierności w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Sąd Rejonowy wymierzając karę wziął pod uwagę dyrektywy wymiary kary określone w art. 53 kodeksu karnego i uwzględnił okoliczności łagodzące oraz obciążające co do oskarżonej. Sąd Odwoławczy w pełni podzielił tą argumentację, albowiem kara wymierzona w tej wysokości odpowiada stopniowi zawinienia oskarżonej oraz stopniowi społecznej szkodliwości przypisanego jej czynu. W ocenie Sądu kara w tej wysokości spełni wymogi zarówno prewencji indywidualnej jak i generalnej. Wobec karalności oskarżonej po popełnieniu przestępstwa za przestępstwo umyślne tego samego rodzaju (k.175), brak jest podstaw do postawienia pozytywnej prognozy kryminologicznej, w szczególności uznania, że oskarżona będzie przestrzegać porządku prawnego. Zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania jest w świetle przesłanek z art. 66 § 1 k.k. wykluczone.

Wymierzenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat jest zgodnie z przepisem art. 42 § 2 k.k. obligatoryjne w przypadku skazania za występek z art. 178a § 1 k.k. Analiza okoliczności popełnienia tego przestępstwa nie wskazuje aby wymiar środka karnego był niewspółmiernie surowy. W szczególności znaczny stopień nietrzeźwości oskarżonej tj. 1,15 mg/l alkoholu oraz brak jakiejkolwiek logicznej przyczyny kierowania pojazdem w takim stanie w ciągu dnia w godzinach popołudniowych po ulicach (...), gdzie natężenie ruchu drogowego jest o tej porze duże, a także spowodowanie realnego zagrożenia w ruchu drogowym, wskazuje na brak zaistnienia przesłanki do złagodzenia tego środka i wymierzenia zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres minimalny wskazany w przepisie art. 42 § 2 k.k.

Należy podkreślić, iż ratio legis zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych stanowi wykluczenie z ruchu drogowego takich kierowców, którzy tak jak oskarżona wykazali, że zagrażają bezpieczeństwu w komunikacji.

0.1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1.  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

0.1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Punkt

rozstrzygnięcia

z wyroku

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Punkt

rozstrzygnięcia

z wyroku

Przytoczyć okoliczności.

Brak numeracji

Wobec wysokości dochodów uzyskiwanych przez oskarżoną, brak jest podstaw do zwolnienia oskarżonej od opłaty za II instancję oraz wydatków za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

sędzia Anna Zawadka

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia w wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 18 lutego 2020r. sygn. akt II K 512/19

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana