Sygn. akt I C 139/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2021 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sławomir Splitt

Protokolant: Jolanta Migot

po rozpoznaniu w dniu 15 września 2021 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa M. P.

przeciwko D. A. i M. A.

o zapłatę

I. oddala powództwo;

II. zasądza od powoda M. P. na rzecz pozwanego D. A. kwotę 2.367,00 złotych (dwa tysiące trzysta sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III. zasądza od powoda M. P. na rzecz pozwanego M. A. kwotę 1.817,00 złotych (jeden tysiąc osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 139/20

UZASADNIENIE

(wyroku z dnia 22 września 2021 roku – k. 165)

Powód domaga się od pozwanych wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości za okres od dnia 1 lutego 2017 roku do dnia 31 grudnia 2017 roku w łącznej kwocie 9.614,00 złotych, to jest w kwocie 874,00 złote za miesiąc.

Powód w okresie objętym pozwem był współwłaścicielem nieruchomości zajmowanej przez pozwanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż pozwani zajmują bez tytułu prawnego część nieruchomości położonej w G. składającej się z trzech działek geodezyjnych, zabudowanej barakami o powierzchni zajmowanej przez pozwanych 437 metrów kwadratowych.

(vide: pozew, k. 3-4)

W dniu 23 września 2019 roku Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym przeciwko wszystkim pozwanym.

(vide: nakaz zapłaty, k. 18)

Nakaz zapłaty został odebrany przez pozwanych G. A. (osobiście), W. A. (przez G. A. – dorosłego domownika) i wobec nich stał się prawomocny z dniem 12 października 2019 roku.

(vide: zarządzenie prawomocności, k. 29)

Pozwani wywiedli sprzeciw od całości nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości.

Podnieśli zarzut tego iż powód nie wykazał, aby był właścicielem przedmiotowej nieruchomości w okresie objętym sporem.

Ponadto wskazał, iż nie została przesądzona kwestia prawa pozwanych do przedmiotowej nieruchomości wynikająca z faktu złożonego przez pozwanych wniosku o jej zasiedzenie.

Wreszcie podnieśli, iż pozwani D. A. i M. A. w przedmiotowym okresie nie korzystali z przedmiotowej nieruchomości, co najmniej od stycznia 2017 roku.

(vide: sprzeciw pozwanych, k. 43- 44)

Postanowieniem z dnia 21 lutego 2020 roku Sąd odrzucił sprzeciw w stosunku do pozwanych G. A., W. A. i D. A..

Postanowienie stało się prawomocne w stosunku do pozwanych G. A. i W. A..

W stosunku do D. A. w wyniku uchylenia postanowienia w stosunku do pozwanego Sad uznał, iż pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty w terminie.

(vide: postanowienie, k. 118 verte)

Na posiedzeniu w dniu 3 marca 2021 roku pełnomocnik pozwanych oświadczył, iż wobec części nieruchomości zajmowanej przez pozwanych oddalono prawomocnie wniosek o jej zasiedzenie.

(vide: oświadczenie pełnomocnika pozwanych, k. 118 verte)

Stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 14 sierpnia 2007 roku Sądu Rejonowego w Gdyni w sprawie I C 442/07 pozwanym G. A., W. A., M. A. i D. A. nakazano, aby opróżnili, opuścili i wydali powodowi M. P. część nieruchomości położonej w G. o powierzchni 437 metrów kwadratowych objętych księgą wieczystą KW (...) prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Gdyni stanowiąca działkę zabudowaną barakiem oznaczoną numerem 3.

(fakt bezsporny nadto potwierdzony: wyrokiem – k. 10-11)

M. P. w okresie od dnia 1 lutego 2017 roku do dnia 31 grudnia 2017 roku był współwłaścicielem nieruchomości objętej księgą wieczystą KW (...). Aktem notarialnym z dnia 10 kwietnia 2019 roku doszło do zniesienia współwłasności przedmiotowej nieruchomości przez wydzielenia poszczególnych działek i przyznanie ich poszczególnym współwłaścicielom na wyłączną własność.

(dowód: akt notarialny – k. 143- 154)

W dniach 4 lutego 2019 roku, 13 marca 2019 roku i 2 lipca 2019 roku powód M. P. skierował do pozwanych przedsądowe wezwanie do zapłaty obejmujące obowiązek zapłaty kwoty 9.614,00 złotych za okres od lutego 2017 roku do grudnia 2017 roku z tytułu bezumownego korzystania z gruntu.

(dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty z dowodem nadania – k. 13-16)

M. A. jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ulicy (...) kl. B w G. nabytego na podstawie umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i jego sprzedaży z dnia 18 lipca 2016 roku. Wprowadził się do tego mieszkania wraz z narzeczoną i dzieckiem w grudniu 2016 roku.

(dowód: wydruk z KW (...) – k. 34-38, zeznania pozwanego W. A. – k. 117-118, płyta – k. 120, zeznania pozwanego M. A. – k. 160-161, płyta – k. 163)

D. A. w 2017 roku był w kolejnych dwóch związkach konkubenckich i w tym okresie zamieszkiwał u swoich partnerek gdzie koncentrowało się jego życie prywatne. Jednocześnie w okresie tym pracował jako monter konstrukcji stalowych i wyjeżdżał na kontrakty o różnym czasie trwania. Na nieruchomości objętej żądaniem pozwu nie trzymał mebli, ani innych rzeczy. Trzymał tam jedynie część rzeczy osobistych na przebranie, których używał w sytuacji gdy odwiedzał rodziców. W okresie tym odwiedzał rodziców, zdarzało mu się również nocować.

(dowód: zeznania pozwanego W. A. – k. 117-118, płyta – k. 120, zeznania świadka A. M. – k. 158-160, płyta – k. 163, zeznania pozwanego D. A. – k. 161-162, płyta – k. 163)

Ocena dowodów:

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie przedłożonych dokumentów, zeznań świadków oraz pozwanych, które uznano za wiarygodne, albowiem były one szczere, spójne, logiczne, znajdujące odzwierciedlenie w przedstawionych dokumentach oraz zasadach logicznego rozumowania. Natomiast złożone do akt sprawy dokumenty nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Kwalifikacja prawna:

Podstawą faktyczną dochodzonych roszczeń było twierdzenie, że pozwani bez tytułu prawnego posiadają przedmiotową nieruchomość, a więc że są zobowiązani do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Odpowiedzialność pozwanych oparta miała być więc na przepisie art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 2 k.c., z którego wynika, że posiadacz w złej wierze, zobowiązany jest do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy.

Powództwo podlegało oddaleniu, albowiem powód nie udowodnił, aby pozwani zajmowali sporną nieruchomość w okresie objętym pozwem.

Z aktu notarialnego wynika, że pozwany M. A. w 2016 roku wraz z narzeczoną kupił mieszkanie. Zeznania potwierdzają, że jeszcze na koniec tego roku wprowadził się do tego mieszkania.

Z kolei pozwany D. A. w spornej nieruchomości jedynie pomieszkiwał. Do domu na ul. (...) przyjeżdżał jedynie w odwiedziny. Fakt pozostawienia przez niego części rzeczy codziennego użytku nie zmienia tej oceny. Zasadniczo była to tylko odzież na przebranie.

Rozstrzygnięcie:

Przesądzenie, że pozwani nie zajmowali przedmiotowej nieruchomości w okresie objętym pozwem skutkowało oddaleniem powództwa w punkcie I. wyroku na podstawie art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 2 k.c. a contrario.

Koszty procesu:

O kosztach procesu orzeczono w punktach II. i III. wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 3 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 ze zm.) i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu zasądził od powoda na rzecz każdego z pozwanych całość poniesionych przez nich kosztów procesu, na co składały się: wynagrodzenie fachowego pełnomocnika w osobie adwokata w stawce minimalnej (1.800,00 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17,00 zł), a w przypadku pozwanego D. A. dodatkowo: opłata od zażalenia na postanowienie w przedmiocie odrzucenia sprzeciwu (100,00 zł) oraz wynagrodzenie pełnomocnika z tytułu zastępstwa w postępowaniu zażaleniowym według stawki ustalonej na podstawie § 10 pkt 2 ww. Rozporządzenia. Pomiędzy pozwanymi zachodziło wyłącznie współuczestnictwo formalne.