UZASADNIENIE

W dniu 28 października 2020 roku powód (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wytoczył przeciwko pozwanej W. C. powództwo o zapłatę kwoty 64.668,87 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, od kwoty 33.748,35 zł od dnia 5 listopada 2019 roku do dnia zapłaty oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 sierpnia 2020 roku do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód podniósł, że żądanie pozwu znajduje swoje źródło w zawartej z pozwaną umowie kredytu (...) z dnia 15 marca 2019 roku, na podstawie której bank udostępnił pozwanej kwotę kredytu w wysokości 33.291,75 zł, zaś pozwana zobowiązała się do jej zwrotu w terminie przewidzianym w umowie. Wobec opóźnienia pozwanej w spłacie kredytu Powód pismem z dnia 11 lutego 2020 roku wezwał pozwaną do uregulowania wymagalnego zadłużenia. Powód pismem z dnia 20 marca 2020 roku wypowiedział pozwanej przedmiotową umowę i wezwał ją do uiszczenia w terminie 14 dni zaległości i poinformował o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Wobec nie uiszczenia żądanej kwoty przez pozwaną powód dokonał wypowiedzenia przedmiotowej umowy, a całość zobowiązania została postawiona w stan wymagalności.

Na dochodzone roszczenie składają się:

-niespłacony kapitał – 31.403,14 zł, odsetki umowne – 1.314,77 zł, odsetki za opóźnienie – 1.030,44 zł.

Powód wskazał, że na odsetki za opóźnienie zostały naliczone przy oprocentowaniu w wysokości 14% w następujący sposób:

- od dnia 21 października 2019 roku do dnia 1 listopada 2019 roku od kwoty 239,93 zł w kwocie 1,10 zł;

- od dnia 20 listopada 2019 roku do dnia 28 listopada 2019 roku od kwoty 250,10 zł w kwocie 0,86 zł;

- od dnia 20 grudnia 2019 roku do dnia 19 stycznia 2020 roku od kwoty 251,72 zł przy w kwocie 2,99 zł,

- od dnia 20 stycznia 2020 roku do dnia 19 lutego 2020 roku od kwoty 497,72 zł przy w kwocie 5,92 zł;

- od dnia 20 lutego 2020 roku do dnia 19 marca 2020 roku od kwoty 745,96 zł przy w kwocie 8,30 zł;

- od dnia 20 marca 2020 roku do dnia 19 kwietnia 2020 roku od kwoty 1.012,92 zł przy w kwocie 12,04 zł;

- od dnia 20 kwietnia 2020 roku do dnia 7 maja 2020 roku od kwoty 1.279,44 zł w kwocie 8,83 zł;

- od dnia 8 maja 2020 roku do dnia 17 sierpnia 2020 roku od kwoty 31.403,14 zł w kwocie 1.228,59 zł.

(pozew k.4-6)

W dniu 17 lutego 2021 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał wyrok zaoczny zgodnie z żądaniem pozwu. Odpis przedmiotowego wyroku został doręczony pozwanej przez awizo.

(wyrok k.36, przesyłka k. 40)

Pozwana W. C. w dniu 29 marca 2021 roku wniosła pismo procesowe zatytułowane odpowiedź na pozew, wnosząc o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu wskazała, że umowa nie została skutecznie wypowiedziana, bowiem została doręczona na adres, pod którym pozwana nie mieszkała w tym okresie. Dodatkowo wskazała, że jej sytuacja finansowa i osobista pozwala jej spłacić dochodzoną pozwem wierzytelność w ratach.

(pismo k. 41)

W odpowiedzi na powyższe powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. Odnosząc się do zarzutu pozwanej wskazał, że oświadczenie powoda o wypowiedzeniu umowy zostało złożone skutecznie z zachowaniem wszelkich obowiązujących procedur. Powód w związku z opóźnieniem w spłacie kredytu pismem z dnia 11 lutego 2020 roku wezwał pozwaną do uregulowania wymagalnego zadłużenia. Następnie pismem z dnia 20 marca 2020 roku skierował do pozwanej wypowiedzenie przedmiotowej umowy. Bank skierował korespondencję na adres wskazany przez pozwaną w umowie kredytu. Pozwana dokonała zmiany danych adresowych dopiero w dniu 5 maja 2020 roku tj. dopiero po wysłanej przez powoda korespondencji zawierającej ostateczne wezwanie do zapłaty i wypowiedzeniu umowy, tym samym zarzuty pozwanej w tym zakresie należy uznać za chybione. Innymi słowy powód skutecznie wypowiedział u mowę kredytu zachowując przy tym procedurę upominawczą.

(pismo k. 45-49)

W toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie. Na rozprawie w dniu 24 czerwca 2021 pełnomocnik pozwanej w osobie adwokata zajął stanowisko jak w odpowiedzi na pozew, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i podtrzymał wniosek o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty w wysokości po 500 zł. Pozwana nie zakwestionowała faktu zawarcia przedmiotowej umowy kredytu konsolidacyjnego, ani faktu niewywiązania się z zaciągniętego zobowiązania.

(protokół rozprawy k. 73, k. 85-87)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 marca 2019 roku W. C. zawarła z (...) Bank Spółką Akcyjną w W. umowę o kredyt konsolidacyjny nr (...). Na mocy przedmiotowej umowy pozwanej udzielono kredytu w kwocie 33.291,75 zł przeznaczony na potrzeby konsumpcyjne (10.000 zł) i spłatę zobowiązań kredytowych pozwanej, zapłatę kosztów kredytu (prowizji w kwocie 3.991,68 zł). Przyznaną kwotę kredytu wraz z należnymi odsetkami umownymi pozwana zobowiązała się spłacić w 96 równych ratach kapitałowo odsetkowych płatnych do 20 dnia każdego miesiąca na zasadach i warunkach określonych w dalszych postanowieniach umowy, zgodnie z harmonogramem spłat.

Oprocentowanie kredytu liczone było według stopy zmiennej według stawki referencyjnej WIBOR 3M i marży w wysokości 7.78 pkt procentowych, stałej w trakcie trwania umowy. Zmiany oprocentowania kredytu następują w trybie miesięcznym poprzez zmianę stawki WIBOR 3M, obliczanej z przedostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień spłaty raty kredytu.

W przypadku zmiany stopy procentowej opartej na stawce WIBOR Bank miał powiadomić kredytobiorcę o tym fakcie w terminie 14 dni przesyłając mu nowy harmonogram spłat. Oprocentowanie kredytu na dzień zawarcia umowy wynosiło 9,5 % w stosunku rocznym.

Od niespłaconych w terminie rat kapitału bank pobierał oprocentowanie w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, które w dacie zawarcia umowy wynosiło 14% w stosunku rocznym.

W przypadku niedochowania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu, kredytodawca mógł wypowiedzieć umowę kredytu z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia. W przypadku wypowiedzenia umowy, kredytobiorca zobowiązany był do spłaty całości zadłużenia wraz z należnymi odsetkami i prowizjami najpóźniej do ostatniego dnia okresu wypowiedzenia, liczonego od dnia doręczenia wypowiedzenia.

(umowa kredytu k. 11-13, dyspozycja uruchomienia kredytu k.61, formularz informacyjny k. 62-63, załączniki do umowy k. 64-68, harmonogram spłaty k.59-60, okoliczności bezsporne)

Z powodu niedotrzymaniu warunków umowy powód pismem z dnia 11 lutego 2020 roku wezwał pozwaną do zapłaty kwoty zadłużenia przeterminowanego wynoszącego na dzień przygotowania pisma 1.000,60 zł, w terminie 14 dni roboczych, licząc od dnia otrzymania niniejszego wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy. Pismo skierowane zostało na adres wskazany w umowie, tj. (...), ul. (...).

(wezwanie k. 52, potwierdzenie nadania k. 53-53v.)

W związku z zaprzestaniem spłaty rat kredytu powód, pismem z dnia 20 marca 2020 roku, doręczonym pozwanej przez awizo, wypowiedział pozwanej przedmiotową umowę z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia, licząc od dnia doręczenia pisma. W piśmie wskazano, że kwota zadłużenia wynosi 1.507,32 zł oraz poinformowano, że w przypadku gdy w okresie wypowiedzenia pozwana dokona całkowitej spłaty zadłużenia przeterminowanego wypowiedzenie stanie się nieskuteczne i umowa będzie kontynuowana na dotychczasowych warunkach. W przypadku zaś nieuregulowania zadłużenia umowa zostanie rozwiązana z upływem okresy wypowiedzenia a całość zobowiązań wynikających z umowy zostanie postawiona w stan wymagalności. Pismo skierowane zostało na adres wskazany w umowie, tj. (...), ul. (...).

(wypowiedzenie k. 16, potwierdzenie odbioru k. 17-17v.)

W dniu 5 maja 2020 roku pozwana poinformowała powoda o zmianie adresu zamieszkania i adresu korespondencyjnego, wskazując aktualny adres, tj. (...), ul. (...).

(informacja o zmianie danych adresowych k. 54)

Pismem z dnia 11 maja 2020 roku, doręczonym pozwanej w dniu 13 maja 2020 roku, powód wezwał pozwaną do zapłaty wymagalnego zadłużenia z tytułu przedmiotowej umowy kredytu, które na dzień 10 maja 2020 roku wynosiło 32.784,54 zł w terminie 7 dni od daty doręczenia pisma pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Pismo skierowane zostało na aktualny adres wskazany przez pozwaną, tj. (...), ul. (...).

(pismo k. 14, wydruk ze strony UP potwierdzający doręczenie pisma k. 15)

W wyciągu z ksiąg bankowych nr (...) z dnia 8 sierpnia 2020 roku powód wskazał, że łączne zadłużenie strony pozwanej z tytułu przedmiotowej umowy bankowej wynosi 31.403,14 zł niespłaconego kapitału, 1.314,77 zł odsetek umownych, 1.030,44 zł odsetek umownych za opóźnienie

(wyciąg z ksiąg bankowych k. 7)

Pozwana w początkowym okresie spłaty kredytu posiadała płynność finansową i nie miała problemów z terminowym spłacaniem poszczególnych rat kredytu. Po utracie pracy pojawiły się problemy z terminowym regulowaniem należnych rat, aż ostatecznie pozwana przestała w ogóle uiszczać jakiekolwiek należności z tytułu zawartej umowy.

Obecnie powódka wykonuje pracę zarobkową i wyraża gotowość do podjęcia próby uregulowania należności dochodzonej w niniejszej sprawie.

(zeznania pozwanej w elektronicznym protokole rozprawy z dnia 24 czerwca 2021 roku k. 85-87)

Do dnia wyrokowania pozwana nie uregulowała zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem.

(okoliczności bezsporne)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje

Powództwo jest zasadne w przeważającej części i podlega oddaleniu jedynie w marginalnym zakresie.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że złożony w toku tego postępowania sprzeciw pozwanej, zatytułowany „odpowiedź na pozew”, od wydanego w niniejszej sprawie wyroku zaocznego, Sąd uznał za złożony skutecznie i w terminie, wobec czego wyrok zaoczny z dnia 17 lutego 2021 roku należało uchylić, zaś Sąd mógł rozpoznać sprawę merytorycznie.

W niniejszej sprawie niesporne było, że strony łączyła umowa kredytu konsolidacyjnego, który pozwana zobowiązała się spłacać wraz z odsetkami umownymi przez okres 96 miesięcy. Na dowód przedmiotowego zobowiązania powód przedłożył umowę z dnia 26 listopada 2013 roku, pod treścią której widnieje podpis pozwanej, która przy tym przyznała fakt związania przedmiotową umową. W konsekwencji Sąd uznał, iż powód udowodnił swoje roszczenie, co do zasady.

Wątpliwości nie budziło również, że pozwana zaprzestała spłaty rat kredytu, co skutkowało powstaniem zadłużenia przeterminowanego. Sąd przyjął ponadto, że powód wykazał wysokość dochodzonego w sprawie żądania w zakresie należności głównej dochodzonej pozwem. Powód załączył do akt sprawy kompletną historię spłaty kredytu, obejmującą cały okres obowiązywania umowy stron, której treść jednoznacznie wskazuje, w jaki sposób kształtowało się zadłużenie pozwanej na przestrzeni kolejnych miesięcy od daty zawarcia umowy tak w zakresie kapitału, jak i odsetek, w jakiej dacie i w jakiej wysokości pozwana dokonywała spłat kredytu, w jakiej dacie oraz wysokości powód naliczał odsetki karne, a nadto, jakie było końcowe zadłużenie z tytułu spornej umowy. Omawiane zestawienie ma charakter kompletny, widnieją na nim dane pozwanej, wreszcie pod treścią zestawienia widnieją pieczątki i podpisy pracowników powodowego Banku. W ocenie Sądu w świetle przedłożonych dokumentów brak jest podstaw do kwestionowania ich prawdziwości, zwłaszcza, iż pozwana nie kwestionowała powyższego ani nie wykazała w żaden sposób (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), aby ich treść nie odpowiadała prawdzie. Wskazać wreszcie należy, że pozwana nie udowodniła, aby poza wpłatami wykazanymi w załączonym zestawieniu, dokonała innych wpłat, a tym samym nie wykazała, że spełniła świadczenie w większym zakresie, aniżeli oznaczonym przez powoda. Pozwana sama przyznała, że początkowo posiadała płynność finansową pozwalającą jej na terminową spłatę rat kredytu, którą następnie na skutek sytuacji osobistej utraciła, co spowodowało ustanie terminowego regulowania rat.

Reasumując, w oparciu o przedłożoną umowę bankową oraz historię spłat Sąd przyjął, że pozwana nie spłaciła zadłużenia z tytułu przedmiotowej umowy w kwocie dochodzonej niniejszym powództwem, co dodatkowo potwierdza wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 8 sierpnia 2020 roku. Wprawdzie tego rodzaju wyciągi zostały pozbawione mocy prawnej dokumentu urzędowego, to jednocześnie nie budzi wątpliwości, iż jako dokument prywatny podlegają one ocenie przez Sąd. Dokument ten odzwierciedla zapisy w księgach bankowych, w których ujęta jest historia wszystkich operacji - wypłata kredytu, spłata raty, naliczanie opłat i odsetek itp. Jak wyjaśnił Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 6 września 2018 roku (I AGa 178/18, L.), mimo, że obecnie dokumenty bankowe mają w procesie moc dokumentu prywatnego, posiadają walor wysokiej wiarygodności - a zatem zadłużeń i spłat dokonywanych na rachunkach oraz sumujących saldo zobowiązań. Przyjęcie więc, że wyciąg z ksiąg bankowych nie posiada żadnego waloru dowodowego nie znajduje żadnego uzasadnienia.

Sąd uznał ponadto, że po stronie powoda ukonstytuowało się uprawnienie do wypowiedzenia umowy. Przypomnieć należy, że w myśl postanowień umowy, w razie opóźnienia kredytobiorcy w zapłacie dwóch pełnych rat bank miał prawo wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia. Wypowiedzenie umowy winno być przy tym poprzedzone wezwaniem do zapłaty oraz pouczeniem o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia, stosownie do treści art. 75c ust. 1 i 2 ustawy Prawo bankowe.

Wprawdzie pozwana podnosiła, że umowa nie została jej skutecznie wypowiedziana bowiem oświadczenie o wypowiedzeniu zostało jej doręczone na nieaktualny zdres zamieszkania, jednakże w ocenie Sądu zarzut ten jest bezzasadny. Wprawdzie pozwana na rozprawie oświadczyła, że o zmianie adresu poinformowała bank na początku czerwca 2019 roku jednakże wyniki postępowania dowodowego wskazują na to, że informacja o zmianie adresu pozwanej dotarła do banku dopiero 5 maja 2020 roku. Innymi słowy pismo zawierające wypowiedzenie umowy kredytowej został skierowane prawidłowo na dotychczasowy adres pozwanej, bowiem w dacie tej bank nie posiadał wiedzy odnośnie aktualnego miejsca zamieszkania i adresu korespondencyjnego pozwanej. W tej sytuacji należy uznać, iż miało miejsce zaniechanie pozwanej, które stanowiło naruszenie obowiązku jaki przyjęła zawierając umowę kredytową. Wobec braku takiej informacji ze strony pozwanej w odpowiednim czasie powód miał wszelkie podstawy do tego aby kierować korespondencję na dotychczasowy adres pozwanej. Powyższe okoliczności wskazują na to, że fakt, iż oświadczenie powoda o odstąpieniu od umowy nie zostało przez pozwaną odebrane jest następstwem niedopełnienia przez nią obowiązku poinformowania powoda o zmianie adresu. W związku z tym konsekwencje zaniedbania pozwanej nie mogą wywoływać ujemnych dla powoda skutków prawnych.

Jeśli chodzi natomiast o samą wysokość dochodzonego roszczenia to prawidłowość wyliczeń dokonanych przez bank Sąd po ich analizie dostrzegł, iż wyliczenia dokonane przez powoda zawierały pewne błędy rachunkowe, których korekta w świetle wysokości całego zadłużenia, pozostaje marginalna, niemniej jednak musi znaleźć swoje odzwierciedlenie w wyroku.

Powód niesłusznie naliczał odsetki za opóźnienie od dnia 28 stycznia 2017 r. do dnia 9 lutego 2017 r. w wysokości 14%, czyli maksymalnych odsetek ustawowych za opóźnienie, za okresy:

- od dnia 21 października 2019 roku do dnia 1 listopada 2019 roku od kwoty 239,93 zł;

- od dnia 20 listopada 2019 roku do dnia 28 listopada 2019 roku od kwoty 250,10 zł;

- od dnia 20 grudnia 2019 roku do dnia 19 stycznia 2020 roku od kwoty 251,72 zł;

- od dnia 20 stycznia 2020 roku do dnia 19 lutego 2020 roku od kwoty 497,72 zł;

- od dnia 20 lutego 2020 roku do dnia 19 marca 2020 roku od kwoty 745,96 zł;

- od dnia 20 marca 2020 roku do dnia 19 kwietnia 2020 roku od kwoty 1.012,92 zł;

- od dnia 20 kwietnia 2020 roku do dnia 7 maja 2020 roku od kwoty 1.279,44 zł;

- od dnia 8 maja 2020 roku do dnia 17 sierpnia 2020 roku od kwoty 31.403,14 zł.

Podkreślić należy, że daty początkowe, od których powód naliczał odsetki są terminami płatności poszczególnych rat, odsetki za opóźnienie winny być więc naliczane od dnia następnego po dniu wymagalności. Nadto powód nie uwzględnił zmiany wysokości oprocentowania. Mając powyższe na uwagę odsetki za opóźnienie, winny być naliczane w następujący sposób:

- od dnia 22 października 2019 roku do dnia 1 listopada 2019 roku od kwoty 239,93 zł w kwocie 1,01 zł przy oprocentowaniu 14%;

- od dnia 21 listopada 2019 roku do dnia 28 listopada 2019 roku od kwoty 250,10 zł w kwocie 0,86 zł przy oprocentowaniu 14%;

- od dnia 21 grudnia 2019 roku do dnia 19 stycznia 2020 roku od kwoty 251,72 zł przy w kwocie 2,90 zł przy oprocentowaniu 14%;

- od dnia 21 stycznia 2020 roku do dnia 19 lutego 2020 roku od kwoty 497,72 zł przy w kwocie 5,73 zł przy oprocentowaniu 14%;

- od dnia 21 lutego 2020 roku do dnia 19 marca 2020 roku od kwoty 745,96 zł przy w kwocie 7,44 zł przy oprocentowaniu 14% od dnia 21 lutego 2020 roku do dnia 17 marca 2020 roku i 13% od dnia 18 marca 2020 roku do dnia 19 marca 2020 roku;

- od dnia 21 marca 2020 roku do dnia 19 kwietnia 2020 roku od kwoty 1.012,92 zł przy w kwocie 10,52 zł przy oprocentowaniu 13% od dnia 21 marca 2020 roku do dnia 8 kwietnia 20202 roku i 12% od dnia 9 kwietnia 2020 roku do dnia 19 kwietnia 2020 roku;

- od dnia 21 kwietnia 2020 roku do dnia 7 maja 2020 roku od kwoty 1.279,44 zł w kwocie 7,15 zł przy oprocentowaniu 12%;

- od dnia 9 maja 2020 roku do dnia 17 sierpnia 2020 roku od kwoty 31.403,14 zł w kwocie 1987 zł przy oprocentowaniu 12% od 9 maja 2020 roku do 28 maja 2020 roku i 11,2 % od 29 maja 2020 roku do 17 sierpnia 2020 roku.

Łącznie odsetki umowne za opóźnienie wyniosły 1.022,61 zł.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 33.740,52 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 sierpnia 2020 roku do dnia zapłaty.

M.-prawną podstawę roszczenia odsetkowego powoda stanowi przepis art. 481 § 1 k.c., zgodnie z treścią którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wskazany przepis art. 481 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności. Zgodnie z treścią § 2 art. 481 k.c. jeżeli strony nie umówiły się co do wysokości odsetek z tytułu opóźnienia lub też wysokość ta nie wynika ze szczególnego przepisu, to wówczas wierzycielowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie.

Powództwo w pozostałym zakresie podlegało oddaleniu.

Jednocześnie Sąd nie znalazł podstaw do rozłożenia zasądzonego w sprawie świadczenia na raty. Godzi się przypomnieć, że w myśl art. 320 k.p.c., w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Przepis ten daje sądowi możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób bardziej dogodny dla zobowiązanego, aniżeli wynikałoby to z regulacji prawa materialnego. Uprawnienie do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty przysługuje sądowi w szczególnie uzasadnionych wypadkach, a więc w sytuacjach, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałoby go na niepowetowane szkody. Oczywistym jest przy tym, iż rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty może mieć miejsce li tylko wówczas, gdy jego spełnienie w tej formie jest przez pozwanego obiektywnie możliwe. O ile bowiem rolą omawianego rozwiązania jest wydłużenie terminu zapłaty świadczenia przez dłużnika, a tym samym, uchronienie go od postępowania egzekucyjnego oraz naliczania kolejnych odsetek, o tyle rozwiązanie to nie może naruszać praw wierzyciela i doprowadzać do jego pokrzywdzenia, co niewątpliwie nastąpiłoby, gdyby sytuacja finansowa dłużnika nie dawała realnych szans na terminową spłatę świadczenia w ratach. Wskazać również należy, że jak wyjaśnił Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 8 lutego 2017 roku (I ACa 1030/16, L.), częste w praktyce korzystanie z art. 320 k.p.c. dla rozkładania na raty zasądzanych sum pieniężnych wskazywałoby na nierespektowanie przez sądy szczególnego, wyjątkowego charakteru tego przepisu i potrzeby starannego zbadania podstaw jego zastosowania. Przepis ten jest stosowany przez sąd jedynie fakultatywnie, na podstawie okoliczności, na które powołuje się strona chcąca skorzystać z możliwości rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty. Nie budzi wątpliwości, że sąd z urzędu nie jest zobowiązany do ustalenia sytuacji majątkowej i rodzinnej strony, podobnie jak co do zasady to nie sąd, lecz strona ma obowiązek powoływać fakty i przedstawiać dowody (art. 3, art. 232 k.p.c.) i ją obciążają konsekwencje zaniedbań w tym zakresie (art. 6 k.c.). Zastosowanie art. 320 k.p.c. wykracza poza normalny zakres rozstrzygnięcia i wymaga zazwyczaj udowodnienia okoliczności niekoniecznych do rozstrzygnięcia o samym dochodzonym roszczeniu”. W realiach rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że pozwana nie złożyła żadnych dowodów na okoliczność swojej sytuacji majątkowej, poprzestając wyłącznie na przedłożeniu dokumentacji lekarskiej i powołaniu się na zły stan zdrowia i trudną sytuację finansową.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., obciążając nimi pozwaną w całości uznając, iż powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Mając na uwadze wskazany przepis i wyrażoną w nim generalną zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, strona pozwana jako przegrywająca sprawę zobowiązana jest zwrócić koszty procesu poniesione przez przeciwnika, tj. pozwanego.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE