UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 25 marca 2019 roku, sprecyzowanym pismem z datą w nagłówku „dnia 30 kwietnia 2019 roku” (data prezentaty: 2019-05-07, k. 20 akt), powód (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. domagał się zasądzenia od pozwanego M. F. kwoty 1 962,99 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 17 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 30 lipca 2014 roku zawarł z pozwanym umowę o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej do obiektu zlokalizowanego przy ulicy (...) w O.. W związku z wykonywaniem powyższej umowy powód wystawił pozwanemu fakturę numer (...) i wezwał go do zapłaty wskazanej tam należności, jednakże bezskutecznie.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 05 lipca 2019 2019 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 2258/19 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany M. F. domagał się oddalenia powództwa kwestionując je co do zasady i co do wysokości. Pozwany wskazał, że powód błędnie oznaczył nazwisko pozwanego jako F. i zaprzeczył, aby miał zawierać jakąkolwiek umowę z powodem. Pozwany podniósł, że nie udzielał jakiegokolwiek pełnomocnictwa A. C. do zawierania w jego imieniu jakiejkolwiek umowy, w tym umowy o świadczenie usług dystrybucji energii. Pozwany od dnia 30 sierpnia 2016 roku nie jest właścicielem nieruchomości położonej przy ulicy (...) (obecnie ulica (...)) w miejscowości O., albowiem zbył tę nieruchomość, przy czym jej przekazanie nastąpiło dnia 05 września 2016 roku, wobec czego od tego dnia przeszły na nabywców wszelkie korzyści i ciężary związane z nabytą nieruchomością. Zatem w związku ze sprzedażą nieruchomości pozwany nie posiada legitymacji procesowej do występowania w sprawie.

Pozwany zakwestionował także roszczenie co do wysokości wskazując, że brak jest jakichkolwiek dowodów, z których wynika, w jaki sposób doszło do naliczenia zużytej energii, jak również jakich dokładnie okresów zużycie to dotyczy. Nadto przedłożona przez powoda wraz z pozwem umowa przewidywała dwumiesięczny okres rozliczeniowy, wobec czego niczym nieuzasadnione jest wystawienie jednej faktury za okres od dnia 30 września 2015 roku do dnia 30 stycznia 2017 roku. Ponadto w związku z tym pozwany podniósł zarzut przedawnienia należności dochodzonej przez powoda, albowiem brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania, że roszczenie powoda stało się wymagalne dopiero w 2018 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 listopada 2013 roku w związku z zawartą z (...) spółką akcyjną z siedzibą w W. umową sprzedaży energii elektrycznej, M. F. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Centrum (...) M. F. jako mocodawca udzielił (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. jako pełnomocnikowi pełnomocnictwa do dokonania następujących czynności prawnych:

-: złożenia dotychczasowemu sprzedawcy energii elektrycznej oświadczenia o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu za porozumieniem stron dotychczas obowiązujących umów kompleksowych w zakresie sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usługi dystrybucji lub umów sprzedaży energii elektrycznej zawartych na potrzeby obiektów wskazanych w tabeli stanowiącej załącznik numer 1 do pełnomocnictwa,
-: zgłoszenia właściwemu operatorowi systemu dystrybucyjnemu ( (...)) do realizacji umowy sprzedaży energii elektrycznej zawartej pomiędzy mocodawcą a pełnomocnikiem,
-: reprezentowania mocodawcy przed właściwym operatorem systemu dystrybucyjnego w sprawach związanych z procedurą zmiany sprzedawcy,
-: zawarcia z właściwym operatorem systemu dystrybucyjnego ( (...)) umowy o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej do obiektów wskazanych w tabeli stanowiącej załącznik numer 1 do pełnomocnictwa,
-: dokonania wszelkich innych czynności, w tym składania oświadczeń woli związanych z procedurą zmiany sprzedawcy.

W pełnomocnictwie wskazano, że przyłącze odbiorcy posiada numer (...).

pełnomocnictwo wraz załącznikiem – k. 95-96 akt

A. C. jako pracownik (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. była upoważniona m. in. do zawierania lub pośrednictwa w zawieraniu w imieniu odbiorców energii elektrycznej umów o świadczenie usługi dystrybucji energii elektrycznej z właściwym operatorem systemu dystrybucyjnego ( (...)).

pełnomocnictwo – k. 116-118 akt

W dniu 30 lipca 2014 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. jako operator systemu dystrybucyjnego zawarł z M. F. jako odbiorcą reprezentowanym przez pełnomocnika (...) spółkę akcyjną z siedzibą w W., w imieniu którego działała A. C. (umocowany pracownik) umowę o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej do lokalu znajdującego się w O. przy ulicy (...)/D.

