UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) S.A. z siedzibą we W. domagała się zasądzenia od pozwanego kwoty 4604,08 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 492 zł od dnia 27 sierpnia 2020r. i od kwoty 4112,08 zł od dnia 7 lipca 2020 r. oraz kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz 17,- zł tytułem poniesionej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wyjaśniła, że 6 czerwca 2020 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki T. o nr rej. (...). Sprawca szkody był objęty ochroną ubezpieczeniową u strony pozwanej. Strona pozwana w toku postępowania likwidacyjnego wypłaciła poszkodowanemu odszkodowanie wysokości 3588,05 zł. Strona powodowa umową cesji nabyła od uprawnionego wierzytelność względem strony pozwanej z związku z przedmiotową szkodą komunikacyjną. Strona powodowa zleciła osobie trzeciej wykonanie prywatnej ekspertyzy, której koszt wyniósł 492 zł. Po wykonaniu ekspertyzy powódka wezwała stronę pozwaną do dopłaty odszkodowania wraz z kosztami ekspertyzy. Strona pozwana do dnia wniesienia pozwu nie dokonała należnej powódce dopłaty.

Strona pozwana Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych.

W uzasadnieniu strona pozwana przyznała, że uznała swoja odpowiedzialność i wypłaciła poszkodowanemu 3588,05 zł. Ponadto pozwana zarzuciła, że umowa cesji wierzytelności jest nieważna, a zatem strona powodowa nie posiada legitymacji procesowej czynnej oraz, że poszkodowany nie skorzystał z oferowanych przez pozwanego rabatów na części zamienne oraz materiały lakiernicze.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Poszkodowani G. N. i M. N. byli właścicielami samochodu osobowego marki T. (...) nr rej. (...), rok prod. 2017, który w dniu 6 czerwca 2020 r. został uszkodzony na parkingu przez sprawcę ubezpieczonego u strony pozwanej. Ubezpieczyciel sprawcy szkody tj. Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego w sprawie nr (...)-01 wypłaciła poszkodowanym odszkodowanie w wysokości 3588,05 zł.

Bezsporne

31 lipca 2020r. G. N. i M. N. reprezentowani przez pełnomocnika M. M. zawarli z M. (...) umowę przelewu wierzytelności przysługującej cedentowi z tytułu szkody w pojeździe marki T. (...) nr rej. (...) w związku ze szkodą komunikacyjną z 6 czerwca 2020r., objętą postępowaniem likwidacyjnym prowadzonym przez (...) S.A. pod numerem(...). Następnie w tym samym dniu tj. 31 lipca 2020r. strona powodowa (...) S.A. z siedzibą we W. zawarła zM. (...) umowę przelewu tejże wierzytelności. Strona pozwana została powiadomiona o przelewa pismami z 31 lipca 2020r.

Strona powodowa zleciła firmie Biuro (...) Sp. z o.o. we W. wykonanie ekspertyzy, w której przeprowadzono kalkulację kosztów naprawy wyliczając je na kwotę 7700,13 zł. Strona powodowa pismem z 13 sierpnia 2020r. wezwała stronę pozwaną do zapłaty 4604,08 zł, w tym 4112,08 zł tytułem dalszego odszkodowania oraz 492 zł tytułem zwrotu kosztów opinii prywatnej w terminie 14 dni od dni doręczenia wezwania.

Poszkodowany G. N. zlecił wykonanie naprawy pojazdu warsztatowi w pobliżu swojego miejsca zamieszkania. Poszkodowany nie jest zadowolony z naprawy, pojazd nie został przywrócony do stanu sprzed zdarzenia. Poszkodowany nie pamięta czy ubezpieczyciel proponował mu możliwość naprawy pojazdu w (...) serwisie (...) lub też czy otrzymał inne oferty naprawienia szkody. Poszkodowany obecnie żałuje, że nie dokonał naprawy pojazdu w (...) serwisie (...), gdyż jego zdaniem na skutek tego zdarzenia wartość rynkowa pojazdu obniżyła się.

Dowód:

-: umowy przelewu wierzytelności k. 17 – 20, 24 – 28;
-: powiadomienia o dokonanych przelewach k. 20, 28;
-: pełnomocnictwo udzielone M. M. k. 89;
-: ekspertyza wykonana na zlecenie strony powodowej k. 19 – 26;
-: wezwanie do zapłaty z 13.08.2020 r. k. 15 – 16;
-: faktura VAT nr (...) k. 35;
-: zeznania świadka G. N. k. 97;
-: zeznania świadka M. N. k. 97v – 98.

Strona pozwana na podstawie porozumień z dostawcami i usługodawcami posiada rabaty na części zamienne w pojazdach marki T. i L. w wysokości 24% oraz na materiały lakiernicze 40%.

Dowód:

- porozumienie nr (...) k. 58 – 62;

- porozumienie nr (...) k. 62 – 64.

Koszt naprawy samochodu marki T. (...) nr rej. (...) z uwzględnieniem naprawy w technologii przewidzianej przez producenta z użyciem części oryginalnych sygnowanych logo producenta T. i średniej stawki roboczogodziny mającej zastosowanie w warsztatach rzemieślniczych przywracający stan pojazdu sprzed zdarzenia wynosił 6624,61 zł brutto.

Z raportu optymalizacji części wynika, że brak było dostępnych części w jakości (...), które odpowiadałyby jakościowo częściom oryginalnym.

Koszt naprawy samochodu marki T. (...) nr rej. (...) z uwzględnieniem naprawy w technologii przewidzianej przez producenta z użyciem części oryginalnych sygnowanych logo producenta T. i średniej stawki roboczogodziny mającej zastosowanie w warsztatach rzemieślniczych, przywracający stan pojazdu sprzed zdarzenia oraz uwzględniający rabaty przysługujące stronie pozwanej na części zamienne 24% i na materiały lakiernicze 40% wynosił 5192,22 zł brutto.

Dowód:

-: opinia biegłego sądowego mgr inż. T. G. z dnia 2 maja 2021r. wraz z kalkulacjami naprawy pojazdu, jego wycenami oraz raportem części alternatywnych k. 74 – 107.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w części.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o przedłożone przez strony dokumenty, w tym przede wszystkim wyceny dokonane na zlecenie strony powodowej oraz przez stronę pozwaną w toku postępowania likwidacyjnego szkodę.

Podstawa i zasada odpowiedzialności strony pozwanej była bezsporne. Spór między stronami dotyczył wysokości szkody poniesionej przez powoda, w tym przede wszystkim uzasadnionych kosztów naprawy.

Według art. 822 § 1 k.c., powstanie obowiązku zapłaty przez zakład ubezpieczeń (ubezpieczyciela) odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakłada powstanie odpowiedzialności ubezpieczonego, czyli samego ubezpieczającego lub osoby, na której rzecz ubezpieczający zawarł umowę ubezpieczenia, za szkody wyrządzone osobom trzecim. Zobowiązanie do zapłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ma więc ze swej istoty charakter akcesoryjny, tylko zatem wtedy, gdy ubezpieczony stanie się zgodnie z przepisami prawa cywilnego odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej, dochodzi do powstania odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń wobec tej osoby z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Zakres odpowiedzialności ubezpieczonego wobec osoby trzeciej wyznacza co do zasady zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (por. np. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2005 r., III CZP 99/04, OSNC 2005, nr 10, poz. 166 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 353/99, nie publ.). Akcesoryjny, wynikający z art. 822 § 1 k.c., charakter zobowiązania ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej potwierdzają w odniesieniu do obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przepisy art. 23, 34, 35 i 36 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm. - dalej: "ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych" lub "u.u.o."). W myśl tych przepisów, na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, do której zawarcia obowiązany jest posiadacz bezpośrednio eksploatujący pojazd (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2005 r., III CZP 99/04), zakład ubezpieczeń jest zobowiązany, w granicach ustalonej sumy gwarancyjnej, do zapłaty odszkodowania za szkodę na osobie lub w mieniu wyrządzoną w związku z ruchem pojazdu, objętą odpowiedzialnością posiadacza (art. 436 § 1 zdanie pierwsze lub art. 436 § 1 zdanie drugie k.c.). Odpowiedzialność za szkody wyrządzone ruchem wszelkich pojazdów mechanicznych oparta została na zasadzie ryzyka (art. 436 k.c. w związku z art. 435 k.c.). Uzasadnieniem tej zaostrzonej odpowiedzialności jest przede wszystkim szczególne i wzmożone niebezpieczeństwo jakie wiąże się z użyciem tych środków komunikacji.

W tak ukształtowanej odpowiedzialności posiadacza pojazdu mechanicznego przesłanki stanowią powstanie szkody w mieniu lub na osobie, spowodowanie szkody przez ruch mechanicznego środka komunikacji, oraz związek przyczynowy między szkodą a ruchem pojazdu. Szkoda wywołująca odpowiedzialność z tytułu ryzyka musi być wyrządzona przez ruch mechanicznego środka komunikacji. Ponadto pomiędzy działaniem sprawcy szkody a skutkiem tego działania musi zachodzić związek przyczynowy (opisany w art. 361 kc). W Świetle tego zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa swojego działania.

Szkodą w mieniu jest wszelki uszczerbek majątkowy. Przy ustaleniu wysokości szkody należy posługiwać się przyjętą w piśmiennictwie i orzecznictwie teorią różnicy. Oznacza to, że dla ustalenia wysokości szkody zestawia się obecną wartość samochodu z tą, jaką by on przedstawiał gdyby nie było wypadku (tak, G. Bieniek, Odpowiedzialność cywilna za wypadki drogowe, Warszawa 2006 str.140). Zasada pełnego odszkodowania w ujęciu kodeksu cywilnego przejawia się w tym, że naprawienie szkody obejmuje zarówno straty jakie poszkodowany poniósł, jak i korzyści które mógł osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zgodnie z art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła.

Ustalenie wartości pojazdu oraz kosztów naprawy wymagało wiedzy specjalnej, co obligowało Sąd na mocy art. 278§1 k.p.c. do dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu szacowania wartości pojazdów mechanicznych, oceny technicznej pojazdów samochodowych oraz rekonstrukcji wypadków drogowych mgr inż. T. G.. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym przede wszystkim opinia biegłego sądowego, pozwoliły na ustalenie charakteru szkody w pojeździe oraz uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu. Biegły sądowy wykonał rzetelną opinię, w sposób jasny wykazał, że szkoda miała charakter szkody częściowej, a ponadto wyliczył wartość koniecznych napraw, przedstawił możliwe do zastosowania części zamienne, gwarantujące przywrócenie stanu pojazdu sprzed zdarzenia. Biegły ustalił także stawkę roboczogodziny w warsztatach znajdujących się w obrębie zamieszkania powoda dysponujących wyposażeniem umożliwiającym naprawy zgodnie z technologią producenta. Opinia biegłego nie była kwestionowana przez strony. Sąd podzielił wnioski biegłego i przyjął, że szkoda miała charakter szkody częściowej, a koszt naprawy pojazdu zakładający wykorzystanie części oryginalnych, gdyż brak było części zamiennych klasy O i (...), przy uwzględnieniu rabatów przysługujących stronie pozwanej na części zamienne 24% i na materiały lakiernicze 40% wynosił 5192,22 zł brutto. W ocenie Sądu zgodnie z art. 354§2 k.c. i art. 826 § 1 k.c. poszkodowani mieli obowiązek minimalizowania szkody oraz współdziałania z ubezpieczycielem w tym zakresie likwidacji szkody. Skoro strona pozwana proponowała poszkodowanym możliwość bezgotówkowej naprawy pojazdu, a także możliwość zakupu części oryginalnych oraz materiałów lakierniczych na preferencyjnych warunkach, to poszkodowani powinni z tej oferty skorzystać. Skoro poszkodowani nie skorzystali z tej oferty, dokonali naprawy, która nie przewróciła stanu ich pojazdu sprzed szkody, a następnie zbyli wierzytelność wobec ubezpieczyciela o odszkodowanie z tytułu tejże szkody, to w ocenie Sądu należne poszkodowanym odszkodowanie powinno uwzględniać powyższe rabaty oferowane przez stronę pozwaną. Stąd też szkoda w pojeździe powinna być wyliczona na 5192,22 zł brutto. Skoro pozwana wypłaciła dotychczas odszkodowanie za szkodę w pojeździe w wysokości 3588,05 zł, do zapłaty pozostało 1604,16 zł.

W ocenie Sądu prawo pełnej rekompensaty szkody, obejmuje zarówno szkodę w pojeździe będącą bezpośrednim skutkiem kolizji, a także wszelkie dalsze koszty ściśle związane z tym zdarzeniem, w tym pełne koszty związane z wykonaniem prywatnej opinii rzeczoznawcy. Powód wykazał, posługując się fakturą VAT, że za wykonanie tej opinii zapłacił rzeczoznawcy 492,- zł. Niewątpliwie konieczność zlecenia wykonania prywatnej opinii pozostaje w ścisłym związku doznaną szkodą w pojeździe i wynika z potrzeby uzyskania miarodajnych i specjalistycznych informacji odnośnie zasadności roszczeń względem strony pozwanej.

W tych okolicznościach Sąd uwzględnił powództwo co do roszczenia głównego w kwocie 2096,17 zł, w tym 1604,16 zł tytułem dalszego odszkodowania za szkodę w pojeździe oraz 492 zł z tytułu poniesionych kosztów ekspertyzy. Powództwo w pozostałym zakresie jako bezzasadne podlegało oddaleniu.

O odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 k.c. i art. 455 k.c. Wymagalność roszczenia została ustalona na 17 września 2020r., gdyż strona powodowa dopiero w piśmie z 13 sierpnia 2020r. wskazała jakiej wysokości odszkodowania się domaga i wyznaczyła stronie pozwanej nieprzekraczalny termin zapłaty na 14 dni od dnia doręczenia wezwania. Strona powodowa nie przedłożyła jednak dowodu doręczenia wezwania do zapłaty, zaś pozwana na wezwanie to odpowiedziała pismem z 3 września 2020r., a zatem najpóźniej w dacie tej pozwana dowiedziała się o roszczeniach powoda. Ubezpieczyciel zobowiązany był więc spełnić świadczenie najpóźniej do 17 września 2020r. A zatem odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonej kwoty 2096,17 zł należą się stronie powodowej od 18 września 2020r.

O kosztach orzeczono po myśli art. 100 k.p.c, przyjmując, że strona powodowa wygrała proces w 45,5 %. Łączne koszty postępowania wyniosły 3377,44 zł, w tym 400 zł opłata sądowa od pozwu, 1143,44 zł wynagrodzenie biegłego sądowego, 917 zł koszty zastępstwa procesowego strony powodowej i 917 zł koszty zastępstwa procesowego strony pozwanej. Dokonując stosunkowego rozdzielenia tych kosztów powódka powinna je pokryć do kwoty 1840,71 zł, za pozwana do kwoty 1536,73 zł. Pozwana poniosła koszty postępowania w łącznej wysokości 1617 zł, w tym 700 zł zaliczka na wydatki związane z wynagrodzeniem biegłego sądowego oraz 917 zł koszty zastępstwa procesowego strony pozwanej. A zatem strona powodowa zobowiązana jest zwrócić stronie pozwanej 80,27 zł (1617 zł - 1536,73 zł) tytułem poniesionych kosztów postępowania. Sąd zwrócił stronie powodowej 256,56 zł tytułem pozostałej i niewykorzystanej zaliczki uiszczonej przez powoda na pokrycie wydatków związanych z wydaniem opinii.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE