UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 11 grudnia 2018 roku Sąd Rejonowy w Zgierzu w sprawie z powództwa głównego Towarzystwa Budownictwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. przeciwko J. K. i I. K. o zapłatę oraz z powództwa wzajemnego I. K. przeciwko Towarzystwu Budownictwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. o zapłatę:

I.  z powództwa głównego:

1.  oddalił powództwo;

2.  nie obciążył pozwanych obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz powoda;

II.  z powództwa wzajemnego:

1.  oddalił powództwo;

2.  nie obciążył powódki wzajemnej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego wzajemnego.

Apelację od powyższego orzeczenia złożył powód główny, zaskarżając je w części oddalającej powództwo z powództwa głównego pkt I, a także rozstrzygniecie co do kosztów, zarówno z punktu I.2, jak i przede wszystkim II.2. Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił:

A.  naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie, w zakresie:

1.  przepisu art. 28 ust.1 ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego, poprzez bezpodstawne przyjęcie przez Sąd, że Spółka winna wliczać w stawkę czynszu koszty konserwacji anteny, konserwacji domofonu, konserwacji wentylacji, konserwacji kolektorów słonecznych, eksploatacji wentylacji, konserwacji wodomierzy, podczas gdy z przywołanego przepisu wynika, że stawka czynszu za 1 m ²jest ustalana w takiej wysokości, aby suma czynszów za najem wszystkich lokali eksploatowanych przez Towarzystwo pozwalała na pokrycie kosztów eksploatacji i remontów budynków oraz spłatę kredytu zaciągniętego na budowę.

2.  przepisu art. 28 ust.2 ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego, poprzez bezpodstawne przyjęcie przez Sąd, iż przepis ten nie wyłącza stosowania w zasobach mieszkaniowych towarzystw budownictwa społecznego art. 9 ust. 5 i 6 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, podczas gdy w zasobach towarzystw budownictwa społecznego stosowany jest czynsz regulowany,

3.  przepisu art. 9 ust. 5 i 6 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, poprzez przyjęcie przez Sąd, że przepis ten ma charakter normy bezwzględnie wiążącej za czym przemawia jego cel oraz ochrona doniosłych wartości społecznych, które w efekcie ograniczają swobodę kontraktową, czyniąc nie dopuszczalnym uregulowanie stosunku prawnego w sposób sprzeczny z tymże przepisem i przede wszystkim naruszają podstawowe zasady demokratycznego państwa prawa, jakimi są zasady pewności i słuszności prawa;

4.  przepisu art. 58 §3 Kodeksu cywilnego poprzez błędne jego zastosowanie wobec przyjęcia przez Sąd, że w niniejszej sprawie zastosowanie ma przepis art. 9 ust 5 i 6 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego i zapisy umowy przewidujące możliwość pobierania od najemców opłat za konserwację anteny, konserwację domofonu, konserwacją wentylacji, konserwację kolektorów słonecznych, eksploatację wentylacji, konserwację wodomierzy są nieważne,

5.  przepisu art. 677 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym roszczenie najemcy przeciwko wynajmującemu o zwrot nadpłaconego czynszu przedawnia się z upływem roku od dnia zwrotu rzeczy, poprzez uznanie przez Sąd, że opłaty pobrane od pozwanych tytułem opłat dodatkowych są świadczeniami nienależnymi i nie uległy przedawnieniu w terminie przewidzianym tymże przepisem.

6.  przepisu art. 33 ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego, zgodnie z którym w sprawach nieuregulowanych w rozdziale 4 ustawy stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz przepisy Kodeksu cywilnego o najmie, poprzez nie wyjaśnienie przez Sąd, dlaczego w niniejszej sprawie zastosowanie znajdują tylko przepisy ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, z całkowitym pominięciem przepisów Kodeksu cywilnego dotyczących najmu,

7.  przepisów art. 670 §1 i art. 688 ¹ Kodeksu cywilnego wskazujących, iż możliwym jest ponoszenie przez najemcę kosztów świadczeń dodatkowych i innych należnych opłat. W niniejszej sprawie kwestie te zostały poddane woli stron zawierających umowę najmu, przyznając im swobodę w kształtowaniu zasad rozliczeń z tego tytułu. Tym samym wbrew twierdzeniu Sądu nie ma przeszkód, aby strony umowy najmu uzgodniły odrębne rozliczenie dotyczące odpłatności z tytułu czynszu oraz odpłatności za media i inne świadczenia dodatkowe, zwłaszcza gdy przedmiotem najmu nie jest lokal w budynku o charakterze standardowym,

8.  przepisu art. 8 ust. 2a (dawny art. 30 ust. 3 ) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług przez odmowę możliwości jego stosowania przez powodową Spółkę wobec bezpodstawnego uznania przez Sąd, że w konkretnej sprawie nie występuje refakturowanie opłat za media, lecz winno występować pobieranie skalkulowanego czynszu najmu,

9.  przepisów art. 98 § 1, art. 100 i art. 102 ustawy Kodeks postępowania cywilnego, poprzez bezpodstawne przyjęcie, że w sprawie zachodzą szczególne okoliczności, które uzasadniają nieobciążanie kosztami Strony przegrywającej na zasadach określonych wskazanymi wyżej przepisami, w szczególności gdy ta, wystąpiła przeciwko Spółce z powództwem wzajemnym, mając pełną i pewną wiedzę o bezpodstawności swojego roszczenia i działając tym samym w sposób rażąco sprzeczny z zasadami współżycia społecznego.

B.  naruszenie przepisów postępowania, które miało zdecydowany wpływ na wynik sprawy, w zakresie przepisu art. 233 §1 Kodeksu postępowania cywilnego, polegające na ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, bez jego wszechstronnego rozważenia w oparciu o zasady logiki i doświadczenia życiowego oraz poprzez dokonanie ustaleń sprzecznych z treścią zebranego materiału dowodowego tj. rozpoznanie sporu bez zbadania wszystkich okoliczności, w tym złożonych przez Spółkę faktur kosztowych, co doprowadziło do stwierdzenia że Spółka nie jest uprawniona do refakturowania na pozwanych kosztów konserwacji anteny, konserwacji domofonu, konserwacji wentylacji, konserwacji kolektorów słonecznych, eksploatacji wentylacji, konserwacji wodomierzy pomimo, że spełnia wszystkie warunki refakturowania, zaś w stawce czynszu nie są uwzględnione koszty utrzymania urządzeń związanych z lokalem będącym przedmiotem najmu, które pokrywają opłaty dodatkowe wnoszone przez najemców.

W konsekwencji zgłoszonego zarzutu skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części oddalającej powództwo z powództwa głównego pkt I, a także rozstrzygnięcia co do kosztów, zarówno z punktu I.2, jak i przede wszystkim II.2 poprzez uwzględnienie powództwa poprzez uwzględnienie powództwa głównego oraz zasądzenie kosztów. Z ostrożności procesowej powód główny wniósł o uchylenie wyroku w części pkt I i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji z pozostawieniem temu Sądowi decyzji o kosztach postępowania.

W odpowiedzi na apelację pozwana- powódka wzajemna wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej- powódki wzajemnej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa według norm prawem przepisanych.

Pozwany wniósł o uznanie apelacji za niezasadną i nieobciążanie pozwanego kosztami postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego. Ustalenia te Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, uznając za zbędne ponowne ich przytaczanie.

Stawiany przez skarżącego zarzut naruszenia art. 28 ust. 1 ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego jest nietrafny.

Zgodnie z tym przepisem stawki czynszu za 1 m ² powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego w zasobach mieszkaniowych towarzystwa są ustalane przez zgromadzenie wspólników, walne zgromadzenie akcjonariuszy albo walne zgromadzenie w takiej wysokości, aby suma czynszów za najem wszystkich lokali eksploatowanych przez towarzystwo pozwalała na pokrycie kosztów eksploatacji i remontów budynków oraz spłatę zobowiązań towarzystwa związanych z budową. Komentowany przepis w pierwszej kolejności wyraża zasadę ekonomicznej samodzielności TBS-u, które koszty budowy, eksploatacji i remontów budynków ma pokrywać z czynszu uzyskanego z tytułu najmu znajdujących się w tych budynkach lokali mieszkalnych i użytkowych. Stawka czynszu regulowanego musi spełniać dwa kryteria: suma czynszów za najem wszystkich lokali eksploatowanych przez towarzystwo musi pozwalać na pokrycie kosztów eksploatacji i remontów budynków oraz spłatę zobowiązań towarzystwa związanych z budową, a także nie może przekroczyć: 1) 4% wartości odtworzeniowej lokalu, obliczonej według przepisów ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2019 r. poz. 1182 i 1309) - w przypadku lokali mieszkalnych wybudowanych przy wykorzystaniu kredytu udzielonego przez Bank (...) na podstawie wniosków o kredyt złożonych do dnia 30 września 2009 r.; 2) 5% wartości odtworzeniowej, o której mowa w pkt 1 - w przypadku lokali mieszkalnych wybudowanych przy wykorzystaniu finansowania zwrotnego.

Pojęcie „kosztów eksploatacji i remontów budynków” użyte w ustawie nie zostało zdefiniowane, zatem należy posłużyć się ich literalnym brzmieniem, co prowadzi do wniosku, że kosztami takimi są wszelkie koszty związane z użytkowaniem i prawidłowym funkcjonowaniem budynków, a także związane z wykonywaniem wszelkich czynności pozwalających na utrzymanie budynków w stanie niepogorszonym oraz dokonanie uzasadnionych okolicznościami ulepszeń. W tych okolicznościach należy wskazać, iż nic nie stoi na przeszkodzie uznaniu, że kosztami eksploatacji i remontów budynków są także koszty konserwacji anteny, konserwacji domofonu, konserwacji wentylacji, czy konserwacji wodomierzy, o ile łączny koszt stawki czynszu uwzględniający wskazane opłaty nie przekroczy stawek określonych w art. 28 ust. 2 ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego. Powyższe zapatrywanie znajduje potwierdzenie w definicji „wydatków związanych z utrzymaniem nieruchomości” użytej w ustawie o ochronie praw lokatorów, które pojęciowo jest bardzo zbliżone, jeżeli nie tożsame z pojęciem „kosztów eksploatacji i remontów budynków”. Zawarta w art. 2 ust. 1 pkt 8a definicja wskazuje, że przez wydatki związane z utrzymaniem lokalu należy rozumieć koszty, ustalane proporcjonalnie do powierzchni użytkowej lokalu w stosunku do powierzchni użytkowej wszystkich lokali w danym budynku, obciążające właściciela, obejmujące opłatę za użytkowanie wieczyste gruntu, podatek od nieruchomości oraz koszty: a) konserwacji, utrzymania należytego stanu technicznego nieruchomości oraz przeprowadzonych remontów; b) zarządzania nieruchomością; c) utrzymania pomieszczeń wspólnego użytkowania, windy, anteny zbiorczej, domofonu oraz zieleni; d) ubezpieczenia nieruchomości; e) inne, o ile wynikają z umowy. Już w samej definicji zostały uwzględnione koszty utrzymana i anteny i domofonu, natomiast pod pojęciem innych kosztów wynikających z umowy można by rozumieć m.in. koszty konserwacji wentylacji, kolektorów słonecznych, wodomierzy czy eksploatacji wentylacji.

W niniejszej sprawie uwzględnienie w kwocie czynszu kosztów konserwacji anteny, konserwacji domofonu, konserwacji wentylacji, konserwacji kolektorów słonecznych, eksploatacji wentylacji, konserwacji wodomierzy było zasadne i możliwe, bowiem stawka czynszu uwzględniająca wszystkie te opłaty mieściłaby się w ramach ustanowionych przez art. 28 ust. 2 ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego.

Zarzut naruszenia art. 28 ust. 2 ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego nie zasługuje na uwzględnienie poprzez bezpodstawne przyjęcie, iż przepis ten nie wyłącza stosowania w zasobach mieszkaniowych towarzystw budownictwa społecznego art. 9 ust. 5 i 6 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, podczas gdy w zasobach towarzystw budownictwa społecznego stosowany jest czynsz regulowany.

Zgodnie z przepisem art. 9a ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (dalej: ustawa o ochronie praw lokatorów), czynsz najmu w zasobach TBS regulują odrębne przepisy. Wymieniony art. 9a ustawy o ochronie praw lokatorów odsyła – w zakresie zasad ustalania wysokości czynszu najmu lokali znajdujących się w zasobach TBS – do stosowania przepisu art. 28 ustawy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego. Przepis art. 9a ustawy o ochronie praw lokatorów uznano w doktrynie za "(...) przepis szczególny w stosunku do art. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów dopuszczający stosowanie w określonym w nim zakresie przepisów ustawowych o treści mniej korzystnej dla lokatora od przepisów ustawy o ochronie praw lokatorów. Wymieniony przepis – zdaniem A. M. – stanowi ogólnie o „czynszu”, a nie o „wysokości czynszu”, z czego wynika nie tylko to, że wysokość czynszu płaconego przez najemców lokali mieszkalnych w tych budynkach reguluje art. 28 (PBudMU), ale i to, że do tych najemców nie stosuje się innych dotyczących czynszu i opłat za używanie lokalu przepisów ustawy o ochronie lokatorów" (zob. A. Mączyński, Dawne i nowe instytucje polskiego prawa mieszkaniowego, KPP 2002, Nr 1, s. 100). Zgodzić się jednak należy z poglądem, że komentowany przepis wyłącza zastosowanie przepisów ustawy o ochronie praw lokatorów – w zakresie ustalania wysokości czynszu najmu za lokale TBS. Jednak przepisy regulujące możliwość pobierania przez wynajmującego opłat, o których mowa w art. 9 ust. 5 i 6 ustawy o ochronie praw lokatorów – należy stosować również do towarzystw budownictwa społecznego (por. Zoll, Olczyk, Pecyna, Ustawa, s. 295) ( A. Doliwa, Komentarz do ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego [w:] Prawo mieszkaniowe. Komentarz. Wyd. 5, Warszawa 2015).

Art. 9 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów wprowadza wyraźne ograniczenie opłat, jakie może pobierać wynajmujący od najemcy: są to czynsz i opłaty niezależne do właściciela lokalu. Przedmiotowa regulacja ma chronić najemcę przed nakładaniem na niego w dowolny sposób innych, dodatkowych opłat, niewynikających z regulacji ustawowych czy z konieczności ponoszenia niezbędnych nakładów związanych z bieżącym utrzymaniem i bieżącymi naprawami w lokalu. Natomiast art. 9 ust. 6 ww. ustawy wskazuje przypadek, gdy to właściciel lokalu jest uprawniony do pobierania od najemcy opłat niezależnych od właściciela. Opłaty niezależne od właściciela mogą być pobierane przez wynajmującego tylko w wypadkach, gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów lub dostawcą usług. Opłaty niezależne od właściciela dotyczą więc przede wszystkim opłat za media (dostawa energii, ogrzewania, wody). Przepisy ustawy wprowadziły odróżnienie czynszu od opłat niezależnych. Wynajmujący nie ma obowiązku dostarczenia do lokalu tzw. mediów, a jedynie zapewnienie sprawnego działania instalacji i urządzeń w celu umożliwienia korzystania najemcy z mediów. Wobec charakteru wskazanych przepisów należy podzielić pogląd Sadu Rejonowego, iż przepisy te mają charakter normy bezwzględnie wiążącej, a kwestia pobierania innych opłat poza czynszem nie może być dowolnie kształtowana przez strony w drodze postanowień umownych. Z tych względów zarzucane Sądowi I instancji naruszenie dyspozycji art. 9 ust. 5 i 6 ustawy o ochronie praw lokatorów i art. 58 § 3 k.c. jest niezasadne.

Wbrew zapatrywaniu skarżącego, Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia art. 33 ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego.

W myśl wskazanego przepisu w sprawach nieuregulowanych w rozdziale 4 ustawy stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz przepisy Kodeksu cywilnego o najmie. Norma ta odsyła do przepisów wskazanych ustaw. Kolejność wymienienia ustaw nie jest przypadkowa, gdyż ustawa o ochronie praw lokatorów jest ustawą szczególną w stosunku do Kodeksu cywilnego. W tych okolicznościach należy wskazać, iż w pierwszej kolejności w przypadkach nieuregulowanych w ustawie o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego należy sięgnąć do przepisów ustawy o ochronie lokatorów, jako przepisów szczególnych, a dopiero w przypadku braku odpowiednich regulacji w tej ustawie – do przepisów kodeksu cywilnego. W niniejszej sprawie nie zachodziła konieczność odwołania się do przepisów dotyczących najmu uregulowanych w kodeksie cywilnym, bowiem zastosowanie znalazły odpowiednie regulacje z ustawy o ochronie praw lokatorów.

W niniejszej sprawie powód główny nie był uprawniony do pobierania od najemcy kosztów konserwacji anteny, konserwacji domofonu, konserwacji wentylacji, czy konserwacji wodomierzy jako świadczeń dodatkowych czy innych należnych opłat w myśl przepisu art. 670 § 1 i art. 688 ¹ k.c. Kwestia opłat, jakie właściciel może pobierać w stosunku najmu oprócz czynszu została uregulowana w art. 9 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów. Przepis ten wskazuje, iż wynajmujący może pobierać jedynie opłaty niezależne od właściciela. Pojęcie opłat niezależnych od właściciela zostało zdefiniowane w słowniczku zawartym w art. 2 ust. 1 pkt 8 ustawy o ochronie praw lokatorów, zgodnie z którym należy przez to rozumieć opłaty za dostawy do lokalu energii, gazu, wody oraz odbiór ścieków, odpadów i nieczystości ciekłych. Katalog ten jest katalogiem zamkniętym, zatem wynajmujący nie jest uprawniony do pobierania od najemcy kosztów konserwacji anteny, konserwacji domofonu, konserwacji wentylacji, czy konserwacji wodomierzy, jeżeli nie stanowią one składnika czynszu.

Wobec wyżej wskazanej argumentacji nie może ostać się również zarzut naruszenia art. 8 ust. 2a (dawny art. 30 ust. 3) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Wynajmujący nie był bowiem uprawniony do żądania od najemcy zwrotu kosztów konserwacji anteny, konserwacji domofonu, konserwacji wentylacji i konserwacji wodomierzy, zatem nie mógł obciążyć go tymi kosztami poprzez refakturowanie opłat, jakimi został odciążony.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 98 § 1 k.c., art. 100 k.c. i art. 102 k.p.c. należy wskazać, iż jest on chybiony. Przepis art. 102 k.c. ustanawia zasadę słuszności, będącą odstępstwem od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Jest rozwiązaniem szczególnym, niepodlegającym wykładni rozszerzającej, wykluczającym stosowanie wszelkich uogólnień, wymagającym do swego zastosowania wystąpienia wyjątkowych okoliczności. Przepis ten nie precyzuje pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych, pozostawiając ich kwalifikację Sądowi przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności danej sprawy ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 września 2013 r., sygn. I CZ 183/12, publ. LEX nr 1388472). O wypadkach szczególnie uzasadnionych w rozumieniu art. 102 k.p.c. można mówić w sytuacji, gdy prowadzą one do przekonania, że ponoszenie kosztów pozostawałoby w sprzeczności z powszechnym odczuciem sprawiedliwości oraz zasadami współżycia społecznego. Należą do nich okoliczności związane z przebiegiem sprawy – charakter zgłoszonego roszczenia, jego znaczenie dla strony, subiektywne przekonanie o zasadności roszczenia, przedawnienie roszczenia oraz leżące poza procesem – sytuacja majątkowa i życiowa strony ( vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 2013 roku, sygn. V CZ 124/12, publ. LEX nr 1341727).

Należy podkreślić, iż skorzystanie z regulacji zawartej w art. 102 k.p.c. jest suwerennym uprawnieniem sądu orzekającego i do jego oceny należy przesądzenie, czy wystąpił szczególnie uzasadniony wypadek, który uzasadnia odstąpienie od zasady obciążenia kosztami procesu strony przegrywającej spór. Zakwalifikowanie przypadku, jako „szczególnie uzasadnionego", zależy od swobodnej oceny sądu. Ocena musi jednakże uwzględniać wszystkie okoliczności, które mogą mieć wpływ na jej podjęcie (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 października 2018 r., III APa 24/18, publ. LEX nr 2612060). Należy mieć jednak na względzie, iż kontrola instancyjna postanowienia sądu w sprawie zastosowania albo niezastosowania art. 102 k.p.c. sprowadza się tylko do oceny prawidłowości uzasadnienia, w którym sąd wyjaśnia przyczyny zajętego stanowiska. Samo zaś zakwalifikowanie przyczyn, jako szczególnie uzasadnionych wypadków, o jakich stanowi art. 102 k.p.c. pozostają w gestii sądu stosującego powołany przepis (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2006 r., III CK 221/05, Lex nr 439151 i z dnia 3 lutego 2010 r., II PK 192/09, Lex nr 584735).

Nie powielając wyżej wskazanej argumentacji, należy wskazać, iż zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie zasługiwał na uwzględnienie, bowiem powód główny nie był uprawniony do żądania od najemcy kosztów konserwacji anteny, konserwacji domofonu, konserwacji wentylacji, konserwacji kolektorów słonecznych, eksploatacji wentylacji i konserwacji wodomierzy, a co za tym idzie nie była uprawniona do refakturowania na najemcę tych kosztów.

Mając powyższe na uwadze, wobec bezzasadności apelacji oraz nieujawnienia okoliczności, które winny być uwzględnione w toku postępowania drugoinstancyjnego z urzędu, Sąd Okręgowy oddalił apelację w oparciu o art. 385 k.p.c., jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Mając na uwadze, iż apelujący przegrał proces, a pozwana- powódka wzajemna poniosła koszty związane z udziałem w postępowaniu apelacyjnym, należało zwrócić jej od strony przeciwnej żądane koszty. Na koszty te po stronie pozwanej składały się koszty ustanowienia pełnomocnika w sprawie, ustalone na podstawie § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 z późn. zm.).