Umowa weszła w życie z dniem 01 lutego 2014 roku i została zawarta na czas nieokreślony. Zgodnie z umową okres rozliczeniowy wynosił dwa miesiące, zaś odbiorca zobowiązany był do wniesienia należności za usługi dystrybucji w wysokości i terminie określonym na fakturze, przy czym termin ten nie mógł być krótszy niż 10 dni od daty wystawienia faktur dostarczanych odbiorcy drogą pocztową lub 7 dni od daty wystawienia faktur doręczanych odbiorcy przez przedstawiciela operatora systemu dystrybucyjnego (§ 7 pkt 8 „Ogólnych warunków umów o świadczenie usług dystrybucji z odbiorcą energii elektrycznej”).

Zgodnie z § 14 pkt 3 „Ogólnych warunków umów o świadczenie usług dystrybucji z odbiorcą energii elektrycznej” odbiorcy przysługiwało prawo wypowiedzenia umowy ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego po miesiącu, w którym oświadczenie odbiorcy o wypowiedzeniu umowy dotarło do operatora systemu dystrybucyjnego. W przypadku zakończenia obowiązywania umowy, odbiorca był zobowiązany w uzgodnionym z operatorem systemu dystrybucyjnego terminie umożliwić dokonanie końcowego odczytu wskazań układu pomiarowo – rozliczeniowego, a także demontażu tego układu będącego własnością operatora systemu dystrybucyjnego w sytuacji przewidywanego braku kontynuacji świadczenia usługi dystrybucji na rzecz kolejnego odbiorcy.

W umowie wskazano, że przyłącze odbiorcy posiada numer (...).

umowa o świadczenie usług dystrybucji z odbiorcą energii elektrycznej numer (...) wraz z załącznikami – k. 9-10, 96-96 akt, „Ogólne warunki umów o świadczenie usług dystrybucji z odbiorcą energii elektrycznej” – k. 97-103 akt,

W dniu 30 sierpnia 2016 roku M. F. sprzedał nieruchomość położoną przy ulicy (...) (obecnie ulica (...)) w O..

umowa sprzedaży z dnia 30 sierpnia 2016 roku – k. 64-83 akt

M. F. nie złożył oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o dystrybucję energii elektrycznej zawartej w dniu 30 lipca 2014 roku z (...) spółką akcyjną z siedzibą w G..

niesporne

W dniu 02 sierpnia 2018 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. wystawił na rzecz M. F. fakturę numer (...) tytułem należności za usługi dystrybucji energii elektrycznej do lokalu znajdującego się przy ulicy (...) w O., w okresie od dnia 01 października 2015 roku do dnia 29 stycznia 2017 roku, na kwotę 1 962,99 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 16 sierpnia 2018 roku.

faktura – k. 11 akt

W dniu 29 sierpnia 2018 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. wezwał M. F. do zapłaty kwoty 1 962,99 złotych wynikającej z powyższej faktury, jednakże bezskutecznie.

wezwanie do zapłaty wraz z wydrukiem z sytemu śledzenia przesyłek – k. 12-13 akt

S ąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których prawdziwość i autentyczność nie była przez strony kwestionowana i które nie budziły wątpliwości Sądu co do swej wiarygodności, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary. Pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach sprawy nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie wnosiły do sprawy żadnych nowych i istotnych okoliczności.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 22 września 2021 roku Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań stron, albowiem osoby uprawnione do reprezentowania powoda oraz pozwany, mimo prawidłowego wezwania, nie stawili się na rozprawę i nie usprawiedliwili swojej nieobecności.

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie powód (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. domagał się zasądzenia od pozwanego M. F. kwoty 1 962,99 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 17 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu swoje roszczenie wywodząc z łączącej strony umowy, której przedmiotem była dystrybucja energii elektrycznej do lokalu położonego w O. przy ulicy (...).

Kierując zarzuty przeciwko żądaniu pozwu pozwany M. F. pozwany wskazał, że nie zawierał umowy z powodem ani też w żaden sposób nie potwierdził jej zawarcia, podniósł również, że nie udzielał A. C. pełnomocnictwa do jego reprezentowania, a nadto zbył sporną nieruchomość i przekazał ją nabywcom z dniem 05 września 2016 roku, co oznacza, że z tym dniem to na nich przeszły wszelkie korzyści i ciężary związane z nabytą nieruchomością. Zatem w związku ze sprzedażą nieruchomości pozwany nie posiada legitymacji procesowej do występowania w sprawie. Pozwany zakwestionował także roszczenie co do wysokości wskazując, że brak jest jakichkolwiek dowodów, z których wynika, w jaki sposób doszło do naliczenia zużytej energii, jak również jakich dokładnie okresów zużycie to dotyczy. Tymczasem przedłożona przez powoda wraz z pozwem umowa przewidywała dwumiesięczny okres rozliczeniowy, wobec czego niczym nieuzasadnione jest wystawienie jednej faktury za okres od dnia 30 września 2015 roku do dnia 30 stycznia 2017 roku. Ponadto pozwany podniósł zarzut przedawnienia należności dochodzonej przez powoda, albowiem brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania, że roszczenie powoda stało się wymagalne dopiero w 2018 roku.

Pozwany wskazał również, że powód nieprawidłowo oznaczył w pozwie nazwisko pozwanego (F.) upatrując w tym, jak wynika z treści sprzeciwu, podstawy do odrzucenia pozwu.

W tym miejscu wskazać należy, że jakkolwiek powód w istocie oznaczył pozwanego nazwiskiem F., niemniej jednak zarządzeniem z dnia 16 kwietnia 2019 roku zobowiązano pełnomocnika powoda do usunięcia rozbieżności w zakresie oznaczenia nazwiska pozwanego pomiędzy oznaczeniem wskazanym w pozwie (F.) a treścią dokumentów wygenerowanych z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej oraz systemu PESEL (F.), w konsekwencji czego pismem procesowym z datą w nagłówku „dnia 30 kwietnia 2019 roku” (k. 20 akt) powód dokonał sprostowania nazwiska pozwanego (F.), przy czym nie budzi wątpliwości dopuszczalność takiego doprecyzowania na tym etapie postępowania (kontrola formalna pozwu). Wobec powyższego postanowieniem z dnia 22 września 2021 roku Sąd odmówił odrzucenia pozwu na postawie art. 199 § 1 pkt 3 k.p.c. a contrario.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne (tekst jednolity: Dz. U. z 2021 roku, poz. 716) dostarczanie paliw gazowych lub energii odbywa się na podstawie umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji albo umowy sprzedaży, umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji i umowy o świadczenie usług magazynowania paliw gazowych lub umowy o świadczenie usług skraplania gazu. Jednocześnie ustawodawca dopuścił możliwość dostarczania paliw gazowych i energii na podstawie jednej umowy zawierającej postanowienia umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji paliw lub energii, zwanej umową kompleksową (art. 5 ust. 3 cytowanej ustawy).

W niniejszej sprawie powód swoje roszczenie wywodził nie z umowy kompleksowej, lecz z odrębnej umowy, której przedmiotem było zapewnienie infrastruktury technicznej pozwalającej na dystrybuowanie kupowanej przez pozwanego energii – pozwany bowiem energię elektryczną kupował od (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. (umowa sprzedaży), zaś jej dystrybucja do wskazanej nieruchomości odbywała się właśnie na podstawie umowy o dystrybucję energii elektrycznej zawartej z powodem, o czym szerzej w poniższej części uzasadnienia.

Sąd podziela przy tym pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 09 marca 2004 roku (sygn. akt III SK 18/04), w którym wskazano, że umowa przesyłowa jest nazwaną umową o świadczenie usług. Uregulowana jest ona bowiem „innymi przepisami” w rozumieniu art. 750 k.c., a więc stosuje się do niej odpowiednio przepisy o zleceniu tylko w zakresie nieuregulowanym ustawą z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne (tekst jednolity: Dz. U. z 2021 roku, poz. 716) i przepisami wykonawczymi do tej ustawy.

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego w dniu 26 listopada 2013 roku pozwany zawarł z (...) spółką akcyjną z siedzibą w W. umową sprzedaży energii elektrycznej oraz w związku z tym udzielił (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. jako pełnomocnikowi pełnomocnictwa m. in. do zawarcia z właściwym operatorem systemu dystrybucyjnego ( (...)) umowy o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej do obiektów wskazanych w tabeli stanowiącej załącznik numer 1 do pełnomocnictwa (tj. O., ulica (...)), co wynika wprost z treści pełnomocnictwa będącego załącznikiem do umowy sprzedaży energii elektrycznej (k. 95-96 akt). Jednocześnie na podstawie powyższego pełnomocnictwa A. C. jako pracownik (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. upoważniona była m. in. do zawierania lub pośrednictwa w zawieraniu w imieniu odbiorców energii elektrycznej umów o świadczenie usługi dystrybucji energii elektrycznej z właściwym operatorem systemu dystrybucyjnego ( (...)), co wynika z kolei wprost z pełnomocnictwa znajdującego się na karcie 117-118 akt i w dniu 30 lipca 2014 roku zawarła w imieniu pozwanego M. F. (odbiorcy) z powodem (...) spółką akcyjną z siedzibą w G. jako operatorem systemu dystrybucyjnego umowę o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej do lokalu znajdującego się w O. przy ulicy (...).

Nie było zatem wątpliwości, że strony łączyła powyższa umowa i z uwagi na jej zawarcie w granicach umocowania pełnomocnika, nie wymagała ona dla swej skuteczności jakiegokolwiek potwierdzenia przez mocodawcę – pozwanego.

Na podstawie powyższej umowy w czasie jej obowiązywania obowiązkiem powoda było zapewnienie infrastruktury technicznej pozwalającej na dostawę energii elektrycznej do określonego w umowie punktu, zaś obowiązkiem pozwanego była zapłata należności za tę usługę.

Odnosząc się w tym miejscu do zarzutu, że od dnia 05 września 2016 roku pozwany M. F. przestał być posiadaczem nieruchomości, do której energia elektryczna była dystrybuowana, jakkolwiek znajduje potwierdzenie w umowie sprzedaży, na podstawie której przeniesiono własność nieruchomości położonej w O. przy ulicy (...) (obecnie ulica (...)), to okoliczność ta pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Kwestie związane z dostarczaniem i korzystaniem z energii elektrycznej nie wynikały bowiem z umowy własności nieruchomości, lecz z odrębnych umów, jakie pozwany zawarł z (...) spółką akcyjną z siedzibą w W. (sprzedaż energii) i powodem (dystrybucja energii). W tej sytuacji przeniesienie prawa własności nieruchomości na inny podmiot nie powodowało przeniesienia na ten inny podmiot praw z umowy zawartej ze sprzedawcą energii, czy powodem. To bowiem na pozwanym ciążył obowiązek wypowiedzenia umowy zawartej z powodem i do czasu złożenia oświadczenia o jej wypowiedzeniu albo do czasu zawarcia umowy z nowym odbiorcą, to pozwany ponosił odpowiedzialność wobec powoda za zapłatę należnego mu wynagrodzenia. Przeniesienie zaś ciężarów związanych z nieruchomością z chwilą wydania nieruchomości w żadnej zaś mierze nie mogło dotyczyć ciężarów nie związanych bezpośrednio z własnością nieruchomości, lecz wynikających z innych umów. Zmiana właściciela nieruchomości nie prowadziła bowiem automatycznie do analogicznej zmiany w stosunkach z podmiotem dystrybuującym energię elektryczną (powodem). Dla powoda bowiem do czasu rozwiązania umowy lub zawarcia umowy dystrybucji z innym podmiotem, stroną umowy był pozwany M. F. (w tym nawet w sytuacji ustaleń co do ponoszenia kosztów poczynionych z nabywcą). W ocenie Sądu istotna dla sprawy jest bowiem jedynie data zakończenia umowy z pozwanym, a nie okres, w którym pozwany pozostawał faktycznym posiadaczem nieruchomości, do której świadczone były usługi dystrybucji energii. Powód nie ma bowiem obowiązku monitorować, kto faktycznie korzysta z przyłącza, do którego dostarczana jest energia elektryczna. Skoro zatem pozwany nie rozwiązał umowy z powodem, to ponosi odpowiedzialność za zapłatę należności za świadczoną przez powoda usługę, co zresztą wprost wynika także z zapisów umowy. Pozwany zatem posiada legitymację procesową w przedmiotowym procesie.

Pozwany zakwestionował także roszczenie co do wysokości wskazując, że brak jest jakichkolwiek dowodów, z których wynika, w jaki sposób doszło do naliczenia zużytej energii, jak również, jakich dokładnie okresów zużycie to dotyczy. W tym miejscu wskazać należy, że z treści faktury jednoznacznie wynika, że naliczono należność za świadczoną usługę w okresie od dnia 01 października 2015 roku do dnia 29 stycznia 2017 roku.

W ocenie Sądu powód nie udowodnił jednakże swojego roszczenia co do wysokości. Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar dowodu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 03 października 1969 roku w sprawie o sygn. akt II PR 313/69 (OSNC 1970, nr 9, poz. 147) na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów przemawiających za zasadnością jego roszczenia. W razie zaś sprostania przez powoda ciążącemu na nim obowiązkowi, na stronie pozwanej spoczywa wówczas ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 roku, sygn. akt I CR 79/82).

W okolicznościach niniejszej sprawy to na powodzie (...) spółce akcyjnej z siedzibą w G. ciążył obowiązek udowodnienia istnienia roszczenia stanowiącego podstawę powództwa poprzez wykazanie, że przesłał pozwanemu energię elektryczną w ilości wskazanej na fakturze, a więc wykazania, że powód swoje zobowiązanie zrealizował.

Tymczasem w ocenie Sądu powód nie wykazał w tym zakresie swojego roszczenia, wobec bowiem zaprzeczania przez pozwanego okolicznościom istnienia zobowiązania i jego wysokości, przedłożone przez powoda dokumenty (faktura) nie były wystarczające do przyjęcia, że powód przesłał w okresie od dnia 01 października 2015 roku do dnia 29 stycznia 2017 roku, a pozwany przyjął energię elektryczną w spornej ilości wynikającej wyłącznie z dokumentu księgowego, jakim jest faktura.

Zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2001 roku (sygn. akt I PKN 660/00) samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą. Jeśli zaś strona nie przedstawia dowodów, to uznać należy, iż dany fakt nie został wykazany (udowodniony).

Zważyć należy, że dołączona do pozwu faktura ma jedynie charakter dokumentu prywatnego, który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie w nim zawarte (art. 245 k.p.c.). Z takim dokumentem nie wiąże się domniemanie prawne, iż jego treść przedstawia rzeczywisty stan rzeczy i potwierdza, że miały miejsce fakty w nim stwierdzone (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 08 sierpnia 2012 roku, sygn. akt I CSK 25/12). Ocena charakteru dokumentów prywatnych prowadzi do wniosku, że Sąd może oczywiście wyrokować także w oparciu o treść takich dokumentów (prywatnych), ale jedynie w sytuacji, gdy ich treść nie została zaprzeczona w sporze przez stronę przeciwną lub gdy została potwierdzona innymi środkami dowodowymi. Podkreślić jeszcze raz przy tym należy, że faktura jest jedynie dokumentem rozrachunkowym i nie stanowi samoistnego dowodu zawarcia umowy i jej wykonania przez powoda w sposób uzasadniający żądanie zapłaty za dystrybucję wskazanej w niej ilości energii elektrycznej, w sytuacji kwestionowania przez pozwanego sposobu jej wyliczenia. W okolicznościach analizowanej sprawy strona powodowa winna zatem innymi środkami dowodowymi dążyć do wykazania zasadności swoich roszczeń, tymczasem nie przejawiła w tym zakresie dalszej inicjatywy dowodowej.

Ponadto pozwany podniósł zarzut przedawnienia należności dochodzonej przez powoda wskazując, że brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania, że roszczenie powoda stało się wymagalne dopiero w 2018 roku, albowiem przedłożona przez powoda wraz z pozwem umowa przewidywała dwumiesięczny okres rozliczeniowy, wobec czego niczym nieuzasadnione jest wystawienie jednej faktury za okres od dnia 30 września 2015 roku do dnia 30 stycznia 2017 roku.

Odnosząc się do powyższego zarzutu, w pierwszej kolejności wskazać należy, że w niniejszej sprawie znajduje zastosowanie trzyletni termin przedawnienia określony w art. 118 k.c. Stosownie zaś do treści art. 120 k.c. bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, przy czym jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.

Wymagalność roszczenia utożsamiana jest więc z chwilą, z upływem której wierzyciel może domagać się od dłużnika spełnienia świadczenia.

Powód dochodził należności za usługę dostarczenia energii w okresie od dnia 01 października 2015 roku do dnia 29 stycznia 2017 roku. Jak wynika z umowy, z której powód wywodził swoje roszczenie, rozliczenie miało być dokonywane w cyklach dwumiesięcznych (k. 10v akt), zaś odbiorca zobowiązany był do wniesienia należności za usługi dystrybucji w wysokości i terminie określonym na fakturze, przy czym termin ten nie mógł być krótszy niż 10 dni od daty wystawienia faktur dostarczanych odbiorcy drogą pocztową lub 7 dni od daty wystawienia faktur doręczanych odbiorcy przez przedstawiciela operatora systemu dystrybucyjnego (§ 7 pkt 8 „Ogólnych warunków umów o świadczenie usług dystrybucji z odbiorcą energii elektrycznej”). W powyższej sytuacji rozliczenie w spornym okresie winno uwzględniać energię elektryczną dostarczoną w okresie: od dnia 01 października 2015 roku do dnia 30 listopada 2015 roku, od dnia 01 grudnia 2015 roku do dnia 31 stycznia 2016 roku, od dnia 01 lutego 2016 roku do dnia 31 marca 2016 roku, od dnia 01 kwietnia 2016 roku do dnia 31 maja 2016 roku, od dnia 01 czerwca 2016 roku do dnia 31 lipca 2016 roku, od dnia 01 sierpnia 2016 roku do dnia 30 września 2016 roku, od dnia 01 października 2016 roku do dnia 30 listopada 2016 roku i od dnia 01 grudnia 2016 roku do dnia 29 stycznia 2016 roku. Doliczając zatem termin płatności 10 dni oraz trzyletni okres przedawnienia, roszczenia powoda uległoby przedawnieniu najwcześniej z dniem 10 grudnia 2018 roku – dla okresu rozliczeniowego od dnia 01 października 2015 roku do dnia 30 listopada 2015 roku oraz z dniem 10 lutego 2019 roku – dla okresu rozliczeniowego od dnia 01 grudnia 2015 roku do dnia 31 stycznia 2016 roku. Mając jednak na uwadze, że w chwili wejścia w życie art. 118 k.c. w nowym brzmieniu (tj. z dniem 09 lipca 2018 roku) roszczenie powoda nie było przedawnione, termin przedawnienia przesuwał się do końca danego roku kalendarzowego, co oznacza, że termin przedawnienia dla powyższych najwcześniejszych okresów rozliczeniowych upływał z dniem 31 grudnia 2018 roku – dla okresu rozliczeniowego od dnia 01 października 2015 roku do dnia 30 listopada 2015 roku oraz z dniem 31 grudnia 2019 roku – dla okresu rozliczeniowego od dnia 01 grudnia 2015 roku do dnia 31 stycznia 2016 roku.

Zważywszy, że powód złożył pozew w dniu 25 marca 2019 roku, tylko roszczenie o zapłatę za okres rozliczeniowy od dnia 01 października 2015 roku do dnia 30 listopada 2015 roku było przedawnione. Nawet jednakże w sytuacji gdyby powód zdołał wykazać ilość energii przesłanej pozwanemu w ogóle w spornym okresie, to wobec częściowo zasadnego zarzutu przedawnienia, powództwa podlegałoby oddaleniu w całości. Nie było bowiem możliwe ustalenie, jaka ilość energii elektrycznej została przez powoda dystrybuowana w nieprzedawnionym okresie od dnia 01 grudnia 2015 roku do dnia 29 stycznia 2017 roku. Powód bowiem dla wykazania ilości przekazanej energii elektrycznej przedłożył jedynie fakturę ze zbiorczym wskazaniem, że w całym spornym okresie pobrano łącznie 5 497 kWh, a co nie pozwala na ewentualne wyliczenie ilości energii elektrycznej przekazanej w okresie od dnia 01 grudnia 2015 roku do dnia 29 stycznia 2017 roku. Brak jest przy tym jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że dostarczanie energii elektrycznej odbywało się w tej samej ilości każdego dnia.

W świetle powyższego Sąd w punkcie pierwszym wyroku na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne (tekst jednolity: Dz. U. z 2021 roku, poz. 716) w zw. z art. 750 k.c. w zw. z art. 4 i art. 7 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (poprzednio – o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, tekst jednolity: Dz. U. z 2021 roku, poz. 424) a contrario w zw. z art. 118 k.c. w zw. z art. 6 k.c. a contrario powództwo oddalił.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie drugim wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. W oparciu o te przepisy Sąd zasądził od przegrywającego sprawę powoda na rzecz pozwanego koszty procesu w kwocie 917 złotych, co obejmowało: opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych i koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900 złotych ustalone w oparciu o § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 roku, poz. 265). Pozostałymi kosztami procesu Sąd zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 98 k.c. obciążył powoda uznając je za uiszczone.

Przewodniczący:	SSR Justyna Supińska
Protokolant:	sekr. sąd. Marta Denc

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE