Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 717/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej, II Wydział Karny z dnia 17 lutego 2021 r., wydany w sprawie o sygn. akt II K 83/19, dotyczący A. M. w sprawie o czyn z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Pełnomocnik oskarżycielki prywatnej zarzucił naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę dowodów polegającą na nie uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez:

- przyjęcie że wyjaśnienia oskarżonej A. M. są konsekwentne oraz szczerze opisywały przebieg pobytu pokrzywdzonej w siedzibie Spółdzielni, w sytuacji gdy są one całkowicie sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonej i w szczególności z nagraniem video początkowej fazy zaatakowania pokrzywdzonej;

- uznanie za wiarygodne zeznań A. A., B. K. i E. K., których to zeznania są sprzeczne co do momentu wejścia do pokoju, w którym leżała pokrzywdzona, bez jednoczesnego odniesienia się do faktu, że powołani świadkowie to koleżanki oskarżonej z pracy, które miały interes w pomocy oskarżonej w uniknięciu odpowiedzialności karnej, czego dowodem była postawa E. K., która jak się okazało w niniejszym postępowaniu, nie złożyła stosownego zawiadomienia o zdarzeniu z dnia 5 marca 2018r., pomimo złożenia zarówno przed radą nadzorczą Spółdzielni, jak i przed Sądem takiego oświadczenia;

- uznanie, przyjęcie, że nagranie video dostarczone przez pokrzywdzoną przedstawia jedynie moment, gdy oskarżona siedzi za burkiem i wstaje, podczas gdy z nagrania tego wynika i dowód ten bezpośrednio przedstawia nagranie zachowania oskarżonej, która siedząc za burkiem, wstaje, podchodzi do pokrzywdzonej wypowiadającej słowa „proszę państwa tak się przyjmuje petentów w godzinach pracy” i dochodzi do szarpaniny i przesuwania się krzesła, na jakim siedziała J. W.;

- brak odniesienia się przez Sąd Rejonowy do konsultacji Poradni (...) Ogólnej przy (...) Centrum Medyczne (...) z dnia 5 grudnia 2018r., gdzie udzielono pokrzywdzonej pomocy ambulatoryjnej;

- brak odniesienia się przez Sąd Rejonowy do świadectwa sądowo – lekarskich oględzin ciała z dnia 7 grudnia 2018r., gdzie we wnioskach oględzin, specjalista medycyny sądowej, stwierdził gojące się otarcie naskórka twarzy i prawej kończyny dolnej, stwierdził występowanie wybroczyn krwawych na szyi i uznał, że obrażenia te powstały od działania tępych, tępokrawędzistych narzędzi, a przede wszystkim stwierdził, że obrażenia te mogły powstać w czasie i okolicznościach podanych przez J. W.;

- brak wyjaśnienia przez Sąd Rejonowy, w jaki sposób pokrzywdzona doznała opisanych w świadectwie sądowo-lekarskim oględzin ciała z dnia 7 grudnia 2018r, obrażeń, które umiejscowione są zarówno na jej twarzy, szyi, plecach, lewym biodrze i stawie kolanowym, jeśli sama miała przewrócić się, jak wynika z wyjaśnień oskarżonej, którym Sąd Rejonowy dał wiarę.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Powyższy zarzut nie podlega uwzględnieniu, należy wskazać, że zarzut ten byłby trafny, gdyby zostało wykazane, że „zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, nie może on jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego” (wyrok SN z dnia 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995, poz. 84).

Powyższe oznacza, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji mogłyby być skutecznie zakwestionowane tylko wtedy, gdyby w procedurze dochodzenia do nich sąd przeprowadziłby w niepełnym zakresie postępowanie dowodowe, bądź też uchybiłby dyrektywom określonym w art.7 k.p.k. poprzez błąd w logicznym rozumowaniu, pominięcie istotnych w sprawie dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie niektórych twierdzeń dowodowych czy oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych.

Dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne zostały poddane szczegółowej i wnikliwej analizie, w tym przede wszystkim dowody z wyjaśnień oskarżonej A. M., które zostały uznane, jako spójne i rzeczowe oraz zeznania powołanych w sprawie świadków, w osobach A. A. i B. K.. Z powyższego materiału dowodowego wynika jednoznacznie, że oskarżona nie dopuściła się zarzucanego jej zachowania, gdyż nie znalazło to potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym uznanym za wiarygodny. Nawet gdyby przyjąć, że powołani świadkowie, jak to pełnomocnik oskarżycielki prywatnej ujął w apelacji, jako koleżanki oskarżonej, mieli interes w złożeniu korzystnych dla niej depozycji, to zgodzić się należało z Sądem meriti, że przebieg zdarzenia przedstawiony przez oskarżycielkę prywatną sprzeczny jest nie tylko z regułami logiki, ale również doświadczenia życiowego. Do zaatakowania oskarżycielki prywatnej miało bowiem dojść po tym, jak oskarżona poprosiła inne osoby pracujące w Spółdzielni o pomoc, a następnie wróciła do swojego pokoju. Wtedy też miała się dopuścić zarzucanego jej zachowania podczas nagrywania zdarzenia przez J. W., co zdaniem Sądu Okręgowego wydaje się całkowicie nieprawdopodobne. Skoro oskarżona wiedziała, że jest nagrywana, wynika to jednoznacznie z zeznań oskarżycielki prywatnej, która opisała wyjęcie przez siebie telefonu i ostentacyjne nagrywanie oskarżonej, to trudno sobie wyobrazić, że oskarżona dopuściła się zarzuconego zachowania w tym właśnie momencie. W dalszej kolejności Sąd Okręgowy wskazuje, że A. A. i B. K. po usłyszeniu huku prawie natychmiast pojawiły się w pokoju oskarżonej, znajdując J. W. na podłodze podczas poszukiwania telefonu, który wpadł pod szafę. Sąd Okręgowy nie znalazł w zeznaniach powołanych świadków takich nieścisłości, które nakazywałyby na powzięcie wątpliwości co do ich wiarygodności. Świadkowie zaprzeczyli temu, aby widzieli pobicie, którego miała dopuścić się oskarżona. Zeznania wymienionych świadków znajdują oparcie w zeznaniach E. K., Prezesa Spółdzielni, która potwierdziła złożone przez świadków relacje. Zarzut pełnomocnika oskarżycielki prywatnej w zakresie wiarygodności świadka K. nie został uwzględniony, albowiem brak wspomnianego w apelacji dokumentu w zasobach Spółdzielni, nie znaczy, że nie został on złożony. Należy zwrócić uwagę na informację z dnia 13.01.2021r. z KP W. (k. 146), że w dniu 29.12.2020r. wpłynęła notatka w sprawie naruszenia nietykalności cielesnej J. W. przez A. M., a w sprawie czynności prowadził dzielnicowy.

Nie znalazł również aprobaty zarzut dowolnej oceny nagrania video z telefonu oskarżycielki prywatnej, albowiem Sąd Okręgowy po jego przeanalizowaniu zgodził się z oceną Sądu meriti, że widać na nim, że oskarżona siedzi i wstaje. Dodatkowo robi kilka kroków w stronę oskarżycielki prywatnej, jednakże nie wpływa to wiarygodność linii obrony oskarżonej, albowiem wyjaśniła ona, że podczas obecności J. W. w pokoju, raz wstała zza biurka i poszła do sekretariatu Spółdzielni prosząc o pomoc w związku z roszczeniową postawą J. W. i nagrywanie telefonem. Również sama oskarżycielka prywatna podała, że rzeczywiście raz oskarżona wstała i wyszła z pokoju. W ocenie Sądu Okręgowego przedstawiony film mógł dotyczyć tego wyjścia oskarżonej z pokoju. Nie można przy tym pominąć zdjęcia pokoju służbowego zajmowanego przez oskarżoną (k. 152), na którym widać usytuowanie krzesła na którym siedziała J. W. tuż przy biurku i mebli. Z powyższej fotografii wynika jednoznacznie to, że wychodząc z pokoju oskarżona musiała w najbliższej odległości przejść koło siedzącej oskarżycielki prywatnej. Sąd Okręgowy nie zgodził się przy tym z oceną filmu przedstawioną w apelacji, że widać na nim szarpaninę i przewrócenie krzesła z oskarżoną, albowiem po zarejestrowaniu podejścia oskarżonej koło oskarżycielki prywatnej, czytelny obraz nagrania urywa się.

Podobnie należało uznać zarzuty dotyczące braku dokonania przez Sąd Rejonowy oceny świadectwa sądowo – lekarskich oględzin ciała z dnia 7 grudnia 2018r. oraz do konsultacji Poradni (...) Ogólnej przy (...) Centrum Medyczne (...) z dnia 5 grudnia 2018r. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy wymienił jakie naruszenie czynności narządu ciała stwierdzono u J. W., nie mniej jednak trafnie podał, że brak jest w powołanym świadectwie sądowo – lekarskich oględzin ciała wskazania, że obrażenia powstały w skutek działania oskarżonej. Nie sposób zarzucić Sądowi błędną ocenę tego dowodu, skoro w przedmiotowym świadectwie faktycznie brak jest takiego stwierdzenia. Sąd Rejonowy wbrew twierdzeniu apelującego nie miał przy tym podstaw do stwierdzenia, że to działanie oskarżonej spowodowało przedmiotowe obrażenia. Ponadto została dokonana ocena pozostałej dokumentacji stanu zdrowia oskarżycielki prywatnej, która została uwzględniona w zależności do ogólnego stanu jej zdrowia, który zdefiniowany jest orzeczeniem o przyznanym umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, wymagającym opieki innej osoby wobec braku możliwości samodzielnej egzystencji.

W ocenie Organu odwoławczego, Sąd I instancji przeprowadził przewód sądowy zgodnie z wymogami procedury karnej i nie dopuścił się żadnych podlegających uwzględnieniu z urzędu uchybień, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów. Dodatkowo Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że kontrola odwoławcza nie dostrzegła błędów w logicznym rozumowaniu Sądu I instancji lub też ocen kłócących się z zasadami doświadczenia życiowego, czy wskazaniami wiedzy.

Wobec powyższego należało przyjąć, że Sąd Rejonowy przy wyrokowaniu czynił zadość wskazanym w art. 7 k.p.k. zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, w żadnym wypadku nie można im zarzucić dowolności.

Konkludując, Sąd Odwoławczy uznał, iż ocena zebranych dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy jest zgodna z dyrektywami określonymi w art. 7 k.p.k. oraz odnosi się do całokształtu materiału dowodowego, ujawnionego w toku postępowania sądowego.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutu wniosek uznać należało za niezasadny.

Lp.

Zarzut

3.1.

Pełnomocnik złożył również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, poprzez przyjęcie, że oskarżona w dniu 5 grudnia 2018r. nie naruszyła nietykalności cielesnej J. W., w ten sposób, że szarpiąc ją wywróciła ją do tyłu z krzesła, powodując jej upadek na plecy, następnie szarpiąc ją leżącą, jednocześnie dociskała do ziemi i kopała, a następnie po przyjęciu przez J. W. postawy stojącej pchnęła ją na futrynę drzwi i ostatecznie, dociskała ją skrzydłem drzwi do futryny i nie spowodowała tym samym u niej naruszenia czynności narządu ciała i rozstroju zdrowia na okres poniżej dni 7, tj. o art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Organu odwoławczego, Sąd I instancji przeprowadził przewód sądowy zgodnie z wymogami procedury karnej i nie dopuścił się żadnych podlegających uwzględnieniu z urzędu uchybień, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów. Dodatkowo Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że kontrola odwoławcza nie dostrzegła błędów w logicznym rozumowaniu Sądu I instancji lub też ocen kłócących się z zasadami doświadczenia życiowego, czy wskazaniami wiedzy.

Przede wszystkim nie ma racji skarżący, jeżeli kwestionuje pierwszoinstancyjną rekonstrukcję zaistniałego stanu faktycznego. Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 5 grudnia 2018r. oskarżycielka prywatna była w siedzibie Spółdzielni, była również w pokoju oskarżonej, gdzie żądała wydania dokumentu o niezaleganiu w opłatach, a którego nie wydała jej oskarżona. Wobec braku wydania stosownego zaświadczenia oskarżycielka prywatna odmówiła wyjścia z pokoju i zaczęła nagrywać oskarżoną, która raz wyszła z pokoju zgłaszając wynikłą sytuację w sekretariacie Spółdzielni. Następnie Sąd ustalił, że doszło w pokoju oskarżonej do hałasu przypominającego huk, a przybiegli na miejsce pozostali pracownicy zastali oskarżoną siedzącą za burkiem, a oskarżycielką prywatną na ziemi szukającej telefonu oraz zarzucającej oskarżonej pobicie. Argumentacja pełnomocnika odwołująca się do ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy, wprost kwestionuje zasadę prawnej oceny dowodów w jej formie negatywnej, tj. opartej na zakazie uznania oskarżonej winnej jeżeli nie uzyskano określonych dowodów, składających się na minimum dowodowe. Sąd Okręgowy podkreśla, że oskarżona została oskarżona o naruszenie czynności narządu ciała i rozstroju zdrowia oskarżycielki prywatnej, którą miała wywrócić wraz z krzesłem na podłogę, dociskać do podłogi, szarpać, kopać, a następnie wypychając z pokoju uderzać i dociskać drzwiami. Sąd Rejonowy w oparciu o zabrany materiał dowodowy nie stwierdził sprawstwa oskarżonej w przedmiocie zarzucanego aktem oskarżenia zachowania, powołując się na art. 5 § 2 k.p.k.

Wskazane więc przez Sąd Rejonowy okoliczności sprawy, które spowodowały obiektywny brak możliwości wydania kategorycznej oceny zachowania się oskarżonej zgodnie z relacją oskarżycielki prywatnej, powodują, że w sprawie zachodzą okoliczności z art. 5 § 2 k.p.k. Jej zeznania zatem same w sobie nie mogą stanowić podstawy dla czynienia pewnych i jednoznacznych ustaleń w sprawie które by prowadziły do uznanie winy A. M. w zakresie czynu z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Sąd Okręgowy podzielił więc ocenę prawną zachowania się przez oskarżonej, przyjętą przez sąd pierwszej instancji, która musiała skutkować jej uniewinnieniem. W tym zakresie sąd pierwszej instancji w sposób wystarczający uzasadnił swe stanowisko.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutu wniosek uznać należało za niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok wskazany w sekcji 1.1. części wstępnej niniejszego uzasadnienia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego należało utrzymać w mocy. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, a ocena dowodów została dokonana zgodnie z treścią art. 7 k.p.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

_____________________________________________________

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

___________________________________________________________________________________

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

________________________________________________________________________________________

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

______________________________________________________________________________________

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_______________________________________________________________________________________

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

__________________________________________________________________________________________________

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Orzeczenie o kosztach oparto na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwalniając oskarżycielkę prywatną od obowiązku poniesienia kosztów sądowych za II instancję.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycielki prywatnej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok został zaskarżony w całości.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

Zmiana